The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 902

DND.
“ครั้งที่เทพได้ตำแหน่งเทพสภาวะเทพได้ก่อกำเนิดในร่าง ร่างจริงถูกเก็บไว้ภายในสถานะเทพ หากพูดถึงขนาด บางทีทวีปจิวโจวก็มิอาจใหญ่พอที่จะรองรับร่างของเทพไม้ได้”
ซือหยูตกตะลึง…ตำแหน่งเทพรึ?มันคือสภาวะใดกัน?
“เอาล่ะอยู่ที่นี่และอย่าเข้าใกล้ แปลความทุกคำที่เจ้าไม่มั่นใจซะ”
หยินมู่โบกมือสายลมอ่อนๆพัดผ่าน โซ่ทองคำหลายเส้นปรากฏที่ผิวต้นไม้รองคำและพันรอบ
โซ่เหล่านี้เกิดจากภาษาไม้ทองคำซึ่งมีทั้งหมดหมื่นตัวแต่ละตัวเป็นภาษาไม้โบราณที่พบหาได้ยากแม้แต่ในอดีต มีชาวเผ่าไม้ไม่กี่คนเท่านั้นที่อ่านมันได้
ซือหยูคิดว่าโซ่เหล่านี้จะต้องเป็นผนึกที่หยินมู่กล่าวถึง
“ข้าเข้าใกล้กว่านี้ได้หรือไม่?ข้ามองไม่ชัด”
ซือหยูหรี่ตามอง
หยินมู่จ้องเงาสมุทรแห่งเพลิงเบื้องล่างด้วยความขยะแขยงเขาถอนหายใจเอาอากาศสดใสล้อมกายซือหยูเพื่อทำให้รอบข้างเย็นลง
“ยิ่งใกล้เงาสมุทรเพลิงเท่าไหร่ความร้อนก็ยิ่งมาก อากาศที่ข้าปล่อยให้เจ้าอยู่ได้เพียงสิบลมหายใจ จงออกมาก่อนหน้านั้น”
ซือหยูพยักหน้า
“จงจำไว้ว่าอย่าแตะต้องผนึกมิเช่นนั้นแม้แต่ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้!”
หยินมู่เตือนอีกครั้ง
“เข้าใจแล้ว….”
ซือหยูพูดขณะที่รีบไปยังข้างต้นไม้สีทองเงาสมุทรเพลิงที่อยู่เบื้องล่างทำให้เขารู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะพลังของหยินมู่คอยปกป้อง เขาก็คงถูกย่างสดจากภายในไปแล้ว!
ซือหยูจดจำไว้ว่ามีเวลาเพียงสิบลมหายใจเขาขยับสายตาอย่างรวดเร็วเพื่อมองหาภาษาไม้บนโซ่ เมื่อผ่านไปห้าลมหายใจ ซือหยูก็พยักหน้า
“ข้าเห็นชัดแล้ว”
หยินมู่ดีใจ
“ขึ้นมาเร็วแปลคำที่เหลือให้ข้า”
“ขออภัยแต่ข้าจะไม่ขึ้นไปหรอก…”
ซือหยูตอบ
หยินมู่ชักสีหน้า
“เจ้าคิดจะทำร้ายเทพไม้งั้นเรอะ?”
ซือหยูมองหยินมู่และส่ายหน้า
“ไม่ใช่คนที่จะทำร้ายเทพไม้ไม่ใช่ข้า แต่เป็นเจ้า หยินมู่!”
ขณะที่พูดซือหยูกดมือไปที่โซ่ผนึก
“ไม่!อย่านะ! เจ้าจะกลายเป็นเถ้าถ่านถ้าแตะผนึก!”
หยินมู่คำรามอย่างบ้าคลั่งขณะที่ก้าวพริบตาไปอีกด้านในทันทีแต่หลังจากที่ผ่านมาได้ครึ่งทาง เขาก็ต้องแสดงตัวออกมาทันทีเพราะอยู่ใกล้กับเงาสมุทรเพลิงมากเกินไป มันคือพื้นที่อันโกลาหลและการก้าวพริบตามิอาจใช้งานได้
มือของซือหยูซัดเข้าไปที่โซ่เขาไม่ได้ถูกผนึกสังหาร แต่แสงสีทองอ่อนๆได้ล้อมรอบกายพร้อมกับดึงซือหยูไปที่ข้างต้นไม้ทอง จุดที่เทพไม้ถูกโซ่ผนึกเอาไว้
หยินมู่หยุดที่กลางอากาศแววตาแสดงความดุร้าย
“เจ้าดูอะไรสินะ…”
ซือหยูพยักหน้าจากในผนึก
“ใช่ข้ารู้สองอย่าง อย่างแรก ผนึกทองคำไม่ได้ถูกทิ้งไว้โดยศัตรูที่วางอุบายให้เทพไม้ มันคือผนึกที่เทพไม้ปล่อยออกมาใช้ปกป้องตัวเอง เมื่อผนึกถูกทำลาย สถานะเทพจะถูกเปิดออก รูปลักษณ์ดั้งเดิมจะเผยออกมา ด้วยสภาพที่อ่อนแอลง ร่างของเทพไม้จะต้องถูกทำลายและหายไปจากโลก! ผนึกนี้ใช้ปกป้องเทพไม้จากเจ้า หยินมู่!”
หยินมู่ใบหน้าเยือกเย็น
“เจ้าเริ่มสงสัยข้าตั้งแต่เมื่อไหร่?แล้ว…ทำไมเจ้าถึงรู้เรื่องทั้งหมดได้?”
ซือหยูตอบ.ไอรีนโนเวล.
“ตอนที่ข้าเคารพศพเหยามู่เต๋าเหรินข้าถามเจ้าว่าเขาได้เจ็บปวดก่อนตายหรือไม่ เจ้าบอกว่าเขาหมดอายุขัยตายอย่างสงบ! แต่ข้าเห็นกระดูกที่หักจากหลุมศพ! เขาถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม! เจ้าโกหกข้า! พอข้ารู้ ข้าก็เริ่มสงสัยเจ้า”
เขาพูดต่อ
“ส่วนเรื่องที่ข้ารู้เหยามู่เต๋าเหรินทิ้งรหัสลับไว้ก่อนตาย บอกว่าเจ้าหลอกเขา ตอนที่เจ้าฆ่าเหยามู่เต๋าเหรินครั้งนั้นก็เป็นเพราะเขารู้ว่าเจ้าไม่ภักดี ข้าพูดถูกหรือไม่?”
หยินมู่พูดเสียงทุ้มต่ำ
“เป็นไปไม่ได้!ข้าทำลายของของมันหมดแล้ว! มันจะทิ้งข้อความไว้ได้ยังไง!”
“เจ้าเข้าใจผิดแล้วเหยามู่เต๋าเหรินมีตำราที่ตั้งใจทิ้งไว้ในโลกภายนอกตอนที่ออกจากป่าปีศาจร้าง รหัสลับซ่อนอยู่ในตำราเล่มนั้น…”
ซือหยูกล่าว
หยินมู่หัวเราะเสียงหัวเราะของเขาป่าเถื่อนและดุร้าย
“ฮ่าๆๆๆเหยามู่ เจ้าตายไปแล้วยังก่อเรื่องให้ข้าจนได้!”
“ใช่แล้วโซ่ทองนั่นไม่ใช่ผนึกทำร้ายเทพไม้ แต่เป็นสิ่งที่ใช้ป้องกันจากข้า! หลายปีมาแล้ว เทพไม้บาดเจ็บและอ่อนแอลงไปเรื่อยๆ วันหนึ่งเทพไม้จะตายจาก พวกข้าเผ่าไม้ทองคำก็จะสูญสลายตามไปด้วย!”
หยินมู่ตะโกน
เขาส่ายหน้า
“ข้ารับไม่ได้หรอก!ข้าเลยต้องกลายเป็นเทพ รับจิตวิญญาณเทพมากลายเป็นเทพไม้คนใหม่ ดีกว่าที่จะแหลกสลายไปกับเทพไม้! ถ้าทำแบบนี้ ไม่เพียงแค่ข้า แต่เผ่าไม้ทั้งหมดจะถูกช่วยเอาไว้ได้! นี่เป็นเรื่องดี! ทำไมจะต้องแหลกสลายไปพร้อมกันด้วยเล่า?”
ใบหน้าของเขาดูบ้าคลั่งและเศร้าหมองในเวลาเดียวกัน
“เจ้ามนุษย์ใครจะได้เป็นเทพไม้ก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า ช่วยข้าเอาเครื่องป้องกันของเทพไม้ออกเสีย แล้วข้าจะให้คุณประโยชน์ไม่จำกัดกับเจ้า เจ้าจะต่อต้านข้าเพราะเทพที่กำลังจะตายทำไม?”
ซือหยูตอบอย่างเยือกเย็น
“และนี่ก็คือเรื่องที่สองที่ข้ารู้!ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่รักษาสัญญาและปล่อยให้ข้ามีชีวิต”
“ข้าจะฆ่าเจ้าไปทำไมกัน?”
หยินมู่ถามสบประมาท
ซือหยูตอบ
“ไม่เลยเจ้าไม่ต้องฆ่าข้า แต่เจ้าจะฆ่าทุกสิ่งในจิวโจว! การเกิดใหม่ของเทพไม้ต้องใช้พลังไม่มีที่สิ้นสุด และแหล่งพลังเดียวของเจ้าเห็นก็คือทั้งทวีปจิวโจว! ถ้าเจ้ากลายเป็นเทพ สิ่งแรกที่เจ้าจะทำคือการดูดกลืนพลังทั้งหมดของจิวโจว เปลี่ยนที่นี่ให้เข้าสู่ความมืดมิดชั่วนิรันดร์! ทุกอย่างจะสูญสลาย”
เขาถาม
“เช่นนั้นแล้วถ้าทุกสิ่งตาย ข้าจะถูกยกเว้นไปได้ยังไง?”
หยินมู่ถามอย่างเยือกเย็น
“เหยามู่บอกเจ้างั้นเรอะ?”
“ใช่!”
ซือหยูตอบขณะที่คิด…นั่นแหละเหตุผลที่เขาต่อต้านแม้จะต้องแลกด้วยชีวิต…และเขาก็ถูกเจ้าฆ่าอย่างไร้ปรานี!
ดวงตาของหยินมู่เต็มไปด้วยเมฆของความชิงชังและโกรธแค้น
“มันตายก็ดีเกินไปอยู่แล้ว!ตอนนั้น พอมันรู้ว่าข้าจะทำอะไร ข้าอยากจะให้โอกาสมันได้มั่งคั่ง แต่มันก็ไม่รู้จักเลือกสิ่งที่ดี มันยืนยันจะบอกกับเทพไม้!”
“เจ้ามนุษย์ข้าให้โอกาสสุดท้ายกับเจ้า ทำให้ข้ากลายเป็นเทพหรือจะตายไปพร้อมกับเทพไม้! ข้าอยู่ได้ไม่นานในเงาสมุทรเพลิง เจ้าก็เหมือนกัน!”
ซือหยูตอบกลับอย่างใจเย็น
“ก็อย่างที่เจ้าพูดยังไงเจ้าก็อยู่นานไม่ได้ ข้าจะกลัวเจ้าไปทำไม?”
จากนั้นหัวใจซือหยูขยับ หยกแก่นเพลิงในร่างเปล่งพลังแก่นเพลิงมหาศาลออกมาต้านทานความร้อนสูงจากเงาสมุทรเพลิงภายนอก ใครจะเป็นเทพไม้นั้นมิได้สำคัญกับซือหยู แต่ถ้าหยินมู่กลายเป็นเทพไม้คนใหม่ เขาจะตาย นั่นหมายความว่าทุกสิ่งในจิวโจวก็จะตายไปด้วย!
“เจ้าสิ่งมีชีวิตโง่เขลา!เจ้าคิดว่าข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าเพราะว่าเจ้าซ่อนตัวอยู่ใต้ผนึกงั้นเรอะ? เจ้ามนุษย์ เหยามู่ไม่ได้บอกเจ้าสินะว่ามันถูกข้าจับก็เพราะหนีมาที่ผนึก!”
หยินมู่แสยะยิ้มที่มุมปาก