The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 557

　　ตอนที่557 ข้ากินอาหารหรือดื่มน้ำของครอบครัวของเจ้าหรือไม่ ?
　　ในอดีตเป่ยฟูหรงไม่เคยคิดว่าเหยี่ยวเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญในความเป็นจริงนางอิจฉาที่เห็นว่านกจำพวกหนึ่งสามารถบินทะลุท้องฟ้าได้ อย่างไรก็ตามใครจะรู้เมื่อตอนนี้นางเห็นเหยี่ยวและได้ยินเสียงร้องของมัน ความรู้สึกที่ว่องไวจะปรากฏที่ด้านล่างของหัวใจของนาง ความรู้สึกที่สับสนทำให้หัวใจของนางเต้นรัวจนเกือบทำให้นางเสียสมดุล
　　เป่ยจื่อเงยหน้าขึ้นมองจ้องเหยี่ยวที่วนรอบพวกเขาสองครั้งจากนั้นก็หัวเราะเยาะนางว่า“อะไร คุณหนูเป่ยกลัวเหยี่ยว”
　　เป่ยฟูหรงไม่ได้พูดนางมุ่งไปที่การขี่ม้า ไม่นานหลังจากนั้นนางก็หันไปหาซวนเทียนหมิงและถามเขาว่า “ข้าได้ยินมาว่าอาเฮงได้ฝึกนักยิงธนูศักดิ์สิทธิ์ด้วยการยิงที่ไม่ได้เดินเป็นเส้นตรง ข้าสงสัยว่ามีกลุ่มที่เข้าร่วมในกลุ่มนี้หรือไม่ ? ”
　　ก่อนที่ซวนเทียนหมิงจะพูดได้เป่ยจื่อก็แพ้ “เฮ้ ! เจ้าถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เพื่ออะไร ? ”
　　เป่ยฟูหรงยิ้มและพูดเบาๆ ว่า “ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากถามและดูว่าเหยี่ยวในท้องฟ้าสามารถถูกยิงได้หรือไม่”
　　หืม? เป่ยจื่อขมวดคิ้ว “ทำไมต้องยิงมัน” นี่เป็นวิธีการสื่อสารที่ซ่อนอยู่ของเจ้า ถ้ามันถูกยิงจริง ๆ เจ้าจะไม่ก่อกบฏหรือ ?
　　“มันทำให้ข้ารู้สึกหงุดหงิด”เป่ยฟูหรงลูบจมูกของนาง “แค่มองไปที่มันลอยอยู่บนท้องฟ้าทำให้ข้ารู้สึกสับสนอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันร้องออกมา หัวของข้าก็เริ่มเจ็บ”
　　“ปล่อยให้มันบินเถิด”ในที่สุดซวนเทียนหมิงพูด อย่างไรก็ตามเขากล่าวว่า “ถ้าเจ้ารู้สึกปวดหัว ก็อย่ามองไปที่มัน สำหรับเสียงร้องของมัน เจ้าควรชินกับการได้ยินพวกมัน”
　　เป่ยฟูหรงไม่ได้พูดและก้มหน้าลงเล็กน้อยราวกับคิดบางสิ่งซวนเทียนหมิงพูดอีกครั้งและกล่าวกับนางว่า “ในเรื่องที่เจ้าไม่ชอบ การหลีกเลี่ยงพวกมันนั้นไร้ประโยชน์ การยิงมันด้วยลูกธนูไม่ได้เกี่ยวข้องกับรากฐาน ถ้ามีตัวไหนถูกยิง อีกตัวจะมา พวกมันมีมากมาย หากไม่มีวันที่เจ้าไม่กลัวพวกมันอีกต่อไป การมีอยู่ของพวกมันจะไม่เป็นภัยคุกคามต่อเจ้าอีกต่อไป”
　　เป่ยฟูหรงตกใจและหน้าซีดนางกุมมือไว้ มือของนางสั่นเล็กน้อย เมื่อมองดูซวนเทียนหมิง นางพบว่าเขาไม่แม้แต่จะมองนาง ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปนั้นเป็นสิ่งที่พูดอย่างไม่เป็นทางการ นางคิดเอาเอง
　　เป่ยฟูหรงสูดหายใจเข้าลึกๆ และปรับอารมณ์ของนางแล้วพูดกับเป่ยจื่อ “สิ่งที่องค์ชายพูดนั้นยากที่จะเข้าใจ แต่สมเหตุสมผล” แม้ว่านางจะยิ้ม แต่นางก็รู้สึกขมขื่นเป็นอย่างยิ่ง
　　อาเฮง,อาเฮง เป่ยฟูหรงมองไปข้างหน้า และคิดกับตัวเองว่า เจ้าไปถึงทางเหนือแล้วใช่ไหม? ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะมีแผนแบบไหน แต่รีบเร่งหน่อย ดูเหมือนว่าข้าจะไม่สามารถปิดบังสิ่งนี้ได้อีกต่อไปแล้ว
　　การเดินขบวนครั้งนี้กินเวลาสองวันและหนึ่งคืนจนกระทั่งผู้คนและม้าหมดแรงก่อนที่พวกเขาจะพบสถานที่ที่เหมาะสมในการตั้งค่ายพักแรมในหุบเขา
　　หิมะตกตลอดเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมาเกล็ดหิมะสั่น แม้ว่าหิมะไม่ได้ตกหนัก แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ท่าทีว่าจะหยุด ไม่มีคนในภูเขาที่จะกวาดมันออกไป และมันก็หนาวกว่าข้างนอกเล็กน้อย เช่นนี้หิมะปกคลุมหัวเข่าของพวกเขา
　　เมื่อตั้งค่ายทหารใช้พลังงานจำนวนมากเพื่อล้างพื้นที่ว่างเปล่าค่ายของซวนเทียนหมิงตั้งอยู่ตรงกลาง และล้อมรอบไปด้วยทหารอย่างแน่นหนา
　　เมื่อเป่ยจื่อกำลังตั้งค่ายเขาก็ให้ความสนใจกับเป่ยฟูหรงอย่างใกล้ชิด
อย่างไรก็ตามเขาไม่เห็นนางคัดค้านการตั้งค่านี้ เมื่อตั้งค่ายขึ้น นางกลับเข้าไปข้างในโดยใช้ข้ออ้างว่า “ถ้าข้าอยู่ข้างนอกนานเกินไป มันจะง่ายสำหรับทหารที่จะจำข้าได้”
　　เป่ยจื่อผายมือของเขาไปที่ซวนเทียนหมิงและได้ยินซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับนาง หากนางมีหัวใจ นางจะไม่ทำอะไรเพื่อทำร้ายสหายสนิทของนาง ถ้านางไม่มีหัวใจก็แค่ฆ่านาง ใครจะสนใจสิ่งที่นางทำ”
　　เป่ยจื่อประทับใจมาก
　　คืนนั้นซวนเทียนหมิงและรองแม่ทัพได้พบกันเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องของกองทัพมันดึกแล้วดังนั้นเขาจึงอยู่ในกระดจมของรองแม่ทัพ
　　ก่อนตีสามเสียงเหยี่ยวร้องออกมา4 ครั้ง เป่ยฟูหรงามุดหัวของนางในผ้าห่ม และปิดหูแน่น ๆ อยากให้เหยี่ยวนั้นถูกฆ่าอย่างสิ้นหวัง น่าเสียดายที่เสียงเหยี่ยวร้องอย่างชัดเจนในหัวของนาง ไม่ว่านางจะพยายามอย่างหนักแค่ไหนก็ยังสามารถผ่านหู ผ่านแก้วหูของนาง และเจาะประสาทของนาง หัวของนางเริ่มเจ็บ นางกัดริมฝีปากของนาง นางพยายามกลั้นน้ำตา
　　อย่างไรก็ตามอารมณ์ของนางก็ค่อยๆ คงที่นางไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเผชิญหน้ากับความจริง
　　นางสูดหายใจเข้าลึกๆ และช่วยตัวเองด้วยเสื้อคลุม นางสวมถุงเท้าและรองเท้า นางเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
　　กระโจมของเป่ยจื่ออยู่ห่างออกไปเพียงแขนเดียวใครจะรู้ว่าคนนั้นไม่ได้นอน แต่เมื่อเป่ยฟูหรงเปิดกระโจม เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “เจ้าจะไปไหน”
　　เป่ยฟูหรงกลอกตาแล้วถามว่า“เป่ยจื่อ เจ้าไม่เหนื่อยหรือ ? ข้าตื่นทุกคืนและเจ้าก็จะถามว่าจะไปที่ไหน ข้าต้องไปตามการเรียกร้อยของธรรมชาติ ข้าจะไปไหนได้อีก”
　　เป่ยจื่อชี้ที่กระโจมของนาง“มีกระโถนอยู่ข้างใน”
　　“ข้าไม่คุ้นเคยกับมัน”เป่ยฟูหรงพูดความจริง “หลังจากทั้งหมดข้าไม่ใช่อาเฮง ข้าไม่ได้อยู่ใกล้เจ้า มีบางสิ่งที่ข้าหวังว่าเจ้าจะให้ข้ามีความเป็นส่วนตัวบ้าง”
　　เป่ยจื่อผายมือของเขาเมื่อนางพูดถึงเรื่องนี้ ถ้าเขายังถามมันคงไม่เหมาะสม ดังนั้นเขาจึงพูดได้เพียง: “ไป อย่าไปไกลเกินไป”
　　เป่ยฟูหรงเดินไปอย่างรวดเร็วผ่านกระโจมทหารและเข้าไปในป่าบนภูเขา
　　เป่ยจื่อได้ติดตามอีกครั้งอย่างลับๆ อย่างไรก็ตามความรู้สึกเมื่อติดตามเป่ยฟูหรงนั้นแตกต่างจากเมื่อก่อน ย้อนกลับไปตอนนั้นเขาคิดว่า “จับคนร้ายคาหนังคาเขา” เมื่อติดตามนาง แต่ตั้งแต่เขาได้ยินบทสนทนาระหว่างเป่ยฟูหรงกับชายชุดดำ และอีกสองเดือนต่อมาลักษณะที่ขัดแย้งของเป่ยฟูหรงเขาก็รู้สึกว่า ผู้หญิงที่มีชีวิตเช่นนี้ค่อนข้างขมขื่น มันเป็นเพียงแค่ที่เป่ยฟูหรงไม่ได้พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และองค์ชายของเขาไม่ได้ถาม เรื่องนี้ถูกแช่แข็งที่นั่น และไม่มีใครรู้ว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่
　　เวลานี้เป่ยฟูหรงก็ออกมาไกลมากและนางก็หันไปสองสามครั้งก่อนที่นกจำนวนหนึ่ง ๆ บนท้องฟ้าค่อยๆ เริ่มลงมา เป่ยฟูหรงเพิ่มความเร็วของนางอีกสองก้าวในทิศทางนั้น
　　หิมะบนภูเขานั้นหนาและเส้นทางนี้ขึ้นไปบนภูเขาการเคลื่อนไหวของเป่ยฟูหรงนั้นไม่มั่นคง ดังนั้นเมื่อนางวิ่งนางก็ไม่มั่นคง และล้มลงในหิมะสองสามครั้ง
　　เป่ยจื่อดูอย่างใจจดใจจ่อจากด้านหลังรู้สึกอยากวิ่งเข้าไปฉุดนาง อย่างไรก็ตามเขาเป็นผู้ติดตามที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวเองได้ บุคคลข้างหน้าคือเป้าหมายของเขา เขาไม่สามารถไปข้างหน้า และให้ความช่วยเหลือใด ๆ กับนางได้
　　เป่ยฟูหรงพยายามฝ่าฟันก่อนที่จะมาถึงในที่สุดอย่างไรก็ตามทันใดนั้นนางก็ลื่นและตกลงไปในหิมะ เมื่อเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่กลายเป็นสีซีดและจางลงจากดินแดนเย็นบนหิมะอย่างสมบูรณ์ ด้วยเหตุผลบางอย่างความรู้สึกอันลึกซึ้งของเขา
ถูกดึงออกมาและเขาก็รีบไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว เขาคิดว่าไม่ว่านางจะออกมาทำอะไร ถ้าเขาไม่ไปช่วยนาง เขาคงไม่ใช่ผู้ชายอย่างแท้จริง ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเขาจะบอกว่าเขาได้รับคำสั่งจากองค์ชายเพื่อปกป้องนาง ดังนั้นเขาจึงติดตาม
　　หลังจากตัดสินใจแล้วเขาก็ก้าวไปแล้วและเขาก็ยื่นแขนของเขาออกไปอย่างไรก็ตามในเวลานี้คนในชุดดำปรากฏตัวที่ด้านข้างของเป่ยฟูหรง
　　เป่ยจื่อหยุดและพบต้นไม้ซ่อนอยู่ด้านหลังแต่ชายคนนั้นไม่ได้ไปช่วยเป่ยฟูหรง เขายืนอยู่ข้าง ๆ และมองเป่ยฟูหรงที่ดิ้นรนเป็นเวลานานก่อนที่จะจัดการช่วยตัวเองขึ้น แม้แต่เป่ยจื่อก็สามารถเห็นว่านางเริ่มสั่นเทาจากความหนาว อย่างไรก็ตามชายชุดดำยังคงเฉยเมยเพียงถามนางว่า “ทำไมเจ้าถึงมาช้าขนาดนี้ ? ”
　　บัดซบ! นี่เป็นคนแบบไหน ! เป่ยจื่อบ่นในใจแล้วมองไปที่เป่ยฟูหรงอีกครั้ง แม้ว่านางจะไม่ได้นอนอยู่บนหิมะเขาก็เห็นว่านางไม่ได้ลุกขึ้นยืน นางนั่งอยู่บนหิมะพร้อมกับมองชายชุดดำ นางกัดฟันและกล่าวว่า “มันเป็นเหยี่ยวของเจ้าที่พาข้ามาบนเส้นทางที่คดเคี้ยวนี้ เพียงแค่ดูว่าภูเขาปกคลุมไปด้วยหิมะ ข้าต้องมาเร็วแค่ไหนเพื่อตอบสนองคำขอของเจ้า ? ”
　　คนชุดดำคลุมหน้าของเขาและไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้แต่ดวงตาที่ยาวและเล็กที่ถูกเปิดเผยนั้นไม่แสดงออกและเย็นชา ไม่มีความรู้สึกอย่างแน่นอนว่ามันเป็นความผิดของเขา เขายังคงพูดกับนางด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ “เหตุผลที่เจ้ามีช่วงเวลาที่ยากลำบากเช่นนี้คือการที่เจ้าไม่ได้เติบโตขึ้นมาในภาคเหนือ นายท่านกล่าวว่าหากเจ้าเติบโตในเฉียนโจว เจ้าจะไม่อ่อนแออย่างแน่นอน”
　　“หืมม”เป่ยฟูหรงตะโกนอย่างเย็นชาขณะที่นางยังคงนั่งอยู่บนหิมะ และกล่าวในขณะที่มอง “เจ้านายของเจ้าพูดค่อนข้างน้อย แต่เนื่องจากเขาพูดมาก ทำไมเจ้ายังปฏิบัติกับข้าด้วยวิธีนี้ ? ถ้าข้าเป็นบุตรสาวของคนนั้นจริง ๆ ข้าก็ควรได้รับการพิจารณาเป็นเจ้านายของเจ้าด้วยใช่หรือไม่ ? ”
　　สายตาดูถูกเหยียดหยามของชายชุดดำและบอกนางอย่างไม่สุภาพว่า “ตอนนี้เจ้าไม่แน่นอน หากเจ้าต้องการเป็นเจ้านายของเราจริง ๆ เจ้าควรจะเชื่อฟังและทำงานให้กับเฉียนโจวแทนการกินจากมือหนึ่งและคลานไปหาอีกฝ่ายช่วยให้คนกลุ่มนั้นนอนกับเรา”
　　“การกินจากมือหนึ่งและคลานไปหาคนอื่น? ” ความโกรธของเป่ยฟูหรงก็พุ่งออกมาโดยไม่รู้ตัว แม้กระนั้นเมื่อนางยืนขึ้น นางก็นั่งลงทันที สีหน้าขมขื่นปรากฏบนใบหน้าของนาง เป่ยจื่อดูและขมวดคิ้วของเขา เขาจ้องที่เท้าของเป่ยฟูหรงและรู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อย ในเวลานี้เป่ยฟูหรงถามคนในชุดดำอีกครั้ง “เจ้าบอกว่าข้าแอบทำงานให้คนอื่น หากเจ้าเป็นคนที่ให้อาหารเมื่อข้าเคยกินอะไรจากเจ้าในขณะที่เติบโตขึ้นมา ? ข้าได้ดื่มน้ำหนึ่งหยดจากเฉียนโจว หรือกินข้าวหนึ่งชามจากเฉียนโจวหรือไม่ ? เจ้านายของเจ้าให้เสื้อผ้าข้าสวมใส่หรือให้เครื่องประดับใด ๆ ให้ข้าสวมหรือไม่? ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าสามารถพูดได้โดยพื้นฐานว่าข้ากินอะไรจากเจ้า เขาเป็นคนตาบอดหรือไม่ ? ”
　　ทันใดนั้นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสาปแช่งอย่างรุนแรงทำให้ชายชุดดำรู้สึกตะลึงในเวลาสั้นๆ แต่เขาก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว และมองเป่ยฟูหรงอย่างเย็นชา “พูดอย่างนี้เจ้ายอมรับว่าเจ้าโกหกเรา ? องค์หญิงจี่อันไม่ได้กลับไปเมืองหลวงเลยใช่หรือไม่ ? ”
　　“ข้าโกหกเจ้าหรือ? ” เป่ยฟูหรงใชช้เสียงระเบิดของนางอย่างต่อเนื่องจ้องมองชายชุดดำ ละกล่าวว่า “ข้าอยากโกหกจริง ๆ ! เพียง แต่ดูแลการคลอดและไม่เลี้ยงดู พวกเขาสามารถบังคับข้าให้ช่วยเหลือเฉียนโจวได้บนพื้นฐานใด แต่เจ้าใช้วิธีที่น่ารังเกียจในการจับท่านพ่อของข้า บอกข้าที ถ้าข้าไม่บอกความจริงและไม่ร่วมมือ เขาจะตายด้วยมือของเจ้า! ข้าไม่ได้มีญาติมากมายในชีวิตนี้ ท่านพ่อของข้าคนนั้นคือชีวิตของข้า เพื่อช่วยท่านพ่อ ข้าต้องโกหกสหายที่ดีของข้า
และทรยศสหายที่ดีของข้า และข้ายังทำให้น้องสาวของนางได้รับบาดเจ็บ ทุกสิ่งที่ข้าทำเพื่อท่านพ่อของข้า เนื่องจากข้าทำมาทั้งหมดแล้ว ทำไมข้าจะต้องโกหกเจ้า ? ”
　　ชายชุดดำจ้องที่เป่ยฟูหรงราวกับพยายามหาข้อบกพร่องบางอย่างในสภาพจิตใจดวงตา หรือน้ำเสียงของนาง แม้กระนั้นนี่ก็ไร้ประโยชน์ ในเวลานี้ร่างกายทั้งหมดของเป่ยฟูหรงสั่นไหว นางจ้องมองเขาอย่างดุเดือด อย่างไรก็ตามแสงจ้าที่ดุร้ายนี้ทำให้คน ๆ นั้นรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริง แต่…
　　ทันใดนั้นดาบเย็นๆ ก็ถูกชักออกจากฝักแล้วนำมันไปที่คอของเป่ยฟูหรง ชายชุดดำกล่าวว่า “เราไม่พบองค์หญิงจี่อันในเมืองหลวง ! ”