The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 953-954

ตอนที่ 953 ละทิ้งความคิดของเจ้าอย่างรวดเร็ว
ตอนที่953 ละทิ้งความคิดของเจ้าอย่างรวดเร็ว
ไหล่หมูในชามของฮ่องเต้ถูกเสือตัวน้อยขโมยไป…
ฮ่องเต้คิดว่าถ้าเขาอายุยังน้อยและสิ่งนี้เกิดขึ้นเมื่อ20 ปีก่อน เขาน่าจะไปจับเสือตัวน้อยได้ ถ้าเขาสามารถเอามันกลับมาได้ล่ะ ? แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าทำ ด้วยแขนและขาแก่ ๆ ของเขา เขาจะเอาชนะเสือได้อย่างไร ? เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาทำร้ายตัวเอง นั่นจะส่งผลให้ไม่เพียงแต่เขาจะได้รับบาดเจ็บ แต่ราชวงศ์ต้าชุนจะได้รับบาดเจ็บด้วย โลกยังไม่ได้มอบหมายให้องค์ชายเก้า เขาไม่สามารถทิ้งสิ่งต่าง ๆ เหมือนที่เป็นอยู่และเพิกเฉยได้ มีหลายสิ่งที่ต้องแก้ไขในขณะที่เขายังอยู่ เขาไม่สามารถทำลายพวกเขาและบุตรชายของเขาได้
ฮ่องเต้กลืนน้ำลายของเขาและดูเสือน้อยกินไหล่หมูที่เหลืออย่างมีความสุขเขารู้สึกเศร้าใจมาก มองย้อนกลับไปที่ชามของเขา… เอาล่ะไม่ว่าในกรณีใดก็ยังมีซี่โครง และลูกชิ้นอยู่บ้าง เขาจะกิน ! ขณะที่เขาตักอาหารเพิ่มเข้าไปในปาก เขาก็ได้ยินเสียงพระชายาหยุนกล่าวกับจางหยวน “ไปบอกห้องเครื่องของฮ่องเต้ว่าพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เตรียมอาหารสำหรับฮ่องเต้ต่อไป มื้ออาหารขององค์ฮ่องเต้ พ่อครัวของตำหนักศศิเหมันต์จะเป็นคนทำเอง” ขณะที่นางกล่าวนางมองไปที่ฮ่องเต้ “ถ้าฝ่าบาทชอบกินอาหารที่ทำจากห้องเครื่องของฮ่องเต้ก็กินที่พระราชวังของฝ่าบาท อย่ามาที่ตำหนักของข้า”
”ไม่ไม่ ไม่ ! ” ฮ่องเต้ส่ายหัวซ้ำ ๆ “ข้าจะไม่กินอีกแล้ว ข้าจะไม่กัดอีกแม้แต่คำเดียว” ขณะที่เขากล่าวสิ่งนี้ เขาวางชามลงและไม่ได้มองอีกเลย เป็นเรื่องตลกที่เขารอหยุนเปี้ยนเปี้ยนมานานกว่า 20 ปี ในที่สุดเขาก็สามารถเข้ามาในตำหนักได้ เขาจะล้มเหลวเพราะไหล่หมูได้อย่างไร
พระชายาหยุนพยักหน้า“นั่นเป็นเรื่องดี อาเฮงพูด ฝ่าบาทมีสามสูง แม้ว่าข้าจะไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนว่าสามสูงหมายถึงอะไร แต่ข้ายังจำได้ว่านางบอกว่า มันจะดีที่สุดถ้าฝ่าบาทกินมังสวิรัติและกินเนื้อสัตว์ให้น้อยลง”
ฮ่องเต้รู้สึกว่าหัวของเขามึนงงจากการฟังและเขาก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวพึมพำ “มีหลายครั้งที่ผู้หญิงคนนั้นไม่น่ารัก… ข้าจำได้ว่าสิ่งที่นางชอบกินมากที่สุดคือไหล่หมูใช่หรือไม่ ? นกพิราบทอดอีกด้วย เหตุใดนางถึงกินได้แต่ข้ากินไม่ได้”
พระชายาหยุนไม่สนใจเขาแต่จางหยวนกล่าวว่า “นางอายุเท่าไหร่ ? ฝ่าบาทอายุเท่าไหร่พะยะค่ะ ? ท่านทั้งสองจะเปรียบเทียบกันได้อย่างไรพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้ผู้ชรายิ่งหดหู่ยิ่งกว่าเดิมขันทีคนนี้ก็ไม่น่ารักเช่นกัน เขาจะต้องหาโอกาสที่จะหาขันทีคนใหม่มาแทนที่ขันทีคนนี้
“เอาล่ะ”พระชายาหยุนโบกมือแต่ไม่หันหลังกลับ ขณะที่ลูบหัวเสือน้อย นางกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่ามีพระโพธิสัตว์อีกคนปรากฏตัวในเมืองหลวง ? นางเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าแปด ? และนางได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากมายโดยได้รับคำชมจากผู้คนในเมืองหลวง”
ฮ่องเต้ย่อมทราบเรื่องนี้เป็นธรรมดาอยู่แล้วและเขาก็ชื่นชมองค์ชายแปดดังนั้นเขาจึงพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “มีเรื่องแบบนี้ แต่เนื่องจากมันเป็นเรื่องดีก็ปล่อยให้พวกเขาทำต่อไป การที่พลเมืองที่ได้รับผลประโยชน์นั้นดีกว่าทุกสิ่ง นอกจากนี้ยังช่วยให้ราชสำนักไม่จำเป็นต้องให้ความช่วยเหลืออีกด้วย”
“แต่ข้าได้ยินเช่นกันเนื่องจากชื่อเสียงที่ดีขึ้นของบุตรชายของนางทำให้มารดารู้สึกไม่พอใจและวิ่งไปหาฮูหยินใหญ่ของฝ่าบาทเพื่อรับผลประโยชน์บางอย่าง นางต้องการที่จะกลับไปดำรงตำแหน่งพระสนมหยวนชู”
ฮ่องเต้รู้สึกว่าหัวของเขาเริ่มปวดจากการฟังสิ่งนี้และเขาอดไม่ได้ที่จะต่อรองกับพระชายาหยุน “เจ้าพูดอะไร ? ฮูหยินใหญ่อะไรกัน ? ฮองเฮา เรียกนางว่าฮองเฮา” หลังจากกล่าวอย่างนี้ เขากล่าวต่อโดยไม่รอให้พระชายาหยุนตอบว่า “นางรู้ว่าทุกอย่างดีขึ้นงั้นหรือ ปัญหาของนางคืออะไร ? ไม่ว่าจะได้รับการอนุมัติหรือไม่ นั่นไม่ขึ้นกับเราที่จะตัดสินใจ ไม่ต้องกังวล ! นางจะไม่ได้อะไรที่ดีเลย”
“หึ”พระชายาหยุนเหลือบตา “ข้าไม่สนใจว่าฝ่าบาทจะให้ประโยชน์กับใครก็ตาม ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด มันเป็นเรื่องของเรือนชั้นในของฝ่าบาท ข้าแค่ต้องการเตือนฝ่าบาทว่าหมิงเอ๋อและอาเฮงเป็นคู่บ่าวสาว อย่าทำให้พวกเขามีปัญหา ให้พวกเขา 2 คนสนุกกับช่วงเวลาที่สงบสุขด้วยกัน สำหรับพระโอรสของฝ่าบาท มันจะดีที่สุดถ้าพวกเขาสามารถแสดงสัญญา ส่วนบัลลังก์ห่วย ๆ ของฝ่าบาท หมิงเอ๋อไม่ชอบและอาเฮงก็ไม่อยากได้ ในอนาคตเพียงแค่มอบให้กับคนที่ดีที่สุด นั่นคือสิ่งที่ข้าชอบมากที่สุด”
ฮ่องเต้ถูมือเข้าด้วยกัน“นั่น…เปี้ยนเปี้ยน ! เจ้ารู้แล้วว่าในบรรดาบุตรของข้า คนที่ข้าโปรดปรานมากที่สุดคือหมิงเอ๋อ นอกจากนี้เขายังมีอาเฮงให้การสนับสนุนเขา เมื่อโลกถูกมอบให้แก่พวกเขา ยุคแห่งสันติภาพและความเจริญรุ่งเรืองนั้นจะยอดเยี่ยมเพียงใด ! แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้ข้าอารมณ์ดีขึ้นมา ! นอกจากนี้ ! เจ้าไม่ฟังเรื่องที่หัวหน้าโหราจารย์บอกหรือ ? แล้วเจ้าจะได้ยินแน่นอนว่าอาเฮงเป็นดาวหงส์เพลิง ตำแหน่งฮองเฮานั้นถูกกำหนดให้เป็นของนาง ตราบใดที่มีนางอยู่เคียงข้าง ราชวงศ์ต้าชุนจะเจริญรุ่งเรืองอย่างแน่นอน ! ”
“ฮึ่ม! ” พระชายาหยุนพูดจาเย้ยหยันว่า “ดาวหงส์เพลิงอะไร โกหก ! ซวนจ้าน ข้ากำลังบอกฝ่าบาทว่า ไม่ว่าอะไรฝ่าบาทต้องปล่อยให้หมิงเอ๋อมีชีวิตที่ดี หากเขาทนทุกข์ทรมานกับความไม่พอใจ ข้าจะวางเพลิงพระราชวังของฮ่องเต้ ! ”
ฮ่องเต้ตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัวและกล่าวซ้ำๆ ว่า “แน่นอน ทุกสิ่งจะทำตามที่เจ้าบอก ! ทุกอย่างจะทำตามที่เจ้าพูด ! ”
คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานมีแขกที่คาดไม่ถึงเขาคือเสนาบดีหลู่ซ่ง ในปัจจุบัน แม่ทัพปิงหนานไม่ค่อยใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในราชสำนัก แม้แต่การปรากฏตัวในราชสำนักก็เป็นสิ่งที่เขาทำเป็นครั้งคราวเท่านั้น เขาไม่เคยได้ร่วมงานกับเสนาบดีฝ่ายซ้ายจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเฟิงจินหยวนหรือหลู่ซ่งคนปัจจุบัน ในขณะที่ไม่ได้โต้เถียงและต่อสู้ เมื่อพบพวกเขา เขาไม่เคยปฏิบัติกับพวกเขาเป็นอย่างดี
แต่นับตั้งแต่หลู่หยานเสียชีวิตไปความคิดของหลู่ซ่งก็เริ่มเปลี่ยนไป นอกจากนี้เขายังกระตือรือร้นกับเหรินซีเต๋า ดังนั้นเขาจึงสุภาพมากเมื่อพบกับแม่ทัพปิงหนาน แต่ความสุภาพนั้นจำกัดเมื่อพวกเขาพบกันในราชสำนัก เนื่องจากพวกเขาไม่ได้พบกันเป็นการส่วนตัว หลู่ซ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก
แม่ทัพปิงหนานต้อนรับเขาอย่างเหมาะสมในห้องโถงด้านหน้าและท่าทางของเขาค่อนข้างเป็นทางการและดูห่างเหิน นี่ทำให้เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์กับเขามากนัก แต่หลู่ซ่งก็มาส่งของกำนัล ไม่มีอะไรที่มีคุณค่าอย่างยิ่งเพราะมันประกอบด้วยของชิ้นเล็ก ๆ ที่เขาซื้อมา มีอาหาร ผ้า ชุดน้ำชา และภาพเขียน
ความจริงแล้วสิ่งเหล่านี้ไม่คุ้มค่ากับเงินมากนักและภาพเขียนเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ควรค่าแก่การนำเสนอ ตามที่เขาอธิบายด้วยคำพูดของเขาเอง “สถานการณ์ของคฤหาสน์หลู่แย่กว่าในอดีตและไม่สามารถทำอะไรได้มาก เพื่อให้สิ่งที่ดี ผลงานการเขียนอักษรเหล่านี้เป็นผลงานที่ข้าเก็บในอดีต แม้ว่าครอบครัวจะล่มสลาย ข้าก็ไม่อยากขายพวกมัน”
แม่ทัพปิงหนานขมวดคิ้วขณะมองดูสิ่งนี้“เสนาบดีนำมาเพื่ออะไร ? ไม่ต้องพูดถึงว่าเราไม่ได้สนิทสนมกันพอที่จะมอบของกำนัลให้กัน แต่เมื่อพูดถึงความเป็นอยู่ล่าสุดของคฤหาสน์หลู่ แม้ว่าเราจะมาถึงระดับนั้นแล้ว ท่านใต้เท้าคาดหวังอะไรกับครอบครัวของแม่ทัพอย่างข้าที่จะทำกับภาพเขียนอักษรงั้นหรือ ? สำหรับท่านใต้เท้าที่จะมอบสิ่งเหล่านี้ให้ข้า สิ่งนี้ไม่ได้ตั้งใจที่จะดูถูกข้าหรอกหรือ ? ”
หลู่ซ่งตัวแข็งทื่อและอธิบายอย่างรวดเร็ว“มันเป็นความผิดพลาดของข้า แม่ทัพต้องไม่เข้าใจผิด ข้าไม่ได้คิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย ข้าแค่คิดว่าสิ่งของที่มีค่าของคฤหาสน์หลู่มีอะไรบ้าง หากแม่ทัพไม่ชอบพวกมัน เพียงแค่ส่งคนนำไปขายในภายหลัง พวกมันทำเงินได้พอสมควร” ดังที่หลู่ซ่งกล่าว เขาดูงานอีกครั้งและรู้สึกปวดใจเล็กน้อย
แม่ทัพปิงหนานจะได้เห็นความจริงใจของเขาและยิ่งทำให้เขาสับสนมากขึ้น”เจตนาของท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายคืออะไร ? มันจะดีกว่าถ้าจะพูดโดยตรง ! มันไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมระหว่างเรา ความจำเป็นในการคาดเดาเกมควรจะอยู่ในราชสำนัก อย่ายุ่งกับสิ่งเหล่านี้ในที่ส่วนตัว มันเหนื่อย”
หลู่ซ่งพยักหน้าก่อนที่จะกล่าวว่า”ท่านแม่ทัพไม่ต้องคิดมากขอรับ ข้ามาวันนี้เพื่อขอบคุณแม่ทัพน้อย แม่ทัพน้อยช่วยชีวิตข้าไว้” หลังจากกล่าวอย่างนี้เขาเห็นว่าแม่ทัพปิงหนานยังคงดูสับสนอยู่ ดังนั้นเขาจึงอธิบายว่าเหรินซีเต๋าช่วยชีวิตเขาไว้ได้อย่างไร จนกระทั่งแม่ทัพปิงหนานดูเหมือนจะเข้าใจ ตอนนั้นเองที่เขาผ่อนคลายเล็กน้อย “ถ้าไม่ได้แม่ทัพน้อยที่ช่วยพาข้าไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพร แม้ว่าข้าจะไม่ตาย ข้าก็จะเป็นลมบนถนน มันน่าอับอายมาก ! ”
แม่ทัพปิงหนานพยักหน้า“ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน เป็นไปได้ว่าเด็กน้อยนั้นไม่รู้สึกว่ามันสำคัญอย่างยิ่ง ท่านเสนาบดีหลู่อย่าได้ยึดถือเป็นเรื่องจริงจังเกินไป”
”ไม่ไม่ ไม่” หลู่ซ่งโบกมือของเขาซ้ำหลายครั้ง “เมื่อได้รับพระคุณที่ช่วยชีวิตเช่นนี้แล้ว จะต้องได้รับการตอบแทนอย่างจริงจัง มันเป็นเพียงว่าตระกูลหลู่ไม่มีรากฐานมากและสามารถมอบได้เพียงสิ่งของทั่วไปเท่านั้น ข้าหวังว่าแม่ทัพจะชอบพวกมัน”
นั่นคือความหมายที่จะไม่โจมตีใครบางคนหลังจากพวกเขายอมรับข้อผิดพลาดของพวกเขาแม่ทัพปิงหนานเห็นว่าเขาจริงใจ หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย ถ้าบุตรชายของเขาช่วยชีวิตเขาไว้จริง ๆ การขอบคุณเป็นเรื่องปกติ มันเป็นเพียงการขอบคุณเท่านั้น เขาจึงยอมรับของกำนัลและถามเกี่ยวกับสุขภาพของหลู่ซ่ง
หลู่ซ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อหัวข้อนี้ถูกนำขึ้นมาเขาบอกกับแม่ทัพปิงหนานว่า “ในอดีตความคิดของข้ามักจะเลวร้ายที่สุด และรู้สึกราวกับว่าข้าจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกนาน มีอาการไอเป็นเลือด อาการป่วยเช่นนี้จะวางใจได้เช่นไร ? ต่อมาหลังจากข้าไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรและพระชายาหยูให้การรักษาเป็นการส่วนตัว นางส่งคนไปที่คฤหาสน์เพื่อบอกข้าว่าไม่มีโรคร้ายแรง นางให้ยามาและข้าก็เริ่มดีขึ้นหลังจากทานไปแล้วซึ่งทำให้ข้ารู้สึกสบายใจ อาการป่วยก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว”
ปิงหนานพยักหน้าขณะฟังความสามารถทางการแพทย์ของเฟิงหยูเฮงไม่ใช่สิ่งที่เกินจริง เขายังเป็นผู้รับผลประโยชน์อยู่สองสามครั้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับขาของเขาซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้หลายครั้งในตอนที่เขาอายุยังน้อย มันเป็นเพราะความสามารถที่น่าอัศจรรย์ของเฟิงหยูเฮงที่ทำให้ขาของเขาหายเป็นปกติ ตอนนี้พวกมันไม่ได้เจ็บแม้แต่น้อยและมันก็ไม่ปวดเมื่อฝนตก
ทั้งสองคุยกันอย่างสุภาพสักพักก่อนที่หลู่ซ่งจะลาจากไปหลังจากที่เขาจากไปแล้ว ในสนามหญ้าภายในของคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน เหรินซีเฟิงยืนมือเท้าสะโพกของนาง ขณะบังคับให้พี่ชายสารภาพออกมา
เหรินซีเต๋าเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นให้น้องสาวของเขาฟังในขณะที่ถามบางสิ่งบางอย่างที่เขาสงสัยมาตลอดเวลา โดยกล่าวว่า “น้องสาว เจ้าได้ยินมาว่าตระกูลหลู่มีบุตรสาวที่งดงามที่สุดหรือไม่ ? ”
ซีเฟิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้“ท่านพี่หมายความว่าอย่างไร ? ”
“ข้าได้พบกับคุณหนูตระกูลหลู่และนางก็งดงามราวกับนางฟ้า เสนาบดีหลู่บอกว่านางเป็นบุตรสาวคนโตของเขา” เหรินซีเต๋ายังคงมีอาการสับสนเมื่อเขายกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด เขาจึงกล่าวเสริมว่า “แต่สิ่งที่แปลกคือคุณหนูใช้กลิ่นฉุน ๆ ที่ร่างกายของนาง มันเป็นกลิ่นที่ไม่ดีจนทนไม่ไหว แม้ว่านางจะสวย แต่กลิ่นก็ทำให้ข้าอยากหนีโดยเร็วที่สุด”
“การหนีโดยเร็วที่สุดนั้นถูกต้อง! ” เหรินซีเฟิงเตือนด้วยสีหน้าอันหนักแน่น “ท่านพี่ต้องเข้าใจว่าเมื่อตระกูลรับแขกโดยเฉพาะแขกชาย ไม่มีเหตุผลในการให้ผู้หญิงออกมาดูแลพวกเขา ท่านพี่เพิ่งส่งเสนาบดีหลู่กลับไปและพบบุตรสาวของเขา และนางก็งดงามราวกับนางฟ้า ท่านพี่ไม่รู้สึกว่ามีบางสิ่งที่แปลกเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างหรือ ? นอกจากนี้…” เหรินซีเฟิงจดจำบางอย่าง “หลู่ปิงกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยฮูหยินใหญ่ของตระกูลเหยา และใบหน้าครึ่งหนึ่งของนางเสียโฉม”
ซีเต๋าโบกมือแล้วกล่าวว่า“ใบหน้าเสียโฉมอะไร ? น้องสาวจำผิดหรือไม่ ? หรือว่าแผลหายดีแล้ว ไม่มีร่องรอยของมันแม้แต่น้อย นอกจากนี้เสนาบดีหลู่บอกว่าท่านฮูหยินตระกูลหลู่ไปที่วัด และเพื่อตอบแทนความเมตตาในการช่วยชีวิตเขา การต้อนรับข้าในฐานะแขกด้วยตัวเขาเองนั้นไม่เหมาะสมอย่างแท้จริงและมาเพื่อขอบคุณข้า น้องสาว นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าถาม ข้าอยากถามผู้หญิงคนนั้นเป็นบุตรสาวของตระกูลหลู่หรือไม่ ? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินชื่อนางมาก่อน ? ความงามของนางนั้นมากกว่าสาวงามจากตระกูลเฟิงหลายเท่า ! ”
“งั้นหรือ? ” เหรินซีเฟิงจ้องมองพี่ชายของนางและเตือนเขาอย่างเคร่งขรึมอีกครั้งว่า “ตั้งแต่สมัยโบราณ สาวงามไม่เคยมีจุดจบที่ดี เฟิงเฉินหยูที่งดงามล่มเมือง หากท่านพี่ต้องการที่จะปกป้องชีวิตของท่านพี่และต้องการที่จะปกป้องความสงบสุขของทุกคนในคฤหาสน์ อยู่ให้ห่างจากตระกูลหลู่ ! ”
หลังจากกล่าวจบเหรินซีเฟิงสะบัดแขนเสื้อจากไป เหรินซีเต๋าส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ น้องสาวของเขาอารมณ์ร้อน เขาไม่ได้บอกว่าเขาสนใจนาง เขาแค่อยากรู้อยากเห็นและต้องการสอบถาม อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่ามันจะได้พบกับทัศนคติที่แน่วแน่จากน้องสาวของเขา
หลังจากไปเยี่ยมคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานหลู่ซ่งไม่ได้กลับบ้าน เขานั่งในรถม้าและมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางต่อไป ตำหนักหยู !
ตอนที่ 954 พระราชโองการที่ไม่คาดคิด
ตอนที่954 พระราชโองการที่ไม่คาดคิด
เพื่อพูดถึงว่าทำไมหลู่ซ่งยังคงหวังที่จะประสบความสำเร็จกับเหรินซีเต๋าเป็นผลมาจากใบหน้าของหลู่ปิงดีขึ้น แผลเป็นที่รุนแรงค่อย ๆ จางลงจนหายไปหมด นี่คือสิ่งที่ฟื้นฟูความหวังของตระกูลหลู่
ครั้งหนึ่งเขาเคยคุยเรื่องนี้กับภรรยาของเขาและสอบถามเรื่องนี้อย่างลับๆ เหตุผลที่ใบหน้าที่ถูกทำลายโดยแมลงนั้นสามารถฟื้นตัวได้ ส่วนใหญ่เป็นผลมาจากคนที่เลี้ยงดูแมลงตายไป พวกเขาไม่รู้ว่าใครเป็นต้นเหตุของข้อผิดพลาดนั้น ไม่ว่าจะเป็นองค์หญิงเจ็ดของกูซูหรือผู้อื่น อย่างไรก็ตามเจ้านายของแมลงตัวนั้นตายไปแล้ว ใบหน้าของหลู่ปิงก็หายดีขึ้นช้า ๆ นี่ทำให้พวกเขาถอนหายใจกับความลึกลับของแมลงในตำนานนั้น
หลู่ซ่งมาถึงตำหนักหยูและแสดงความขอบคุณอีกครั้งมันก็เกิดขึ้นที่เฟิงหยูเฮงอยู่ในตำหนักวันนี้ และนางก็ต้อนรับเขาเป็นการส่วนตัว
สิ่งที่หลู่ซ่งมอบให้นั้นไม่แตกต่างไปจากที่เขามอบให้กับคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานงานเขียนอักษรถูกแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มเมื่อพวกเขาทำความสะอาดคฤหาสน์ เขาไม่ได้โกหก พวกมันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่คฤหาสน์ของหลู่ที่สามารถนำออกมาได้ พวกมันยังเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เหลืออยู่ ในการเยี่ยมเยียนของเขาวันนี้ ประการแรกคือเขาต้องการแสดงความขอบคุณ ประการที่สองเขาต้องการได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดถึงอาการของเขาเป็นการส่วนตัว
นั่นเป็นเพียงวิธีที่ผู้ป่วยเป็นแม้ว่ามันจะทำให้อุ่นใจเมื่อได้ยินข้อความที่ส่งมาโดยบ่าวรับใช้ พวกเขายังคงหวังที่จะถามหมอเป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นเช่นนี้เท่านั้นที่จะทำให้พวกเขาหายกังวลได้
ในฐานะหมอเฟิงหยูเฮงเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี นางจึงกล่าวกับเขาว่า “ครั้งล่าสุดที่ร้านห้องโถงสมุนไพร ข้าใช้กล้องส่องในกระเพาะอาหารแล้วเอาตัวอย่างมาวิเคราะห์ ผลลัพธ์ที่ได้เป็นที่น่าพอใจและต้องการเพียงยาแก้อักเสบและการฟื้นตัวจะเป็นไปอย่างช้า ๆ อาการป่วยของท่านใต้เท้าไม่ร้ายแรงอย่างที่เคยสงสัย อย่างที่ข้าบอกไปในครึ่งปีหลัง อย่ากินของที่รสจัดเกินไป พยายามที่จะกินโจ๊กมากขึ้นและหลีกเลี่ยงการทานอาหารเย็น ดูแลกระเพาะอาหารของท่านใต้เท้าให้ดี และทุกอย่างจะดีขึ้นหลังจากนั้นครึ่งปี” หลังจากกล่าวอย่างนี้นางก็เน้นย้ำ “100 เหรียญเงินที่ท่านใต้เท้าจ่ายครั้งล่าสุดนั้นเพียงพอสำหรับการตรวจร่างกายและยาสำหรับครึ่งปี ท่านใต้เท้าโปรดวางใจได้”
เท่านั้นหลู่ซ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุดเขาก็ได้ยินว่าเขาสบายดีจากเฟิงหยูเฮงด้วยตัวเอง ในไม่ช้าอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาถูมือเข้าด้วยกันและแสดงความขอบคุณซ้ำ ๆ ในเวลาเดียวกันเขาคิดกับตัวเองว่าควรจะนำเรื่องนี้ขึ้นมาพูดหรือไม่ เรื่องของเหรินซีเต๋าและหลู่ปิง อย่างไรก็ตามหลังจากคิดอยู่นาน เขารู้สึกว่ามันจะกะทันหันเกินไปและให้ความรู้สึกห่างเกินหลังจากได้รับ ยิ่งกว่านั้นการแต่งงานระหว่างตระกูลหลู่กับตระกูลเหรินเป็นสิ่งที่เขาต้องคิดขึ้นมา เขาไม่ควรพูดเรื่องนี้กับเฟิงหยูเฮง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรเลยหลังจากการพิจารณาอย่างถี่ถ้วน
หลังจากที่หลู่ซ่งออกไปแล้วหวงซวนก็ยิ้มเยาะและกล่าวว่า “เห็นได้ชัดว่าเขายังมีบางสิ่งที่เขาต้องการจะพูดแต่จบลงด้วยการไม่พูด ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายผู้นี้คิดอะไรอยู่ ? ที่จริงแล้วเสนาบดีเป็นแบบนี้หรือ ? ” หลู่ซ่งนั้นเหมือนกับเฟิงจินหยวน ! แต่นางไม่ได้พูดตอนสุดท้าย นอกจากนี้เฟิงจินหยวนก็เสียชีวิตแล้ว เมื่อพูดถึงคนตาย มันเป็นการดีที่จะอ่อนโยนกว่านี้อีกเล็กน้อย หลังจากเก็บเงียบอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เอ่ยว่า “ช่างเจ้าเล่ห์”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงคิดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า”ถ้าเสนาบดีคนปัจจุบันสามารถเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างชัดเจนและยืนอยู่ฝ่ายเรา มันไม่ใช่เรื่องเลวร้าย มันดีกว่ากองกำลังต่อต้านของฝ่ายตรงข้าม แต่มันก็ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขของเขาด้วย เขาจะต้องไม่พยายามใช้ประโยชน์จากพวกเรา”
เนื่องจากเรื่องของท่านผู้หญิงหยวนฮองเฮาจึงรู้สึกหมดกำลังใจและนางก็รู้สึกเป็นกังวลมาก นี่เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่นางถูกข่มขู่ให้ทำอะไรเพื่อท่านผู้หญิงหยวน นางไม่รู้ว่าจะมีวันหมดสิ้นกับสิ่งนี้หรือไม่ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าครั้งต่อไปสิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปอย่างที่ฟางอี้พูด และท่านผู้หญิงหยวนมาขอให้นางช่วยให้องค์ชายแปดเป็นองค์รัชทายาท นั่นเป็นวิธีที่ดีหรือไม่ ?
นี่คือสิ่งที่นางคิดเกี่ยวกับการเดินทางไปที่ห้องโถงสวรรค์ฟางอี้อยู่ข้าง ๆ นางและสามารถเข้าใจสิ่งที่เจ้านายของนางคิด นางขมวดคิ้ว จากนั้นนางจึงแนะนำว่า “พระองค์ไม่ควรคิดมากเกินไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เราต้องผ่านการทดสอบปัจจุบันก่อน ลองคิดดูให้ดีกว่านี้ภายหลัง เราต้องคิดถึงบางสิ่งบางอย่างอย่างถี่ถ้วนและต้องไม่อนุญาตให้ท่านผู้หญิงหยวนทำเช่นนี้ต่อไป” ในขณะที่แนะนำเจ้านายของนาง นางทนความเจ็บปวดในร่างกายของนาง การที่นางต้องทนทุกข์ทรมานในวันนั้นยังไม่ได้ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว
ฮองเฮาพยักหน้านางเข้าใจตรรกะที่อยู่เบื้องหลังสิ่งนี้ แต่วิธีที่พวกเขาคิด ความคิดที่ละเอียดนี้นั้นไม่ง่ายเลย
ที่ทางเข้าห้องโถงสวรรค์จางหยวนกำลังยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับแส้หางม้า เมื่อเห็นว่าฮองเฮาเดินทางมาถึง เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคำนับ ก่อนที่จะกล่าวว่า “ฝ่าบาทกำลังดูรายงานบางฉบับและบอกว่าฝ่าบาทจะไม่พบใครพะยะค่ะ แต่เมื่อพระองค์มา ข้าจะเข้าไปรายงานเรื่องนี้กับฝ่าบาท พระองค์รอสักครู่พะยะค่ะ” จางหยวนกล่าวอย่างนี้และหันเข้าไปด้านใน เขารู้ว่าฮองเฮาเป็นคนที่รู้กาละเทศะมาก และไม่เคยพูดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องของความโปรดปราน และแน่นอนว่านางจะไม่ต่อต้านเรื่องของฮ่องเต้ โดยปกติแล้วนางจะไม่ใช้เวลามากกับฮ่องเต้และจะปรากฏตัวต่อเมื่อสถานการณ์เรียกร้อง และจะร่วมมือกับฮ่องเต้เพื่อแสดงผลงานที่ดี ฮ่องเต้เคยกล่าวไว้ก่อนหน้าว่าฮองเฮาเป็นคนที่เข้าใจง่าย เมื่อพูดถึงสมาชิกในตำหนักในของฮ่องเต้ที่สามารถเข้าสู่ห้องโถงสวรรค์ได้ นอกจากพระชายาหยุน มันจะเป็นฮองเฮาเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าจางหยวนกำลังจะไปรายงานฮองเฮาลังเลและหยุดเขาโดยกล่าวว่า “ไม่รีบเร่ง ข้าไม่มีเรื่องเร่งด่วน เมื่อได้ยินว่าวันนี้ฝ่าบาทยุ่งมาก กลัวว่าฝ่าบาทจะไม่สนใจสุขภาพของฝ่าบาท ข้าจึงมาดู”
“พระองค์ทรงห่วงใยอย่างแท้จริงพะยะค่ะ”จางหยวนกล่าวอย่างรวดเร็ว “วันนี้ฝ่าบาทยุ่งมาก ในราชสำนักมีเรื่องที่ต้องแก้ไข และมีหลายครั้งที่ฝ่าบาทยังคงตรวจรายงานในช่วงดึก แต่ยายังส่งเข้ามาตามกำหนดเวลา และยาเป็นยาที่ดีได้รับจากพระชายาหยู พระองค์โปรดให้เป็นอย่างนี้ด้วย” หลังจากขันทีกล่าวเสร็จ เขาก็เริ่มบ่นภายใน ราชสำนักยุ่งเกินไปได้อย่างไร มันเป็นเพียงว่าเขาจะพยายามเข้าไปในตำหนักศศิเหมันต์ ทุกครั้งที่เขามีโอกาสในระหว่างวัน เพียงเพราะสิ่งนี้กลายเป็นเช่นนี้ แต่เขาไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับฮองเฮา ดังนั้นเขาจึงพบข้ออ้างที่จะแกล้งนาง
เมื่อมองจางหยวนเข้าสู่ห้องโถงฮองเฮาเริ่มแสดงท่าทีล่าถอย นางมองไปที่ฟางอี้ นางมองเป็นเชิงถามว่า : เราควรกลับไปหรือไม่ ?
ฟางอี้ส่ายหน้าของนางแล้วกล่าวอย่างเงียบๆ “พวกเรามาแล้ว ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ไม่สามารถหลีกเลี่ยงปัญหานี้ได้ พระองค์จำเป็นต้องเข้าไป แม้ว่าพระองค์จะต้องกัดฟันและทนมัน”
ฮองเฮาเข้าใจจริงๆ ในขณะกัดฟันของนาง ฮ่องเต้รู้สึกไม่สบายใจเมื่ออ่านรายงานบางฉบับในปัจจุบัน เมื่อเห็นว่าฮองเฮาเสด็จมา เขาก็โบกมือให้นางว่า “รีบมาหาเราเถิด เมื่อฤดูหนาวมาถึงมีภัยพิบัติในฤดูหนาว ตอนนี้ทั้งสามมณฑลทางภาคเหนือได้หยุดก่อให้เกิดความรำคาญ ผลที่ตามมาก็คือมณฑลทางภาคใต้เริ่มก่อให้เกิดความวุ่นวาย พวกเขากำลังส่งรายงานทั้งหมดเพื่อขอความช่วยเหลือ พวกเขาทุกคนคิดว่าคลังสมบัติของชาติเป็นแหล่งความมั่งคั่งที่ไม่มีวันหมดงั้นหรือ ? ”
ฮองเฮาคุ้นเคยกับอารมณ์ของฮ่องเต้แล้วอันที่จริงนี่เป็นสิ่งที่ฮ่องเต้คุ้นเคยกับการติดต่อ แต่เขาก็แก่แล้วและคนแก่ชอบที่จะพูดจาโผงผาง ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องระบายความรู้สึกบางส่วนของเขา ฮองเฮาจึงไปรับรายงานเพื่อดู นางไม่ได้พูดความคิดเห็นของนางเอง นางเพียงแต่บอกกับฮ่องเต้ว่า “มันไม่ใช่ครั้งแรก อย่างไรก็ตามฝ่าบาทจัดการมันในปีที่ผ่านมา เพียงแค่ทำเช่นนั้นอีกครั้งในเวลานี้ เพียงปล่อยให้พวกเขาสร้างความวุ่นวายตามที่พวกเขาต้องการ พวกเขาจะทำอะไรได้บ้างเพคะ ? ”
ฮ่องเต้พยักหน้ารับและเห็นด้วยอย่างมากในสิ่งที่ฮองเฮาได้กล่าวว่า“ถูกต้อง ผู้เฒ่าพวกนั้นเหมือนจัดฉาก อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถจัดฉากได้ เราจะวาดกากบาทขนาดใหญ่ลงในรายงาน และดูว่าพวกเขากล้าทำอะไร ! ” หลังจากกล่าวแบบนี้เขาได้วาดรูปกากบาทสีแดงขนาดใหญ่ซึ่งทำให้ฮองเฮายิ้มอย่างอับจนปัญญา
“นอกจากนี้ฝ่าบาทก็ทรงชราแล้วอย่าทรงงานหนักเกินไปเพคะ” นางเตือนเขาอย่างเงียบ ๆ แต่ไม่ได้พูดมากเกินไป จากนั้นนางก็เริ่มช่วยฮ่องเต้จัดโต๊ะที่ยุ่งเหยิงของเขา “ข้าได้ยินจางหยวนบอกว่าฝ่าบาทได้รับยาจากอาเฮงแล้ว ข้าผู้นี้ก็สบายใจ เพื่อให้พระชายาหยุนสามารถทำให้ฝ่าบาทรู้สึกไร้กังวลได้มากขึ้น ข้าผู้นี้ก็มีความสุขกับฝ่าบาทด้วยเพคะ”
ฮ่องเต้พยักหน้าอย่างมีความสุข“ถูกต้อง! เปี้ยนเปี้ยนยอมให้เราเข้าตำหนักศศิเหมันต์ สวรรค์มีตาจริง ๆ ! ” ด้วยการที่พระชายาหยุนถูกเลี้ยงดูมา ก็ทำให้ระลึกถึงฮ่องเต้ว่าสิ่งใดที่พระชายาหยุนพูดในวันนั้น เมื่อมองไปที่ฮองเฮา จิตใจของเขาก็เริ่มทำงานและความคิดชั่วร้ายก็เข้ามาในจิตใจ เขาใช้ความคิดริเริ่มที่จะกล่าวว่า “เจ้ามาในเวลาที่เหมาะสมในวันนี้ มีบางอย่างที่เราต้องการพูดคุยด้วย”
“โอ้? ” ฮองเฮาตกตะลึง “มันคืออะไรเพคะ ? ”
“เป็นลูกพี่ลูกน้ององค์ชายแปดและองค์ชายหกข้าสงสัยว่าเจ้าเคยได้ยินเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นที่เข้ามาในเมืองหลวงหรือไม่ ? นางทำสิ่งที่ดีหลายอย่างให้กับเมืองหลวง เราได้ยินมาว่าไม่เพียงแต่นางเตรียมเสื้อผ้าฤดูหนาวให้กับผู้คนในภาคเหนือของเมืองเท่านั้น แต่นางยังทำงานกับบรรดาฮูหยินและคุณหนูเพื่อเปิดร้านโจ๊กสำหรับแจกโจ๊กทุกวัน เรารู้สึกว่าผู้หญิงแบบนี้มีหัวใจของพระโพธิสัตว์และควรได้รับรางวัล”
ฮองเฮาไม่ได้คิดว่าฮ่องเต้จะเป็นผู้ที่จะหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาพูดครู่หนึ่งนางไม่สามารถตอบสนอง จนกระทั่งฟางอี้ดึงแขนสื้อเบา ๆ ในตอนนั้นเองที่นางกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงตรัสถูกต้องแล้วเพคะ” นางไม่รู้วิธีตอบสนองต่อสิ่งนี้และเพียงแค่ตอบสนองอย่างคลุมเครือ
แต่มันเป็นความคลุมเครือที่ทำให้ฮ่องเต้เข้าใจฮองเฮาที่มาเยี่ยมห้องโถงสวรรค์ในวันนี้อาจเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เขารู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย แต่เขาก็ต้องแสดงละครเล็ก ๆ ของเขาจนจบ เขาจึงกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าควรให้รางวัลอะไรดี ? ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายแปดทำให้ผู้หญิงคนนั้นไม่มีปัญหาเรื่องการขาดแคลน แต่ผู้หญิงคนนั้นขายของที่เขาให้ทั้งหมด แล้วก็ใช้เงินนั้นเพื่อทำความดี ! เราคิดว่าการมอบสิ่งต่าง ๆ ให้นางมากขึ้นก็อาจจะถูกขายออกไป ไม่ว่าพวกมันจะไปทางไหน มันจะเป็นการดีกว่าถ้าให้รางวัลนางในวิธีที่ต่างออกไป”
ฮองเฮาได้ค้นพบเมื่อถึงจุดนี้นางจึงหยิบถ้อยคำของฮ่องเต้และถามต่อไปว่า “ข้าผู้นี้ก็ได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน ฝ่าบาทคิดว่าอย่างไรเพคะ ? ”
ฮ่องเต้แสดงความคิดสักครู่ก่อนกล่าวว่า“สำหรับเด็กผู้หญิงที่ไม่ได้แต่งงานจากครอบครัวขุนนางขั้นหกที่ต่ำเกินไป เมื่อมอบรางวัลชิ้นใหญ่เกินไป บางทีนางอาจไม่กล้ารับ มันอาจจะไม่ดีสำหรับอนาคตของนาง เรากำลังคิดว่า หากมอบรางวัลให้กับป้าของนางแทนจะดีหรือไม่ ! นางเข้ามาในเมืองหลวงเพื่อมาเยี่ยมญาติของนาง ท่านผู้หญิงจะเห็นได้ว่านางชอบความสัมพันธ์ในครอบครัว เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ การให้รางวัลนี้แก่ป้าของนางจะเป็นสิ่งที่นางจะมีความสุขด้วย”ไอรีนโนเวล
ฮองเฮารู้สึกสับสนจากการได้ยินสิ่งนี้นางรู้สึกว่าฮ่องเต้กำลังทำสิ่งนี้โดยเจตนา ท่านผู้หญิงหยวนมาหานางเป็นสิ่งที่ไม่สามารถซ่อนจากฮ่องเต้ได้อย่างแน่นอน นั่นเป็นสาเหตุที่ฮ่องเต้ไว้หน้านาง แต่จากความเข้าใจที่นางมีต่อฮ่องเต้ การไว้หน้าไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องดี มีความหมายอื่นอยู่ข้างหลัง เตือนให้นางได้สติขึ้นมา ไม่ใช่ว่าทุกคนและทุกเรื่องจะได้รับการพิจารณาอย่างง่ายดาย ฮองเฮาได้เข้าใจเหตุผลนี้มาหลายปีและจะไม่พูดมากเกินไปต่อหน้าฮ่องเต้ อย่างไรก็ตามการข่มขู่ของท่านผู้หญิงหยวนทำให้นางตกอับ
นางก้มหน้าลงและไม่ส่งเสียงความคิดเห็นของนางนางคล้อยตามกับสิ่งที่ฮ่องเต้ได้กล่าวและตอบว่า “ฝ่าบาททรงตรัสถูกต้องแล้วเพคะ”
ฮ่องเต้มองไปที่นางและถามว่า “แล้วเจ้าคิดอย่างไร ? ควรมอบอะไรให้กับป้าของนาง ? ”　　ฮองเฮาถอนหายใจอย่างแผ่วเบาและรู้ว่าฮ่องเต้ต้องการสร้างปัญหาให้นางดังนั้นนางจึงสงบลง ไม่ว่านางจะมาทางไหน เรื่องนี้จะต้องทำโดยไม่คำนึงว่านางต้องการหรือไม่ เนื่องจากฮ่องเต้ไม่ได้เปิงโปงนาง นางจึงผ่านด่านนี้ ตอนนี้นางต้องคิดอย่างช้า ๆ ถึงวิธีการทำสิ่งนี้ นางเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าวกับฮ่องเต้ “ตามที่ข้าคนนี้เห็นนั่นคือป้า เงินและอัญมณีของหญิงสาวคนนั้นเป็นสมบัติของโลกทั้งหมด และพระราชวังของฮ่องเต้ก็ไม่ขาดสิ่งเหล่านั้น แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่ในพระราชวังคือสถานะ ด้วยสถานะหนึ่งจะมีหน้ามีตา ซึ่งจะช่วยให้ครอบครัวของพวกเขาซึ่งอยู่นอกพระราชวังเพลิดเพลินกับความรุ่งโรจน์เพคะ”
”ดี! ” ฮ่องเต้พยักหน้าแล้วกล่าวเสียงดัง “ถ้อยคำของฮองเฮาเป็นสิ่งที่เราคิด ! จางหยวน! ส่งคนไปส่งพระราชโองการ เริ่มตั้งแต่วันนี้ท่านผู้หญิงหลี่จะกลับมาดำรงตำแหน่งพระสนมอีกครั้ง นางจะถูกนำตัวออกจากตำหนักจิงซี และมอบตำหนักจางหนิงให้นาง ! ”
จางหยวนพบการตัดสินใจของฮ่องเต้อย่างคาดไม่ถึงเขาโค้งคำนับและกล่าวว่า “พะยะค่ะ”
อย่างไรก็ตามฮองเฮาก็ตกตะลึงและกล่าวอย่างไม่รู้ตัว“ฝ่าบาทพูดอะไรนะเพคะ ? ท่านผู้หญิงหลี่ ? ”