The King of War – ตอนที่ 141 รนหาที่ตาย

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ หยางเฉินซึ่งยืนอยู่ข้างหลังของซูซานเมื่อกี้นี้ ก็ขยับเท้าอย่างกะทันหัน และผ่านตรงกลางของบอดี้การ์ดทั้งสองไปในทันที

“เพียะ!”

ไม่มีใครมองได้ไม่ชัดว่าเขาเคลื่อนไหวอย่างไร ในวินาทีต่อมา ก็เห็นมือของหยางเฉิน คว้าคอของเฉินอิงจวิ้นไว้แล้ว

“ไอ้หนุ่ม แกจะทำอะไร?”

บอดี้การ์ดทั้งสองคนกลัวจนหน้าถอดสีในทันที และตะโกนใส่หยางเฉิน

หยางเฉินมองไปที่เฉินอิงจวิ้นที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ค่อยๆเอ่ยปากว่า: “ฉันก็บอกแล้ว ฉวยโอกาสที่ฉันอารมณ์ดี อย่ากวนโมโหฉัน ทำไมไม่เชื่อฟังล่ะ?”

“แก แกต้องการจะทำอะไร?” เฉินอิงจวิ้นโดนหยางเฉินบีบคอ และไม่สามารถพูดจาได้ชัดเจน

“เมื่อกี้นี้แกบอกว่า จะให้ฉันคุกเข่าขอความเมตตากับแกเหรอ?” หยางเฉินเอ่ยปากขึ้นทันที

“ไอ้หนุ่ม แกกล้าลงมือกับฉัน ตระกูลเฉินไม่ปล่อยแกไว้แน่”

เฉินอิงจวิ้นถึงตายก็จะรักษาหน้าไว้แม้ว่ามีชีวิตอยู่เพื่อได้รับความทุกข์ทรมานก็ตาม การแสดงออกบนใบหน้านั้นหวาดกลัว แต่ก็มีความโกรธด้วย

หยางเฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และในวินาทีต่อมา เขาก็เตะออกไปอย่างกะทันหัน

“ผลัวะ!”

เฉินอิงจวิ้นโดนเตะเข้าที่น่อง ขาทั้งสองตรงไปทางหยางเฉิน และคุกเข่าลงอย่างหนัก

“พรึ่บ! พรึ่บ!”

เข่าทั้งสองของเฉินอิงจวิ้น คุกเข่าลงพื้นอย่างหนัก

“อ๊ากกก…..”

ทิ่มแทงใจเจ็บปวดอย่างฉับพลัน ทำให้เฉินอิงจวิ้นอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงคร่ำครวญขึ้นมา

เดิมทีเขาก็ใช้ชีวิตที่มีเกียรติมั่งคั่งและร่ำรวย แล้วก็ยังเป็นทายาทของตระกูลเฉินตระกูลชั้นสูงในเมืองโจวเฉิง โตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้มาก่อน

ขณะที่หยางเฉินกดเขาลง เข่าทั้งสองของเขาก็กระแทกลงกับพื้นอย่างหนัก และเข่าได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างเห็นได้ชัด

นี่ยังเป็นหยางเฉินที่อ้อมมือ ไม่อย่างนั้นคุกเข่าเมื่อกี้นั้น เกรงว่าเข่าทั้งสองของเขาก็หักในทันที

“อ๊ากกก…..ฉันจะให้แกตาย…..ฆ่าเขาซะ ….. “

เฉินอิงจวิ้นเจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว และตะโกนขึ้นมา

บอดี้การ์ดทั้งสองของเขาเมื่อเห็นว่าเจ้านายของตัวเองโดนกดให้คุกเข่าลงกับพื้น ก็ตะลึงไปนานแล้ว ในเวลานี้ได้รับคำสั่งจากเฉินอิงจวิ้น ทั้งสองก็โจมตีหยางเฉินอย่างรวดเร็ว

หยางเฉินยิ้มอย่างเยือกเย็น: “รนหาที่ตาย!”

เขายืนอยู่ที่เดิม และมองดูบอดี้การ์ดทั้งสองเดินเข้ามาใกล้อย่างไม่หยุด ดวงตาทั้งสองก็หรี่ลงเล็กน้อย

“ผลัวะ! ผลัวะ!”

ในขณะที่บอดี้การ์ดทั้งสองคนพุ่งเข้ามา หยางเฉินใช้เท้าซ้ายเป็นแกนกลาง ร่างกายหมุนไปสามร้อยหกสิบองศาในทันใด และเท้าก็เตะออกไปทันที

แทบในเวลาเดียวกัน ก็เหวี่ยงหมัดขวาออกไปอีก

บอดี้การ์ดทั้งสองคน กระเด็นออกไปทั้งหน้าและหลัง และกระแทกไปที่กระถางใหญ่หลายอันที่วางอยู่ในล็อบบี้ของร้านอาหารพังในทันที

เพียงท่วงท่าเดียว ก็ทำให้บอดี้การ์ดทั้งสองสูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้ในทันที

ในขณะนั้น ทุกคนก็ดูตกใจ

เฉินอิงจวิ้นก็คาดไม่ถึงว่าผลจะเป็นแบบนี้ บอดี้การ์ดสองคนนั้นเป็นยอดฝีมือที่เฉินซิงไห่ตั้งใจจัดให้อยู่ข้างกายของเขา เมื่ออยู่ในสายตาของทั้งเมืองโจวเฉิง ก็มีคู่ต่อสู้ไม่กี่คน

แต่ตอนนี้ กลับพ่ายแพ้ให้หยางเฉินอย่างง่ายดาย

ในใจของซูซานก็ตกใจอย่างมากเช่นกัน ครั้งก่อนอยู่ที่ประตูทางเข้าของตระกูลซู เธอโดนลอบสังหาร รถกำลังจะชนเธอกระเด็น แต่ตอนที่เธอกำลังสิ้นหวัง ทันใดนั้นหยางเฉินก็ช่วยชีวิตของเธอ ไว้

ตอนนี้เมื่อเฉินอิงจวิ้นจะตบหน้าของเธอ โดนหยางเฉินขัดขวาง

ความหยิ่งทะนงที่หยางเฉินแสดงให้เห็นในเวลานี้ ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง

“แกต้องการจะทำอะไร?”

เมื่อเห็นหยางเฉินเดินเข้ามาทีละก้าว เฉินอิงจวิ้นก็แทบหวาดกลัว เข่าทั้งสองได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ไม่สามารถยืนขึ้นมาได้ นั่งอยู่บนพื้น พยายามดิ้นรนที่จะถอยหลังกลับอย่างไม่หยุด

หลังจากที่หยางเฉินเดินเข้ามา มองเขาลงมาจากด้านบนแล้วพูดว่า: “วันนี้ถือว่าให้บทเรียนกับแกครั้งหนึ่ง ถ้าหากวันนี้เป็นต้นไป แกยังกล้าตามตื๊อซูซานอีก ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเหมือนวันนี้แล้ว”

ดวงตาของซูซานก็เริ่มมีน้ำตา แม้แต่ซูเฉิงอู่พ่อของเธอ ก็ไม่เคยให้อิสระแก่เธอในการเลือกความรัก

เธอเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการแต่งงาน อยู่ที่ต่างประเทศตลอดไม่ยอมกลับมา พยายามทำให้ตัวเองมีประโยชน์มากยิ่งขึ้น และพยายามให้ได้กำหนดความรักของตัวเอง

แต่ถึงกระนั้น เธอก็ยังแสดงออกอย่างชัดเจนว่า ไม่ชอบเฉินอิงจวิ้น ซูเฉิงอู่ยังตัดสินใจให้เธอแต่งงานเข้าบ้านของตระกูลเฉิน

และหยางเฉินกับเธอเพียงแค่เจอกันครั้งที่สอง ก็กล้าข่มขู่เฉินอิงจวิ้นไม่ให้ตอแยตัวเอง

“คุณหนู คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

ในขณะนี้ คนที่ซูซานเรียกมาก็มาถึง

ซูซานส่ายหัว มองไปที่เฉินอิงจวิ้นอย่างราบเรียบ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “เฉินอิงจวิ้น ฉันบอกนายอย่างชัดเจนแล้ว ฉันไม่มีทางคบกับนาย!”

ต่อจากนั้น เธอก็มองไปทางหยางเฉินแล้วพูดว่า: “พวกเราไปกันเถอะ!”

เมื่อมองดูแผ่นหลังของทั้งสองคนที่จากไป แววตาของเฉินอิงจวิ้นโหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย: “ฉันจะทำให้คู่ชายหญิงแพศยาอย่างพวกแก ชดใช้กรรม!”

แม้ว่าซูซานจะเมาเล็กน้อย แต่การแสร้งก็มีมากกว่าครึ่ง โดนเฉินอิงจวิ้นก่อกวนแบบนี้ ความมึนเมาก็หายเป็นปลิดทิ้ง เธอก็ไม่สามารถเสแสร้งได้อีกต่อไป

หลังจากที่ทั้งสองออกจากร้านอาหาร ดวงตาของซูซานก็แดงเล็กน้อย มองไปที่หยางเฉินแล้วพูดว่า: “ขอโทษด้วย เพราะฉัน ทำให้นายทำให้ตระกูลเฉินขุ่นเคือง”

หยางเฉินยิ้มอย่างราบเรียบ: “ถ้าหากตระกูลเฉินยอมอ่อนข้อให้เรื่องราวสงบลง ฉันสามารถถือได้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าพวกเขากล้าท้าทายต่อไป ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”

ซูซานไม่ได้รู้สึกว่าหยางเฉินกำลังพูดจาโอ้อวด ในใจก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ตอนที่เธอเจอหยางเฉินครั้งแรกที่เมืองคิง หยางเฉินสวมหน้ากาก รัศมีที่สงบเยือกเย็นนั้น เกมไพ่แปลกๆต่อเนื่องกันสี่เกม ทำให้หลิวข่ายโกรธ

และหยางเฉินกลับยังคงสงบเช่นเดิม เพียงแค่ปล่อยให้เธอและฉินซีออกไปก่อน รอตอนที่หยางเฉินออกมา ทุกอย่างก็จบลงแล้ว ต่อมา เธอได้รับข่าวที่น่าตื่นตาตื่นใจว่า หลิวข่ายตายแล้ว

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอก็แน่ใจว่าหยางเฉินไม่ธรรมดา

ยังมีเมื่อกี้นี้ ภายใต้สถานการณ์ที่หยางเฉินรู้ฐานะของเฉินอิงจวิ้น ยังกล้าลงมือกับเขา ดูเหมือนหยิ่งทะนงเป็นอย่างมาก แต่เธอกลับยิ่งเชื่อมากขึ้นว่า หยางเฉินเป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง

“ส่งฉันกลับบ้านได้มั้ย?”

ซูซานมองไปที่หยางเฉินอย่างคาดหวัง

“ไปกันเถอะ!”

หยางเฉินยิ้มจางๆ และหันหลังเดินไปที่ลานจอดรถ

ระหว่างทาง ซูซานอยู่ในความเงียบ สายตาก็จ้องมองไปที่นอกหน้าต่าง ก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร

จนกระทั่งหยางเฉินจอดรถอยู่ที่ประตูทางเข้าตระกูลซู เรียกเธอ เธอถึงได้ดึงสติกลับมา

“เรื่องของวันนี้ ขอบคุณนะ!”

ซูซานขอบคุณอีกครั้ง หลังจากที่พูดจบ ก็ออกจากรถ

ทันทีที่เธอเข้ามาให้คฤหาสน์ ก็เห็นซูเฉิงอู่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ด้วยใบหน้าที่เย็นชา

“พ่อค่ะ!”

เมื่อท่าทางนี้ของซูเฉิงอู่ ในใจของซูซานก็กังวลเล็กน้อย

“ฮึ! ในสายตาของแกยังมีฉันที่เป็นพ่อคนนี้อยู่หรือเปล่า?”

ซูเฉิงอู่พูดอย่างเยือกเย็น เห็นได้ชัดว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ เขารู้แล้ว

ดวงตาทั้งสองของซูซานแดงก่ำ: “พ่อค่ะ เมื่อกี้นี้เฉินอิงจวิ้นจะลงมือตบหนู ถ้าหากไม่ใช่เพื่อนของหนู หนูก็โดนตบหน้าไปแล้ว หรือว่าในใจของพ่อ ผลประโยชน์ของตระกูล สำคัญกว่าหนูจริงๆเหรอ?”

“การแต่งงานของแกกับเฉินอิงจวิ้น พวกเราสองตระกูลตกลงกันมาตั้งนานแล้ว ตามข้อตกลง เมื่อแกอายุยี่สิบสี่ปี ก็ต้องแต่งงาน แต่แกกลับหลบอยู่ที่ต่างประเทศไม่ยอมกลับมา เลยกำหนดมาสองปีเต็มๆแล้ว!”

ซูเฉิงอู่พูดอย่างตั้งความหวังว่า: “ก็แค่ในเวลาสองปีสั้นๆนี้ ตระกูลซูต้องเผชิญหน้ากับวิกฤติกี่ครั้ง ความสูญเสียมากเพียงใด แกรู้มั้ย? ตระกูลซูดูเหมือนสง่างามมาก แต่ในเจียงโจวมีกี่คนที่กำลังเพ่งเล็งตำแหน่งของตระกูลซู สิ่งเหล่านี้แกเข้าใจมั้ย?”