The King of War – ตอนที่ 135ไม่อยากมีชีวิตอยู่

จนถึงชั้นบนสุดของหวงเหอบาธ ภายในของในห้องทำงาน

“คุณหยาง เมื่อคืนตีหนึ่งกว่าๆ หวงเหอบาธรับสาวสวยยอดเยี่ยมมาสองคน เดิมทีผมจะปฏิเสธ แต่กังวลจะทำให้พวกเขาเกิดความสงสัย ก็รับไว้”

หวังเฉียงพูดอย่างมีภูมิฐาน ต่อจากนั้นพูดว่า: “ผมสงสัยว่า มีเครือข่ายขนาดใหญ่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ และตระกูลเว่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเฉียง สีหน้าของหยางเฉินก็เย็นชาทันที ไม่แปลกเลยที่หวังเฉียงจะรายงานเรื่องนี้ต่อหน้าตัวเอง มันเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่ง

เดิมทีเขายังคิดว่า ตระกูลเว่ยมักจะตามหาสาวสวยยอดเยี่ยม ต่อจากนั้นบีบบังคับพามาที่หวงเหอบาธ ดำเนินซื้อขายที่ให้ใครเห็นไม่ได้ ตอนนี้ดูเหมือนว่า ไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น

“เป็นเวลานานแค่ไหนที่จะส่งหนึ่งครั้ง? ทุกครั้งส่งกี่คน?”หยางเฉินถาม

“เวลาไม่แน่นอน บางครั้งไม่กี่วันส่งหนึ่งครั้ง บางครั้งสิบวันถึงครึ่งเดือน แต่ว่านานสุดไม่เกินหนึ่งเดือน ที่สำคัญจำนวนคนที่ส่งมาก็ไม่แน่นอน ทุกครั้งสามารถส่งได้ประมาณสองถึงสามคน โดยเฉลี่ยหนึ่งเดือน จะอยู่ที่เจ็ดถึงแปดคน” หวังเฉียงพูด

“เรื่องราวของหวงเหอบาธ เกรงว่าตระกูลเว่ยจะรู้เรื่องในไม่ช้า นายคิดหาทางติดต่อกับคนที่ส่งสาวสวย เรื่องนี้ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง” หยางเฉินพูดอย่างสง่าผ่าเผย

เพียงแค่ตระกูลเว่ย ทุกเดือนก็สามารถรับสาวสวยเจ็ดถึงแปดคน ถ้าหากเครือข่ายนี้ใหญ่มาก ถ้าอย่างนั้นจำนวนของสาวสวยที่โดนปล้นเอาตัวไปทุกเดือน ก็ล้นหลามอย่างมาก

หวังเฉียงหัวเราะแฮะๆ ทันใดนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดซอฟต์แวร์ เหมือนกับเป็นแผนที่เรดาร์ มีจุดสีแดง กะพริบเคลื่อนไหวอย่างไม่หยุด

“คุณหยาง ผมได้ติดเครื่องติดตาม บนรถของอีกฝ่ายแล้ว ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่เมืองจินเหอ คาดว่าเมืองจินเหอก็มีอำนาจที่จะรับสาวสวย”

ขณะที่พูดหวังเฉียงก็เปิดบันทึกในโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง ด้านบนยังบันทึกตำแหน่งไว้สองแห่ง เขาพูดต่อว่า: “หลังจากที่รถของพวกเขาออกจากเจียงโจว ยังไปที่เมืองโจวเฉิงและเมืองจินเหอ เมืองฉางซื่อเป็นเมืองที่สี่แล้ว พวกเขาไปถึงทุกเมืองก็จะหยุด ผมก็จะทำเครื่องหมายที่ตั้งหนึ่งครั้ง”

หยางเฉินมองไปที่หวังเฉียงแวบหนึ่ง คาดไม่ถึงหัวล้านที่ไม่มีการศึกษาคนนี้ จะยังมีความฉลาดด้านนี้ ในเมื่อติดเครื่องติดตามอยู่บนรถแล้ว ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ก็จัดการได้ง่ายมาก

“เอาเลขทะเบียนรถให้ฉัน!”

หยางเฉินเอ่ยปาก รอหวังเฉียงบอกเลขทะเบียนรถแล้ว เขาแก้ไขหมายเลขดังกล่าวเป็นข้อความและส่งออกไป

ไม่ถึงห้านาที โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา

“พี่เฉิน ตรวจสอบเจ้าของรถคันนี้พบแล้ว เป็นคนขับรถบรรทุกที่ชื่อว่าหลี่ฝู และไม่มีปัญหาใดๆ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

“แจ้งเจ้าหน้าที่ในท้องถิ่นทันที ช่วยหญิงสาวในรถออกมาก่อน” หยางเฉินสั่ง

อย่างที่เขาคิด เบื้องหลังของเรื่องนี้ คงจะมีปลาตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าทำธุรกิจแบบนี้ คงจะมีแผนการอย่างแน่นอน

“คุณหยาง เรื่องนี้ ผมจะสามารถทำอะไรได้บ้าง?”

เมื่อเห็นหยางเฉินวางสาย หวังเฉียงถามอย่างระมัดระวัง

“เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่ง” หยางเฉินพูดอย่างราบเรียบ

ปลาใหญ่ที่แอบส่งสาวสวยให้ตระกูลเว่ย ใช่ว่าหวังเฉียงจะจัดการได้?

ไม่นาน โทรศัพท์ของหยางเฉินก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“พี่เฉิน คนและรถโดนยึดไว้แล้ว ผู้หญิงในรถก็ได้รับความช่วยเหลือแล้ว แต่ว่าตรวจสอบไม่พบอะไร คนขับรถรับงานผ่านบนอินเทอร์เน็ต และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในตู้บรรทุกของตัวเองขนอะไร”

“เขารับงานเป็นครั้งแรก อีกฝ่ายบอกสถานที่รับสินค้าบนอินเทอร์เน็ต ต่อจากนั้นก็มีคนลำเลียงสินค้าตลอดทาง และยังมีรถคันหนึ่งติดตามอยู่ตลอด เมื่อใดก็ตามถึงสถานที่แห่งหนึ่ง คนก็พวกเขาก็ลำเลียงสินค้า”

เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากในสาย หยางเฉินขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่า การซ่อนเร้นของอีกฝ่ายจะทำได้ดีมาก

แบบนี้ เบาะแสก็จะขาดหายไปทั้งหมด ต้องการหาต้นตอเจอ ก็ยากมาก

“โอเค ฉันรู้แล้ว เรื่องนี้มอบให้เจ้าหน้าที่ไปตรวจสอบ” หยางเฉินพูดจบก็วางสาย

ในขณะนี้ มีคนมาเคาะประตู และหวังเฉียงก็ขมวดคิ้ว: “เข้ามา!”

“พี่เฉียง เว่ยเชินของตระกูลเว่ยพาคนมาแล้ว”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างลุกลี้ลุกลน

หยางเฉินหรี่ตาทั้งสองลง แล้วพูดว่า: “ในเมื่อมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ไปเจอกันหน่อย!”

ถ้าหากไม่มีเรื่องซื้อขายสาวสวย บางทีหยางเฉินอาจจะให้หนทางรอดชีวิตกับตระกูลเว่ย แต่ตอนนี้ ตระกูลเว่ยมีเพียงพินาศย่อยยับทางเดียวเท่านั้น

และเมื่อหวังเฉียงได้ยินชื่อของเว่ยเชินนี้ เห็นได้ชัดว่าใบหน้ามีความหวาดกลัวเล็กน้อย พูดอย่างภูมิฐานว่า: “คุณหยาง เว่ยเชินเป็นลูกชายที่เว่ยเฉิงโจวให้ความสำคัญที่สุด เขาเป็นคนดูแลหวงเหอบาธ คาดว่าติดต่อติงลู่ไม่ได้ ถึงได้มาด้วยตัวเอง”

“ในเมื่อเป็นอนาคตของตระกูลเว่ย นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว”

หยางเฉินพูดจบ ก็ก้าวเดินนำออกไปก่อน และหวังเฉียงก็รีบตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

ล็อบบี้ของชั้นหนึ่ง

“ติงลู่เจ้านายของพวกแกอยู่ที่ไหน? ทำไมติดต่อไม่ได้?”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความบูดบึ้ง มาถึงหวงเหอบาธ ก็ถามหาที่อยู่ของติงลู่

ชายวัยกลางคนก็คือเว่ยเชิน ลูกชายที่เว่ยเฉิงโจวให้ความสำคัญที่สุด

ทุกครั้งที่ส่งสาวสวยมาถึง เขาก็จะมาจัดเตรียมการเอง แต่ว่าในครั้งนี้ สาวสวยก็ถึงแล้ว แต่ติงลู่กลับติดต่อไม่ได้ สิ่งนี้ทำให้เขาโกรธมาก

“คุณผู้ชายท่านนี้ ติงลู่ได้ขายที่นี่แล้ว ตอนนี้เขาไม่ใช่เจ้านายของพวกเราแล้ว พวกเราก็ไม่ทราบว่าเขาไปที่ไหนครับ”

ผู้จัดการล็อบบี้ที่โดนหยางเฉินแต่งตั้งคนนั้น ไม่รู้จักฐานะของเว่ยเชิน อธิบายด้วยท่าทางที่เคารพนบน้อมมาก

“อะไรนะ?”

เว่ยเชินตกใจจนหน้าถอดทันที คว้าคอเสื้อของผู้จัดการล็อบบี้อย่างกะทันหัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ: “ติงลู่ขายที่นี่แล้วเหรอ? ใครแมร่งให้สิทธิ์นี้กับเขา กล้าขายที่นี่เหรอ?”

“คุณผู้ชายท่านนี้ ได้โปรดให้ความเคารพตัวเองด้วยครับ!”

เดิมทีผู้จัดการล็อบบี้ก็มาจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย รูปร่างกำยำมาก ผลักเว่ยเชินออกไปทันที บนใบหน้าปรากฏความโกรธเล็กน้อย

เว่ยเชินโดนผลักจนเท้าโซซัดโซเซ และเกือบจะล้มลง

ติดต่อติงลู่ไม่ได้ทั้งเช้านี้ ก็ทำให้เขาหงุดหงิดมากพอแล้ว ปรากฏว่าตอนนี้ถึงได้รู้ว่า ติงลู่ขายที่นี่แล้ว และตอนนี้ก็โดนผู้จัดการล็อบบี้ผลัก สิ่งนี้ทำให้เขายิ่งโกรธมากขึ้น

“สารเลว แกกล้าลงมือกับ ไม่รู้จักที่ตายแล้ว!”

เว่ยเชินดูโกรธ และสั่งบอดี้การ์ดทั้งสองที่อยู่ข้างหลังว่า: “ทำให้เขาไร้ประโยชน์ซะ!”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบกระโจนไปหาผู้จัดการล็อบบี้ในทันที ผู้จัดการล็อบบี้ก็คาดไม่ถึง อีกฝ่ายบอกว่าลงมือก็ลงมือเลย

แม้ว่าเขาจะมาจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ก็ถือได้ว่ามีความแข็งแกร่ง แต่ว่าเมื่อเทียบกับบอดี้การ์ดของทายาทตระกูลเว่ย นั่นก็ห่างไกล

“ผลัวะ!”

หมัดข้างหนึ่งของบอดี้การ์ดเว่ยเชิน ผู้จัดการล็อกบี้ก็โดนต่อยจนกระเด็นออกไป

แต่ว่าสิ่งนี้ยังไม่จบ บอดี้การ์ดก็พุ่งไปที่ผู้จัดการล็อบบี้อีกครั้ง และกระทืบเท้าลงไปที่บนขาของเขาอย่างรุนแรง

ถ้าหากกระทืบเท้านี้ลงไป ขาของเขาคงจะหักอย่างแน่นอน

ในเวลานี้เขาก็ต้องการจะหลบ ไม่ทันด้วยซ้ำแล้ว และมองดูเท้าของอีกฝ่ายเหยียบลงแล้ว

“แกกล้าทำเขา ฉันจะฆ่าแก!”

ในเวลานี้ ทันใดนั้นเสียงที่เผด็จการอย่างมากก็ดังขึ้น

ในขณะนี้ อุณหภูมิของล็อบบี้ทั้งหมดดูเหมือนจะลดลงหลายองศาในทันที

ทันใดนั้นบอดี้การ์ดคนนั้นก็เกิดภาพลวงตา ถ้าหากเขากล้าเหยียบลงไปจริงๆ ชีวิตของตัวเอง จะตายไปจริงๆ เท้าข้างหนึ่งก็หยุดนิ่งกลางอากาศ ไม่กล้าเหยียบลงไป