The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 965 ความรักที่ไม่สมหวัง

ตอนที่ 965 ความรักที่ไม่สมหวัง
ตอนที่965 ความรักที่ไม่สมหวัง
คำพูดเช่นนี้หมายความเช่นไร?
ไม่ต้องพูดถึงบรรดาฮูหยินและคุณหนูแม้แต่กงซานเองก็สับสน นางหมายถึงอะไร เพราะ “เมื่อนางมา” พระสนมหลี่ นางไม่ใช่เป็นคนส่งคำเชิญไปให้ข้าเป็นการส่วนตัว ?
แต่ในขณะที่นางสามารถคิดสิ่งนี้กับตัวเองนางไม่สามารถแสดงออกบนใบหน้าของนาง ถึงแม้ว่าบรรดาฮูหยินและคุณหนูยังขาดความสามารถนี้ กงซานเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ ดังนั้นนางจึงยิ้มและยืนขึ้น ในขณะที่ทำราวกับว่านางไม่ได้ยินสิ่งที่เพิ่งพูด ในขณะที่ยิ้ม นางกล่าวว่า “นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายข้ามาเยี่ยมท่านป้า ข้ารอคอยงานเลี้ยงนี้ตลอดตั้งแต่กลับไป คนที่มากับข้าเพื่อฉลองกับท่านป้ารองคือบรรดาฮูหยินและคุณหนูที่ไปทำความดีทางตอนเหนือของเมืองหลวงกับข้า นอกจากนี้ยังมีบางคนที่ไม่ได้มาด้วยและจะมาถึงในภายหลัง ก่อนหน้านี้ที่ข้าไม่ได้มาทักทายท่านป้า ข้าหวังว่าป้าจะไม่โกรธข้า เป็งโจวมีพิธีขึ้นบ้านใหม่และกงซานหวังจะทำพิธีขึ้นที่ตำหนักจางหนิงเจ้าค่ะ จะได้นำความเจริญรุ่งเรืองและชีวิตที่ผาสุขมาสู่ป้ารอง ”
เมื่อกงซานกล่าวขึ้นพวกฮูหยินและคุณหนูก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า และนำของกำนัลที่พวกนางมามอบให้
พระสนมหลี่นั้นชัดเจนในสิ่งที่กงซานหมายถึงนางเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงและไม่สามารถเชิญคนจำนวนมากได้ ภายในพระราชวังมีไม่กี่คน และจากข้างนอกพระราชวัง ถ้ากงซานไม่ได้นำพาคนเหล่านี้มา ไปได้อาจเป็นไปได้ว่าฉากนั้นจะเงียบ และอึดอัด โดยปกติแล้วนางหวังว่ากงซานจะสามารถนำคนจำนวนมากเข้ามาและนางคิดว่าด้วยความสามารถของผู้หญิงคนนั้นในการพิจารณาอย่างถี่ถ้วน นางจะคิดถึงสิ่งนั้น แต่แผนไม่สามารถติดตามการเปลี่ยนแปลงได้ ตอนนี้สถานการณ์แตกต่างอย่างสิ้นเชิง เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนเก้อมา และพวกนางก็พาบุตรสาวของเสนาบดีฝ่ายขวาและบุตรสาวของแม่ทัพปิงหนานมา เมื่อพวกนางทั้งสี่ยืนอยู่ที่นั่นก็เพียงพอที่จะยกระดับบรรยากาศ นางไม่ต้องการคนต่ำต้อยเหล่านี้ที่กงซานพามาเพื่อช่วยเสริมบรรยากาศ นั่นเป็นสาเหตุที่ผู้คนที่นางหวังว่าจะมานั้นเป็นสิ่งพิเศษ แม้ว่าพระสนมหลี่ก็ชัดเจนว่านางไม่ควรตบใครโดยไม่มีเหตุผล แต่ก็ยากที่จะพบความสุขใด ๆ บนใบหน้าของนาง
จูเอ่อพานางกำนัลไปข้างหน้าเพื่อรับของกำนัลจากนั้นเห็นว่าพระสนมหลี่ไม่ต้องการที่จะพูดกับคนเหล่านี้ ดังนั้นนางจึงยิ้มและริเริ่มที่จะกล่าวว่า “ท่านฮูหยินและคุณหนู งานเลี้ยงวันนี้อยู่ในห้องนั่งเล่น บ่าวรับใช้ผู้นี้จะพาพวกท่านไป ! ”
ทุกคนเห็นด้วยพวกเขาไม่ต้องการอยู่ในห้องโถงใหญ่นี้ต่อไป สีหน้าของพระสนมหลี่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่านางไม่เต็มใจต้อนรับพวกนาง ลำดับความสำคัญสูงสุดของพวกนางคือการหลีกหนีจากสายตาของพระสนมหลี่อย่างรวดเร็วและค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้น
พวกฮูหยินและคุณหนูออกไปแต่กงซานอยู่ข้างหลัง เมื่อนางเข้าไปในห้องโถงนางได้ให้ความสนใจกับสถานการณ์ในบ้าน เมื่อนางเข้าไปในห้องโถงใหญ่แล้ว นางยังไม่เห็นท่านผู้หญิงหยวน นางรู้ว่าท่านผู้หญิงหยวนกำลังจะมาอย่างแน่นอน เป็นเพียงว่านางไม่ได้มาเร็วขนาดนี้ ! นางมองพระสนมหลี่กล่าวอย่างอบอุ่นกับเฟิงหยูเฮง แต่น้ำเสียงและสีหน้าของเฟิงหยูเฮงนั้นไม่สนใจ มีหลายครั้งที่นางแค่พยักหน้าหรือส่ายหน้า นางไม่ตอบ ความรู้สึกนั้นเหมือนกับนางกับพระสนมหลี่ ด้านหนึ่งก็เย็นชา และอีกฝ่ายรู้สึกอบอุ่น มันเป็นเพียงสถานการณ์ที่พลิกกับเฟิงหยูเฮง
กงซานสงสัยว่าพระสนมหลี่ตั้งใจทำสิ่งนี้ได้อย่างไรไม่นานหลังจากนั้นจูเอ่อกลับมาแล้ว เมื่อมองไปที่กงซาน ในที่สุดนางก็จำได้ว่าพระสนมหลี่ “องค์หญิงหวู่หยางก็ไปยังห้องรับแขก เราควรจะไปที่นั่นก่อนหน้านี้ ! ”
จากนั้นพระสนมหลี่พยักหน้าและกล่าวว่า“ถูกต้อง เราจะต้องไม่ปล่อยให้องค์หญิงรอ” หลังจากกล่าวแบบนี้ นางก็ไปจับมือเฟิงหยูเฮง
เฟิงหยูเฮงดึงมือของนางออกมาอย่างไม่แยแสและกล่าวกับจูเอ่อว่า “ดูแลพระสนมหลี่ เมื่อคืนนี้หิมะตกลงมาเล็กน้อย และข้างนอกมันลื่น ! ”
พระสนมหลี่รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยแต่นางยังคงยิ้มอยู่บนใบหน้าของนาง ในขณะที่เดินนางผ่านกงซานและไม่ได้มองนาง พฤติกรรมของนางแตกต่างจากตอนที่พบกันครั้งสุดท้าย
กงซานขมวดคิ้วเดินไปข้างหลังเล็กน้อยนางไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริงว่าทำไมพระสนมหลี่จึงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว สำหรับตัวนางเอง นางไม่ได้เข้าไปในพระราชวังหลังจากวันนั้น ดังนั้นจึงไม่อาจเป็นไปได้ว่านางทำให้พระสนมหลี่ขุ่นเคือง หากมีปัญหาอยู่ที่นี่ เป็นไปได้มากที่สุดว่าท่านผู้หญิงหยวนทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อทำให้พระสนมหลี่ไม่มีความสุขใช่หรือไม่ ? นางถอนหายใจอย่างแผ่วเบากับตัวเอง และรู้สึกรำคาญเล็กน้อย ใครจะรู้ว่าท่านผู้หญิงหยวนทำอะไร แม้กระนั้นองค์ชายแปดก็บอกให้นางไปปรนนิบัติพระสนมหลี่ด้วยตัวเอง !
งานเลี้ยงจัดขึ้นในห้องนั่งเล่นของพระราชวังแต่หลังจากพวกนางเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้ว พวกนางก็พบว่าการตกแต่งตามปกติที่พบในงานเลี้ยงในพระราชวังหายไป ตามปกติแล้วงานเลี้ยงในพระราชวังจะให้เจ้านายนั่งแยกจากแขกโดยมีพื้นที่เปิดโล่งระหว่างสองห้องสำหรับการร่ายรำและการแสดง ด้านหน้าที่นั่งจะมีโต๊ะพร้อมผลไม้และไวน์ มีบางอย่างเช่นนั้นที่จะมีบรรยากาศงานเลี้ยง
แต่ตอนนี้งานเลี้ยงของตำหนักจางหนิงมีเพียงโต๊ะและเก้าอี้และไม่มีที่นั่ง ผู้คนที่มาถึงก่อนนั่งเต็มกันแล้วและไม่มีคำสั่งอย่างแน่นอน โต๊ะมีผลไม้และเครื่องดื่ม แต่ผลไม้เป็นเพียงแอปเปิ้ลและมีองุ่นที่ดูไม่สดมาก ไม่มีไวน์ มีแค่ชาเท่านั้น นอกจากนี้แต่ละโต๊ะยังมีเม็ดแตงโมหนึ่งจาน มันดูทั้งราคาถูกและดูไม่สวยงาม แม้แต่งานเลี้ยงที่จัดโดยครอบครัวปกติก็จะมีการเตรียมการที่ดีกว่านี้ไม่ใช่หรือ ?
กงซานถอนหายใจอีกครั้งนางได้ยินมาว่าป้ารองนี้เป็นคนที่โดดเดี่ยว และนางก็ไม่เข้าใจโลกมากนัก ในคำพูดของท่านผู้หญิงหยวน นางเป็นคนที่ไม่สามารถนำเสนอได้ แต่นางไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นเช่นนั้น ! เมื่อมองไปรอบ ๆ ผู้คนที่มาถึงก่อนกล่าวด้วยความสับสนว่า “งานเลี้ยงจำเป็นต้องมีการร่ายรำและการแสดงไม่ใช่หรือ ? มีพื้นที่ไม่เพียงพอสำหรับการร่ายรำ ? ”Aileen-novel
บางคนร้องทันที“การร่ายรำและการแสดงอะไร ! อย่างที่ข้าเห็นมันเป็นแค่เราเท่านั้นที่จะนั่งพูดคุยกัน มอบของกำนัลแล้วจากไป พระสนมหลี่ไม่เคยมีความตั้งใจที่จะจัดงานเลี้ยงใด ๆ การที่จะกล่าวอย่างชัดเจน มันควรจะเป็นเพื่อประโยชน์ในการรับของกำนัลใช่หรือไม่ ? ข้าได้ยินมาว่าพระสนมหลี่จนมาก ๆ”
เสียงนี้ไม่ดังแต่ก็ไม่เงียบกงซานได้ยินมันและเฟิงหยูเฮงก็ได้ยินได้เช่นกัน แม้แต่พระสนมหลี่ก็ได้ยินแต่นางก็ไม่สนใจ นางแค่อยากจะทำสิ่งที่ทำได้ เพื่อนำเฟิงหยูเฮงไปที่หัวโต๊ะเพื่อนั่งกับนาง
แต่เฟิงหยูเฮงส่ายหัวกล่าวว่า“ข้าไม่ไป วันนี้ข้าเรียกองค์หญิงหวู่หยางมากับข้า มารยาทกำหนดว่าข้าควรนั่งกับนาง” หลังจากกล่าวอย่างนี้ นางหยุดให้ความสนใจกับความใจดีของพระสนมหลี่และมุ่งตรงไปที่ซวนเทียนเก้อ หวงซวนติดตามอยู่ข้างหลังนาง แต่ไม่สามารถห้ามตัวเองจากการกล่าวว่า “พระชายาหยูเป็นเพียงแขกทั่วไปในวันนี้ ท่านไม่จำเป็นต้องมีความสุภาพเจ้าค่ะ”
คำพูดของหวงชวนนั้นกวนใจพระสนมหลี่จูเอ่อผู้สนับสนุนนางจากด้านข้างรู้สึกว่าพระสนมหลี่คิดน้อยเกินไป มือของนางยังกำแน่น จูเอ่อตกใจเล็กน้อย และนางก็แนะนำพระสนมหลี่อย่างรวดเร็วด้วยเสียงเงียบ ๆ “พระสนม สิ่งที่นางพูดถูกต้อง ทัศนคติของพระสนมที่มีต่อพระชายาหยูนั้นอบอุ่นเกินไปจริง ๆ ”
”อะไร?ข้าไม่ได้พูดสักหน่อยกับคนที่ชอบ” สีหน้าของนางเย็นชา ขณะที่นางกล่าวถึงสิ่งเย็นชา อย่างไรก็ตามหลังจากกล่าวอย่างนี้ นางจ้องไปที่กงซานโดยเปลี่ยนหัวข้อทันที “แทนที่จะหาที่นั่งของเจ้าเอง เจ้าติดตามข้าตลอดเวลาทำไม ? ”
กงซานถูกโจมตีโดยไม่มีเหตุผลนางพบสถานที่กับเพื่อน ๆ ของนางและนั่งลงขณะที่นางได้ยินคนใกล้ ๆ นางกล่าวถึงงานเลี้ยงที่ไม่มีสิ่งใด “เราเป็นผู้หญิง ไม่มีการร่ายรำหรือการแสดงบ้างหรือเจ้าคะ ? ”
เมื่อคำถามเหล่านี้ถูกเอ่ยออกมามีใครบางคนเตือนคุณหนูเรื่องการไม่มีการร่ายรำและการแสดงในทันที “อย่าจู้จี้จุกจิกเกี่ยวกับทุกสิ่ง เจ้าต้องจำไว้ พวกเราเข้ามาในพระราชวังเพื่ออะไร ? ! ”
”ข้ารู้!”อารมณ์ของคุณหนูผู้นั้นไม่ดีนัก นางสะบัดแขนและกล่าวด้วยความหงุดหงิดมากว่า “มันไม่ใช่แค่ให้เผชิญหน้ากับพระสนมหลี่ ! แต่มันเป็นวิธีการพูดก่อนที่เราจะมา ? ถึงแม้ว่าพระสนมหลี่จะเป็นพระสนมของฮ่องเต้ แต่นางก็ไม่มีอิทธิพลใด ๆ และไม่มีหน้าพอที่จะเชิญชวนคนที่มีอิทธิพลมาร่วมงานเลี้ยงของนาง เรามาพร้อมกับของกำนัลที่ยอดเยี่ยมสำหรับตำหนักจางหนิงเพื่อปรับปรุงภาพลักษณ์ของพระสนมหลี่ แม้ว่าพระสนมหลี่จะไม่เคลื่อนไหว แต่อย่างน้อยนางก็ควรจะจำความเมตตานี้ได้ ผลลัพธ์คืออะไร ดูสินางเป็นคนที่ไม่มีหน้ามีตาได้อย่างไร ? นางมีอิทธิพลค่อนข้างมาก ! ไม่เพียงแต่เป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ของเสนาบดีเท่านั้น แต่ถึงแม้บุตรสาวของฮูหยินใหญ่ของแม่ทัพปิงหน่านก็มา แม้แต่พระชายาหยู และองค์หญิงก็มา ! แม้แต่งานเลี้ยงแบบนี้ก็สามารถทำให้คนแบบนี้ออกมาได้ จะเป็นเช่นนั้นได้หรือไม่ แม้แต่ฮองเฮาก็จะมา”
“เบาเสียงของเจ้า”มีคนแนะนำนางอย่างรวดเร็ว ขณะที่กงซานผู้ซึ่งไม่แสดงอารมณ์ จากนั้นนางก็ลดเสียงของนางแล้วกล่าวว่า “เจ้ามาแล้ว ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด หากพบว่ามีข้อบกพร่องใด ๆ มันก็ไม่ได้อยู่กับเรา”
เฟิงหยูเฮงมองฉากในห้องอย่างเย็นชาผู้หญิงที่มีความสามารถผู้ซึ่งมาเพื่อแก้บรรยากาศได้ใช้ความคิดริเริ่มที่จะมา และเคารพนางและซวนเทียนเก้อ เรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกอายมาก งานเลี้ยงที่จัดโดยพระสนมหลี่นี้ขาดมากเกินไป งานเลี้ยงอะไร นี่ไม่ต่างจากการรวบรวมชา มันเหมือนโรงเตี้ยมหรือโรงน้ำชา มีเสี่ยวเอ้อเดินไปรอบ ๆ และเทชา เมื่อเม็ดแตงโมหมด เม็ดแตงโมก็จะถูกเติมใหม่อย่างรวดเร็ว แต่สำหรับบางโต๊ะเมื่อแอปเปิ้ลหมด ไม่มีการเติม นางกล่าวอย่างไร้ประโยชน์กับซวนเทียนเก้อว่า “พระสนมหลี่ยากจนจริง ๆ”
ซวนเทียนเก้อกล่าวด้วยการดูถูกเหยียดหยาม“คนที่เสียหน้ามากที่สุดเป็นบุตรชายของนางเอง ! เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่ก่อนที่พี่หกจะไปค่ายทหารในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ พระสนมหลี่เรียกพี่หกเข้าไปในพระราชวังเป็นครั้งคราว โดยปกติแล้วนางไม่เคยออกไปไหน แต่เมื่อพี่หกมา นางจะพาพี่หกไปทุกที่และแจ้งให้ทุกคนรู้ว่านางมีบุตรชายคนหนึ่ง พี่หกเคยโกรธมากจนเขาตะคอกใส่นาง และนางก็ยิ่งทำให้มันยุ่งยากมากขึ้น”
เหรินซีเฟิงอุทาน“พระสนมหลี่คิดเสมอว่าโลกของบุตรชายของนาง นางเชื่อว่าบุตรชายของนางมีค่ากับผู้หญิงโดยไม่คำนึงว่านางเป็นใคร ตราบใดที่องค์ชายหกสนใจก็จะเป็นเรื่องของโชคชะตา แน่นอนว่าสำหรับผู้หญิงส่วนใหญ่ การที่องค์ชายหกมีความสนใจถือว่าเป็นความโชคดี แต่ก็ไม่มีใครรักคนที่ไม่สนใจคนอื่นเท่าพระสนมหลี่ เมื่อปีที่แล้วองค์ชายหกกับข้าเพิ่งพบกันและพูดเพียงไม่กี่คำ แต่เมื่อพระสนมหลี่เห็นมัน วันรุ่งขึ้นนางส่งคนไปคฤหาสน์เพื่อหารือเกี่ยวกับการแต่งงาน แม้แต่กล่าวต่อหน้าท่านพ่อของข้า เพื่อให้ข้าได้ตำแหน่งพระชายาเอกก่อน ก่อนที่จะหาพระชายารอง นี่ถือเป็นการให้เกียรติคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน ท่านพ่อของข้าโกรธมากจนท่านพ่อหักขาของยายที่มา ก่อนไล่นางออกไป ! ”
เฟิงหยูเฮงไม่เคยรู้เลยว่ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเมื่อคิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับทัศนคติของพระสนมหลี่ที่มีต่อนาง ในที่สุดนางก็มีความชัดเจนมากขึ้น มันกลับกลายเป็นว่านิสัยของพระสนมหลี่ที่ชอบทำแบบนี้นั้นไม่ใช่เรื่องใหม่ นางเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว !
ขณะที่กลุ่มกำลังคุยกันนางกำนัลก็เข้ามาทางประตูห้องรับแขกกับแขก มันเป็นคุณหนูกับเด็กสองขวบ เฟิงเทียนหยูเป็นคนแรกที่กล่าวว่า “นั่นบุตรสาวของอนุตระกูลเฟิงไม่ใช่หรือ ? ”
ในช่วงเวลานี้เฟิงหยูเฮงก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนคนที่มาคือเฟิงเฟินได และอีกคนที่นางพามาคือเด็กที่นางพาออกจากห้องโถงสมุนไพรเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้…