The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 889-890

ตอนที่ 889 เฟิงจินหยวนสำนึกตัว เจ้าเชื่อหรือไม่
ตอนที่889 เฟิงจินหยวนสำนึกตัว เจ้าเชื่อหรือไม่
หลุมฝังศพที่ซวนเทียนหมิงเตรียมไว้สำหรับเหยาซื่อนั้นไม่อาจถือว่างดงามแต่มันก็ยังค่อนข้างดี สถานที่นั้นได้รับการคัดเลือกจากเฟิงจินหยวนและอยู่ใกล้แหล่งน้ำ มีต้นไม้ใกล้เคียง ในทะเลทราย สถานที่ประเภทนี้หายากมาก
บานซูขี่อูฐข้างนางเพื่อปกป้องนางในขณะที่ขี่อูฐผ่านทะเลทรายอย่างรวดเร็วเขาแนะนำนางว่า “ถ้าคุณหนูรู้สึกไม่สบายใจจริง ๆ ก็แค่ร้องไห้ออกมา หรือแค่คิดว่านางปฏิบัติต่อคุณหนูอย่างไรในอดีต และทำไมนางถึงตาย สาเหตุของปัญหานี้คือสิ่งที่นางเลือกเอง ถ้านางอยู่ในเมืองหลวงอย่างเชื่อฟัง และถ้านางจำบุตรสาวของนางไม่ได้และไม่ได้นำเสี่ยวหยามาภาคใต้เพื่อแอบอ้างเป็นคุณหนู นางคงไม่พบกับจุดจบเช่นนี้ คุณหนูไม่ได้เป็นหนี้นาง ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดขอรับ”
ในขณะที่เขากล่าวทั้งสองก็มาถึงแหล่งน้ำแล้ว เฟิงหยูเฮงเชื่อเช่นกันว่านางจะร้องไห้ แต่นางก็พบเมื่อนางเผชิญหน้ากับหลุมฝังศพที่เด่นชัด จิตใจของนางก็สงบนิ่ง แม้แต่ความเจ็บปวดจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเหยาซื่อก็กลับมา
นางลงจากอูฐของนางและเดินไปข้างหน้าจนถึงหลุมฝังศพของเหยาซื่อจากนั้นนางตอบกลับบานซู นางกล่าวว่า “ข้าไม่เคยรู้สึกผิดกับนางเลย ในฐานะที่เป็นบุตรสาวของนาง ข้าเชื่อว่าข้าได้ทำทุกอย่างเท่าที่จะเป็นไปได้แล้ว แต่บานซู เจ้าต้องรู้ว่านางคือมารดาของข้า มีการผูกพันทางสายเลือดที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ระหว่างคนผู้นั้นกับร่างกายนี้ แม้ว่าเราจะไม่มีความผูกพันทางอารมณ์ แต่เราก็ยังเชื่อมโยงกันด้วยสายเลือด นางให้ชีวิตกับร่างกายนี้ สำหรับร่างกายนี้จะต้องรู้สึกขอบคุณเสมอ”
บานซูรู้สึกงงงวยและสับสนสิ่งนี้เกี่ยวกับร่างกาย วิธีที่นางกล่าวมันเหมือนกับว่าเฟิงหยูเฮงไม่ได้เป็นเจ้าของร่างนี้ พวกนางเป็นสองคนที่แยกกัน แต่เป็นไปได้อย่างไร
เขาไม่ได้สนทนาต่อในหัวข้อนี้และใช้ความคิดริเริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว จากนั้นก็คุกเข่าต่อหน้าหลุมศพของเหยาซื่อเพื่อคำนับ 3 ครั้ง หลังจากทั้งหมดนางเป็นมารดาของเจ้านายของเขา โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่ถูกกล่าวมา เขาจำเป็นต้องทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ
เฟิงหยูเฮงมองเห็นสิ่งนี้และนึกถึงบางสิ่งดังนั้นนางจึงก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าคำนับหลุมฝังศพ 3 ครั้ง เมื่อนางเงยหน้าขึ้นนางเห็นว่าหลุมศพมีชื่อของนาง และเฟิงจื่อหรูเขียนไว้ ในจิตใจของนาง นางขอบคุณสำหรับความคิดของซวนเทียนหมิง แม้ว่านางจะไม่ใช่บุตรสาวคนแรก แต่เฟิงจื่อหรูก็ยังเป็นบุตรชายของเหยาซื่อ นี่คือสิ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ สำหรับส่วนที่เหลือสำหรับเฟิงจื่อหรูก็อาจตัดสินใจได้จากเจตนาดีบางอย่าง
นางบ่นกับตัวเองและคำพุดที่ออกมาจากปากของนางทำให้บานซูรู้สึกสับสนมากขึ้นขณะที่เขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“ปีนั้นบนภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ ข้าตื่นขึ้นมาและจำโลกนี้ได้แล้ว ซวนเทียนหมิง ข้าก็ต้องรู้จักกับท่านแม่และเฟิงจื่อหรู ข้าเคยสัญญากับนางว่าจะแก้แค้นให้นาง ข้าจะจัดการทุกคนที่ทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมาน ข้าเชื่อเสมอว่าข้าถูก ช่วยให้เจ้าสามารถกลับไปสู่ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ใหญ่ของตระกูลเฟิง และช่วยให้เจ้าได้หย่าร้างกับเฟิงจินหยวนจากตำแหน่งดังกล่าว ข้าให้ตำแหน่งอันสูงส่งแก่เจ้า และข้าได้มอบอนาคตอันยอดเยี่ยมให้เฟิงจื่อหรู ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้ามีความสุขกับมัน เพราะถ้าเจ้าต้องการ เจ้าสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับข้าในคฤหาสน์ขององค์หญิงจี่อัน”
นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาๆ แม้กระนั้นไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียวที่ไหลลงมา ราวกับว่านางน้ำตาคลอไปหมดแล้ว ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่คือความรู้สึกสงบ ราวกับว่าเหยาซื่อได้ล่วงลับไปแล้วเมื่อหลายปีก่อนเหมือนมารดาของนางเมื่อก่อน
“มันเป็นความผิดของข้า”นางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา “มันกลับกลายเป็นว่ามารดาจะเข้าใจบุตรสาวของนางเป็นอย่างดี และประสาทสัมผัสของนางจะเฉียบคมมาก ข้าคิดว่าเจ้ายอมรับการเปลี่ยนแปลงของเฟิงหยูเฮงได้ แต่ใครจะรู้ว่าข้าคิดว่าตัวเองฉลาดและหลอกลวงตัวเอง ใจของเจ้าเป็นกระจกใสและเจ้าเห็นว่าข้าเป็นนักแสดงตัวเล็ก ๆ ที่น่ารังเกียจที่แสดงในละคร เมื่อคิดถึงตอนนี้มันน่าหัวเราะจริง ๆ แต่ไม่ว่ามันจะน่าหัวเราะขนาดไหน ละครเรื่องนี้ก็แสดงมาถึงจุดนี้แล้ว จากเมืองหลวงมาภาคใต้จนถึงอาณาเขตของกูซู ข้าไม่สามารถถอยหลังได้อีกต่อไป ซวนเทียนหมิงรอข้าอยู่ข้างหน้า เมื่อข้ามาแล้ว ข้าต้องไปกับเขาบนเส้นทางนี้จนจบ หลับให้สบาย ตราบใดที่ข้ายังอยู่ในภาคใต้ ข้าจะมาหาเจ้าบ่อย ๆ แม้ว่าข้าจะกลับไปที่เมืองหลวง แต่ข้าก็จะมาคำนับเสมอ สิ่งต่าง ๆ เป็นเรื่องยากเสมอ และนี่อาจเป็นโชคชะตาของเรา นี่เป็นชะตากรรมที่ตื้นเขินระหว่างเจ้ากับข้า”
หลังจากพูดจบแล้วนางลุกขึ้นยืนแล้วมองดูหลุมศพครั้งสุดท้ายจากนั้นนางก็หันหลังกลับด้วยท่าทางที่แน่วแน่
อย่างไรก็ตามนางพบว่ามีชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีม่วงยืนอยู่ข้างหลังนางไม่ไกลทรายในทะเลทรายถูกเตะขึ้น และลมทำให้เส้นผมดำคล้ำของเขาพริ้วไหวไปตามสายลมและซ่อนตัวในลักษณะที่น่าเบื่อ
เฟิงหยูเฮงสะอื้นนางไม่แม้แต่จะร้องไห้ต่อหน้าหลุมศพของเหยาซื่อ อย่างไรก็ตามเมื่อนางเห็นเขาอีกครั้ง นางรู้สึกว่านางไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของนางได้ ริมฝีปากของนางเบะออก เพราะสีหน้าที่ดูน่าสงสารก็ปรากฏบนใบหน้าของนาง
ซวนเทียนหมิงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดของเขาเขาเห็นร่างของบานซูวูบวาบไปมา จากนั้นก็หายไปทิ้งทั้งสองอยู่ในแหล่งน้ำ เสียงร้องไห้ดังขึ้นและในที่สุดก็กลายเป็นความเศร้าโศก
นางจำไม่ได้ว่านางร้องไห้จนหลับในอ้อมกอดของซวนเทียนหมิงได้อย่างไรนางเพิ่งรู้ว่านางมีความฝันที่ยาวนานมาก ในความฝันนี้นางกลับไปยังโลกก่อนหน้าของนาง ถึงเวลาที่มารดาของนางยืนอยู่ต่อหน้านางด้วยรอยยิ้ม ท้องของนางกลมมากขณะที่นางพูดกับนางด้วยความดีใจ “อาเฮงลองเดาดู มีน้องชายหรือน้องสาวอยู่ในท้องของแม่กันแน่”
นางตอบด้วยรอยยิ้มที่สดใส“คุณปู่บอกหนูแล้ว เขาเป็นน้องชาย!”
มารดาของนางยิ้มอย่างสดใส“ถูกต้อง ! มันเป็นน้องชายที่น่ารัก อาเฮง หนูต้องดูแลน้องชายของหนูในอนาคต”
นางเห่อน้องชายของนางจริงๆ แต่ใครจะรู้ว่ามารดาของนางจะไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อเห็นน้องชายของนางเกิด
ความฝันนี้ผ่านไปในความมึนงงและตามมาด้วยใบหน้าที่เหมือนกับของนาง การสวมใส่เสื้อผ้าโบราณที่มีเนื้อผ้าหยาบ ๆ และสีเทานางดูเหมือนจะอายุ 12 ปี และท่าทางของนางดื้อรั้นและไม่ยอม
นางเรียกว่าจิตใต้สำนึก“เจ้าคือเฟิงหยูเฮง ! ”
คนผู้นั้นผงกหัวด้วยสีหน้าอ่อนเพลียนางไม่ดูเศร้าหมองหรือมีความสุข แม้แต่ตอนที่นางบอกนางเรื่องเหยาซื่อเสียชีวิต เฟิงหยูเฮงก็พยักหน้าอย่างเย็นชาโดยไม่เปลี่ยนพฤติกรรม แต่นางก็ยังกล่าวว่า “ข้าไม่โทษเจ้า หากนางไม่สามารถปรับเปลี่ยนความคิดของตนเอง ผลสุดท้ายก็คือการถูกกำจัด เจ้าทำได้ดีมาก ขอบคุณเจ้ามาก”
นางตื่นขึ้นมาด้วยคำขอบคุณนี้และนางก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น
สถานที่ที่นางอยู่คือที่พักในเมืองชาปิงที่ซวนเทียนหมิงอาศัยอยู่เมื่อนางลุกขึ้น วังซวนได้ยินการเคลื่อนไหวของนางจากห้องด้านนอกและเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงตื่นแล้ว นางก็มีความสุขมากและถามอย่างรวดเร็ว “คุณหนูหิวหรือไม่เจ้าคะ ? คุณหนูนอนมาสองวันเต็ม ๆ เจ้าค่ะ”
”สองวัน? มันนานขนาดนั้นแล้วหรือ ? ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกสับสนเล็กน้อยแล้วถามว่า “ซวนเทียนหมิงอยู่ที่ไหน ? ”
“พระองค์ไปยังค่ายทหารมันอยู่นอกประตูทางใต้ของเมือง มันอยู่ไม่ไกลเจ้าค่ะ” วังซวนเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยประคองนางและปล่อยให้นางพิงเตียง จากนั้นนางจึงรีบออกไปข้างนอกเพื่อให้บ่าวรับใช้เตรียมโจ๊กให้นาง
เฟิงหยูเฮงไม่อยากอาหารมากนักแต่นางก็ยังหิวอยู่ นางลุกขึ้นและกิน ก่อนที่วังซวนจะช่วยให้นางอาบน้ำ เมื่อนางดูแลสิ่งเหล่านี้เสร็จแล้ว นางก็ออกจากลาน นางได้ยินทหารจำนวนหนึ่งประจำการอยู่ใกล้ ๆ พูดถึงเฟิงจินหยวน
นางรู้สึกว่าสิ่งนี้แปลกใหม่และนั่งฟังอยู่พักหนึ่งนี่คือทหารทั้งหมดที่มาจากค่ายทหารนอกเมืองหลวง พวกเขาทั้งหมดคุ้นเคยกับนางมากและพวกเขาเล่าถึงสิ่งที่เฟิงจินหยวนได้ทำเมื่อเร็ว ๆ นี้ เรื่องนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้
นางถามวังซวน“เฟิงจินหยวนเปลี่ยนไป เจ้าเชื่อหรือไม่ ? ”
วังซวนกล่าวว่า“จริง ๆ แล้วแค่ได้ยินแบบนี้ ข้าก็ไม่เชื่อ แต่ในช่วงสองวันที่คุณหนูหลับ ข้าไปที่เรือนซึ่งเขาพักอยู่ และเห็นว่าเขานั้นป่วยหนักอยู่บนเตียง และเราก็พูดกันเล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็นการกระตุ้นครั้งใหญ่ แต่โชคร้าย… ” วังซวนหยุดครู่หนึ่ง “ข้ากลัวว่าไม่ว่าจะตื่นหรือไม่ก็ตาม มันไม่มีจุดหมาย เขาป่วยหนักมาก ไม่ว่าเขาจะหายป่วยหรือไม่ ข้าก็ไม่ได้มองโลกในแง่ดีเกินไป คุณหนูจะไปดูเขาหน่อยหรือไม่เจ้าค่ะ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“งั้นไปดูเขาดีกว่า ! ”
เมื่อนางไปถึงเฟิงจินหยวนเพิ่งทานยาเสร็จ ทหารที่นำยามาบอกกับเขาว่า “ยาของท่านเป็นยาที่เหลืออยู่ของสหาย มันถูกเตรียมโดยองค์หญิงจี่อันเมื่อเราออกจากเมืองหลวง เราแต่ละคนนำยาบางส่วนมาในกรณีที่เราอาจต้องการใช้ ท่านแม่ทัพบอกว่าองค์หญิงจี่อันจะมาถึงในไม่ช้า พวกเราที่ไม่มีอาการลมแดด หรือสหายที่เริ่มหายจากโรคลมแดดได้ให้ยารักษาพวกเขาแล้ว เมื่อองค์หญิงจี่อันมาถึง นางสามารถเติมยาได้”
สองวันที่ผ่านมานี้เฟิงจินหยวนประสบปัญหาในการหายใจหลังจากทานยาแล้ว เขาก็พยายามหายใจไม่นานก่อนที่จะถามอย่างเร่งด่วนว่า “องค์ชายเก้าบอกว่าจะมาถึงเมื่อไหร่ ? นางจะมาถึงภายในสองวันหรือไม่ ข้าขอให้พระองค์เขียนจดหมายถึงอาเฮงเพื่อบอกให้นางมาเร็วได้หรือไม่ ข้ากลัวว่าถ้านางมาช้า ข้าไม่สามารถพบหน้านางได้ สองวัน ไม่เกินสองวัน ข้ารู้สภาพร่างกายของข้าดี หลังจากผ่านไปสองวัน ข้าจะไม่สามารถทนได้อีกต่อไป”
ทหารตะโกนและกล่าวด้วยความรู้สึกเล็กน้อย“แค่ดูแลตัวเอง ท่านเป็นคนที่โตแล้ว ดังนั้นท่านจะไม่เข้าใจเหตุผลในเรื่องนี้ได้อย่างไร ? องค์หญิงจี่อันของเราเป็นคนที่มีทักษะมาก ไม่ว่าท่านจะโง่เขลาแค่ไหน ท่านควรเข้าใจว่าบุตรสาวคนที่สองของท่านเป็นคนที่มีเหตุผลมากที่สุด ! แต่ท่านทำสิ่งต่าง ๆ มากมายในอดีต” ในขณะที่เขากล่าว เขาส่ายหน้า “จริง ๆ แล้วเป็นครอบครัวที่ดีสมบูรณ์พร้อม แม้เราจะรู้สึกว่ามันน่าเสียดาย ฮะ! ลืมมันไปเถิด ไม่ปิดบังท่าน จริง ๆ แล้วองค์หญิงจี่อันมาถึงแล้วเมื่อสองวันก่อน นางไปที่หลุมศพของท่านฮูหยินเหยาก่อนและเป็นลมจากการร้องไห้ และนางถูกพาตัวกลับมาโดยแม่ทัพ ถ้าท่านอยากพบองค์หญิงจี่อันจริง ๆ ก็รอก่อน”
“นาง…นางอยู่ที่นี่แล้วหรือ ? ” เฟิงจินหยวนรู้สึกลังเลเล็กน้อยที่จะเชื่อ แต่หลังจากนั้นเขาก็ตอบสนองและกลายเป็นอารมณ์ แต่เมื่อได้ยินว่านางหมดสติจากการร้องไห้ เขาก็รู้สึกกังวลอยู่ข้างใน เขาถามทหารว่า “นางร้องไห้จนเป็นลมเลยหรือ ? นางเป็นอะไรมากหรือไม่ ? ทำไมสองวันแล้วนางยังไม่ตื่นอีก ? เชิญหมอไปตรวจนางหรือยัง ? ซางคัง ลูกศิษย์คนนั้นมีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ค่อนข้างมาก ให้เขาไปตรวจอาเฮง ! ” ขณะที่เขากล่าวเขายังรู้สึกไม่สบายใจและพยายามลุกขึ้นจากเตียงด้วยตัวเอง
น่าเสียดายที่เขาอ่อนแอเกินไปและอาการป่วยแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา นอกจากนี้เขายังปฏิเสธที่จะใช้ยาในช่วงเริ่มต้น และพลาดช่วงเวลาสำคัญที่สุดในการรักษา ในปัจจุบันเขาเป็นเหมือนลูกโป่งที่แฟ่บ เมื่อผ่านไปแต่ละวันเขาก็จะผอมลงอย่างเห็นได้ชัด
ด้วยการเคลื่อนไหวนี้เท้าของเขาถึงพื้น อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าขาของเขาจะไม่มีแรงเมื่อเขายืน ในขณะที่เขากำลังจะล้มลงกับพื้น ทหารจับเขาไว้และช่วงพยุงเขา ในเวลานี้เขาได้ยินเสียงพูดจากข้างหลังเขา “ขอบคุณมากสหายหนุ่ม ข้าจะรับช่วงต่อเอง ! ”
ตอนที่ 890 ความตายของเฟิงจินหยวน
ตอนที่890 ความตายของเฟิงจินหยวน
เฟิงหยูเฮงเข้ามาในห้องและสลับตัวกับทหารจากนั้นนางกับวังซวนก็ช่วยประคองเฟิงจินหยวนกลับเข้านอน
ในระหว่างนี้เฟิงจินหยวนมองนางด้วยความงุนงงเขามองบุตรสาวคนนี้และบ่าวรับใช้ช่วยกันพาเขากลับไปที่เตียงและห่มผ้าห่ม พวกเขายังนั่งเงียบ ๆ ข้างเตียง ไม่มีความชัดเจนอีกต่อไป และแม้ว่ามันจะไม่สามารถอธิบายได้ว่าสนิทสนม แต่มันก็ดูใกล้เคียงกับก่อนที่นางจะถูกส่งไปยังภาคตะวันตกเฉียงเหนือ แม้ว่าจะไม่ได้สนิทสนมมากนัก แต่นี่ก็เป็นผลลัพธ์ที่ดีมากสำหรับเฟิงจินหยวน
เฟิงจินหยวนหันกลับมามองและเอื้อมมือเช็ดน้ำตาแต่เขาก็รู้สึกว่าเขาเจอแต่ใบหน้าที่ซูบผอมมีแต่ผิวหนังและกระดูก เขาเอ่ยว่า “อาเฮง เจ้ามาแล้ว ! ” จากนั้นเขาก็หันกลับมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักของบิดาที่เฟิงหยูเฮงไม่เคยได้รับมาตั้งแต่มาถึงราชวงศ์ต้าชุน
นางรู้สึกสับสนเล็กน้อยและอยากถามว่าเฟิงจินหยวนสับสนหรือไม่เขาคิดว่านางเป็นเฟิงเฉินหยูหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นว่าเขาป่วยหนัก นางถอนหายใจอย่างแผ่วเบาและไม่พูดอะไรรุนแรงเกินไป นางพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ใช่ ข้ามาแล้ว”
เฟิงจินหยวนรู้สึกอายนิดหน่อยเมื่อพูดถึงบุตรสาวคนที่สองนี้ เขามักจะพูดบ่อย ๆ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยรู้วิธีเริ่มต้น เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มการสนทนาอย่างไร เขารู้สึกลำบากเล็กน้อยที่จำได้ว่าเขาสนทนากับเฟิงหยูเฮงเมื่อนางยังเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิงที่เขาจะส่งนางไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ เขาจำได้ว่านิสัยของบุตรสาวคนที่สองนี้เฉยเมยและไม่เคยสนใจอะไรเลย และนางก็ไม่ได้แสดงความสนใจในผู้ใดมากนัก หลังจากเฟิงหยูเฮงกลับไปที่เมืองหลวง การมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองนั้นไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าการทะเลาะและไม่ชอบหน้ากัน
“เฮ้อ”เฟิงจินหยวนถอนหายใจ และไม่รู้จะพูดอะไร
มันคือเฟิงหยูเฮงที่กล่าวขึ้นก่อน“ข้าไปที่หลุมศพของท่านแม่เพื่อคารวะ ในฐานะที่เป็นบุตรสาวของนาง ข้าไม่สามารถมาได้ทันพิธีฝังศพของนาง ข้ากลัวว่านี่จะเป็นสิ่งที่ข้าจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต แต่ข้าก็ยังต้องขอบคุณที่จัดการเรื่องนี้ให้ ตำแหน่งของหลุมศพดูเหมือนจะมีฮวงจุ้ยที่ดี ทะเลทรายอยู่ไกลจากเมืองหลวงและอยู่ห่างไกลจากความขัดแย้งเหล่านั้น ท่านแม่ต้องการมัน”
เฟิงจินหยวนกล่าวอย่างรวดเร็ว“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า ท่านแม่ของเจ้าเป็นฮูหยินใหญ่ของข้า สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ข้าควรทำ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า“นางไม่อาจถือได้ว่าเป็นฮูหยินใหญ่ของเจ้า พวกเจ้าหย่ากันแล้ว นางไม่มีความสัมพันธ์กับตระกูลเฟิงอีกต่อไปแล้ว” ในขณะที่นางกล่าว นางรู้สึกชีพจรของเฟิงจินหยวนเพียงชั่วครู่ก่อนที่นางจะวางมันลง อย่างไรก็ตามนางไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับอาการป่วย นางกล่าวว่า “ข้าพาเซียงหรูไปมณฑลจี่อัน ในอนาคตแม่รองอันจะไปอยู่ที่นั่นด้วย มีการเตรียมที่อยู่อาศัยไว้แล้ว เจ้าสบายใจ สำหรับเฟินได ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง นางมีองค์ชายห้าดูแลนาง ขึ้นอยู่กับนิสัยของนาง แม้ว่าเจ้าต้องการที่จะกังวลเกี่ยวกับนาง มันเสียเวลา ไม่ว่านางจะชนะหรือล้มเหลว มันก็ขึ้นอยู่กับทางเลือกของนางเอง”
เมื่อนางเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาเฟิงจินหยวนรู้สึกราวกับว่านางกำลังเตรียมพร้อมสำหรับชีวิตหลังความตายของเขาโดยบอกเขาเป็นครั้งสุดท้ายเกี่ยวกับสถานการณ์ครอบครัว จากนั้นเขาก็รู้ว่าผลลัพธ์ของการตรวจชีพจรอาจไม่ดี แต่ตอนจบนี้อยู่ในความคาดหมายของเขา มันเป็นอย่างที่เขาพูดกับทหารผู้นั้น เขารู้สภาพร่างกายของเขาดี เขาจะเอาชีวิตรอดได้อีก 2 วันก่อนที่เขาจะทนไม่ได้อีกต่อไป โชคดีที่ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาได้พบเฟิงหยูเฮงและจิตใจของเขาก็หมดกังวล ดังนั้นเขาจึงอ้าปากพูดอย่างขมขื่น “ข้าเป็นพ่อที่ล้มเหลว ข้าไม่รู้ว่าข้าสามารถให้คำแนะนำกับเจ้าได้อย่างไรก่อนตาย เจ้าไม่ต้องการคำแนะนำใด ๆ จากข้า เพราะเจ้าเก่งกว่าข้าทุกอย่าง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ข้าไม่ได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง ข้าไม่มีสิทธิ์ขอการอภัยของเจ้า แต่อาเฮง มีบางอย่างที่ข้าต้องบอกเจ้า ก่อนที่ท่านแม่ของเจ้าจะตาย นางฝากข้อความไว้ นางบอกว่านางไม่ได้สับสนอีกต่อไป นางจำเจ้าได้เสมอ นางรู้ว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของนาง ไม่ใช่เสี่ยวหยา นางต้องการให้เจ้าสบายใจ”
“อ่า”เฟิงหยูเฮงอารมณ์ไม่ดีมากและเศร้าหมองมาก แม้ว่านางจะไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับเฟิงจินหยวน แต่เลือดที่ไหลผ่านร่างกายของนางก็เหมือนกับเลือดในร่างกายของเฟิงจินหยวนจะมีการเชื่อมต่ออยู่เสมอ เป็นเช่นนี้ที่การได้เห็นคนผู้นี้ตายและทนทุกข์ทรมานอย่างมาก นางไม่สามารถพูดอะไรที่น่ากลัวได้ นางกล่าวว่า “เมื่อนางจำข้าได้ ข้าก็สบายใจ ! ไม่มีใครในโลกนี้ที่ไม่หวังความรักตามธรรมชาติระหว่างบิดา มารดากับบุตร เจ้าเคยคิดเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ถ้าเจ้าดูแลข้าอย่างดีในตอนนั้น ตระกูลเฟิงจะไม่ตกต่ำลงในสภาพเช่นทุกวันนี้อย่างแน่นอน ! ตราบใดที่ข้ายังอยู่ ตระกูลเฟิงจะยังคงยอดเยี่ยมต่อไป น่าเสียดายที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ”
เมื่อได้ยินนางนำเรื่องนี้ขึ้นมาเฟิงจินหยวนมีความสุขมาก เขายังมีหลายสิ่งที่เขาอยากจะพูด เขาไอพักหนึ่งแล้วกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าข้าผิด ในเวลานั้นข้าไม่รู้ว่าสมองส่วนใดของข้าล้มเหลว ทำให้ข้ารู้สึกว่าถ้าข้าไม่ได้ไล่ตระกูลเหยาออกไปเพื่อแสดงจุดยืนของข้า ข้าก็จะต้องทนทุกข์ทรมานกับตระกูลเหยา ในที่สุดข้าก็สามารถผ่านการทดสอบของฮ่องเต้และไต่เต้าขึ้นสู่ตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้าย ในที่สุดข้าก็สามารถพาท่านย่าของเจ้ามาที่เมืองหลวงได้ บางทีมันอาจเป็นความรุ่งโรจน์ที่ทำให้ข้ากลายเป็นคนมึนงง เช่นเมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นข้าก็ไม่สามารถตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง ในท้ายที่สุดกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ว่าเราต้องการที่จะกลับไป มันก็ไม่สามารถทำได้ อาเฮง สิ่งเดียวที่ข้ามีความสุขคือเจ้าสามารถมีชีวิตที่ดี ในท้ายที่สุดมีเด็กจากตระกูลเฟิงของข้าที่มีอนาคตที่สดใส ไม่ว่าเจ้าจะเกลียดข้าหรือไม่พอใจ ข้าก็ยังหวังว่าเจ้าจะมีชีวิตที่ดี อาเฮง ข้าขอโทษ”
เมื่อคำขอโทษออกมาเฟิงจินหยวนก็เริ่มร้องไห้ ไม่ว่าเขาจะไม่ต้องการร้องไห้ต่อหน้าบุตรสาวคนนี้มากเพียงไร เขาก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ ตระกูลเฟิงมีชื่อเสียงมากเพียงใด ! อย่างไรก็ตามด้วยความผิดพลาดแต่ละครั้ง มันก็พังทลาย เมื่อคิดถึงตอนนี้ บุตรสาวคนที่สองนี้ได้ให้โอกาสตระกูลเฟิง อย่างไรก็ตามเขายังมองไม่เห็นสถานการณ์อย่างชัดเจน
เขาต้องการที่จะจับมือของเฟิงหยูเฮงแต่หลังจากพูดมานานเขาได้ใช้พลังงานอย่างมาก เขายกมันขึ้นมาสองสามครั้งแต่ไม่มีแรง มันคือเฟิงหยูเฮงที่ใช้ความคิดริเริ่มในการจับมือของเขา ในขณะที่จับนิ้วสองนิ้ว นางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ข้ากำลังจะตาย”เฟิงจินหยวนกล่าวว่า “ข้าอดทนจนถึงลมหายใจสุดท้ายนี้เพื่อเป็นการขอโทษเจ้าด้วยตัวเอง ตอนนี้ความปรารถนาสุดท้ายของข้าเป็นจริงขึ้นมาแล้ว ข้าสามารถปลดปล่อยลมหายใจสุดท้ายนี้ได้” เขาสูดลมหายใจอีกสองสามครั้ง และพยายามอย่างหนักเพื่อหาลมหายใจของเขาอีกครั้ง แต่มันเป็นโชคชะตาที่เขาจะต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้นเมื่อถึงเวลาที่เขาจะต้องตาย คนผู้นี้ไม่หลงเหลือพลังชีวิตอีกต่อไป แม้กระนั้นเขายังคงยึดมั่น เขาไม่เต็มใจที่จะปล่อยมันไป
วังซวนเห็นเขาเช่นนี้และรู้สึกว่านี่เป็นความทุกข์ทรมานมากเกินไปโดยกล่าวว่า “คุณหนูพูดกับนายท่านเฟิงเถอะ ข้าจะรออยู่ข้างนอกเจ้าค่ะ” จากนั้นนางก็รีบออกจากห้อง
เฟิงหยูเฮงมองเขาซักครู่แล้วถามเขาด้วยความขมวดคิ้ว“เจ้าต้องการให้ข้าช่วยให้เจ้าผ่านพ้นไปได้ง่ายขึ้นหรือไม่ ? ”
เฟิงจินหยวนพยักหน้าเขาซ้ำๆ “ข้าต้องการ ช่วยข้าด้วย ! ”
เฟิงหยูเฮงไม่ลังเลอีกต่อไปเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อของนาง นางดึงการฉีดยานาเซียออกจากมิติของนาง
“ความจริงแล้วบุตรสาวของเจ้าเสียชีวิตไปนานแล้วในภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือนางถูกฆ่าตายโดยคนเลวสองคนที่ใช้ยานอนหลับเกินขนาด แล้วโยนลงในในกองศพขนาดใหญ่”
ขณะที่นางพูดมือของนางก็ทำงานไปด้วย อย่างไรก็ตามเฟิงจินหยวนไม่ได้มองเข็ม เขาตกใจมากกับคำเหล่านี้และกล่าวด้วยเสียงสั่น ๆ “ไม่น่าแปลกใจที่เหยาซื่อบอกว่าเจ้าไม่ใช่บุตสาวของนาง ปรากฎว่าเจ้าไม่ได้… ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนางแล้วฉีดยาเข้าไปในร่างกายของเฟิงจินหยวนขณะที่กล่าวว่า “ใช่ ข้าไม่ใช่” เมื่อเห็นจ้องมองของเฟิงจินหยวน นางส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ความลึกลับของธรรมชาติจะต้องไม่ถูกเปิดเผย”
เฟิงจินหยวนไม่ถามต่อเปลือกตาของเขารู้สึกหนักอึ้ง และเมื่อพวกมันใกล้จะปิด เขาก็บ่นว่า “ทำไมข้าถึงรู้สึกง่วงนอนมาก ? ”
นางดึงเข็มออกมาแล้วกล่าวเบาๆ “ถ้าเจ้าง่วงนอนก็แค่นอนหลับ เมื่อเจ้าหลับ จะไม่มีความทุกข์อีกต่อไป”
จากนั้นนางมองเฟิงจินหยวนหลับตาอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าเขาพูดอะไรบางอย่างใกล้เคียงกับ “ข้าขอโทษ” แต่นางไม่สามารถได้ยินมันได้อย่างชัดเจน
ในที่สุดเขาก็หยุดหายใจภายใต้ผลกระทบของยานาเซีย ไม่มีความทุกข์ทรมาน นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่นางสามารถทำได้เพื่อเขาในฐานะบุตรสาว
นางลุกขึ้นและรู้สึกอึดอัดในห้องภายใต้ผลกระทบของห้องที่ร้อนอบอ้าว ผู้คนและสิ่งที่พบเห็นในอดีตของคฤหาสน์เฟิงหมุนวนในใจของนางเหมือนหนัง ท่านฮูหยินผู้เฒ่า เฉินซื่อ เฟิงเฉินหยู เฟิงจื่อเฮา จินเฉิน ฮันชิ… คนเหล่านี้ที่ครั้งหนึ่งเคยมีชีวิตอยู่ ทุกคนต่างก็เปล่งประกายผ่านความคิดของนางพร้อมกับคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ หลังจากฉากของเฟิงจินหยวนจากโลกนี้ไป มันก็หายไปหมดในโลกของนาง
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปไม่มีตระกูลเฟิงอีกแล้ว ! ” เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และนางก็สะอื้นเล็กน้อย น้ำตาของนางยังเปล่งประกายอยู่ นางรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องตลกมาก “บานซูพูดถูก ทำไมข้าถึงร้องไห้เพื่อตระกูลเฟิง ? ”
จากเงามืดบานซูปรากฏตัวและยืนอยู่ข้างหลังนางอย่างเงียบ ๆ นางเงียบโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น“ลองคิดดูสิ ข้าเป็นคนของตระกูลเฟิง ! ท้ายที่สุดแซ่ของข้าคือเฟิง หากครอบครัวสามารถมีชีวิตอยู่ได้ดี ใครจะไปตกอยู่ในตำแหน่งนี้ ? เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเขาเชื่ออย่างแท้จริงว่าข้าชอบอยู่โดดเดี่ยว ? พวกเขาเชื่อหรือไม่ว่าข้าชอบอยู่โดยปราศจากพ่อแม่และพี่น้อง ? หากพวกเขาปฏิบัติต่อข้าด้วยความจริงใจเพียงเล็กน้อย ข้าจะต้องตอบแทนมันมากกว่าที่ได้รับหลายเท่า และตระกูลนี้จะไม่ได้พบกับจุดจบนี้”
นางหายใจเข้าแล้วหันไปมองเฟิงจินหยวนบิดาคนนี้ไม่มีความคล้ายคลึงใด ๆ กับรูปร่างหน้าตาในอดีตของเขา เขาผอมเหมือนกิ่งไม้ และดูราวกับว่าเขามีอายุมากขึ้นจนถึงอายุ 50 หรือ 60 ปี ในความเป็นจริงแล้วเฟิงจินหยวนอายุแค่ 40 นี่เป็นปีสำคัญของเขา
“ข้าได้ยินมาว่าเขาต้องการถูกฝังกับท่านฮูหยินเหยาขอรับ”ในที่สุดบานซูก็กล่าว อย่างไรก็ตามเขาพูดถึงบางสิ่งที่เขาได้ยินจากทหารว่า “เขาพูดถึงมันมากกว่าหนึ่งครั้ง ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่สามารถดูแลท่านฮูหยินได้ดี แต่แม้ว่าเขาจะรอนาง ทุกความต้องการหลังจากการตายของเขามันก็จะดี เขายังกล่าวกับองค์ชายเก้าว่าเขาปรารถนาที่จะถูกฝังอยู่ในหลุมฝังศพเดียวกับท่านฮูหยิน แต่องค์ชายเก้าไม่อนุญาตขอรับ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ“ไม่อนุญาตนั้นถูกต้องแล้ว ข้าไม่หวังว่าท่านแม่จะต้องมีการเกี่ยวข้องกับตระกูลเฟิงหลังจากการตายของนาง ที่เขาสามารถส่งท่านแม่ไปได้ครั้งล่าสุดคือขีดจำกัดของความสัมพันธ์ของพวกเขา หากพวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันอย่างเหมาะสมเมื่อมีชีวิต ทำไมพวกเขาถึงอยู่ด้วยกันต่อไปในความตาย”
“ถ้าอย่างนั้นศพของเฟิงจินหยวน เราจะจัดการอย่างไรขอรับ ? ” บานซูถาม “เมืองชาปิงมีสถานที่ทางตะวันออกที่สามารถฝังผู้คนได้เท่านั้น ท่านฮูหยินถูกฝังที่นั่นดังนั้นเขาจึงไปที่นั่นไม่ได้”
เฟิงหยูเฮงคิดสักพักแล้วกล่าวว่า“เผาเขา ! เผาจนเหลือเพียงฝุ่นกระดูก เทลงในโกศแล้วให้คนส่งกลับไปที่เมืองหลวง และ…ส่งให้เฟินได”
บานซูตกตะลึง“คุณหนูสี่ตระกูลเฟิง นางจะไม่เทกระดูกทิ้งหรือขอรับ ? นางเกลียดเฟิงจินหยวน และหวังในแต่ละวันว่านางสามารถบดกระดูกของเขาให้กลายเป็นฝุ่น ถ้ามอบให้กับนางก็เท่ากับเรามอบของขวัญให้นาง”
“ถ้านางจะเทก็ปล่อยให้นางเท” เฟิงหยูเฮงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเท่ากับคนโบราณ ในโลกสมัยใหม่มีผู้คนมากมายที่กระจัดกระจายอยู่ในมหาสมุทร “หากเฟินไดฝังมันอย่างถูกต้อง ก็ถือว่าเป็นการสานความสัมพันธ์ระหว่างบิดากับบุตรสาว ถ้ามันถูกเททิ้งจริง ๆ ก็ถือได้ว่าเป็นกรรมการกุศลสุดท้ายที่เฟิงจินหยวนทำเพื่อบุตรสาวคนที่สี่ของเขา! ปมที่ขี้เถ้าหัวใจของนางจะหายไป จากนั้นนางจะเข้าใจความคับข้องใจของตระกูลเฟิงในโลกนี้… นั่นก็จะเป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน