The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 725-726

DND.725 – พลังผนึกเทพ
　　ฉั่วะ!
　　ฟู่กุยกระอักเลือดออกมาเขาตีลังกากระเด็นไปหลายรอบเพราะกระบวนท่าของทั้งสอง ชุดสีอำพันของเขาฉีกขาดเพราะท่าของชางเซี่ยง มันทำให้เส้นผมของเขากระเจิงเต็มไปหมด
　　“กล้าดียังไง!…”
　　ฟู่กุยตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวเขามิได้โกรธเพราะถูกทำร้าย แต่เขาโกรธแค้นที่โดนทรยศ
　　เขาสะบัดชุดเบาๆและยืนขึ้นเขาไม่ได้บาดเจ็บมากนักจากท่าของชางเซี่ยง
　　“ชางเซี่ยงข้าเป็นคนสอนวิชาฝ่ามือนี้กับเจ้า แต่เจ้าก็กล้าใช้มันใส่ข้างั้นเรอะ?”
　　ฟู่กุยเช็ดโลหิตที่มุมปาก
　　แต่เมื่อพูดจบเขาก็กระอักเลือดอีกครั้ง มีหนามอยู่ในโลหิตที่กระอักออกมาด้วย
　　“หนามกระหายเลือด?”
　　จิตสังหารของฟู่กุยเอ่อล้นออกมา
　　“อู๋หยางเจ้าเพิ่งจะเป็นจ้าวเทวะเมื่อเดือนก่อน แต่เจ้าก็ควบคุมผนึกเทพได้เร็วนัก ไม่เลว…”
　　เมื่อเขาพูดก็กระอักเลือดมาาอีกครั้งมันยังมีหนามอยู่ในเลือดของเขาอีก ผนึกเทพเป็นผนึกที่เกิดขึ้นเมื่อคนได้เป็นจ้าวเทวะ จ้าวเทวะหลายคนใช้เวลาอย่างยาวนานในการหล่อหลอมผนึกเทพหลังจากที่เป็นจ้าวเทวะ
　　ชางเซี่ยงมิได้ผนึกเทพของตัวเองแม้จะใช้เวลาทั้งปีแต่อู๋หยางกลับได้มาโดยเวลาแค่เดือนเดียว เห็นได้ชัดว่านางแข็งแกร่งกว่าชางเซี่ยงเพราะสร้างผนึกขึ้นมาได้
　　บาดแผลภายในส่วนใหญ่ที่ฟู่กุยได้รับนั้นเกิดจากอู๋หยางถึงแม้ท่าของชางเซี่ยงจะดูแกร่ง มันก็ไม่ได้ทำให้ฟู่กุยบาดเจ็บมากนัก
　　อู๋หยางเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัวนางอยากจะอธิบายทุกสิ่งกับเขา แต่ทั้งซือหยูและเนตรสวรรค์ยังคงอยู่ นางทำได้แค่กัดฟัน
　　“นายท่านขอต้องขออภัย แต่พวกเราถูกบังคับให้ทำ อย่าถือโทษพวกข้าเลย”
　　ฟู่กุยหัวเราะอย่างชั่วร้าย
　　“ข้าจะว่าอะไรพวกเจ้าเล่า?ถ้าจู่โจมข้า มันก็เป็นข้ออ้างที่ดีให้ข้าเปลี่ยนพวกเจ้าเป็นหัวผี! ข้าจะกล่าวโทษพวกเจ้าทำไมกัน?”
　　สีหน้าของทั้งสองแปรเปลี่ยนจนซีดเผือดหัวผีที่เขาพูดถึงก็คือสิ่งที่เขาปลดปล่อยออกมาได้ เขาใช้หัวของศัตรูในการสร้างมันขึ้นมา!
　　วิชาเช่นนี้เป็นวิชาต้องห้ามในเขตกลางเขาจึงไม่กล้าจะไล่ล่าจ้าวเทวะเพื่อสร้างมัน แต่นั่นก็แค่ในจิวโจว ทุกสิ่งล้วนไม่มีผลเมื่อเขาอยู่ที่เฉินหลง!
　　ทั้งคู่หวาดกลัวอย่างมากเมื่อคิดถึงเรื่องนี้พวกเขารีบบินหนีเมื่อรู้สึกได้ว่าฟู่กุยโกรธแค้นเพียงใด
　　“หึหึหึ…”
　　ฟู่กุยหัวเราะอย่างชั่วร้ายและส่งหัวผีอีกสองหัวออกมา
　　หัวผีทั้งสองใหญ่กว่าหัวธรรมดาๆพวกมันมีพลังที่เหนือกว่าภูติ มันมีพลังเท่าจ้าวเทวะ!
　　“อย่าเข้ามานะ!”
　　ทั้งสองตะโกนด้วยความกลัว
　　หัวผีที่มีพลังระดับจ้าวเทวะมิได้แข็งแกร่งกว่าหัวอื่นๆเท่านั้นแต่มันยังดุร้ายและบ้าเลือดกว่ากันมาก! เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเผชิญหน้ากับสิ่งนี้
　　ชางเซี่ยงถูกหัวผีตามทันและถูกกัดชุดเกราะทันทีจากนั้นมันจึงกัดเขาและฉีกร่างไปครึ่งส่วน
　　ชางเซี่ยงกรีดร้องเขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อที่จะหนีขณะที่ถูกกัดฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ เขาตายอย่างน่าสยดสยองที่สุด! สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้อู๋หยางชาไปทั้งตัว นางกัดฟันเพิ่มความเร็วในการหลบหนีเป็นสามเท่า
　　ฟู่กุยตกใจเล็กน้อย
　　“วิชาระดับตำนานระดับสองรึ?หึหึ เจ้าซ่อนเรื่องนี้เอาไว้ด้วย? แต่ก็น่าเสียดาย ไม่มีอะไรหยุดข้าได้ถ้าข้าต้องการหัวเจ้า!”
　　หัวผีไล่ล่าอู๋หยางอย่างรวดเร็วมันกำลังจะกัดนาง อู๋หยางหวาดกลัวอย่างมาก นางกรีดร้องเสียงดัง
　　“ซือหยูช่วยข้าด้วย!”
　　“ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอกมันยังปกป้องตัวเองไม่ได้เลย!”
　　ฟู่กุยเยาะเย้ย
　　แต่เมื่อเขาพูดก็มีสายฟ้าปรากฏออกมารอบตัวอู๋หยางหัวผีที่ไล่ล่านางกรีดร้องทุรนทุรายไปครู่หนึ่งก่อนจะหายไปเหลือเพียงแค่ควัน
　　พรึ่บ!
　　ในตอนนั้นสัตว์ดุร้ายที่ร่างกายเต็มไปด้วยสายฟ้าได้ปรากฏขึ้น มีสายฟ้าปะทุออกมาจากจมูกเมื่อมันหายใจออก ลมหายใจสายฟ้าที่มันปล่อยออกมาได้ตกลงท้องทะเลและเปลี่ยนมันเป็นทะเลเพลิง เหล่าวารีทั้งหมดได้ระเหยไป
　　รอยยิ้มของฟู่กุยหุบลงแทนที่ด้วยความครั่นคร้าม
　　“จิตวิญญาณสายฟ้า!”
　　เหล่าจิตวิญญาณสายฟ้าจะเกิดขึ้นมาท่ามกลางสายฟ้าและครอบครองสายฟ้าที่แข็งแกร่งว่ากันว่าสายฟ้าที่เป็นวิบัติสวรรค์ถูกควบคุมโดยจิตวิญญาณสายฟ้าตัวหนึ่ง เหล่าจิตวิญญาณสายฟ้าถือเป็นสิ่งต้องห้ามกับความมืดและสิ่งชั่วร้าย!
　　ฟู่กุยโบกมือเพื่อสั่งให้หัวผีจ้าวเทวะบินกลับมาหาเขาแต่จิตวิญญาณสายฟ้าก็มองเห็นก่อนและพุ่งเข้าไปกัดหัวผีและเริ่มกินมัน! จิตวิญญาณสายฟ้านั้นเกลียดชังสิ่งชั่วร้ายทุกอย่าง แม้ว่าซือหยูจะไม่สั่ง มันก็จะเข้าไปจู่โจมอยู่ดี!
　　“เจ้าหนูเจ้าต้องตายอย่างทรมาน!”
　　ฟู่กุยบินเข้าหาซือหยูที่ถือตราหยกหลากสีในมือและจ้องมองอย่างเคียดแค้น
　　ไม่มีหัวผีล้อมรอบซือหยูอีกแล้วพวกมันทั้งหมดได้กลายเป็นเถ้าถ่านเพราะจิตวิญญาณสายฟ้า ซือหยูดูจะไม่สนใจอะไร
　　“เจ้าห่วงตัวเองก่อนดีหรือไม่”
　　เขาพูดและปล่อยพลังชีวิตลงในตราหยกตราสายฟ้าเปล่งแสงจ้า จิตวิญญาณสายฟ้าเริ่มขัดขืนขณะที่จ้องมองซือหยูอย่างโกรธแค้น มันแยกเขี้ยวให้เขาด้วย มันไม่ยอมจำนนต่อเขา
　　แต่ตราสายฟ้าห้าธาตุนั้นเป็นต้นแบบสมบัติภูติและยากที่ะจต่อต้านจิตวิญญาณสายฟ้าร้องคำรามเสียงดังจากนั้นจึงพุ่งเข้าหาฟู่กุย
　　ฟู่กุยดวงตาสั่นระริกเขารีบหลบเพราะไม่กล้าจะปะทะกับสิ่งที่ทรงพลังเช่นนี้ แต่เขาก็ช้าไป แขนเสื้อของเขาถูกจิตวิญญาณสายฟ้ากัดและเพลิงอัสนีก็ได้ไหม้ลามไปยังตัวเขา
　　เหล่าสิ่งชั่วร้ายที่เขาซ่อนเอาไว้ได้กรีดร้องออกมาทันทีพวกมันถูกเพลิงอัสนีเผาจนสิ้น
　　“อ๊าาา!ไอ้สัตว์นรก!”
　　ฟู่กุยตกตะลึงเขาร้องคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวและตัดแขนเสื้อทิ้งหนีออกมา
　　เขามองดูสิ่งที่เหลือข้างในแขนเสื้อเขาพบว่าเหล่าภูติผีทั้งหมดและของสิ่งอื่นที่เขาซ่อนเอาไว้ถูกเผาไม่เหลือรอด กว่าครึ่งเป็นสิ่งที่เขาใช้เวลามาตลอดชีวิตในการรวบรวม แต่มันก็ถูกทำลายในพริบตาเดียนว!
　　“ไอ้สัตว์เดรัจฉานข้าจะฆ่าเจ้า”
　　ฟู่กุยคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวเพลิงภูติในดวงตาพุ่งออกไปยังจิตวิญญาณสายฟ้า
　　จิตวิญยาณสายฟ้าลังเลไปพริบตาหนึ่งมันดูเป็นกังวลแต่ก็พุ่งเข้าใส่เพลิงภูตินั้น เพลิงภูติทั้งสองมีพลังที่ชั่วร้ายอย่างมาก มันต้านทานจิตวิญญาณสายฟ้าได้ครู่หนึ่ง
　　ฟู่กุยใช้เวลาที่มีระเบิดความโกรธใส่ซือหยูและกัดฟันแน่น ดวงตาของเขาได้เสียเพลิงภูติไปแล้ว มันดูดำสนิท
　　“เจ้าต้องตาย!”
　　ฟึ่บ!
　　ฟู่กุยมีวิชาการเคลื่อนที่อันรวดเร็วเขาจะตามซือหยูทันในพริบตาเดียวถ้าหากไม่มีใครมายุ่ง และแม้ว่าเขาเข้าใกล้ซือหยูอย่างมาก ซือหยูก็ไม่รู้ตัว
　　“ตายซะไอ้เด็กเวร!”
　　ฟู่กุยดันฝ่ามือไปที่อกของซือหยูเพื่อที่จะทะลวงเอาหัวใจของเขาออกมา
　　ในตอนนั้นซือหยูได้หันไปและพูดอย่างใจเย็น
　　“ข้ารอเจ้ามานานแล้ว”
　　ขณะที่พูดลำแสงจ้าได้เปล่งประกายล้อมทั้งโลก แสงนั้นพุ่งออกมาจากตาซ้ายของเขา มังกรม่วงที่มิอาจเห็นด้วยตาเปล่าได้ปรากฏรอบตัวฟู่กุยและรัดเขาเอาไว้
　　“ผนึกเวลา!”
　　มังกรม่วงรัดรอบตัวฟู่กุยจนขยับไม่ได้ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่งลง!เขาทั้งตกใจและหวาดกลัว
　　เพราะห้วงเวลานั้นเป็นของทุกสิ่งมีชีวิตมันคือกฎเกณฑ์ที่แน่วแน่ เป็นสิ่งที่มิอาจมีใครก้าวล่วงได้ เขาไม่คิดเลยว่าจะมีมนุษย์คนหนึ่งที่ควบคุมมันได้!
　　แม้ว่าจะมีคนที่มีพลังพิเศษติดตัวมาแต่กำเนิดแต่ก็ไม่มีใครที่เคยหยุดการไหลของห้วงเวลาได้มาก่อน มันเหมือนกับที่เกิดขึ้นในตอนนี้! สติของเขาหลุดลอย…
　　เจ้าเด็กนี่มีพลังวิเศษที่น่าขนลุกโดยที่เขาคิดไม่ถึง!
　　ดวงตาที่เต็มไปด้วยความกลัวมองซือหยูที่พุ่งมาข้างหน้าอย่างสิ้นหวังซือหยูหยิบเอาเส้นไหมบางๆออกมา เส้นไหมนี้มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น เขาพันเส้นไหมรอบคอฟู่กุย
　　แม้ว่าเวลาของฟู่กุยจะหยุดลงแต่เขาได้พุ่งเข้าใส่ซือหยูก่อนที่เวลาจะหยุด ดังนั้นพลังที่เหลืออยู่จึงทำให้เขาไปข้างหน้าต่อไปด้วยความเร็วที่สูงมาก…จนถึงตอนนี้
　　ฉั่วะ!
　　เสียงโลหิตพุ่งกระจายดังสู่หูฟู่กุยมันคือเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินในชีวิตนี้ นั่นก็เพราะว่าหัวของเขาถูกเส้นไหมบั่นไปแล้ว!
　　ร่างไร้หัวตกลงไปยังมหาสมุทรหัวค่อยๆลอยลงช้าๆและมีร่างเงาโปร่งใสบินออกมาด้วย แต่ร่างเงานี้ก็มิอาจมองเห็นได้ด้วยตา มีเพียงจ้าวเทวะด้วยกันหรือวิญญาณเท่านั้นที่จะมองเห็นได้
　　และร่างเงาโปร่งใสนี้ก็มีรูปลักษณ์เหมือนกับฟู่กุยทุกประการ!จ้าวเทวะนั้นมีพลังวิเศษที่จะปล่อยวิญยาณออกจากร่างได้ แม้ร่างกายฟู่กุยจะตาย แต่ดวงวิญญาณของเขายังอยู่
　　“ซือหยู….”
　　ฟู่กุยร้องคำรามอย่างบ้าคลั่งขณะที่ความชิงชังได้เอ่อล้นมาจากใจ
　　“เจ้าจะต้องเสียใจ”
　　เขาพูดจบและบินไปยังก้นบึ้งมังกรที่ถูกผนึกด้วยใบไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์ผนึกนี้ป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาได้ แต่วิญญาณนั้นทะลวงผ่านได้ทุกสิ่ง ถึงวิญญาณของฟู่กุยจะไม่แข็งแกร่งเท่าร่างกาย แต่มันก็มากพอที่จะสร้างโศกนาฏกรรมที่นั่นเพราะทุกคนในก้นบึ้งมังกรล้วนอ่อนแอ
　　แต่หลายคนในก้นบึ้งมังกรคือคนที่ซือหยูรู้จักมักคุ้นและซือหยูต้องการปกป้องพวกเขาเหล่านั้น
　　“ฮ่าๆๆๆซือหยู จงดูข้าฆ่าคนที่เจ้ารักซะ แม้แต่พ่อตาเจ้าก็จะไม่เว้น! จงใช้ชีวิตอย่างรู้สึกผิดบาปไปซะเถอะ!”
　　ฟู่กุยหัวเราะอย่างชั่วร้าย
　　เพราะตอนนี้เขาเป็นร่างวิญญาณซือหยูมิอาจทำอันตรายเขาได้ ซือหยูจะทำได้เพียงมองดูญาติมิตรถูกล้างสังหารอย่างสิ้นหวังเท่านั้น แต่ตอนนั้นซือหยูกลับพูดออกมา
　　“ทั้งที่เหลือแค่ร่างวิญญาณเจ้าก็ไม่ไปซ่อนตัวแต่ยังคิดจะทำร้ายผู้คนอยู่อีกรึ?”
　　“ทีแรกข้าก็ไม่อยากจะไล่ตามเสี้ยววิญญาณของเจ้าแต่ถ้าเจ้าอยากตายนัก ข้าก็จะส่งเจ้าไปลงนรกเอง!”
　　ดวงตาของซือหยูเปลี่ยนสีเป็นสีเทาเงินและมีวายุปรากฏอยู่ภายใน
DND.726 – มิติวิญญาณ
　　“มิติวิญญาณ!”
　　ซือหยูตะโกนเบาๆมีพลังดูดกลืนอันเข้มข้นปะทุออกมาจากเนตรสีเงินของเขา
　　ฟู่กุยที่กำลังจะผ่านผนึกใบไผ่ทองคำถูกดูดกลับมาราวกับใบไม้ร่วงที่ปลิวตามแรงลม
　　“อ๊าาา!นี่มันอะไรกัน?”
　　ฟู่กุยตกใจมากแม้ว่าวิญญาณของเขาจะแข็งแกร่ง เขาก็ถูกดูดเข้ามาอย่างรุนแรง ความเกลียดชังในดวงตาที่เคยมีผันแปรเป็นความตื่นตระหนก
　　“ข้าจะส่งเจ้าลงนรกไปซะ!”
　　ซือหยูตะโกนอย่างเย็นชาขณะที่เนตรสีเงินเปล่งแสงจ้ายิ่งกว่าเดิม
　　เสียงวายุดั่งลั่นไปทั่ววิญญาณของฟู่กุยมิอาจต้านทานได้และถูกดูดกลืนเข้าไป
　　“ซือหยู!อย่าได้ใจไปหน่อยเลย อย่างไรเจ้ากับทุกคนในเฉินหลงก็ต้องตายอยู่ดี! ไม่มีใครหนีพ้น!”
　　ก่อนที่จะถูกดูดฟู่กุยได้ตะโกนใส่ซือหยูอย่างโกรธแค้น
　　แต่ใบหน้าซือหยูมิได้เปลี่ยนแปลง
　　“เจ้าไม่ต้องห่วงแค่ตายไปก็พอแล้ว”
　　ฟึ่บ!
　　วิญญาณของฟู่กุยถูกดูดเข้าไปในมิติหนึ่งในวิญญาณของซือหยูมันว่างเปล่าไร้ขอบเขตและไม่มีใครอยู่เลย มันเงียบราวกับป่าช้า
　　“มิติที่สร้างจากวิญญาณของเขารึ?เป็นไปได้ยังไง? อสูรเนรมิตรยังทำไม่ได้เลย มันถูกสร้างด้วยกึ่งภูตินี่เรอะ!”
　　ฟู่กุยตัวแข็งทื่อ
　　เสียงแหบพร่าอันชั่วร้ายได้ดังขึ้นในโลกกันเงียบเชียบนี้
　　“หึหึหน้าใหม่รึ? เมื่อก่อนข้าก็พูดเหมือนเจ้า”
　　โลหิตหยดหนึ่งค่อยๆลอยมาหาเขาในความมืด
　　“นั่นใครน่ะ?”
　　ฟู่กุยขนลุกซู่พลังอันชั่วร้ายได้ทำให้เขากลัว
　　หยดโลหิตลอยนิ่งๆที่หน้าฟู่กุย
　　“ข้าก็ศิษย์พี่ของเจ้ากระมังอย่างไรเจ้ากับข้าก็ถูกจับมาอยู่ในมิติวิญญาณของเจ้าหนูนี่”
　　ฟู่กุยเบิกตากว้างเขามองหยดโลหิตและกลอกตาไปมา ผ่านไปนานกว่าสีหน้าของเขาจะกลับมาเยือกเย็นอีกครั้ง
　　เขาถาม
　　“ใต้เท้าท่านก็มีเรื่องบาดหมางกับไอ้เด็กนี่รึ?”
　　หยดโลหิตหัวเราะเบาๆ
　　“บาดหมางเรอะ?จะพูดแบบนั้นก็ได้ เพราะข้าเกือบจะได้ยึดร่างของไอ้เด็กนี่”
　　ฟู่กุยคลายใจขึ้นมาบ้าง
　　“ใต้เท้าถ้าท่านติดอยู่ที่นี่มานานและหนีไปไม่ได้ เหตุใดไม่ร่วมมือกับข้าหาทางออกด้วยกันเล่า?”
　　หยดโลหิตตอบเขาอย่างมีเลศนัย
　　“ทาวงออกรึ?ต่อให้เจ้าหาเจอแล้วจะยังไง? เจ้าคิดจะทำอะไรรึ?”
　　ความชิงชังฉาบแววตาฟู่กุย
　　“ข้าจะไปหาร่างใหม่และเริ่มบ่เมพาะอีกครั้งก่อนจะมาเผาไอ้เด็กนี่ให้เป็นจุณ!”
　　หยดโลหิตไม่ตอบอะไรและฟู่กุยก็คิดว่าหยดโลหิตนั้นเห็นด้วยกับเขาจึงพูดต่อ
　　“ถ้าท่านร่วมมือกับข้าหลังเสร็จเรื่องแล้วท่านจะได้ผลประโยชน์มากมายแน่ เพราะข้าเป็นหนึ่งในองครักษ์แสงกระจ่างของราชาเขตกลาง ข้ามีราชาเขตกลางหนุนหลังอยู่ ข้าหาร่างใหม่ให้ท่านได้ง่ายดายนัก มาร่วมมือกับข้าเถอะ”
　　หยดโลหิตดูลังเลแม้จะมีข้อเสนอเช่นนั้นฟู่กุยเริ่มคาดหวัง เพราะไม่ว่าหยดโลหิตนี้จะโหดเหี้ยมเพียงใด เขาก็น่าจะรู้ว่าควรร่วมมือกันเมื่อต้องกำจัดศัตรูคนเดียวกัน
　　แต่หยดโลหิตกับหัวเราะบอกได้เลยว่ามันปฏิเสธข้อเสนอของเขา
　　ฟู่กุยหน้าถอดสีเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากหยดโลหิต
　　“ท่านไม่อยากจะแก้แค้นรึ?ข้าไม่เชื่อว่าท่านไม่เสียใจที่ต้องติดอยู่ที่นี่ ข้าก็สัญญาแล้วว่าจะให้ร่างใหม่กับท่าน อย่างเจ้ามันก็ต้องมีพลังระดับภูติ เป็นไปได้ว่าข้าจะหาร่างจ้าวเทวะให้ได้ด้วยซ้ำ”
　　“หึหึเกลียดเด็กนี่รึ? อาจารย์ของเด็กนี่เป็นคนที่สุดยอด แม้ข้าอยากจะเกลียดเขา ข้าก็ต้องไตร่ตรองเสียก่อนว่าข้ากล้าพอจะเกลียดเขาหรือไม่…”
　　หยดโลหิตตอบ
　　“แล้วเจ้าก็ให้ร่างที่ข้าพอใจไม่ได้มีแค่อาจารย์ของเด็กนี่เท่านั้นที่จะช่วยข้าได้”
　　ฟู่กุยตกตะลึงและสงสัย…อาจารย์งั้นรึ?เด็กนี่มีอาจารย์ลึกลับอยู่ด้วยรึ?
　　ฟู่กุยได้แต่ทำใจเมื่อล้มเหลวในการต่อรองกับหยดโลหิต
　　“ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่พูดอะไรต่อแล้ว ข้าจะหาทางออกจากที่นี่เอง ถ้าท่านไม่ช่วยก็อย่ามาขวางข้าก็แล้วกัน ถ้าข้าเจอทางออกแล้ว ท่านจะออกไปด้วยก็ได้”
　　เมื่อได้ฟังแผนหยดโลหิตได้ระเบิดเสียงหัวเราะที่แปลกประหลาดและน่ากลัวออกมา
　　“หนีออกไปรึ?ข้าจะหนีออกไปทำไมกันเล่า? ข้ามีทั้งคนคอยปกป้องแล้วจะได้ร่างใหม่ในอนาคตอีก แถมยังมีเครื่องบำรุงวิญญาณมาหาข้าถึงที่ ข้าจะหนีไปทำไม?”
　　เครื่องบำรุงวิญญาณรึ?ฟู่กุยเริ่มรู้ตัวแล้ว…
　　หยดโลหิตนี้คิดว่าข้าเป็นแค่ยาชูกำลัง!
　　“ใต้เท้าจะพูดอะไร?คิดว่าจะข่มเหงข้าได้ง่ายขนาดนั้นเชียวรึ?”
　　ฟู่กุยใจดีสู้เสือแม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกลัว
　　หยดโลหิตหัวเราะ
　　“ข้าจะพูดอะไรน่ะรึ?วิญญาณข้าเสียหายมาหนัก ตอนนี้ข้าต้องการฟื้นฟูมัน…และเจ้าก็มาถึงที่นี่พอดี ข้าคงจะยอมไม่ได้ถ้าไม่ได้กินเจ้า”
　　“ฝันไปเถอะ!”
　　ฟู่กุยตะโกนก่อนจะรีบบินหนีเพราะหยดโลหิตนี้ชั่วร้ายและแปลกประหลาดเกินไป เขาไม่กล้าจะสู้กับมัน!
　　หยดโลหิตหัวเราะและตะโกน
　　“อยู่นิ่งๆ!”
　　ฟู่กุยตกตะลึงเมื่อพบว่าตัวเองขยับไม่ได้!เขาขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อยเพราะคำพูดของหยดโลหิตครั้งเดียว ร่างวิญญาณของเขายังเริ่มแหลกสลายไปหลอมรวมกับหยดโลหิต
　　“อ๊ากก!อย่านะ…”
　　ฟู่กุยร้องด้วยความกลัวสุดขีดก่อนเสียงจะหายไปร่างวิญญาณของเขาแหลกสลายหายไปจากโลกตลอดกาล
　　“จ้าวเทวะขั้นต้น…ก็ถือว่าดีล่ะนะ…”
　　หยดโลหิตเริ่มเปล่งแสงขึ้นมาและได้พลังกลับมาบ้าง
　　“เจ้าเด็กนี่จะไปได้สักกี่น้ำกัน?จ้าวเทวะขั้นต้นคงจะเป็นขีดจำกัดแล้ว ถ้ามีคนที่แข็งแกร่งกว่ามาอีกคงตายแน่ ถ้าเขาตายก็เลิกพูดถึงเรื่องร่างที่ผู้เฒ่าสัญญากับข้าได้เลย ข้าจะติดอยู่ในนี้ไปตลอดกาล”
　　หยดโลหิตเป็นกังวลและตกอยู่ในห้วงความคิด
　　ที่โลกภายนอกคนในก้นบึ้งมังกรส่งเสียงดังลั่น พวกเขาคิดว่าซือหยูจะต้องจากไปในการต่อสู้นี้…และเขาต้องตายราวกับแมงเม่าที่บินเข้ากองไฟเสียด้วย
　　ไม่มีใครสักคนที่คิดว่าซือหยูที่เพิ่งได้พลังกลับมาจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!เขาสังหารเหล่าทวยเทพที่มาขวางทางเขาจนหมด!
　　แม้แต่จ้าวเทวะและหนึ่งในสิบองครักษ์แสงกระจ่างก็ตายด้วยน้ำมือของเขา!
　　ทุกคนรวมถึงผู้เฒ่าจิวตกตะลึงเขาพูดออกมา
　　“ซือหยูยังเป็นมนุษย์อยู่อีกรึ?”
　　เพราะกึ่งภูติที่ใช้เพียงสายตามองทุกสิ่งตรงหน้าและสังหารได้แม้กระทั่งจ้าวเทวะนั้นเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ!ถ้าเขาไม่เห็นกับตาก็คงต้องค้นหาความจริงในเรื่องนี้ไปอีกนาน!
　　อู๋หยางที่ยืนด้านหลังซือหยูมาที่นี่เพื่อที่จะเอาชีวิตซือหยูในทีแรกแต่ตอนนี้นางไม่กล้าแม้จะขยับตัวสักก้าวเพราะความกลัวถึงขีดสุด คนที่แข็งแกร่งอย่างฟู่กุยยังถูกเขาฆ่า นอกจากกายเนื้อจะหนีไม่รอด…วิญญาณของเขาก็ยังไม่รอดไปอีก
　　อู๋หยางมองซือหยูราวกับเทพปีศาจที่ไล่ล่าสังหารเหล่าจ้าวเทวะด้วยความคิดเดียวยากที่นางจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ไปตลอดชีวิต
　　แต่อย่างไรก็ตามซือหยูไม่ได้ดีใจที่เขาฆ่าเหล่าจ้าวเทวะไปแม้แต่น้อย เขาแตะเส้นไหมเบาๆและสะบัดเลือดออกไป
　　“เซี่ยนเอ๋อ…”
　　เซี่ยนเอ๋อเป็นสิ่งเดียวที่ยังทำให้เขามีหัวใจเขาไม่ได้รู้สึกถึงชัยชนะเลยเมื่อไม่ได้เจอเซี่ยนเอ๋อหลังจากฆ่าฟู่กุย
　　เขาหลับตาช้าๆและมองทั้งโลกด้วยเนตรสวรรค์บนชั้นนภาทุกสิ่งบนโลกรู้สึกว่าถูกสวรรค์พิโรธมองผ่าน และไม่มีสิ่งใดตั้งแต่มดน้อยหรือภูติที่จะซ่อนตัวได้
　　เขาสัมผัสได้ว่านางมิได้อยู่ในท้องทะเลผืนนี้หรือว่าทวีปเหนือนางมิได้อยู่ทวีปกลาง ตะวันออก ตะวันตก และทางใต้ เซี่ยจิงหยูพาเซี่ยนเอ๋อไปในที่ที่เขามิอาจมองเห็นได้ ราวกับว่านางสองคนได้หายไปเฉยๆ
　　“เซี่ยจิงหยู!”
　　ซือหยูลืมตาและตะโกน
　　เสียงของเขามีพลังของวิชาคลื่นเสียงระดับตำนานและมันก็สั่นสะเทือนไปทั้งโลกทุกสิ่งในท้องสมุทรถึงชั้นฟ้าสัมผัสได้ถึงคลื่นเสียงนี้ แม้แต่คนในทวีปเหนือที่ห่างไกลก็ได้ยินเสียงตะโกนของเขา ทุกคนอึดอัดใจและตื่นตระหนก
　　พวกเขาสงสัยอย่างเดียวกัน…ว่าผู้ใดที่ตะโกนดังไปได้ทั้งโลกเช่นนี้?
　　ซือหยูมองไปยังส่วนลึกสุดของนภาในตอนนั้นเองได้มีความตื่นเต้นในดวงตาของเขา เขาพูดออกมา
　　“จงอยู่ที่นี่เจ้าจะตายถ้าหากขยับไปไหน”
　　ซือหยูไม่หันกลับไปมองอู๋หยางด้วยซ้ำเขาหายตัวไปเฉยๆ นอกจากนางจะไม่รู้สึกไม่พอใจกับคำขู่แล้วนางยังโล่งใจอีกด้วยที่ซือหยูสั่งนางเช่นนั้น
　　เพราะนั่นหมายความว่าซือหยูจะไม่เอาชีวิตนางด้วยพลังที่เขา เขาสามารถเอาชีวิตนางกลับไปได้ในพริบตาเดียว
　　อู๋หยางยืนสงบนิ่งไม่กล้าขัดในตอนนั้น ซือหยูได้ลงไปในส่วนลึกสุดของท้องทะเล เขาหยุดบินบนน่านฟ้าของเกาะเฉินยี่พอดิบพอดี หากจะกล่าวลงลึกไปอีกก็คงบอกได้ว่าเขาอยู่ในตำแหน่งที่เริ่มการผจญภัยพอดิบพอดี มันยังเป็นสถานที่ที่เขาได้รู้จักกับเซี่ยจิงหยูและฉินเซี่ยนเอ๋อ
　　ซือหยูสายตาเยือกเย็นเมื่อตามรอยพลังที่เขาพบเขาตามมันอย่างรวดเร็วและร่อนลงพื้น เขาตกตะลึงอย่างมากที่พบว่าพลังนี้มาจากสวนในตำหนักดยุคเซี่ยนหยู
　　ตำหนักนี้มีสวนที่เต็มไปด้วยต้นท้อยามใบไม้ร่วงโรย เหล่าแมกไม้ได้เหี่ยวเฉา และบุพผาขาวกระจ่างได้บานสะพรั่งออกมา มันเป็นภาพอันน่าจดจำ แต่บุพผาที่งดงามที่สุดหาใช่บุพผาในสวนแห่งนี้ แต่เป็นสตรีที่อยู่ภายใน
　　นางดูราวกับนางไม้ที่งดงามเกินมนุษย์แผ่นหลังของนางดูคุ้นเคย สถานที่แห่งนี้ช่างคุ้นตาต่อเขา แต่ผู้คนได้เปลี่ยนไปแล้ว
　　“เจ้ามาแล้วสินะ”
　　นางที่หันกลับมามองได้เผยใบหน้าอันสุขุมที่งดงามเหนือสิ่งอื่นใด
　　นางยกชายผ้าขึ้นและนั่งอย่างสง่างามก่อนจะเริ่มจิบสุราเหล่าอาหารถัดจากแก้วสุรานั้นมีควันลอยอ่อนๆราวกับเพิ่งปรุงเสร็จ
　　นางมีฎีกาสวรรค์ที่รู้ถึงวิถีของสิ่งต่างๆนางรู้ว่าซือหยูจะมาที่นี่ในเวลานี้ นางยังรู้อีกว่าชะตาของฟู่กุยและสามจ้าวเทวะที่ถูกเรียกมานั้นเป็นอย่างไร
　　ความอบอุ่นแล่นผ่านดวงตาซือหยูเพียงครั้งเดียวก่อนจะแทนที่ด้วยความเยือกเย็น
　　“สิ่งต่างๆยังคงไว้เช่นเดิมแต่ผู้คนช่างเปลี่ยนไปง่ายดายนัก”
　　เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างน่ามองนางดูงดงามเมื่อตะวันฉายแสง เมฆาสะท้อนแสงสีแดงอยู่ปลายนภา
　　“ถูกแล้วสิ่งของล้วนคงเดิมแต่ผู้คนแปรเปลี่ยน ทั้งเจ้าและข้าล้วนมิอาจกลับไปยังอดีต”
　　เซี่ยจิงหยูยิ้มอย่างอบอุ่นมันเป็นรอยยิ้มโดดเดี่ยวอย่างอธิบายไม่ได้
　　ซือหยูไม่ตอบเขาเดินมาข้างหน้าและมองนางอย่างไม่แยแสราวกับคนแปลกหน้า
　　“เอาเซี่ยนเอ๋อคืนมา”
　　“หึหึ…”
　　เซี่ยจิงหยูหัวเราะและยกแก้วขึ้นดื่มอย่างเหนื่อยหน่าย
　　แก้มขาวหิมะแดงระเรื่อขึ้นมา
　　“เจ้าทำร้ายข้าไม่ได้หรอก!นั่นก็เพราะว่าเจ้ารู้สึกผิดและเวทนาข้า”
　　ซือหยูยืนหน้าแผ่นศิลาและตอบอย่างใจเย็น
　　“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรก็ไม่มีสิ่งใดถูกต้องทั้งนั้น”
　　เซี่ยจิงหยูชายตามองซือหยูและยิ้มเยาะ
　　“แล้วความจริงคือสิ่งใดเล่า?”
　　“เพราะข้ายังรักเจ้า”
　　ซือหยูตอบเบาๆด้วยแววตาสงบนิ่งราวกับวารี