The King of War – ตอนที่ 298 ลงมือด้วยตนเอง

“หานเซี่ยวเทียน ฉันไม่สนว่านายกับมันเกี่ยวข้องอะไรกัน และไม่อยากรู้ด้วย แต่ที่นี่คือตระกูลเมิ่ง!”

เมิ่งหงเย่ตวาดใส่ “ถ้าฉันให้มันเอาหลานชายฉันไปจริง งั้นวันหลัง คนอื่นจะมองตระกูลเมิ่งของฉันยังไงกัน?”

“วันนี้ นายกลับพาคนมาที่ตระกูลเมิ่งของฉัน หรือว่าไม่กลัววันหลังฉันจะพาคนไปที่ตระกูลหานของนายสักที?”

“ฉันเตือนนายนะ ดีที่สุดอย่าได้บุ่มบ่าม เพื่อพวกที่โดนทอดทิ้งคนหนึ่งแล้ว ไม่คุ้มค่า!”

“แน่นอน ถ้านายอยากเปิดศึกกับตระกูลเมิ่งของฉันจริง พวกฉันเป็นเพื่อนร่วมสู้ด้วยได้จนจบ!”

วินาทีนี้ เมิ่งหงเย่ลักษณะท่าทางโหดเหี้ยม แข็งกร้าวไร้ที่เปรียบ ไม่ยอมถอยสักก้าวเลยทีเดียว

สายตาของหานเซี่ยวเทียนค่อยๆ อึมครึมลงไป “เมิ่งหงเย่ นี่นายกำลังข่มขู่ฉัน?”

“ถ้านายจะเห็นว่าเป็นการข่มขู่ ก็ไม่เป็นไรนะ!”

เมิ่งหงเย่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

สำหรับสถานะของหยางเฉิน หานเซี่ยวเทียนไม่รู้เลยสักนิด และไม่เคยสอบถามมาก่อนด้วย เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับไมตรีจิตมิตรภาพ รู้เพียงว่าหยางเฉินช่วยชีวิตของตนเองไว้แล้ว งั้นก็คือผู้มีพระคุณของตนเอง

“ในเมื่อนายอยากเปิดศึก งั้นฉันจะให้ความร่วมมือ!”

หานเซี่ยวเทียนไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย เอ่ยปากตอบรับทันที

พอพูดจบ เขาก็โทรศัพท์ต่อหน้าผู้คน “สั่งการลงไป ตระกูลหานรีบเข้าสู่โหมดเตรียมรบแบบเร่งด่วน รอคอยคำสั่งของฉันไว้ตลอด!”

หานเซี่ยวเทียนเดิมทีเกิดที่ชายแดนเหนือ ถึงแม้จากมาตั้งนานแล้ว ความสามารถบนตัวก็เลือนหายไปพอสมควร ปัจจุบันนี้กลับเพื่อหยางเฉินแล้ว ถึงมาสู้รบ!

เพียงแค่เพื่อศักดิ์ศรีตนเอง เมื่อสักครู่เมิ่งหงเย่จึงพูดไปแบบไม่ทันคิด แต่ว่านึกไม่ถึงว่าหานเซี่ยวเทียนจะตรงไปตรงมาเช่นนี้ บอกว่าเปิดศึกก็เปิดศึก

นี่ทำให้เขารู้สึกถึงแรงกดดันที่เข้มข้นที่สุดเลย ที่เมืองเอก ตระกูลหานและตระกูลเมิ่ง ยังมีตระกูลหนิงอีกแห่ง คือ“สามตระกูลใหญ่”

ระหว่างสองตระกูลใหญ่ไม่ว่าตระกูลไหนก็ตาม ถ้าเปิดศึกขึ้นมา จะต้องทำให้ตระกูลที่สามได้รับผลประโยชน์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ดังนั้นหลายปีมานี้ สามตระกูลใหญ่จึงอยู่กันอย่างสงบมาโดยตลอด ถึงแม้จะแอบสู้กันไม่ขาด แต่ว่าไม่เคยปะทะกันซึ่งหน้ามาก่อน

หลายปีมานี้ นี่ยังเป็นครั้งแรก!

ไม่เพียงแค่เมิ่งหงเย่เท่านั้น ยังมีคนอื่นๆ ของตระกูลเมิ่ง ต่างมีความรู้สึกเหมือนฝันไป

ออกหน้าเพื่อชายหนุ่มคนนั้นยังไม่พอ ยังอยากเปิดศึกด้วยเพื่อเขาด้วยเหรอ?

หัวใจเฉินซิงไห่เต้นรัวตุบๆ สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างหานเซี่ยวเทียนและหยางเฉินนั้น เขารู้ชัดเจนมาก เพียงแค่บุญคุณช่วยชีวิตครั้งหนึ่ง

แต่นึกไม่ถึงว่าหานเซี่ยวเทียนเพื่อหยางเฉินแล้ว จะเปิดศึกกับตระกูลเมิ่ง

ทั้งตระกูลเมิ่งเงียบงันลงพักหนึ่ง ไม่มีสักคนกล้าส่งเสียงออกมา

“หานเซี่ยวเทียน นายแน่ใจว่าอยากเปิดศึก?”

เมิ่งหงเย่กัดฟันถามขึ้น แต่ท่าทีไม่ได้ดื้อดึงแบบเมื่อสักครู่นี้แล้ว

“ตอนนี้ไม่ใช่ฉันอยากเปิดศึก แต่เป็นนาย!”

หานเซี่ยวเทียนพูดจาเผด็จการอย่างยิ่ง “เป็นรุ่นหลานของนาย ฆ่าแม่ยายของหยางเฉิน หยางเฉินแค่มาแก้แค้นเท่านั้นเอง เป็นนาย ใช้อำนาจรังแกคนอื่น อยากปกป้องรุ่นหลานของนาย!”

“หยางเฉินเป็นผู้มีบุญคุณของฉัน ฉันย่อมอยากออกหน้าเพื่อเขาเป็นธรรมดา!”

“ขอแค่นายส่งคนออกมาให้ พวกฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้!”

เห็นได้ชัดว่าหานเซี่ยวเทียนไม่อยากเปิดศึกเช่นกัน ไม่ว่าเป็นตระกูลเมิ่งหรือตระกูลหาน ต่างไม่มีทางรับผลสุดท้ายของการเปิดศึกไหว

แต่ถ้าตระกูลเมิ่งยืนกรานไม่ส่งคนมาให้ เขาก็ไม่กลัวการสู้รบ

หยางเฉินนึกไม่ถึงเลยว่าจะดึงตระกูลหานเข้ามาพัวพันด้วย ปัจจุบันนี้การกระทำทุกอย่างของหานเซี่ยวเทียน ทำให้เขารู้สึกประทับใจมากจริงๆ

“พี่หยาง พี่วางใจได้เลย มีคุณปู่อยู่ ใครก็มาทำอะไรพี่ไม่ได้ค่ะ!”

หานเฟยเฟยยิ้มกริ่มพูดขึ้น เหมือนไม่ได้รู้สึกถึงสักนิดเดียว ถ้าเกิดเปิดศึกจริง จะส่งผลกระทบต่อตระกูลหานมหาศาล

หยางเฉินหัวเราะแล้ว จากนั้นสายตามองไปทางเมิ่งหงเย่ “เจ้าบ้านเมิ่ง อยากจัดการปัญหาต้องหาคนต้นเรื่อง ผิดแล้วก็ต้องชดใช้ หวังว่าคุณจะคิดให้รอบคอบก่อนตัดสินใจ!”

เดิมทีหยางเฉินอยากพังตระกูลเมิ่งทิ้ง แต่นึกไม่ถึงจะดึงผู้มีอิทธิพลมากขนาดนี้เข้ามาเชื่อมโยงด้วย

ถ้าเกิดลงมือ เกรงว่าเขาคงถูกผลักไปถึงจุดที่อันตรายในชั่วพริบตาเดียว

หลายปีมานี้ ยกทัพออกศึก เคยล่วงเกินผู้มีอิทธิพลต่างประเทศมากเหลือเกิน

ข่าวที่เขาออกมาจากชายแดนเหนือไม่ได้เปิดเผยออกไป ถ้าเกิดถูกอิทธิพลต่างประเทศบางที่พบเข้า เกรงว่าทุกคนที่อยู่รอบกายของเขา อาจจะต้องเผชิญกับอันตรายใหญ่หลวง

ไม่เพียงแค่นี้ ชายแดนเหนือจะเผชิญหน้ากับวิกฤติเหมือนกัน

นี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเลือกเริ่มต้นจากเมืองเจียงโจว

ถ้าไม่ใช่เพื่อประเทศชาติแล้ว ไม่ใช่เพื่อญาติพี่น้องแล้ว เขาคงไปเยือนเยนตูโดยตรงแล้ว ตีตระกูลอวี๋เหวินให้แตก จะมีอะไรยากกัน?

ถึงแม้เขาอยากพังตระกูลเมิ่งให้ย่อยยับอย่างไร ก็ไม่สามารถใช้วิธีการโอ้อวดแบบนี้ได้

เมิ่งหงเย่ไม่ได้พูดอะไร บนหน้าดูขัดแย้งอยู่บ้างอย่างเห็นได้ชัด

เวลานี้เมิ่งฮุยกลับหวาดผวาแล้ว เขารู้ดีมาก ถ้าถูกส่งตัวออกไปให้ เขาจะต้องเผชิญกับอะไร

“คุณปู่ครับ พวกเขาพุ่งมาที่ตระกูลเมิ่งชัดๆ หากพวกเราประนีประนอม ถ้าเกิดแพร่ออกไป ตระกูลเมิ่งจะกลายเป็นตัวตลกของทั้งเมืองเอกแน่!”

หน้าเมิ่งฮุยกังวลเต็มที่ พูดเสียงดัง “คุณปู่ครับ ในเมื่อพวกเขาอยากรบ งั้นพวกเราให้ความร่วมมือด้วยก็ได้! ตระกูลของเมืองโจวเฉิงกับเมืองเจียงโจวกระจอกๆ ไม่กี่ตระกูล ไม่คุ้มค่าให้พูดถึง?”

“สำหรับตระกูลหาน ผมไม่เชื่อหรอกว่าพวกเขาจะกล้าเปิดศึกจริง ต่อให้อยากเปิดศึกจริง ใครจะได้ชัยชนะไป ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ!”

“คุณปู่ ตระกูลเมิ่งของพวกเราไม่กลัวการสู้รบใดๆ ในเมื่อพวกเขาอยากรบ งั้นก็รบเถอะครับ!”

เมิ่งฮุยร้อนใจขึ้นแล้วจริงๆ เร่งรัดเมิ่งหงเย่ให้เปิดศึกสุดฤทธิ์

แต่ทว่าทั้งตระกูลเมิ่งมีเพียงเขาคนเดียวที่อยากรบ ส่วนคนอื่นๆ ไม่มีใครเอ่ยปากสักคน

พวกเขาไม่โง่ เปิดศึกกับตระกูลหาน ถึงเป็นตระกูลเมิ่งได้รับชัยชนะ นั่นก็เป็นชัยชนะที่น่าสังเวช

ถึงตอนนั้นที่เสียหายคือผลประโยชน์ของตระกูลเมิ่ง ผลประโยชน์ของพวกเขาแต่ละคน

“คุณปู่ครับ หรือว่าท่านก็กลัวตระกูลหานแล้วเหมือนกัน? หรือว่าจิตใจแข็งแกร่งของตระกูลเมิ่งของพวกเราไม่มีแล้ว?” เมิ่งฮุยพูดต่อไป

“โอหัง!”

เมิ่งหงเย่พลิกฝ่ามือตบไป ตบลงบนหน้าของเมิ่งฮุยอย่างแรง จากนั้นตะคอกใส่ “นี่ไม่ใช่เป็นเรื่องโง่ๆ ที่แกทำหรือไง?”

“ดูแล้วหลายปีนี้เป็นฉันให้ท้ายแกเกินไป ถึงทำให้นับวันแกยิ่งกำเริบเสิบสาน!”

“วันนี้เป็นต้นไป ถอนอำนาจทุกอย่างของแก ห้ามแกออกไปไหนหนึ่งปี ห้ามก้าวออกจากคฤหาสน์สักก้าว!”

ในที่สุดเมิ่งหงเย่ตัดสินใจเรียบร้อย เขายังต้องปกป้องเมิ่งฮุย

เมิ่งฮุยเป็นรุ่นหลานที่เขาให้ความสำคัญอย่างมาก แต่เปรียบเทียบกับอนาคตของตระกูลเมิ่งแล้ว เมิ่งฮุยคนเดียว และไม่ใช่ไม่สามารถแทนที่ได้!

ต่อให้เมิ่งฮุยตายไป ก็จะมีคุณชายเมิ่งคนที่สองปรากฏตัวขึ้น

แต่ถ้ามอบเมิ่งฮุยออกไปให้จริง วันหลัง ตระกูลเมิ่งก็คงเป็นตัวตลก เกรงว่าผู้มีอิทธิพลที่ติดตามตระกูลเมิ่งเหล่านั้น คงถือโอกาสทรยศเข้าข้างอีกฝ่ายไปด้วย

“ขอบคุณครับคุณปู่! ขอบคุณมากครับคุณปู่! ผมรับรอง ภายในหนึ่งปีต่อไปนี้ จะไม่ออกจากตระกูลเมิ่งสักก้าวเด็ดขาดครับ!”

เมิ่งฮุยตะลึงอยู่ตั้งนาน ชั่วขณะนั้นหน้าตาดีอกดีใจเต็มที่

“เมิ่งหงเย่ นายแน่ใจว่าจะเลือกแบบนี้?” หานเซี่ยวเทียนสีหน้าค่อยๆ อึมครึมถึงขีดสุดแล้ว

“หานเซี่ยวเทียน อยากเอาชีวิตของหลานชายฉัน เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

เมิ่งหงเย่พูดแบบหน้าตานิ่งเฉย “สำหรับความผิดที่เขาก่อ ฉันสามารถให้เขาขอโทษได้ ตระกูลเมิ่งจะชดเชยให้อย่างเหมาะสมด้วย”

“ขอโทษ? ชดเชย?”

หยางเฉินท่าทางเย้ยหยัน ส่ายหน้าแล้ว ทันใดนั้นก้าวเท้าเดินไปทางเมิ่งฮุย เดินไปพลางเอ่ยปากบอกว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะลงมือด้วยตัวเอง!”

หยางเฉินโกรธเคืองจริงๆ แล้ว เดิมทีเขายังอยากพังตระกูลเมิ่งให้พินาศ แต่เพราะด้วยสาเหตุบางอย่าง เขาจึงเลือกที่จะปล่อยตระกูลเมิ่งให้รอดตัวไป

แต่นึกไม่ถึงว่าตระกูลเมิ่งจะไม่รู้จักดีชั่วเช่นนี้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นอย่างน้อยต้องให้เมิ่งฮุยได้ชดใช้ล่ะมั้ง?

“หยางเฉิน อย่าวู่วาม!”

หานเซี่ยวเทียนรีบเข้ามา คว้าหยางเฉินเอาไว้ ส่งสัญญาณทางสายตาให้นิดหน่อย

หยางเฉินหัวเราะเล็กน้อย ส่ายหน้าแล้ว “เจ้าบ้านหาน วันนี้คุณมาได้ ผมรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก ส่วนที่เหลือ ให้ผมมาจัดการเอง!”