The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 985 ข่วนเจ้าให้ตาย ! เจ้าสารเลว

ตอนที่ 985  ข่วนเจ้าให้ตาย ! เจ้าสารเลว
ตอนที่985 ข่วนเจ้าให้ตาย ! เจ้าสารเลว
ฝ่ายขององค์ชายแปดยุ่งเหยิงและเฟิงหยูเฮงนำทุกคนจากร้านห้องโถงสมุนไพรเข้าร่วมให้ความช่วยเหลือ อย่างไรก็ตามในครั้งนี้นางไม่ได้ไปขโมยเงินจากตำหนักเซียง นางยังปฏิเสธที่จะรับเงินที่ตำหนักเซียงมอบให้อีกด้วย โดยนางกล่าวด้วยเสียงดังต่อหน้าทุกคน “เก็บเงินสกปรกของตำหนักเซียงกลับไป ! ร้านห้องโถงสมุนไพรสามารถจัดการค่าใช้จ่ายส่วนนี้ได้ แม้ว่าร้านห้องโถงสมุนไพรไม่สามารถจ่ายได้ ก็ยังมีคฤหาสน์ขององค์หญิงและตำหนักหยู อย่ามาแสดงความเมตตาจอมปลอมของเจ้า เมื่อเจ้าทำสิ่งที่ไร้หัวใจเช่นนี้ เจ้าคิดอะไรอยู่ ? เจ้าคิดจะมาทำตัวเป็นคนดีในตอนนี้หรือ ? มันสายเกินไป ! ”
พลเมืองต่างตอบรับท่าทีเด็ดเดี่ยวของเฟิงหยูเฮงหลังจากคิดเล็กน้อย เมื่อพูดถึงพระโพธิสัตว์ตัวจริง มันจะเป็นพระชายาหยูในปัจจุบันซึ่งเป็นอดีตองค์หญิงจี่อัน ! ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เมื่อใดก็ตามที่มีเหตุการณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น ก็ยังคงเป็นเฟิงหยูเฮงที่ทำสิ่งดี ๆ และช่วยเหลือผู้คนอย่างเงียบ ๆ ย้อนกลับไปเมื่อมีภัยพิบัติในฤดูหนาวและน้ำท่วม มีเวลาใดที่เฟิงหยูเฮงถอยหลังกลับ ? โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงน้ำท่วม นางได้ทำงานกับองค์ชายเก้าและออกจากเมืองหลวงเพื่อรักษาผู้ลี้ภัย ในท้ายที่สุดนางป้องกันการแพร่ระบาดและไม่ปล่อยให้เมืองหลวงตกสู่ความโกลาหล
ตอนนี้องค์ชายแปดได้สร้างความวุ่นวายพวกเขาจำเป็นต้องพึ่งพาเฟิงหยูเฮงเพื่อจัดระเบียบ “สนามรบ” ในเวลาไม่นาน ผู้คนรู้สึกว่าเมืองหลวงจะปกติดีถ้าคนอื่นหายไป แต่ไม่สามารถขาดพระชายาหยูได้
ออกจากร้านห้องโถงสมุนไพรสำนักศึกษาทางการแพทย์ได้ส่งคนมาช่วย มันจะเป็นโอกาสสำหรับนักเรียนที่จะฝึกฝน ในขณะเดียวกันก็จะบรรเทาแรงกดดันจากการขาดแคลนหมอ
หมอหลวงในพระราชวังก็ออกมาเช่นกันแต่หมอหลวงโบราณเหล่านั้นไม่มีอะไรมากที่พวกเขาสามารถทำได้ ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้มาก แต่ยังเป็นอุปสรรค เฟิงหยูเฮงให้พวกเขาสังเกตการณ์และไม่เข้าร่วม พวกเขาจะเฝ้าดูสถานการณ์ที่นี่จากนั้นไปที่พระราชวังเพื่อรายงานต่อฮ่องเต้
เหยาเซียนก็มาเพื่อช่วยชีวิตด้วยเฟิงหยูเฮงพบสถานที่ซึ่งไม่มีผู้คนและส่งเขาไปในมิติของนาง เขามีหน้าที่รับผิดชอบในการเตรียมยา และเฟิงหยูเฮงเข้าร่วมเพื่อพยายามหาวิธีแก้พิษอย่างรวดเร็ว
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะที่นางเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของนาง นางเห็นว่ากงซานมาถึงด้านข้างของนางแล้วก้มตัวลงถามนางว่า “ข้าเฝ้าดูมาเกิน 1 ชั่วยามแล้ว แต่ไม่สามารถคิดได้ว่าข้าจะทำอะไรได้บ้าง ดู… ข้าจะช่วยอะไรเหลือได้บ้าง ? ”
เฟิงหยูเฮงพูดจาเย้ยหยัน“ข้าไม่กล้าถามคุณหนูตระกูลจู้ เหตุผลในการเสียชีวิตและวางยาพิษของพลเมืองทางเหนือของเมืองหลวง เจ้าควรมีความชัดเจนจากสาเหตุนี้ ข้าจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว ข้าเชื่อว่าเจ้ารู้ว่าเจ้าควรทำอะไร”
กงซานพยักหน้า“ข้าเข้าใจ ไม่ต้องกังวล ข้าจะชดใช้ด้วยชีวิตของข้าสำหรับผู้ที่เสียชีวิต แต่ตอนนี้จะไม่เป็นเช่นนั้น” ขณะที่นางกล่าว นางมองไปที่ปลายอีกด้านของถนนและกล่าวอย่างเยือกเย็น “คนผู้นั้น ข้ารู้สึกว่าต้องลากเขาลงนรก มิฉะนั้นคนเหล่านี้จะตายอย่างไร้เหตุผล” หลังจากกล่าวอย่างนี้นางก็ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปในทิศทางนั้น
เฟิงหยูเฮงหันกลับมามองที่นั่นนางเห็นรถม้าของราชสำนักมา นางยอมรับว่ารถม้านั้นเป็นของตำหนักเซียง ในเวลานี้นางได้ยินกงซานวิ่งไปพลางตะโกนดัง ๆ “องค์ชายแปดมาแล้ว หากทุกคนต้องการการตัดสินที่เป็นกลาง ให้ไปล้อมพระองค์ไว้กับข้า หากพระองค์ไม่ได้ให้คำอธิบายในวันนี้ เราจะไม่ปล่อยให้พระองค์ออกไปทางเหนือของเมืองหลวง ! ”
กงซานเป็นผู้นำผู้คนจำนวนมากพุ่งไปในทิศทางของรถม้าของราชสำนัก มันเป็นเช่นนั้น รถม้าของราชสำนักถูกบังคับให้หยุดก่อนที่มันจะถึงกลางทางทางเหนือของเมืองหลวง เมื่อคนในรถยกผ้าม่าน พวกเขาได้ยินเสียงกรีดร้องหญิงสาว “องค์ชายแปด ! ชดใช้ชีวิตของพระองค์ในการฆ่าคนอื่น ! พระองค์ต้องให้คำอธิบายแก่ผู้คนจากทางเหนือของเมืองหลวง ! ”
ซวนเทียนโม่ขมวดคิ้วเขาคุ้นเคยกับเสียงนี้มากเกินไป นี่ใช่กงซานหรือไม่ ? ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าอะไร ?
ซวนเทียนโมยังไม่รู้สถานการณ์ที่นี่หลังจากเขาออกจากพระราชวังมาแล้ว เขาก็ถูกเชิญไปที่สำนักการลงโทษทำให้เขาล่าช้าเป็นเวลานาน แม้ว่าเขาจะส่งบ่าวรับใช้มาทางเหนือของเมืองหลวงพร้อมกับเงิน แต่เขาไม่ได้รับรายงานจากทางเหนือของเมืองหลวง ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่รู้ว่ากงซานเปลี่ยนด้าน เขายังคงคิดว่าเขาจะใช้กงซานเพื่อทำให้คนในเมืองสงบลงได้อย่างไรขณะที่กำลังเดินทาง
น่าเสียดายที่การคำนวณของเขาผิดพลาดยืนอยู่ด้านนอกรถม้า มีพลเมืองยืนอยู่ทุกหนทุกแห่งด้วยท่าทางโกรธและดูถูกเหยียดหยาม ตามความเป็นจริง ตามที่เขาเห็นถ้าคนเหล่านี้ในทางเหนือของเมืองหลวงเสียชีวิต พวกเขาก็ตาย พวกเขาทุกคนมีค่าน้อยมาก มันเป็นการสิ้นเปลืองอาหารเพื่อให้พวกเขามีชีวิตอยู่ แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องไม่เกิดขึ้นคือพวกเขาจะไม่ตายในเวลานี้และไม่ตายในแบบนี้ ตอนนี้เขาไม่สามารถพ้นข้อกล่าวหานี้ได้อย่างหมดจด มันเป็นความคิดที่น่ารังเกียจอย่างแท้จริง
เห็นซวนเทียนโมยืนอยู่บนรถม้าแต่ไม่พูดกงซานกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทางขี้อายของนางก่อนหน้านี้กลายเป็นดุร้าย ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากเกลียดเขา เขาเชื่อว่าการมีอิทธิพลเหนือร่างกายของนางจะหมายถึงการควบคุมนางในฐานะบุคคล แต่ใครจะรู้ว่าความคิดของผู้หญิงคนนี้จะโหดร้ายกว่าตัวเขาเอง ขณะที่เขากำลังวางแผน นางก็วางแผนเช่นกัน นางทำมันอย่างเงียบ ๆ และลงเอยด้วยการใส่ร้ายเขา
เมื่อกล่าวถึงข้อกล่าวหาของกงซานซวนเทียนโมก็ไม่สามารถยอมรับได้ เขามองดูพลเมืองยืนข้างกงซานและกล่าวเสียงดัง “เจ้าต้องการคำอธิบายอะไรจากองค์ชายผู้นี้ ? มีอะไรที่เจ้าสามารถนำไปสู่แสงสว่าง ? องค์ชายผู้นี้ทำทุกอย่างเพื่อพสกนิกร อย่างไรก็ตามตอนนี้สิ่งเหล่านี้ได้เกิดขึ้นแล้ว ข้าต้องการที่จะมาตรวจสอบโดยส่วนตัวว่าทำไมคนจำนวนมากถึงตายในคืนเดียว และทำไมคนจำนวนมากถูกวางยาพิษ และ…” เขาจ้องที่กงซานอย่างรุนแรง “นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถปัดความผิดให้พ้นตัวได้ ! ”
กงซานเงยหน้าขึ้นและยืนอยู่ตรงนั้นดูเหมือนว่านางกำลังเผชิญหน้ากับซวนเทียนโม หลังจากเรียกความกล้าทั้งหมดของนาง ในเวลาเดียวกันนางกล่าวเสียงดัง “ข้าไม่กังวลว่าพระองค์จะตรวจสอบ ข้ากังวลว่าพระองค์จะไม่ตรวจสอบ ! พระองค์และท่านผู้หญิงหยวนเปลี่ยนของดี ๆ มาเป็นของกระจอก มอบเสื้อผ้าห่วย ๆ แก่คนที่นี่ ในคืนเดียวมีผู้คนจำนวนมากต้องตาย ! องค์ชายแปดอาจเป็นไปได้หรือไม่ที่หัวใจของพระองค์ไม่ได้ทำมาจากเลือดเนื้อ ? ในสายตาของพระองค์ คนเหล่านี้ต่ำกว่าจิ้งหรีดและมดงั้นหรือ ? ”..Aileen-novel
ข้อกล่าวหาของนางเชื่อมโยงกับหัวใจของผู้คนขณะที่พวกเขาเข้าร่วมกับนางด้วยการตะโกนว่า “องค์ชายแปด จงชดใช้ด้วยชีวิตของพระองค์ จิตใจขององค์ชายแปดเป็นสีดำ ! ”
ชั่วครู่ซวนเทียนโมเกือบจะรู้สึกราวกับว่าเขากลับไปถึงเวลาที่เฟิงหยูเฮงปิดร้านห้องโถงสมุนไพรในเวลานั้นยังมีพลเมืองจำนวนมากที่มารวมตัวกันที่หน้าพระราชวังเพื่อทำลายเขา มันเป็นเพียงแค่ว่าเวลานี้มีความร้ายแรงมากกว่าตอนนั้นหลายเท่า การสูญเสียชีวิตจำนวนมาก มันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถเพิกเฉยได้
“เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าถูกครอบงำ? ” ซวนเทียนโมเพิกเฉยต่อพลเมือง และกล่าวกับกงซานโดยตรง “คำพูดของเจ้าไร้สาระที่สุด และข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าพูด บ่าวรับใช้” เขากล่าวกับลูกน้องที่เขา “คุณหนูตระกูลจู้นั้นบ้าไปแล้ว พานางไปที่รถม้าของราชสำนัก แล้วส่งนางกลับไปที่พระราชวัง”
“เจ้ากำลังบอกว่าข้าเป็นบ้าหรือ? ” กงซานเยาะเย้ย “งั้นเหตุผลที่ข้าเป็นบ้าไปแล้ว มันคืออะไร ? อย่าลืมว่ามีหมอมากมายที่นี่ หากข้าเป็นบ้าจริง ๆ พวกเขาก็จะรู้ทันที”
เมื่อได้ยินคำว่า“หมอ” ซวนเทียนโมมองไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว เขาเห็นเฟิงหยูเฮงยืนอยู่ที่นั่น นางเหลือบมองเขาและเผยให้เห็นรอยยิ้มอันร้ายกาจ รอยยิ้มทำให้เขารู้สึกหนาวจับใจ สัญชาตญาณบอกเขาว่าการเห็นเฟิงหยูเฮงที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับเขาแน่นอน ซวนเทียนโมอยากจะหันกลับเข้าไปในรถม้าของราชสำนักเพื่อกลับพระราชวัง แต่ในท้ายที่สุดมีดวงตาจำนวนมากเฝ้ามองอยู่ แม้ว่าเขาอยากจะจากไป เขาก็ทำไม่ได้
เขามองพระชายาหยูเดินช้าๆ และยืนข้างกงซาน นางจับข้อมือของกงซานด้วยรอยยิ้ม นางแสดงการตรวจสอบครู่หนึ่งก่อนที่จะกล่าวว่า “คุณหนูตระกุลจู้ ชีพจรมั่นคง นอกจากความโกรธ ไม่มีอะไรผิดปกติ ส่วนองค์ชายแปด ทำไมถึงเห็นความมืดมิดที่หว่างคิ้วของพระองค์ ? วันนี้ต้องมีลางร้ายอะไรสักอย่าง ! ”
หลังจากพูดอย่างนี้แล้วคนจนบางคนที่เกี่ยวข้องกับคนที่ตายไปในทันใดก็กลายเป็นกระวนกระวายและตะโกนว่า “ฆ่าพระองค์ ! ฆ่าพระองค์ แก้แค้นเพื่อคนที่เรารัก ! ” ขณะที่พวกเขากล่าวอย่างนี้ หลายคนก็พุ่งไปข้างหน้าและล้อมองค์ชายแปด พลเมืองตาแดงก่ำและเริ่มชกต่อยและเตะเขา แม้ว่าองค์ชายแปดมีทหารองครักษ์มาด้วย พวกเขาไม่มีอำนาจที่จะทำร้ายพลเมืองจำนวนมาก
เฟิงหยูเฮงหลบอย่างรวดเร็วและออกห่างจากฝูงชนนางหลีกเลี่ยงการถูกฝูงชนบีบอัด แต่กงซานไม่โชคดี นางไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้และร่างกายของนางอ่อนแอ เมื่อฝูงชนผลักไปข้างหน้า นางพุ่งเข้าหาซวนเทียนโมโดยไม่รู้ตัว นางยืนอยู่ข้างหน้าแล้วและถลาไปหาซวนเทียนโมโดยตรง สำหรับซวนเทียนโม เขาเห็นนาง เขาคว้านางในทันทีและใช้นางเป็นเกราะเนื้อเพื่อป้องกันตัวเองจากการโจมตีจากผู้คน
กงซานเกลียดผู้ชายคนนี้มากในขณะนี้นางไม่สามารถคิดอะไรอีกเลย ในขณะที่ซวนเทียนโมมองไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกชกต่อยจากฝูงชน นางยกมือขึ้นอย่างรวดเร็วและข่วนหน้าของเขา
ซวนเทียนโมไม่คิดว่ากงซานจะหันมาใช้สิ่งนี้และไม่สามารถหลบได้แก้มซ้ายของเขามีรอยขีดข่วนทิ้งไว้ กงซานใช้กำลังอย่างมาก และผู้หญิงก็มีเล็บมือยาวอยู่แล้ว รอยขีดข่วนนี้เป็นเนื้อและเลือดซึมออกมา
กงซานหัวเราะออกมาอย่างไรก็ตามนางผลักซวนเทียนโมด้วยความโกรธ นางเดินออกจากฝูงชนและเกือบจะล้มลง แต่ได้รับการประคองจากเฟิงหยูเฮง เมื่อมองดูเลือดบนเล็บมือของนาง เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “เจ้าทำได้จริง ๆ ! ”
กงซานยิ้มให้เห็นฟันของนางการปรากฏตัวของพระโพธิสัตว์นั้นได้จางหายไปนาน นางกล่าวอย่างเกลียดชังว่า “ถ้าข้ามีมีด ข้าอยากจะแทงเขาจนตาย ! ” หลังจากกล่าวแบบนี้ นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงและชี้ไปที่เสื้อผ้าบางอย่างที่ได้รับไปเมื่อวันก่อน และกล่าวว่า “เจ้าช่วยพาข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อร้องเรียนกับฮ่องเต้ได้หรือไม่ ? นอกจากองค์ชายแปดแล้ว ยังมีท่านผู้หญิงหยวนอีกด้วย ! แม้ว่าเจ้าไม่สามารถทำได้เจ้าต้องลอง ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดองค์ชายแปด เนื่องจากเรามีศัตรูคนเดียวกัน เราจึงอยู่ฝ่ายเดียวกัน”
เฟิงหยูเฮงยักไหล่แล้วหัวเราะ“ข้าไม่กล้าอยู่ฝ่ายเดียวกับเจ้า อย่างน้อยที่สุดข้าก็จะไม่ทำร้ายพลเมืองผู้บริสุทธิ์อันเนื่องมาจากความเกลียดชังของข้า แต่ข้าสนใจมากในการร้องเรียนนี้ ไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดการให้” หลังจากกล่าวแบบนี้ นางก็กล่าวกับวังซวนซึ่งอยู่ข้างนาง “พาคุณหนูตระกูลจู้ไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิง และให้นางอยู่ที่นั่นสองสามวัน ข้าจะต้องเตรียมการขั้นต่อไปเอง”