ตอนที่ 233 : เยี่ยมเยียนบ่อยๆ
การต่อสู้จบลงเมื่อหลางตี้ยอมแพ้
กองทัพของหลางตหมดกําลังใจในการต่อสู้ไปแล้วและไม่สามารถตอบตู้การโจมตีที่รุนแรงของเหล่าผู้เล่นด้วยความอ่อนล้าได้
แต่ผู้เล่นก็ยังตื่นเต้นอยู่ พวกเขาฆ่าทุกคนที่พวกเขาจับได้ ซึ่งมันมอบเหรียญวิญญาณและค่าประสบการณ์ให้แก่พวกเขา
“เจ้าอยากจะทําสงครามกับเกาะหลางย่าจริงๆงั้นหรือ?” เมื่อเจอกับการโจมตีอย่างต่อเนื่องของผู้เล่นหลางที่ทําได้เพียงขู่พวกเขาด้วยวิธีนี้เท่านั้น
แต่พวกเขาก็ไม่ฟังหลางตี้
ล้อกันเล่นหรือเปล่า? สงครามมันเป็นสิ่งที่สุดยอด มันน่าจะสนุกกว่าถ้ามันไม่จบจนกว่าทุกๆคนจะถูกสังหารจนหมดด้วยเหตุนี้ การโจมตีของผู้เล่นจึงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ถอนทัพ! ถอนทัพ!” หลางที่ทําได้แค่สั่งให้กองทัพของเขาถอยออกมาเนื่องจากคําขู่ของเขาไม่ได้ผล
แต่แสงแห่งความหนาวเหน็บก็สว่างวาบผ่านสายตาของราชาทะเลไปขณะที่เขาหายใจออกมาด้วยความเย็น
กองทัพแห่งทะเลมู่เต่อที่ถูกสร้างขึ้นจากกองกําลังพันธมิตรทั้งเจ็ดเมืองยืนอยู่ทั้งสองฝั่งของเกาะ พวกเขาพุ่งเข้ามา และขัดขวางการหลบหนีของพวกเขา
เหล่าผู้เล่นยิ้มออกมาเมื่อเห็นสถานการณ์
ราชาทะเลนั้นแกร่งพอที่จะบล็อกพวกมัน ทําให้เหล่าผู้เล่นสามารถสังหารพวกนั้นได้อย่างสะใจ
“ราชาทะเล นี่มันหมายความว่ายังไง!” หลางตี้คํารามใส่ราชาทะเล
ราชาทะเลยิ้มอย่างเยือกเย็นและเมินใส่เขา
เขาไม่เคยคิดที่จะให้หลางตี้หนีไปได้เนื่องจากเขากล้าที่จะมายั่วเขาในวันนี้
ยิ่งกว่านั้น หลังจากที่คิดดูสักพักแล้ว เขาก็ได้วางแผนที่จะเปิดสงครามกับเกาะหลางย่า หนึ่งในเกาะที่ทรงพลังที่สุด เพื่อแสดงให้พวกเขาเห็นถึงพลังที่แข็งแกร่ง เขาอยากจะปราบกองทัพของพวกนั้นและยึดกองทัพมาเป็นของตัวเอง เพื่อขยายกองกําลังของเขา
เขาไม่เคยกลัวคําข่มขู่ของหลางตี้เลย
การสังหารดําเนินต่อไปอีกครู่หนึ่ง หลางตี้ดูเดือดดาลขณะที่สายตาของเขาเหลือบผ่านเหล่าผู้เล่นไป หยุดอยู่ที่ราชาทะเล
“ราชาทะเล รอก่อนเถอะ! ข้าจะบอกกับพี่น้องของข้าว่าเจ้าทําอะไรไว้ รอสงครามได้เลย!”
ร่างของหลางตี้ลอยขึ้นไปบนอากาศหลังจากที่เขาพูดจบดูเหมือนว่าเขาอยากจะหนีไปให้ได้
เหล่าผู้เล่นรู้สึกไม่ชอบใจเมื่อเห็นเช่นนั้น พวกเขากําลังจะสูญเสียทรัพยากรที่มีค่าถ้าบอสใหญ่มันหนีไปได้
สกิลนับพันปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าในทันทีเพื่อที่จะหยุดไม่ให้มันหนีไปได้
ออร่าแห่งความโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นในสายตาของราชาทะเลในเวลาเดียวกัน เขายื่นมือออกไป
น้ำวนสีดําปรากฏขึ้นต่อหน้าของหลางตี้ มือสีดําขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นจากน้ําวนนั้นและจับตัวเขาเอาไว้ในทันที
“อ้า!” หลางตี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดขณะที่มือสีดํานั้นรัดตัวเขาเอาไว้แน่น
“ในเมื่อเจ้าบอกว่าเจ้าอยากจะเริ่มสงคราม แล้วข้าจะปล่อยเจ้าเอาไว้ทําไมล่ะ?” ราชาแห่งทะเลหัวเราะ ด้วยแรงบีบของมือสีดํานั้น ตาของหลางตี้ก็ถลนออกมาในทันที พร้อมกับร่างกายที่ฉีกออก
หลังจากที่มือดํานั้นหายไป ร่างของหลางที่ก็ร่วงหล่นลงมาบนพื้นเหมือนกับก้อนโคลนไร้ซึ่งชีวิต
“อะไรวะ…มันตายแล้วเหรอ?”
“โอ้ไม่นะ เสียดายจริงๆ ปวดใจโว้ย!”
“บ้าจริง เขาล้ําเส้นเกินไปแล้ว นั่นมันเป็นผลงานของพวกเรา! แม่งความรู้สึกดีๆที่มีให้ราชาทะเลของข้ามันลดลงไปแล้ว!”
“เศร้า มันเป็นของพวกเรา!”
เมื่อพวกเขาเห็นหลางที่ถูกบีบจนตาย ผู้เล่นก็กระทืบเท้า และบีบหน้าออกแสดงความเศร้าเสียใจอย่างที่สุดออกมา
กองกําลังอื่นๆที่เห็นก็สับสันเหมือนเห็นภาพนั้น
เมื่อสหายของเจ้าตาย ข้าไม่เห็นพวกเจ้าจะแสดงความเศร้าเสียใจใดๆเลย แถมยังยิ้มอีกต่างหาก แล้วทําไมพวกเจ้าถึงต้องแสดงความเศร้าต่อศัตรูที่ตายไปด้วยล่ะ?
ยิ่งกว่านั้น พวกเขาสัมผัสได้ว่าความเศร้าของผู้เล่นนั้นเป็นของจริงเหมือนกับว่ามันมาจากก้นบึงของหัวใจและพวกเขาก็ไม่ได้แกล้งทํา
มุมมองของทุกคนสั่นคลอนอีกครั้ง พวกเขาทั้งหมดสตัน
หลังจากการสังหารพวกกองทัพของหลางย่าที่เหลืออยู่จนหมดสิ้น ผู้เล่นก็เดินตรงไปที่ราชาทะเลด้วยความโมโห
“ราชาทะเล นี่มันหมายความว่ายังไง? เจ้าไม่รู้หรือไงว่าเจ้าล้ําเส้นเกินไป? พวกเรามาไกลถึงที่นี่เพื่อแสดงความยินดีกับเจ้าที่ได้สร้างเมืองใหม่ขึ้นมา แต่ดูสิ่งที่เจ้าตอบแทน เราสิ! ไอ้บ้าเอ้ย ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าจะแย่งการสังหารของพวกเราไป! หรือนี่มันเป็นสิ่งที่บอสควรต้องทํา?”
ราชาทะเลยังคงตีหน้าเย็นชา แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจคําพูดเหล่านั้นแต่เขาก็สัมผัสได้ว่าเหล่าผู้เล่นกําลังต่อว่าเขาที่เขาไปสังหารหลาง
“แขกผู้มีเกียรติ กรุณาอย่างโกรธไปเลย นี่เป็นวันแห่งการก่อตั้งเมืองใหม่ กลับไปที่งานเลี้ยงเถิด จะได้ดําเนินพิธีการต่อ!” ชาสุยที่ยืนอยู่ข้างๆราชาทะเลปาดเหงื่อและ พูดออกมาอย่างรวดเร็ว
ชาสุยพยายามจะทําให้สถานการณ์มันดีขึ้นด้วยการพูดด้วยคําพูดสบายๆ เนื่องจากเขาคิดว่าผู้เล่นนั้นกําลังต่อว่าราชาทะเลที่หยุดพวกเขาจากการโจมตีจนพวกเขา พอใจ
จากมุมมองของเขา กองกําลังนี้มันสุดยอด ด้วยความคิดที่ว่าพวกเขาอาจจะกลายเป็นกองกําลังพันธมิตรของพวกเขาในอนาคต ชาสุยสามารถจินตนาการถึงอนาคตที่สดได้เลย เขาจึงดูแลเหล่าผู้เล่นอย่างดี
“พี่น้อง ไม่เป็นไรหรอก ราชาทะเลจะชดเชยให้พวกเราวันนี้เป็นวันที่เขาสร้างเมืองใหม่ งั้นก็ยกหลางตีให้เป็นของขวัญแก่เขาแล้วกัน!”
“ก็ได้ พวกเราเสียแค่แม่ทัพภูต ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร ราชาทะเลจะมอบแม่ทัพภูตและราชาแห่งภูตให้กับเราในอนาคตอยู่แล้ว…ลืมเรื่องวันนี้ไปเถอะ”
“ตกลง แต่ราชาทะเล เจ้าต้องเข้าใจว่าสิ่งที่เจ้าทํานั้นมันไม่ถูกต้องนะ!”
หลังจากที่ได้ฟังคําพูดของชาสุย เหล่าผู้เล่นก็คิดทบทวนอยู่พักหนึ่งและตัดสินใจปล่อยมันไป
ยังไงซะ ในสายตาพวกเขา ราชาทะเลก็เหมือนแหล่งขุมทรัพย์ขนาดใหญ่ พวกเขาจึงยอมปล่อยการสูญเสียนี้ไปอย่างเต็มใจ การมีอยู่ของราชาทะเลนั้นเท่ากับค่า ประสบการณ์และเหรียญวิญญาณที่นับไม่ถ้วน มันเป็นสิ่งที่ สําคัญที่สุดสําหรับพวกเขา
ดังนั้น ภายใต้สายตาที่จ้องมาอย่างเยือกเย็นของราชาทะเล เหล่าผู้เล่นเดินกลับไปที่งานเลี้ยงอย่างสบายใจ
พวกเขาเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ ดังนั้นมันจึงเป็นเวลาที่พวกเขาจะได้ฟื้นฟูร่างกาย
สายตาที่กองกําลังอื่นมองเหล่าผู้เล่นนั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
บางคนมองด้วยความชื่นชมและนับถือ แต่พวกเขาส่วนมากมองด้วยความหวาดกลัว
มันจะต้องน่ากลัวมากๆถ้าตกเป็นเป้าหมายของกองกําลังที่ทรงพลังเช่นนี้ ไม่ต้องคิดเลยว่าพวกเขานั้นจะยอมหยุดก็ ต่อเมื่อพวกเขาได้ล้างบางหมดทั้งเผ่า
ทุกๆกองกําลังที่คิดจะสร้างปัญหาในงานเลี้ยงการสร้างเมืองใหม่นี้ในตอนแรกก็ถอนตัวออกไปหลังจากที่ได้เห็นการต่อ
พวกเขากลัวว่าจะพูดอะไรผิดต่อราชาทะเล พวกเขาจะถูกด่าทอจากทหารเหล่านี้และถูกบังคับให้ต่อสู้กับพวกเขา
แต่นอกจากกองกําลังที่กลัวความแข็งแกร่งของเหล่าผู้เล่นและไม่อยากเป็นศัตรูกับพวกเขาแล้วยังมีอีกกองกําลัง หนึ่งที่อยากจะเป็นเพื่อนกับพวกเขา พวกเขาอิจฉาราชาทะเลที่สามารถสร้างพันธมิตรกับกองกําลังที่แข็งแกร่งนี้ได้
บางกลุ่มได้เข้าหาเหล่าผู้เล่นเพื่อตีสนิท
แต่อย่างไรก็ตาม เหล่าผู้เล่นก็ไม่ได้สนใจพวกเขา
สําหรับผู้เล่น แขกที่นี่นั้นเป็นเหรียญวิญญาณและค่าประสบการณ์ที่จะเก็บเกี่ยวในอนาคต นอกเหนือจากราชาทะเลที่ยังเป็นเหมืองแร่ขุมทรัพย์ที่ยังดําเนินการอยู่ ค นอื่นๆนั้นก็ไม่ได้มีค่าสําหรับพวกเขาเนื่องจากพวกเขาจะถูกเก็บเกี่ยวจนหมดสิ้นด้วยเวลาสั้นๆ พวกเขาจึงแสดงออกต่อคนอื่นๆด้วยความเย็นชาเพราะพวกเขาไม่อยากเสียเวลา และอารมณ์กับคนพวกนี้
กองกําลังที่พยายามจะเข้ามาเป็นเพื่อนกับเหล่าผู้เล่นนั้นผิดหวังไปพร้อมกับความตั้งใจของพวกเขา
อย่างไรก็ตาม เฮ่ยสุย เทียนคุน และคนอื่นๆนั้นตื่นเต้นกับการได้เห็นภาพพวกนั้น
มันเป็นตัววัดว่ามีเพียงราชาทะเลเท่านั้นที่เหมาะสมจะเป็นเพื่อนกับพวกเขา ยิ่งกว่านั้นเหตุกาณ์ก่อนหน้านี้ก็ยังแสดงให้เห็นถึงความภักดีของกองกําลังนี้อีกด้วย แถมยัง พร้อมที่จะกําจัดศัตรูทั้งหมดเพื่อปกป้องเพื่อน
ด้วยความสนับสนุนจากกองกําลังขนาดใหญ่ จึงไม่มีอะไรที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับอนาคตของอาณาจักรมู่เต่อ
มองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้าของชาสุยและคนอื่นๆ มุมปากของราชาทะเลก็ขยับเล็กน้อย
เขาไม่ใช่คนโง่ แม้ว่าเขาจะไม่มั่นใจถึงเหตุผลที่กองกําลังเปยฉีสนับสนุนเขา แต่เขาก็พอรู้ความตั้งใจที่ซ่อนเอาไว้
แต่ราชาทะเลนั้นไม่ได้วางแผนจะทําอะไรเนื่องจากพวกเขาไม่ได้มายั่วเขาในครั้งนี้
เป้าหมายหลักของเขาคือการเสริมความแข็งแกร่งให้กองทัพของอาณาจักรมู่เต่อและดึงกองกําลังรอบๆมาเป็นพรรคพวก แต่เขาไม่เคยลืมความเกลียดชังจากสงครามก่อน หน้านี้ เขายังมุ่งมั่นที่จะทําลายเป่ยฉี
งานเลี้ยงเมืองใหม่นั้นผ่านไปได้ดีหลังจากเหตุการณ์นั้น เหล่าผู้เล่นสนุกสนานกับอาหารและเครื่องดื่ม
พวกเขากําลังเตรียมตัวที่จะกลับเป่ยฉีหลังจากที่งานเลี้ยงจบลง
พวกเขามองไปที่ราชาทะเลด้วยความมุ่งมั่นและ แสดงท่าที่การสนับสนุนก่อนที่พวกเขาจะจากไป
โชคดี!
เมื่อเห็นภาพนี้ มุมปากของราชาทะเลนั้นขยับอีกครั้ง เขารู้สึกอึดอัดอยู่ในใจ
เขาไม่มั่นใจถึงเหตุผล แต่เขารู้สึกอยากจะรัดคอพวกเขาทั้งหมดให้ตาย!
อีกฝั่งหนึ่ง ชาสุยและคนอื่นๆได้พาพวกเขาออกไปส่งหลังจากที่ขึ้นเรือเสร็จ ชาสุยก็โบกมือร่ําลาให้พวกเขาด้วยรอยยิ้มและยังบอกด้วยว่าให้มาเที่ยวบ่อยๆ
มองไปที่เกาะซินโม่ที่อยู่ไกลออกไป สีหน้าของผู้เล่นนั้นเต็มไปด้วยความสําราญใจ
การเดินทางครั้งนี้ไม่เสียเปล่าเนื่องจากพวกเขาได้รับค่าประสบการณ์และเหรียญวิญญาณมาเยอะมาก อาหารที่เสิร์ฟที่งานเลี้ยงก็อร่อย
บอกได้เลยว่าตอนนี้ร่างกายและหัวใจของพวกเขาทั้งเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
