หยางเฉินไม่ใช่ไม่เคยเห็นโลกกว้างมาก่อน ปีนั้นตอนที่กำลังสู้รบที่ชายแดนเหนือ ก็เคยไปมาหลายที่ เคยเห็นสาวสวยมาหลายหลาก
แต่ซูซานไม่เหมือนกัน นอกจากรูปลักษณ์ที่ดีมากแล้ว รูปร่างก็ยังดีที่สุดอีกด้วย
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของภรรยาตัวเอง
“จู่ๆฉันก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับโรงแรมก่อนแล้ว”
เมื่อนึกถึงว่าซูซานเป็นเพื่อนสนิทของฉินซี หยางเฉินค่อนข้างรู้สึกผิด ฉินซีไม่อยู่ เขากลับตามซูซาน มาว่ายน้ำ
แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติ แต่ที่นี่มีเพียงพวกเขาสองคน ที่สำคัญหญิงสาวคนนี้ยังใส่น้อยขนาดนี้
หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ ก็หันหลังจากไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย
“หยางเฉิน เดี๋ยวก่อน…..โอ๊ย…..”
ทันใดนั้นซูซานก็กรีดร้อง
หยางเฉินหยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว หันหน้ามองเห็นซูซานที่ล้มนั่งอยู่บนพื้น บนใบหน้ายังเจ็บปวดเล็กน้อย และนวดเท้าของตัวเอง
“เธอเป็นยังไงบ้าง?”
หยางเฉินรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ซูซานดูเจ็บปวด ขณะที่นวดข้อเท้าไปด้วย ก็พูดไปด้วย: “ดูเหมือนว่า ฉันจะเท้าแพลง หยางเฉิน นายช่วยประคองฉันกลับไปที่ห้องได้มั้ย?”
“ได้!”
หยางเฉินรีบประคองซูซานอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย…..เจ็บ……”
หยางเฉินเพิ่งประคองเธอขึ้น เธอก็ร้องอีก ร่างกายก็เอนไปที่บนตัวของหยางเฉิน ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือว่าไม่ได้ตั้งใจกันแน่ มือทั้งสองของเธอกอดหยางเฉินไว้
หยางเฉินใส่แค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ซูซานก็ใส่บิกินีอีก ในเวลานี้ซูซานกำลังกอดหยางเฉิน ทั้งสองแนบชิดกันอยู่ด้วยกันอย่างสมบูรณ์
เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิที่บนผิวของซูซานส่งผ่านมา ชั่วขณะนั้น หยางเฉินค่อนข้างจิตใจเตลิดเปิดเปิง
แต่ก็เพียงชั่วขณะ หยางเฉินก็ฟื้นคืนความสงบ
“เธอนั่งลงก่อน ฉันดูให้เธอ!”
หยางเฉินก็ผลักซูซานออกอย่างไม่เหลือเยื่อใย และประคองเธอนั่งลงบนพื้น
ในแววตาของซูซานค่อนข้างผิดหวัง แต่บนใบหน้านั้นยังคงดูเจ็บปวด: “หยางเฉิน ข้อเท้าของฉันไม่หักใช่มั้ย? รู้สึกเจ็บมาก เดินไม่ได้แล้ว”
หยางเฉินไม่ได้สนใจ สายตาจ้องมองไปที่ข้อเท้าของซูซานโดยตลอด นอกจากแดงเล็กน้อย ไม่มีอาการผิดปกติใด
ดูเหมือนว่าจะเท้าแพลงจริงๆ แต่อาการบาดเจ็บนั้นไม่ร้ายแรง และไม่ถึงขนาดเดินไม่ได้
“วางใจได้ เท้าของเธอไม่เป็นไร ก็แค่เท้าแพลงเล็กน้อย”
หยางเฉินลุกขึ้นแล้วพูดว่า:“เธอรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปเอายามาให้เธอ”
ไม่รอให้ซูซานพูด หยางเฉินก็จากไปแล้ว
มองดูแผ่นหลังของหยางเฉินที่จากไป ดวงตาของซูซานก็แดงเล็กน้อย ก็กัดริมฝีปากแดงแน่น: “ทำไม ไม่ใช่ฉันที่เจอนายก่อน?”
ตั้งแต่ครั้งก่อนที่หน้าประตูตระกูลซู เกือบจะโดนรถชน หยางเฉินเป็นเหมือนพระเจ้าที่ลงมายังโลก กอดเธอไว้แล้วหลบออกไป และหยางเฉินก็ได้ฝังลึกอยู่ในใจของเธอแล้ว
ทุกวันนี้ เธอนึกถึงฉากที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งก่อนทุกวัน รู้สึกเพ้อฝันอยู่เสมอ เธอชอบอ้อมกอดของหยางเฉินมาก
แต่ทุกครั้งที่คิดถึงสิ่งเหล่านี้ เธอก็จะคิดถึงฉินซีอีก
เธอชอบหยางเฉิน แต่ไม่มีความปลอมปะปนอยู่ ระหว่างความเป็นเพื่อนสนิทกับฉินซีแม้แต่น้อย จนกระทั่งหยางเฉินปรากฏตัว ซึ่งทำให้เธอค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก
เธอต้องการเป็นคนเริ่มติดต่อกับหยางเฉินก่อนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งที่เกิดความคิดแบบนี้ แล้วก็เป็นเพราะเสียดายความเป็นเพื่อนสนิท ทำได้หักห้ามหัวใจของตัวเองไว้
วันนี้พบกับฆาตกรระหว่างทาง เธอไม่สามารถหลุดพ้นจากรถของอีกฝ่ายได้ เธอถึงกับเตรียมพร้อมที่จะถูกฆ่าด้วยซ้ำ
แต่ในเวลานี้ หยางเฉินดันปรากฏตัว แล้วก็ช่วยเธออีกครั้ง
ดังนั้นตอนแรก เธอสอบถามโรงแรมที่หยางเฉินพักอยู่ แล้วก็จงใจพบเจอหยางเฉินที่โรงแรม และจากนั้นก็จองห้องพักของตัวเองอยู่ข้างๆหยางเฉิน
แม้แต่การโทรศัพท์ ก็ยังใช้การร่วมลงทุนที่สำคัญทำให้ฉินต้าหย่งออกจากเมืองโจวเฉิง เพียงเพื่อให้ได้โอกาสอยู่ร่วมกันกับหยางเฉินตามลำพัง
ขณะที่เธอกำลังคิดเพ้อเจ้อ หยางเฉินที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ก็ถือขวดสเปรย์เดินเข้ามา
“นี่เป็นสเปรย์ที่รักษาการบาดเจ็บที่โรงแรมจัดเตรียมไว้ให้ นักกีฬาก็ใช้สเปรย์แบบนี้”
หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ ช่วยซูซานพ่นไปที่ข้อเท้าของเธอ
ในไม่ช้า ความรู้สึกเย็นก็ส่งผ่านมาจากข้อเท้าอย่างฉับพลัน
ซูซานรู้ว่า ถ้าหากแกล้งต่อไป คงจะถูกจับได้อย่างแน่นอน เธอแกล้งทำพูดด้วยความประหลาดใจ: “น่าอัศจรรย์มาก ไม่เจ็บแล้วจริงๆ!”
หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย: “ไม่เจ็บก็ดี ไปกันเถอะ!”
ในครั้งนี้ หยางเฉินเพียงแค่ส่งซูซานถึงหน้าประตู และก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง
ในห้องนั้น ในหัวของหยางเฉินเต็มไปด้วยฉากที่ซูซานสวมบิกินีอยู่เมื่อกี้นี้
เขาเป็นผู้ชายที่กำลังวังชากำลังแข็งแกร่ง แม้ว่าจะมีภรรยาที่สวยอย่างฉินซี แต่นอกจากเมื่อปีห้าก่อนที่เคยสัมผัสใกล้ชิดกันแล้ว ก็ไม่เคยได้สัมผัสใกล้ชิดกันอีก
แต่เดิมซูซานเป็นผู้หญิงที่ดีเยี่ยม ตัวของเธอก็ต้องการยั่วยวนหยางเฉิน สำหรับเขาแล้ว สามารถทนได้ที่ไม่ลงน้ำ ก็ไม่ธรรมดาแล้ว
“ในหัวของฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย?”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็ดึงสติกลับมา และแอบด่า
ในเวลาเดียวกัน ตระกูลโจวในเมืองโจวเฉิง
หลังจากที่เจิ้งเหม่ยหลิงโดนเจิ้งเต๋อหัวตบ ก็ออกไปอย่างน้อยใจ และทานอาหารอยู่ข้างนอกกับเพื่อน เธอเพิ่งกลับมาถึงตระกูลโจว
“พี่ บ่ายนี้ มีนิทรรศการโบราณวัตถุ อยู่ในพิพิธภัณฑ์ใจกลางเมือง ฉันมีบัตรเชิญอยู่สองใบพอดี พี่ไปเป็นเพื่อนฉัน ได้มั้ย?”
เจิ้งเหม่ยหลิงพูดด้วยท่าทางที่สนิทสนม และกอดแขนของฉินซีไว้แล้วพูด
“เจิ้งเหม่ยหลิง เธอกำลังมีความคิดไม่ดีอะไรอีก?”
ฉินยีเดินมาจากด้านข้าง และพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ในใจของเธอ หยางเฉินเป็นไอดอลที่เธอติดตาม ตอนเช้าเจิ้งเหม่ยหลิงไม่ให้เกียรติหยางเฉินแม้แต่น้อย พูดจาหยาบคายไร้มารยาท เธอจำได้ทั้งหมด
“เสี่ยวยี ฉันจะมีความคิดไม่ดีอะไรได้?”
เจิ้งเหม่ยหลิงพูดอย่างยิ้มกริ่มว่า: “เอาแบบนี้ละกัน ฉันจะขอให้เพื่อนเอาบัตรเชิญให้อีกหนึ่งใบ เธอก็ไปด้วยกัน ดีมั้ย?”
“ไม่ไป!”
ฉินยีตอบกลับอย่างเยือกเย็น
“ฉันยังต้องอยู่เป็นเพื่อนเสี้ยวเสี้ยว ก็ไม่ไปแล้ว”
ในเวลานี้ฉินยีเอ่ยปากปฏิเสธ
เจิ้งเหม่ยหลิงกลอกตาไปมา แล้วพูดว่า: “พี่ ฉันจำได้ครั้งก่อนพี่ยังบอกว่า ต้องการเปิดตลาดของซานเหอกรุ๊ปในเมืองโจวเฉิงไม่ใช่เหรอ? งั้นนิทรรศการวัตถุโบราณนี้ พี่ควรจะไปอย่างยิ่ง”
“สิ่งนี้มีอะไรเกี่ยวกับการไปหรือไม่ไป นิทรรศการวัตถุโบราณเหรอ?”
ฉินซีถามด้วยความสงสัย
เจิ้งเหม่ยหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม: “พี่ นิทรรศการวัตถุโบราณในครั้งนี้ ว่ากันว่าจัดขึ้นโดยตระกูลหานมหาเศรษฐีชั้นนำของเมืองเอก พี่คิดดู นั่นเป็นมหาเศรษฐีชั้นนำของเมืองเอก ในเมื่อจัดงานนิทรรศการวัตถุโบราณในเมืองโจวเฉิง งั้นมหาเศรษฐียิ่งใหญ่และบริษัทต่างๆ คงจะมาที่นี่อย่างแน่นอน พี่ไม่รู้สึกว่า ครั้งนี้เป็นโอกาสเหรอ?”
เดิมทีฉินซีที่ไม่คิดที่จะไปงานนิทรรศการโบราณวัตถุ หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ของเจิ้งเหม่ยหลิง ก็มีความสนใจในทันที
“เหม่ยหลิง เธอแน่ใจว่า เป็นงานนิทรรศการวัตถุโบราณที่จัดโดยตระกูลหานเหรอ?”
ฉินซีถามอย่างตื่นเต้น
เจิ้งเหม่ยหลิงกลอกตาขาวใส่ หยิบบัตรเชิญออกมาแล้วยื่นให้ฉินซี: “พี่ พี่ดูด้วยตัวเอง ผู้เชิญในบัตรเชิญ คือบริษัทโบราณวัตถุจี๋เหม่ย พี่น่าจะรู้ดี เบื้องหลังของบริษัทโบราณวัตถุจี๋เหม่ยก็คือตระกูลหานไม่ใช่เหรอ?”
ตระกูลหานมหาเศรษฐีชั้นนำของเมืองเอก ก็สร้างฐานะมาจากโบราณวัตถุ และบริษัทโบราณวัตถุจี๋เหม่ย ก็เป็นกิจการของตระกูลหานพอดี
“ได้ ฉันจะไปกับเธอ!”
ฉินซีไม่ลังเลอีกต่อไป และรับปาก
“พี่ พี่จะไปกับเธอจริงเหรอ? พี่เขยสั่งฉันไว้ว่า ให้ปกป้องพี่อยู่ที่นี่ ”
ฉินยีเอ่ยปากพูด
