The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 835-836

ตอนที่ 835 ดูแลอาหารของตัวเอง
ตอนที่835 ดูแลอาหารของตัวเอง
ในเรื่องที่เกี่ยวกับร้านห้องโถงสมุนไพรเหยาซื่อยังคงต่อต้านอย่างเด็ดขาด คำอธิบายของนางคือ “ร้านห้องโถงสมุนไพรดำเนินงานโดยคนผู้นั้น อาเฮงของข้าไม่รู้จักยาประเภทนั้น รวมถึงนางไม่มียาเม็ดและยาแปลก ๆ เหล่านั้น ยาของตระกูลเหยาของเรานั้นไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย คนผู้นั้นเป็นปีศาจ เฟิงจินหยวน ทำไมเจ้าต้องบังคับให้บุตรสาวของข้าเป็นเหมือนปีศาจตัวนั้น ? ” เหยาซื่อไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริง “ถ้าเจ้าชอบบุตรสาวแบบนั้น ทำไมเจ้ายังปฏิบัติกับนางเช่นนั้นเมื่อนางกลับไปที่คฤหาสน์ ? เจ้าไม่ชอบบุตรสาวแบบนั้นแม้แต่น้อย เจ้ารู้สึกว่านางกำลังขโมยชื่อเสียงและเจ้าไม่มีทางควบคุมนางได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อกำจัดนาง ตอนนี้บุตรสาวที่แท้จริงของเรากลับมาแล้ว เจ้ากำลังบังคับให้นางเป็นอย่างนั้น”
เมื่อพูดถึงเรื่องบุตรสาวของนางเหยาซื่อไม่ได้ให้อะไรเลย ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเฟิงจินหยวนนั้นน่าอึดอัดใจอยู่แล้ว ทั้งสองเป็นศัตรูกันในขณะที่อยู่ในเมืองหลวง แม้หลังจากที่พวกเขามาถึงภาคใต้ก็เพื่อรักษาภาพครอบครัวสุขสันต์สำหรับเสี่ยวหยา ในความเป็นจริง ทั้งสองไม่สามารถเผชิญหน้ากันเพื่อนาง แม้ว่าพวกเขาจะนอนในห้องนอนเดียวกันเพื่อไม่ให้ถูกจับได้ แต่ก็ยังมีแผ่นไม้ที่ติดตั้งอยู่กลางเตียง
เหยาซื่อเพิ่งได้ยินว่ามีคนมาถามเกี่ยวกับการเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรและปฏิกิริยาแรกของนางก็คือความกลัวว่าเสี่ยวหยาจะกลายเป็นเหมือนเฟิงหยูเฮง ความกลัวทำให้นางปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อหยุดยั้ง ไม่ว่าสถานการณ์จริงจะเป็นอย่างไร นางก็สาปแช่งเฟิงจินหยวนก่อน
เฟิงจินหยวนที่ถูกด่าโดยไม่มีเหตุผล“ข้าบอกเมื่อไหร่กันว่าข้าต้องการเปิดร้านห้องโถงสมุนไพร ? ข้าไม่เคยกระตือรือร้นที่จะพูดถึงเรื่องนี้เลย ! เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าไม่รู้ว่าเราไม่มีความสามารถที่จะเปิดมัน ? ผู้หญิง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนผู้นั้นยังไม่ได้จากไป ? เมื่อเจ้าสร้างความวุ่นวายเช่นนี้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนผู้นั้นได้ยิน เจ้าจ้องที่จะทำลายทุกอย่างจริง ๆ ! ”
ทั้งสองไม่ยอมอ่อนข้อให้กันเมื่อพูดถึงเรื่องนี้และไม่มีอะไรที่เสี่ยวหยาจะทำได้ นางทำได้แค่ขอร้องเหยาซื่อ “ท่านแม่อย่ากังวล เราไม่ได้ตั้งใจจะเปิดร้านห้องโถงสมุนไพร มีคนมาเยี่ยมกะทันหัน ท่านพ่อกับข้าแค่กังวลเรื่องนี้เจ้าค่ะ ! ”
“กังวล? มีอะไรต้องกังวลกับมัน ? เพียงปฏิเสธมันไปตรง ๆ ! อาเฮง เราอย่าเปิดร้านห้องโถงสมุนไพร นั่นคือสิ่งที่คนผู้นั้นทำ เจ้าต้องไม่เรียนรู้จากนาง ข้าไม่ต้องการบุตรสาวเช่นนั้น บุตรสาวของข้าเป็นเพียงเด็กสาวและมีความสามารถไม่มาก เราจะใช้ชีวิตของเราเอง เจ้าต้องไม่คิดโดดเด่น หลังจากนั้นอีกไม่กี่เดือนเจ้าจะถึงวัยปักปิ่นแล้ว ข้าจะไปคุยกับฮูหยินของท่านเจ้าเมืองเพื่อให้นางช่วยเจ้าหาคนที่ดี”
”หุบปาก! ” เฟิงจินหยวนก็หงุดหงิดด้วย “สิ่งนี้เกี่ยวกับการหาคนที่ดีหรือไม่ ? เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ? เรามาที่นี่ทำไม ครอบครัวของเจ้าเมืองนั้นพาตัวมาสนิทสนมกับเราเพื่ออะไร เจ้าคิดว่าพวกเขามาที่นี่เพราะพวกเขาว่างงั้นหรือ ? เหยาซื่อ ! หัดใช้หัวคิดซะบ้าง ถ้าเจ้ารักบุตรสาวของเจ้าจริง ๆ ลองคิดถึงนาง อย่านำอะไรขึ้นมาเกี่ยวกับการหาคนที่ดี บุตรสาวของเราจะหมั้นกับองค์ชายแปด ! ” เฟิงจินหยวนกำลังจะถูกขับไล่โดยเหยาซื่อ ถ้าเหยาซื่อไปพูดกับเจียงซื่อเกี่ยวกับการหาคนให้กับเสี่ยวหยา มันจะไม่เป็นจุดจบหรอกหรือ ? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ว่าต้องไม่ถึงหูขององค์ชายแปด และความคิดต่าง ๆ ที่เขามี แต่ถึงแม้ว่ามันจะได้ยินจากพลเมืองของหลานโจว นั่นก็จะทำให้เกิดปัญหา !
เหยาซื่อถูกเฟิงจินหยวนตะคอกใส่และนางจำได้ทันทีว่าคนในชุดดำที่พบนางพูดอะไรเพื่อหนีจากเมืองหลวงและอยู่กับบุตรสาวของนาง นางต้องเชื่อฟัง นางต้องเชื่อฟังคำสั่งขององค์ชายแปด และคำแนะนำของท่านผู้หญิงหยวน นางจะแกล้งทำเป็นคู่สามีภรรยากับเฟิงจินหยวน เพื่อให้เสี่ยวหยาปรากฏตัวในฐานะเฟิงหยูเฮง ที่สำคัญที่สุด นับจากนี้ต่อไป เฟิงหยูเฮงจะเป็นชายาขององค์ชายแปด นางไม่ได้มีความสัมพันธ์กับองค์ชายเก้าอีกต่อไป
เหยาซื่อรู้ว่านางพูดผิดแม้ว่านางจะไม่ต้องการให้เสี่ยวหยาแต่งงานกับครอบครัวของฮ่องเต้ ด้วยสิ่งต่าง ๆ เหมือนที่เคยเป็นมา แต่ก็ไม่มีทางเปลี่ยนได้ นี่คือหมากในการต่อรองที่ออกจากเมืองหลวง นอกจากนี้ยังเป็นรากฐานที่อนุญาตให้พวกเขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในหลานโจว
นางก้มหน้าลงและกล่าวอย่างฝืนใจว่า“ที่สำคัญที่สุดคืออย่าเปิดร้านห้องโถงสมุนไพร ! ”
เสี่ยวหยายังกล่าวอีกว่า“ใช่แล้ว ท่านแม่ไม่ต้องการที่จะเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรใช่หรือไม่ ? ข้าไม่มีความรู้ทางการแพทย์สักหน่อย ข้าจะหายาและเครื่องมือเหล่านั้นได้ที่ไหน ? ทั่วทุกมุมโลกไม่มีใครเคยได้ยินสิ่งที่นางมี เราจะไปหาอะไรที่ไหนเจ้าคะ ? ”
ในขณะที่กลุ่มก่อให้เกิดความยุ่งยากเฟิงจินหยวนก็คิดถึงเรื่องใหญ่ แต่ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าการไม่เปิดร้านห้องโถงสมุนไพรเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ในขณะที่เขาวิเคราะห์สถานการณ์ของทั้งสอง “ทุกคนรู้ว่าธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดขององค์หญิงจี่อันคือร้านห้องโถงสมุนไพรของนาง ร้านขายเครื่องประดับ และร้านขายของโบราณมีการดำเนินงานเล็ก ๆ แต่ร้านห้องโถงสมุนไพรได้ขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ในเมืองหลวงไม่ได้มีเพียงแห่งเดียวเท่านั้น เนื่องจากแต่ละมณฑลมีร้านห้องโถงสมุนไพร โอ้ ข้าได้ยินมาว่าตอนนี้เรียกว่า… โรงพยาบาลห้องโถงสมุนไพร ? ตอนนี้เรามาที่หลานโจวแล้วหากเราไม่สนใจในเรื่องนี้เลย มันจะเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้คนสงสัย” ขณะที่เขาพูด เขามองเหยาซื่อและกล่าวต่อ “เจ้าไม่อยากนึกถึงคนผู้นั้นเมื่อมีร้านห้องโถงสมุนไพร แต่ในความเป็นจริงแล้ว ร้านห้องโถงสมุนไพรเป็นร้านที่เป็นส่วนหนึ่งของสินเดิมของเจ้า เดิมทีมันก็เป็นของเจ้า มันเป็นของตระกูลเหยา มันไม่ได้เป็นของนางแม้แต่น้อย แม้ตอนนี้ธุรกิจจะอยู่ภายใต้ชื่อของนาง คำว่าร้านห้องโถงสมุนไพรเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเหยา เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าไม่ต้องการสานต่อชื่อเสียงของตระกูลเหยา ? ”
เหยาซื่อถูกกระตุ้นโดยสิ่งที่เขากล่าวแต่ในท้ายที่สุดนางไม่ใช่คนที่มีบุคลิกเข้มแข็งที่ชอบแข่งขัน สำหรับนาง ร้านห้องโถงสมุนไพรเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องสืบทอด นางตัดสินใจแล้วว่าจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับยาในชีวิตนี้ และนางก็ไม่ได้มีความคิดใด ๆ ว่าร้านห้องโถงสมุนไพรจะเจริญหรือล้มเหลวหรือไม่ แต่เฟิงจินหยวนพูดถูกต้อง พวกเขามาที่หลานโจว หากพวกเขาไม่แสดงความสนใจใด ๆ เลยกับร้านห้องโถงสมุนไพร มันจะเป็นเหตุให้เกิดความสงสัย
เหยาซื่อรู้สึกว่าหัวของนางบวมและเสียใจที่นางมาที่นี่นางโบกมือให้เฟิงจินหยวน “ทำตามที่เห็นสมควร” จากนั้นนางก็หันออกไปและไม่ต้องการอยู่ในห้องโถงอีกต่อไป
เสี่ยวหยาเดินไปกับนางไม่กี่ก้าวและนางก็รีบหันหลังกลับมาเฟิงจินหยวนกล่าวกับนาง “ขอเวลาอีกสองสามวัน เราต้องคิดให้รอบคอบ ข้าจะไปที่จวนเจ้าเมือง นอกจากการหาแพทย์เพื่อสอนพื้นฐานของยา ข้ายังจะบอกใต้เท้าจื่อเกี่ยวกับเรื่องนี้ สำหรับฟางหรูเจียง เนื่องจากเขาเป็นหนึ่งในพ่อค้ายาของหลานโจว เขาควรมีความเข้าใจบ้างเล็กน้อย”
ในภาคใต้ครอบครัวของเฟิงจินหยวนไม่ได้สนุกกับชีวิตที่เงียบสงบ อย่างไรก็ตามในตำหนักศศิเหมันต์ในเมืองหลวงเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นในอากาศ เป็นเพราะเฟิงหยูเฮงขอให้ซวนเทียนฮั่วส่งเสือขาวตัวน้อยให้แก่พระชายาหยุนก่อนที่นางจะออกจากเมืองหลวง ซวนเทียนหมิงจะเดินทางไปภาคใต้เร็ว ๆ นี้ ด้วยความกลัวว่าพระชายาหยุนจะรู้สึกเบื่อ เสือขาวตัวน้อยจึงถูกส่งไปเป็นเพื่อนของนาง
พระชายาหยุนรักเสือตัวนี้แม้ว่ามันจะเป็นเสือแม้ว่าเสี่ยวไป๋จะกินอะไรมากมาย แต่ใครจะรู้ว่าทำไมเจ้าตัวน้อยถึงโตช้า มันใช้เวลาหลายเดือน แต่มันก็โตขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้นนับตั้งแต่ถูกพามา มันดูเหมือนแมวตัวใหญ่ พระชายาหยุนอุ้มมันไปรอบ ๆ ตำหนักศศิเหมันต์เพื่อเดินเล่นเป็นครั้งคราว นางจะทำให้แม่บ้านและนางกำนัลกลัว เรื่องนี้ทำให้นางกำนัลกลัวค่อนข้างมาก
เสือขาวตัวน้อยมีตาแหลมรู้ว่าเจ้านายเป็นใคร และรู้ว่าใครสามารถให้อาหารที่อร่อยได้ เนื่องจากใช้เวลาในการสนิทสนมกับพระชายาหยุน เมื่อมันเห็นพระชายาหยุน มันก็จะกอดขาของนาง ทันทีที่พระชายาหยุนนั่งลง มันก็จะวิ่งไปที่เท้าของนางทันที เมื่อพระชายาหยุนนั่งเล่นที่นี่ มันจะนั่งข้าง ๆ อย่างมีความสุข สิ่งนี้ทำให้พระชายาหยุนให้อาหารอร่อยจำนวนหนึ่งเสมอ คนและเสือจะนั่งด้วยกันบ่อย ๆ ในช่วงเวลาสั้น ๆ พวกเขาสามารถกินไหล่หมูสามแผ่นขนาดใหญ่
ข้าราชการในพระราชวังก็คุ้นเคยกับมันและค่อย ๆ รู้ว่าเสือขาวตัวน้อยไม่กัดคน มันก็ฉลาดมาก ราวกับว่ามันมีจิตใจและสามารถสื่อสารกับผู้คนได้ในระดับหนึ่ง มันสามารถเข้าใจคำศัพท์พื้นฐานได้บ้าง บ่าวรับใช้ในพระราชวังแปลกใจมาก เป็นครั้งคราวพระชายาหยุนจะนอนตอนเที่ยง และพวกเขาก็จะนำเสือขาวตัวน้อยไปเล่นในสนาม พวกนางเริ่มชอบเสือขาวตัวน้อยนี้ทีละน้อย
ในเวลานี้กองคาราวานของเฟิงหยูเฮงไปถึงมณฑลเหม่ยแล้วอีกครึ่งเดือนพวกเขาก็จะไปถึงชายแดนของชูโจว การเดินทางครั้งนี้ได้รับความเหนื่อยล้า แม้แต่ล้อที่ดัดแปลงก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับการดูดซับแรงกระแทกของยางรถยนต์รุ่นใหม่ได้ แม้แต่เฟิงเซียงหรูก็ไม่รู้สึกตื่นเต้นกลับเป็นอิดโรย
กลุ่มนั่งในรถม้าและจะมีเวลายาวนานโดยไม่มีใครพูดมีหลายครั้งที่พวกนางนอนหลับ และบางครั้งเมื่อพวกนางกินของว่าง เฟิงหยูเฮงจะส่งจิตของนางเข้าไปในมิติของนางเพื่อจัดระเบียบสิ่งต่าง ๆ ในมิติ
วังซวนค่อนข้างตื่นตัวเนื่องจากนางเป็นคนตื่นตัวอยู่เสมอเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวภายนอกภูมิอากาศของมณฑลเหม่ยอุ่นกว่าเมืองหลวงนิดหน่อย แต่ก็ไม่อุ่นกว่านี้มากนัก เฟิงหยูเฮงคิดว่ามันอุ่นขึ้นเพียง 3 – 5 องศา แต่ลมก็แรงกว่า นั่นเป็นเหตุผลที่มันรู้สึกสะดวกสบายมาก
“คุณหนูมีเพิงน้ำชาอยู่ข้างหน้า เราออกไปพักผ่อนและหาของกินก่อนดีหรือไม่เจ้าค่ะ” วังซวนลดม่านและหันไปกลาวกับเฟิงหยูเฮง “ข้าคิดว่าเราจะสามารถไปถึงชูโจวในตอนเย็น และเราจะไม่ได้ทานมื้อเที่ยงอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงลืมตาแล้วมองออกไปข้างนอกพยักหน้า“เอาล่ะเราพักที่เพิงน้ำชากันเถิด” นางกล่าวกับหวงซวน “อีกสักครู่ลองดูว่าเพิงน้ำชามีอะไรขาย หากไม่มีอะไรดีเลย ให้ทุกคนกินสิ่งที่เตรียมไว้ในรถม้าของพวกเขา เราสามารถรอจนกว่าจะถึงชูโจวแล้วค่อยกินได้”
ขณะที่นางพูดกลุ่มก็หยุดและทุกคนก็ลงจากรถม้า องครักษ์เงา 2 คนขี่ม้าเข้าไปในป่าโดยบอกว่าพวกเขาจะตรวจสอบดูว่ามีไก่ฟ้าหรือกระต่ายหรือไม่ ส่วนที่เหลือของกลุ่มมุ่งหน้าไปยังเพิงน้ำชา ผู้ที่สามารถนั่งจะนั่ง และผู้ที่ไม่สามารถหาสถานที่ที่จะนั่งลง เพิงน้ำชานี้ดำเนินการโดยคู่รักแก่และบุตรสาวที่อายุไม่ถึงสิบปี เด็กสาวมีไหวพริบมาก เมื่อเห็นผู้คนมากมายเข้ามา นางก็รีบไปต้มน้ำ หญิงชรามองไปรอบ ๆ และเห็นว่าเฟิงหยูเฮงเป็นคนตัดสินใจ จากนั้นนางก็ไปถามอย่างรวดเร็ว “คุณหนู โรงน้ำชาของเราค่อนข้างขาดแคลนและไม่มีอาหารที่ดีมาก มีแค่ก๋วยเตี๋ยวและชาให้กับทุกคนที่มา คุณหนูจะกินนิดหน่อยหรือจะแค่ดื่มชาเจ้าคะ ? ” เพิงน้ำชาที่ด้านข้างถนนมีสภาพที่ไม่ดี หญิงชราเห็นว่าคนเหล่านี้สวมเสื้อผ้าที่ดี และนางรู้สึกอายเล็กน้อยที่จะนำเส้นก๋วยเตี๋ยวหยาบออกมา
ผู้คนที่อยู่บนถนนเป็นเวลานานและพวกเขากินที่เพิงน้ำชาแบบนี้มากกว่าหนึ่งครั้งหรือสองครั้ง พวกเขารู้ว่าก๋วยเตี๋ยวเหล่านี้จะไม่อร่อย เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “แค่ต้มน้ำร้อนให้พวกเรา” ขณะที่พูดสิ่งนี้นางดึงใบชาออกมา “ใช้ใบชาของเราเพื่อชงชา นอกจากนี้เราจะยืมหม้อของเจ้าเพื่อทำอาหาร เราได้นำสิ่งเหล่านี้มาทั้งหมด ไม่ต้องกังวล เราจะจ่ายเงินอย่างแน่นอน” นางส่งสัญญาณให้หวงซวน และหวงซวนดึงเงิน 5 เหรียญเงินมามอบให้กับหญิงชรา “เพียงพอหรือไม่ ? ”
หญิงชราไม่เคยเห็นเหรียญเงินเลยพวกเขาเปิดเพิงน้ำชาข้างถนน และถ้วยชาเพียงเหรียญทองแดงเดียว แน่นอนมันถูกเรียกว่าชา แต่มันถูกสร้างขึ้นโดยใช้ผงใบชา อาหารมีราคาเพียง 3 เหรียญทองแดง ตั้งแต่เช้าจรดค่ำพวกเขาจะได้รับเงินเพียง 10 เหรียญทองแดงเท่านั้น มีหลายครั้งที่มีคนผ่านน้อย และพวกเขาจะไม่ได้รับเงินตลอดทั้งวัน ตอนนี้เงินทั้งหมดถูกส่งมอบ พวกเขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน แม้แต่ชายชราและเด็กหญิงก็เข้ามา เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุน้อยและไม่รู้จักกลัว ในเวลานั้นนางกล่าวทันที “เท่าไหร่ ? นี่คือเงินจริง ๆ หรือไม่ ? ”
ตอนที่ 836 หญิงชราคนนี้เป็นหนึ่งในคนขององค์ชายเก้า
ตอนที่836 หญิงชราคนนี้เป็นหนึ่งในคนขององค์ชายเก้า
ชายชรายิ้มเหวี่ยง”หลานโง่ นี่คือเงิน 5 เหรียญเงิน ! แม้จะผ่านไปหนึ่งปีพวกเราสามคนก็ยังหาเงินไม่ได้ขนาดนี้” เขากล่าวกับเฟิงหยูเฮง “แค่น้ำต้มเล็กน้อยและให้ยืมหม้อ คุณหนูไม่จำเป็นต้องให้อะไรมากมาย เพียงให้สองสามเหรียญทองแดงก็เพียงพอแล้ว”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า“เอาไปเถิด การเปิดร้านในวันที่อากาศหนาวไม่ใช่เรื่องง่าย ด้วยผู้คนมากมาย เรามารบกวนท่านและท่านไม่สามารถขายของได้ เพียงแค่เก็บเงินไว้ในเมื่อเรามาแล้ว”
หวงซวนผลักเงินไปไว้ในมือของหญิงชราและกล่าวอย่างมีความสุข “ยายรีบเก็บไว้เร็ว และชงชาเร็วเจ้าค่ะ ! ”
คู่สามีภรรยาสูงอายุเห็นว่าเฟิงหยูเฮงต้องการให้และพวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาได้พบกับคนสูงศักดิ์พวกเขาต้องการที่จะคำนับและขอบคุณสำหรับความเมตตา แต่ถูกหยุดโดยเฟิงหยูเฮง หลังจากพูดขอบคุณนางซ้ำ ๆ พวกเขารีบไปชงชา วังหลินจัดให้บ่าวรับใช้นำอาหารออกจากรถม้า ส่วนใหญ่เป็นขนมอบที่ซื้อมาในเขตต่าง ๆ ที่พวกเขาผ่าน และมีก๋วยเตี๋ยวที่พวกเขาซื้อในตอนเช้าที่ไม่ได้ต้ม นอกจากอาหารที่เฟิงหยูเฮงนำออกมาจากเมืองหลวงแล้ว มันก็ถูกมอบให้กับคู่รักสูงอายุ องครักษ์เงาซึ่งเข้าไปในภูเขาเพื่อล่าสัตว์ป่าก็กลับมาเช่นกัน แต่ละคนถือกระต่ายและไก่ฟ้า ผู้คนที่รู้วิธีเตรียมสัตว์ป่าก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วย องครักษ์เงาเริ่มก่อไฟไม่ไกลจากเพิงน้ำชาและเริ่มปรุงอาหารจากสัตว์ป่าที่ได้เตรียมไว้
ไม่นานหลังจากนั้นได้เตรียมอาหารกลางวันที่อุดมสมบูรณ์
เด็กสาวน้ำลายไหลขณะมองและเซียงหรูก็ตัดสินใจให้ขาไก่แก่นาง หญิงชราคุกเข่า และแสดงความขอบคุณต่อเซียงหรูโดยกล่าวว่าหลานสาวของพวกเขาไม่ได้กินเนื้อเป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือน
วังหลินรู้สึกงงงวยและถามหญิงชราว่า“ตามปกติแล้วหมู 1 จินควรมีราคา 20 เหรียญทองแดงเท่านั้น ท่านน่าจะสามารถหาเหรียญทองแดงได้ 20 ถึง 30 เหรียญในแต่ละวันด้วยร้านนี้ไม่ใช่หรือ ? มันควรจะเพียงพอที่จะซื้อเนื้อสัตว์ให้เด็กกินได้”
ชายชราถอนหายใจและกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ว่า“พ่อหนุ่ม มันจะดีได้อย่างไรกับคำพูดของเจ้า เราหา 30 เหรียญทองแดงต่อวัน และต้องจ่าย 15 เหรียญทองแดง มีบางครั้งที่เราได้ไม่ถึง 15 เหรียญทองแดง และต้องจ่ายด้วยเหรียญทองแดงที่เราเก็บไว้ หากเราไม่จ่ายเงินเราก็ถูกตี วันของเราไม่ได้สบายนัก ! ”
วังหลินได้ยินเรื่องนี้และรู้สึกหมดปัญญาก่อนที่เขาจะพบกับเฟิงหยูเฮง ครอบครัวของเขาก็ยากจนเช่นกัน แม้จะมีบางคนที่จะไปเก็บค่าธรรมเนียมการคุ้มครอง ไม่ว่าจะทำธุรกิจอะไรก็ตามจะต้องมีการจ่ายเงินให้กับพวกเขา หากไม่มีเงินจ่าย พวกเขาจะถูกตี หลังจากผ่านไปหลายปีแล้วมันก็กลายเป็นวิถีชีวิตและไม่มีอะไรที่ทางการจะทำได้ แน่นอนถ้าร้านค้าเล็ก ๆ เหล่านี้ต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกตีก็จะต้องจ่ายค่าคุ้มคอง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้คนถึงยอมรับมัน ท้ายที่สุดการทำธุรกิจบนท้องถนนนั้นสามารถพบผู้คนได้ทุกประเภท คงหนีไม่พ้นที่จะมีบางคนที่มีความคิดชั่วร้าย ในบางครั้งพวกเขาก็ต้องพึ่งพาการปกป้อง
เฟิงหยูเฮงก็เข้าใจเหตุผลนี้เช่นกันและนางก็ไม่ต้องการกังวลกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ นางยังเชื่อว่าการเปิดร้านบนถนนแบบนี้โดยไม่มีการป้องกันนั้นไม่ดีเลย นางกล่าวกับเด็กหญิงว่า “วันนี้เจ้ามีเงิน แต่เจ้าอย่าพูดเรื่องนี้กับคนอื่น เมื่อเจ้ากลับถึงบ้าน ให้ท่านตากับท่านยายซื้อของอร่อย ๆ ให้เจ้ากิน”
เด็กหญิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มสดใสที่น่ารักมากๆ ซ้ำ ๆ
ทุกคนกินในขณะที่ดื่มชาและมีคนนำสุราออกมาและเริ่มดื่ม เฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดอะไร ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดพวกเขาทั้งหมดจะนั่งอยู่ในตู้รถม้า หากพวกเขาดื่มมากเกินไป พวกเขาก็สามารถนอนหลับได้ จะไม่มีปัญหาใหญ่ ไม่นานหลังจากที่พวกเขาเริ่มกินข้าว มีรถม้าอีกไม่กี่ตู้ก็มาจากตะวันออก พวกเขาหยุดอยู่หน้าเพิงเล็ก ๆ จากนั้นยายที่ผิวคล้ำและอ้วนก็ออกมาพร้อมกับชายร่างสูงที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนคนขายเนื้อ พวกเขามองไปที่เฟิงหยูเฮงและยายก็เผยให้เห็นอย่างระมัดระวัง อย่างไรก็ตามคนขายเนื้อไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย ในขณะที่เขาตะโกนไปที่คอก “เตรียมแพนเค้กลูกเดือย 20 อัน เราจะเอา”
คู่สามีภรรยาสูงอายุยอมรับคำสั่งและรีบไปทำงานจากนั้นคนขายเนื้อก็สังเกตเห็นการดื่มชาของกลุ่มเฟิงหยูเฮงทันที มันมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ โดยไม่ต้องดมกลิ่น เขารู้ว่ามันเป็นชาคุณภาพสูงมาก จากนั้นเขาก็ตะโกนเสียงดัง “ชงชาชนิดนี้มากาใหญ่ด้วย เอาใส่ถุงน้ำ และเราจะนำมันไป!”
ชายชราได้ยินเรื่องนี้และอธิบายอย่างรวดเร็วว่า“ท่าน ชาพวกนี้แขกของข้านำมาเอง ไม่ใช่สิ่งที่เพิงน้ำชาเล็ก ๆ แห่งนี้สามารถซื้อได้ หากท่านต้องการดับกระหาย เรามีชาให้ 1 เหรียญทองแดงต่อถ้วย กล่าวโดยไม่ปิดบังท่าน มันเป็นเพียงใบชาผง มันเป็นการดีสำหรับการอุ่นร่างกายและดับความกระหาย”
“นำมาเอง? ” คนขายเนื้อมองไปรอบ ๆ ทันที และเขาจ้องมองที่เฟิงหยูเฮง และเฟิงเซียงหรู คิดนิดหน่อย เขากระซิบใส่หูของยายและเห็นยายส่ายหน้า ทั้งสองได้รับแพนเค้กจากนั้นก็จ่ายเงินให้ ก่อนที่จะกลับไปที่รถม้าของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
เฟิงเซียงหรูรู้สึกสับสนและถามเฟิงหยูเฮง“พี่รอง พวกเขาพูดถึงอะไรกัน ? ทำไมดูเหมือนพวกเขาพูดถึงเรา ? ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะเยาะ“มันเป็นแค่เราสองคนที่แต่งตัวดีที่สุด และเรามีบ่าวรับใช้ที่คอยดูแลเรา นั่นเป็นสาเหตุที่คนขายเนื้อดูมีแนวคิดบางอย่างสำหรับเราสองคน และต้องการลักพาตัวเราเพื่อแลกกับเงิน”
”ฮะ? ” เฟิงเซียงหรูตกใจแล้วก็หัวเราะออกมา การลักพาตัวนางเป็นเรื่องง่าย แต่ปัจจุบันนางอยู่กับพี่รองของนาง จะต้องมีความกล้าหาญเพียงใดถึงได้กล้าที่จะลักพาตัวพี่รองของนาง ? นอกจากนี้คนที่ถูกลักพาตัวจะทราบล่วงหน้า ! เฟิงเซียงหรูมีความมั่นใจอย่างมากในตัวพี่รองของนางเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นางไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
เสียงหัวเราะของนางและคำพูดของเฟิงหยูเฮงไม่ได้ถูกซ่อนแม้แต่น้อยเพราะยายและคนขายเนื้อได้ยินอย่างชัดเจน ยายไม่ได้มีปฏิกิริยามากนัก แต่คนขายเนื้อเป็นคนที่มีอารมณ์รุนแรง ทันใดนั้นเขาก็หันหลังกลับ และชี้ไปที่เฟิงหยูเฮงเสียงดังแล้วถามว่า “เอาละ นังแพศยาตัวน้อยทั้งสองคน เจ้าพูดอะไรกัน ? ”
เมื่อเขาเริ่มพูดเสียงดังตา ยาย และหลานก็กลัวจนโง่งม ชายชราก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อให้คำแนะนำ เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะขอโทษคนที่โกรธ หญิงชรายังแนะนำเฟิงหยูเฮงพูดน้อยลงไปอีก มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะมีปัญหาน้อยลงขณะอยู่บนท้องถนน
แต่คำพูดของคนขายเนื้อได้ออกมาแล้วแม้ว่าจะมีปฏิกิริยาไม่มากจากเฟิงหยูเฮง แต่บานซูก็ทนไม่ได้ที่จะฟังจากกลุ่มขององครักษ์เงาอีกต่อไป นังแพศยาตัวน้อย ? คำนี้เป็นสิ่งที่ออกมาจากปากของเขาใช่หรือไม่ ? ดีมาก ! ร่างของเขาเคลื่อนไหวขณะที่ผู้คนมองเห็นภาพของพวกเขาพร่ามัวเล็กน้อย ไม่มีใครเห็นว่ามีคนพุ่งผ่านพวกเขาไป มันเป็นเพียงร่างที่พร่ามัว ทันทีหลังจากนี้คนขายเนื้อก็รู้สึกว่าแก้มของเขาถูกใครบางคนจับทั้งสองข้าง เขาต้องการหลุดพ้น แต่สิ่งที่จับแก้มของเขาก็เหมือนกับที่หนีบเหล็ก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรไม่ได้ ในระหว่างการต่อสู้นี้ ที่ด้านในปากของเขาก็รู้สึกร้อน ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดมีบางอย่างหลุดออกจากปากของเขา และตกลงบนพื้น ในเวลาเพียงชั่วครู่แก้มของเขาก็ถูกปล่อย และคนที่อยู่ข้างหน้าเขาก็หายไป ด้วยความตกใจเขาก้มลงมองดูและอยากเห็นสิ่งที่ตกลงบนพื้น ด้วยการเหลียวดูนี้เขาจึงกรีดร้องแปลก ๆ และล้มลง
เด็กหญิงในเพิงน้ำชาก็กรีดร้องเสียงดังในขณะที่ตายายสองคนรีบอุ้มเด็กไว้ในอ้อมกอดและหันหน้าไปทางอื่น
ยายผิวคล้ำและอ้วนกลัวจนตัวแข็งทื่อเพราะสิ่งที่ตกลงพื้นเป็นลิ้นของชายร่างใหญ่ ลิ้นปนเลือดถูกตัดออกมาจากในปากและถูกโยนลงบนพื้น ปากของชายร่างใหญ่นั้นเต็มไปด้วยเลือด และเขาก็หมดสติไปจากความเจ็บปวด นางก้าวถอยหลังด้วยความกลัว และจ้องมองทุกคนตรงหน้านาง ยิ่งนางมอง นางก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้น
เมื่อกี้ชายร่างใหญ่บอกว่าผู้หญิงสองคนนั้นแต่งตัวดีและมันก็เป็นการดีกว่าที่จะพาพวกนางไปด้วย เมื่อมาถึงที่หมายพวกเขาจะสามารถได้รับเงินอีกเล็กน้อย แต่นางไม่เห็นด้วยเพราะนางสังเกตเห็นว่ากลุ่มนี้อาจไม่ใช่คนธรรมดา คนที่ใส่ชุดสีดำเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างชัดเจน ข้างนาง นางมีนักสู้สี่คน หากมีการเผชิญหน้าจริง ๆ พวกเขาจะแพ้อย่างแน่นอน แต่ใครจะรู้ว่าผู้หญิงสองคนจะพูดสิ่งนี้เพื่อกระตุ้นคนขายเนื้อ คนขายเนื้อดูถูกพวกนางโดยเรียกพวกเขาว่านังแพศยาตัวน้อย และเขาถูกตัดลิ้น ในปัจจุบันนางไม่สามารถขยับหรือถอยได้ ในขณะที่นางไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
เฟิงเซียงหรูไม่คิดว่าองครักษ์เงาของเฟิงหยูเฮงจะโหดเหี้ยมเช่นนี้เพราะนางหลับตาด้วยความกลัวไม่กล้ามอง แต่หวงซวนที่ยืนอยู่ด้านข้างก็โกรธจัด นางเปล่งเสียงดังจ้องมองยาย “คนเลวคนนี้มาจากไหน ? ช่างกล้าจริง ๆ ที่จะดูถูกคุณหนูของเรา ? การตัดลิ้นถือว่าเบามาก บานซู ทำไมเจ้าไม่ตัดหัวมัน ? ”
บานซูเงยหน้าขึ้นและเริ่มกินเนื้อกระต่ายในเวลาเดียวกันเขาตอบว่า “มันมีเลือดมากเกินไป เรายังกินไม่เสร็จ ! ”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้าเมื่อได้ยินสิ่งนี้นางเห็นด้วยอย่างยิ่ง
แต่หวงซวนไม่เชื่อสิ่งนี้“คนที่ดูถูกคุณหนูของเราควรถูกฆ่า มันก็เป็นความหายนะ! ข้าเห็นว่าเจ้าดูเหมือนจะไม่เป็นคนดี พูดมา ! เจ้าทำอะไรกันแน่ อะไรอยู่ในตู้รถม้านั่น ? ”
ขณะที่นางกำลังตะโกนชายร่างใหญ่สี่คนออกมาจากรถม้าอีกด้าน หนึ่งในนั้นลากเขียงออกมา เมื่อเขากลับมาเขาถามยาย “ฆ่าพวกมันทั้งหมดเลย ! ”
จมูกของยายเกือบจะคดเคี้ยวด้วยความโกรธขณะที่นางกล่าวอย่างเงียบๆ “พวกโง่ เราสามารถเอาชนะผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นได้หรือไม่ ? ” นางกระทืบเท้าจากนั้นเปลี่ยนสีหน้าของนางยิ้มอย่างยิ้มแย้มให้เฟิงหยูเฮง ในเวลาเดียวกันนางโบกผ้าเช็ดหน้าในมือของนางแล้วกล่าวว่า “ฮ่า ๆ ! คุณหนูกำลังเข้าใจผิด ! เข้าใจผิด ! คนที่เพิ่งพูดไม่คุ้มค่าที่จะฟัง การกระทำของคุณหนูนั้นถูกต้อง เขาสมควรถูกตัดลิ้น หากท่านไม่ทำ ข้ากลัวว่าเขาจะสร้างปัญหามากขึ้นในอนาคต”
“โอ้”เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “แล้วกล่าวอย่างนี้ข้าช่วยเจ้าเรื่องนี้ได้หรือไม่ ? ช่วยกำจัดคนที่จะสร้างปัญหา”
“ถูกต้องถูกต้องแล้ว ! ” ยายยิ้ม อย่างไรก็ตามสีหน้าของนางนั้นเคร่งเครียดมาก เห็นได้ชัดว่ามันถูกบังคับมาก “คุณหนูเป็นคนใจกว้าง เมื่อพบคนประเภทนี้ พวกเขาควรได้รับบทเรียน ข้าขอบคุณคุณหนูมาก”
“ขอบคุณอะไร? ” จู่ๆ วังหลินก็กล่าวขึ้นมา “แค่พูดคำขอบคุณก็เพียงพอแล้วหรือ ? การขอบคุณ เจ้าต้องแสดงความจริงใจ ! คุณหนูของเรามักจะไม่เต็มใจให้ความช่วยเหลือ นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าควรตรวจสอบดูว่าเจ้าจะให้เงินเท่าไหร่เพื่อแสดงความขอบคุณ ? ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ทั้งกลุ่มตกตะลึงอย่างสมบูรณ์! สถานการณ์นี้เป็นอย่างไร พวกเขาใช้เวลาไปกับการปล้นคนอื่น ๆ แต่ตอนนี้พวกเขาถูกปล้น ?
แม้แต่ยายอ้วนก็ยังหัวเราะ“โอ้ ! พี่ชายเริ่มพูดคุยเรื่องธุรกิจแล้ว” นางไม่สุภาพกับวังหลินเหมือนตอนที่พูดกับเฟิงหยูเฮง นางกล่าวอย่างดื้อดึง “พูดเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวที่จะพูดจาคุยโวมากเกินไปหรือ ? ”
วังหลินหัวเราะ“ลิ้นของข้าอยู่ในปากของข้าและไม่จำเป็นต้องกังวล สำหรับเจ้าแล้ว ลิ้นของหนึ่งในคนของเจ้ากำลังนอนอยู่บนพื้น เจ้าควรระวังให้มากขึ้น ใครจะรู้ว่าสุนัขจรจัดอาจออกมาแล้วนำออกไปได้”
“เจ้า…”ยายโกรธ มองเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง นางเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสวย แต่ทำไมถึงดูเป็นโจร ? นางสงบสติอารมณ์และไม่โต้เถียงกับวังหลิน จากนั้นกล่าวกับเฟิงหยูเฮงว่า “ผู้เฒ่าคนนี้พูดด้วยความถ่อมตน แต่คุณหนูก็ยังปฏิเสธที่จะเผชิญหน้า เนื่องจากในกรณีนี้ข้าไม่กลัวที่จะทำให้สถานะของข้าชัดเจน เพื่อบอกความจริงแก่ท่าน ข้าคนนี้เป็นหนึ่งในผู้คนขององค์ชายเก้า พวกเจ้าสร้างความวุ่นวาย ต้องการต่อต้านองค์ชายเก้างั้นหรือ ? ”