The King of War – ตอนที่ 123 ตายไปซะเถอะ

หยางเฉินตะลึง คาดไม่ถึงว่าจะถูกคนเอาปืนมาจ่อศีรษะอีกแล้ว

ถ้าเขาจำไม่ผิด นี่คือครั้งที่สาม

ครั้งแรกคือที่ตระกูลกวน เพียงแต่ตอนนั้นเร็วมาก พอชายรูปร่างสูงใหญ่ร้อยคนปรากฏตัวขึ้น จากนั้นพาทุกคนของตระกูลกวนไปหมด ถ้าไม่ใช่ตระกูลกวนยังมีคุณค่าให้ใช้ประโยชน์ คงพังพินาศไปตั้งนานแล้ว

ครั้งที่สองคือที่ตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิง มือปืนสิบกว่าคนถูกหยางเฉินสังหารในชั่วพริบตาเดียว ตระกูลพินาศย่อยยับ

นี่คือครั้งที่สาม ทันใดนั้นหยางเฉินรู้สึกตลกอยู่บ้าง ภายในช่วงเวลาไม่ถึงสองเดือนที่ตนเองกลับมายังเมืองเจียงโจว เคยถูกคนเอาปืนมาจ่อศีรษะสามครั้งแล้ว

ตอนฉินซีและซูซานมองเห็นฉากนี้เข้า ในสายตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง พวกเธอเป็นหญิงสาวบอบบาง เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน

แทบจะออกมาโดยจิตใต้สำนึก ฉินซีอยากไปขวางด้านหน้าหยางเฉิน และในเวลานี้เอง หยางเฉินดึงมือของเธอไว้แน่น ปกป้องเธอไว้ด้านหลัง

“เถ้าแก่หลิว นี่คุณแพ้ไม่เป็นหรือไง?”

หยางเฉินหรี่ตาพูดขึ้น ไม่มีความหมายหวาดกลัวสักนิด เวลานี้บนหน้าเขาสวมหน้ากากไว้ เดิมทีคนอื่นดูไม่ออก

“ไอ้หนุ่ม ฉันยอมแพ้แล้ว และรับปากจะคืนสาวสองคนนี้ให้แก แต่ไม่ได้บอกว่าให้แกไปแบบนี้ซะหน่อย”

หลิวข่ายทำหน้าข่มขู่พูดไป “ตอนนี้ฉันให้ตัวเลือกแกสองอัน อันแรก ต่อไปทำตามคำสั่งฉัน เงินค่าตอบแทนสิบล้าน อันที่สอง แกทิ้งชีวิตเอาไว้”

เหตุผลที่หลิวข่ายชักปืน ไม่ใช่เพื่อเอาชีวิตของหยางเฉิน แต่ว่าสนใจฝีมือของหยางเฉิน ทั้งที่รู้ว่าเขาโกง แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าสรุปแล้วเขาโกงได้อย่างไร

คนประเภทนี้ ถ้าสามารถเอาไว้ข้างกายตนเองได้ การที่เมืองคิงจะเคียงบ่าเคียงไหล่สี่พรรคแห่งเมืองเจียงโจว เป็นเพียงปัญหาด้านเวลาเท่านั้น

“พวกคุณออกไปรอผมข้างนอกก่อน”

ทันใดนั้นหยางเฉินพูดกับฉินซีที่ด้านข้าง

เวลานี้ฉินซีไม่สนใจเปิดเผยความสัมพันธ์กับหยางเฉินออกมา ดึงมือของเขาไว้แน่น พูดด้วยหน้าตาประหม่า “งั้นคุณจะทำยังไง?”

ตั้งแต่ต้นจนจบซูซานคิดว่าหยางเฉินเป็นคนเลวที่ชนะจนได้เพื่อนสนิทของตนเองไป กระทั่งวินาทีนี้ หล่อนถึงรู้สึกตัวว่าเรื่องราวเหมือนไม่ใช่แบบที่หล่อนคิด

หล่อนไม่รู้ แต่หลิวข่ายกลับรู้ตั้งแต่แรกแล้ว

โดยเฉพาะที่นี่คือเขตอิทธิพลของเขา ตอนที่รู้ว่าที่นี่มีสาวสวยยอดเยี่ยมสองคนปรากฏตัวขึ้น เขาก็รู้แล้วว่าฉินซีและหยางเฉินมาด้วยกัน

หยางเฉินมองฉินซีด้วยท่าทางอ่อนโยน “เสี่ยวซี เชื่อใจผม จะต้องไม่เป็นอะไร เชื่อผมนะ พวกคุณไปรอผมข้างนอกก่อน”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยแรงดึงดูด ทำให้ฉินซีต้องรับปากไปโดยจิตใต้สำนึก แต่พอนึกถึงสถานการณ์ที่หยางเฉินเผชิญ ฉินซีอดเป็นห่วงอย่างมากไม่ได้

“เชื่อผม!”

หน้าตาหยางเฉินดูจริงจัง ฉินซีรู้ว่าขืนอยู่ที่นี่ต่อไป เพียงแต่จะกลายเป็นตัวถ่วงของหยางเฉิน ในที่สุดเธอก็รับปาก พูดแบบตาแดงก่ำ “ฉันรอคุณอยู่ด้านนอก ถ้าคุณเกิดเรื่องขึ้น ฉันจะไม่มีชีวิตอยู่ตามลำพัง!”

“วางใจได้ ผมจะไม่เป็นอะไร ไปรอผมข้างนอกเถอะ!” หยางเฉินยิ้มบอกไป

ฉินซีถึงได้พยักหน้า ดึงซูซานออกไปด้วยกัน

ชั่วขณะนั้น ภายในห้องส่วนตัวนอกจากหยางเฉินแล้ว คนอื่นๆ เป็นคนของหลิวข่ายทั้งหมด ทุกคนนั้นจ้องหยางเฉินแบบหยอกเย้า

“เหมือนว่าแกไม่กลัวฉันเลยสักนิด?”

หลิวข่ายถามขึ้นกะทันหัน สีหน้าเคร่งขรึมอยู่บ้าง ท่าทางไม่สะทกสะท้านของหยางเฉิน ทำให้เขารู้สึกถึงความกดดันนิดๆ

ยังมีการแสดงออกของหยางเฉินที่โต๊ะพนันเมื่อสักครู่ด้วย ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

ทันใดนั้นหยางเฉินก้าวเท้าเดินมาด้านหน้า คนที่ถือปืนคือหลิวข่าย แต่เวลานี้ เขากลับหวาดกลัวพอสมควร มือที่ถือปืนไว้สั่นเทาขึ้นมาเล็กน้อย

คนอื่นๆ เห็นเหตุการณ์ตอนนี้ ต่างพากันชักปืนออกมาจากในชุดสูท ปากกระบอกปืนเล็งเป้าไปยังหยางเฉิน

ฝีเท้าของหยางเฉินไม่ได้หยุดลงแม้แต่น้อย จนกระทั่งเดินมาถึงตำแหน่งที่นั่งอยู่เมื่อสักครู่นี้ ถือโอกาสถอดหน้ากากบนหน้าลงมา วางไว้บนโต๊ะพนัน จากนั้นนั่งลงไปแล้ว

ผู้ชายหัวล้านคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายของหลิวข่าย ตอนที่มองเห็นหน้าตาของหยางเฉิน ลูกตาหดเฉียบพลัน เหมือนมองเห็นบุคคลที่น่าสยองขวัญอย่างมาก

“เมืองเจียงโจวเล็กๆ ยังมีใครมีสิทธิ์สั่งฉันทำงานให้เขาได้ แกยิ่งไม่มีสิทธิ์นี้”

หยางเฉินหน้าตาสงบนิ่ง จากนั้นหยิบไพ่โป๊กเกอร์ใบหนึ่งบนโต๊ะพนันขึ้น เอามาเล่นแล้ว

“งั้นแกคงเลือกทางตายที่สองสินะ?” หลิวข่ายกัดฟันแน่น

เวลานี้ เขามีความรู้สึกขึ้นหลังเสือแล้วลงยากอย่างหนึ่ง เมื่อสักครู่ถ้าให้หยางเฉินจากไป คงจะไม่เกิดเรื่องราวแบบในตอนนี้ขึ้น แต่ในเมื่อทำแล้ว ฉะนั้นได้แต่ฝืนทนทำต่อไป

“แกคิดว่า แกฆ่าฉันได้?” หยางเฉินหัวเราะขึ้นฉับพลัน รอยยิ้มมีความแปลกประหลาดอยู่บ้าง

ในแววตาลึกๆ ของหลิวข่ายมีความหวาดกลัวนิดๆ หยางเฉินถูกปืนมากมายขนาดนี้จ่อศีรษะอยู่ แต่ทว่ายังคงไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย กลับหัวเราะครื้นเครง คนประเภทนี้ ไม่เป็นคนโง่ ก็เป็นคนบ้า

เขาสามารถบีบให้ตนเองยอมพ่ายแพ้ได้ ย่อมไม่ใช่คนโง่เป็นธรรมดา อย่างนั้นมีเพียงเป็นคนบ้า

“แกคิดว่าด้านนอกมีแต่คนอยู่ ขอเพียงฉันลั่นไกออกไป ก็จะเปิดโปงตัวเองใช่หรือไม่?”

หลิวข่ายได้เพียงคิดแบบนี้ กัดฟันพูดว่า “แต่ฉันบอกแกได้เลย อยู่ที่ชั้นนี้ ฉันคือราชา อย่าบอกว่านี่คือห้องส่วนตัว ต่อให้อยู่ด้านนอก ต่อให้ฉันเอาแกตาย ก็จะไม่เป็นอะไรสักนิดเดียว แกเชื่อมั้ย?”

“พูดไร้สาระเยอะจริง!”

หยางเฉินหัวเราะอย่างเหยียดหยาม กวาดสายตามองกลุ่มคน ก่อนจะบอกว่า “ฉันให้โอกาสพวกนายขึ้นมารับตำแหน่ง ใครฆ่าเขาได้ อิทธิพลใต้ดินของเมืองเจียงโจวตกเป็นของคนนั้น”

หลิวข่ายเบิกตากลมโต คาดไม่ถึงว่าหยางเฉินเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ยังปลุกปั่นคนของเขาให้มาฆ่าเขาเอาตำแหน่ง

“ไอ้หนุ่ม ฉันว่าแกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว……”

ท่าทางเขาโกรธเคือง พูดยังไม่ทันจบ ที่ท้ายทอยเย็นซู่ขึ้นกะทันหัน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคือปืน

“หัวล้านเฉียง แกแม่งกำลังทำอะไร?”

คนอื่นมองเห็นการกระทำของหัวล้านเฉียง ต่างปรับย้ายปากกระบอกปืน เล็งไปยังหัวล้านทันที

หยางเฉินมองเหตุการณ์ฉากนี้ด้วยความสนใจ เขาเคยเห็นหัวล้าน รู้ว่าเขาคือหวังเฉียงเจ้านายของปู๋เย่เฉิง ครั้งก่อนวางแผนหลอกฉินต้าหย่งติดหนี้เขาห้าล้าน ผลสุดท้ายถูกหยางเฉินเอาเหรียญหนึ่งคันรถบรรทุกหนึ่งมาให้

หลิวข่ายไม่กล้าหันหน้า กัดฟันแน่นพูดออกไป “หวังเฉียง แกแม่งบ้าไปแล้ว กล้าเอาปืนมาจ่อหัวของฉัน?”

“หลิวข่าย อย่าพูดมาก ให้คนของแกวางปืนลงซะ ไม่อย่างนั้นฉันยิงแกแน่!”

หวังเฉียงทำหน้าโหดเหี้ยม ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น

“แกกล้าเหรอ!” หลิวข่ายตวาดใส่

“งั้นก็ลองดู?”

ระหว่างที่หวังเฉียงพูด วางนิ้วชี้กดไปยังไกปืนแล้ว หลิวข่ายเหมือนได้ยินเสียงไกปืนเคลื่อนไหวเบาๆ ชั่วขณะนั้นตกใจยกใหญ่สีหน้าเปลี่ยน ตะโกนบอก “แม่ง วางปืนลงให้หมดสิวะ!”

จากนั้นหวังเฉียงถึงหยุดมือที่กดไกปืนลงแล้ว แต่แรงอาฆาตแค้นในสายตายังคงเข้มข้นมาก

“หวังเฉียง ถึงแม้ฉันจะฮุบปู๋เย่เฉิงของแกมา แต่ก็ไม่ได้ทำขาดตกบกพร่องกับแก เอาแกมาเป็นปรมาจารย์ที่สองเมืองคิงของฉัน ตอนนี้แกเอาปืนมาจ่อหัวฉันไว้ทำไมกัน?” หลิวข่ายถามอย่างไม่พอใจ

“แกแม่งเห็นฉันเป็นคนโง่หรือไง?”

หวังเฉียงโมโหตวาดขึ้นมา “ให้ฉันเป็นปรมาจารย์ที่สอง มีประโยชน์อะไร? ไม่มีอำนาจจริงสักนิด แม้กระทั่งยังส่งคนมาตามดูฉัน เหตุผลที่ตอนนี้ยังเก็บฉันเอาไว้ ไม่ใช่เพื่อสยบลูกน้องเก่าของฉันไว้เหรอ? รอตอนที่แกควบคุมปู๋เย่เฉิงไว้ได้ถึงที่สุด นั่นคงเป็นเวลาตายของฉัน”

“แกอย่าเพิ่งรีบร้อน ถ้าแกไม่ยอมเป็นปรมาจารย์ที่สอง ฉันสามารถคืนปู๋เย่เฉิงให้แกได้”

หลิวข่ายเพิ่งพูดจบไป ทันใดนั้นคุกเข่าลง ในขณะเดียวกันปากกระบอกปืนที่เล็งหยางเฉินไว้เปลี่ยนทิศทางในชั่วพริบตา เล็งไปยังคางของหวังเฉียง นิ้วชี้กดลงบนไกปืนแล้ว การกระทำว่องไวลื่นไหลมาก

เดิมทีหวังเฉียงยังนึกไม่ถึง ภายใต้ปากกระบอกปืนของตนเอง หลิวข่ายยังกล้าลงมือ ตอนเขาตอบสนองเข้ามา อยากปรับหมุนปากกระบอกปืน ปืนของหลิวข่ายก็เล็งเป้าไปที่เขาแล้ว

“ตายไปซะเถอะ!”

หลิวข่ายหน้าตาดุร้าย ชั่วพริบตาเดียวลั่นไกปืนลง