The King of War – ตอนที่ 150 สวัสดีครับคุณหยาง

รอตอนฉินซีออกไป ทั้งสองคนก็ตีกันเสร็จแล้ว

ผมยาวของโจวยู่ชุ่ยยุ่งเหยิงตกลงมา รองเท้าแตะที่เท้าก็ไม่เห็นแล้ว

ส่วนฉินต้าหย่งยิ่งย่ำแย่ บนใบหน้ายังมีรอยข่วนสามแถบ มีเลือดสดซึมออกมาด้วย เห็นได้ชัดว่าถูกโจวยู่ชุ่ยข่วนเข้าให้

“ฉินต้าหย่ง ฉันแต่งงานกับคนขี้ขลาดอย่างคุณมาใกล้สามสิบปีแล้ว หลายปีมานี้ คุณเคยให้อะไรฉันบ้าง?”

“ไม่ง่ายที่จะได้ใช้ชีวิตดีหน่อย คุณกลับอยากให้ฉันย้ายออกไปเช่าห้องอยู่กับคุณ มีสิทธิ์อะไรกัน?”

“ถ้าอยากไป คุณก็ไปคนเดียว!”

โจวยู่ชุ่ยเอามือเท้าสะเอว ท่าทีแข็งกร้าวมากว่าไม่ยอมย้ายบ้านไป

หยางเฉินและพวกเขาถึงได้รู้ว่าสองคนนี้ตีกันขึ้นมาหุนหัน ที่แท้เพราะเรื่องย้ายบ้าน

“ฉันไม่เคยให้อะไรเธอ แต่เธอเคยให้อะไรฉันบ้าง? ทำอะไรให้กับครอบครัวของพวกเราบ้าง?”

“ทั้งวันคุณเอาแต่อยู่เฉยๆ วันหนึ่งรู้จักแต่ดูทีวี งานบ้านไม่ทำก็แล้วไป แม้แต่กับข้าวยังไม่ยอมทำ คุณมีสิทธิ์อะไรพักอยู่ที่นี่?”

“คุณจะไปก็ต้องไป ไม่ไปก็ต้องไป!”

ท่าทีของฉินต้าหย่งแน่วแน่มาก นี่ยังเป็นครั้งแรกที่เขาเด็ดเดี่ยวเช่นนี้

เวลานี้สองสามีภรรยา ไม่ว่าคนไหนต่างไม่ยอมประนีประนอม

“เสี่ยวยีบอกแล้วว่าเดือนหน้าจะจ้างแม่บ้านมา ต่อไปจะมีคนทำกับข้าวเก็บกวาดบ้าน!” โจวยู่ชุ่ยพูดแบบนิ่งเฉยมาก

“คุณยังรู้จักอายอยู่ไหม?”

ได้ยินดังนั้น ฉินต้าหย่งยิ่งโมโหเพิ่มขึ้น ตะคอกว่า “คุณว่างเฉยๆ อยู่ที่บ้านทั้งวัน ไม่ทำอะไรเลย แต่กลับให้ลูกสาวเสียเงินจ้างแม่บ้าน? มีแม่ที่หน้าไม่อายอย่างคุณด้วยเหรอ?”

“ฉันไม่ได้ให้หล่อนจ้างแม่บ้านสักหน่อย คุณมาตะคอกใส่ฉันทำไม? จะว่าไปฉันเลี้ยงพวกหล่อนโตมาขนาดนี้ ตอนนี้พวกหล่อนใช้เงินมาตอบแทนบุญคุณฉันบ้าง หรือว่ามีปัญหาอะไรเหรอ?” โจวยู่ชุ่ยพูดยิ้มเยาะ

ฉินต้าหย่งโมโหจนใกล้ระเบิดแล้ว “ลูกสาวผมเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย? ลูกสาวสองคนโตมาขนาดนี้ คุณเคยให้ความรักกับพวกหล่อนเหรอ? คุณเอาหน้ามาจากไหน ยังอยากอยู่ทำลายลูกสาวของผมที่นี่ต่อ?”

ภายใต้อารมณ์ร้อนรน ไม่ว่าอะไรฉินต้าหย่งล้วนพูดออกมาหมด เพียงแต่เดิมทีฉินซีและฉินยีไม่ได้สังเกตถึง

โจวยู่ชุ่ยกลับสับสนพอสมควรทันใด สายตาหลบเลี่ยงอยู่บ้าง พูดอย่างหวาดผวามาก “ฉินต้าหย่ง อยากไปคุณไปคนเดียว อย่างไรเสียฉันจะไม่ย้ายออกไปด้วยหรอก”

“โจวยู่ชุ่ย คุณไม่ไปใช่มั้ย? ได้ ในเมื่อคุณไม่ไป งั้นพรุ่งนี้เช้า ผมจะรอคุณที่สำนักงานเขต รอหย่าแล้ว คุณก็ไม่ความเกี่ยวข้องใดๆ กับผมอีก” ฉินต้าหย่งพูดจบ หมุนตัวออกไป

ชั่วขณะนั้นโจวยู่ชุ่ยตกใจสีหน้าเปลี่ยน ในสายตายังมีความสับสนอยู่บ้าง

“เสี่ยวซี พ่อลูกอยากหย่ากับแม่ ลูกรีบไปกล่อมเขาหน่อยสิ!”

โจวยู่ชุ่ยร้อนใจแล้ว คว้ามือของฉินซีไว้ พูดด้วยอารมณ์กระตือรือร้น

ฉินซีทำหน้านิ่งเฉยมองหล่อนทีหนึ่ง “แม่คะ แม่ก็รู้นิสัยของพ่อ หากเขาตัดสินใจแล้ว ใครก็กล่อมไม่ได้ ในเมื่อพ่ออยากย้ายออกไป แม่ก็ไปเถอะค่ะ ไม่ว่าอย่างไรก็ดูแลซึ่งกันและกันได้”

ได้ยินคำพูดของฉินซี โจวยู่ชุ่ยหน้าตาเซ่อซ่า อย่างไรเสียหล่อนก็นึกไม่ถึงว่าฉินซีที่แต่ไหนแต่ไรว่านอนสอนง่าย จะสามารถพูดคำพวกนี้ออกมาได้

“นี่แกกำลังไล่ฉันไป?” โจวยู่ชุ่ยตาแดงก่ำสอบถามขึ้น

ฉินซีพูดจานิ่งๆ “หนูไม่ได้ไล่แม่ไปค่ะ แต่ว่าไม่อยากให้พ่ออยู่คนเดียว”

พูดจบ ฉินซีหมุนตัวออกไป

มองภาพด้านหลังของฉินซีจากไป อารมณ์บนใบหน้าของโจวยู่ชุ่ยนับวันยิ่งดุร้าย “ดี ดีมาก พวกแกแต่ละคนอยากทำแบบนี้กับฉัน ฉันจะทำให้พวกแกชดใช้กัน!”

โจวยู่ชุ่ยในเวลานี้ ท่าทางดุร้าย ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น เพียงแค่ไม่มีใครมองเห็น

“ไม่เป็นไรนะ?”

หยางเฉินมองฉินซีกลับมาถึงห้อง ถามเสียงเบาๆ

ฉินซีส่ายหน้า “ไม่เป็นไร พวกเรานอนกันเถอะ!”

จากนั้นก็ไม่พูดจากันทั้งคืน เช้าตรู่วันต่อมา

หยางเฉินและฉินซีเพิ่งพาเสี้ยวเสี้ยวเดินออกมาจากห้อง มองเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบวางในห้องโถงใหญ่ ยังมีของกระจุกกระจิกจำนวนหนึ่ง ไม่ได้มากมายอะไร

“พ่อคะ พ่อจะย้ายไปจริงเหรอคะ?”

ฉินซียังอาวรณ์อยู่บ้าง เดินเข้าไปสอบถาม

“เสี่ยวซี พวกลูกอยู่กันไปแบบสบายใจเถอะนะ พ่อโน้มน้าวแม่ของลูกได้แล้ว พวกเราจะย้ายออกไปอยู่กันเอง แต่ว่าห้องที่เช่าเล็กหน่อย พอแค่พ่อกับแม่อยู่เท่านั้น”

ตำแหน่งของสามขีดบนหน้าฉินต้าหย่งที่โดนข่วนนั้นตกสะเก็ดแล้ว เขาหัวเราะเบาๆ “เสี่ยวยีฝากให้อยู่ที่นี่ พวกลูกดูแลกันดีๆ”

ฉินซีรู้ว่าฉินต้าหย่งตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จึงไม่ได้พูดเกลี้ยกล่อมอีก แต่ยังมองทางหยางเฉิน “ฉันจะขับรถของเสี่ยวยีไปส่งพ่อแม่ คุณไปส่งเสี่ยวยีกับเสี้ยวเสี้ยวเถอะ”

หยางเฉินเอ่ยปากบอก “ไม่อย่างนั้นให้ผมไปส่งพ่อแม่เอง?”

“ฉันไปเอง!” ฉินซีเอ่ยปากบอก

หยางเฉินพยักหน้า ไม่พูดกล่อมต่ออีก

เวลานี้โจวยู่ชุ่ยหิ้วกระเป๋าถือใบหนึ่งออกมาแล้ว สีหน้าดูไม่ดีมากๆ

“แม่คะ หนูช่วยถือกระเป๋าค่ะ!”

ฉินซีกำลังอยากจะรับกระเป๋าถือของโจวยู่ชุ่ย กลับถูกโจวยู่ชุ่ยหลบออกไป “ไม่ต้องการความช่วยเหลือเสแสร้งจากลูกอกตัญญูอย่างแกหรอก”

สีหน้าฉินซีมืดหม่นลงอยู่บ้าง ฉินต้าหย่งถลึงตาใส่โจวยู่ชุ่ยทีหนึ่ง

รอฉินซีขับรถไปส่งฉินต้าหย่งและโจวยู่ชุ่ยแล้ว หยางเฉินถึงมองทางฉินยีแล้วบอกว่า “พวกเราก็ไปกันเถอะ!”

ดวงตาฉินยีบวมพอสมควร เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับเท่าไร

หยางเฉินส่งเสี้ยวเสี้ยวเสร็จ จากนั้นส่งเธอไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ระหว่างทาง ฉินยีไม่พูดไม่จา สายตาว่างเปล่าอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอีก

ตอนที่ใกล้ถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ในสายตาของเธอถึงเพิ่มความรู้สึกขึ้นมาระดับหนึ่ง มองหยางเฉินแล้วพูดว่า “พี่ชาย ขอโทษนะ!”

ถูกเรียกว่าพี่ชายขึ้นมากะทันหัน หยางเฉินมึนงงนิดหน่อย ทันใดนั้นนึกได้ว่าเมื่อคืนฉินยีบอกว่าอยากนับถือเขาเป็นพี่ชาย ถึงได้หัวเราะแล้ว “ทำไมต้องมาขอโทษฉันด้วย?”

“ฉันขอโทษพี่แทนแม่ของฉัน ชีวิตนี้หล่อนไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้ ฉันกับพี่สาวเคยชินมาตั้งนานแล้ว โดยเฉพาะหล่อนเป็นแม่ของพวกฉัน ต่อให้ไม่ชอบยังไง ก็เป็นหล่อนที่ให้ชีวิตพวกเรามา พวกเราเกลียดหล่อนไม่ได้”

เสียงฉินยีสะอึกสะอื้นพอสมควร จากนั้นพูดอีก “แต่พี่ไม่เหมือนกัน พี่กับหล่อนไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดอะไร หล่อนไม่ควรทำตัวไร้ยางอายขนาดนั้นกับพี่”

หยางเฉินหัวเราะเบาๆ “พอแล้ว อย่าคิดมากเลย ขอเพียงหล่อนไม่ทำเรื่องที่ล้ำเส้นฉัน เห็นแก่หน้าเธอที่เป็นน้องสาวคนนี้ ฉันจะไม่ทำอะไรหล่อนหรอก”

ฉินยีส่งเสียงหัวเราะ “พี่ชาย ขอบคุณพี่นะ!”

ระหว่างที่พูดก็มาถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว ฉินยีแต่งหน้าแต่งตาให้เรียบร้อยสักหน่อย ท่าทางของหญิงแกร่ง เข้าไปในบริษัท

ส่วนหยางเฉินขับรถมุ่งหน้าไปยังหวงเหอบาธ เมื่อคืนนี้ให้เวลาเว่ยเชินพิจารณาคืนหนึ่งแล้ว กำลังรอคำตอบของเขาอยู่เลยล่ะ

ยี่สิบนาทีต่อมา หวงเหอบาธ

“สวัสดีครับคุณหยาง!”

หยางเฉินเพิ่งเดินเข้าโถงใหญ่มา ได้ยินเสียงที่เลือนรางไม่ชัดเท่าไร

คือเว่ยเชิน เมื่อคืนโดนหยางเฉินกดลงบนโต๊ะกาแฟ ฟันของเขาหลุดไปหลายซี่ จมูกก็ยุบลงไปด้วย

เวลานี้ เว่ยเชินที่ลักษณะจมูกเขียวช้ำและหน้าบวม ดูน่าเวทนาอย่างยิ่ง พูดจาก็ไม่ชัดถ้อยชัดคำเท่าไร

“ดูแล้วนายครุ่นคิดมาดีแล้วว่าจะตอบยังไง”

หยางเฉินมองเขานิ่งๆ พูดจาหยอกเย้า

เว่ยเชินรีบเข้ามาหาทันที กำลังจะพูดจา ทว่ากลับถูกหยางเฉินขัดจังหวะ “ไปห้องทำงานแล้วค่อยคุย!”

โดยเฉพาะเรื่องที่พวกเขาอยากคุยพัวพันใหญ่โต ถึงแม้หวงเหอบาธจะเป็นคนของตนเองหมด แต่ยังต้องกระทำด้วยความระมัดระวัง