The Boss Behind The Game – ตอนที่ 221 : โมเสียวซิน

 
ตอนที่ 221 : โมเสียวซิน
 
ประเทศดราก้อน เมืองเว่ย
 
โมเสี่ยวซินได้ลาออกและเดินออกจากประตูของบริษัท เขาจุดซิก้าอย่างใจเย็นและเดินตรงไปที่สถานีรถไฟใต้ดิน
 
มันเป็นช่วงเวลาที่คนพลุกพล่าน ผู้คนเต็มสถานี หลังจากที่เขารูดบัตร โมเสี่ยวซินก็เบียดตัวเองเข้าไปในขบวนรถไฟที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย
 
เมื่อรถไฟเริ่มเคลื่อนที่ โมเสี่ยวซินก็มองหาพื้นที่ที่พอจะมีที่ว่าง
 
แต่จังหวะที่เขายกเท้าขึ้น ผู้หญิงวัยกลางคนข้างๆเขาก็กรีดร้องขึ้นมา
 
เขาได้รู้ว่าเขาได้เหยียบลงบนเท้าของคนอื่นโมเสี่ยวชิน ขอโทษในทันที “ขอโทษครับ!”
 
“แกมีตาไหมเนี่ย? โง่หรือเปล่า? มาเหยียบเท้าของคนอื่นได้ยังไง.?”
 
เมื่อต้องเจอกับมนุษย์ป้าที่เอาแต่ก่นด่า โมเสี่ยวซินก็หยิบหูฟังของเขาขึ้นมา เขาปลดล็อคโทรศัพท์และ เปิดแอพทอร์คกิ้งทอมขึ้นมา (แอพเสียงแมว)
 
ห้านาทีต่อมา เมื่อผู้หญิงคนนั้นหยุดลง แอพที่อยู่ในโทรศัพท์ของโมเสี่ยวซินก็เริ่มพูดขึ้นมา
 
“แกมีตาไหมเนี่ย? โง่หรือเปล่า?..”
 
มันทําให้ผู้หญิงคนนั้นโมโหและบ่นว่าในทันที โมเสี่ยวซิน ที่ยืนจับราวด้านข้างอยู่ก็ยังควบคุมสติเอาไว้และยกโทรศัพท์ขึ้นมาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
 
ผู้โดยสารคนอื่นๆไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้จากเสียงก่นด่าของผู้หญิงคนนั้นที่ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือ
 
โมเสี่ยวซินดูเหมือนเป็นคนนอกในการสนทนานั้น เนื่องจากผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนกําลังทะเลาะอยู่กับโทรศัพท์
 
เมื่อถึงสถานีปลายทาง โมเสี่ยวซินก็ออกจากรถไฟและรีบกลับบ้านทันที
 
การลาออกของเขามันแสดงถึงการสูญเสียรายได้หลัก แต่เขาก็ไม่ได้กังวลใดๆเลย
 
ในเมื่อเขาเป็นผู้เล่นในเกมแบทเทิลออนไลน์ เขาสามารถใช้แรงงานในเกมเพื่อต่อชีวิตแทนได้
 
เมื่อเขาคิดถึงแบทเทิลออนไลน์ โมเสี่ยวซินก็ยิ้มออกมา 
 
เขารู้สึกว่าทุกๆคนในเกมนี้นั้นมีพรสวรรค์และพวกเขาก็รู้วิธีพูดจาหวานๆ เขาชอบมันมาก
 
เขายังไม่ได้เข้าเกมเมื่อเขากลับถึงบ้าน แต่กลับไปเปิดคอมพิวเตอร์แทน
 
ล็อคอินเข้าสู่ฟอรั่ม รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
 
เขาส่องดูโพสต์ต่างๆในฟอรั่ม แล้วก็สะดุดที่โพสต์หนึ่งที่พูดคุยเกี่ยวกับการป้องกันของอัศวินหรือเดร้าซอมบี้ที่แข็งแกร่งกว่ากัน
 
หลังจากที่อ่านรีวิวของผู้เขียนและคอมเม้นของเหล่าผู้เล่นแล้ว โมเสี่ยวซินก็เขียนข้อความพร้อมกับอัพรูปภาพลงไปในฟอรั่ม
 
[อัศวินก็ต้องแข็งแกร่งกว่าเดร้าซอมบี้แน่อยู่แล้ว เพราะ (รูปสุนัขกับอัศวิน) ไม่รู้หรือไง (หัวเราะ)]
 
ตามที่คาด ไม่นานซันฉีก็ได้รู้เรื่องนี้และขู่ให้ลบรูปนี้ทิ้งซะ
 
โมเสี่ยวซินจุดซิก้าด้วยความใจเย็นและสูบมันเข้าไปก่อนที่จะพิมพ์อีกประโยคหนึ่ง
 
[กู้ดบอย ลูบหัวหน่อย (หัวเราะ)]
 
จากนั้นเขาก็ปิดโพสต์ไปและคลิกที่อีกโพสต์หนึ่ง จากนั้นก็ตรวจดูอีกครั้ง
 
ใช่แล้ว โมเสี่ยวซินนั้นเคยเป็นผู้เล่นระดับตํานานที่รู้จักกันในชื่อ เครย่อน ซินชาน ตัวป่วนที่โด่งดังที่สุดในฟอรั่ม ผู้ที่ปั่นหัวผู้เล่นมานับไม่ถ้วน
 
แม้ว่าฟอรั่มจะเต็มไปด้วยคนที่เกลียดเขา แต่เขาก็เก่งในเรื่องของการปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเขาได้ ไม่มีใครรู้จักตัวละครในเกมของเขา นั่นคือเหตุผลที่เขายังลอยนวลอยู่
 
เขาต้องขอบคุณแม่ของเขา ถ้าไม่ใช่แม่เขาที่ฝึกให้เขาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก โมเสี่ยวซินรู้สึกว่าเขาจะต้องถูกตามล่าเหมือนกับอู่เฮ่อ
 
เขายังจําได้ว่าสมัยเด็กๆตอนที่แม่ของเขาบอกกับเขาไม่ให้ดื่มน้ำที่ทิ้งเอาไว้ข้ามคืน
 
เมื่อความปั่นหัวคนอื่นได้เริ่มขึ้นตั้งแต่ยังเด็ก โมเสี่ยวซินถามแม่ของเขา “ผมสามารถดื่มน้ำที่ต้มเอาไว้ตอนหกโมง เช้าในตอนหกโมงเย็นได้ไหมครับ?”
 
แม่ของเขาตอบว่า ได้
 
เขาถามอีกครั้ง “แล้วถ้านาทีต้มเอาไว้ตอนสามทุ่มแล้วกินตอนเก้าโมงเช้าได้ไหมครับ?”
 
แม่ของเขาตอบว่า ไม่ได้
 
โม่เสี่ยวซินจึงเริ่มปั่นหัว
 
“ถ้าน้ำที่ถูกทิ้งเอาไว้สิบสองชั่วโมงเท่ากันด้วยการเก็บรักษาในเงื่อนไขเดียวกัน ทําไมถึงเราถึงดื่มน้ำข้อหลังไม่ได้? แม้ว่าอุณภูมิที่ต่ำในตอนกลางคืนจะเก็บรักษาได้ดีกว่าด้วยซ้ำ”
 
คราวนี้ แม่ของโมเสี่ยวซินไม่ตอบคําถาม เธอหยิบไม้ขนไก่ขึ้นมาตีเขาขณะที่ชื่นชมเขาที่เขาใช้สมอง แล้วเธอจะตีเขาทําไม? อาจเป็นเพราะว่าเธออารมณ์ไม่ดีอยู่ ก็แค่นั้น
 
ในตอนนั้น โมเสี่ยวซินรู้ว่าเขาจําเป็นต้องเก็บซ่อนพรสวรรค์ของเขาเอาไว้ เขาไม่ควรเปิดเผยความฉลาดออกไป ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องทรมาน
 
แต่อินเทอร์เน็ตมันไร้พรหมแดน หลังจากที่ได้เชื่อมต่อเข้ากับโลกใบนี้ เขาก็รู้สึกชอบมันมาก
 
เขาสามารถปั่นหัวได้มากเท่าที่เขาต้องการ คนอื่นๆไม่สามารถทําอะไรเขาได้แม้ว่าเขาจะโมโหแค่ไหนก็ตาม เขาแทบไม่สามารถออกไปจากหน้าจอคอมของเขาได้เลย
 
หลังจากที่ได้ท้าทายคนอื่นๆกว่าครึ่งชั่วโมง โมเสี่ยวซินก็ตัดสินใจออกมาจากฟอรั่มและกลับไปที่เครื่องเล่นเกม แม้จะมีผู้เล่นมากมายที่ต้องการให้เขาเปิดเผยที่อยู่จริงออกมา
 
ร่างของเขาปรากฏขึ้นในเกม มองไปที่คทาสีม่วงที่เขาซื้อมาด้วยเงินที่หามาอย่างยากลําบาก โมเสี่ยวซินก็พยักหน้าด้วยความแน่วแน่
 
ทันใดนั้น เมนูเพื่อนของเขาก็เริ่มส่งเสียงออกมา
 
เขาเปิดดูและได้รู้ว่าการแจ้งเตือนส่วนมากนั้นมาจาก เพื่อนในเกมที่อยากจะให้มาร่วมทีมกับเขาและออกไปนอกทะเลด้วยกัน
 
หลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง โมเสี่ยวซินก็ปฏิเสธคําขอของพวกเขาที่ละคนด้วยความตั้งใจก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่ชายหาด
 
เขาตัดสินใจเสี่ยงดวงในทะเลด้วยการออกไปตกปลาเพื่อหวังปลาวิญญาณและเอามาขายในราคาที่สูง
 
แน่นอน เหตุผลหลักก็คือเขาสามารถดูฟอรั่มได้ในขณะที่ตกปลา
เขามาถึงชายหาดหลิวลี่ด้วยการวาร์ป
 
ขณะที่โมเสียวซินกําลังจะเรียกเรื่อภูตส่วนตัวออกมา เขาก็เห็นคนสองคนกําลังจ้องเขาอยู่
 
เขารีบยิ้มให้สองคนนั้นทันทีขณะที่หันหน้าไป เขากําลังจะเข้าไปคุยกับสองคนนั้นเนื่องจากใบหน้าทั้งสองนั้นดูคุ้นเคย
 
มันคือนักฆ่าคู่รัก เมอร์ฟและโพเมโล่น้อย
 
“เป็นยังไงบ้าง? มีอะไรให้ช่วยไหม?” โมเสี่ยวซินยิ้มไปด้วยขณะที่ถาม
 
เขากังวลมากกว่า แต่เขาก็ไม่คิดว่าสองคนนั้นจะรู้ว่าเขา คือ เครยอน ซินชาน เพราะเขาเองก็ไม่เคยเปิดเผยข้อมูลส่วนตัว
 
ในเกม เขาเป็นแค่นักเวทย์แนวหลังที่ค่อนข้างมีฝีมือ มีท่าทางที่อ่อนโยนและเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย
 
“เจ้ารู้จักผู้เล่นชื่อว่า เครย่อน ซินชาน ไหม?” โพเมโล่น้อยหยิบมีดออกมาเขี่ยที่ปลายนิ้วของเธอพร้อมกับร้อยยิ้มที่ดูน่ากลัว
 
โมเสี่ยวซินช็อคเมื่อได้ยินเธอพูด แต่เขาก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะพูด “เธอหมายถึงตัวป่วนในฟอรั่มนั้นเหรอ? ข้าจะรู้จักมันได้ยังไง? มันเองก็เคยมากวนข้าเหมือนกัน ข้าเกลียดมันจริงๆ”
 
“เลิกเสแสร้งได้แล้ว พวกเรารู้ว่าเป็นเจ้า ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าพวกเรามาที่นี่ทําไมล่ะ?” โพเมโลน้อยเปลี่ยนเป็นเงาและพุ่งเข้าไปปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของโมเสี่ยวซิน
โมเสี่ยวซินสับสนเมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้น
 
เขาแน่ใจว่านอกจากการปั่นป่วนในฟอรั่ม เขาก็ไม่เคยทําอะไรที่จะเปิดเผยตัวตนในเกมของเขา เขาสงสัยว่าพวกเขานั้นรู้ความจริงได้ยังไง
 
เมื่อเขาคิดอย่างรอบคอบ เขาก็พบว่ามีบางสิ่งผิดปกติไป
 
เขาใช้เวลาหลายปีในฟอรั่มและได้เห็นนักล่าหัวมากมายที่สตรีม
 
จากรูปแบบการเล่นของพวกเขา ถ้ามันล็อคเป้าแล้ว พวกเขาก็จะจัดการทันทีแทนที่จะยืดเยื้อ ในตอนนี้มันต้องมีอะไรผิดพลาดที่พวกเขานั้นเข้ามาคุยก่อน
 
เมื่อเขาคิดวนไปมา โมเสี่ยวซินก็ถอนหายใจ
 
“ข้าคิดว่าเจ้าจับผิดคนแล้วหล่ะ แม้ว่าข้าจะมีชื่อที่ออกเสียงเสี่ยวซิน ข้าก็ไม่ใช่เครย่อน ซินชานที่น่าไม่อายนั้นจริงๆ ถ้าเจ้าไม่เชื่อก็ถามเพื่อนในกิลด์ข้าก็ได้ พวกเขาบอกเจ้าได้ว่าข้าเป็นคนแบบไหน!”
 
โมเสี่ยวซินไม่แสดงท่าที่ว่ากลัวเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าเขาจะสัมผัสถึงความเย็นยะเยือกที่ขึ้นมาถึงคอของเขา เขากลับพูดเหมือนกับว่ากําลังบ่น
 
ในตอนนั้น มีดที่จ่อคอของเขาอยู่ก็หายไป
 
โมเสี่ยวซินหันไปหาโพเมโลน้อยที่กําลังโค้งคํานับเขาอย่างสุภาพ
 
“พวกเราขออภัยที่มารบกวนเจ้า ดูเหมือนเราจะจับตัวผิดคน”
 
บ้าจริงๆ แน่หล่ะ พวกเขาพยายามจะหลอกล่อข้า โชคดีที่ข้าฉลาดตั้งแต่เด็ก!
 
โมเสียวซินถอนหายใจ ขณะที่เมอร์ฟี่และโพเมโล่น้อยกําลังยิ้ม เขาก็พูดขึ้นว่า “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะหาเขาเจอและฆ่าเขาได้เร็วๆนี้ จนมันเลิกเล่นไปเลย!”
 
“แน่นอน แม้ว่าพวกเราจะไม่ได้มีเรื่องขัดแย้งอะไรกับเขา แต่ผู้คนที่ระดมทุนมากถึง 30,000 เหรียญวิญญาณนั้น พวกเขาจะต้องฆ่าเขาให้ได้!”
 
โมเสี่ยวซินยิ้มแหยเมื่อได้ยิน “โชคดี!”