The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 791 -792

ตอนที่ 791 คนที่ถูกฆ่า
ตอนที่791 คนที่ถูกฆ่า
เนื่องจากการฆาตกรรมเกิดขึ้นระหว่างงานเลี้ยงในพระราชวังในช่วงฉลองปีใหม่ขันทีไม่รู้ว่าควรรายงานข่าวเรื่องนี้หรือไม่ แต่อย่างน้อยที่สุดเขาเข้าใจว่ามันไม่สามารถรายงานได้อย่างเปิดเผยต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก ดังนั้นเขาจึงรายงานเฉพาะจางหยวนเท่านั้น อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงสังเกตเห็นว่าจางหยวนถูกเรียกไป นางอ่านปากของขันที และนางรับรู้ทันทีและเริ่มขมวดคิ้ว
ซวนเทียนเก้อเห็นสิ่งนี้จากด้านข้างและถามอย่างสงสัย “มันคืออะไร ? เจ้ารู้สึกไม่สบายหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนางและเริ่มคาดเดาถึงตัวตนของสองคุณหนูที่ถูกฆ่าตาย นางเดาด้วยแรงจูงใจแต่ไม่รู้จุดสำคัญ ในเวลานี้จางหยวนได้ให้ความคิดที่จริงจังแล้วส่งข้อมูลนี้ให้กับฮองเฮา ฮ่องเต้ดื่มมากเกินไปและไม่สามารถฝากความหวังไว้ในตัวเขาได้ นอกจากนี้คนที่ถูกฆ่าตายนั้นเป็นคุณหนู 2 คน การมีฮองเฮาปรากฏตัวเพื่อจัดการกับมันจะเหมาะสมกว่า
ฮองเฮากำลังจิบชาและพูดคุยในขณะที่ดูละครเรื่องนี้กับพระสนมกู่เซียนจางหยวนมารายงานข่าวนี้ ทำให้นางต้องปวดหัว มันเป็นปีใหม่ ทำไมสิ่งต่าง ๆ ถึงไม่สงบเลย ? ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางหันไปจ้องมองท่านผู้หญิงหยวนโดยไม่รู้ตัว แต่เห็นว่านางดูละครเรื่องนี้อย่างระมัดระวังและดูเหมือนจะไม่ต้องกังวลอะไร
พระสนมกู่เซียนถามว่า“เกิดอะไรขึ้นเพคะ ? ”
แต่ก่อนที่ฮองเฮาจะตอบความปั่นป่วนเกิดขึ้นจากที่นั่งด้านหลัง ขณะที่ฮูหยินคนหนึ่งขอความช่วยเหลือคนที่อยู่ข้าง “บุตรสาวของข้าหายไป มีใครเห็นฮวนเอ๋อของครอบครัวเราบ้าง ? ”
เฟิงหยูเฮงมองที่ฮูหยินที่กำลังตามหาบุตรสาวของนางอย่างใจจดใจจ่อและคิดว่านางดูคุ้นตา อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถนึกชื่อออก นางทำได้แค่ถามซวนเทียนเก้อ “นางมาจากคฤหาสน์ไหน ? นางพาบุตรสาวเข้าพระราชวังวันนี้ด้วยหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนเก้อมองแล้วกล่าวว่า“นางเป็นฮูหยินของเสนาบดีกระทรวงราชทันฑ์ วันนี้นางพาบุตรสาวของฮูหยินใหญ่เข้ามาในพระราชวัง” ในเวลานี้นางขมวดคิ้ว และกล่าวด้วยความรังเกียจ “ทุกคนบอกว่าเสนาบดีกระทรวงราชทัณฑ์เป็นคนที่สามารถนำออกสู่สาธารณะได้ โดยปกติแล้วนางชอบที่จะส่งเสียงดัง ทำไมนางถึงไม่รู้จะเงียบในที่แบบนี้ล่ะ ? หากบุตรสาวของนางหายไปก็ให้ไปตามหานาง นางทำแบบนี้เพื่ออะไร ? ไม่ต้องพูดถึงการรบกวนการแสดง มันไม่เหมือนชีวิตของบุตรสาวของนางจะหายไป”
เฟิงหยูเฮงรู้ว่าถึงแม้ว่าผู้หญิงของราชวงศ์ต้าชุนจะค่อนข้างใจกว้างแต่สามารถออกไปตามถนนมีร้านค้าของตัวเอง และไม่จำเป็นต้องหลบเลี่ยงเมื่อพูดกับผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกนางเป็นคนเปิดเผย ระบุว่าเป็นผู้คนในศตวรรษที่ 21 โดยปกติแล้วหากบุตรสาวของครอบครัวหายไป พวกเขาควรไปเงียบ ๆ และตามด้วยตนเอง หากไม่พบพวกนางจริง ๆ พวกเขาควรนึกถึงอย่างอื่น ในการเริ่มต้นสร้างฉากแม้ว่าจะพบคุณหนูก็จะทำให้พวกนางถูกสอบถาม ตัวอย่างเช่น นางไปไหนมา ? นางไปกับใคร ด้วยความคิดเหล่านี้ ข่าวดียังมาไม่ถึงประตูของคฤหาสน์ ข่าวร้ายแพร่กระจายไปทั่วหนึ่งพันไมล์ ความคิดของผู้คนค่อนข้างดุร้าย เมื่อคิดถึงเด็กสาวที่หายไป ทุกคนต่างก็นึกถึงเรื่องไม่ดี ด้วยการแพร่กระจายเหล่านี้ เรื่องราวทั้งหมดจะถูกกระจาย ภายในสองสามวันมันจะกลายเป็นความลับที่ทุกคนรู้
แต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้กังวลเกี่ยวกับคุณหนูที่หายไปนางเชื่อมโยงกับข่าวที่ว่าขันทีเพิ่งนำมาบอกจางหยวน นางเริ่มกังวลเกี่ยวกับชีวิตของคุณหนูคนนี้
บุตรสาวของเสนาบดีกระทรวงราชทันฑ์กระทรวงราชทัณฑ์เป็นงานที่ก่อให้เกิดความผิด หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่นางถูกพัวพันกับงานของบิดา ในเวลานี้บ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านข้างของซวนเทียนเก้อกล่าวกับนางว่า “องค์หญิง ท่านลืมไปว่าคุณหนูของฮูหยินใหญ่เสนาบดีกระทรวงราชทัณฑ์ได้รับการเลี้ยงดูในภายหลัง มีความเป็นไปได้ว่าฮูหยินคนนี้ตั้งใจเล่นละคร”
ซวนเทียนเก้อเคาะหัวนางและจำได้นางซุบซิบกับเฟิงหยูเฮงอย่างรวดเร็ว “ข้าลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร บุตรสาวของฮูหยินใหญ่ของเสนาบดีกระทรวงราชทัณฑ์เกิดจากอนุ ฮูหยินใหญ่ของคฤหาสน์ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรหลายปีที่ผ่านมา และเชื่อว่านางไม่มีความหวังที่จะให้กำเนิดบุตรในชีวิตนี้ นางส่งบ่าวรับใช้ของนางไปขึ้นเตียงของสามี แล้วบ่าวรับใช้ก็ให้กำเนิดบุตรที่นางดูแล หลังจากนั้นนางคิดหาวิธีที่จะบังคับอนุมให้แขวนคอตัวเอง แต่ไม่กี่ปีที่ผ่านมาโชคชะตาของนางเปลี่ยนไป และร่างกายที่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้หลายปีก็เกิดตั้งครรภ์ นางไม่เพียงแต่ให้กำเนิดบุตรหลายคนของนางเท่านั้น แต่ยังเป็นฝาแฝดที่มีเพศตรงข้ามด้วย เมื่อมีบุตรของนางเอง นางจะชอบบุตรที่เกิดจากอนุได้อย่างไร แต่การที่คุณหนูผู้นี้เป็นคนที่นางเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด นางไม่สามารถเตะอีกฝ่ายกลับไปที่ตำแหน่งบุตรสาวของอนุได้ ท่านใต้เท้าก็ชอบบุตรสาวคนนั้นมากและไม่เห็นด้วย เท่าที่ข้าเห็น มันเป็นไปได้มากว่านางจะพยายามทำลายชื่อของเด็กสาวคนนั้นอย่างจงใจ”
หวงซวนและวังซวนฟังจากด้านข้างและส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์หวงซวนกล่าวอย่างจริงจัง “นี่เป็นการกระทำที่น่าขยะแขยงเหมือนกับตระกูลเฟิงในอดีต”
เฟิงหยูเฮงตะคอกอย่างเย็นชา“มันยังห่างไกลจากตระกูลเฟิงเล็กน้อย อย่างน้อยท่านพ่อก็มีมโนธรรมเล็กน้อย” หลังจากพูดแล้วนางก็หันไปหาซวนเทียนเก้อและกล่าวว่า “ข้ากลัวว่าสิ่งต่าง ๆ อาจไม่ง่ายเหมือนความรู้สึกขุ่นเคืองใจจากคฤหาสน์ของพวกเขา ละครเรื่องนี้จะมีชีวิตชีวามากขึ้นเรื่อย ๆ ”
“หืม? สิ่งนี้มาจากไหน” ซวนเทียนเก้องงงวย ในเวลานี้พระสนมกู่เซียนก็ยืนขึ้น จางหยวนประคองฮ่องเต้และเตรียมพร้อมที่จะออกจากตำหนักหมิงซื่อ มีองครักษ์เงามากมายที่ออกมาปกป้องเขา เมื่อออกจากโรงละคร กลุ่มของทหารองครักษ์ล้อมรอบพวกเขาทันที และทรงพาฮ่องเต้ออกไป
เป็นผลให้เมื่อออกจากห้องโถงลมเย็นพัดผ่านลมหนาวนี้ปลุกฮ่องเต้จากอาการเมาของเขา เมื่อผลกระทบของแอลกอฮอล์สลายไป เขาก็เหมือนคนที่ตื่นจากฝัน เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาก็งง และถามว่า “เรากำลังจะไปไหน ? หยวนน้อย วันนี้เป็นวันปีใหม่ แทนที่จะปล่อยให้เราพูดคุยและหัวเราะกับทุกคน เราถูกลักพาตัวไปที่ไหน ? ”
จมูกของจางหยวนหายใจฟืดฟาดด้วยความโกรธหากพวกเขาไม่ได้อยู่ต่อหน้าคนจำนวนมาก เขาก็อยากจะเตะฮ่องเต้ ลักพาตัว ? นี่คือการเลือกคำแบบไหน ? เขารู้วิธีพูดยังไง ? ถ้าใครคนนี้ได้ยินเรื่องนี้ด้วยเจตนาที่ไม่ดี ชีวิตน้อย ๆ ของเขาก็จะถูกริบ ใบหน้าของจางหยวนเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธจากที่ฮ่องเต้กล่าว ด้วยการใช้กำลังแรงเล็กน้อย เขาบีบแขนของฮ่องเต้ทำให้ฮ่องเต้ส่งเสียงร้องดังออกมา จางหยวนจึงกล่าวว่า “ฝ่าบาท มีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่ และข้าได้รายงานต่อฮองเฮาแล้ว นางบอกจะจัดการเรื่องนั้น และให้ข้าพาฝ่าบาทกลับไปพักผ่อน ฝ่าบาทดื่มสุราไปมาก มันเป็นการดีที่จะพักผ่อนพะยะค่ะ”
“เจ้าหมายถึงอะไรดื่มสุราไปมาก”ฮ่องเต้คร่ำครวญ และปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเขาเมาแล้ว หลังจากได้ยินว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น เขาก็หันไปถามฮองเฮา “เกิดอะไรขึ้น ? บอกข้ามา เนื่องจากทุกคนอยู่ที่นี่ เจ้าจะให้เรากลับไปพักคนเดียวได้อย่างไร พูดมา เกิดอะไรขึ้น? เราจะสนับสนุนเจ้า”
เมื่อคำเหล่านี้ออกมาฮูหยินที่ตามหาบุตรสาวของนางก็ดังดูเหมือนจะได้พบเสาหลักสนับสนุนของนาง ในขณะที่ร้องไห้ นางเดินไปข้างหน้าและคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ นางเช็ดน้ำตานางกล่าวว่า “ทูลฮ่องเต้ บุตรสาวของหม่อมฉันหายตัวไปในขณะที่ดูละคร หม่อมฉันขอฝ่าบาทช่วยสนับสนุน หม่อมฉันต้องการหานางให้พบเพคะ ! ” ในขณะที่กล่าวและร้องไห้ เครื่องสำอางของนางก็ถูกล้างออก เมื่อมองนางในตอนเย็น นางค่อนข้างน่ากลัว
ฮ่องเต้มองดูคนผู้นี้ทำไมนางดูเหมือนคนบ้า ? ความรู้สึกรังเกียจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา นอกจากนี้แม้ว่าภรรยาของขุนนางต้องการที่จะร้องขอความยุติธรรมต่อหน้าเขา ก็ควรจะเป็นสามีของนาง นางพุ่งมาข้างหน้าเพื่ออะไร
เช่นเดียวกับที่เขาคิดเรื่องนี้เสนาบดีกระทรวงราชทัณฑ์ก็คุกเข่าลง หน้าผากของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ก่อนอื่นเขาจ้องมอง แล้วกล่าววด้วยความขมขื่น “ฝ่าบาทได้โปรดระงับอารมณ์โกรธของฝ่าบาทก่อนพะยะค่ะ บุตรสาวของขุนนางที่ต่ำต้อยผู้นี้หายตัวไปนานแล้ว ข้าส่งคนไปตามหานางและขอให้บ่าวรับใช้ในพระราชวังช่วยค้นหา แต่ก็ยังไม่พบนางพะยะค่ะ”
“โอ้? ” ฮ่องเต้ได้ยินสิ่งนี้จากนั้นก็มองคนที่คุกเข่า ความรู้สึกเคารพเต็มหัวใจของเขาทันที กระทรวงราชทัณฑ์เป็นสำนักงานที่สำคัญ ในฐานะเสนาบดีกระทรวงราชทัณฑ์ ผู้อาวุโสหม่าได้ลงโทษผู้ที่กระทำผิดกฎหมายเพียงไม่กี่คน มันจะดีถ้าไม่มีใครแก้แค้น แต่เมื่อเขาคิดถึงสิ่งนี้ ใครจะกล้า กล้าที่จะทำอะไรบางอย่างในพระราชวัง เขาหันไปถามจางหยวนอย่างเงียบ ๆ “สถานการณ์ที่เจ้าเพิ่งพูดถึงคืออะไร ? มันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้กับผู้อาวุโสหม่าหรือไม่ ? ”
จางหยวนเห็นว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะปกปิดเรื่องนี้จากฮ่องเต้เขาพูดอย่างไร้ประโยชน์ “เนื่องจากฝ่าบาทปรารถนาที่จะจัดการเรื่องนี้ อย่ายืนที่นี่เพื่อจัดการมัน ข้างนอกมันหนาว อนุญาตให้ข้าพาฝ่าบาทเข้ามาในตำหนักหมิงจื่อเพื่อพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ฮ่องเต้ไม่ได้คัดค้านสิ่งนี้และยอมเชื่อฟังกลุ่มฮองเฮาก็กลับมาภายในห้องโถง การแสดงบนเวทีหยุดลงนานแล้ว และผู้คนต่างยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่กล้านั่งลง เมื่อฮ่องเต้นั่ง ฮองเฮาก็ก้าวไปข้างหน้าและริเริ่มถามว่า “ฝ่าบาท มีคนพบศพผู้หญิง 2 คนที่ริมทะเลสาบใกล้ ๆ กับตำหนักหมิงจื่อ เมื่อมองดูจากเครื่องแต่งกาย พวกนางคงจะเป็นคุณหนูที่เข้าร่วมในงานเลี้ยงในพระราชวัง แน่นอนว่ายังไม่สามารถระบุตัวตนของคุณหนูทั้งสองคนได้ ข้ากำลังจะไปดูเจ้าค่ะ”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาทุกคนก็ตกใจ คำพูดต่าง ๆ แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และข่าวที่ว่าผู้คนเสียชีวิตใกล้กับทะเลสาบแพร่สะพัดไปทั่วตำหนักหมิงจื่อ ใบหน้าของใต้เท้าหม่าและฮูหยินของเขาเปลี่ยนเป็นซีดขาวเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ฮูหยินดีขึ้นเล็กน้อย อย่างไรก็ตามใต้เท้าก็เริ่มตัวสั่น พึมพำซ้ำแล้วซ้ำอีก “มันเป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ฮวนเอ๋อ ไม่ใช่ฮวนเอ๋อแน่นอน” ในขณะที่เขาพูด เขาเริ่มวิ่งออกไป
ฮูหยินหม่าตามหลังเขาไปในขณะที่วิ่งนางร้องไห้ เสียงของสิ่งนี้ทำให้ทุกคนสั่น นอกจากคุณหนูตระกูลหม่าแล้วยังมีอีกศพหนึ่ง ! ผู้คนมีปฏิกิริยาตอบสนองและทุกคนเริ่มมองหาบุตรสาวของตัวเอง กลุ่มของคุณหนูหายไป และไปหาบิดามารดาของพวกนาง ในไม่ช้าตำหนักหมิงจื่อก็วุ่นวาย ฮ่องเต้รู้สึกเวียนศีรษะจากการเฝ้าดู และโบกมือของเขาง่าย ๆ “ไปที่ริมทะเลสาบ ! ทุกคนไปที่ริมทะเลสาบ ข้าจะไปดูด้วยตัวเอง ! ”
แน่นอนพวกเขาค้นหาด้วยการดูศพทั้งสองวางเคียงข้างกัน และมีลูกธนูเล็ก ๆ แทงหน้าอกทั้งสองของนาง เห็นได้ชัดว่าพวกนางถูกฆ่าตาย
เฟิงหยูเฮงไม่ได้ประทับใจมากนักกับบุตรสาวของเสนาบดีกระทรวงราชทัณฑ์อย่างไรก็ตามนางจำศพอื่นได้ ไม่ใช่แค่นางที่จำได้ มีคนไม่กี่คนที่สามารถจดจำมันได้ ซีเฟิงขมวดคิ้วแน่นแล้วกล่าวว่า “นั่นใช่บุตรสาวของมหาบัณฑิตหรือไม่” จากนั้นนางมองเฟิงหยูเฮงด้วยความกังวลในสายตาของนาง
ถูกต้องจากคนตายทั้งสองคนคนหนึ่งเป็นสาวน้อยของตระกูลหม่าซึ่งใต้เท้าหม่าสามารถมองเห็นได้ด้วยความรีบเร่ง ตามด้วยฮูหยินหม่าในขณะที่ร้องไห้ ส่วนอีกคนเป็นบุตรสาวของมหาบัณฑิตที่ถูกไล่ออกจากพระราชวังเฟยกุยอันเป็นผลมาจากก่อเรื่องให้เฟิงหยูเฮง, หลี่หยิง
เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจว่าทำไมหลี่หยิงถึงยังคงอยู่ในพระราชวังนางควรอยู่กับมหาบัณฑิตหลี่ไม่ใช่หรือ ? แม้ว่าฮ่องเต้จะลงโทษแต่ก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในระหว่างการเฉลิมฉลองปีใหม่ เมื่อตราประทับของฮ่องเต้ถูกนำออกไป พวกเขาควรรีบกลับบ้านเพื่อเตรียมการ แต่ทำไมนางถึงตายที่นี่ ? หลี่หยิงเสียชีวิต แต่มหาบัณฑิตหลี่อยู่ที่ไหน ?
ด้วยเหตุผลบางอย่างเฟิงหยูเฮงก็รู้สึกราวกับว่าตาข่ายขนาดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้าในทันใด มันพุ่งตรงไปที่นางและมันก็ค่อย ๆ กระชับขึ้นมาเรื่อย ๆ
ตอนที่ 792 ฆาตกร
ตอนที่792 ฆาตกร
ฝ่ายค้านรวบตาข่ายและทำเหมือนนางเป็นปลามันเป็นเพียงแค่ว่าตาข่ายนี้เป็นเพียงหนึ่งในแหขนาดเล็กที่นับไม่ถ้วนของพวกเขา ฝ่ายค้านไม่ควรโง่จนเชื่อว่าเรื่องเล็กน้อยเรื่องนี้จะทำให้นางสะดุด และแน่นอนว่านางจะไม่เชื่อว่าฝ่ายค้านจะหวังเต็มที่ว่าจะสามารถป้ายความผิดใส่นางในงานเลี้ยงครั้งนี้ได้เต็ม ๆ
เฟิงหยูเฮงถูจมูกนางตั้งแต่มาถึงราชวงศ์ต้าชุน ความรู้สึกของการมีชีวิตของนางก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ! นางมองไปที่องค์ชายแปดและเห็นว่าเขากำลังมองมาทางนางด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา อย่างไรก็ตามทันใดนั้นนางก็ยิ้มอย่างมีชีวิตชีวาซึ่งทำให้องค์ชายแปดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงยิ้มแบบนี้ได้ นางไม่ควรเป็นกังวลเหรอ ?
“อาเฮง”ซวนเทียนเก้อดึงแขนเสื้อของนางแล้วกล่าวเงียบ ๆ ว่า “ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้จะผูกติดอยู่กับเจ้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ? บุตรสาวของมหาบัณฑิตได้โต้เถียงกับเจ้าก่อนหน้านี้ เป็นไปได้หรือไม่ที่ใครบางคน… ”
เมื่อคำพูดของนางมาถึงจุดนี้ทันใดนั้นมีคนกล่าวว่า“นางเป็นบุตรสาวของมหาบัณฑิตหลี่ที่มีเรื่องกับองค์หญิงจี่อันในห้องโถงเฟยกุยไม่ใช่หรือ ? ” คำพูดเหล่านี้เรื่องห้องโถงเฟยกุยถูกเอ่ยขึ้นมา และมันยังเตือนทุกคนว่าผู้ตายได้โต้เถียงกับเฟิงหยูเฮง นอกจากนี้มันไม่ใช่ข้อพิพาททั่วไป ถึงขั้นที่แม้แต่มหาบัณฑิตก็ถูกปลด เป็นที่ชัดเจนว่าเขาจะสูญเสียตำแหน่งหลังจากปีใหม่
ผู้คนไม่สามารถช่วยได้แต่หันความสนใจไปที่เฟิงหยูเฮง และกลุ่มของพวกเขาก็สับสนและครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเริ่มหาผู้รับผิดชอบในการเสียชีวิตของหลี่หยิงและเป็นเฟิงหยูเฮง
ซวนเทียนเก้อขมวดคิ้วและกล่าวอย่างไม่สุภาพ“พวกเจ้าทุกคนมองอะไรอยู่ ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีข้อขัดแย้ง ? โดยปกติแล้วคุณหนูจากครอบครัวของพวกเจ้ามักจะขัดแย้งกับคุณหนูครอบครัวอื่น มันเป็นอะไรเป็นไปได้หรือไม่ที่ทุกครั้งที่มีการพบกับคุณหนูผู้โชคร้ายจากอาการป่วย ทุกครั้งที่นางเกิดขัดแย้งกับคนอื่น อาการของนางก็จะกำเริบขึ้นมา ? หากเจ้ามีเวลานี้ มันจะเป็นการดีกว่าถ้าพวกเจ้าจะตามหาใต้เท้าหลี่และถามเขาว่าทำไมเขาไม่ออกจากพระราชวังอย่างรวดเร็วหลังจากถูกไล่ออกจากห้องโถงเฟยกุย”
ผู้คนไม่มีทางโต้แย้งกับสิ่งที่ซวนเทียนเก้อพูดเมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว สิ่งนี้ก็เป็นจริงเช่นกัน แม้ว่าองค์หญิงจี่อันจะไม่พอใจกับหลี่หยิง แต่ก็คงไม่ถึงจุดที่จะลงมือถึงขั้นฆ่าคนในพระราชวัง หากองค์หญิงต้องการจัดการกับใครบางคน มันก็ง่ายมาก ดังนั้นบางคนพยักหน้าและรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเฟิงหยูเฮง และพวกเขาไม่กังวลอีกต่อไป
แต่ถ้าสิ่งต่างๆ ได้รับการจัดการอย่างง่ายดาย จะไม่มีจุดประสงค์ต่อความตายของคนสองคน คนขององค์ชายเก้าย่อมจะไม่สงสัยเฟิงหยูเฮงเป็นธรรมดา และคนที่เป็นกลางก็สามารถคิดสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามยังมีบางคนที่ยืนกรานที่จะต่อต้านนาง แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีเหตุผลในด้านของพวกเขา พวกเขาก็ยังคงดึงดัน นอกจากนี้ศพถูกวางไว้ตรงหน้าพวกเขา พวกเขาจะเกาะติดตามสถานการณ์นี้ได้อย่างไร ดังนั้นบางคนจึงกล่าวว่า “การเสียชีวิตของเด็กสองคนนั้นค่อนข้างแปลก การบอกว่าคุณหนูตระกูลหม่าเสียชีวิตเนื่องจากอิทธิพลของใต้เท้าหม่านั้นสมเหตุสมผล นอกจากนั้นจำนวนคนที่กระทำผิดโดยกระทรวงราชทัณฑ์ค่อนข้างสูง แต่ใต้เท้าหลี่เป็นเพียงมหาบัณฑิต เขาไม่ได้มีโอกาสมากที่จะทำให้ใครขุ่นเคือง ? ทำไมคุณหนูตระกูลหลี่จึงต้องมาเป็นศพอยู่ที่นี่ ? ”
มีคนอีกคนติดตามและกล่าวว่า“ข้าเพิ่งเห็นองค์หญิงจี่อันออกจากโรงละคร และข้าได้ยินบ่าวรับใช้คนหนึ่งบอกว่านางดูเหมือนจะมาที่ทะเลสาบ องค์หญิงจี่อันเป็นคนทำอย่างนั้นหรือ ? ”
หลังจากมีคนกล่าวเช่นนั้นหมอหลวงที่เข้าร่วมในงานเลี้ยงก็กล่าวผลการชันสูตรออกมาเช่นกันว่า “ทูลฝ่าบาท การตายนี้เกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วยามที่ผ่านมาพะยะค่ะ”
ทั้งเวลาและสถานที่นั้นตรงกับช่วงที่เฟิงหยูเฮงออกจากตำหนักหมิงจื่อและไปที่ริมทะเลสาบมันเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ เฟิงหยูเฮงนึกบ่นกับตัวเอง องค์ชายแปดกลับมาที่ราชสำนักทำให้ความสงบหายไป เขาเริ่มลงมือในวันขึ้นปีใหม่ เขาตั้งใจที่จะทำให้แน่ใจว่านางจะเริ่มต้นปีด้วยความโชคร้าย ทุกคนบอกว่าการเริ่มต้นปีต้องเป็นมงคล ต้องหลีกเลี่ยงความขัดแย้งและมีหัวข้อต้องห้ามสองสามข้อที่ไม่สามารถพูดคุยได้ น่าเสียดายที่งานเลี้ยงในพระราชวังแห่งนี้มีเรื่องเกิดขึ้น เมื่อมาถึงจุดนี้ มีศพให้ทุกคนได้เห็น ความเป็นมงคลถูกสาปแช่ง
“องค์หญิงจี่อันทำไมท่านไม่พูดอะไร ท่านรู้สึกผิดหรือไม่ ? ”
”ถูกต้อง! องค์หญิงจี่อัน ทุกคนรู้ดีว่าท่านจะต้องแก้แค้นเมื่อมีศัตรู ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เราไม่เคยเห็นท่านปล่อยวางมาก่อน แม้แต่ฮ่องเต้ก็ทรงตรัสชมเชยท่าน แน่นอนว่าท่านได้สร้างความชอบสำหรับราชวงศ์ต้าชุนของเรา และเราควรจะขอบคุณจริง ๆ แต่ท่านไม่ควรทำถึงขั้นนี้ ! การที่คุณหนูตระกูลหลี่นั้นไม่เห็นด้วยกับท่านด้วยวาจา แม้ว่าจะมีการปะทะคารมบ้าง แต่ก็ยังไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ระหว่างคุณหนูในเรื่องสามัญ เหตุใดท่านจึงขาดความอดทนและทำร้ายคุณหนูหลี่จนเสียชีวิต ? ”
”ถูกต้อง! ทุกคนรู้ว่าองค์หญิงจี่อันมีความสามารถในการต่อสู้และทักษะการยิงธนูชั้นเยี่ยม ทั้งสองเกิดขึ้นจากการถูกลูกธนูแทง สิ่งนี้จะอธิบายได้อย่างไร?”
ข้อกล่าวหาทั้งหมดเหล่านี้ถูกเอ่ยออกมาและเฟิงหยูเฮงรู้สึกราวกับว่าคนเหล่านี้เชื่อว่าจะได้รางวัลหากพวกเขาเดาถูกต้อง ใครจะรู้ว่ารางวัลอันทรงคุณค่านี้มีค่าเท่าใดที่จะทำให้พวกเขาไร้ยางอายในการพูดสิ่งต่าง ๆ ที่ตรงกันข้ามกับความเชื่อของพวกเขา ในปีที่ผ่านมาของฮ่องเต้ มีโอกาสนับครั้งไม่ถ้วนและพวกเขาจำเป็นต้องสนับสนุนองค์ชายที่พวกเขาเลือกอย่างเต็มที่ ยิ่งไปกว่านั้นนางก็เห็นได้ชัดว่านี่เป็นกับดักในตอนแรก แต่นางรู้สึกว่าการฆ่าเด็กสาวผู้ไร้เดียงสาสองคนจากครอบครัวของขุนนางระดับต่ำนั้น องค์ชายแปดจะไม่ทำเช่นนี้ นี่อาจหมายถึงสิ่งเดียวเท่านั้น การฆ่าพวกนางไม่ใช่เพื่อใส่ร้ายเฟิงหยูเฮง แต่หลังจากที่พวกนางถูกฆ่าแล้ว การป้ายความผิดให้นางเป็นสิ่งที่สามารถทำได้ในเวลาเดียวกัน
เฟิงหยูเฮงยักไหล่และยิ้มและรอยยิ้มนี้ทำให้คนที่กล่าวหานางว่าเป็นผู้ร้ายรู้สึกงุนงง และคิดว่าองค์หญิงคนนี้เป็นอะไรไปแล้ว ?
ชั่วครู่หนึ่งมีผู้คนจำนวนมากกระพือไฟขณะที่คนอื่นโต้เถียงกับพวกเขา ทะเลสาบมีชีวิตชีวามาก สำหรับเฟิงเซียงหรูที่ยืนอยู่กลางฝูงชน นางไม่สามารถทนดูได้ และตะโกนเสียงดัง “พวกเจ้าทุกคนกำลังพูดจาไร้สาระที่สุด ! พี่รองของข้าจะไม่ฆ่าใคร หากพวกเจ้าไม่สามารถบอกได้ว่าความจริงเป็นอย่างไร พวกเจ้าเป็นขุนนางได้อย่างไร ! ”
เด็กสาวเพิ่งอายุ13 ปีในปีใหม่ และนางก็ไม่ขี้อายเหมือนเมื่อก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้รับการสั่งสอนจากองค์ชายสี่ นางรู้วิธีที่จะต่อสู้กับผู้คนที่ไม่ประสงค์ดี แต่นั่นก็มีข้อจำกัดอย่างเข้มงวดในการมองสถานการณ์อย่างกล้าหาญในสถานการณ์เล็ก ๆ เช่นงานเลี้ยง นางยังคงมีรายละเอียดต่ำ โดยทั่วไปแล้วนางไม่ค่อยมีตัวตนมากนักและนางก็ถูกรังแกอยู่บ่อยครั้ง แต่นางก็สามารถทนต่อทุกสิ่งได้ ยกเว้นคนที่พูดไร้สาระและกล่าวโทษเฟิงหยูเฮงว่าเป็นฆาตกร เฟิงหยูเฮงเป็นพี่รองของนาง และนางชอบมองหาพี่รองของนางตั้งแต่นางยังเด็ก ในอดีตเนื่องจากเหตุผลหลายประการ ทั้งสองจึงแกล้งทำเป็นทะเลาะกัน เฟิงเซียงหรูไม่สามารถหยุดคิดถึงพี่รองของนางได้ วันนี้นางได้เห็นฮูหยินทั้งสามคนจากตระกูลเหยาคืนดีกับเฟิงหยูเฮงในตำหนักจิงซี และในเวลานี้นางไม่สามารถทนได้อีกต่อไป โดยไม่คำนึงถึงการปกป้อง หากวิธีการนี้ถูกใช้เพื่อปกป้องนางตลอดชีวิตของนาง นางก็ไม่อยากได้ นางอยากจะใช้เวลาที่ต้องเสี่ยงกับอันตราย ถ้านางสามารถอยู่กับพี่รองของนางได้
เสียงร้องของเฟิงเซียงหรูทำให้องค์ชายสี่,ซวนเทียนยี่ตกใจ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้หยุดนาง เขากล่าวต่อว่า “ใช่ หยุดการพูดเรื่องไร้สาระที่นี่ ! ”
เฟิงหยูเฮงเอามือตบหน้าผากเฟิงเซียงหรู พี่รองปกป้องเจ้าจริง ๆ ตลอดเดือนนี้โดยไม่ทำอะไรเลย เมื่อองค์ชายแปดกลับมาที่เมืองหลวง เจ้ากำลังตีระฆังอะไรในช่วงเวลาที่อ่อนไหวเช่นนี้ ! นางคิดเรื่องนี้ในใจและตัดสินใจว่านางจะมีโอกาสพูดกับองค์ชายสี่ เขาจะต้องคิดถึงวิธีที่จะปกป้องเฟิงเซียงหรูไม่ให้นางได้รับอันตรายแม้แต่เศษเสี้ยว หรือเขาสามารถพานางเข้าไปในตำหนักของเขาเพื่อมีชีวิตอยู่ พวกนางทั้งสองไม่สามารถอยู่ในร้านปักได้อีกต่อไป นั่นเป็นเพียงการรอคอยปัญหา
ในตอนแรกเฟิงเซียงหรูบอกว่าสิ่งต่างๆ เหล่านี้ทำให้ขุนนางชราหลายคนรู้สึกไม่พอใจ แต่องค์ชายสี่ก็ส่งเสียง หลังจากนั้นองค์ชายใหญ่ และองค์ชายรองก็แสดงความไม่พอใจต่อสิ่งนี้ สิ่งนี้ทำให้ความโกรธของพวกเขาถูกระงับเล็กน้อย ทันทีหลังจากนี้องค์ชายหก, ซวนเทียนเฟิงก็กล่าวออกมาทำหน้าที่เป็นพยานโดยตรงสำหรับเฟิงหยูเฮง “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับองค์หญิงจี่อันอย่างแน่นอน องค์ชายผู้นี้สามารถรับประกันได้! เพราะองค์หญิงออกมาสูดอากาศข้างนอก ตอนที่นางออกมาแล้วไปที่ริมทะเลสาบ องค์ชายผู้นี้ก็อยู่กับนางด้วย” คำพูดเหล่านี้ดึงดูดความสนใจของทุกคนที่มีต่อเขา
องค์ชายหกเป็นบัณฑิตและเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้เพื่อครองบัลลังก์ถือได้ว่าเขาเป็นองค์ชายที่เป็นกลาง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาขุนนางของราชสำนักค่อนข้างเคารพองค์ชายเซียนเพราะผลงานด้านวิชาการและผลงานของเขาในวรรณคดีของราชวงศ์ต้าชุน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่คิดว่าองค์ชายหกจะออกมาพูดในเวลาเช่นนี้และให้การรับรองกับเฟิงหยูเฮง และยังเป็นพยานให้นาง สถานการณ์นี้เป็นไปได้อย่างไร ?
ผู้คนมองหน้ากันและไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีอย่างไรก็ตามมีบางคนที่ทำหน้าที่อย่างไร้ความรู้ ใครเป็นห่วงองค์ชายหก ในขณะที่เขาต่อต้านความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขา และกล่าวว่า “พวกท่านทั้งสองคนทำอะไรด้วยกันในตอนกลางคืนที่ข้างทะเลสาบ องค์หญิงจี่อัน ท่านหมั้นหมายกับองค์ชายหยูไม่ใช่หรือ ? ท่านประพฤติผิดศีลธรรมเช่นนี้ได้อย่างไร ? ”
คนเหล่านี้สร้างเรื่องตลอดทั้งคืนและเฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรเลย นางรู้สึกราวกับว่ามีกลุ่มของแมลงวันส่งเสียงพึมพำใกล้หูของนาง มันน่ารำคาญจริง ๆ
ความขุ่นเคืองเกิดขึ้นบนใบหน้าของนางในขณะที่องค์ชายหกยังคงโต้แย้งแทนนาง ซวนเทียนหมิงผู้ซึ่งยังคงเงียบในขณะที่ยืนอยู่ที่นั่นสังเกตเห็นความขุ่นเคืองบนสีหน้าของเฟิงหยูเฮง ทั้งสองมีความคิดที่คล้ายกัน และเขาก็รู้สึกราวกับว่าคนเหล่านี้เป็นเหมือนแมลงวัน ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปจับสร้อยคอลูกประคำที่ขุนนางสวมอยู่ที่ด้านข้างเขา และดึงมันออกจากคออย่างแรง เชือกขาด บาดคอขุนนาง แต่ก่อนที่เขาจะส่งเสียงกรีดร้อง สายลูกประคำก็ถูกส่งจากมือของซวนเทียนหมิง ในตอนแรกมันยังคงไม่บุบสลาย แต่มันก็เริ่มพังทลายลงมาระหว่างทาง ลูกประคำโบยบินไปในทางที่แตกต่างกัน ที่ผู้คนที่พูดพล่ามเหมือนแมลงวันเกี่ยวกับเฟิงหยูเฮง และองค์ชายหก ลูกประคำบางเม็ดทำให้เป้าหมายของพวกเขาชา
ในที่สุดเสียงที่น่ารังเกียจก็สิ้นสุดลงอย่างไรก็ตามในเวลานี้มีคนชี้ไปที่คอของพวกเขา และพยายามอย่างหนักขณะที่พยายามจะกล่าวว่า “ช่วย… ช่วยข้าด้วย อาวุธลับอยู่ในท้องของข้า ! ”
สำหรับเจ้าของลูกปัดเขาก็ส่งเสียงร้องออกมาว่า “อ้า ! ลูกประคำแก้วของข้า ! ไอออกมา ! ทุกคนไอออกมา ! ”