The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 685

　ตอนที่685 ชุดไปร่วมงานเลี้ยงของเฟิงเซียงหรู
　　การเปลี่ยนแปลงของเหยาซื่อได้รับการสังเกตจากพระชายาเหวินซวนมาเป็นเวลานานในตอนแรกมันไม่ใช่ว่านางไม่ได้พยายามแนะนำอีกฝ่าย แต่ยิ่งนางทำมากขึ้น นางก็พบมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเหยาซื่อไม่ได้ตั้งใจจะกลับไปสู่อดีต ความคิดที่ว่า “บุตรสาวคนนั้นไม่ใช่บุตรสาวคนเดิมของข้า” ได้เกิดขึ้นแล้วในใจของนาง ไม่มีใครที่สามารถเปลี่ยนความคิดของนางได้
　　ในอดีตนางคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดื้อรั้นที่เกิดจากยาเปลี่ยนวิญญาณแต่จริง ๆ แล้วนางรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความคิดเดิมของเหยาซื่อ มันเป็นเพียงว่านางไม่เคยกล้าที่จะเอ่ยออกมาในอดีต ในตอนต่อมาก่อนที่จะกำจัดยาเปลี่ยนวิญญาณที่สามารถเปลี่ยนวิญญาณได้นางก็ระเบิด บางทีเหยาซื่อรู้สึกมีความสุขมากกว่าที่จะสามารถระบายปัญหานี้ได้ ดังนั้นนางจึงปฏิเสธที่จะตื่นขึ้นหลังจากผลกระทบของยาเปลี่ยนวิญญาณที่หมดไป
　　สำหรับพระชายาเหวินซวนนางไม่ต้องการเห็นเหยาซื่อ นางกำลังหลีกเลี่ยงอีกฝ่าย หากนางไม่ทำเช่นนั้น ด้วยมิตรภาพของพวกนาง แม้ว่าเหยาซื่อจะอาศัยอยู่ในเรือนที่อยู่ไกลออกไป นางจะยังคงไปเยี่ยมอีกฝ่ายบ่อยกว่านี้ อย่างไรก็ตามตอนนี้นางอยู่ห่างจากอีกฝ่ายด้วยความเคารพ น่าเสียดายที่นางยังคงซ่อนตัวไม่ทันเมื่อเหยาซื่อมาเยี่ยม นางมาขอเทียบเชิญไปร่วมงานเลี้ยงของพระราชวังในเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง นางบอกว่ามันสำหรับบุตรสาวของนาง และนางก็จำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นที่เหมือนกับเฟิงหยูเฮง
　　นางกำนัลปลอบใจนางว่า“พระชายาอย่ามัวแต่กังวลเรื่องครอบครัวของคนอื่น ถ้าองค์หญิงในพระราชวังรู้ว่าพระชายาเป็นห่วงคนอื่น นางจะไม่มีความสุขเลยเพคะ”
　　พระชายาเหวิรซวนถอนหายใจและพยักหน้าจากนั้นนางก็หยุดคิดเรื่องเหยาซื่อ
　　หลังจากเฟิงเฟินไดใช้องค์ชายเจ็ดเป็นข้ออ้างในการทำความรู้จักจาวเหลียนแล้วจาวเหลียนก็มาเยี่ยมที่บ้านของตระกูลเฟิงทุกวัน เขาจะดื่มชาและกินขนมอบกับเฟิงเฟินได ในเวลาเดียวกันพวกเขาจะพูดเกี่ยวกับการกระทำหลายอย่างขององค์ชายเจ็ด น่าเสียดายเฟิงเฟินไดรู้น้อยมากเกี่ยวกับองค์ชายเจ็ด ในอดีตนางสามารถยืมชื่อเฟิงเซียงหรูเพื่อพูดอะไรสักอย่าง แต่เฟิงเซียงหรูและซวนเทียนฮั่วมีปฏิสัมพันธ์เพียงไม่กี่ครั้ง หลังจากพูดถึงเรื่องนี้สองสามวันแล้วจะพูดอะไรอีก หัวข้อนั้นค่อย ๆ เย็นลง และมันก็กลายเป็นเฟิงเฟินไดอธิบายว่าองค์ชายเจ็ดนั้นงดงามและสง่างามเพียงใด
　　เปลือกนอกนั้นจาวเหลียนดูตั้งใจฟังแต่เขาลอบหัวเราะในใจเขาแค่คิดว่าคุณหนูสี่ตระกูลเฟิงคนนี้อยากจะทำอะไรบางอย่างเช่นแต่งเรื่องราว แต่ไม่ได้ทำการบ้าน ความสามารถในการพูดของนางเลวร้ายยิ่งกว่าพี่รองของนาง ! แต่เขาไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมนางถึงพยายามพาเขาเข้าไปในบ้านของตระกูลเฟิง มันไม่ควรที่จะปราบเฟิงเซียงหรูใช่หรือไม่ ? จาวเหลียนคิดเกี่ยวกับมัน ไม่ควรเป็นเหตุผลที่งี่เง่า เขาจะสังเกตต่อไป
　　แต่เมื่อนึกถึงเฟิงเซียงหรูไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นนางมาก่อน เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับมา พวกเขาทานอาหารด้วยกัน แต่ในเวลานั้นเขายังไม่ได้พบกับองค์ชายเจ็ด เขารู้น้อยลงเกี่ยวกับเรื่องระหว่างเฟิงเซียงหรูและองค์ชายเจ็ด นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่ได้สนใจที่จะมองดูนางระหว่างมื้ออาหาร เมื่อคิดถึงตอนนี้เขาไม่สามารถจำได้อย่างชัดเจนว่าเฟิงเซียงหรูหน้าตาเป็นเช่นไร
　　“น้องสาวเฟิงเฟินไดเจ้าช่วยพาข้าไปหาคุณหนูสามได้หรือไม่ ? ” จาวเหลียนหยิบคำขอนี้ขึ้นมา “ข้าได้ยินเจ้าพูดถึงนางในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา”
　　เฟิงเฟินไดพยักหน้า“ได้” จากนั้นนางถามดงหยิง “วันนี้พี่สามอยู่บ้านหรือไม่”
　　ดงหยิงตอบทันที“อยู่เจ้าค่ะ ! บ่าวรับใช้ผู้นี้ได้ยินบ่าวรับใช้ของคุณหนูสามพูดเกี่ยวกับการเตรียมงานเลี้ยงของเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงเช้านี้ คุณหนูสามจึงไม่ได้ออกไปข้างนอกวันนี้เจ้าค่ะ”
　　“หืมม”เฟิงเฟินไดพูดด้วยความรังเกียจ “จริง ๆ แล้วนางมีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังด้วยหรือ ? ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่ามันคือเฟิงหยูเฮงที่ให้เกียรตินาง หรือถ้าเป็นองค์ชายสี่ให้โอกาสนาง” หลังจากที่นางพูดจบนางมองไปที่จาวเหลียน และพูดด้วยแรงจูงใจที่ซ่อนเร้น “แน่นอน อาจเป็นไปได้ว่านางหลอกองค์ชายเจ็ด”
　　จาวเหลียนไม่สนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ในขณะที่เขากระตุ้นให้เฟิงเฟินไดพาเขาไปพบเฟิงเซียงหรู เฟิงเฟินไดไม่รอช้า นางลุกขึ้นยืนทันทีพาเขาออกไปข้างนอก
　　มันเพิ่งเกิดขึ้นที่เฟิงจินหยวนอยู่ในบ้านในวันนี้เขายังได้ยินว่าแม่นางเหลียนมาแล้ว ในขณะนี้เขายืนอยู่ที่สนามหญ้ารออีกฝ่าย การพุ่งเข้ามาในเรือนของบุตรสาวของเขาไม่ดีนัก แต่สนามหน้าบ้านเป็นสถานที่ที่จาวเหลียนจะต้องผ่านเมื่อออกจากบ้าน เขาอยู่ที่นั่นโดยปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเขาจะไม่สามารถมองเห็นอีกฝ่ายได้
　　ในขณะที่เขากำลังคิดเกี่ยวกับมันเขาเงยหน้าขึ้นและเห็นเฟิงเฟินไดนำเด็กสาวที่สวยเป็นพิเศษมาในทิศทางของเขา เฟิงจินหยวนรู้สึกกังวลเล็กน้อย ฝ่ามือของเขามีเหงื่อและความรู้สึกเหมือนเด็กหนุ่มไม่เห็นเจอผู้หญิงเติมเต็มหัวใจ มันทำให้เขารู้สึกเสียเวลา
　　เฟิงเฟินไดก็เห็นเฟิงจินหยวนและนางก็อดไม่ได้ที่จะขดริมฝีปากของนางด้วยรอยยิ้ม นางต้องการให้เฟิงจินหยวนเห็นนางกับจาวเหลียน เช่นนี้นางอาจให้บิดาคนนี้หยุดพยายามที่จะประจบประแจงเฟิงหยูเฮง เขาจะฟังนางต่อไปแทน แม้ว่าเฟิงจินหยวนจะไม่มีคุณค่าใด ๆ อีกต่อไป แต่นางก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน ในอนาคตนางยังคงต้องแต่งงานออกจากบ้านตระกูลเฟิง ถ้าเฟิงจินหยวนไม่ไว้หน้านาง งานแต่งงานของนางจะไร้เกียรติโดยสิ้นเชิง
　　ในขณะที่คิดเฟิงจินหยวนก็เริ่มมุ่งหน้าไปแล้ว จาวเหลียนเหลือบตาของเขา และซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเฟิงเฟินไดด้วยความรังเกียจ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “อย่าเข้ามา ! ชายและหญิงไม่ควรเข้าใกล้กันเกินไป นายท่านเฟิงได้โปรดเคารพตนเองบ้าง”
　　เฟิงจินหยวนยืนอยู่เฉยๆ เขาถูมือของเขา เขายิ้ม “แม่นางเหลียน เจ้ามา” ความพยายามที่หมดหวังในการประจบสอพลอทำให้แม้แต่เฟิงเฟินไดต้องการที่จะเตะเขาจนตาย
　　จาวเหลียนเป็นคนที่สุภาพน้อยกว่า“เจ้าเป็นคนเลวหรือไม่ ? ทำไมดูเหมือนว่าน้ำลายไหลออกมา ? ”
　　เฟิงจินหยวนเช็ดปากของเขาอย่างรวดเร็วจริง ๆ แล้วมันค่อนข้างชื้น เขารู้สึกอายเล็กน้อย แต่การจ้องมองของเขาไปที่จาวเหลียน เพื่อให้สามารถมองและชื่นชมบุคคลนี้จากระยะใกล้ เฟิงจินหยวนรู้สึกว่านี่เป็นความหรูหราที่ยอดเยี่ยม
　　เฟิงเฟินไดพบว่าเป็นการยากที่จะเฝ้าดูและจ้องมองที่เฟิงจินหยวนต่อไปนางกล่าวว่า “ท่านพ่อต้องการอะไรหรือไม่ ? หากไม่มีสิ่งใดโปรดถอยไป เรากำลังจะไปคุยกับพี่สาม”
　　“หืม? ” เฟิงจินหยวนตื่นตกใจ “เจ้าไปหานางทำไม ? ”
　　“ผู้หญิงมีเรื่องที่จะคุยกันทำไมบิดาอย่างเจ้าถึงได้อยากรู้ไปทุกเรื่อง ? ” จาวเหลียนรู้สึกหงุดหงิดอย่างมากกับเฟิงจินหยวน ขณะที่นางสะกิดเฟิงเฟินไดด้วยแขนของนาง “ตระกูลของเจ้าไม่มีผู้หญิงบ้างหรือ ? ทำไมบิดาของเจ้าถึงดูเหมือนว่าเขาไม่ได้เห็นผู้หญิงสักคนมาสักร้อยปีแล้ว ? ”
　　เฟิงเฟินไดกล่าวว่า“มีฮูหยินใหญ่และฮูหยินรอง น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งคู่ไม่ได้กลับมาหลายเดือนแล้ว ท่านพ่อหวังว่าจะได้พบกับผู้หญิงที่งดงามเพื่อนำกลับบ้าน แต่ข้าไม่รู้ว่าคนงามแบบไหนที่จะเข้ามาในบ้านของตระกูลเฟิง” หลังจากพูดอย่างนี้นางไม่สนใจว่าเฟิงจินหยวนยังคงขวางทางอยู่ นางดึงจาวเหลียนไปข้างหน้า
　　เฟิงจินหยวนรู้สึกอายเกินกว่าจะเข้าไปขวางผู้หญิงทั้งสองได้และเขาก็ย้ายไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว จากนั้นทั้งสองก็หนีไปอย่างมีความสุข เมื่อจาวเหลียนเหลียวกลับมา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงดัง “ข้าจะเข้าร่วมในงานเลี้ยงเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงในอีกไม่กี่วัน น้องสาวเฟิงเฟินได ผู้ที่อยู่ในตระกูลของเจ้าไปหรือไม่ ? ”
　　ทั้งสองคุยกันขณะเดินเฟิงจินหยวนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากจากคำพูดเหล่านั้น งานเลี้ยงเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง จาวเหลียนจะเข้าร่วมในงานเลี้ยงนี้ นั่นเป็นสถานการณ์ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมีสิทธิ์เข้าร่วม ! อย่างไรก็ตามเขาต้องจับเจ่าอยู่ในบ้าน เขาได้แต่ถอนหายใจ
　　เขาส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์แม้กระนั้นหัวใจของเขายังคงรู้สึกไม่สมส่วน มีวิธีใดบ้างที่เขาจะเข้าไปในพระราชวังได้อีกครั้ง ?
　　ในเรือนของเฟิงเซียงหรูประตูของนางถูกปิดอย่างแน่นหนา อันชิไปที่ร้านปักแล้วนางก็อยู่ในห้องคนเดียว นอกจากนี้นางยังไล่บ่าวรับใช้ทั้งหมดของนางออกมา แม้กระนั้นนางกำลังถือชุดในมือของนาง
　　เป็นชุดที่องค์ชายเจ็ดมอบให้นางในตอนนั้นมันก็ต้องให้นางมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงในพระราชวัง นางไม่เคยเต็มใจที่จะสวมใส่เสื้อผ้าเหล่านี้และเก็บไว้เสมอ ตามปกติอันชิมักจะจับตาดูนางอย่างใกล้ชิดและไม่ยอมให้นางมอง แต่วันนี้นางไม่สามารถทนได้ เอาเสื้อผ้าออกมาได้ ทันใดนั้นนางก็คิดย้อนกลับไป นางนั่งในเรือแล้วตกลงไปในน้ำ นางได้รับการช่วยเหลือจากองค์ชายเจ็ด และที่สำคัญที่สุดเขาห่อนางไว้ในเสื้อคลุมของเขาเอง นางลืมทุกอย่างเกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่างที่อันชิแนะนำให้นาง แต่ใครจะรู้ว่าเรื่องนี้จะยึดมั่นในใจของนาง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่สามารถลืมได้
　　เฟิงเซียงหรูยืนขึ้นแล้วถือเสื้อผ้าไว้ข้างหน้านางเพื่อเปรียบเทียบอย่างไรก็ตามมันชัดเจนว่าสั้นเกินไป นางยิ้มอย่างขมขื่น นางโตขึ้นอย่างรวดเร็วในวัยนี้ เสื้อผ้าที่ตัดในฤดูใบไม้ผลิไม่สามารถสวมใส่ในฤดูใบไม้ร่วงได้อีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นชุดตัดเมื่อปีที่แล้ว นางรู้สึกสับสนเล็กน้อย นางอายุ 12 ขวบ และมารดาของนางบอกว่ามันเป็นอายุที่นางควรจะเริ่มพูดคุยเรื่องการแต่งงาน บุตรสาวของตระกูลปกติจะมีใครมาเยี่ยมเพื่อขอแต่งงานเมื่อพวกเขาอายุ 12 พวกเขาจะเลือกและเลือกอย่างระมัดระวัง โชคไม่ดีที่ตระกูลเฟิงตกอับเช่นนั้น บุตรสาวของอนุที่พยายามดิ้นรนเพื่อสร้างภาพลักษณ์จะไม่ถูกถามถึงแม้แต่น้อย ทุกคนหลีกเลี่ยงตระกูลเฟิงให้สุดความสามารถ
　　ครั้งหนึ่งนางเคยได้รับพระกรุณาธิคุณจากฮ่องเต้ทำให้นางมีสิทธิ์ตัดสินใจแต่งงานของนางเองเฟิงจินหยวนจะไม่พูดอะไรในเรื่องนี้ แต่การตัดสินใจด้วยตัวเองนางสามารถนับจำนวนผู้ชายที่นางรู้จักได้ด้วยนิ้วมือข้างเดียว นางจะตัดสินใจเองได้อย่างไร อันชิได้กระตุ้นนางหลายครั้งแม้พูดถึงครอบครัวปกติไม่กี่คน นางพูดต่อไปว่าเด็กผู้หญิงไม่ควรมองหาใครบางคนที่ร่ำรวย และมีอำนาจเมื่อแต่งงาน สิ่งที่ควรค้นหาคือความมั่นคง ในตระกูลใหญ่มีฮูหยินและอนุมากมาย แม้ว่านางจะมีพลังมากมาย แต่ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับความมั่นคงและความสงบสุขของครอบครัวเล็ก ๆ ได้
　　ไม่ใช่ว่าเฟิงเซียงหรูไม่เข้าใจตรรกะนี้แต่ผู้คนโดยเฉพาะเด็กผู้หญิง เมื่อพวกเขาสนใจบุคคลคนหนึ่งยากที่พวกเขาจะยอมรับทางเลือกอื่น นางจะพาตัวเองไปยอมรับมันได้อย่างไร ? ไม่ใช่ว่านางไม่ได้คิดถึงมัน อย่างไรก็ตามไม่ว่านางจะคิดอย่างไร นางก็ไม่รู้สึกสับสน แทนที่จะยอมรับ มันจะเป็นการดีกว่าถ้าจะไม่แต่งงาน นางจะใช้เวลาตลอดชีวิตในการสอนองค์ชายสี่ว่าจะเย็บปักอย่างไร
　　นางขว้างเสื้อผ้าไปวางบนโต๊ะอย่างแรงและไม่ต้องการที่จะมองมันอีกต่อไป อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถหยุดตัวเองจากการพับได้อย่างถูกต้องเพราะกลัวว่านางจะทำลายมันได้เพียงเล็กน้อย
　　ในท้ายที่สุดนางไม่สามารถวางมันลงเฟิงเซียงหรูคิดว่าในชีวิตนี้มันจะยากสำหรับคนอื่นที่จะเข้าไปในใจนางใช่ไหม?
　　เสียงเคาะมาจากนอกประตูชานชูเข้ามาขณะถือห่อผ้า มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งตามหลังนางถือกล่องไม้ เมื่อมันถูกนำตัวมาถึงนาง ชานชูกล่าวว่า “คุณหนู สิ่งนี้ถูกส่งมาจากตำหนักปิง พวกเขาบอกว่าคุณหนูจะเข้าร่วมในงานเลี้ยงสำหรับเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง นอกจากนี้ยังมีกล่องนี้ซึ่งมีเครื่องประดับบางอย่างที่องค์ชายปิงเลือกให้คุณหนูเจ้าค่ะ”
　　เฟิงเซียงหรูก็จำคนที่ถือกล่องไว้ได้ไม่ใช่บ่าวรับใช้จากตำหนักปิง นางยิ้มอย่างหงุดหงิด “พระองค์ทรงใส่ใจลงไปในสิ่งนี้ แต่ข้าจะใส่ชุดนี้เพื่ออะไร? ข้ามีชุดมากมายในตู้เสื้อผ้าที่ไม่เคยใส่มาก่อน ข้าแค่ต้องเลือกชุดที่เหมาะสม สำหรับเครื่องประดับ ข้าไม่ขาดอะไรเลย เจ้ากลับไปได้แล้ว”
　　บ่าวรับใช้มีรอยยิ้มบนใบหน้าของนางและกล่าวว่า “คุณหนูสามคิดถึงบ่าวรับใช้คนนี้ อย่าบังคับบ่าวรับใช้คนนี้ให้นำมันกลับไปเจ้าค่ะ ! คุณหนูก็รู้อารมณ์ของพระองค์ ในที่สุดพระองค์ก็สามารถเลือกชุดและเครื่องประดับสำหรับคุณหนู หากคุณหนูไม่ยอมรับพวกมัน พระองค์จะไม่กล้าทำอะไรกับคุณหนู แต่บ่าวรับใช้ผู้นี้จะโชคร้าย ได้โปรดยอมรับมันด้วยเจ้าค่ะ ! ”
　　บ่าวรับใช้รู้วิธีเกลี้ยกล่อมเฟิงเซียงหรูเพียงคำพูดไม่กี่คำของนางก็ทำให้จิตใจของเฟิงเซียงหรูอ่อนลง บ่าวรับใช้คนนี้กล่าวทันที “คุณหนูสามยังไม่รู้ใช่ไหมเจ้าค่ะ? ในระหว่างงานเลี้ยงนี้ ฮ่องเต้ให้องค์ชายสี่เข้าพระราชวัง ! พระองค์บอกว่าคุณหนูเป็นอาจารย์ของพระองค์ ในระหว่างงานเลี้ยงฮองเฮาจะทรงถามว่าการศึกษาของพระองค์จะเป็นอย่างไร ในเวลานั้นพระองค์จะพบคุณหนูสามอย่างแน่นอน สำหรับจุดนี้เพียงอย่างเดียวคุณหนูสามสวมชุดที่ดีกว่า ! เพียงแค่สวมมันเพื่อช่วยให้พระองค์พัฒนาสถานการณ์ของพระองค์เจ้าค่ะ” ในขณะที่นางพูดนางก็เปิดกล่องบรรจุเสื้อผ้า “นี่ยังมีดอกไม้เล็ก ๆ ที่พระองค์ปักเองเจ้าค่ะ”
　　เฟิงเซียงหรูหน้ามืดลงคงจะดีกว่านี้ถ้านางไม่ได้พูดเรื่องนี้เมื่อได้ยินว่าซวนเทียนยี่ปักดอกไม้ให้ ทำไมถึงมีความรู้สึกเป็นลางร้าย ?