The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 611-612

　ตอนที่611 องค์ชายผู้นี้จะช่วยเจ้าออกไปจากเมือง
　　กองกำลังของศ์ต้าชุนต่อสู้เพื่อไปยังเมืองหลวงของเฉียนโจวแต่ไม่ได้เลือกที่จะทำการโจมตีพวกเขาฟังคำสั่งของเฟิงหยูเฮงและเริ่มเตรียมโจ๊ก พวกเขาไม่เพียงแต่เตรียมโจ๊ก แต่พวกเขายังเตรียมน้ำแกง น้ำแกงนี้ถูกนำออกมาจากมิติของเฟิงหยูเฮง และมันเป็นน้ำแกงที่นางขอจากพ่อครัวของโรงเตี้ยวครัวเทพ เมื่อถูกวางไว้ในมิติ มันจะถูกนำออกมากินเมื่อใดก็ได้
　　แผ่นดินไหวและหิมะถล่มทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศมันทำให้เฉียนโจวซึ่งมีลมทางทิศเหนือมักจะเริ่มรับลมใต้ ลมพัดมาจากทางทิศใต้ไปทางทิศเหนือถือกลิ่นหอมของโจ๊กและกลิ่นหอมจากน้ำแกงที่มีพื้นฐานน้ำแกงจากโรงเตี้ยมครัวเทพ กลิ่นหอมลอยข้ามกำแพงเมืองสูงและเข้าไปในเมืองหลวง
　　ในตอนแรกทหารที่อยู่ด้านบนสุดของกำแพงเมืองไม่เข้าใจว่าทำไมราชวงศ์ต้าชุนไม่ต่อสู้กับพวกเขาแทนที่จะเลือกทำอาหารอย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขาเข้าใจอย่างแท้จริง ปรากฏว่าพวกเขากำลังพยายามทำให้ขวัญและกำลังใจของพวกเขาหมดไป !
　　ทหารของเฉียนโจวไม่ได้กินอาหารเป็นเวลาหลายวันเมืองหลวงเป็นศูนย์กลางของแผ่นดินไหว ภูเขาสี่ลูกที่อยู่ล้อมรอบพวกเขาส่วนใหญ่ทรุดตัวลง น้ำแข็งและหิมะจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาในเมืองรวมถึงพระราชวังฮ่องเต้ บ้านของพลเมืองถูกทำลาย ไม่มีใครรู้ว่ามีคนจำนวนเท่าใดที่ถูกฝังใต้หิมะเพื่อรอการช่วยเหลือ อาหารในยุ้งฉางถูกปันส่วน พรานไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในภูเขาอีกต่อไปและสัตว์เลี้ยงในบ้านก็แข็งตายแล้ว ผู้คนไม่มีอาหารกินอีกต่อไป เมื่อเทียบกับการถูกฝัง การจัดการกับความหิวเป็นปัญหาเร่งด่วนที่สุด
　　นอกเมืองซวนเทียนหมิงและทหารนั่งอยู่ข้างหม้อ ทหารถือถ้วยและทานโจ๊ก ทหารเล่นและหัวเราะกัน บรรยากาศกลมกลืนกันมาก
　　ประมาณครึ่งวันต่อมาองค์ชายเหลียนได้รับข่าวบางอย่าง เขากล่าวกับเฟิงหยูเฮง “สถานการณ์ในเมืองมีความสำคัญ ภายในอาคารมีไม่มากนัก และกว่าเก้าในสิบส่วนของพระราชวังฮ่องเต้ได้รับความเสียหาย พลเมืองทุกคนได้รับความทุกข์ทรมานจากความหนาวเย็นและความหิวโหย มีหลายคนที่ไม่ได้ตายจากหิมะถล่ม แต่มีผู้เสียชีวิตจากการสัมผัสกับความหนาวเย็นหรือความอดอยาก แต่ยุ้งฉางของฮ่องเต้ยังเหลืออาหารอยู่ จาวหยูเป็นเด็กเหลือขอที่โชคดีและยังมีชีวิตอยู่ ทหารจำนวนมากยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาปิดกั้นประตูเมืองไม่อนุญาตให้พลเมืองคนใดออกไป พวกเขาต้องการประหยัดเงิน” เขาพูดพร้อมกับหยิบถ้วยน้ำแกงขนาดใหญ่ จากนั้นเขาก็พูดด้วยความชื่นชม “เห็นได้ชัดว่ากลิ่นนี้ทำให้เมืองเกือบตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างมีเลศนัยในขณะที่ยิ้มนางกล่าวกับซวนเทียนหมิงว่า “การรบกวนจากภายนอกไม่มีอะไรมากไปกว่าความน่ารำคาญ แต่ความขัดแย้งภายในเป็นปัญหาอย่างแท้จริง”
　　ซวนเทียนหมิงหัวเราะเสียงดัง“แค่ความวุ่นวายยังไม่เพียงพอ เรายังต้องหาโอกาสที่จะได้เข้าไปดูในเมือง เรายังคงมีหนี้แค้นกับราชวงศ์ของเฉียนโจว เรายังคงต้องรวบรวมนิ้วมือเหล่านั้นด้วยตัวเอง”
　　เฟิงหยูเฮงเหล่ตาของนางและเริ่มคิดถึงวิธีในการเดินเข้าไปในเมือง ตอนแรกนางต้องการที่จะมาที่เฉียนโจวนี้ แต่ตอนนี้มันอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มีจุดไม่มากที่จะมีมัน เมื่อนางจัดการตระกูลเฟิง นางจะต้องคิดหาวิธีที่จะใช้ประโยชน์จากความสูญเปล่านี้ นางไม่สามารถปล่อยให้มันว่างเปล่าเช่นนี้
　　นอกเมืองมีการเตรียมอาหารอย่างต่อเนื่องทั้งกลางวันและตลอดกลางคืนกองทัพของซวนเทียนหมิงมีอาหารจำนวนมาก นอกจากนี้เฉียนโจวยังเป็นดินแดนแห่งหิมะและน้ำแข็ง พวกเขาสามารถขุดและวางมันลงในหม้อเพื่อแช่น้ำได้ ฟืนไม่เพียงพอ อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงมีหลายวิธีในมิติของนางในการเริ่มจุดไฟโดยไม่ใช้ฟืน
　　ต้มน้ำแกงและโจ๊กอย่างต่อเนื่องและกลิ่นหอมยังคงแพร่กระจายเข้าไปในเมืองหลวง ทหารที่ยืนเฝ้าอยู่ที่ด้านบนสุดของกำแพงกลืนน้ำลายซ้ำ ๆ แม้กระนั้นไม่มีคนเดียวที่ไม่ได้ถูกล่อลวงโดยกลิ่นที่มาจากภายนอก
　　ทหารคนหนึ่งกล่าวว่า“ข้าได้ยินมาว่าทุกเมืองและขุนนางในเมืองทางภาคใต้ได้ยอมสวามิภักดิ์ต่อราชวงศ์ต้าชุนแล้ว พวกเขาเปลี่ยนการลงทะเบียนและไม่ได้อาศัยอยู่ในสถานที่เดิมอีกต่อไป พวกเขาถูกส่งไปยังดินแดนของราชวงศ์ต้าชุน”
　　ด้านข้างมีคนเห็นด้วยทันทีว่า“ข้าได้ยินมาว่าราชวงศ์ต้าชุนมีสี่ฤดูกาลที่แตกต่างกัน แม่น้ำของพวกเขาไหลต่อเนื่อง ต้นไม้ของพวกเขาเป็นสีเขียว และดอกไม้ของพวกเขาก็มีสีสัน”
　　อีกกลุ่มรวมตัวกันรอบๆ และเข้าร่วมในการสนทนา “นั่นไม่ใช่ทั้งหมด คนของราชวงศ์ต้าชุนสามารถกินผักได้ทุกวัน ข้าได้ยินมาว่าผักเติบโตขึ้นบนพื้น ทุกครอบครัวสามารถปลูกผักได้ และผักก็ถูกมาก”
　　“ผักไม่เพียงแค่ถูก! พวกมันไม่ต้องใช้เงินซื้อ ภูเขาเต็มไปด้วยผัก นอกจากนี้ยังมีผลไม้ทุกชนิด”
　　“พูดว่าราชวงศ์ต้าชุนจะมองคนที่เปลี่ยนการจดทะเบียนเป็นคนของตัวเองหรือไม่? พวกเขาจะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างหรือไม่ ? ”
　　“ข้าไม่คิดอย่างนั้นราชวงศ์ต้าชุนมีขนาดใหญ่มาก ตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมาราชวง์ต้าชุนได้ครอบครองตระกูลและอาณาจักรเล็ก ๆ จำนวนนับไม่ถ้วน แต่เราไม่เคยได้ยินว่าพวกเขาปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างไม่เป็นธรรม”
　　“ถ้าเราพูดแบบนี้ทำไมเรายังปกป้องเมืองหลวงนี้อยู่ มันไม่แน่วว่าเมื่อกำแพงนี้จะพังลงมาเมื่อไหร่ เราจะมัวนั่งรอคอยความตายกันหรือ ? ”
　　ครั้งนี้มีการกล่าวถึงผู้คนมองไปรอบ ๆ พวกเขาทุกคนเข้าใจตรรกะนี้ แต่คนรุ่นเดียวกันที่เคยเป็นข้ารับใช้ฝังแน่นอยู่ในใจของพวกเขาอย่างลึกซึ้ง เฉียนโจวสร้างความประทับใจไว้บนร่างกายของพวกเขาไปแล้ว พวกเขาจะจากไปได้อย่างไรอย่างง่ายดาย
　　ดังนั้นพวกเขาจึงพูดเกี่ยวกับมันเท่านั้นอย่างไรก็ตามมีคนเพียงคนเดียวที่เป็นผู้นำในการดำเนินการ
　　ทหารของเฉียนโจวมองราชวงศ์ต้าชุนอย่างอิจฉาในเวลานี้พลเมืองในเมืองหลวงก็มาถึงจุดที่ล่มสลายแล้ว
　　กลิ่นหอมลอยมาจากนอกเมืองตอนแรกพวกเขาเชื่อว่าพวกเขาเป็นเพียงภาพหลอน ต่อมาพวกเขาคิดว่าฮ่องเต้สงสารพวกเขาและต้มโจ๊กสำหรับพวกเขา แต่หลังจากที่พวกเขาค้นทั่วเมือง พวกเขาไม่พบสถานที่ดังกล่าว มีคนสังเกตเห็นว่ากลิ่นหอมมาจากนอกเมืองอย่างช้า ๆ มันมาจากประตูทิศใต้
　　ทุกคนรีบไปที่ประตูทิศใต้พวกเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับญาติที่ถูกฝังอีกต่อไป กลิ่นนั้นเป็นเหมือนสัญญาณชีวิต มันจุดประกายความหวังจำนวนมากลงในคนเหล่านี้ที่ยอมแพ้ต่อชีวิต พวกเขารีบไปที่ประตูทางทิศใต้ด้วยความตื่นเต้น และตะโกนดัง ๆ “เราต้องการอาหาร ให้อาหารพวกเราด้วย ! ”
　　ทหารของเฉียนโจวถูกแช่แข็งด้วยความตกใจในฉากนี้ต้องเผชิญกับพลเมืองที่ขออาหาร พวกเขาทำอะไรไม่ถูกเลย ทหารก็เป็นคนเช่นกัน และบิดามารดาก็เลี้ยงดูเช่นกัน ในฝูงชนนี้ บิดามารดาและญาติของพวกเขาก็มาด้วย หากพวกเขาไปหยุดอีกฝ่าย นั่นจะเหมือนกับการฆ่าตัวตาย
　　พลเมืองถาม“ทำไมข้างนอกจึงมีกลิ่นหอม ใครอยู่ข้างนอก ? ”
　　คำถามเดียวกันถูกถามสองสามครั้งก่อนที่ทหารจะทนไม่ได้และพูดความจริง “เป็นกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนที่มาถึงเมืองหลวง พวกเขาตั้งหม้อทำอาหาร ! ”
　　“ราชวงศ์ต้าชุนหรือ? ” ผู้คนงงงวย ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมามีผู้ลี้ภัยจำนวนหนึ่งวิ่งไปทางใต้ แม้กระนั้นก็ไม่มีคนจากเมืองหลวง เนื่องจากตระกูลของฮ่องเต้ได้ปิดเมืองไว้จึงไม่มีใครสามารถหลบหนีได้ พลเมืองไม่คุ้นเคยกับราชวงศ์ต้าชุนมากนัก เมื่อได้ยินว่าพวกเขาต่อสู้เพื่อมุ่งสู่เมืองหลวง ความกลัวแห่งการสู้รบเต็มหัวใจทันที สิ่งนี้ทำให้ความต้องการอาหารลดลงเป็นจำนวนมาก
　　พลเมืองยืนอยู่ในประตูเมืองด้วยความงุนงงพวกเขาไม่ต้องการจากไป แต่ไม่รู้ว่าควรทำอะไร ในเวลานี้คนหนุ่มสาวในฝูงชนก็กล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่านอกจากเมืองหลวงแล้วทุกเมืองล้วนเป็นของราชวงศ์ต้าชุนแล้ว พลเมืองมีความคิดริเริ่มที่จะเปลี่ยนการจดทะเบียนครอบครัวของพวกเขา ราชวงศ์ต้าชุนให้อาหารและน้ำแก่พวกเขา และพวกเขาส่งพลเมืองของเฉียนโจวไปยังสถานที่ที่อบอุ่นกว่าซึ่งสามารถมองเห็นหญ้าสีเขียว มีเพียงเมืองหลวงเท่านั้นที่ทำได้ ! ”
　　พลเมืองเป็นคนเรียบง่ายพวกเขาไม่ได้ตรวจสอบว่าคนผู้นี้ได้ยินเรื่องราวพวกนี้ได้อย่างไร เมื่อประตูเมืองปิดอย่างแน่นหนา พวกเขาเพียงรู้สึกว่าสิ่งที่คนหนุ่มสาวพูดนั้นน่าหลงใหลมาก นอกจากทั้งหมดนี้ผู้คนที่อยู่นอกเมืองหลวงได้ยอมสวามิภักดิ์แล้ว สิ่งนี้เหมือนกับการบอกว่าพวกเขาถูกทิ้งไว้ข้างหลังหรือไม่ ?
　　มีคนพูดด้วยความกลัว“เป็นไปได้หรือไม่ว่าตระกูลของราชวงศ์เฉียนโจวต้องการให้เราตายไปพร้อมกับพวกเขา ? ”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้เกิดความตื่นตระหนกความตื่นตระหนกแบบนี้แพร่กระจายไปทั่ว และเติมเต็มจิตใจของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
　　คนหนุ่มสาวจากที่ก่อนหน้านี้ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์กล่าวว่า“เฉียนโจวใกล้จะถึงจุดจบแล้ว แม้แต่เง็กเซียนฮ่องเต้ก็ยังปรารถนาที่จะละทิ้งเฉียนโจว แม้กระนั้นราชวงศ์ต้องการที่จะต่อสู้จนตัวตาย ไม่เป็นไรถ้าพวกเขาต้องการตาย แต่พลเมืองของเราต้องการมีชีวิตที่สงบสุข ทำไมเราต้องตายไปกับตระกูลเฟิง ? สวรรค์พังทลายลงมาในเมืองหลวง และตระกูลของฮ่องเต้ปิดเมืองหลวง พวกเขาไม่ได้ให้อาหารหรือเสื้อผ้าให้เรา มีหลายคนที่ถูกฝังอยู่ใต้หิมะ แต่เราไม่รู้ว่าพวกเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่ ทหารของราชวงศ์ต้าชุนได้ช่วยเหลือผู้คนไปพร้อมกันและช่วยเหลือพลเมืองของเฉียนโจวจำนวนมาก หากเราไม่ปฏิญาณว่าจะจงรักภักดีต่อผู้ปกครองแบบนี้ เป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะเฝ้าดูตระกูลเฟิงทำให้เราเสียชีวิตทั้งหมด”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้พลเมืองเริ่มการสนทนาในที่สุดพวกเขายอมแพ้ต่อการป้องกันทางจิตใจขั้นสุดท้าย ความรู้สึกของพวกเขาเริ่มเอียงไปในทางราชวงศ์ต้าชุน และความเกลียดชังของพวกเขาที่มีต่อราชวงศ์ของเฉียนโจวเพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุดตลอดกาล
　　ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นผู้นำและเริ่มวิ่งไปที่ประตูเมืองพวกเขาต้องการผลักประตูเปิดออก เมื่อคนหนึ่งขยับ หนึ่งหมื่นคนก็เริ่มทำตาม ต่อมามีผู้เข้าร่วมหลายพันคน ทหารที่ดูแลเมืองหลวงพยายามหยุดพวกเขาด้วยความกลัว
　　แต่นี่เป็นพลเมืองของเฉียนโจวพวกเขาสามารถหยุดอีกฝ่าย แต่ไม่สามารถฆ่าพวกเขา มีพลเมืองจำนวนมากและทหารไม่กี่คน ยิ่งไปกว่านั้นทหารรู้สึกมั่นคงน้อยลงเนื่องจากกลิ่นที่มาจากภายนอก เมื่อพลเมืองทำให้เกิดความปั่นป่วนมาก การป้องกันของพวกเขาค่อนข้างไร้พลัง
　　ใครจะรู้ว่าใครเป็นคนเริ่มแต่มีคนเริ่มตะโกนว่า “ให้เราออกไป ! ให้เราออกไป ! เราต้องการตัดความสัมพันธ์กับเฉียนโจว ! ”
　　อย่างรวดเร็วทุกคนตะโกนสิ่งที่คล้ายกันในขณะที่กระแทกประตูเมืองอย่างแรง
　　นอกเมืองซวนเทียนหมิงยืนขึ้นอย่างกะทันหันมองตรงไปที่ประตูเมืองของเมืองหลวงของเฉียนโจว มุมปากของเขาขดตัว
　　เฟิงหยูเฮงมองไปที่องค์ชายเหลียนด้วยความภาคภูมิใจและกล่าวว่า “เจ้าเห็นหรือไม่ ? ข้าทำให้เฉียนโจวของเจ้ากลวงได้ง่ายมาก ! ”
　　องค์ชายเหลียนจะเข้าใจสิ่งที่นางเพิ่งพูดได้อย่างไรแต่ความภาคภูมิใจบนใบหน้าของนางเป็นสิ่งที่เขาเข้าใจ เขากลอกตาของเขา “ถ้าไม่ใช่เพราะคนของข้าคนหนึ่งข้างในช่วยผลักดันพวกเขา เจ้าคิดว่ามันจะเป็นเรื่องง่ายหรือไม่ ? ”
　　เมื่อพูดอย่างนี้ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“การจับภาพของเฉียนโจวไม่สามารถทำได้ถ้าไม่มีองค์ชายเหลียน”
　　“ฮะลืมไปซะเถอะ พวกเจ้าสองคนไม่ควรพยายามที่จะประจบประแจงข้าที่นี่ ตั้งแต่ข้าออกจากเฉียนโจวไปแล้ว ข้าไม่ได้เป็นองค์ชายเหลียนอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องยกระดับความสามารถในอดีตของข้า เจ้าควรคิดว่าเจ้าจะรับมือกับพลเมืองอย่างไรเมื่อพวกเขาแตกออกจากเมือง”
　　ซวนเทียนหมิงหัวเราะและใช้พลังภายในของเขาในการถ่ายทอดเสียงหัวเราะนี้พร้อมกับกลิ่นหอมที่มีต่อเมือง
　　หลังจากหัวเราะเสร็จเขาพูดด้วยน้ำเสียงดังบอกพลเมืองเฉียนโจวว่า “มีการลงทะเบียนเป็นพลเมืองนอกเมือง มีอาหารให้กิน ราชวงศ์ต้าชุนยินดีต้อนรับพลเมืองของเฉียนโจว เรามีอาหารและเสื้อผ้าที่เพียงพอ และสามารถมอบความสงบสุขและความปลอดภัยให้กับพวกเจ้า พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับน้ำแข็งและหิมะที่หนาวเย็นอีกต่อไป หรือความเป็นไปได้ที่สวรรค์จะล่มสลาย ทหารของราชวงศ์ต้าชุนจะช่วยพวกเจ้าขุดซากของคนที่เจ้ารักและพาพวกเจ้าไปยังสถานที่อบอุ่นที่ซึ่งมีดอกไม้บาน มีโจ๊กนอกเมืองที่พวกเจ้าจะได้รับมัน ผู้สูงอายุที่อ่อนแอและผู้หญิงจะได้รับก่อน อย่ารวมกลุ่ม อย่าก่อกวน อย่าต่อสู้ และอย่าขโมย หากพวกเจ้าสามารถทำได้ องค์ชายผู้นี้จะช่วยพวกเจ้าออกไปจากเมืองหลวง ! ”