ถ้าไม่ใช่เพื่อขู่ขวัญเฉินซิงไห่แล้ว เดิมทีหยางเฉินคงจะไม่มาที่ตระกูลหยวนด้วยตนเอง ขอแค่เพียงลั่วปิงออกหน้า ทั้งเมืองโจวเฉิงก็ได้มาอย่างง่ายดาย
ก่อนหน้านี้ตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิงคือข้อเตือนใจสำหรับคนข้างหลังที่เห็นความล้มเหลวของคนก่อนหน้า
เดิมทีเขาคิดว่าตระกูลหยางจะซื่อสัตย์ กลับนึกไม่ถึงพวกเขาจะกล้าหลอกใช้ตนเอง
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ สำหรับเฉินซิงไห่แล้ว เป็นสิ่งสะเทือนใจอันใหญ่หลวง
ขณะเดียวกันก็ช่วยให้เฉินซิงไห่เข้าใจถึงความจริงเรื่องการตายของเฉินอิงจวิ้นได้กระจ่างขึ้นด้วย พอเป็นแบบนี้ เฉินซิงไห่จึงไม่เคียดแค้นหยางเฉินอีก คงมีเพียงรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณ
“ขอบคุณครับคุณหยาง!”
เฉินซิงไห่กล่าวขอบคุณด้วยหน้าตาจริงจัง
เขารู้ดีอย่างมากว่าหากหยางเฉินอยากกำจัดตระกูลเฉินจริง งั้นทุกอย่างที่ตระกูลหยวนพบเจอในตอนนี้ ตระกูลเฉินก็คงต้องเผชิญด้วยเช่นกัน
หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “จำคำที่ฉันเคยพูดเอาไว้ ฉันยอมให้คนอื่นมาท้าทายอย่างไรก็ได้ แต่ไม่มีทางยอมให้ใครมาหักหลัง! ไม่อย่างนั้นมีเพียงความตายทางเดียว!”
พอได้ยินอย่างนั้น เฉินซิงไห่สั่นไปทั้งตัว รีบรับประกันทันที “คุณหยางสบายใจได้เลยครับ ผมเฉินซิงไห่ขอสาบานตรงนี้ จะไม่หักหลังคุณหยางเป็นอันขาดครับ!”
เมื่อสักครู่ที่หยางเฉินเผยดีดก้อนหินทีเดียวก็ทำคนเจ็บไปนั้น สยองขวัญยิ่งกว่าอาวุธปืนและดินระเบิดใดๆ เลยทีเดียว เฉินซิงไห่กล้ามีใจคิดไม่ซื่อที่ไหนกัน?
หลังเตือนเฉินซิงไห่เรียบร้อย หยางเฉินหมุนตัวขึ้นรถโฟล์คเภาตันที่ธรรมดาคันนั้นไป ส่วนลั่วปิงขับรถไปส่งเขาด้วยตนเอง
“หยวนซื่อหวู่ ตอนนี้นายยังมีอะไรอยากพูดอีก?”
หลังมองเห็นหยางเฉินออกไปแล้ว เฉินซิงไห่หน้าตาน่าครั่นคร้ามมองทางหยวนซื่อหวู่
สาเหตุการตายของเฉินอิงจวิ้น ในที่สุดก็ประกาศให้ผู้คนได้รับรู้แล้ว ยังมีที่เจอลอบสังหารหลายครั้งก่อนหน้านี้ด้วย ต่างก็เปิดเผยความจริงออกมาทั้งหมด
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ล้วนเป็นคนหนุ่มรุ่นหลังของตระกูลหยวนทำทั้งนั้น
หยวนซื่อหวู่หน้าตาเศร้าสลด ถอนหายใจยาวๆ ทีหนึ่ง ทันใดนั้นเอ่ยปากขึ้น “อยากเข้าใจเรื่องราว ก็ต้องไปหาคนต้นเรื่อง! ทุกอย่างที่หยวนมู่ทำ ไม่เกี่ยวกับตระกูลหยวน!”
คนตระกูลหยวนได้ยินคำพูดนี้ ต่างทำท่าทางปลงอนิจจัง
หยวนมู่ในฐานะรุ่นคนหนุ่มที่ยอดเยี่ยมที่สุดของตระกูลหยวน ถูกหยวนซื่อหวู่เลี้ยงดูฝึกฝนให้เป็นผู้สืบทอดในอนาคตมาโดยตลอด ซึ่งความจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าหยวนมู่ดีเลิศอย่างมากจริงๆ
ถ้าไม่ใช่ครั้งนี้คำนวณความสามารถและเบื้องหลังของหยางเฉินพลาดไป เกรงว่าตอนนี้คนที่พังพินาศน่าจะเป็นตระกูลเฉิน และนับแต่วันนี้เป็นต้นไป ที่เมืองโจวเฉิง ตระกูลหยวนคงเป็นเสมือนราชา
วันนี้กลับถูกหยวนซื่อหวู่ปล่อยทิ้งในที่สุด
ทว่าคนของตระกูลหยวนต่างเข้าใจกันได้ โดยเฉพาะความผิดในครั้งนี้ของหยวนมู่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน ทั้งตระกูลหยวนถึงพังย่อยยับเพราะเขา
“แค่ให้คนรุ่นหลังของตระกูลหยวนมาแบกรับทุกอย่างคนเดียว แล้วอยากให้ฉันเลิกราด้วยดี?”
เฉินซิงไห่ตาแดงตะโกนบอก
หลายปีมานี้ ภายนอกตระกูลหยวนและตระกูลเฉินปรองดองกันไร้ปัญหา ลับหลังกลับขัดแย้งซึ่งกันและกัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงสองสามปีนี้ ตอนที่ตระกูลหยวนยิ่งใหญ่อยู่ตระกูลเดียว ยังกดทับตระกูลเฉินทุกที่ ถ้าไม่ใช่เฉินซิงไห่ ตระกูลเฉินคงถูกตระกูลหยวนกดจนพังพินาศไปตั้งนานแล้ว
เฉินซิงไห่ข่มไฟโกรธเอาไว้ ในที่สุดวันนี้ก็สามารถลืมตาอ้าปากได้แล้ว
“ตระกูลหยวนพังพินาศแล้ว นายอยากจะเอายังไงอีก?” หยวนซื่อหวู่ตะโกนด้วยความโมโห
“นอกจากหยวนมู่แล้ว ฉันยังอยากให้นายตาย!”
เฉินซิงไห่ยื่นมือชี้ไปยังหยวนซื่อหวู่ทันใด ในสายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “มีแค่นายตายไป ฉันถึงวางใจได้!”
ทุกคนตระกูลหยวนทำหน้าตกตะลึงกันหมด แม้แต่หยวนซื่อหวู่ยังยากจะหนีความตายงั้นเหรอ?
“หึๆ!”
ทันใดนั้นหยวนซื่อหวู่หัวเราะอย่างเศร้ารันทด “เพราะรุ่นหลานประเมินคู่แข่งพลาด ไม่เพียงทำให้กิจการหลายรุ่นของตระกูลหยวนถูกทำลายลงในเวลาอันรวดเร็ว ยังสร้างหายนะให้ชีวิตของเขาและฉัน นี่สวรรค์อยากตัดขาดตระกูลหยวนของฉันเหรอ!”
หยวนซื่อหวู่ในเวลานี้ ในสายไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย มีเพียงความโศกเศร้าที่เข้มข้น
ทุกคนในตระกูลหยวนต่างสีหน้าโศกเศร้าเสียใจ และไม่มีใครกล้าขอร้อง
“ตึก!”
วินาทีต่อมา ภายใต้ความตื่นตกใจของผู้คนทั้งหมด หยวนซื่อหวู่นั่งคุกเข่าสองข้างลงบนพื้นกะทันหัน
แม้แต่เจ้าตัวเฉินซิงไห่เองยังตกใจค้างสุดๆ
“ผู้นำเฉิน หยวนมู่จ้างคนฆ่าหลานชายคุณ ต้องชดใช้ด้วยชีวิต! ผมในฐานะผู้นำตระกูลหยวนย่อมต้องรับผิดชอบต่อเรื่องนี้เป็นธรรมดา และสามารถตายแทนได้ แต่ผมขอร้องท่าน ปล่อยคนอื่นๆ ในตระกูลหยวนไป!”
หน้าตาหยวนซื่อหวู่วิงวอนเต็มที่ การคุกเข่านี้ เพียงเพื่อสายเลือดของตระกูลหยวน
ในใจเฉินซิงไห่เต็มไปด้วยอารมณ์ทอดถอนใจ ผู้นำตระกูลหนึ่งที่อดีตเคยร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขามา เวลานี้กลับคุกเข่าอยู่แทบเท้าของเขา
ถึงแม้ว่าจะชนะแล้ว แต่ทว่าในใจไม่มีความสุขนิดๆ กลับมีแต่ความรู้สึกสูญเสีย
ทั้งสองเป็นผู้นำตระกูลชั้นนำเหมือนกัน ถึงแม้เป็นเพื่อน ก็ยังเป็นศัตรูด้วย
เขาคิดขึ้นมาฉับพลัน ถ้าวันนี้เขาเปลี่ยนบทบาทกับหยวนซื่อหวู่ดู หยวนซื่อหวู่จะทำอย่างไร?
จะปล่อยเขาไปหรือไม่?
ผ่านไปนานพอสมควร ในที่สุดเฉินซิงไห่ก็พยักหน้า “ได้ ฉันรับปากนาย แต่อย่างที่บอกไว้แต่แรกคือ คนของตระกูลหยวนทั้งหมดต้องไปจากเมืองโจวเฉิง โดยเฉพาะห้ามมองตระกูลเฉินเป็นศัตรูตลอดชีวิต ไม่อย่างนั้นฉันจะคิดหาทุกวิถีทาง ฆ่าคนของตระกูลหยวนทุกคนทิ้ง!”
ดวงตาของหยวนซื่อหวู่เปียกชื้นขึ้นมาทันใด พูดด้วยสีหน้าจริงใจ “ขอบคุณ!”
พอพูดจบลง เขาก็ลุกขึ้น กวาดสายตามองทุกคนของตระกูลหยวน พูดเสียงดังกังวาน “วันนี้ พวกแกไปจากเมืองโจวเฉิงกันซะ อย่ากลับมาที่นี่อีก! ถ้ามีคนกล้าเห็นตระกูลเฉินเป็นศัตรู นั่นคือคนที่ทำผิดตลอดกาลของตระกูลหยวน!”
“ผู้นำ!”
“ผู้นำ!”
……
คนของตระกูลหยวนต่างร้องไห้กันหมด
หยวนซื่อหวู่เป็นคนหนึ่งที่หยิ่งยโสมากแค่ไหน ต่อให้ผู้นำตระกูลใหญ่แห่งเมืองเอกมาอยู่ต่อหน้า ยังไม่เคยคุกเข่าลง
ปัจจุบันนี้เพื่อปกป้องสายตาตระกูลหยวนทั้งหมดไว้ กลับคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินซิงไห่ แล้วร้องขอเขา
สำหรับคนแบบหยวนซื่อหวู่ผู้นี้แล้ว ศักดิ์ศรีคือชีวิต
แค่คิดก็รู้แล้วว่าการคุกเข่าเมื่อสักครู่นั้น ในใจเขาไม่ยินยอมและหมดหวังมากแค่ไหน
“ผู้นำเฉิน ขอบคุณมาก!”
ทันใดนั้นหยวนซื่อหวู่กล่าวออกมาเสียงดัง
“เฮือก!”
พอพูดจบลง ในมือหยวนซื่อหวู่มีมีดคมกริบด้ามหนึ่งโผล่มากะทันหัน เสียบเข้าหัวใจของตนเองโดยตรง
เลือดสดปริมาณมากไหลออกจากส่วนหัวใจของเขา ชั่วพริบตาเดียวชุดแนวโบราณสีขาวเปื้อนเลือดสดเต็มไปหมด
“ผู้นำ!”
“ผู้นำ!”
……
ทุกคนในตระกูลหยวนล้วนคุกเข่าลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าใจ
อารมณ์ของเฉินซิงไห่อึดอัดใจมาก แต่รู้ว่าถ้าเขาเป็นหยวนซื่อหวู่ ก็จะทำแบบนี้เช่นกัน
เพราะพวกเขา เดิมทีคือคนประเภทเดียวกัน
“ครืน!”
กลางอากาศเกิดเสียงฟ้าร้องลั่นมาฉับพลัน ตามมาด้วยฝนตกลงมาห่าใหญ่ในชั่วพริบตาเดียว
ทั้งตระกูลหยวนจมสู่ท่ามกลางความโศกเศร้าเสียใจ
เฉินซิงไห่เดินมาหน้าศพของหยวนซื่อหวู่ โค้งตัวลงต่ำมาก พร้อมตะโกนเสียงดังว่า “ผู้นำหยวน ไปสู่สุคติ!”
“ผู้นำหยวน ขอให้ไปสู่สุคติ!”
“ผู้นำหยวน ขอให้ไปสู่สุคติ!”
……
หลังจากที่เฉินซิงไห่พูดจบไป ผู้แข็งแกร่งของตระกูลเฉินนับไม่ถ้วนต่างตะโกนตามพร้อมๆ กัน
เสียงราวกับคลื่นทะเลลูกแล้วลูกเล่า ดังไปทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลหยวน
ไม่นานข่าวที่ตระกูลหยวนพังทลายก็แพร่ออกไปทั้งเมืองโจวเฉิง
คนภายนอกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ รู้เพียงว่าภายในเวลาครึ่งชั่วโมงสั้นๆ เศรษฐกิจตระกูลหยวนพังทลายก่อน จากนั้นกิจการทั้งหมดก็เจออิทธิพลสารพัดทางกดดัน
หลังจากนั้นหยวนซื่อหวู่ก็ฆ่าตัวตาย ส่วนคนหนุ่มที่ยอดเยี่ยมที่สุดของตระกูลหยวน หยวนมู่ถูกสังหารระหว่างทางไปโรงพยาบาล
คนอื่นๆ ในตระกูลหยวนไปจากเมืองโจวเฉิงทั้งหมดเพียงชั่วข้ามคืน
จากนี้ไป ตระกูลเฉินจึงปีนขึ้นมายอดสุดของเมืองโจวเฉิง ไม่มีตระกูลใดๆ สามารถเทียบเคียงได้
คนทั่วไปรู้ว่าเฉินซิงไห่กลายเป็นผู้ทรงอิทธิพลของเมืองโจวเฉิง มีเพียงเฉินซิงไห่เองที่รู้ดีว่าทุกอย่างนี้ล้วนเป็นสิ่งที่หยางเฉินมอบให้เขา
ส่วนเขาก็เป็นเพียงหุ่นเชิดตัวหนึ่งของหยางเฉิน
