The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 887 -888

ตอนที่ 887 ขึ้นอยู่กับหน่วยความจำของเจ้า เจ้าเป็นบัณฑิตจริง ๆ
ตอนที่887 ขึ้นอยู่กับหน่วยความจำของเจ้า เจ้าเป็นบัณฑิตจริง ๆ
ในความเป็นจริงก่อนที่จะมีคนถูกจับซวนเทียนหมิงต้องการส่งเหยาซื่อไปให้เฟิงหยูเฮง สำหรับเฟิงจินหยวน เขาจะดูแลเอง อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าคนที่ตายคือเหยาซื่อ เขาไม่สามารถจัดการกับเฟิงจินหยวนได้ ระหว่างบิดาผู้ให้กำเนิดและมารดาผู้ให้กำเนิด เขาต้องปล่อยให้เฟิงหยูเฮงเป็นคนจัดการ
เดิมทีนั้นได้มีการจัดให้เฟิงจินหยวนไปอยู่ในเมืองชาปิงแต่เฟิงจินหยวนไม่ต้องการที่อยู่ที่นั่นและยังคงสานต่อการมีชีวิตอยู่ในค่ายทหาร นอกจากนี้เขายังมีความคิดริเริ่มในการทำงานจำนวนมากในค่าย อาจมีบางครั้งที่ทหารไปฝึก เขาจึงไปที่เมืองชาปิงเพื่อช่วยเหลือพลเมืองของชาปิงด้วยบางสิ่ง เขาทำสิ่งต่าง ๆ เช่น ช่วยเหลือในการเขียนเมนูสำหรับโรงเตี้ยม
มีทหารบางคนที่เริ่มการสนทนาถ้านายท่านเฟิงคนนี้ไม่ได้มีความเด็ดขาดในการตัดสินใจของเขาในอดีต และเป็นเช่นนี้ตลอด องค์หญิงจะชอบเขา โชคร้าย ! เขาวางตัวเองในทางตัน แม้ว่าเขาจะหันกลับมา เขาก็อยู่ไกลจากฝั่งมากเกินไปและไม่สามารถออกไปได้
การทำความดีของเฟิงจินหยวนไม่ได้ดำเนินต่อไปนานเกินไปความร้อนของทะเลทรายรวมกับแสงอาทิตย์ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคลมแดดอย่างรวดเร็ว ในระหว่างวัน มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะออกไปข้างนอกในขณะที่เขาอาเจียน ซางคังปฏิเสธที่จะรักษาเขา โดยธรรมชาติแล้วหมอทหารคนอื่น ๆ จะเชื่อฟังซางคัง ดังนั้นจึงไม่มีใครสนใจเฟิงจินหยวน อย่างน้อยที่สุดพวกเขาจะแค่มอบชาให้เขาเพื่อบรรเทาอาการลมแดด แต่พวกเขาไม่ได้ให้ยาใด ๆ แก่เขา
เฟิงจินหยวนก็รู้ว่าเขาแตกต่างกันมากและเขาไม่มีความตั้งใจที่จะอยู่ต่อไป ไม่จำเป็นต้องโต้แย้งว่าจะใช้ยาหรือไม่ เขาแสดงความขอบคุณต่อทหารที่ดูแลเขาอยู่หลายครั้ง มีหลายครั้งที่เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยและจะลุกขึ้นเพื่อทำความสะอาดร่างกายและที่นอนเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาต่าง ๆ
ในระหว่างวันลมแดดเป็นเรื่องยากที่จะอดทน และเมื่อกลางคืนมาถึง เขาจะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เฟิงจินหยวนเลือกที่จะนอนหลับตอนกลางวันและตื่นตอนกลางคืน อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถทำอะไรได้ เขานั่งบนเตียงในค่ายขณะที่คิดถึงอดีตเท่านั้น เขาคิดถึงเวลาที่สมาชิกในคฤหาสน์เฟิงยังมีชีวิตอยู่ เขายังจำช่วงเวลาก่อนที่เขาจะแต่งงานกับเหยาซื่อ ในเวลานั้นอดีตฮองเฮาที่ยังมีชีวิตอยู่ในเวลานั้นได้ส่งของกำนัลมาให้ ช่างงดงามเหลือเกิน
ในช่วงเย็นนั้นซวนเทียนหมิงได้มาเยี่ยมชมกระโจมของเฟิงจินหยวนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเขายังถือกาที่เต็มไปด้วยสุรามา 2 กา เฟิงจินหยวนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมา เมื่อเห็นซวนเทียนหมิงใช้มือหนึ่งยื่นสุราให้เขา เขาคิดว่ามันจะเป็นสุราที่ผสมยาพิษที่จะส่งเขาไปตาย เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มและกล่าวอย่างขมขื่นว่า “องค์ชายเก้า แม้ว่าพระองค์กำลังจะฆ่าใครซักคน นี่ไม่ใช่วิธีที่จะทำ สุราที่มีพิษนั้นใช้กันบ่อยเกินไป มันไม่ใช่วิธีการที่องค์ชายเก้าจะใช้”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะและดึงเก้าอี้มานั่งตรงข้ามเขาถามว่า“ถ้าอย่างนั้นบอกมาว่าองค์ชายผู้นี้ควรจะฆ่าคนอย่างไร”
เฟิงจินหยวนกล่าวว่า“ยิ่งใหญ่และสง่างามเหมือนกับการตายของจื่อหลิงเทียน มันทำให้ทุกคนตกใจ แตกต่างจากการส่งสุราให้อย่างเงียบ ๆ หากพูดตามความจริง เมื่อพูดถึงสิ่งที่ข้าได้ทำไปแล้ว สุราพิษทำให้ข้าตายง่ายเกินไป เมื่อคิดถึงเรื่องต่าง ๆ แล้ว พระองค์ช่วยรักษาหน้าให้อาเฮงใช่หรือไม่พะยะค่ะ ? ในฐานะบิดา ข้าไม่เคยทำสิ่งใด ๆ ที่นางชอบ แม้ในขณะที่ข้ากำลังจะตาย มันเป็นบุตรสาวที่ช่วยให้ข้ารักษาหน้า ข้าละอายเกินไปที่จะพบบรรพบุรุษของตระกูลเฟิงอย่างแท้จริง”
หลังจากกล่าวอย่างนี้เขาก็เอากาสุรามาจ่อที่ริมฝีปากของเขาและดื่มสุราจำนวนมากจากนั้นเขาวางสุราไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ข้าง ๆ และมองที่ซวนเทียนหมิงด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “หลังจากดื่มแล้วจะออกฤทธิ์เมื่อไหร่พะยะค่ะ ? ” หลังจากชิมมันอีกสักหน่อย “ดูเหมือนจะไม่ทันที องค์ชายเก้าคงจะมีเรื่องที่จะพูดกับข้า”
ซวนเทียนหมิงฟังเขาพูดแต่ไม่ได้พูดอะไร เขายกขวดในมือของเขาและหยิบจิบสองสามครั้ง ก่อนจะกล่าวว่า “ไม่มีอะไรพิเศษ ข้านอนไม่หลับและต้องการหาคนดื่มด้วย หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ ข้าไม่เคยดื่มกับว่าที่พ่อตาของข้ามาก่อน ดังนั้นข้าจึงเข้ามา”
เฟิงจินหยวนตกตะลึง“ดื่มกับข้าหรือ ? ” หลังจากดูที่กาสุราที่เขาเพิ่งดื่มมาเขาดูเหมือนจะเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง “เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าเข้าใจผิด ? นี่ไม่ใช่สุราพิษหรือพะยะค่ะ ? ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“เจ้าเข้าใจองค์ชายผู้นี้จริง ๆ หากองค์ชายผู้นี้ต้องการฆ่าเจ้า แน่นอนว่าคงไม่เอายาพิษใส่สุรา ยิ่งกว่านั้นข้าได้กล่าวว่าข้าจะมอบเจ้าให้อาเฮงจัดการ ดังนั้นข้าจะไม่จัดการด้วยตัวเอง”
เฟิงจินหยวนกระพริบตาแต่ก็ไม่รู้สึกเหมือนรอดชีวิตจากภัยพิบัติ เขาส่ายหัวด้วยความผิดหวังเล็กน้อย “ข้าเป็นคนที่คิดเหมือนกันง่าย ๆ ในอดีตข้าพยายามอย่างที่สุดที่จะอยู่รอด แต่ตอนนี้ข้าเพิ่งพบว่าการตายไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” เขาหยิบกาสุรามาแล้วก็กระดกอีกครั้ง แต่เดิมเขาเป็นบัณฑิตและไม่ได้เป็นคนที่คอแข็ง เขารู้สึกถึงอาการวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย เขารู้สึกว่าตาและจมูกไหม้ เมื่อเขาอ้าปากอีกครั้ง เขาก็ร้องไห้
ซวนเทียนหมิงไม่ได้หยุดเขาหรือพบว่ามันน่ารำคาญเขาดื่มในขณะที่มองเฟิงจินหยวนร้องไห้ จนในที่สุดเขาก็กล่าวว่า “ถ้าเจ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ แล้วทำไมเจ้าถึงทำ ? ”
เฟิงจินหยวนสูดหายใจเข้าและถอนหายใจอย่างขมขื่น“มันเป็นเพราะข้าไม่คิดว่าวันนี้จะเป็นเช่นนี้ นั่นคือเหตุผลที่ข้าทำผิดพลาดมากมาย ตอนนี้ข้าเสียใจ แต่ก็สายเกินไป ผู้คนมากมายเสียชีวิตไปแล้ว ข้าจะอยู่เพื่ออะไร องค์ชายเก้า ข้าจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร”
“แต่เจ้าในอดีตคาดหวังว่าคนที่จะตายจะเป็นอาเฮง”ซวนเทียนหมิงตะโกนอย่างเยือกเย็นและเย้ยหยันแทงใจดำของเฟิงจินหยวน “ถ้าไม่ใช่เพราะชายาของข้ามีความสามารถ ข้าก็กลัวว่านางจะตายไปนับครั้งไม่ถ้วน”
เฟิงจินหยวนพยักหน้ารับและยอมรับความผิดพลาดที่เขาทำในอดีตโดยไม่หลีกเลี่ยง“ระหว่างทางกลับเมืองหลวง ข้าได้ส่งคนไปฆ่าพวกเขา ต่อมาตระกูลเฉินสั่งฆ่าครั้งแล้วครั้งเล่า และข้าก็ไม่ได้หยุดพวกเขา แม้เมื่อเรากลับไปที่บ้านเก่าของเรา จื่อเฮาและเฉินหยูได้ร่วมมือกันเพื่อทำร้ายอาเฮง และข้าก็หวังว่านางจะถูกไฟคลอกตายจริง ๆ… ” ในขณะที่เขาพูด เขาโบกมือ “มันเกิดขึ้นหลายครั้งเกินไป ข้าไม่สามารถนับได้เลยว่าข้ากระทำแบบลับ ๆ หลายต่อหลายครั้ง แต่มันเป็นตามที่พระองค์กล่าว อาเฮงมีความสามารถ นางไม่เคยให้ข้าประสบความสำเร็จเลย” ในขณะที่เขากล่าว เขาตบหน้าตัวเองและน้ำตาก็เริ่มไหล จากนั้นเขาก็ถามซวนเทียนหมิง “องค์ชายเก้าบอกว่าข้าไม่ได้มีสมองใช่หรือไม่ ? คิดถึงมันตอนนี้ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าโชคดีได้กลายเป็นจอหงวนได้อย่างไร จากความคิดของข้า ข้าสามารถเป็นจอหงวนได้จริงหรือ แม้ว่าข้าเป็นคนฉลาด หลังจากประสบการณ์มากมาย ข้าก็ควรจะเข้าใจ อาเฮงแตะไม่ได้ใช่หรือไม่ ข้าจะไม่เห็นมันในเวลานั้นได้อย่างไร และข้ายังต้องการที่จะปกป้องเฉินหยูอย่างเต็มที่”ไอรีนโนเวล
ซวนเทียนหมิงเห็นด้วยอย่างยิ่งกับสิ่งที่เขากล่าว“เป็นไปได้ว่าดวงตาของเสด็จพ่อนั้นพร่ามัวในปีนั้นและทำการทดสอบผิด ไม่อย่างนั้นก็ขึ้นอยู่กับความคิดของเจ้า จริง ๆ แล้วเจ้าไม่ได้เป็นจอหงวน”
เฟิงจินหยวนนั้นค่อนข้างน่าสนใจใครจะรู้ว่านิสัยของเขาเปลี่ยนไปจริง ๆ หลังจากประสบการณ์เหล่านี้ทั้งหมด หรือถ้าสุราทำให้เขาเมา เพราะเขามีความกล้าที่จะคว้ามือของซวนเทียนหมิงและเริ่มคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องในอดีต เริ่มจากการสอบจอหงวน เขาพูดถึงช่วงเวลาที่มีการประกาศว่าเขาได้เป็นจอหงวนและแต่งงานกับเหยาซื่อ ไล่เฟิงหยูเฮงออกไป จากนั้นก็พานางกลับมา และบอกว่าทุกคนในตระกูลเฟิงตายไปทีละคน เขาเห็นการล่มสลายของตระกูลเฟิงด้วยตัวเอง ไม่มีการข้ามแม้แต่ขั้นตอนเดียวหรือรายละเอียด ความทรงจำของเขาดีมาก แม้แต่ซวนเทียนหมิงก็ไม่มีทางเลือกนอกจากชื่นชมมัน เขายังกล่าวอีกว่า “จากความทรงจำของเจ้าก็เป็นไปได้ที่จะเป็นจอหงวน”
เฟิงจินหยวนไม่ตอบสนองต่อคำเหล่านั้นในขณะที่เขาพูดต่อเขายังนึกถึงเวลาที่เฟิงหยูเฮงเพิ่งกลับมาสู่เมืองหลวง ซวนเทียนหมิงและซวนเทียนฮั่วมาเยี่ยมคฤหาสน์เฟิงสองสามครั้งเพื่อสนับสนุนเฟิงหยูเฮง และเขายังจำสิ่งที่กล่าวมา
คำสารภาพนี้เป็นบันทึกประจำชีวิตของเขาเฟิงจินหยวนและชีวิตของตระกูลเฟิงซวนเทียนหมิงก็มีเรื่องราวเช่นกัน ในที่สุดชายาของเขาก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้นและนางก็เป็นคนตบหน้าพวกเขา มันสนุกมากที่ได้ฟัง
ในที่สุดเมื่อเฟิงจินหยวนพูดถึงการฝังศพของเหยาซื่อเขาหยุดและหันหน้าออกไปา ท้องฟ้าเริ่มสว่างและเขาก็เมา สุราเกือบหมดแล้ว เมื่อเห็นว่าเขาคุกเข่าบนพื้นโดยไม่ต้องกังวลกับการปรากฏตัว และมือกับหัวเข่าของซวนเทียนหมิง เขารู้สึกอายเล็กน้อย เขาต้องการที่จะขอโทษซวนเทียนหมิง และกล่าวว่าเขาดื่มมากเกินไปซึ่งทำให้เขาสูญเสียการควบคุม แต่เขาก็รู้สึกว่าการขอโทษจะน้อยเกินไปและไม่ตอบสนองวัตถุประสงค์ที่แท้จริง เมื่อเขาอ้าปากอีกครั้ง เขาก็กล่าวว่า “ข้าเป็นคนที่ต้องถูกลงโทษ ตอนนี้สิ่งที่ข้าขอได้คือให้องค์ชายเก้าปฏิบัติต่ออาเฮงอย่างดีในอนาคต ตระกูลเฟิงไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ กับนาง แต่ข้าหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นเมื่อนางแต่งเข้าตำหนักหยู ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับบุตรสาวของข้าคนนั้น สำหรับนางที่จะมีชีวิตรอดจนถึงจุดนี้ มันเป็นผลมาจากความพยายามของนางเอง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางจะสามารถมีชีวิตอิสระได้มากขึ้นหลังจากการตายของข้า”
เขายืนขึ้นเขาคุกเข่ามานานเกินไปและขาอ่อนไม่มีแรง ซวนเทียนหมิงช่วยประคองเขาและกล่าวว่า “ชายาขององค์ชายคนนี้จะได้รับการดูแลอย่างดี เจ้ามี…ยังมีอะไรอีกบ้างที่จะมอบความไว้วางใจ” ตอนแรกเขาต้องการถามว่าเขามีอะไรจะสั่งเสียหรือไม่ แต่เขารู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลเกินไป เขาจึงเปลี่ยนคำนั้นทันที
เฟิงจินหยวนไม่ได้กลั้นเอาไว้หลังจากคิดไปสักพักเขากล่าวว่า “ข้ายังมีอนุและบุตรสาวคนที่สาม อนุไม่ได้มีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้าน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องการหย่าร้าง เมื่อข้าตาย นางก็จะเป็นอิสระ บุตรสาวคนที่สามนั้นเข้ากันได้ดีกับอาเฮงมาโดยตลอด เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับนางกับพี่รองของนาง เซียงหรูจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน สำหรับบุตรสาวคนที่สี่ของข้า…” เฟิงจินหยวนหยุดชั่วครู่หนึ่ง แล้วดึงจดหมายที่เขาเขียนเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ส่งมอบให้ซวนเทียนหมิงและกล่าวว่า “นี่เป็นจดหมายที่ข้าเขียนถึงเฟินได นางอยู่ในเมืองหลวง แม้ว่านางจะหมั้นกับองค์ชายห้า และองค์ชายห้าปฏิบัติต่อนางอย่างดี แต่ข้าก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ พระองค์คงจำเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ นิสัยของนางเหมือนกับมารดาของเฉินหยู นางไม่มีสติปัญญาใด ๆ เลยแม้แต่น้อย และก่อปัญหาทุกประเภท ตั้งแต่อายุยังน้อย นางก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ข้าไม่รู้ว่าจะเลี้ยงบุตรเช่นนี้ได้อย่างไร และนางไม่ฟังสิ่งที่ข้าพูด ข้าหวังว่าพระองค์จะส่งจดหมายฉบับนี้ให้นางหลังจากกลับไปที่เมืองหลวง ถือได้ว่าเป็นการเตือนครั้งสุดท้ายของบิดาที่มีต่อนาง ก่อนที่ข้าจะตาย ! ”
หลังจากที่เฟิงจินหยวนพูดจบเรื่องนี้เขาเห็นซวนเทียนหมิงรับจดหมาย เท่านั้นเขาก็รู้สึกสบายใจ ผลกระทบของสุราได้หมดลง อย่างไรก็ตามอาการของโรคลมแดดกลับมาอีกครั้ง เขาทรุดตัวลงกลับไปที่เตียงด้วยความมึนและหลับไป
ซวนเทียนหมิงเรียกทหารข้างนอกเพื่อช่วยเฟิงจินหยวนถอดรองเท้าถุงเท้า และเสื้อคลุมด้าน นอกจากนั้นวางเขาไว้ใต้ผ้าห่มก่อนออกจากกระโจม ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ร้อนระอุของทะเลทรายและทนต่อการโจมตีของความร้อน เขาเปิดจดหมายที่เฟิงจินหยวนไม่ได้ใส่ซอง เขาเห็นว่ามันเป็นคำเตือนครั้งสุดท้ายสำหรับบุตรสาวของเขาก่อนที่จะตาย มันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับการให้เฟิงเฟินไดไม่ต่อต้านเฟิงหยูเฮง เขาเตือนเฟิงเฟินไดว่าวิธีเดียวในการใช้ชีวิตที่สงบสุขคือการไปกับเฟิงหยูเฮง ในปัจจุบันไม่มีอะไรที่โชคดีไปกว่าการดำเนินชีวิตต่อไป
ซวนเทียนหมิงถอนหายใจอย่างเงียบๆ แล้ววางจดหมายไว้ในกระเป๋าของเขา เขาต้องการที่จะช่วยส่งผ่านความตั้งใจของเฟิงจินหยวน แค่รอดูว่าเฟิงเฟินไดจะเปลี่ยนใจหรือไม่ ! ท้ายที่สุดแล้วตระกูลเฟิงนั้นเป็นรากฐานของเฟิงหยูเฮง เขาไม่ได้หวังว่าตระกูลเฟิงจะพังทลายลงจนถึงจุดที่ไม่มีใครเหลืออยู่ โชคดีที่ยังมีเฟิงเซียงหรูอยู่ด้วย ดังนั้นชายาของเขาจะไม่รู้สึกเหงาเกินไป
หลังจากคืนที่ยาวนานของการสนทนาอาการป่วยของเฟิงจินหยวนรุนแรงขึ้น …
ตอนที่ 888 นี่ดูเหมือนองค์หญิงจี่อัน
ตอนที่888 นี่ดูเหมือนองค์หญิงจี่อัน
ซวนเทียนหมิงสั่งให้ซางรักษาอาการป่วยของเฟิงจินหยวนโดยกล่าวว่า“ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นบิดาอาจารย์ของเจ้า ไม่ว่าเขาจะตายหรือไม่ตาย ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้า”
ซางคังไม่สามารถพูดสิ่งนี้ได้เมื่อถือชุดยาของเขา เขาเข้าไปในกระโจมของเฟิงจินหยวน อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาเห็นคือคนที่มีดวงตาลึกโหลซึ่งผอมลงมาก เขากำลังนอนอยู่บนเตียงขณะจ้องมองที่เพดาน ดวงตาของเขาไร้ประกาย และเขาถูกรายล้อมไปด้วยรัศมีแห่งความตาย หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าสังเกตเห็นได้ชัดเจนว่าเขายังหายใจอยู่ เขาก็จะดูเหมือนเป็นคนตาย
เขาก้าวไปข้างหน้าในขณะที่อารมณ์ไม่ดีมากวางชุดยาบนโต๊ะด้วย เขากล่าวกับเฟิงจินหยวน “ข้ามารักษาอการป่วยของเจ้า ! ” ในขณะที่กล่าว เขากลอกตาและกล่าวพึมพำ “ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ เจ้าไม่รู้วิธีการปฏิบัติอย่างถูกต้อง และเมื่อเจ้ากำลังจะตาย เจ้ายังคงสร้างปัญหา”
เฟิงจินหยวนมองที่ซางคังและคิดกับตัวเองว่าอาจารย์จะหาคนที่มีนิสัยคล้ายกันมาเป็นลูกศิษย์! นิสัยของซางคังจริง ๆ แล้วเหมือนกับเฟิงหยูเฮง พูดทุกอย่างที่อยู่ในใจของเขา เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองรั้งอะไรไว้ เขายิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวกับซางคังว่า “ไม่จำเป็นต้องรักษาข้า ข้าอยู่มานานพอแล้ว การดำเนินชีวิตต่อไปจะเป็นบาป ขอบคุณสำหรับความตั้งใจของเจ้า เจ้ากลับไปได้แล้ว ! ”
ซางคังส่งเสียง“ฮึ เจ้าหมายถึงอะไรที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อไปจะเป็นบาป ? เจ้าเป็นคนบาปไปแล้ว ! หากเจ้าไม่ต้องการรับการรักษาให้ลืมมันไป เจ้าคิดว่าข้าต้องการที่จะรักษาเจ้าหรือ ? คนที่เจ้านายของข้าเกลียดที่สุดก็คือเจ้า” หลังจากกล่าวเสร็จ เขาก็หยิบชุดยาของเขาขึ้นมาแล้วหันหลังออกไปจากกระโจม
เฟิงจินหยวนยิ้มอย่างขมขื่นอย่างไรก็ตามเขากำลังคิดถึงสิ่งซางคังกล่าวว่า “คนที่เจ้านายของข้าเกลียดที่สุดก็คือเจ้า” สิ่งนี้ทำให้เขามีรู้สึกถึงรสขมฝาดในปากของเขา
ซวนเทียนหมิงยืนอยู่ด้านนอกกระโจมและได้ยินการเคลื่อนไหวอย่างชัดเจนภายในกระโจม เมื่อซางคังออกมา เขาก็มองไปที่อีกฝ่ายแล้วโบกมือโดยไม่กล่าวอะไรเพิ่มเติม เขาออกคำสั่งให้ทหารข้างนอก “อย่าปฏิบัติต่อเขาไม่ดี” นี่จะเป็นการพิจารณาขั้นสุดท้ายสำหรับเฟิงจินหยวน
อย่างไรก็ตามเฟิงจินหยวนไม่สามารถกินอะไรได้และจะไม่ทานยาอาการของเขาแย่ลงเรื่อย ๆ และเขาก็ไปถึงที่ปากประตูแห่งความตาย ทหารรายงานต่อซวนเทียนหมิงครั้งแล้วครั้งเล่าเกี่ยวกับสถานการณ์ และในที่สุดซวนเทียนหมิงก็หงุดหงิด เขาเพียงสั่งว่า “หยุดการรายงาน เนื่องจากเขาไม่ต้องการมีชีวิตอยู่ เราจะไม่หยุดเขา”
แต่ยังมีคนที่เรียนรู้ที่จะเขียนชื่อจากเฟิงจินหยวนและคนที่ได้รับความช่วยเหลือในการเขียนจดหมายสั่งเสียในขณะที่ส่งอาหาร พวกเขากล่าวกับเฟิงจินหยวนว่า “ท่านพูดซ้ำ ๆ ว่าท่านเสียใจที่ไม่เคยเอาใจใส่องค์หญิง หากท่านบอกกับเรามันก็ไม่มีความหมาย หากท่านต้องการยอมรับความผิดพลาดของท่าน ทำไมไม่ลองฟื้นฟูร่างกายสักหน่อย แล้วรอให้องค์หญิงจี่อันมาถึงภาคใต้เพื่อบอกนางด้วยตัวเอง ไม่ว่าในกรณีใด หากตายหลังจากพูด ท่านจะได้ไม่ต้องเสียใจ”
เฟิงจินหยวนถอนหายใจอย่างขมขื่น“ข้าทนไม่ได้จนถึงช่วงเวลานั้น ข้ารู้สภาพของตัวข้าเองดี ข้าจะอยู่ไม่เกินสามวัน”
“แต่ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงจี่อันจะสามารถมาถึงภาคใต้ได้ภายในสิบวัน! ” ทหารกล่าวว่า “หมอทุกคนกล่าวว่าหากอาการป่วยได้รับการรักษา ท่านก็ยังสามารถดีขึ้นได้” เมื่อมาถึงจุดนี้ เขาคิดอยู่นิดหน่อย แม้ว่าเขาจะมีปัญหาเล็กน้อย แต่เขาก็ยังกล่าวว่า “เอาล่ะ ! นั่นเป็นเพียงถ้าการรักษาเริ่มต้นขึ้น หากท่านร่วมมือ ในเวลานั้นท่านอาจได้รับการรักษาจนหายดีแล้ว แต่ตอนนี้ท่านป่วยหนัก หมอผีได้กล่าวไปแล้วว่าถึงแม้ว่าองค์หญิงจี่อันจะมาถึง ท่านก็ไม่สามารถฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่ แต่ถ้าท่านเต็มใจที่จะทานยาและทนต่อไปอีกสองสามวัน รอจนกว่าองค์หญิงจี่อันจะมาถึงค่ายทหาร มันจะไม่เป็นปัญหา ท่านไม่ต้องการที่จะเห็นองค์หญิงอีกครั้งหรือ ? ”
ในที่สุดคำพูดเหล่านี้ก็สามารถขยับเฟิงจินหยวนได้เขาไม่กังวลว่าเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป แม้จะได้ยินว่าอาการป่วยนั้นไม่สามารถรักษาได้อย่างเต็มที่ เขาก็ไม่ได้ตอบสนองมากนัก แต่เฟิงหยูเฮงกำลังจะมาจริง ๆ หรือ หากนางสามารถมาถึงภายในสิบวัน เขาต้องการรอ ทหารคนนี้พูดถูกต้อง มีบางสิ่งที่จำเป็นต้องพูดด้วยตนเอง และมีความผิดบางอย่างที่จำเป็นต้องรับผิดด้วยตนเอง เขาต้องการขอโทษบุตรสาวคนที่สอง แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่ยอมรับ เขาก็จะรู้สึกเศร้าน้อยลง
เฟิงจินหยวนได้รับแรงบันดาลใจเล็กน้อยและเริ่มให้ความร่วมมือโดยการกินและทานยา แม้ว่าเขาจะอาเจียนออกมาหนึ่งในสามของสิ่งที่เขากิน มันก็ยังดีกว่าไม่กินอะไรเลย เฟิงหยูเฮงกำลังจะมาถึงภาคใต้ นี่เป็นความคิดที่ทำให้เขายืดชีวิตของเขา…
ในเวลานี้กลุ่มของเฟิงหยูเฮงได้เข้าสู่ชายแดนของมณฑลลั่วเรียบร้อยแล้วปัจจุบันเป็นช่วงกลางฤดูใบไม้ผลิ และอาหารที่ซื้อมาเป็นอาหารที่เหลือจากปีที่แล้ว แต่ร้านขายข้าวที่อยู่ในมณฑลลั่วนั้นอุดมสมบูรณ์มาก นางมีเงินจำนวนมาก และหลังจากซื้อธัญพืชเต็มสิบตู้ นางก็ยังซื้อต่อไป
แต่พ่อค้าธัญพืชในมณฑลลั่วไม่พอใจแม้ว่าพวกเขาจะเก็บธัญพืชไว้จำนวนมาก แต่วิธีการจัดซื้อแบบนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นสิ่งที่ดี ผู้หญิงคนหนึ่งซื้อเมล็ดธัญพืชนี้มาเพื่ออะไรกันแน่ ?
พ่อค้าธัญพืชมีความคิดเช่นนี้และมีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันเพื่อพูดคุยเรื่องนี้ หลังจากการประชุมครั้งนี้ พวกเขาตัดสินใจว่าพวกเขาจะไม่ขายธัญพืชให้เฟิงหยูเฮงอีกต่อไป ไม่มีอะไรที่เฟิงหยูเฮงทำได้ แม้หลังจากเปิดเผยตัวตนของนาง นางก็พบว่าการมีอยู่ขององค์หญิงจี่อันนั้นเป็นเรื่องตลก หนึ่งในพ่อค้าธัญพืชกล่าวว่า “คนอื่นจะเลียนแบบองค์หญิงจี่อันได้อย่างไร ? เจ้าคิดว่าพวกเราโง่หรือ ? ”
อีกคนหนึ่งกล่าวตาม“ถูกต้อง ! องค์หญิงจี่อันตัวปลอมในหลานโจวได้เปิดร้านห้องโถงสมุนไพรเพื่อความมั่งคั่งที่สะสมไว้ ตอนนี้มันถูกเปิดเผยแล้ว แม้แต่เจ้าเมืองหลานโจวก็ถูกประหารโดยองค์ชายเก้า ตอนนี้เจ้าแอบอ้างเป็นนาง เจ้าไม่กลัวที่จะถูกประหารชีวิตหรือ”
เฟิงหยูเฮงได้ยินเรื่องนี้และหัวเราะ“เสี่ยวหยาถูกเปิดเผยแล้วหรือ ? เร็วมาก” นางถามหนึ่งในคน “เจ้าบอกว่าจื่อหลิงเทียนถูกประหารชีวิต สิ่งนี้จริงหรือเท็จ ? ”
พ่อค้าข้าวตอบว่า“เขานำคนไปฆ่าฮูหยินเหยา นั่นคือมารดาขององค์หญิงจี่อัน คงจะแปลกถ้าองค์ชายเก้าไม่ได้ประหารชีวิตเขา ข้าได้ยินมาว่าเขาถูกประหารชีวิตต่อหน้าหลุมศพของเหยาซื่อพร้อมกับเจ้าหน้าที่ที่กระทำการฆาตกรรมจริง เลือดกระเด็นไปไกลมาก”
ครู่หนึ่งผู้คนเริ่มพูดคุยเรื่องของเหยาซื่อและมีบางคนที่กล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าเหยาซื่อถูกแทงที่ท้อง และเสียชีวิตอย่างน่ากลัว”
เมื่อเฟิงหยูเฮงได้ยินสิ่งนี้หน้าอกของนางก็เริ่มปวด มันไม่ได้เป็นอย่างที่เคยเป็นมาก่อน แต่มันก็เป็นความเจ็บปวดเล็กน้อย มีกระบวนการที่ช้าและเจ็บปวดมาก
บานซูประคองนางและเห็นว่าเม็ดเหงื่อปรากฎบนหน้าผากเจ้านายของเขาเขารีบเรียกหวงซวนและวังซวนเพื่อช่วยพานางกลับเข้าไปในรถม้า เขาตั้งรถม้าให้เป็นระเบียบและนำรถม้าสิบคัน พวกเขามุ่งตรงไปหาหลานโจวโดยไม่พูดถึงเรื่องการซื้อธัญพืชเพิ่ม
แม้ว่าเฟิงหยูเฮงเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งเลวร้ายที่จะเกิดขึ้นกับเหยาซื่อเมื่อนางเองก็ได้ยินว่าเหยาซื่อเสียชีวิต ปฏิกิริยาทางธรรมชาติของร่างกายของนางนั้นค่อนข้างยากสำหรับนางที่จะอดทน นางเอนหลังพิงวังซวนขณะที่น้ำตาไหลรินบนใบหน้าของนาง ถึงแม้เหยาซื่อจะทำสิ่งชั่วร้ายมากมายต่อนาง แต่นางก็ยังจำได้ว่ารูปลักษณ์ที่คล้ายกันมาก ในท้ายที่สุดนั่นก็ยังเป็นใบหน้าที่คล้ายคลึงกับใบหน้าของมารดาจากชีวิตก่อนหน้านี้ ! ในชีวิตก่อนหน้าและปัจจุบัน แม้ว่าความสัมพันธ์กับมารดาของนางจะตัดขาดกัน ใครจะรู้ว่านี่เป็นการจัดการโดยลิขิตสวรรค์หรือหากนี่เป็นเพียงแค่ชีวิตของนางเท่านั้น
แม้ว่าคนที่อยู่ข้างนางไม่สามารถเข้าใจอารมณ์ของนางได้อย่างสมบูรณ์แต่พวกนางก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงที่สูญเสียมารดาของนาง หวงซวนและวังซวนเป็นทั้งเด็กกำพร้า เมื่อสมาชิกในครอบครัวของพวกนางเสียชีวิต พวกนางยังเด็กมากจนเด็กจำไม่ได้ แต่ไม่มีใครอยากเป็นเด็กกำพร้าและอยู่คนเดียว มันเกิดขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้งที่พวกนางคิดว่าสมาชิกในครอบครัวยังอยู่ใกล้ ชีวิตของพวกนางจะเป็นอย่างไร?
วังซวนดูแลเฟิงหยูเฮงเป็นเจ้านายที่อายุน้อยกว่านางสองสามปีทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดนางกล่าวซ้ำ ๆ กับเฟิงหยูเฮง “คุณหนูไม่ต้องกังวล ฮูหยินได้ไปสู่ภพภูมิที่ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าแต่น้ำตายังคงไหล
มีรถม้าสิบคันที่เต็มไปด้วยธัญพืชแม้ว่าเฟิงหยูเฮงต้องการที่จะซื้อเพิ่มอีกเล็กน้อย หลังจากที่นางรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเหยาซื่อ นางก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะเลิกคิดเกี่ยวกับการซื้อธัญพืชต่อไปชั่วคราว นางมุ่งหน้าไปที่หลานโจวอย่างรวดเร็ว แต่ถึงแม้ในกรณีนี้รถม้าสิบคันก็ไม่ได้น้อย รถม้านั้นหนักจนเกินไป และต้องใช้ม้าสองตัวในการดึงมัน
ทหารที่ดูแลเมืองหลานโจวคือคนของซวนเทียนหมิงพวกเขาจำเฟิงหยูเฮงได้ทันที และพวกเขารู้ว่าสิ่งนี้ไม่อาจเป็นตัวปลอมได้ เพราะวังซวนและหวงซวนอยู่ด้วย ! ทหารรวมตัวกันอย่างรวดเร็วและเริ่มคำทักทาย แต่สีหน้าของเฟิงหยูเฮงไม่ค่อยดีนัก และวังซวนแอบบอกทหารว่า “องค์หญิงได้ยินข่าวเกี่ยวกับฮูหยินเหยา” ทหารได้ยินเรื่องนี้และเริ่มรู้สึกเจ็บปวด
แต่ไม่ว่าเฟิงหยูเฮงจะไร้ความรู้สึกได้อย่างไรสิ่งที่ต้องทำก็จำเป็นต้องทำ นางบอกกับทหารว่า “ตู้ด้านหลังนั้นเต็มไปด้วยธัญพืชที่ซื้อมาเพื่อกองทัพขององค์ชายหยู ให้คนขนข้าว ข้ากลัวว่าการขนส่งไปยังเมืองชาปิงจะต้องใช้อูฐ”
เมื่อทหารได้ยินว่านางนำเสบียงมามอบให้พวกเขาพวกเขาล้วนมีความสุขเป็นพิเศษ พวกเขาเรียกผู้คนอย่างรวดเร็วเพื่อขนย้ายธัญพืชออกจากรถม้า และย้ายพวกเขาไปยังตู้อื่น หวงชวนจ่ายเงินให้คนขับรถม้าจากนั้นส่งพวกเขากลับไป จากนั้นนางติดตามเฟิงหยูเฮงและกลุ่มขนส่งธัญพืชไปยังเมืองชาปิง
องค์หญิงจี่อันตัวจริงมาถึงที่หลานโจวสำหรับพลเมืองของหลานโจว นี่เป็นเรื่องใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางนำรถม้าสิบคันที่เต็มไปด้วยธัญพืชมาส่งเสริมกองทัพ สิ่งนี้สอดคล้องกับสิ่งที่พวกเขาเคยนึกถึงองค์หญิงจี่อัน นอกจากนี้เมื่อเปรียบเทียบกับเสี่ยวหยา พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่านี่เป็นวิธีที่องค์หญิงจี่อันตัวจริงควรจะเป็น
ดังนั้นพลเมืองของหลานโจวจึงส่งเฟิงหยูเฮงไปตามทางรถตู้ไปยังประตูทางใต้มีบางคนที่เคยได้ยินว่าเฟิงหยูเฮงเสียใจเพราะเรื่องของเหยาซื่อ และพวกเขาก็เริ่มสาปแช่งองค์หญิงจี่อันตัวปลอม พวกเขายังสัญญาด้วยเสียงดัง “องค์หญิงจี่อันไม่ต้องกังวล ! คราวนี้พวกเราจะคอยสอดส่อง ตราบใดที่องค์หญิงตัวปลอมยังอยู่ในเมืองหลานโจว เราจะต้องพบนางอย่างแน่นอน ! ”
ก่อนออกจากเมืองเฟิงหยูเฮงลงจากรถม้าและแสดงความขอบคุณต่อพลเมืองหลานโจว นางยังสัญญากับพวกเขาว่านางจะกลับมาที่หลานโจวแน่นอนหลังจากสรุปเรื่องของกองทัพ นางเองจะเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรอย่างแท้จริง ในเวลาเดียวกันนางสั่งให้วังซวนเขียนจดหมายถึงมณฑลจี่อันหลังจากที่พวกเขาไปถึงในเมืองชาปิง พวกเขาจะบอกให้วังหลินส่งหมอ 4 คนมาที่นี่เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรใหม่
ออกจากหลานโจวและเดินทางไปทางใต้รถม้าไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป พวกเขาเปลี่ยนมาขี่อูฐ แต่เดิมบานซูต้องการนำเฟิงหยูเฮงไปข้างหน้าเพราะเขารู้ว่าเฟิงหยูเฮงมีความวิตกกังวลมากที่จะไปถึงเมืองชาปิง ไม่ว่าจะได้พบองค์ชายเก้าหรือคำนับต่อหน้าหลุมศพของเหยาซื่อ พวกเขาทั้งคู่ควรจะกดดันเรื่องนี้
แต่เฟิงหยูเฮงไม่ต้องการที่จะไปถึงอย่างรวดเร็วยังมีบางอย่างที่นางไม่มีเวลาคิด เมื่อนางเห็นหลุมฝังศพของเหยาซื่อ นางก็กลัวที่จะคิดว่านางจะเผชิญหน้าอย่างไร
“ไปกันเถิด! ” นางปฏิเสธข้อเสนอแนะของบานซูและก้มหัวลง ในขณะที่ขี่อูฐ นางไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว ไม่มีสิ่งใดที่บานซูทำได้ พร้อมกับหวงซวน พวกนางยังคงขนาบอยู่ทั้งสองข้างของเฟิงหยูเฮง เพื่อคอยปกป้องเฟิงหยูเฮงอย่างใกล้ชิดเพราะกลัวว่านางจะตกจากอูฐในสภาพปัจจุบันของนาง
ในที่สุดเมื่อพวกเขาเข้าเมืองชาปิงนางก็หยุดอูฐแล้วพูดกับวังซวนและหวงซวน “พวกเจ้าเอาเมล็ดข้าวเข้าไปในเมืองก่อน ข้าจะไปที่หลุมศพของเหยาซื่อ” ระหว่างทางไป นางถามทหารว่าฝังศพเหยาซื่ออยู่ที่ไหน ในเวลานี้นางเพิ่งออกคำสั่งให้อูฐวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วในทิศทางของแหล่งน้ำทางตะวันออกของเมืองชาปิง…