The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 725-726

ตอนที่ 725 เฆี่ยนเสี่ยวหยา
ตอนที่725 เฆี่ยนเสี่ยวหยา
เทียนชิงจัดดอกไม้นางเพิ่งมาทำงานใหม่ของนาง แต่ก็ไม่มีใครดูแลนาง ในเรือนนี้มีบ่าวรับใช้ไม่มาก และส่วนใหญ่ถูกส่งมาจากตระกูลเหยา พวกนางมักจะยุ่งกับงานและคุยไม่ค่อยมาก การมาถึงของเทียนชิงทำให้บ่าวรับใช้สับสนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามพวกนางไม่อยากรู้อยากเห็นมากเกินไป เมื่อเห็นว่าเทียนชิงไปจัดดอกไม้ด้วยตัวเอง พวกนางไม่ได้ช่วยนาง อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเสี่ยวหยาจะเดินเข้ามาและเมื่อมาถึงตรงหน้าเทียนชิง นางยกมือขึ้นตบหน้าอีกฝ่าย
บ่าวรับใช้ไม่รู้ว่าบ่าวรับใช้ที่เพิ่งมาถึงนี้ทำอะไรผิดทำไมถึงถูกตีหลังจากมาถึงได้ไม่นาน สำหรับเสี่ยวหยา พวกเขาทำงานในเรือนนี้มานาน แต่พวกเขาไม่เคยเห็นเสี่ยวหยาโกรธ พวกนางคิดว่านางเป็นผู้หญิงที่มีอารมณ์ดีมาก เมื่อมาถึงจุดนี้พวกนางพบว่าเจ้านายทุกคนเป็นคนที่จะทุบตีคนอื่น มันเป็นเพียงว่านางไม่เคยต้องการที่จะทุบตีพวกนาง
เสี่ยวหยาตบเทียนชิงทำให้นางสับสนและนางจ้องไปที่เสี่ยวหยา หลังจากนั้นไม่นานนางก็ถามว่า “แม่นาง ทำไมเจ้าถึงตบข้าเจ้าคะ ? ”
เพี้ยะ!
ตบอีกครั้งเสี่ยวหยาใช้กำลังทั้งหมดของนางและทำให้เทียนชิงล้มลงกับพื้น ในท้ายที่สุดเทียนชิงเป็นบ่าวรับใช้ที่มาจากพระราชวังเหวินซวน และจะไม่สลบเพียงเพราะถูกตบแค่ 2 ครั้ง แม้ว่าสถานะของนางในฐานะบ่าวรับใช้จะชัดเจน และนางไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ นางยังคงถามเสี่ยวหยา “ทำไมแม่นางถึงตบข้าเจ้าคะ ? ”
เสี่ยวหยาก้มหน้าดึงคางของเทียนชิงท่าทางในปัจจุบันของนางเป็นเหมือนปีศาจที่น่ากลัว และมองน่ากลัว “เจ้าเรียกข้าว่าแม่นาง ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าเป็นบุตรสาวของท่านฮูหยินเหยา ข้าเป็นคุณหนู แต่เจ้ายังเรียกข้าแบบนั้น เจ้าตั้งใจจะทำอะไร ? ”
เทียนชิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว“มันเป็นความผิดของข้าเจ้าค่ะ ข้าไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์และจะไม่ทำมันอีก แต่… คุณหนูตบข้าก่อนที่ข้าจะทำผิด ทำไมถึงเป็นอย่างนี้เจ้าคะ ? ”
“ทำไม”เสี่ยวหยากล่าวอย่างดุเดือด “เป็นเพราะเจ้าเป็นบ่าวรับใช้ ! บ่าวรับใช้ที่กำลังถูกตีต้องถามเจ้านายด้วยหรือว่าทำไม ? นี่เป็นกฎที่พระราชวังเหวินซวนสอนเจ้างั้นหรือ ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าเมื่อพระชายาเหวินซวนตบเจ้า เจ้าจะต้องถามว่าทำไม ? เจ้าเข้าใจหรือไม่ว่าการเป็นเจ้านายเป็นอย่างไร และการเป็นบ่าวรับใช้หมายความว่าอย่างไร” นางปล่อยมือและยืนขึ้นเพื่อมองดูนาง
อย่างไรก็ตามเทียนชิงส่ายหน้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง“แน่นอน ข้ารู้ว่าการเป็นเจ้านายหมายถึงอะไร และการเป็นผู้รับใช้หมายถึงอะไร แต่ในพระราชวังเหวินซวนจะไม่มีสิ่งใดเลย เรื่องชอบดูถูกหรือทุบตีบ่าวรับใช้โดยไม่มีเหตุผล ไม่ว่าจะเป็นท่านอ๋อง พระชายาหรือองค์หญิง พวกเขาไม่เป็นเหมือนคุณหนูที่ตีใครบางคน แม้ว่าบ่าวรับใช้คนใดจะทำผิดพลาด พวกเขาก็จะให้คนมาตรวจสอบและบอกพวกเขาว่าพวกเขาทำผิด จากนั้นพวกเขาก็จะลงโทษตามกฎของครอบครัว นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าแค่อยากถามว่าข้าทำอะไรผิดเจ้าค่ะ”
“เอาล่ะ! ” เสี่ยวหยากล่าว “เจ้าอยากรู้ ดังนั้นข้าจะบอกเจ้า สิ่งที่เจ้าพูดถึงคือกฎของพระราชวังเหวินซวน หากเจ้าต้องการสิ่งที่เคยเป็นมาก่อน มีเส้นทางเดียวเท่านั้น หากเจ้ายืนยันที่จะอยู่ที่นี่ เจ้าจะต้องปฏิบัติตามกฎของเรือนนี้ ที่นี่เจ้านายคือพระเจ้าของเจ้า หากเจ้านายต้องการที่จะทุบตีเจ้า เจ้าไม่มีสิทธิสอบถามใด ๆ ทั้งสิ้น เจ้าทำให้ท่านแม่ไม่มีความสุข ดังนั้นเจ้าก็ไม่ควรคาดหวังว่าจะมีความสุข ! ”
เทียนชิงมองเสี่ยวหยาและในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมพระชายาเหวินซวนจึงส่งนางมาให้นางต้องจับตาดูคนผู้นี้ ปรากฎว่าคนผู้นี้มีใบหน้าที่เหมือนกันกับองค์หญิงจี่อันจริง ๆ และมีจิตใจที่น่าเกลียด สำหรับผู้หญิงที่ถูกทิ้งไว้ที่ด้านข้างของท่านฮูหยินเหยา นางต้องการทำอะไรกันแน่ ? “ในเรือนนี้เจ้าเป็นคุณหนู แต่หลังจากที่เจ้าออกจากประตูนั้น เจ้าก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย” เทียนชิงนั่งบนพื้นและตะโกนอย่างเย็นชา “อย่าเชื่อว่าเจ้ามีใบหน้าที่คล้ายกับองค์หญิงจี่อัน แล้วเจ้าจะสามารถแทนที่นางได้ แม่นางฟูหยา ถ้าเจ้าต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับท่านฮูหยินเหยา มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าจำสถานะของตัวเองเอาไว้ อย่ายอมรับสิ่งที่ไม่ควรยอมรับ อย่าทำสิ่งที่เจ้าไม่ควรทำ เช่นนั้นทุกคนจะขอบคุณ พระชายาเหวินซวนกล่าวแล้วว่าตราบใดที่เจ้าดูแลท่านฮูหยินเหยาและไม่คิดถึงสิ่งที่ไร้ค่าเหล่านั้น นางจะไม่ทำอะไรเจ้า แต่ถ้าเจ้ายืนยันที่จะใช้ตัวตนขององค์หญิงจี่อันต่อไป ไม่ช้าก็เร็ว… เจ้าจะได้รับผลตอบแทน ! ”
เมื่อเทียนชิงพูดน้ำเสียงของนางสงบและไม่ได้มีความเกลียดชังใด ๆ แต่ถ้อยคำที่นางพูดนั้นทำให้เสี่ยวหยาบ้าคลั่ง นางตะโกนเสียงดัง “หุบปาก ! บ่าวรับใช้ที่ต่ำต้อยเช่นเจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร ? ข้าคือเฟิงหยูเฮง ข้าไม่ได้แทนที่ใคร ! ท่านแม่มอบตัวตนของข้าให้ข้า ท่านแม่ของข้าเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด ! องค์หญิงจี่อันนั้นเป็นตัวปลอม นางเป็นตัวปลอม ! ” เสี่ยวหยาพูดพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้อง ดูเหมือนว่านางจะอารมณ์เสียอย่างมาก “นางทำให้ท่านพ่อ ท่านแม่ของข้าตาย ข้าไม่ต้องการแค่มารดาของนางเท่านั้น แต่ข้าต้องการบิดาของนางด้วย ข้าเป็นเฟิงหยูเฮงตัวจริง ถ้าเจ้าไม่เชื่อลองไปถามเหยาซื่อ ดูสิ่งที่นางพูด ! ฟังนาง นางบอกเจ้าว่าใครเป็นตัวจริง และใครเป็นตัวปลอม ! ”
เสี่ยวหยากำลังจะล่มสลายทางจิตใจนางหยิบกิ่งไม้และถือมันไว้ในมือของนาง มันเหมือนกับแส้ นางตีเทียนชิงอย่างแรง ขณะที่กำลังตี นางก็ตะโกน “คุกเข่า ! บ่าวรับใช้คนหนึ่งกล้าหลบแส้ของข้าหรือ คุกเข่าลง ! ”
เพี้ยะ! หลังจากนั้นอีกครั้ง การโจมตีบนร่างกายของเทียนชิง แม้ว่าเสื้อผ้าสำหรับกลางฤดูใบไม้ร่วงที่บ่าวรับใช้ใส่จะค่อนข้างหนา แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งการโจมตีที่รุนแรงของเสี่ยวหยา ซึ่งทำให้เทียนชิงทำหน้าตาบูดบึ้งและกัดฟันเพื่อรับความเจ็บปวด
ในเวลานี้ประตูหลักของลานถูกเปิดด้วย”ปัง” ทันทีหลังจากนี้เสียงพูดขึ้น และมันฟังดูเหมือนว่ามันมาจากใต้พิภพ เสียงดังทำให้เสี่ยวหยาสั่น “ไม่ใช่ทุกคนในโลกที่สามารถใช้แส้แล้วสามารถเรียกตัวเองว่าเฟิงหยูเฮง เสี่ยวหยา ถ้าเจ้าต้องการใช้ชื่อของข้า เจ้าต้องอยู่กับมัน นอกจากนี้ทักษะของเจ้าในการตีคนไม่ดีมาก มาเถิด องค์หญิงจี่อันจะสอนวิธีใช้แส้ของจริงให้”
หลังจากที่นางพูดแบบนี้นางก็หยุดต่อหน้าเสี่ยวหยาและเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อ แส้ปรากฏในมือของนางทันที ด้วยการหมุนวน การตีอย่างแรงเริ่มกระแทกเข้าสู่ร่างกายของเสี่ยวหยา “เพี้ยะ, เพี้ยะ, เพี้ยะ, เพี้ยะ, เพี้ยะ” การโจมตีครั้งต่อมาทำให้เสี่ยวหยาล้มลงกับพื้นแล้วกลิ้งจากมุมหนึ่งของเรือนไปยังจุดศูนย์กลาง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นหลังจากที่อีกคนหนึ่งเงียบไป ในตอนท้ายทุกสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือเสียงกรีดร้อง สำหรับเสื้อผ้าของนางนั้นฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี และเลือดก็เริ่มไหลนอง
พวกบ่าวรับใช้ต่างก็งุนงงเมื่อเห็นแม้แต่เทียนชิงก็ยังตัวแข็งทื่อ ในอดีตนางเคยได้ยินเกี่ยวกับการกระทำที่ดุดันรุนแรงของเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนางไม่เคยเห็นด้วยตัวเอง ตอนนี้นางเห็นแล้ว และนางก็ตกใจมากจนแทบหายใจไม่ออก
ดุร้าย! ทุกคนต่างก็กล่าวว่าองค์หญิงจี่อันปฏิบัติต่อคนที่อยู่ใกล้นางเป็นอย่างดีและไม่ดี เมื่อนางเริ่มงานของนาง จะไม่มีใครหนีรอดได้ ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องจริง
“เฟิงหยูเฮง!”ในที่สุดเสี่ยวหยาใช้พลังทั้งหมดของนางกรีดร้อง “เจ้าตีข้าทำไม ? เจ้าเคยใช้ชื่อของข้า และตอนนี้ข้าก็แค่ใช้ชื่อของเจ้า อะไรทำให้มันไม่เป็นที่พึงปรารถนา ข้าสละชีวิตทั้งครอบครัวของข้าเพื่อช่วยเจ้า และช่วยกองทัพของราชวงศ์ต้าชุน แต่เจ้าล่ะ ? ตอนนี้เจ้าตอบแทนข้าอย่างนี้หรือ ? พ่อและแม่ของข้าเสียชีวิตจากโศกนาฏกรรม ใครที่ข้าควรพยายามแก้แค้นเพื่อสิ่งนั้น ? เฟิงหยูเฮง เจ้าไม่มีมโนธรรม เจ้าทำให้ข้าผิดหวัง ! เจ้าปล่อยให้พ่อและแม่ของข้าตาย ! ”
เสียงกรีดร้องอย่างเย้ยหยันคำตอบที่นางได้รับจากเฟิงหยูเฮงยังคงเป็นเสียงเย็นชา“หยุดใช้สิ่งนั้นเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้บีบบังคับ ข้าจะไม่ยอมทำตาม ก่อนหน้านี้เจ้ายินดีที่จะยอมรับคำขอของข้าและข้าไม่ได้บังคับเจ้า แน่นอนว่าด้วยความกตัญญู ข้ายังฝังพ่อและแม่ของเจ้า และทำให้เจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่เจ้าไม่ได้มีชีวิตที่ดีขึ้นนี้ ยืนยันที่จะใช้เส้นทางนี้ ดังนั้นอย่าโทษข้าที่โกรธและไร้ความปราณีกับเจ้า”
เพี้ยะ! การโจมตีอีกครั้ง ทำเครื่องหมายเลือดลงในร่างกายของเสี่ยวหยา
ในที่สุดความวุ่นวายข้างนอกก็ดึงดูดความสนใจของเหยาซื่อประตูห้องโถงถูกเปิดออกและเหยาซื่อเดินโซเซออกมา เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้านาง นางเกือบหมดสติ นางเปล่งเสียงกรีดร้องโหยหวนและรีบไปหาเสี่ยวหยา โดยไม่สนใจว่าแส้ของเฟิงหยูเฮงยังคงเคลื่อนไหวราวกับว่านางบ้าไปแล้ว นางก็ฟุบลงบนร่างของเสี่ยวหยา ในเวลาเดียวกันนางตะโกนเสียงดัง “อาเฮง, อาเฮง, เกิดอะไรขึ้น ? ทำไมถึงมีเลือดมากมาย ! อาเฮงอย่ากลัวข้า ข้าจะไม่ให้ใครทำร้ายเจ้า ! ”
น้ำตาที่ขมขื่นตกลงไปบนร่างของเสี่ยวหยาในที่สุดแส้ของเฟิงหยูเฮงก็หยุดเคลื่อนไหว อย่างไรก็ตามนางมองเหยาซื่ออย่างงุนงง ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมปรากฏขึ้นอีกครั้งเมื่อนางเห็นเวลาที่พวกเขาถูกไล่ออกจากตระกูลเฟิง เหยาซื่ออุ้มนางในขณะที่ร้องไห้ ในหมู่บ้านบนภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ เหยาซื่อจะร้องไห้ทุกครั้งที่พบกับความยากลำบาก น้ำตาก็จะร่วงหล่นลงบนร่างของนาง มันเป็นฉากเดียวกับตรงหน้าของนาง มันเป็นเพียงการที่กอดอยู่นั้นไม่ใช่นางอีกต่อไป กลายเป็นคนที่เหมือนนาง
ในทันทีนั้นเฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าเสี่ยวหยาอาจเป็นเจ้าของร่างเดิมนี้ได้จริงนางยังคิดว่าถ้านี่เป็นการกลับมาของเจ้าของร่างเดิมอย่างแน่นอน นางก็ต้องยอมแพ้ โดยไม่คำนึงว่าสิ่งที่นางได้รับในภายหลังนั้นจะต้องถูกส่งกลับ อย่างน้อยที่สุดมารดาของนางก็ต้องถูกส่งคืนและตัวตนของนางในฐานะเฟิงหยูเฮงจะต้องถูกส่งคืน
โชคดีที่การตัดการเชื่อมต่อนี้ใช้เวลาเพียงชั่วครู่และนางก็ฟื้นความชัดเจนอย่างรวดเร็ว เมื่อมองดูมารดาและบุตรสาวตรงหน้านางอย่างเย็นชา นางรู้ว่าเสี่ยวหยาไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม กลับเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นคนแปลกหน้านี้ในขณะนี้ยืนยันที่จะกลายเป็นหนามยอกอก เสี่ยวหยายังใช้วิธีการพิเศษนี้เพื่อยั่วยวนมารดาของนาง นางไม่สามารถยอมรับได้อีกต่อไป
ในเวลานี้เสี่ยวหยาก็ฟื้นขึ้นมาเมื่อรู้ว่าเหยาซื่อกอดนางด้วยเหตุผลบางอย่างนางจึงม้วนริมฝีปากของนางเป็นรอยยิ้ม จากนั้นนางก็ใช้แรงและหันไปมองเฟิงหยูเฮง นางพูดด้วยความยินดี “องค์หญิงจี่อัน มันไม่เป็นไรถ้าท่านจะเฆี่ยนข้าจนตาย ข้าหวังว่าท่านแม่จะสามารถมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้า แต่ข้าก็ทำเพื่อประโยชน์ของท่านแม่เช่นกัน ร่างกายของท่านแม่อ่อนแอ ถ้าข้าไม่ทำตามที่นางชอบ นางจะป่วย ! องค์หญิง มันเป็นความผิดของข้า ข้าหวังว่าท่านจะยกโทษให้ข้าได้ ! ”
คำอ้อนวอนอย่างฉับพลันของเสี่ยวหยาสำหรับความเมตตาทำให้เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเล็กน้อย ตามที่คาดไว้ทันทีหลังจากนี้จะได้ยินเสียงของเหยาซื่อ “เจ้าทำเกินไปแล้ว ! ” ในที่สุดเหยาซื่อก็มองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังความสุภาพเล็กน้อยที่ครั้งหนึ่งเคยมีหายไป ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงเป็นศัตรูของนางอย่างสมบูรณ์ นางเป็นศัตรูที่ทำร้ายบุตรสาวของนาง !
เหยาซื่อบ้าไปแล้วนางพุ่งเข้าใส่เฟิงหยูเฮง มือทั้งสองของนางโอบรอบคอของเฟิงหยูเฮงแล้วบีบแน่น ขณะที่ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวไปในทางที่ชั่วร้าย “เจ้ากล้าที่จะตีอาเฮงของข้าจริงหรือ ? เจ้ากล้าตีบุตรสาวของข้าหรือ ? วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าหายใจไม่ออก ! ข้าจะฆ่าเจ้า ! ”
การบีบของเหยาซื่อกระชับมากขึ้นเมื่อเห็นว่าสีหน้าของเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ซวนเทียนฮั่วที่เข้ามาไม่สามารถทนดู และเตรียมพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยอีกต่อไป
แต่ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเย็นชา“เหยาซื่อ ลงมือเลย ! ”