The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 789-790

ตอนที่ 789 ผู้มาเยี่ยมชมทะเลสาบ
ตอนที่789 ผู้มาเยี่ยมชมทะเลสาบ
งานเลี้ยงในพระราชวังเฉลิมฉลองปีใหม่จะมีสิ่งใหม่ๆ ให้ดูอยู่เสมอ นอกจากการร่ายรำและดนตรีแล้วยังมีการแสดงมายากลอีกด้วย หลังจากการแสดงในห้องโถงเฟยกุยสิ้นสุดลง ฮองเฮากล่าวว่าคณะละครได้จัดเตรียม และให้ทุกคนตรงไปที่ตำหนักหมิงจื่อเพื่อชมละคร
เฟิงหยูเฮงไม่เคยดูละครในพระราชวังจริงๆ หรืออาจกล่าวได้ว่าหลังจากที่นางมาถึงราชวงศ์ต้าชุน นางไม่ได้ดูละครเลย ถ้ามันเป็นความประทับใจนั่นจะมาจากตอนที่เฟิงจินหยวนยังคงเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย และฮันชิทำหน้าที่บงการในคฤหาสน์เฟิง และได้เชิญคณะนักแสดงเข้าไปในคฤหาสน์ แต่จะเปรียบเทียบระดับคณะนักแสดงได้อย่างไรกับระดับที่ใช้โดยตระกูลฮ่องเต้
เทียนเก้อบอกเฟิงหยูเฮงว่า“ตำหนักหมิงจื่อเป็นสถานที่สำหรับชมการแสดงในพระราชวัง โดยปกติหากเล่นในช่วงฤดูร้อนจะมีการสร้างเวทีชั่วคราวในสวน แต่ปัจจุบันเป็นเดือนอ้าย ดังนั้นการแสดงในตำหนักหมิงจื่อจึงสมบูรณ์แบบ ตำหนักหมิงจื่อเป็นสถานที่ที่มีเวทีขนาดใหญ่สร้างขึ้นในอาคาร ด้านล่างมีที่นั่งเพียงพอสำหรับทุกคนที่จะนั่ง เสด็จลุงชอบดูละครตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนเสด็จลุงได้หาช่างฝีมือเพื่อเริ่มการก่อสร้างตำหนักนี้เป็นพิเศษ เห็นได้ชัดว่ามีกรรมวิธีพิเศษบางอย่างที่ทำให้เสียงทะลุผ่านผนังได้ดี แม้ว่าทุกที่นั่งจะเต็มไปด้วยผู้คนที่อยู่ไกลที่สุดก็ยังสามารถได้ยินเสียงบนเวที”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้ายุคโบราณไม่มีเครื่องมือในการขยายเสียง เพื่อให้ผู้คนมากมายได้ดูละคร มันเป็นการทดสอบความสามารถของนักแสดงและการสร้างเวทีสำหรับการแสดงก็สำคัญเช่นกัน ซวนเทียนเก้ออาจพูดถึงวิธีการสร้างเช่นโรงละครที่ทันสมัย การจัดเรียงแบบนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้จากการทำงานกับผนัง มันไม่ซับซ้อน ในความเป็นจริงเฟิงหยูเฮงไม่สนุกกับการดูละคร ท้ายที่สุดหลังจากที่ได้สัมผัสกับภาพยนตร์ในศตวรรษที่ 21 นางไม่คิดว่าบทละครโบราณเหล่านี้ดีมาก แต่สิ่งเหล่านี้ถูกจัดการโดยตระกูลของฮ่องเต้ ดังนั้นจึงเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องไปนั่งซักพัก
ฮ่องเต้และฮองเฮาเดินไปและตามด้วยบรรดาพระสนม หลังจากนั้นไม่มีคำสั่งที่ระบุ ผู้คนดื่มสุรากันเล็กน้อย และนี่เป็นวันที่มีความสุข องค์ชายใหญ่ก็ไปเดินกับขุนนางที่เขารู้จัก ผู้คนโดยทั่วไปแค่เดินไปกับคนที่พวกเขาเข้ากันได้ดี สำหรับพวกฮูหยินและบรรดาคุณหนู พวกนางใช้โอกาสนี้เพื่อมองชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ และคุณหนูคนอื่น ๆ ในพระราชวัง เมื่อเวลาผ่านไปพวกนางจะรวมตัวกันและพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ บางอย่าง นอกจากนี้ยังมีบางคนที่แอบมีความคิดของตัวเองขึ้นมา
เหรินซีเฟิงและเฟิงเทียนหยูไม่ได้มีความสุขมากนักทั้งสองต่างก็ค่อนข้างหดหู่ใจ และซวนเทียนเก้อกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าทำไมเจ้าสองคนถึงดูไม่ค่อยมีความสุข อีกหนึ่งปีผ่านไป และการแต่งงานไม่อาจล่าช้าออกไปอีกใช่หรือไม่ ? ข้าได้ยินมาว่าธรณีประตูของคฤหาสน์เสนาบดีฝ่ายขวาและคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานนั้นถูกย่ำจนสึกเพราะแม่สื่อ”
ด้วยสถานะของผู้สูงศักดิ์พวกเขาจะจัดการกับการแต่งงานได้อย่างไร อาชีพแม่สื่อไม่ได้ดีมากนัก อย่างไรก็ตามมันเป็นงานที่ค่อนข้างทำเงิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานที่เช่นเมืองหลวงที่ให้บริการแก่ตระกูลผู้สูงศักดิ์ พวกเขามีความชัดเจนมากเกี่ยวกับสถานการณ์ในแต่ละตระกูลใหญ่ ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นเพศชายหรือเพศหญิง ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้มีการหมั้นเมื่อพวกเขาถึงอายุ ไม่มีใครสามารถหลุดรอดจากสายตาของพวกเขา
เหรินซีเฟิงและเฟิงเทียนหยูอยู่ในวัยออกเรือนและพวกนางมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง บรรดาแม่สื่อค่อนข้างจะหูตากว้างไกล พวกเขาจะต้องทำการเยี่ยมชมหลายครั้งในแต่ละวันทำให้การเดินทางพร้อมคำร้องขอการแต่งงานจากผู้ชายหลายคน ในตอนแรกบรรดาใต้เท้าและฮูหยินของคฤหาสน์ทั้งสองคนต้องการที่จะเก็บตัวบุตรสาวของตนไว้กับตนเป็นเวลานาน แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ฮูหยินของแม่ทัพปิงหนานกล่าวว่าการที่นางอยู่รอบ ๆ นี้จะทำให้เกิดความเกลียดชังหรืออะไรบางอย่าง แม้ว่าเหรินซีเฟิงไม่ต้องการแต่งงานแต่เนิ่น ๆ นางก็ทำอะไรไม่ถูกกับมารดาของนางที่ใช้ความคิดริเริ่มที่จะมองไปรอบ ๆ
เฟิงหยูเฮงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย“ปกติแล้วการพูดตามสถานะของเจ้า ฮ่องเต้จะไม่พระราชทานสมรสหรือ ? ”
ซวนเทียนเก้อกล่าวว่า“ควรเป็นเช่นนั้น แต่แม่ทัพปิงหนานและเสนาบดีฝ่ายขวาเป็นคนที่สร้างความชอบให้กับราชวงศ์ต้าชุน และขอร้องแทนบุตรสาวของพวกเขามานานแล้ว พวกนางจะไม่แต่งงานกับองค์ชายและจะไม่เข้ามาในพระราชวัง พวกเขาจะดูแลการแต่งงานด้วยตัวเองไม่ยอมรับการแต่งงานที่ได้รับพระราชทาน เสด็จลุงก็ตกลงเช่นกัน นั่นเป็นเหตุผล” นางกอดแขนของเฟิงหยูเฮง “คนที่ควรกังวลที่สุดไม่ใช่สองคนนั้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด คฤหาสน์ของพวกเขาจะตัดสินใจด้วยตนเองและเลือกคนที่พวกเขาคุ้นเคย สำหรับข้า อาเฮง เจ้าต้องพิจารณาอย่างรอบคอบสำหรับข้า ข้าเป็นองค์หญิงของราชวงศ์ต้าชุน และเป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวในราชวงศ์ ไม่จำเป็นสำหรับข้าที่จะคิดถึงการเลือกคู่ของตัวเอง นั่นเป็นเหตุผลที่หนทางเดียวก่อนหน้าข้าเป็นหนึ่งในการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ทางการเมือง ข้าควรเป็นคนที่มีความกังวลมากที่สุดใช่หรือไม่ ? ”
เมื่อนางพูดเช่นนี้เหรินซีเฟิงและเฟิงเทียนหยูไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของตัวเองต่อไป พวกเขาทุกคนเริ่มกังวลแทนซวนเทียนเก้อ สิ่งที่นางพูดถูกต้อง ในฐานะองค์หญิงเพียงคนเดียวของราชวงศ์ต้าชุน ในที่สุดนางก็จะเป็นส่วนหนึ่งของการแต่งงานเพื่อเชื่อมพันธ์ทางการเมือง แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน
“อาเฮงข้าต้องขอขอบคุณพี่เก้า” ซวนเทียนเก้อกล่าวต่อ “โชคดีที่เจ้าสองคนจัดการเฉียนโจวไปก่อน ไม่อย่างนั้นถ้าข้าถูกส่งไปที่นั่น เจ้าคิดว่าข้าจะสามารถอยู่ได้หรือไม่? ข้าได้ยินมาว่ามีคนแข็งตายอยู่ที่นั่น ถ้าข้าไป ข้าจะไม่ตายหลังจากผ่านไปสองสามวันหรอกหรือ”
“เวรกรรม! ” ซีเฟิงทุบตีนาง “เป็นปีใหม่ ทุกอย่างที่เจ้าสามารถพูดได้ เจ้าเลือกพูดถึงสิ่งเหล่านี้ โชคไม่ดีเลย”
ซวนเทียนเก้อยังรู้ว่านางผิดและไม่ได้พูดเรื่องนี้อีกต่อไปนางพึมพำกับตัวเองว่า “ข้าได้ยินมาว่ามันคงหนีไม่พ้นที่จะมีการสู้รบหลังจากการเฉลิมฉลองปีใหม่สิ้นสุดลง ความหวังปัจจุบันของข้าคือการต่อสู้ครั้งนี้จะราบรื่นยิ่งขึ้นโดยการพิชิตดินแดนภาคใต้อย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับเฉียนโจว ข้าไม่จำเป็นต้องไปที่นั่นเพื่อแต่งงานกระชับสัมพันธ์ทางการเมือง” ซวนเทียนเก้อพูดด้วยน้ำเสียงเหงานิดหน่อยเพราะนางไม่มีรอยยิ้มบนหน้านั้นอีกต่อไป ท้ายที่สุดนางก็มีอายุมากขึ้นทุกปีที่ผ่านมา และการแต่งงานของนางก็ใกล้เข้ามา นางก็รู้ว่าราชวงศ์ต้าชุนไม่สามารถเก็บนางไว้ได้นานนัก
แต่การต่อสู้จะเป็นสิ่งที่จะราบรื่นได้อย่างไร? เฟิงหยูเฮงเข้าใจเรื่องนี้อย่างชัดเจน เฉียนโจวเป็นข้อยกเว้น ถ้าไม่ใช่เพราะแผ่นดินไหวและหิมะถล่มอย่างไม่คาดคิด เฉียนโจวจะไม่ถูกจัดการอย่างง่ายดาย หากพวกเขาหยุดชะงัก และเฉียนโจวยอมแพ้ขอพักรบ และนำการแต่งงานเพื่อกระชับความสัมพันธ์ขึ้นมา เพื่อทำให้ทั้งสองอาณาจักรมาใกล้ชิดกันมากขึ้น ซวนเทียนเก้อจะเป็นทางเลือกเดียวของราชวงศ์ต้าชุน แน่นอนว่ามันเป็นไปได้ที่องค์หญิงของเฉียนโจวจะแต่งงานเช่นเดียวกับคังอี้ อย่างไรก็ตามราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้มีคนมากมายที่จะรับพวกเขา แผ่นดินไหวจะเกิดขึ้นได้ง่ายขนาดไหน? ยิ่งกว่านั้นนั่นคือหายนะครั้งใหญ่ มันเป็นอันตรายต่ออาณาจักรและพลเมือง และนางก็ไม่ได้หวังว่าจะเห็นผลลัพธ์แบบนั้น
นางไม่ได้บอกซวนเทียนเก้อเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไรก็ตามเฟิงเทียนหยูถามว่า “เจ้าพูดถึงภาคเหนือและภาคใต้ แต่เจ้าไม่กลัวตะวันออกและตะวันตกหรือ”
ซวนเทียนเก้อคิดอย่างจริงจังเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้วส่ายหัว”ข้ากลัว แต่ไม่ได้ถึงขั้นภาคเหนือและภาคใต้ ท้ายที่สุดสภาพภูมิอากาศทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตกไม่แตกต่างจากที่พบในราชวงศ์ต้าชุน ลองคิดดูสิถ้าหากข้าแต่งงานที่นั่นจริง ๆ ข้าจะไม่ประสบความลำบากมากเกินไป”
นางโบกมือและไม่ต้องการพูดถึงมันทุกคนเข้าใจ ไม่ว่านางจะกลัวหรือไม่นั้นก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับสภาพอากาศ สิ่งสำคัญที่สุดคือคนที่นางจะแต่งงานด้วย หากทั้งสองมีความคิดเดียวกัน ความรุนแรงของสภาพอากาศจะไม่สำคัญ
พวกนางมาถึงตำหนักหมิงจื่ออย่างรวดเร็วและบ่าวรับใช้ในพระราชวังได้เริ่มนำผู้คนไปนั่งอีกครั้ง แน่นอนพวกนางนั่งอยู่ข้างหน้า นั่งหลังพระสนม
บทละครในวันนี้เป็นเรื่องของการพบกันระหว่างคู่รักในวัยเด็กสองคนหญิงสาวใช้เงินทั้งหมดของนางเพื่อส่งชายคนนั้นเข้าสู่เมืองหลวงเพื่อสอบจอหงวน แต่ชายผู้นั้นละเลยการสอบและใช้เงินจนหมด ไม่มีอะไรกินและไม่มีที่พัก แม้แต่จดหมายที่เขาส่งไปก็ไม่มีใครช่วยพาเขากลับไปที่หมู่บ้าน เช่นเดียวกับที่ความสัมพันธ์ของเขากับหมู่บ้านถูกตัดขาด มันเป็นเพียงการสอบจอหงวนครั้งต่อไปเท่านั้นที่เขาได้เป็นจอหงวน เขาไม่ต้องการทองคำและสมบัติ หรือองค์หญิงที่งดงาม เขาเพิ่งนำข้าวของของเขากลับไปที่หมู่บ้านเพื่อตามหาหญิงสาวที่รอเขาอยู่และทั้งสองก็กลายเป็นสามีและภรรยา
มันเป็นบทละครที่สวยงามมากและซวนเทียนเก้อถอนหายใจ “องค์หญิงในพระราชวังที่แต่งงานกับจอหงวนเป็นสิ่งที่สามารถเกิดขึ้นได้ในการเล่นละครเท่านั้น ! ในความเป็นจริงจะมีองค์หญิงคนใดที่โชคดีเช่นนี้ และแต่งงานกับจอหงวน โดยไม่จำเป็นต้องออกจากเมืองหลวง นางสามารถอยู่ในสถานที่ที่คุ้นเคยได้อย่างสงบสุข นอกจากว่าราชวงศ์จะมีองค์หญิงมากมายจนถึงจุดที่ไม่มีที่ว่างในพระราชวังสำหรับพวกนาง”
เฟิงหยูเฮงไม่สนใจการเล่นละครประเภทนี้มากนักมันเป็นอย่างที่เทียนเก้อกล่าวไว้ มันงดงามและไม่สมจริงเกินไป มันแตกต่างจากความเป็นจริงของราชวงศ์ต้าชุนโดยเฉพาะ แน่นอนถ้ามันคล้ายกับสภาพของอาณาจักร นักแสดงจะไม่กล้าแสดงต่อหน้าฮ่องเต้แม้ว่าพวกเขาจะลงเอยด้วยความตายก็ตาม
นางพบข้อแก้ตัวที่จะออกไปเพื่อสูดอากาศและออกจากห้องโถงแม้ว่าข้างนอกค่อนข้างเย็น แต่อากาศก็ค่อนข้างดี ยุคโบราณไม่มีอุตสาหกรรมหนัก และมันไม่มียาสูบ ไม่มีมลพิษ และดวงจันทร์ก็แจ่มชัด และบันไดก็สว่าง มันสะดวกสบายกว่าในศตวรรษที่ 21
นางถามนางกำนัลและได้รับการบอกว่ามีทะเลสาบเล็กๆ อยู่ไม่ไกลเกินกว่าเส้นทางไปทางด้านซ้ายของตำหนักหมิงจื่อ ตรงนั้นมีตะเกียงอยู่สองสามอัน แม้ว่าจะมีคนไม่มากนักด้วยตะเกียงที่รองรับบรรยากาศ แต่มันก็ไม่เงียบ เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและนำวังซวนและหวงซวนไปในทิศทางนั้น
หวงซวนค่อนข้างติดใจละครก่อนหน้านี้ในขณะที่เดินนางคิดย้อนกลับไปและบางครั้งจะพูดคำสองสามคำเกี่ยวกับวังซวน เมื่อพวกเขามาถึงทะเลสาบ วังซวนได้พูดถ้อยคำที่ทำให้ความตื่นเต้นของหวงซวนหมดไป โดยเอ่ยถามเฟิงหยูเฮงว่า “คุณหนูรู้สึกไม่ดีหรือเจ้าคะ ? ”
นางส่ายหน้า”ไม่มีอะไรเลย ข้ารู้สึกสับสนเล็กน้อยจากความวุ่นวานด้านใน ข้างนอกมีความสงบสุขมากกว่าเดิม”
ในเวลานี้หวงซวนไม่ได้พูดเกี่ยวกับละครต่อไปนางกล่าวว่า “วันนี้คนจากคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายไม่มา การแต่งงานขององค์ชายแปดจะถูกเลื่อนออกไปหรือไม่ ? พูดไป การแต่งงานครั้งนี้เป็นสิ่งที่เราวางแผนผลักดันให้เกิดขึ้น และบางคนทำบางสิ่งบางอย่างกับมันจากเบื้องหลัง ในวันสำคัญเช่นนี้ และสำหรับเรื่องสำคัญตระกูลหลู่จะอนุญาตให้หลู่หยานป่วยในช่วงเวลานี้ได้อย่างไร และล้มป่วยลงจนถึงจุดที่ไม่สามารถลุกจากเตียงได้หรือเจ้าค่ะ”
วังซวนยังกล่าวอีกว่า“ใช่แล้ว คุณหนูข้าก็รู้สึกว่ามีคนทำอะไรบางอย่างจากเบื้องหลัง นอกจากนี้คนผู้นี้เป็นคนที่มีอิทธิพลอย่างมาก ข้าคงรู้สึกว่าท่านผู้หญิงหยวนไม่สามารถทำได้เว้นแต่นางจะส่งองครักษ์เงาไปในคฤหาสน์หลู่ วางยาพิษหลู่หยาน”
“นั่นเป็นไปไม่ได้”เฟิงหยูเฮงเห็นด้วยกับมันอย่างไม่เป็นทางการ ในความเป็นจริงนางไม่คิดอย่างนั้น เมื่อนางอยู่ในห้องโถงเฟยกุย, ซวนเทียนหมิงได้เข้ามาเพื่ออวยพรนางและใช้เวลานั้นบอกนางเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง ในวันที่พวกเขาส่งสิ่งต่าง ๆ จากภาคใต้คฤหาสน์ของหลู่ ตระกูลหลู่ได้รับกลุ่มคนอีกกลุ่มไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไป พวกเขาเป็นคนของฮองเฮา และฟางอี้ดูแลการจัดส่งเป็นการส่วนตัว ตอนแรกนางคิดว่าฮองเฮากำลังดำเนินไปตามความตั้งใจของพวกเขาด้วยการส่งของขวัญเหล่านี้ แต่หลังจากความคิดบางอย่างมันก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น “สิ่งที่กล่าวมาเป็นเพียงการคาดเดา พรุ่งนี้ข้าจะไปที่คฤหาสน์หลู่เป็นการส่วนตัว เราจะรู้หลังจากไปเยี่ยม” ทำลายแผนการของนาง แม้ว่านางจะไม่รีบร้อนที่จะแก้แค้นเรื่องนี้ นางก็ต้องแน่ใจในบางสิ่ง
เมื่อทั้งสามคุยกันใกล้ทะเลสาบทั้งสามก็หยุดพูดและเงียบลง วังซวนมีความสามารถในการได้ยินที่คมชัดที่สุด เฟิงหยูเฮงเปล่งเสียงของนางแล้วกล่าวว่า “ใครมาทำลับๆ ล่อๆ อยู่ที่นั่นหรือ ? ”
ตอนที่ 790 ชีวิตมนุษย์
ตอนที่790 ชีวิตมนุษย์
มีคนอยู่ที่ต้นไม้ซึ่งอยู่ข้างหลังพวกเขาหรืออาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่หลังต้นไม้ แต่พวกเขาอยู่บนเส้นทางเล็ก ๆ ที่พวกเขาเพิ่งเดินผ่านมา กลุ่มของเฟิงหยูเฮงรู้จักศิลปะการต่อสู้ และคนผู้นั้นไม่แอบด้อม ๆ มอง ๆ เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างมั่นคง และเวลาระหว่างแต่ละก้าวก็เหมือนกัน มันควรจะเป็นคนที่พิเศษมาก เมื่อพวกเขาได้ยินเสียง พวกเขาพบว่าคนผู้นั้นหยุดกลางทางและไม่เคลื่อนไหวหรือซ่อนตัว พวกเขายืนอยู่ที่นั่นและไม่ขยับซึ่งทำให้เกิดความสงสัยในใจของนาง
นี่ไม่ได้ดักฟังจากหัวมุมเหรอ? แม้ว่าจะไม่มีกำแพง แต่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาโดยไม่ส่งเสียงและไม่ออกไปขณะฟังผู้หญิงสามคนคุยกัน ความหมายของเรื่องนี้คืออะไร ? แต่รอยเท้าที่มั่นคงและเป็นระเบียบนั้นทำให้เฟิงหยูเฮงคิดถึงใครบางคนขึ้นมา ตาของนางเป็นประกาย ขณะที่นางหันกลับมาอย่างรวดเร็วและร้องออกมาอย่างมีความสุข “พี่เจ็ด ! ”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกของนางเช่นนี้วังซวนและหวงซวนก็ตอบสนองเช่นกัน แต่แน่นอนว่าจะสามารถเดินแบบนี้ได้ในขณะที่ยืนอยู่ด้านหลังโดยไม่รู้สึกไม่เหมาะสมมันจะเป็นองค์ชายเจ็ดแน่นอน ดังนั้นทั้งสองจึงหันกลับมาอย่างมีความสุข อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ตกตะลึงกับเฟิงหยูเฮง
“เอ่อ…นั่น…”เฟิงหยูเฮงเกาหัว “เป็นพี่หก ! ”
พวกบ่าวรับใช้สองคนจึงคำนับอย่างรวดเร็วโดยกล่าวว่า“คารวะองค์ชายหกเพคะ”
คนที่มาคือองค์ชายหก,ซวนเทียนเฟิง ในเวลานี้เขายังรู้สึกอายอยู่บ้าง อย่างไรก็ตามเขาก็ออกมา เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมีสีหน้าแปลก ๆ เมื่อเขาออกมา องค์ชายเก้ากำลังสนทนากับเสด็จพ่อ มันเป็นเพียงว่าเขาไม่ต้องการพบกับนางในสภาพที่น่าอึดอัดใจ แต่เขาหวังที่จะปรากฏตัวอย่างเปิดเผยและทักทายพวกเขา น่าเสียดายที่คนข้างหน้าได้ยินเช่นกัน เขากำลังคิดที่จะเข้าใกล้ก่อนพูด แม้กระนั้นเขาถูกค้นพบ ซวนเทียนเฟิงรับการคารวะจากบ่าวรับใช้สองคน ก่อนจะพูดกับเฟิงหยูเฮงว่า “น้องสะใภ้ ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะลอบตามเจ้า และวางแผนที่จะมาทักทายเจ้า แต่เดิมข้าไม่คิดว่าการได้ยินของเจ้าจะเฉียบแหลมเช่นนี้” ในที่สุดเขาก็รู้ศิลปะการต่อสู้บางอย่างแต่เพียงผิวเผินซึ่งเพียงพอที่จะทำให้ร่างกายของเขาแข็งแรง มันไม่สามารถใช้ในการต่อสู้ได้เลย
เฟิงหยูเฮงเห็นว่ามันเป็นองค์ชายหกและรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยอย่างไรก็ตามนางไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าเขามีแผนชั่วร้ายบางอย่าง นางพูดก่อนหน้านี้ว่าเขาแอบมาด้อม ๆ มอง ๆ และใช้คำพูดต่าง ๆ เหล่านี้เพื่ออธิบายว่าคนผู้นี้ขาดมารยาทจริง ๆ ดังนั้นนางจึงขอโทษ “ข้าขอโทษพี่หก ข้าไม่รู้ว่าเป็นท่าน”
ซวนเทียนเฟิงส่ายหัว“ไม่เป็นไร น้องสะใภ้เพียงคิดว่าข้าเป็นพี่เจ็ดเท่านั้น คิดเกี่ยวกับมัน พี่เจ็ดจะพบกับน้องสะใภ้ค่อนข้างบ่อย” ขณะที่เขาพูด เขาเดินไป สุภาพบุรุษที่สุภาพเช่นเขาไม่ได้โดดเด่นเท่าซวนเทียนฮั่ว แม้กระนั้นเขาก็ดูดีที่ไม่สามารถละสายตาได้
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ใช่เจ้าค่ะ พี่เจ็ดถูกเลี้ยงดูโดยพระชายาหยุน ท่านพี่สนิทกับองค์ชายเก้า ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เราจะสนิทกันเจ้าค่ะ” นางยิ้มให้ซวนเทียนเฟิง เมื่อเห็นเขาเข้าใกล้ นางหันกลับมา และทั้งสองก็หันหน้าเข้าทะเลสาบด้วยกัน ในคืนนี้ทั้งพระราชวังได้รับการตกแต่งด้วยโคมไฟ และมีโคมไฟห้อยอยู่รอบ ๆ ทะเลสาบขนาดใหญ่ ตรงกลางมีศาลาสองหลังและของประดับตกแต่งก็สวยงาม เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “พี่หกทนดูละครไม่ได้และออกมาสูดอากาศใช่หรือไม่เจ้าคะ ?”
ซวนเทียนเฟิงพยักหน้าแม้ว่ามันจะเป็นความจริง แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดเล็กน้อย ท้ายที่สุดเขาก็ยังทนอยู่ได้อีกนาน หากเขาไม่เห็นเฟิงหยูเฮงออกมา เขาก็จะไม่ออกมา อย่างไรก็ตามเขาจะไม่ยอมรับสิ่งนี้ เขาเลือกหัวข้ออื่นเพื่อปกปิด
เฟิงหยูเฮงพูดคุยเกี่ยวกับอะไรก็ได้ทั้งสองวิธีทั้งคู่เป็นคนที่ไม่ชอบดูละคร การออกมาชื่นชมทะเลสาบก็ดี นางไม่ได้เป็นบุตรสาวของตระกูลที่ร่ำรวยซึ่งโหดร้ายเกินไป นางไม่เคยรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับการยืนอยู่ข้างชายหนุ่ม แม้แต่หวงซวนและวังซวนบ่าวรับใช้สองคนก็ไม่เชื่อโชคลางอย่างโง่เขลา นอกจากนี้ความรู้สึกที่เฟิงหยูเฮง และซวนเทียนหมิงมีให้กันก็ไม่สามารถสะบั้นขาดจากกันได้โดยง่าย บ่าวรับใช้สองคนยืนอยู่ข้าง ๆ และถอยห่างออกไปสองสามก้าว พวกเขายังคงสามารถได้ยินสิ่งที่เจ้านายสองคนกำลังพูดถึงอย่างชัดเจน พวกเขาได้ยินเสียงองค์ชายหกพูดคุยเกี่ยวกับประเพณีปีใหม่ของเขา และการมีส่วนร่วมของเขาต่อราชวงศ์ต้าชุนโดยรวบรวมหนังสือ คุณหนูของพวกนางดูเหมือนจะชอบฟังสิ่งนี้ และบางครั้งจะให้คำแนะนำเกี่ยวกับการรวบรวมหนังสือซึ่งได้รับการชื่นชมจากองค์ชายหกเล็กน้อย พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจในตัวตนที่ขาดหายไปของพวกเขา หวงซวนกล่าวเบา ๆ ว่า “คุณหนูของเรานั้นมีความสามารถรอบด้าน นางรู้วิธีทำทุกอย่าง”
วังซวนเชื่อว่าสิ่งนี้ถูกต้องอย่างไรก็ตามนางกล่าวว่า “องค์ชายหกเป็นคนดี ข้าไม่รู้ว่าคุณหนูตระกูลคนใดจะโชคดีพอที่จะเข้าประตูของตำหนักเซียน” ขณะที่นางพูดอยู่ นางไตร่ตรองว่า “ข้ารู้สึกว่าบุตรสาวของฮูหยินใหญ่คฤหาสน์แม่ทัพปิงหนานนั้นค่อนข้างเหมาะสม”
“แต่แม่ทัพปิงหนานขอพระราชทานจากฮ่องเต้แล้วว่าบุตรสาวของเขาจะไม่แต่งงานกับองค์ชาย”
”ใช่แต่เจ้าไม่รู้สึกหรือว่าการจับคู่บัณฑิตกับคนที่มีภูมิหลังทางทหารนั่นเหมาะสมกันมาก”
วังซวนพูดอย่างนี้หวงซวนก็รู้สึกว่านี่ดีมากเหรินซีเฟิง คุณหนูคนนั้นเข้ากันได้ดีกับคุณหนูของพวกนางเอง นางยังเป็นเด็กผู้หญิงที่ดีและดูดีมาก นางเหมาะมากกับองค์ชายหก “แต่สิ่งที่เราพูดจะนับได้อย่างไร ! ” หวงซวนยักไหล่ มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการนินทาที่ไม่เป็นจริง การแต่งงานระหว่างองค์ชายกับคุณหนูไม่จำเป็นต้องกังวล
ในขณะที่บ่าวรับใช้สองคนกำลังสนทนากันการสนทนาระหว่างเจ้านายทั้งสองกำลังไปในทิศทางที่จริงจังกว่าเดิม มันคือเฟิงหยูเฮงที่ใช้ความคิดริเริ่มเพื่อถามซวนเทียนเฟิง “พี่หก มีบางอย่างที่ข้าอยากถาม แต่อย่าพึ่งโกรธข้านะเจ้าคะ”
ซวนเทียนเฟิงพยักหน้า“เดินไปข้างหน้าแล้วค่อยถาม”
นางกล่าวว่า“ท่านผู้หญิงหลี่รู้เรื่องคาถาจริง ๆ หรือเจ้าคะ ? ในเรื่องของคาถาที่ชาวแม้วใช้นั้นข้ารู้เรื่องนี้บ้างเล็กน้อย จากสิ่งที่ข้ารู้ท่านผู้หญิงไม่ใช่คนที่ถูกเลี้ยงดูโดยชาวแม้ว”
เมื่อคำถามนี้ออกมาซวนเทียนเฟิงหัวเราะอย่างขมขื่นมันเป็นเสียงหัวเราะที่ไร้ประโยชน์ และมีรสขมมาก เขาบอกกับเฟิงหยูเฮง “นางจะรู้คาถาได้อย่างไร ? มันมาจากบางข่าวลือเกี่ยวกับความสามารถที่จะทำร้ายคนอื่นโดยการแทงหุ่นตัวเล็ก ๆ พร้อมกับชื่อที่เขียนลงไป” ขณะที่เขาพูดความขมขื่นอีกชั้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ในความเป็นจริงท่านแม่ของข้าเป็นคนขี้ขลาดมากและมีบุคลิกอ่อนแอ เมื่อนางเข้ามาในพระราชวังครั้งแรก นางมักถูกรังแกอยู่เสมอ เจ้าก็รู้ว่าตำหนักในนั้นเหมือนสนามรบมาก นางไม่สามารถเอาชนะใครได้อย่างเปิดเผย และทำได้แค่เก็บมันไว้ในใจเพื่อคิดหาวิธีระบายความโกรธของนางอย่างลับ ๆ ใครจะรู้ว่านางจะถูกค้นพบและเกือบจะตาย ต่อมาเรื่องก็ลดลงเพียงเพราะพบว่านางกำลังตั้งครรภ์ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคนที่ถูกแทง แม้แต่ครั้งสุดท้ายที่ลานล่าสัตว์ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าหลังจากที่หุ่นตัวเล็ก ๆ นั้นถูกแทง ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนเฟิงกางมือ“ไม่ต้องกลัวและอย่าไปสนใจ ท่านแม่เป็นเช่นนั้น นั่นเป็นเพียงวิธีระบายความผิดหวังของนาง จริง ๆ แล้วนางไม่รู้คาถาอะไรเลย มันเป็นเพียงแค่นางล้อเล่น” หลังจากพูดจบ เขากังวลว่านางจะไม่เชื่อ จึงได้กล่าวต่อไปว่า “ข้าเพิ่งได้ยินเรื่องก่อนหน้านี้หลังจากโตขึ้น และข้าก็ตรวจสอบอย่างลับ ๆ ข้ายังถามนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ และมันก็แค่ที่ระบายของนาง นางไม่รู้วิธี นางทำไม่ได้จริง ๆ ”
เฟิงหยูเฮงไว้วางใจซวนเทียนเฟิงนางมีความสัมพันธ์กับท่านผู้หญิงหลี่ หากนางรู้วิธีใช้คาถาจริง ๆ นางไม่ควรยอมแพ้ง่าย ๆ นอกจากนี้นางไม่เคยประสบความสำเร็จในหลายปีที่ผ่านมา แต่นางก็ยังจำได้ว่าได้เห็นท่านผู้หญิงหลี่หนีออกจากตำหนักศศิเหมันต์ ดังนั้นนางจึงต้องเตือนเขาว่า “ตอนนี้ท่านผู้หญิงหลี่ถูกกักตัวอยู่ในตำหนักจิงซี เสด็จพ่อยังไม่ได้บอกว่านางจะถูกปล่อยออกไป แต่การที่พี่หกไปเยี่ยมนางก็เป็นเรื่องที่ดี พี่หกเตือนท่านผู้หญิงหลี่อีกหน่อยว่า คนเยอะเรื่องก็เยอะตาม การดูแลสุขภาพของท่านพี่เองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด นางจะต้องไม่ทำอะไรที่ขัดพระทัยของเสด็จพ่อเพราะนางไม่สามารถเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ได้”
ซวนเทียนเฟิงพยักหน้าและตกลงทั้งสองคุยกันเรื่องหนึ่งอยู่พักหนึ่ง ข้างนอกอากาศเย็นเล็กน้อย จากนั้นทั้งสองก็กลับไปที่ตำหนักหมิงจื่อ
ในเวลานี้มีละครเรื่องใหม่บนเวทีละครเรื่องบ้านหลังใหญ่ฉลองปีใหม่ มันมีชีวิตชีวามากและไม่มีเรื่องอะไรมากมาย มันเป็นเพียงเกี่ยวกับการเฉลิมฉลองและการตกแต่งสถานที่ หลังจากที่นางนั่งลง นางมองไปที่ด้านของซวนเทียนหมิง และเห็นว่าเขากำลังพูดคุยกับฮ่องเต้ แต่เขามองไปในทิศทางของนางในขณะที่นางนั่งลง ทั้งสองยิ้มให้กัน และนี่ก็มีค่ามากกว่าถ้อยคำนับพัน
ฮ่องเต้ดื่มมากเกินไปและฮองเฮาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้มากจากด้านข้าง นางทำได้แค่ยิ้มและกินเมล็ดกับบรรดาพระสนมเท่านั้น สำหรับการแลกเปลี่ยนเล็กน้อยระหว่างซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง ฮ่องเต้เห็นได้อย่างชัดเจนเพราะเขาพูดอย่างไม่พอใจอย่างมาก “ดูสิ เจ้าเด็กน้อยตัวน้อย เจ้ากำลังแลกเปลี่ยนสายตาเจ้าชู้กับชายาของเจ้า เจ้าก็รู้ว่าหัวใจของเจ้าจะร้อนรนเมื่อเจ้าไม่สามารถเห็นนาง เจ้านึกเรื่องชายชราของเจ้าไม่ได้หรือ ? ข้าอยากเจอชายาของข้าบ้าง ! ”
คำพูดเหล่านี้พูดออกมาดังๆ ในขณะที่ทั้งฮองเฮาและพระสนมกู่เซียนได้ยินอย่างชัดเจน ทั้งสองหัวเราะอย่างขมขื่นออกมาอย่างไร้ประโยชน์ ดังที่พระสนมกู่เซียนกล่าวว่า “เมื่อคิดตอนนี้ข้าไม่รู้ว่าเรานอนด้วยกันได้อย่างไรในเวลานั้น”
ฮองเฮายังกล่าวอีกว่า“เจ้ายังดีกว่าข้ามาก ไม่ว่าในกรณีใด เจ้ามีบุตรชาย แม้ว่าซีเอ๋อจะไม่ใส่ใจกับการต่อสู้ในราชสำนัก แต่ท้องพระคลังของฮ่องเต้ก็ได้รับการดูแลจากเขา เขาเป็นเด็กที่มั่งคั่งที่สุดและเจ้ามีคนที่ต้องพึ่งพา มันเป็นเรื่องยากสำหรับข้าจริง ๆ ”
พระสนมกู่เซียนเข้าใจในสิ่งที่นางหมายถึงนางเป็นถึงฮองเฮา แต่มันเป็นตำแหน่งที่ว่างเปล่า นางไม่มีบุตรชายหรือบุตรสาว และมันยากสำหรับนางที่จะมีชีวิตรอดมาเป็นเวลานาน “ไม่ว่าอย่างไรท่านก็เป็นศูนย์กลางของตำหนักใน” พระสนมกู่เซียนได้แต่ปลอบใจนางได้โดยใช้คำพูดเหล่านี้ “สำหรับองค์ชายทุกคน ท่านคือมารดา ในอนาคตไม่ว่าใครจะขึ้นครองบัลลังก์ ท่านก็จะเป็นไทเฮาที่เหมาะสม ท่านจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานในชีวิตนี้”
ฮองเฮายิ้มอย่างขมขื่น“ข้ารู้ แม้ว่าข้าจะไม่มีบุตร แต่ก็ดี มิฉะนั้นตำแหน่งนี้จะไม่มาหาข้า เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อข้านึกถึงตำแหน่งฮองเฮา ผู้คนจำนวนมากมองดูด้วยความอิจฉาริษยาอย่างลับ ๆ พวกมันเต็มไปด้วยโซ่ตรวน อย่างไรก็ตามมีคนไม่มากนักที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนเหมือนเจ้า พระสนมกู่เซียน”
ทั้งสองคุยกันอย่างเงียบๆ ในขณะที่รู้สึกขมขื่นอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อกลับมาที่ฝั่งของฮ่องเต้ เขายังคงพูดคุยกับซวนเทียนหมิงและปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไป เขากล่าวต่อไปว่า “ตราบใดที่เจ้าสามารถพาท่านแม่ของเจ้าออกจากตำหนักศศิเหมันต์ หรือถ้าเจ้าสามารถส่งเราเข้าสู่ตำหนักศศิเหมันต์ได้ หมิงเอ๋อ เราจะมอบทุกอย่างที่เจ้าต้องการ แม้ว่าเจ้าต้องการอาณาจักรนี้ เราจะประคองมอบให้เจ้า”
ฮองเฮาและพระสนมกู่เซียนเป็นคนที่อยู่ใกล้ที่สุดและได้ยินคำพูดเหล่านี้ทั้งสองยิ้มอย่างขมขื่นอีกครั้ง ตามที่พระสนมกู่เซียนกล่าวว่า “สิ่งที่กล่าวหลังจากเมาเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ปีนี้ถ้าฝ่าบาทมีความตั้งใจจริง ๆ ที่จะประกาศองค์รัชทายาท ฝ่าบาทจะทำมันนานแล้ว”
ฮองเฮายังกล่าวอีกว่า“ถูกต้อง! ฝ่าบาทดูโง่ แต่ฝ่าบาทชัดเจนกว่าคนอื่น ฝ่าบาทไม่ใช่คนที่ยอมสูญเสียอาณาจักรเพียงแค่ความรู้สึกส่วนตัว ในหัวใจของเขาคือราชวงศ์ต้าชุนและบรรพบุรุษรุ่นต่อ ๆ มามากมาย ฝ่าบาทต้องการเลือกสิ่งที่ดีที่สุด แม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่คนผู้นั้นปรารถนา ตราบใดที่พวกเขามีค่าสำหรับราชวงศ์ต้าชุน นั่นก็จะเป็นสิ่งที่เขาใส่ใจมากที่สุด”
ซวนเทียนหมิงกล่าวคำเดียวกันนี้กับฮองเต้โดยเปิดเผยผ่านความตั้งใจของเขาเขากล่าวว่า “ท่านพ่อไม่เพียงแค่ต้องการดูว่าใครสามารถสนับสนุนอาณาจักรนี้ระหว่างข้ากับพี่แปดได้มากที่สุด? ลืมไปเลย ข้าก็อยากจะดูว่าท่านพี่มีความสามารถอะไร ถ้าเป็นท่านพี่ ข้าจะไม่ต่อสู้เพื่ออาณาจักรนี้ ถ้าท่านพี่ไม่ใช่ ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้ท่านพ่อ”
ในขณะที่บิดาและบุตรพูดถึงเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ของอาณาจักรจางหยวนถูกเรียกตัวจากขันทีที่มาพร้อมกับข่าวจากภายนอก ขันทีกระซิบ “ขันทีหยวนไม่ดี มีบางอย่างเกิดขึ้นในพระราชวัง คุณหนู 2 คนถูกฆ่าตายขอรับ ! ”