The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่739-740

ตอนที่ 739 ต้นฤดูหนาว
ตอนที่739 ต้นฤดูหนาว
ในช่วงเช้านี้ไม่มีใครในตระกูลหลู่ที่ไม่มีงานทำหลู่หยานและเก้อซื่อคิดหาทางตกลงกับเฟิงหยูเฮง ส่วนหลู่ซ่ง เขาได้ขอเข้าพบพระสนมหยวนชูอีกครั้ง
แต่น่าเสียดายที่เขาเดินออกมาอย่างเศร้าโศกด้วยสีหน้าเศร้าสลดข้างในกระโจม พระสนมหยวนชูมีรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง ขณะที่นางพูดกับบ่าวรับใช้ของนาง “ตระกูลหลู่ไม่สามารถปกป้องความมั่งคั่งและจัดการครอบครัวของตัวเองได้ ด้วยความสามารถเพียงเล็กน้อยพวกเขาบอกว่าพวกเขาต้องการสนับสนุนองค์ชายแปด มันดีอยู่แล้วที่พวกเขาไม่ได้ลากพระองค์ลงมา”
หยู่ซู่ถามนางอย่างเงียบๆ “พระสนมจะยอมแพ้เรื่องตระกูลหลู่หรือไม่เจ้าคะ ? ”
พระสนมหยวนชูกล่าวว่า“นี่ไม่ใช่การยอมแพ้ แต่พวกเขาไร้ความสามารถเอง ครั้งแล้วครั้งเล่าพวกเขาได้แสดงให้เห็น ข้าเห็นว่าพวกเขาล้มเหลว และข้าไม่เคยเห็นพวกเขาประสบความสำเร็จในสิ่งใด ข้าจะแนะนำคนแบบนี้ให้กับองค์ชายแปดได้อย่างไร นั่นคือบุตรชายของข้า ข้าไม่เพียงแค่ดูความล้มเหลวเช่นนั้นจะปรากฏขึ้นที่ด้านข้างของเขา แต่…” นางขมวดคิ้ว “ทุกอย่างที่กล่าวมา อิทธิพลของตระกูลเหยานั้นใหญ่มาก ไม่ว่าในกรณีใดหลู่ซ่งยังเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายของราชสำนัก แต่เขาถูกตระกูลเหยากดขี่จนถึงขั้นที่ไม่สามารถกู้คืนได้”
หยู่ซู่คิดวิเคราะห์นิดหน่อย“ตามจริงแล้วพระสนมพูดถึงมันเมื่อสองปีก่อน ตระกูลเหยาถูกเนรเทศให้ไปอยู่หวางโจว ในเวลานั้นไม่ใช่เพราะการเสียชีวิตของนางสนมของฮ่องเต้ ข้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง และมีความเป็นไปได้สูงมากที่การตายของพระสนมของฮ่องเตนั้นไม่เกี่ยวข้องกับหมอเทวดาเหยาเซียน แต่มันก็เป็นข้ออ้างที่จะให้ตระกูลเหยาออกไป จากสถานการณ์ในขณะนั้น การออกไปของตระกูลเหยาถือเป็นการป้องกันแบบหนึ่ง และมันก็แม่นยำเพราะมันไม่ใช่การถูกเนรเทศอย่างแท้จริง พวกเขาอาศัยอยู่อย่างอิสระในหวางโจว และยังคงสามารถสร้างอำนาจของตัวเองได้ หลังจากนั้นไม่กี่ปี ตระกูลหลู่ย่อมไม่สามารถเทียบกับพวกเขาได้ตามธรรมชาติ”
“ถูกต้อง! ” พระสนมหยวนชูถอนหายใจอย่างขมขื่น และกล่าวว่า “ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ค่อยได้พบฮ่องเต้ แต่ข้าก็ไม่ตาบอดหูหนวกเลย ฮ่องเต่และเหยาเซียนเข้ากันได้ดีเป็นส่วนตัว สำหรับตระกูลหลู่ พวกเขาประเมินฝ่ายตรงข้ามต่ำเกินไป และพวกเขาก็อ่อนแอและโง่มาก การตกสู่สถานะปัจจุบันของพวกเขาเป็นเรื่องที่สมควร เป็นเพียงสาเหตุของปัญหาทั้งหมดนี้คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากเฟิงหยูเฮง ถ้าองค์หญิงยังคงอยู่ต่อไป นางจะกลายเป็นอุปสรรคสำคัญสำหรับโมเอ๋อ เจ้าว่าเราควรพิจารณาเรื่องนี้อย่างเหมาะสมหรือไม่ ? ”
หยู่ซู่คำนับ“ทุกอย่างจะเป็นดังที่พระสนมกล่าวเจ้าค่ะ”
หลังจากรุ่งเช้าวันแรกของการล่าสัตว์ก็เริ่มขึ้นพื้นที่ล่าสัตว์มีเวทีสำหรับดูพิเศษ ฮ่องเต้และฮองเฮานั่งในที่นั่งหลักในขณะที่พระสนมของฮ่องเต้ องค์ชายและสมาชิกในครอบครัวของฮ่องเต้นั่งอยู่ทั้งสองด้าน ด้านล่างนี้เจ้าหน้าที่และครอบครัวของพวกเขานั่งอยู่ในกลุ่มใหญ่ และมันก็มีชีวิตชีวามาก
ฮ่องเต้ค่อนข้างอารมณ์ดีเมื่อมองไปที่จุดล่าสัตว์ที่เขาไม่ได้เห็นมานานแล้วกับบุตรชายและอาสาสมัครของเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะได้รับอารมณ์ “ถ้าองค์ชายหก องค์ชายแปด และองค์ชายเก้าอยู่ที่นี่คงจะดี”
ฮองเฮาเห็นด้วยกับเขาและกล่าวว่า“เด็ก ๆ ทุกคนเติบโตกันหมดแล้ว และพวกเขาต้องการปกป้องครอบครัวและอาณาจักร พวกเขาต้องทำงานหนักเพื่ออาณาจักร และไม่สามารถอยู่เคียงข้างฝ่าบาทได้ตลอดเวลา แต่ฝ่าบาทสามารถใช้ชีวิตอย่างสบาย องค์ชายล้วนเป็นคนรอบคอบ แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในพื้นที่ชายแดน พวกเขาต้องคิดถึงเมืองหลวงและคิดถึงเสด็จพ่อของพวกเขา”
หลังจากที่ฮองเฮาพูดองค์ชายและพระสนมของฮ่องเต้ก็พูดด้วยเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดสะท้อนสิ่งที่พูดโดยเฉพาะอย่างยิ่งพระสนมหยวนชูมารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายแปด ขณะที่นางพูด นางก็เริ่มเช็ดน้ำตาด้วยเสียงสะอื้น “ก่อนที่องค์ชายแปดจะเดินทางไปภาคใต้ พระองค์บอกให้หม่อมฉันคอยรับใช้ฝ่าบาท แต่หม่อมฉันไม่เคยได้รับใช้ฝ่าบาทเลย… โชคดีที่ฝ่าบาทมีฮองเฮาอยู่เคียงข้างฝ่าบาทเสมอ ฮองเฮาคอยดูแลฝ่าบาทของเรา เราสามารถทำใจให้สบายได้เจ้าค่ะ”
ฮองเฮาจ้องมองพระสนมหยวนชูแล้วกล่าวเบาๆ ว่า “การล่าสัตว์ในฤดูหนาววันนี้เป็นกิจกรรมรื่นเริง ไม่นานองค์ชายและคนอื่น ๆ จะเข้าร่วมการแข่งขันเพื่อล่าสัตว์ ทำไมต้องร้องไห้ในเวลาเช่นนี้ มันรบกวนความสุขของทุกคน”
เสียงสะอื้นของพระสนมหยวนชูก็ติดอยู่ในลำคอของนางทันทีเมื่อฮองเฮาพูดสิ่งนี้ นางก็หยุดร่ำให้ลงทันที แต่ในท้ายที่สุดก็เป็นฮองเฮาที่กล่าว นางไม่สะดวกที่จะพูดอะไร และนางก็ยอมรับแล้วก็เงียบ
สำหรับฮ่องเต้อารมณ์ของเขาไม่ได้รับความทุกข์ทรมานจากเรื่องนี้มากนัก ในสภาวะทางอารมณ์ของเขา เขาเริ่มระลึกถึงอดีตที่ผ่านมา “เราลืมไปแล้วว่ามันนานกี่ปีตั้งแต่ครั้งแรกที่เรามาถึงพื้นที่ล่าสัตว์นี้ เป็นอะไรบางอย่างเมื่อหลายสิบปีก่อน ในเวลานั้นอดีตฮ่องเต้ยังคงมีชีวิตอยู่ และในระหว่างการเยี่ยมครั้งแรกนั้นเราได้รับรางวัลที่หนึ่ง และได้รับเสียงชื่นชมอย่างมาก หลังจากนั้นฮ่องเต้ผู้ล่วงลับได้มอบธนูโฮยี่ให้กับข้าเป็นการส่วนตัว และบอกกับข้าว่าธนูนี้จะต้องมอบให้กับนักธนูคนแรกของราชวงศ์ต้าชุนที่คู่ควรกับมัน”
ฮ่องเต้กำลังพูดและคำพูดของเขาออกมาค่อนข้างช้าพระสนมกูเซียนหยิบบทสนทนามาถึงจุดนี้แล้วระลึกถึงในเวลาเดียวกัน “ใช่เพคะ ! ในเวลานั้นฝ่าบาทเป็นนักธนูศักดิ์สิทธิ์คนแรกของราชวงศ์ต้าชุน ธนูโฮยี่ถูกมอบให้ฝ่าบาทและได้รับการสนับสนุนค่อนข้างมาก ฝ่าบาทยึดคันธนูนั้นมาหลายสิบปีแล้ว จนหม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทไม่มีแผนที่จะส่งมอบให้กับใครเพคะ”
ฮองเฮากล่าวต่อ“ถูกต้อง ! บางทีฝ่าบาทอาจไม่คิดว่าราชวงศ์ต้าชุนจะมีคนอย่างองค์หญิงจี่อัน เมื่อพูดถึงการยิงธนูขององค์หญิงจี่อัน มันทำให้ผู้คนปรบมือด้วยความชื่นชมอย่างแท้จริง”
ฮ่องเต้พยักหน้า“การมีส่วนร่วมของอาเฮงต่อราชวงศ์ต้าชุนนั้นไม่ได้หยุดเพียงแค่การยิงธนู” ขณะที่เขากล่าว เขามองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยรอยยิ้มกว้าง รอยยิ้มแบบนั้นทำให้คนอื่นมองไปที่เฟิงหยูเฮงเช่นกัน อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่ามีการเสแสร้งมากแค่ไหน
“ข้าสงสัยว่าองค์หญิงนำธนูโฮยี่มาล่าสัตว์ด้วยหรือไม่”ทันใดนั้นพระสนมหยวนชูก็กล่าวอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่ลึกลับอย่างจงใจ นางทำให้ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจ
เฟิงหยูเฮงกล่าวเบาๆ ว่า “ข้าเพิ่งมาดูความสนุกสนาน การล่าสัตว์เป็นสิ่งที่ผู้ชายทำ ข้าไม่ได้นำธนูมาด้วยเจ้าค่ะ ยิ่งกว่านั้นธนูโฮยี่เป็นสมบัติของชาติ พระสนมคิดว่าสมบัติของชาติเป็นสิ่งที่สามารถนำออกมาได้ตลอดเวลาหรือไม่”
พระสนมหยวนชูหัวเราะคิกคักแล้วกล่าวว่า“องค์หญิงต้องล้อเล่น จริง ๆ สมบัติของชาติจะต้องได้รับการเคารพบูชาอย่างแน่นอน ข้าเพิ่งได้ยินว่าองค์หญิงจี่อันเป็นคนที่กล้าหาญ และข้าต้องการเป็นพยาน แล้วองค์หญิงจะลองยิงธนูได้หรือไม่ ? พวกเราจะได้เปิดหูเปิดตาเล็กน้อย”
“โอ้? ” นางมองไปที่พระสนมหยวนชู “พระสนมหยวนชูพูดถึงข้าหรือไม่ ? เป็นสิ่งที่พระสนมหยวนชูอยากเห็น หรือเป็นสิ่งที่พระสนมของฮ่องเต้ทุกคนปรารถนาที่จะเห็น ? ” ขณะที่นางพูด นางมองไปรอบ ๆ พระสนมของฮ่องเต้ทั้งหมด ด้วยภาพรวมนี้คนจำนวนน้อยที่สนใจ พวกนางก็ก้มหน้าลงเช่นกัน สำหรับคนอย่างพระสนมกู่เซียน พวกนางส่ายหน้าโดยแสดงว่าพวกนางไม่ได้คิดเช่นนั้น เฟิงหยูเฮงยิ้ม “ดูเหมือนว่าทุกคนไม่ต้องการเห็นข้าล่าสัตว์ แต่เนื่องจากพระสนมหยวนชูยืนกรานอยากจะเห็น งั้นข้าเชิญพระสนมหยวนไปเปลี่ยนเป็นชุดขี่ม้าและเข้าสู่พื้นที่ล่าสัตว์กับคนอื่น”
พระสนมหยวนชูตกตะลึง“เจ้าหมายถึงอะไร ? ทำไมข้าต้องเข้าสู่สนามล่าสัตว์?”
“พระสนมหยวนชูไม่อยากเห็นข้าล่าสัตว์หรือเจ้าค่ะ? ” เฟิงหยูเฮงสับสนและถามนางว่า “พื้นที่ล่าสัตว์มีขนาดใหญ่มากและสัตว์ร้ายก็อยู่ข้างใน พวกมันจะหายไปในพริบตา สิ่งที่พระสนมหยวนชูจะได้เห็นก็คือฝุ่น และหิมะ พระสนมหยวนชูจะไม่สามารถได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่น้อย”
พระสนมหยวนชูไม่ยอม“ด้วยผู้คนมากมาย รวมถึงฝ่าบาทและฮองเฮาที่มาดูการล่าสัตว์ เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าต้องการให้พระองค์เข้ามาในพื้นที่ล่าสัตว์ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ไม่เลย ไม่ใช่เลย เสด็จพ่อและฮองเฮา รวมทั้งพระสนมของฮ่องเต้ทุกคนไม่ได้มาเพื่อตามล่า แต่พวกท่านเพิ่งมาเห็นดูจำนวนสัตว์ที่ล่าได้ สำหรับกระบวนการนั่นไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนกังวล ตอนนี้ดูเหมือนว่ามีเพียงพระสนมหยวนชูเท่านั้นที่สนใจในกระบวนการไล่ล่า ! นอกจากนี้…” นางหยุดครู่หนึ่ง และพูดด้วยรอยยิ้ม “การล่าสัตว์เป็นเรื่องที่คนทำกันมาตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเคยได้ยินพระสนมของฮ่องเต้เรียกร้องให้องค์หญิงไปล่าสัตว์ ตามปกติแล้วแม้ว่าข้าจะใช้ความคิดริเริ่มในการสร้างภาพลักษณ์ พระสนมให้คำแนะนำกับข้า ท่านไม่กลัวว่าผู้หญิงจะได้รับบาดเจ็บงั้นหรือ ? พระสนมหยวนชูปฏิบัติต่อข้าอย่างแปลกประหลาดจริง ๆ ”
“นี่…”พระสนมหยวนชูเจอวาจาคมกริบของเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง และถูกทิ้งให้พูดไม่ออก
ในเวลานี้ฮ่องเต้ก็ดุนาง“อาเฮงพูดถูก พระสนมของฮ่องเต้จะเรียกผู้หญิงให้ไปที่ลานล่าสัตว์ได้อย่างไร พระสนมหยวนชู ยิ่งเจ้าอายุมากขึ้นเรื่อย ๆ เจ้าก็ยิ่งไม่มีเหตุผล ! ”
คำพูดของฮ่องเต้ทำให้ใบหน้าพระสนมหยวนชูเปลี่ยนเป็นสีแดงไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้ น้ำตาเริ่มร่วง ใจของพระสนมหยวนชูก็รู้สึกขมขื่น ไม่ว่าอย่างไรเราก็เคยร่วมเตียงกันมาก่อนและข้าก็ให้บุตรชายแก่ฝ่าบาท ไม่สามารถเป็นศัตรูกันได้ ? หากต้องการว่านางว่าอายุมาก นางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ยิ่งพระสนมหยวนชูคิดถึงมันมากขึ้น นางก็เสียใจมาก และในที่สุดก็ไม่สามารถระงับอาการสะอื้นของนางได้
ฮองเฮาไม่สามารถทนดูอีกต่อไปและต้องเตือนนางอีกครั้ง “วันนี้เป็นวันแรกของการล่าสัตว์ พระสนมหยวนชู เจ้าตั้งใจจะร้องไห้กี่รอบ ? หากเจ้าคิดว่าน้ำตาของเจ้าสำคัญกว่าการล่าสัตว์นี้ ให้บ่าวรับใช้ของเจ้าพาเจ้ากลับไปที่กระโจมของเจ้า เจ้าสามารถร้องไห้ได้มากเท่าที่เจ้าต้องการ”
พระสนมหยวนชูไม่สามารถหายใจได้และหยุดร้องไห้อย่างเชื่องช้า จากนั้นนางก็ได้ยินว่าฮ่องเต้ประกาศว่าองค์ชายและชายหนุ่มทุกคนจากครอบครัวของเจ้าหน้าที่เตรียมตัวที่จะมุ่งหน้าลงไปที่ลานล่าสัตว์ ในทันใดนั้นกลุ่มที่ลุกขึ้นยืนก็ขึ้นขี่ม้า นอกจากบ่าวรับใช้ที่จะล่าสัตว์ เวทีที่มีชีวิตชีวาก็มีคนน้อยมาก และมันก็เงียบกว่ามาก
บ่าวรับใช้นำชาและขนมอบขึ้นมาในวันที่อากาศหนาวนี้หากดื่มชาก็จะช่วยคลายความหนาวได้มาก และอยู่ที่นั่นเพื่อดูการล่าสัตว์ ไม่มีใครที่จะไปดื่มอย่างแท้จริง สำหรับการล่าสัตว์นี้ผู้ที่มีประสบการณ์ทุกคนรู้ว่ามันจะดำเนินต่อไปอย่างน้อย 1 ชั่วยามจึงไม่มีใครนั่งรอ พวกเขาเริ่มคุยอย่างเกียจคร้าน
ฮ่องเต้นั่งในที่นั่งที่สูงที่สุดและมองดูทุกคนใบหน้าของเขาค่อนข้างมืดมนและพึมพำเป็นครั้งคราว “ทำไมพวกเขาถึงรู้สึกหงุดหงิด? ย้อนกลับไปเมื่อพระสนมของฮ่องเต้ได้รับเลือกให้เข้าสู่สถานที่ ใครจะเลือกพวกเขา”
ฮองเฮากล่าวอย่างไร้ปัญหา“ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ก็ไม่ใช่ข้าที่เลือกพวกเขา ส่วนใหญ่ถูกส่งโดยครอบครัวขุนนาง สถานะของพวกเขามีมากพอและมีนิสัยที่ดี นั่นก็เพียงพอแล้ว”
ฮ่องเต้ชี้ไปที่พระสนมหยวนชูและถามฮองเฮา“นั่นถือว่านิสัยดีแล้วหรือ ? ”
จางหยวนไม่สามารถทนต่อการรับชมและดึงแขนเสื้อของฮ่องเต้ “ฝ่าบาทเบาเสียงลงหน่อยพะยะค่ะ”
”อะไร? เป็นไปได้หรือไม่ที่เรากลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน” นี่เป็นเสียงที่ดังมาก คนที่อยู่ด้านล่างซึ่งไม่เคยได้ยินมากนักตอนนี้สามารถได้ยินทุกอย่าง พวกเขาเงยหน้าขึ้นมอง และแสดงความงุนงงทันที พวกเขาไม่รู้ว่าฮ่องเต้โกรธอะไรในตอนนี้
แต่ฮ่องเต้ก็ยังชี้ไปที่พระสนมหยวนชูและพระสนมหยวนชูรู้สึกเย็นทั่วทั้งร่างกายของนาง นางกลัวว่าคำต่อไปจากปากของฮ่องเต้จะได้รับการชี้นำมาที่นางอย่างแท้จริง อันเป็นผลมาจากความหงุดหงิดของฮ่องเต้ นางรู้สึกกลัวมาก
โชคดีที่หลังจากรอมานานฮ่องเต้ก็ไม่ได้กล่าวอะไรเรื่องนี้ทำให้พระสนมหยวนชูถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เมื่อนางปล่อยมันออกไป ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงเฟิงหยูเฮง และความสบายใจที่นางเริ่มรู้สึกหายไปอีกครั้ง