The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 759-760

ตอนที่ 759 องค์หญิงจี่อัน ทำไมเจ้าไม่ตายไปซะ !
ตอนที่759 องค์หญิงจี่อัน ทำไมเจ้าไม่ตายไปซะ !
เฟิงเฟินไดไปที่ทางเข้าบ้านของจาวเหลียนกลางดึกและเริ่มตะโกนด่าหลังจากข่าวเรื่องนี้มาถึง เฟิงเซียงหรูและอันชิต่างก็ตกตะลึง เฟิงเซียงหรูเพิ่งกลับมา นางไม่เข้าใจสถานการณ์ที่ชัดเจน ดังนั้นนางจึงถามอันชิ “เขาหายไปกี่วันแล้ว ? เราแน่ใจหรือไม่ว่าเขาหายไป ? ” ในเรื่องที่เกี่ยวกับเฟิงจินหยวน แม้แต่เด็กอย่างเฟิงเซียงหรูก็ไม่ต้องการเรียกเขาว่าพ่อ
เมื่อเรื่องนี้ถูกนำขึ้นมาอันชิก็โกรธด้วยเช่นกัน นางบอกเฟิงเซียงหรูว่า “น่าจะสามวัน ! คืนแรกที่เขาไม่กลับมาไม่มีใครคิดเรื่องนี้มาก เพราะพวกเจ้าไปที่ลานล่าสัตว์ บ่าวรับใช้มารายงานข้า ข้าคิดว่ามีบางครั้งที่เขาไม่กลับมา ใครจะไปรู้ว่าเขาออกไปดื่ม และเล่นไปไหนมาไหน ข้าก็เลยไม่กังวล ใครจะรู้ว่าการจากไปครั้งนี้จะนานกว่าสามวัน และเขาก็ยังไม่กลับมา” ต้องบอกว่าเฟิงจินหยวนไม่เคยมีนิสัยชอบดื่มในอดีต ในเวลานั้นเขาเป็นเสนาบดีและต้องรักษาสติปัญญาให้แจ่มชัดตลอดเวลา นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในราชสำนักด้วยเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยได้ดื่มเท่าไหร่ แม้ว่าเขาจะต้องดื่ม เขาจะดื่มให้น้อยที่สุดและจะไม่เมา แต่นับตั้งแต่ตระกูลเฟิงล้มลง เฟิงจินหยวนดื่มมากขึ้นเรื่อย ๆ มีหลายครั้งที่เขาจะใช้เวลาตลอดทั้งคืนในโรงเหล้า
เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วนางมีความคิดที่ว่าการหายตัวไปของเฟิงจินหยวนนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนการออกไปดื่ม และไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะไปหอนางโลมและพักอยู่ในที่เดียวกันเป็นเวลาหลายวัน นอกจากนี้เฟิงจินหยวนไม่มีเงิน และหลังจากเขาขโมยของจากบ้านไปสองสามครั้ง พวกนางก็ฉลาดขึ้น ไม่มีสิ่งใดที่พวกนางจะเก็บไว้ที่นี่ นาง และอันชิเอาของมีค่าของพวกนางไปไว้ที่ร้าน แม้แต่เฟิงเฟินไดก็พบสถานที่ที่ปลอดภัย ดังนั้นจึงไม่ควรได้แตะต้องกับสิ่งของในบ้าน แต่ถ้าเขาไม่ได้ไปยังสถานที่เหล่านั้น เขาไปที่ไหน ?
“มันคืออะไร? ” อันชิเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับอารมณ์ของเฟิงเซียงหรู ดังนั้นนางจึงถามว่า “มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้หรือไม่ เขา…” ก่อนที่นางจะพูดจบ นางเห็นเฟิงเซียงหรูลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป อันชิรีบคว้านางไว้อย่างตกใจ “เจ้าจะไปไหน ? ”
เฟิงเซียงหรูตกใจและกล่าวว่า“น้องสี่อยู่หน้าบ้านของจาวเหลียนและตะโกนสาปแช่ง ข้าต้องไปดูเจ้าค่ะ”
“เจ้าไปไม่ได้! ” อันชิแนะนำนาง “เจ้าต้องรู้จักคนในบ้านของจาวเหลียนจากคุณหนูรอง ตอนนี้เราได้ตัดความสัมพันธ์กับคุณหนูรองแล้ว คนของบ้านของจาวเหลียนก็ยังคงชอบพอกันกับนาง ถ้าเจ้าไปตอนนี้ มันจะไม่ไปถึงหูของคนอื่นหรือ ? ”
เฟิงเซียงหรูจึงได้รู้สึกตัวว่านางรีบร้อนไปหน่อยดังนั้นนางจึงไม่ต้องการที่จะไปดูอีกต่อไป เพียงบอกบ่าวรับใช้ให้ไปดู จากนั้นนางก็นั่งลงและรออย่างใจจดใจจ่อ
สำหรับเฟิงเฟินไดนางยืนอยู่นอกทางเข้าบ้านของจาวเหลียน และตะโกนสาปแช่งเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วยาม ในช่วงเวลานี้นางส่งคนไปเคาะประตูซ้ำหลายครั้ง แต่ไม่ว่านางจะสาปอย่างไรก็ไม่มีสัญญาณของการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย แม้แต่เพื่อนบ้านใกล้เคียงที่นอนดึกก็ออกมาดูซึ่งเป็นผลมาจากการสาปแช่งของนาง อย่างไรก็ตามคนของจาวเหลียนไม่ออกมาแม้แต่คนเดียว ปฏิกริยาแบบนี้ทำให้เฟิงเฟินไดมั่นใจยิ่งขึ้นว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นภายใน แม่นางเหลียนนั้นซ่อนเฟิงจินหยวนไว้อย่างแน่นอนและนางก็ปฏิเสธที่จะปรากฎตัวมายอมรับความผิด ดังนั้นนางจึงเริ่มสาปแช่งอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น ในท้ายที่สุดนางยังต้องการให้ผู้คนทำลายบ้านของจาวเหลียน
ในที่สุดชาวบ้านที่อยู่โดยรอบไม่สามารถทนดูได้และเตือนนาง “หยุดได้แล้ว ไม่มีใครเข้าออกบ้านเหลียนมาห้าหรือหกวันแล้ว ประตูถูกปิดอย่างแน่นหนาตลอดทั้งวัน ข้าได้ยินว่าเจ้าของบ้านออกจากเมืองหลวงไปท่องเที่ยว ไม่มีใครอยู่ในบ้าน”
มีคนอื่นที่พูดบางอย่างที่สมเหตุสมผลมากกว่า“เราทุกคนเห็นแม่นางเหลียน นางงดงามมาก ! นางจะสนใจนายท่านตระกูลเฟิงได้อย่างไร เจ้ามาสร้างความวุ่นวายงั้นหรือ ! ”
เฟิงเฟินไดกัดฟันเกือบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยความโกรธ นอกจากการมีคนดูมากมาย นางไม่ได้มีหน้าพูดอะไรเลย นางจึงสั่งบ่าวรับใช้เสียงดัง “เคาะประตู ! ไม่ว่าจะมีใครอยู่ข้างในหรือไม่ คุณหนูผู้นี้จะค้นพบด้วยการมอง ! ”
เมื่อเฮ่อจงได้ยินสิ่งนี้เขาก็ตกใจและกล่าวกับเฟิงเฟินไดว่า “คุณหนูสี่ เราสามารถเคาะประตูได้ แต่เราไม่สามารถพังประตูได้ขอรับ ! นอกจากนี้ นี่คือบ้านของคนอื่น ถ้าเราส่งเสียงแบบนี้ในตอนกลางคืน มันจะดีถ้าเราเจอเขา แต่ถ้าเราทำไม่ได้ และอีกฝ่ายเอาเรื่องขึ้นมา มันจะจบลงที่ทางการ นอกจากนี้ดูจากท่าทางของแม่นางเหลียน ข้าได้ยินว่ามีสิ่งของราคาแพงอยู่ภายในบ้าน ถ้าเราบุกรุกเข้าไปแบบนี้และบังเอิญทำลายไปสักสองสามอย่าง หากนางยืนยันว่านางสูญเสียบางสิ่ง เมื่อถึงเวลานั้นแม้ว่าจะขายบ้านตระกูลเฟิงทั้งหมดก็ไม่สามารถจ่ายเงินชดใช้ได้ขอรับ ! ”
ชาวบ้านก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์ว่า“อยู่เหนือการควบคุม นางสูญเสียบิดาของนางไปแล้ว และตอนนี้ต้องการที่จะพังประตูบ้านของคนอื่น เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร ? ”
“ใช่ถูกต้องแล้ว เฟิงจินหยวนเป็นคนที่เราทุกคนรู้ ๆ กันอยู่ ถ้าเขายังคงอยู่ในตำแหน่งเดิมมันอาจใช้ได้ แต่ตอนนี้เขาแย่กว่าที่เราคิด แม่นางเหลียนจะอนุญาตให้เขาเข้าไปในบ้านของนางได้อย่างไร ไม่มีเหตุผลเลย”
มีคนแนะนำ“เราจะไปรายงานกัน ! คุณหนูสี่ตระกูลเฟิงกำลังจะบุกเข้าไปและนี่ก็ไม่ต่างไปจากโจร เราจำเป็นต้องให้ทางการจับกุมพวกเขา แม่นางเหลียนเป็นคนที่ปฏิบัติต่อคนอื่นค่อนข้างดี เราไม่อนุญาตให้ใครบางคนบุกเข้าไปในบ้านของนางโดยไม่พูดอะไรเลย ขณะที่นางพาน้องสาวไปเที่ยว”
“ถูกต้อง! ยิ่งกว่านั้นกับพวกเขาทำให้เกิดเสียงดังมาก บ้านของเราไม่สงบ บุตรของข้าอายุยังไม่ถึงหนึ่งขวบ นางตกใจกับเสียงตะโกนและเริ่มร้องไห้”
ชาวบ้านพูดคุยกันซักพักหนึ่งและบางคนก็เริ่มเดินทางไปยังสำนักงานของทางการเฮ่อจงตกใจและให้คนหยุดพวกเขาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่หยุดพวกเขา เขากล่าวถ้อยคำบางอย่างและแนะนำเฟิงเฟินไดเปลี่ยนความคิดของนาง การบุกเข้าไปในบ้านของคนอื่นไม่สามารถทำได้ เฉพาะเมื่อเฟิงเฟินไดยังโกรธแต่ต้องกลับไปที่บ้านตระกูลเฟิง ชาวบ้านยอมเลิกราในเรื่องนี้ แต่ยังคงจับตามองบ้านของตระกูลเฟิง หากมีใครออกมา พวกเขาจะถูกสอบถามอย่างแน่นอน การกระทำที่ค่อนข้างเหมาะสมเช่นนี้ได้รับการสนับสนุนมากขึ้น ดังนั้นชาวบ้านจึงเปล่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์อยู่พักหนึ่งก่อนจะแยกย้ายกันไป
เฟิงเฟินไดกลับไปที่บ้านของตระกูลเฟิงโดยไม่ได้ระบายความโกรธของนางและมันก็เกิดขึ้นทันทีที่นางเข้าไปในเรือนเล็ก ๆ ของนาง นางก็พบกับเสียงร้องของเด็กเล็ก เสียงร้องไห้ดังเข้าเส้นประสาทของนางไวที่สุด มันซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกระทั่งนางทนไม่ไหวแล้วจึงออกคำสั่ง “รวบรวมบ่าวรับใช้ทั้งหมดที่อยู่ข้างเจ้าตัวเล็กนั้น แล้วไล่พวกมันออกจากบ้าน ! ไล่พวกมันออกไปให้หมด ! ”
บ่าวรับใช้ในบ้านมองหน้ากันด้วยความหวาดกลัวขณะที่พวกเขายืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เมื่อเห็นว่าเฟิงเฟินไดกำลังจะอารมณ์เสียอีกครั้ง ดงหยิงก็รีบเร่งพวกเขาอย่างรวดเร็ว “เจ้าไม่ได้ยินคำสั่งของคุณหนูหรือ ? ตอนนี้บ้านตระกูลเฟิงและองค์หญิงจี่อันไม่มีความสัมพันธ์กันอีกต่อไป และผู้คนที่อยู่ด้านข้างของเจ้าตัวเล็กนั้นได้ถูกจัดการโดยองค์หญิงจี่อัน ทำไมพวกเราถึงให้มันอยู่ในบ้าน ? ถ้าองค์หญิงใจดีจริง ๆ นางก็จะพาไอ้นั่นออกไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด บ้านตระกูลเฟิงของเราไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะเลี้ยงดุเด็กคนนี้ต่อไป”
บ่าวรับใช้ได้ยินเหตุผลแบบนี้พวกเขารู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงไม่ได้สอบถามทุกข์สุขเกี่ยวกับบ้านตระกูลเฟิงมาหลายเดือน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กลัว พวกเขาทำตามเฟิงเฟินไดสั่ง และไปไล่บ่าวรับใช้พร้อมแม่นมที่เลี้ยงเด็กออกไป
เฟิงเฟินไดยังรู้สึกไม่พอใจการหายตัวไปของเฟิงจินหยวนทำให้นางรู้สึกราวกับว่ามีหนามทิ่มแทงใจที่นางไม่สามารถดึงออกมาได้ นางคิดเล็กน้อยจากนั้นกล่าวกับดงหยิง “ไปที่ตำหนักหลี่และบอกองค์ชายห้า ให้เขาส่งคนออกไปค้นหา แม้ว่าจะต้องขุดเมืองหลวงขึ้นมาก็ต้องพบชายชราผู้นั้น ! ”
ดงหยิงทำตามและออกไปเฟิงเฟินไดไตร่ตรองตลอดทั้งคืน เฟิงจินหยวนหายไปไหน
คืนนั้นทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้นอนไม่หลับแม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะเดาสถานการณ์ได้ แต่นางก็ยังกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเหยาซื่อ มันไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากใบหน้าที่นางมีซึ่งเหมือนกับใบหน้าของมารดาของนางจากชีวิตก่อนหน้านี้ของนาง ไม่มีทางที่นางจะระงับความรู้สึกเหล่านี้ได้
เวลาประมาณตี2 นางนอนไม่หลับ และลุกขึ้นนั่งภายในห้อง เมื่อนางลุกขึ้นบานซูก็ลอยออกมาจากเงามืดและปรากฏตัวต่อหน้านาง โดยพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณหนู เปลี่ยนชุดขอรับ ข้าจะพาคุณหนูไปที่บ้านอีกแห่งของตระกูลเหยาเพื่อดูอะไรบางอย่าง”
เฟิงหยูเฮงตกใจและถามด้วยความขมวดคิ้ว“ทำไมข้าต้องไปที่นั่น ? ข้าไม่อยากไป”
“ต้องไปขอรับมันเขียนไว้ทั่วใบหน้าของคุณหนูว่าคุณหนูต้องการไปดู คุณหนูคิดว่าไม่มีใครสามารถมองเห็นได้” บานซูเงยหน้าขึ้นมองนาง และกล่าวเหมือนกับที่เคยทำในอดีตโดยไม่ให้ใบหน้านาง
เฟิงหยูเฮงยังคงเชื่อฟังบานซูและฟังหัวใจของนางนางเปลี่ยนเป็นชุดสีดำ นางมีบานซูนำนางเข้าไป ในขณะที่เขาใช้พลังภายในแอบเข้าไปในลานบ้านของตระกูลเหยาโดยที่ไม่มีใครรู้
ลานบ้านเงียบมากทั้งเหยาซื่อและเสี่ยวหยาไม่อยู่ และบ่าวรับใช้ในสวนไม่มีผู้เชี่ยวชาญคอยดูแล มีบ่าวรับใช้บางคนที่ถูกเหยาซื่อพาไปด้วย ในขณะที่คนที่เหลืออยู่บางคนที่จะคอยดูแล แต่ยามที่เฝ้าอยู่เหล่านี้จะหยุดบานซูและเฟิงหยูเฮงได้อย่างไร ในความเป็นจริงพวกเขาไม่เห็นแม้แต่เงา พวกเขาอนุญาตให้ทั้งสองเข้าไปในห้องนอนของเหยาซื่อ
หลังจากบานซูเข้ามาเขายังคงอยู่ที่ทางเข้าและดูแลรักษาจุดได้เปรียบที่ทำให้เขาเห็นห้องทั้งหมด เฟิงหยูเฮงมีเป้าหมายของนางเองและเดินไปรอบ ๆ ห้องอย่างช้า ๆ นางหยุดติดกับเตียงของเหยาซื่อเป็นเวลานาน แต่ไม่พบอะไร
ในท้ายที่สุดนางพบกระดาษสองสามชิ้นในลิ้นชักข้างโต๊ะมีบางคำที่เขียนบนกระดาษเหล่านี้ มันคงจะดีกว่านี้ถ้านางไม่ได้มอง แต่เมื่อดูคลื่นของภาวะซึมเศร้าพุ่งขึ้นภายในหน้าอกของนาง มีการเขียนสิ่งต่าง ๆ บนกระดาษ เช่น : องค์หญิงจี่อันส่งอาเฮงคืนมาให้ข้า ! องค์หญิงจี่อัน ทำไมเจ้าไม่ตายไปซะ ! องค์หญิงจี่อัน ข้าเกลียดเจ้า !
ในอดีตนางรู้ว่าเหยาซื่อมองว่านางเป็นปมในหัวใจของนางเพราะการเปลี่ยนแปลงของเฟิงหยูเฮงทำให้เหยาซื่อสามารถสังเกตเห็นความแตกต่าง มันเป็นแบบที่เหยาซื่อพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่านางไม่ใช่เฟิงหยูเฮงคนเดิม ในส่วนที่เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางจะสามารถยอมรับได้หลังจากที่คิดสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมา ท้ายที่สุดไม่ว่าบุตรสาวจะเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม คนอื่นอาจไม่สามารถบอกความจริงได้ แต่เหยาซื่อเป็นมารดาที่อุ้มท้องนางมานานกว่าสิบเดือน นางเป็นคนที่รู้ชัดเจนมากที่สุด แม้แต่การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยก็ไม่สามารถหลบหนีจากดวงตาของมารดาได้ เฟิงหยูเฮงยอมรับสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดและนางได้หยุดเถียงกับเหยาซื่อแล้ว เพราะเหยาซื่อขาดความสนิทสนมและหวาดกลัว แต่ในเวลานี้เองที่นางเข้าใจว่าเหยาซื่อเกลียดนาง มันไม่ได้เป็นเพียงแค่การขาดความใกล้ชิดและความกลัว มันเป็นความเกลียดชัง ! ในความเป็นจริง ความเกลียดชังได้มาถึงจุดที่นางต้องการให้เฟิงหยูเฮงตายและชดใช้ด้วยชีวิต
เฟิงหยูเฮงถือกระดาษแผ่นหนึ่งและมือของนางเริ่มสั่นนางไม่สามารถบอกได้ว่านางเจ็บหรือโกรธ นางยืนอยู่กับที่และตัวสั่น เมื่อลมหายใจของนางเริ่มสั่นคลอน แม้แต่เส้นเลือดที่หน้าผากของนางก็ผุดขึ้นมา
บานซูดูจากระยะไกลและในที่สุดก็ไม่สามารถเฝ้าดูต่อไปได้ก้าวไปข้างหน้าเขาจับไหล่ของนางแน่นแล้วกวาดสายตามองบนกระดาษ จากนั้นเขาก็ปลอบโยนนางด้วยน้ำเสียงที่กังวล “ใจเย็นก่อนขอรับ คุณหนูคาดหวังสิ่งเหล่านี้ไว้แล้วใช่หรือไม่ขอรับ เราตัดความสัมพันธ์กับนางมานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นความเกลียดชังหรือความแค้น นั่นเป็นเรื่องของนางเอง คุณหนูได้เห็นมัน เพียงแค่ปฏิบัติกับมันราวกับว่าคุณหนูไม่ได้เห็นมัน อย่าคิดมากเลยขอรับ”
เช่นเดียวกับเฟิงหยูเฮงที่กำลังจะตอบกลับบานซูก็ทำท่าให้นางเงียบแล้วก็ชี้ไปที่ประตูอย่างเงียบ ๆ กล่าวว่า “มีคนอยู่นอกประตูขอรับ”