The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 767-768

ตอนที่ 767 ภัยคุกคามจากท่านผู้หญิงหยวน
ตอนที่767 ภัยคุกคามจากท่านผู้หญิงหยวน
หยู่ซู่ให้แนวคิดแก่ท่านผู้หญิงหยวนมันจะเป็นการดีกว่าถ้าเจ้าคิดว่าจะมีวิธีที่จะป้องกันไม่ให้คุณหนูตระกูลหลู่พลาดที่จะเข้ามาในพระราชวังในช่วงปีใหม่ ถ้าฮ่องเต้ไม่พบนาง การแต่งงานครั้งนี้จะยากที่จะเกิดขึ้นได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดในแต่ละวันที่อาจเกิดความล่าช้าได้ดี
ท่านผู้หญิงหยวนรู้สึกว่านี่เป็นความคิดที่ดีมากนางคิดเกี่ยวกับมันและคิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับ “มันจะดีที่สุดถ้าคุณหนูตระกูลหลู่ป่วยและไม่มา ด้วยอาการเจ็บป่วยที่รุนแรงที่จะรั้งนางไว้ซึ่งไม่สามารถรักษาได้ คนป่วยประเภทนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่กับองค์ชาย ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด หลังจากปีใหม่โมเอ๋อจะกลับภาคใต้ภายในหนึ่งเดือน การแต่งงานครั้งนี้จะถูกลืมเลือนไปในเวลานั้น” ขณะที่นางกล่าว มุมปากของนางขดตัวในที่สุดก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม รอยยิ้มนี้มืดมนและน่ากลัว และแม้แต่หางตาของนางก็ชี้ขึ้น “ไปกันเถิด ! ” ท่านผู้หญิงหยวนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง “ไปหาฮองเฮา ไปวันนี้ยังไม่สายเกินไป ลองไปคุยกับฮองเฮาสักพักหนึ่ง”
ท่านผู้หญิงหยวนพาบ่าวรับใช้ไปยังตำหนักจิงซีในขณะที่เดินหยู่ซู่ถอนหายใจ “เป็นเรื่องดีที่ฮ่องเต้ลดสถานะท่านผู้หญิงเพียงอย่างเดียว และไม่กักบริเวณของท่านผู้หญิงเหมือนกับท่านผู้หญิงหลี่ นี่เป็นโชคลาภที่สามารถพบได้ในโชคร้าย ไม่เช่นนั้นถ้าถูกกักบริเวณ และวันเวลาของเราก็จะโชคร้ายมากยิ่งขึ้นเจ้าค่ะ”
เมื่อนางพูดถึงท่านผู้หญิงหลี่ท่านผู้หญิงหยวนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ใครจะโง่เหมือนนางล่ะ ? นานกว่าทศวรรษแล้วที่นางไม่ได้ทำร้ายใคร นางทำมันครั้งเดียวและจบลงด้วยการถูกจับ แม้ว่านางจะถูกจับได้ นางก็ยังไม่รู้ว่าจะพยายามทำให้นางรู้สึกผิด แต่นางก็ยังคงทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก การถูกลดตำแหน่งและกักขังจริง ๆ ก็คือการถูกลงโทษสถานเบา”
“ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงจี่อันขออภัยโทษให้นางเจ้าค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นมันอันตรายยิ่งกว่า”เงาของเฟิงหยูเฮงปรากฏต่อหน้าต่อตาท่านผู้หญิงหยวนอีกครั้ง และนี่ทำให้นางกัดฟันของนางด้วยความโกรธ “องค์หญิงจี่อันไม่เคยมีจิตใจที่ดีเลย เพื่อขอร้องให้อภัยนางครั้งหนึ่ง ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่นางจะพยายามเอาคืน อย่าคิดว่าความปรารถนาดีของผู้หญิงคนนั้นเป็นเรื่องง่ายที่จะตอบแทน”
ทั้งสองเดินตรงไปยังตำหนักจิงซีเมื่อพวกนางมาถึงท้องฟ้ามืดลงแล้ว ในปัจจุบันฟางอี้ยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องนอน และเพิ่งได้รับรังนกจากบ่าวรับใช้ในพระราชวัง มองออกไป นางเห็นท่านผู้หญิงหยวนกำลังเดินมาหานางและความรู้สึกขุ่นเคืองก็ผุดขึ้นมาทันที แต่นางก็เป็นเพียงบ่าวรับใช้ ขณะที่อีกฝ่ายก็เป็นเจ้านาย นางยังคงต้องระมัดระวังกับมารยาทของนาง ดังนั้นนางจึงคำนับท่านผู้หญิงหยวน และกล่าวว่า “ท่านผู้หญิงหยวนมาที่ตำหนักจิงซีในเวลานี้มีอะไรหรือไม่เจ้าค่ะ ? ฮองเฮารู้สึกไม่ค่อยสบายและได้พักผ่อนแล้ว พระนางแจ้งข้าว่าพระนางจะไม่รับแขก หากท่านผู้หญิงหยวนไม่มีเรื่องเร่งด่วน ได้โปรดมาใหม่ในวันพรุ่งนี้เจ้าค่ะ”
หยู่ซู่เหลือบมองไปที่ท่านผู้หญิงหยวนและเห็นว่านางไม่ได้ตั้งใจจะจากไปนางรู้ว่าพวกนางจะต้องพบฮองเฮาอย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงกล่าวอย่างรวดเร็ว “ข้ารบกวนเจ้าในการส่งข้อความ ท่านผู้หญิงของเรามีเรื่องที่ต้องเข้าเฝ้าฮองเฮา ข้ากลัวว่าการรอจนถึงพรุ่งนี้จะสายเกินไป ! ”
ฟางอี้งงงวย“เป็นเรื่องเร่งด่วนมากขนาดนั้นเลยหรือ ? ”
หยู่ซู่ได้กล่าวว่า“เรารบกวนเจ้าช่วยส่งต่อข้อความนี้ได้หรือไม่ ไม่ว่าฮองเฮาจะพบเราหรือไม่ เราเชื่อมั่นว่าฮองเฮาจะเป็นผู้ชี้ขาด” ความหมายของคำเหล่านี้คือการที่พวกเขาจะพบหรือไม่ขึ้นอยู่กับฮองเฮา ฟางอี้ เจ้าเพียงแค่รับผิดชอบในการส่งข้อความนี้ แต่ถ้าเจ้าไม่สามารถทำอะไรบางอย่างเช่นการรายงานข้อความนี้ เจ้าก็ไร้ประโยชน์
ฟางอี้จะไม่เข้าใจได้อย่างไรนางส่ายหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็เข้าไปในห้องนอน มีพระสนมหลายคนในพระราชวัง และเนื่องจากฮ่องเต้ไม่ได้เข้ามาในพระราชวังในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พระสนมเหล่านี้จะรู้สึกเศร้าโศกในใจ มีบางคนที่ไม่สามารถอธิบายได้อีกต่อไปโดยใช้คำว่าความเศร้าโศก ควรใช้คำว่าบิดเบี้ยว เมื่อเจ้านายเริ่มบิดเบี้ยว บ่าวรับใช้ที่คอยรับใช้ข้าง ๆ นางก็จะปกติได้อย่างไร บ่าวรับใช้ผู้ต่ำต้อยของท่านผู้หญิงกล้าที่จะพูดเช่นนี้กับหัวหน้านางกำนัลของฮองเฮาเช่นนี้ นางขาดวินัยจริง ๆ
ฟางอี้ระงับความโกรธของนางแล้วไปรายงานต่อฮองเฮาอย่างไรก็ตามฮองเฮาไม่ได้สนใจเรื่องของท่านผู้หญิงหยวน นางถามฟางอี้ว่า “ใครทำให้เจ้าอารมณ์เสีย ? ”
ฟางอี้กล่าวซ้ำในสิ่งที่หยู่ซู่กล่าวและเห็นใบหน้าของฮองเฮามืดครึ้ม ในขณะที่นางกล่าวด้วยความโกรธ “พวกนางอุกอาจมากขึ้นเรื่อย ๆ หากตำหนักในถูกจัดระเบียบในไม่ช้า คนเหล่านั้นก็จะตาย ! ” หลังจากพูดอย่างนี้ นางโบกมือ “เรียกท่านผู้หญิงหยวนเข้ามา ข้าต้องการรู้ว่ามีเรื่องเร่งด่วนอะไรในเวลานี้ ถ้ามันไม่เร่งด่วนอย่างที่นางพูด ข้าผู้นี้จะลงโทษนางอย่างแน่นอน”
เมื่อฮองเฮากำลังกล่าวฟางอี้สามารถเชิญทั้งสองเข้ามาในห้องนอนได้ ท่านผู้หญิงหยวนเป็นผู้นำเข้ามา ตามด้วยหยู่ซู่ในการคารวะและทักทาย อย่างไรก็ตามพวกนางไม่ได้ยินฮองเฮาบอกพวกนางลุกขึ้นเป็นเวลานาน ทั้งสองคุกเข่าจนกระทั่งเท้าของพวกเขาเริ่มรู้สึกชา ในที่สุดหยู่ซู่ก็อดใจไม่ไหว เงยหน้าขึ้นมอง แต่นางก็เห็นฮองเฮาเอนกายพิงบนเตียงโดยหลับตา ดูเหมือนว่านางกำลังนอนหลับอยู่ นางไม่สามารถช่วยได้ นางกระแอมเบา ๆ เพื่อเป็นการเตือน
แต่การกระแอมที่อ่อนโยนนี้ทำให้นางต้องตายไปครึ่งตัว!
ฮองเฮาลืมตาของนางเมื่อได้ยินสิ่งนี้และขมวดคิ้วสีหน้าที่ดุร้ายปรากฏบนใบหน้าของนาง ฟางอี้ดุหยู่ซู่ด้วยความโกรธ “เจ้า ! ฮองเฮาทรงบรรทม และพระนางก็บอกว่าพระนางไม่ค่อยสบายและไม่ต้องการให้ผู้ใดรบกวน บ่าวรับใช้ที่ต่ำต้อยของท่านผู้หญิงกล้าที่จะปลุกฮองเฮาอย่างจงใจงั้นหรือ ? ”
หยู่ซู่ตัวสั่นและรู้ว่านางทำเกินขอบเขตจริงๆ ดังนั้นนางจึงรีบคำนับและขออภัยโทษ ใครจะรู้ว่าฮองเฮาที่ใจดีนี้ไม่ต้องการให้อภัยนาง และออกคำสั่งทันที “พานางออกไป และลงโทษนางด้วยการโบย 10 ครั้ง”
การโบย10 ครั้งเป็นโทษสถานเบา แต่มันก็ยังส่งผลให้เนื้อหนังถูกเปิดออก ท่านผู้หญิงหยวนตกตะลึงอย่างยิ่งที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ และต้องการที่จะอ้าปากพูดเพื่อขอการให้อภัย อย่างไรก็ตามนางเห็นว่าขันทีที่แข็งแรง 2 คนปรากฏตัว และลากหยู่ซู่ออกจากห้องนอน ปล่อยให้หยู่ซู่ร้องไห้ ประตูถูกปิด และเจ้านายด้านในก็ค่อนข้างเฉยเมย
อย่างรวดเร็วเสียง”เพี้ยะ” เริ่มเติมอากาศ และหัวใจของท่านผู้หญิงหยวนก็ถูกตรึงด้วยการโจมตีแต่ละครั้ง แววตาที่นางมองไปยังฮองเฮาในตอนนี้มีความขุ่นเคืองเล็กน้อย
ในที่สุดฮองเฮาก็นั่งตัวตรงและถามนางว่า “เจ้ามามีเรื่องสำคัญอะไร ? เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องที่เร่งด่วนมากจนต้องถูกนำขึ้นมาในวันนี้ จากนั้นข้าจะต้องได้ยินสิ่งที่เร่งด่วนมาก หากเจ้าไม่สามารถพูดได้ชัดเจน ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง”
ท่านผู้หญิงหยวนกัดฟันด้วยความเกลียดชังแม้กระนั้นอีกด้านหนึ่งคือฮองเฮา และปัจจุบันนางเป็นเพียงท่านผู้หญิง สถานะที่แตกต่างกันมากเกินไปและสร้างความรู้สึกไร้พลังมาแล้ว ในที่สุดนางก็สงบสติอารมณ์ การลงโทษหยู่ซู่ที่ข้างนอกก็สิ้นสุดลง เมื่อบ่าวรับใช้ในพระราชวังเข้ามาเพื่อรายงานว่านางหมดสติไปแล้ว แต่นางก็ยังมีชีวิตอยู่ ฮองเฮาสั่งคนอุ้มนางไว้ และในที่สุดท่านผู้หญิงหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เมื่อบ่าวรับใช้ในพระราชวังออกไปนางก็เอ่ยปากว่า “ฮองเฮา สนมผู้นี้ไม่มีทางเลือกอื่นเลยในวันนี้ แต่ต้องแบกหน้ามาทูลขอร้องให้พระนางช่วยเพคะ”
“โอ้? ” ฮองเฮารู้สึกงุนงง “ให้ข้าช่วยหรือ ? ถ้าอย่างนั้นพูดมาว่ามันคืออะไร ? ”
ท่านผู้หญิงหยวนจ้องมองที่ฟางอี้และเห็นว่านางไม่ได้มีความตั้งใจที่จะออกไป ดังนั้นนางจึงไม่ได้พูดถึงประเด็นดังกล่าว เพียงแต่กล่าวว่า “ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว องค์ชายแปดและคุณหนูตระกูลหลู่ การหมั้นหมายนั้น ข้าขอให้ท่านยกเลิกการหมั้นหมายนี้ได้หรือไม่เพคะ ? ”
“อะไรนะ? ” ฮองเฮารู้สึกงงงวย “ฮ่องเต้พระราชทานสมรสต่อหน้าผู้คนมากมาย มันจะยกเลิกได้อย่างไร ? ท่านผู้หญิงหยวน ข้าคิดว่าเจ้าต้องสับสนมากใช่หรือไม่ ? ”
ท่านผู้หญิงหยวนมองมาที่นางแต่ส่ายหน้า “ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้สับสน ข้าแค่หวังว่าการแต่งงานครั้งนี้จะถูกยกเลิก นอกจากนี้ข้ารู้ว่าตราบใดที่ท่านช่วยเหลือ เรื่องนี้ก็สามารถเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
“ทำไมข้าถึงต้องช่วยเจ้า? ” ฮองเฮาเริ่มโกรธ “ท่านผู้หญิงหยวน แต่ละคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง เจ้าได้ให้กำเนิดองค์ชาย แต่ข้าไม่มีอะไรเลย ใครก็ตามที่ต้องการต่อสู้เพื่อครองบัลลังก์ สามารถต่อสู้เพื่อครองบัลลังก์ได้ ข้าไม่สามารถทำอะไรได้เลยและไม่ต้องการทำอะไรเลย”
“ถึงแม้พระนางจะไม่มีบุตรเหมือนอย่างที่อยู่ในตำหนักกลางองค์ชายทุกพระองค์เคารพในฐานะฮองเฮา ในอนาคตไม่ว่าองค์ชายคนไหนจะขึ้นครองบัลลังก์ ท่านจะเป็นฮองเฮาที่ไม่มีปัญหา แต่ท่านบอกว่านี่เป็นสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับท่านหรือ ? ” ท่านผู้หญิงหยวนจ้องมองฮองเฮาอย่างใกล้ชิดและไม่ยอมลดราวาศอกลง “ท่านรู้อย่างชัดเจนว่าการแต่งงานระหว่างองค์ชายแปดกับคุณหนูสามของตระกูลหลู่นี้เป็นผลมาจากการแทรกแซงอย่างลับ ๆ ข้ามาเพื่อขอร้องท่าน ท่านจะไม่ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้จริง ๆ หรือ ? ”
ฮองเฮาเดือดดาลอีกครั้ง“เจ้าหมายถึงอะไร ? ข้ารู้อะไร ข้ารู้เพียงว่าฮ่องเต้เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ ข้ารู้แค่ว่านี่เป็นเหมือนตอกตะปูลงบนไม้ มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ท่านผู้หญิงหยวน ข้าจะพักผ่อนแล้ว ได้โปรดกลับไป”
“ข้าไม่สามารถจากไปได้เจ้าค่ะ”ท่าทางของท่านผู้หญิงหยวนนั้นแน่วแน่มาก “ข้ามาในวันนี้พร้อมกับความคิดที่ว่าเป้าหมายนี้จะต้องสำเร็จ ข้ารับใช้ส่วนตัวของข้าถูกทำร้ายที่ตำหนักจิงซีแล้ว เหตุใดท่านจึงส่งข้านี้กลับไป” ขณะที่นางกล่าวนางส่ายหน้า “ไม่ ข้าไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ การจากไปหมายความว่าข้ามาเสียเที่ยว ท่านจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน”
“อะไร? ” ฮองเฮาไม่เข้าใจ และคิดในทางปฏิบัติแล้วว่าท่านผู้หญิงหยวนบ้าไปแล้ว “ข้าจะเสียใจ ? มีอะไรให้ข้าเสียใจ ? ”
“ท่าน! ” ทันใดท่านผู้หญิงหยวนก็เปล่งเสียงของนาง และโน้มตัวนางไปข้างหน้า “ท่านต้องไม่พูดอย่างเด็ดเดี่ยว และท่านไม่ควรปฏิเสธข้านี้อย่างตรงไปตรงมา ท่านต้องคิดให้มากและคิดให้รอบคอบ คิดเกี่ยวกับทุกสิ่งที่คนอื่นไม่รู้ตั้งแต่ต้นจนจบ หลังจากที่ท่านคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสร็จแล้วให้พิจารณาว่าท่านจะช่วยข้าหรือไม่ หรืออย่างดีก็ปล่อยให้สนมผู้นี้ถูกฆ่าปิดปาก ? ”
“เจ้า…”ทันใดนั้นฮองเฮาก็ไม่พูดอะไรกับท่านผู้หญิงหยวน นางจ้องมองท่านผู้หญิงหยวน ตาของนางเหล่เล็กน้อยพยายามรับข้อมูลบางอย่างจากดวงตาของท่านผู้หญิงหยวน น่าเสียดายที่ท่านผู้หญิงหยวนมองนางอย่างถี่ถ้วนและไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ ในท้ายที่สุดฮองเฮาไม่สามารถระบุอะไรได้ และกล่าวว่า “ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้ากำลังพูด”
“ท่านไม่เข้าใจจริงๆ หรือ ? ” ท่านผู้หญิงหยวนจู่ ๆ ก็ยิ้ม ราวกับว่านางได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก จากนั้นนางก็เอ่ยเตือนฮองเฮาอีกครั้ง “ท่านได้กล่าวแล้วว่าท่านไม่มีบุตร แม้กระนั้นบุตรชายของสนมผู้นี้ถูกส่งไปประจำการที่ชายแดนในฐานะแม่ทัพ บอกข้ามีเครือข่ายข้อมูลที่ดีขึ้นหรือไม่ ท่านมีบางสิ่งที่ท่านเก็บไว้ในใจเป็นเวลาหลายปีไม่เต็มใจที่จะบอกใคร แต่ข้าไม่เชื่อว่ามันไม่สะดวกสำหรับท่านที่จะเก็บมันไว้ แน่นอนว่าสิ่งต่าง ๆ ก็เช่นกัน สิ่งที่ไม่สามารถพูดคุยได้ ตราบใดที่ท่านยังคงต้องการอยู่ในตำแหน่งนี้อย่างต่อเนื่อง มันจะต้องเป็นความลับตลอดไป ท่านสามารถเก็บมันเป็นความลับ แต่แล้วคนอื่นล่ะ ? ตัวอย่างเช่นสำหรับข้า การสมรสขององค์ชายแปดเป็นเรื่องที่น่าหดหู่และกลายเป็นปัญหา หากท่านยังไม่เต็มใจที่จะช่วย มันเป็นการยากที่จะพูดว่าข้าจะเผลอหลุดปากออกไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ ถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้ ผลก็คือ …”
“พอ! ” ฮองเฮาก็โบกแขนของนางทันที และถ้วยรังนกที่อยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ ถัดจากเตียงหล่นลงบนพื้น ถ้วยแตกเป็นชิ้น ๆ และอาหารเสริมชั้นเลิศก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้นเย็น เมื่อเห็นสิ่งนี้ทำให้ใจของผู้คนสั่นเทา ใครจะรู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ท่านผู้หญิงหยวนสงสัยว่าฮองเฮาไม่พร้อมที่จะมีส่วนร่วมในการต่อสู้เพื่อชีวิต และความตายใช่หรือไม่ ? อย่างไรก็ตามในเวลานี้นางได้ยินฮองเฮากล่าวว่า “กลับไปได้แล้ว ให้เวลาข้าคิดเรื่องนี้ก่อน”