The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 731-732

ตอนที่ 731 เคารพเขาในฐานะพ่อ
ตอนที่731 เคารพเขาในฐานะพ่อ
เฟิงหยูเฮงไม่เคยเห็นพระชายาหยุนเป็นแบบนี้มาก่อนในความคิดของนาง พระชายาหยุนนั้นทั้งหัวเราะและยิ้มหรือแสดงความภาคภูมิใจในขณะที่เล่าเรื่องบุตรชายสองคนของนาง ไม่มีความรู้สึกมากกว่าหรือน้อยกว่า และมันเป็นฉากที่กลมกลืนกันมาก
แต่ตอนนี้นางสามารถเห็นประกายแวววาวจากดวงตาของพระชายาหยุนเมื่อนางมองเหยาเซียนแต่นี่เป็นเพียงชั่วขณะหนึ่ง เนื่องจากพระชายาหยุนผู้ดื้อรั้นน้ำตาไหลออกมา และกล่าวกับเหยาเซียนต่อไป “เพราะข้าจำได้ว่าท่านลุงพูดกับข้าก่อนออกไปว่า ไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับคนที่มีอิทธิพลในเรื่องนี้ และไม่จำเป็นต้องทำตัวให้สง่างาม แต่พวกเขาต้องปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดีและคิดถึงข้าเพียงอย่างเดียว ท่านลุงบอกว่าบ้านเราดีมาก คนบริสุทธิ์และความคิดของคนเรียบง่าย ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นจะมีความสุขที่สุด ใต้เท้าเหยาหวังว่าข้าจะมีความสุขที่ได้อยู่ในบ้านนั้นตลอดชีวิต และหวังว่าข้าจะไม่เป็นเหมือนท่านแม่ของข้า และถูกใครบางคนหลอกจากข้างนอก แต่… ข้าถูกใครบางคนหลอก ไม่เพียงแต่ข้าถูกหลอก แต่ข้าก็จากที่นั่นมากับเขาอีกด้วย แม้ว่าจะมีโรคระบาดกำลังแพร่กระจายในเวลานั้น ซึ่งทำให้เราไม่มีทางเลือกอื่น แต่ข้าพบว่าเขาเป็นผู้ปกครองของอาณาจักรหลังจากติดตามเขากลับบ้าน เขามีภรรยาและบุตรอยู่แล้ว… ทุกคนบอกว่าภรรยาเป็นคนแรก นางสนมเป็นคนที่สอง บุตรเป็นคนที่สาม และบ่าวรับใช้ที่สี่ ในเวลานั้นข้านับนิ้วของข้า และพบว่าข้าไม่ได้แม้แต่อันดับที่ห้า เขามีบุตรหลายคนอยู่แล้ว” เสียงของพระชายาหยุนเต็มไปด้วยความเหงาและเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน หันหน้าไปทางเหยาเซียน นางดูเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด นางกลัว และเต็มไปด้วยความเศร้าโศก คำพูดของนางนำมาซึ่งความเห็นใจจากเหยาเสียนเท่านั้น แต่ไม่มีเสียงสะท้อน เหยาเซียนใช้ความสามารถทั้งหมดของเขาเพื่อค้นหาความทรงจำที่เป็นของเจ้าของร่างเดิมเพื่อค้นหาช่วงเวลานี้ น่าเสียดายที่ผลลัพธ์สุดท้ายคือเขาสามารถพบความทรงจำที่คลุมเครือของการใช้ชีวิตในบ้านพักบนภูเขา แต่เขาจำไม่ได้อีกมาก ความทรงจำที่เป็นของเจ้าของร่างเดิมของเหยาเซียนไม่ชัดเจนเหมือนของเฟิงหยูเฮง ท้ายที่สุดอายุของเหยาเซียนคนเดิมนั้นค่อนข้างมากในเวลาที่เขาผ่านไป นอกจากนี้เมื่อเฟิงหยูเฮงมาถึงโลกนี้ร่างกายมีอายุเพียง 12 ปี ความทรงจำเริ่มตั้งแต่อายุ 3 หรือ 4 ปีและไม่เกิน 10 ปี ความทรงจำเหล่านั้นจะชัดเจนขึ้นตามธรรมชาติ เหยาเซียนคนเดิมได้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนนับไม่ถ้วน เรื่องของพระชายาหยุนเมื่อ 30 กว่าปีก่อน การที่ไม่สามารถจำได้นั้นมันเป็นเรื่องปกติ
พระชายาหยุนไม่ได้ถามว่าเหยาเซียนสามารถจำนางได้หรือไม่ดูเหมือนว่าปฏิกิริยาของเหยาเซียนไม่ได้มีความสำคัญกับนางมากนัก นางแค่อยากจะเอ่ยความในใจของนางออกมา และแค่อยากจะพูดในสิ่งที่นางอยากจะพูด ด้วยการพูดถึงสิ่งที่นางเก็บงำไว้ตลอดเวลาหลายปี นางรู้สึกดีขึ้น
โชคดีที่เหยาเซียนและเฟิงหยูเฮงเป็นคนที่อดทนมากนอกจากนี้พวกเขายังต้องการฟังเรื่องราวของพระชายาหยุนด้วย ดังนั้นทั้งสามนั่งในห้องโถงของอาคารชมจันทร์ และพูดคุยดื่มชา กินผลไม้และขนมอบ ตั้งแต่เที่ยงจนถึงเย็นพวกเขาคุยกันจนความประทับใจปรากฏในใจของเหยาเซีนนอีกครั้ง นางยังจำได้ว่าเหยาเซียนคนเดิมช่วยชีวิตสตรีมีครรภ์ที่อยู่ลึกลงไปในภูเขาเมื่อหลายสิบปีก่อน ในเวลานั้นเขาเข้าไปในภูเขาเพราะต้องการค้นหาสมุนไพรที่มีค่าบางอย่าง หลังจากช่วยหญิงตั้งครรภ์ เขาไปที่หมู่บ้านบนภูเขาและผู้คนที่นั่นก็ยินดีต้อนรับ เขาอยู่ไม่กี่ปีและในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขาได้วิจัยสมุนไพรพิเศษหลายอย่าง
แต่ในที่สุดมันก็ยังคงเหมือนเดิมในความทรงจำของเหยาเซียน สิ่งต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับพระชายาหยุนและมารดาของนางเป็นอากาศ สิ่งนี้ทำให้เหยาเซียนรู้ว่าเหยาเซียนคนเดิมเป็นคนที่ค่อนข้างเฉยต่อผู้คน เขาทุ่มเทอย่างยิ่งกับการเรียนแพทย์ การช่วยเหลือผู้คนเป็นเพียงการออกกำลังกายง่าย ๆ ในการใช้ความสามารถของเขา มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของงาน แต่เกี่ยวกับบุคคลประเภทใดที่เขากำลังออม เขาไม่มีความทรงจำมากมาย ในความเป็นจริงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาอยู่ห่างไกลและไม่ได้ติดต่อกับคนในตระกูลเหยา เขายังคงอยู่ในภูเขา ทิ้งตระกูลเหยาไว้ในเมืองหลวง จากการคำนวณ บุตรชายคนเล็กของเจ้าของร่างเดิมก็ยังไม่โตมาก
แต่นั่นเป็นเรื่องของอดีตเหยาเซียนไม่สามารถจำได้ในขณะนี้ และพระชายาหยุนไม่หวังว่าเขาจะจำนางได้มาก แต่ดูเหมือนว่านางจะสบายดีและพูดจาสุภาพเล็กน้อย ด้วยการที่มีเฟิงหยูเฮงช่วย บรรยากาศดีกว่าเมื่อพวกเขาเข้ามาครั้งแรก
เฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนออกจากพระราชวังในตอนเย็นเมื่อพวกเขาออกไป พระชายาหยุนมีสีหน้าที่ผ่อนคลาย นางเติมเต็มความปรารถนาตลอดชีวิตและนี่คือสิ่งที่ดี สำหรับเหยาเซียน ไม่ว่าจะเป็นคนใกล้ชิดหรือเป็นคนที่อยู่ห่างไกลทำให้นางสามารถบรรเทาภาระที่หนักหน่วงได้ หลังจากคิดในภายหลัง นางคิดว่าผลลัพธ์แบบนี้ดีที่สุด นางจำได้และเขาก็ประทับใจ มันไม่ไกลเกินไปหรือใกล้เกินไป มันไม่ได้ใกล้ชิดหรือละเลย ตอนนี้พวกเขามีด้วย ทั้งสองมีช่วงเวลาพิเศษเพื่อความสัมพันธ์ของพวกเขา ความรู้สึกแบบนี้ดีมาก ไม่ว่านางจะเป็นอย่างไร นางเคารพเขาในฐานะบิดา และยึดมั่นในหัวใจ นั่นก็เพียงพอแล้ว
เฟิงหยูเฮงใช้มิติของนางพาเหยาเซียนออกจากพระราชวังเมื่อพวกเขากลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงและกลับไปที่ห้องของนางเอง นางก็ไม่สนใจทุกคนและเข้าไปในมิติของนาง
ในเวลานั้นเหยาเซียนอยู่บนชั้นแรกเดินไปมาใกล้ ๆ ตู้ยา เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงเข้ามา เขาก็กล่าวอย่างรวดเร็ว “เมื่อก่อนข้าอยู่ในพระราชวัง ข้าต้องผ่านความทรงจำเก่า ๆ ของเหยาเซียน และพบว่าเมื่อเขาอยู่บนภูเขา เขาตามหาสมุนไพรที่หายาก ทิศทางของการพัฒนาของพวกเขาคือการจัดการกับการอักเสบ อ่อนเพลียและเจ็บปวด เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ยาที่เขาวิจัยได้ก้าวหน้าอย่างมากในช่วงเวลานี้ แต่เมื่อเทียบกับยาแผนปัจจุบันแล้วไม่มีการใช้แม้แต่น้อย”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ใช่เจ้าค่ะ แม้ว่ายาในโลกนี้จะไม่ได้รับการก้าวไกลมากนัก หากเทียบกับโลกสมัยใหม่ มันก็ขาดไปเล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นในด้านการแพทย์หรือเทคนิค รวมถึงความรู้ของแพทย์จะต้องมีการปรับปรุง มีคนน้อยมากที่เป็นเหมือนซางคังที่จะค้นคว้าเรื่องการผ่าตัด แต่เมื่อการพูดถึงเรื่องนี้ ซางคังก็ได้รับความชื่นชมจากชาวพื้นเมืองบางคนซึ่งทำให้เขาเติบโตขึ้น”
“อาเฮง”เหยาเซียนมองนางอย่างจริงจัง “ข้ารู้ว่าเจ้าตั้งใจจะเผยแพร่ข้อมูลทางการแพทย์ที่ทันสมัยในโลกนี้ แต่เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่ามันจะยากขนาดไหน ? ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าเจ้าและข้าไม่สามารถผลิตยาเหล่านี้ได้ โดยมีเพียงทางเลือกเดียวที่จะนำพวกมันออกจากมิติของเจ้า แต่เมื่อพวกมันออกมาจากมิตินี้ พวกมันจะมีวันหมดอายุ โลกมีขนาดใหญ่มาก เจ้าสามารถจัดการร้านห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวง แต่เมื่อมีจำนวนร้านมากเกินไป แม้กระทั่งการเติมเสบียงจะกลายเป็นปัญหา อาเฮง ความฝันจะสวยงามอยู่เสมอ แต่มันไม่เหมือนจริง”
“ข้ารู้เจ้าค่ะ”เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและก็เหนื่อย “ข้าเคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน มันจะเป็นการยากที่จะเติมเสบียง แต่ถ้าข้าไม่ลอง ข้าจะรู้สึกไม่สมควร ท่านปู่ ทำไมท่านปู่คิดว่าเง็กเซียนฮ่องเต้จัดให้พวกเรามาที่นี่ ? เป็นไปไม่ได้ที่คนตายทุกคนจะมีการจัดการแยกกัน นอกจากนี้ราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้มีอยู่ในประวัติศาสตร์ที่เราเป็นส่วนหนึ่ง ราวกับว่ามันปรากฏตัวออกมาจากอากาศบาง ๆ มีหลายครั้งที่ข้าสงสัยว่าทุกอย่างเป็นจริงหรือไม่ ? ถ้าราชวงศ์ต้าชุนไม่มีอยู่ในประวัติศาสตร์ของเรา ข้าจะพิจารณาอะไรดี” ขณะที่นางพูด นางเริ่มมีอารมณ์เล็กน้อย นี่เป็นความคิดที่มีอยู่ในใจนางตลอดเวลา มันเป็นเพียงว่านางไม่กล้าที่จะพูดออกมา มีหลายครั้งที่นางสงสัยว่านี่เป็นภาพลวงตาและเป็นส่วนหนึ่งของอาการหลงผิด นางไม่กล้าที่จะฟังความคิดเหล่านี้จริง ๆ เพราะกลัวว่าสิ่งต่าง ๆ จะหายไปเมื่อพวกเขาถูกเลี้ยงดูมา มันจะต้องเป็นเพียงว่ามีหลายสิ่งที่นางรักในสถานที่นี้
“เจ้าเคยคิดสิ่งต่างๆ ที่นั่น” เหยาเซียนบอกนางว่า “มันไม่เหมือนกับประวัติศาสตร์ที่เรารู้ว่าเป็นความจริงของประวัติศาสตร์ แม้แต่นักประวัติศาสตร์ก็กำลังคิดทฤษฎีที่สร้างจากสิ่งประดิษฐ์ที่พบในแต่ละยุคสมัย ราชวงศ์เซี่ยที่เรียกว่าราชวงศ์ซาง และราชวงศ์โจวตะวันตก และช่วงเวลาที่เรียกว่าฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งพวกเขามีคนจากยุคสมัยใหม่ที่มีประสบการณ์ส่วนตัวหรือไม่ ? พวกเขาเป็นนักประวัติศาสตร์ไม่ใช่เทพเจ้า พวกเขาสามารถเข้าใจผิด การที่พวกเขาไม่พูดเกี่ยวกับมันไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้มีอยู่ ในขณะเดียวกันเราที่ไม่รู้ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีอยู่จริง”
“ท่านปู่หมายถึงว่าราชวงศ์ต้าชุนยังมีอยู่ในประวัติศาสตร์ของเราหรือ? เป็นเพียงแค่นักประวัติศาสตร์ของโลกสมัยใหม่ที่ยังไม่พบงั้นหรือ ? ” นางขมวดคิ้วและคิดสักครู่ก่อนจะส่ายหัว “มันไม่ควรเป็นอย่างนั้น ขึ้นอยู่กับความเจริญรุ่งเรืองของราชวงศ์ต้าชุน มันไม่ใช่ยุคเดียวกับราชวงศ์เซี่ยหรือราชวงศ์โจวตะวันตก ไม่ว่าจะเป็นอะไร มันจะต้อง… ในเวลาเดียวกันกับราชวงศ์ถังและราชวงศ์ซ่ง มีบางครั้งที่ข้ารู้สึกว่าชื่อเสียงได้มาถึงสถานะเช่นเดียวกับราชวงศ์หมิงแล้ว เมื่ออยู่ใกล้กับประวัติศาสตร์สมัยใหม่ นักประวัติศาสตร์สมัยใหม่จะไม่สามารถค้นหาร่องรอยของมันได้อย่างไร”
“ถ้าอย่างนั้นก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง”เหยาเซียนยังกล่าวต่ออีกว่า “มีอีกสถานการณ์หนึ่งที่เรียกว่า ‘มิติคู่ขนาน’ ในโลกที่แตกต่าง แต่ในเวลาใกล้เคียงกันผู้คนต่างอยู่ในแบบคู่ขนาน เพราะมันขนานกันพวกมันจะไม่ตัดกัน เราใช้ชีวิตของเราและพวกเขาใช้ชีวิตของเขา เริ่มแรกไม่มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะค้นพบสิ่งอื่น อย่างไรก็ตามเมื่อเราเสียชีวิต มีการผิดปกติระหว่างสองแนวและเรามาถึงอีกมิติหนึ่ง ถ้าข้าพูดแบบนี้เจ้าเข้าใจหรือไม่”
มันเป็นคำอธิบายที่ลึกลับมากแต่เฟิงหยูเฮงเข้าใจมัน ในที่สุดนางก็มาจากศตวรรษที่ 21 วิทยาศาสตร์ในยุคนั้นได้ขยายขอบเขตไปมากแล้ว มีอะไรที่ไม่สามารถพูดคุยได้ ดังนั้นนางพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นนางก็ให้บานซูพาเหยาเซียนกลับไปส่ง อย่างไรก็ตามก่อนที่เหยาเซียนจะจากไป เขากล่าวกับนางว่า “เจ้าทำแบบนี้ถูกต้อง ข้าจะเผชิญหน้ากับการทดลองเหล่านี้กับเจ้า แต่ตระกูลเหยาไม่ใช่ครอบครัวที่แท้จริงของเรา เจ้าดูแลตัวเองด้วย”
หิมะแรกของปีตกกลางเดือนสิบเมื่อมันมาถึงหิมะตกหนักมาก และหิมะหนา ๆ ปกคลุมไปตามถนน ผู้คนเริ่มคาดการณ์ว่าจะเกิดภัยพิบัติในฤดูหนาวอีกครั้งหรือไม่ในปีนั้น โชคดีที่หิมะตกเพียงชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะหยุด
เฟิงหยูเฮงนำวังซวนและหวงซวนไปเดินเล่นตามถนนหลังจากเยี่ยมชมร้านค้าไม่กี่แห่ง พวกเขาก็ค่อย ๆ เดินไปรอบ ๆ หวงซวนกล่าวว่าองค์ชายเก้าและนางก็ดื้อรั้นไม่ยอมยอมรับ อย่างไรก็ตามในใจของนาง นางกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำไมเขาถึงไม่ส่งจดหมายหลังจากไปนานขนาดนี้ ?
ทั้งสามเดินไปและจบที่หน้าร้านเย็บปักของอันชิเมื่อมองไปด้านในของร้านก็มีชีวิตชีวา มีคนไม่กี่คนที่ซื้องานปักและมีบางคนซื้อโดยแบกถุงทุกขนาด หวงซวนกล่าวว่า “ร้านค้าของอนุอันเจริญรุ่งเรืองค่อนข้างดี นางกับคุณหนูสามมีชีวิตที่ดีขึ้นมาเล็กน้อย”
วังซวนกล่าวอย่างเงียบๆ “ถูกต้อง ! ข้าได้ยินมาว่าภายใต้การกระตุ้นของเฟิงเฟินได องค์ชายห้าได้ลดค่าใช้จ่ายรายเดือนที่มอบให้ตระกูลเฟิง นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะสนับสนุนค่าใช้จ่ายของเฟิงจินหยวน ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดเกี่ยวกับการมอบบางส่วนให้กับคุณหนูสามและอนุอัน โชคดีที่พวกนางมีร้านค้าของตัวเองและไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคนอื่นเพื่อดูแลพวกนาง”
“อย่างที่ข้าเห็นเพียงพอสำหรับเฟิงจินหยวน” คราวนี้หวงซวนเห็นด้วยกับการกระทำของเฟิงเฟินได “เขาควรจะแยกแยะอย่างรุนแรงในสิ่งที่เฟิงเฟินไดทำ เขายังเป็นบิดา แต่มีร่องรอยของการทำสิ่งใดที่บิดาทำ ? ครั้งล่าสุดที่องค์ชายเหลียนมาคฤหาสน์ขององค์หญิง เขาบอกว่าเฟิงจินหยวนจะปีนกำแพง มีแม้กระทั่งเวลาที่เขาปีนจากบ้านตระกูลเฟิงไปยังบ้านของจาวเหลียน แขนของเขามีเลือดออกจากการตกจากกำแพง เฟิงเฟินไดก็ไม่ได้เรียกหมอ นางบอกให้เขาทน ข้าได้ยินมาว่าใช้เวลาหลายวันก่อนที่ความเจ็บปวดจะหายเจ้าค่ะ”
พวกนางกำลังคุยกันมีคนตะโกนจากด้านหลังอย่างไม่สุภาพ “คุณหนูตระกูลเฟิงกำลังออกเดินทาง ทุกคนหลีกไปให้พ้น ! ”
——————————————————————————————————
TN:ราชวงศ์เซี่ยเชื่อกันว่ามีอยู่ระหว่างปี 2000 ถึง 1600 ปีก่อนคริสตศักราช
ราชวงศ์ซางอยู่ระหว่างประมาณ 1600 และ 1,046 ปีก่อนคริสตศักราช
ราชวงศ์โจวตะวันตกอยู่ระหว่างประมาณ 1,045 ถึง 771 ปีก่อนคริสตศักราช
ราชวงศ์ถังอยู่ระหว่างตั้งแต่ 618 ถึง 904 ปีก่อนคริสตศักราช
ราชวงศ์ซ่งอยู่ระหว่างตั้งแต่ 960 จนถึง 1279 ปีก่อนคริสตศักราช