ทางฝั่งตระกูลอ้าย ผู้นำอ้ายชวนไม่พูดไม่จา คนอื่นก็ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆ เช่นกัน
เวลานี้ สายตาอ้ายชวนเปล่งประกาย ในสายตาที่มองทางหยางเฉิน คาดไม่ถึงมีความเห็นใจระดับหนึ่ง
ในความคิดของเขา ความสามารถที่หยางเฉินแสดงออกมา ทำให้คนสะเทือนขวัญอย่างมากจริงๆ
แต่การเตรียมพร้อมของตระกูลหวังจัดเต็มยิ่งกว่า ปืนซุ่มยิงสามกระบอก เกรงว่าบนโลกใบนี้คงไม่มีใครสามารถหลบพ้นไปได้มั้ง?
ถึงแม้เขาจะสงสัยว่าหยางเฉินมีความเป็นไปได้ว่าคือท่านนั้นในคำเล่าลือของชายแดนเหนือ แต่นี่เป็นเพียงการคาดเดา
ว่าตามสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว เขามีแนวโน้มเชื่อใจตระกูลหวังมากยิ่งกว่า ว่าจะสามารถฆ่าหยางเฉินได้
“งั้นเหรอ?”
หยางเฉินหัวเราะเยาะ ทันใดนั้นวางถ้วยชาพอร์ซเลนลง จากนั้นถือโอกาสหยิบตะเกียบสแตนเลสสามอันจากบนโต๊ะขึ้น
อยู่ภายในสายตาของทุกคน เขาเขวี้ยงไปอย่างสบายๆ
“ปึง! ปึง! ปึง!”
ตามมาด้วยเสียงกระแทกดังขึ้นมาสามรอบติดๆ กัน
ในขณะเดียวกัน มือซุ่มยิงสามคนที่หลบซ่อนอยู่รอบด้านของโรงแรมเยี่ยนตู ซึ่งอยู่บนอาคารชั้นสูงที่อยู่ห่างไปหลายร้อยเมตรและตำแหน่งที่สูงด้วย นั่งยองเฝ้าสามทิศทาง
เดิมทีพวกเขากำลังเล็งเป้ามาที่ศีรษะของหยางเฉิน แต่ทันใดนั้นพบว่ามุมปากหยางเฉินเผยเส้นรัศมีวงกลมที่หยอกเย้าออกมา หลังจากนั้นเห็นเพียงเขาสะบัดมือออกมาแบบสบายๆ
“พึ่บ! พึ่บ! พึ่บ!”
เดิมทีพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มือซุ่มยิงสามคนที่อยู่คนละตำแหน่งกัน ตรงกลางระหว่างคิ้วของแต่ละคนล้วนปรากฏรูเลือดอันหนึ่งขึ้นมา
ยังมีตะเกียบสแตนเลสครึ่งอัน โผล่ออกมาด้านนอกหน้าผาก
มองในห้องโถงงานเลี้ยง หลังจากหยางเฉินเขวี้ยงตะเกียบสแตนเลสสามอันออกไปอย่างสบายๆ หัวเราะหึๆ แล้วพูดว่า “มือซุ่มยิงของแกโดนฉันฆ่าแล้ว ตอนนี้พวกแกยังมีแผนสำรองอะไรอีก?”
ฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว แต่ละคนของตระกูลหวังหัวเราะเสียงดังขึ้นมา เหมือนได้ยินเรื่องที่น่าตลกมากเหลือเกินเข้าแล้ว
“เจ้าโง่คนนี้ พวกนายได้ยินไหมว่าเขากำลังพูดอะไร?”
“เขาเหมือนเขวี้ยงตะเกียบสแตนเลสสองสามอันออกไปแล้ว หรือเขาหมายความว่าคือโยนตะเกียบไม่กี่อันออกไปอย่างสบายๆ นี้ ก็สามารถฆ่ามือซุ่มยิงสามคนที่อยู่ห่างไปหลายร้อยเมตรได้แล้วงั้นเหรอ?”
“คือพวกโง่เง่าในบรรดาคนเขลาเสียจริง เขาคิดจริงเหรอว่ามือของตัวเองจะเก่งกาจกว่าปืนซุ่มยิงได้?”
คนของตระกูลหวังหัวเราะจนท้องแข็ง แม้กระทั่งยังมีคนเลียนแบบท่าทางของหยางเฉิน หยิบตะเกียบสแตนเลสอันหนึ่งขึ้นมา จากนั้นโยนออกไป ในปากยังทำเสียง“พึ่บ!”ประกอบด้วย
“ตายแล้ว!”
“ฮ่าๆๆๆ~”
คนของตระกูลล้วนหัวเราะเสียงดังอยู่
แต่มองจากในสายตาหยางเฉิน กลับมีความรู้สึกว่ากำลังมองคนโง่ หัวเราะแล้วส่ายหน้าอย่างจำใจ “หม่าชาว นายว่าคนพวกนี้ ความตายมาเยือนถึงที่แล้ว ทำไมถึงยังหัวเราะแบบมีความสุขแบบนี้กันอีก?”
หม่าชาวส่งเสียงหัวเราะ “เพราะเดิมทีพวกเขาไม่รู้จักความยิ่งใหญ่ของพี่เฉินไงครับ!”
“เสียงหัวเราะของพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมากๆ ทำยังไงดี?” หยางเฉินสอบถาม
“ว่ากันตามกฎหมายประเทศจิ่วโจว ท่านมีอำนาจสั่งฆ่าพวกเขาได้ครับ” หม่าชาวตอบไป
“งั้นนายไปฆ่าคนที่หัวเราะอย่างมีความสุขที่สุดสองสามคนก่อน” หยางเฉินพูดขึ้น
ในชั่วขณะที่หยางเฉินพูดจบลง หม่าชาวก็ขยับเท้าฉับพลัน ทุกคนมองเห็นเพียงภาพวืดพุ่งไปไปยังทิศทางของคนตระกูลหวังในชั่วพริบตาเดียว
“ไอ้หนุ่ม แกกล้า!”
ชั่วขณะนั้นหวังหู่ตะโกนขึ้นมาแล้ว
เพราะทิศทางที่หม่าชาวพุ่งไป คือลูกชายของเขา หวังหงเชียน
“ตึง!”
ในชั่วขณะที่เสียงหวังหู่สิ้นสุดลง หมัดที่ไม่มีใครสู้ได้ของหม่าชาวก็ต่อยไปที่หัวใจของหวังหงเชียนอย่างรุนแรง
จากนั้นมีเสียงชนกระแทกที่ทุ้มต่ำทีหนึ่ง ร่างกายของหวังหงเชียนกระเด็นออกไปโดยตรงแล้ว
ชั่วพริบตานั้นที่ร่างกายเขาร่วงลงพื้น ชีพจรได้หยุดลงถึงที่สุดเรียบร้อย
ทุกคนของตระกูลหวังที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อสักครู่นี้ เวลานี้เสียงหัวเราะหยุดชะงัก แต่ละคนมองศพของหวังหงเชียนแบบหน้าตาเต็มไปด้วยความตกใจกลัว
“ตายแล้ว?”
คนของตระกูลอ้าย แต่ละคนสีหน้าตื่นตกใจเต็มที่กันหมด
ดวงตาของอ้ายชวนหรี่ขึ้นมานิดหน่อย เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าหยางเฉินถูกปืนซุ่มยิงสามกระบอกเล็งศีรษะเอาไว้แล้ว ทำไมถึงยังกระทำพฤติกรรมเช่นนี้อีก?
หรือไม่กลัวว่าตระกูลหวังจะสั่งมือซุ่มยิงลั่นไกฆ่าพวกเขาจริงๆ งั้นเหรอ?
จนกระทั่งวินาทีนี้ เขาก็ไม่ยอมเชื่อว่าหยางเฉินคือจอมพลชายแดนเหนือในคำเล่าลือจริง
“แก……แก แกกล้าฆ่าลูกชายคนโตของฉันหวังหู่ได้ยังไง?
หวังหู่ทำหน้าเหลือเชื่อ มองลูกชายคนโตของตนเองถูกฆ่าด้วยตาตนเอง เขามีความรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป
หม่าชาวพูดจาอย่างเย็นชา “พี่เฉินบอกแล้วไง ใครหัวเราะอย่างมีความสุขที่สุด ให้ฉันฆ่าคนนั้นซะ คนตระกูลหวังมากขนาดนี้ เป็นเขาที่หัวเราะโอหังที่สุด ดังนั้นฉันเลยฆ่าเขา!”
“แต่ว่าคำสั่งของพี่เฉิน คือให้ฉันฆ่าสองสามคน ตอนนี้เพิ่งฆ่าไปได้คนเดียวเอง อย่างน้อยฉันยังต้องฆ่าอีกคนหนึ่ง ถึงจะนับได้ว่าเป็นสองสามคน”
“พวกแกหัวเราะกันต่อสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่รู้ว่าควรฆ่าใครเป็นคนต่อไป”
สีหน้าหม่าชาวนิ่งเฉยที่สุด ยังมีท่าทางหงุดหงิดด้วย เหมือนเลือกได้ยากมากจริงๆ ว่าจะฆ่าใครเป็นคนต่อไปดี
หวังหู่รู้สึกเกิดอาการเวียนหัว เท้าซวนเซนิดหน่อย ถอยหลังไปสองสามก้าวแล้ว ความดุร้ายบนหน้านับวันยิ่งเข้มข้น
“พวกแกฆ่าหลานชายคนโตของฉัน แล้วฆ่าลูกชายคนโตของฉันอีก วันนี้ ถ้าไม่ฆ่าพวกแกทิ้ง ฉันหวังหู่สาบานว่าไม่ใช่คนแล้ว!”
ชั่วขณะนั้นหวังหู่ระเบิดอารมณ์โกรธ แทบจะคำรามกล่าวคำพูดประโยคนี้ออกมา
เพราะอารมณ์ที่ฮึกเหิม เลือดลมสูบฉีด ทันใดนั้นเขาพ่นเลือดออกมาทีหนึ่ง สีหน้าซีดเซียวในชั่วพริบตาเดียว ไม่มีเลือดฝาดสักนิด เหมือนได้รับบาดเจ็บหนักมากเข้าแล้ว
“เจ้าบ้าน!”
คนของตระกูลหวังต่างเข้ามากัน แต่ละคนอารมณ์ฮึกเหิม
หวังหู่ฝืนกลั้นไฟโกรธไว้ จ้องหยางเฉินสายตาไม่กะพริบ ทันใดนั้นทำสัญญาณมือไปยังทิศทางที่มือซุ่มยิงอยู่เมื่อสักครู่นี้: “ฆ่ามันเลย!”
นี่คือสัญญาณมือลั่นไกปืนที่เขาหารือกันกับมือซุ่มยิงสามคนก่อนหน้านี้ แต่ทว่าเขาทำติดต่อกันตั้งสามครั้ง กลับไม่มีเสียงปืนดังขึ้นเลย
หยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม ยิ้มกริ่มมองเขาอยู่พลางพูดว่า “เจ้าบ้านหวัง ฉันก็บอกแล้วไง คนของแกโดนฉันฆ่าตายหมดแล้ว ทำไมแกถึงไม่ยอมเชื่อล่ะ?”
หวังหู่จะเชื่อคำพูดของหยางเฉินได้อย่างไร?
หยางเฉินเพียงแค่โยนตะเกียบไม่กี่อันไปเฉยๆ ก็สามารถฆ่ามือซุ่มยิงที่อยู่ห่างหลายร้อยเมตรนั้น? งั้นเขายังเป็นคนอยู่เหรอ?
“ลั่นไก! ลั่นไกปืนเดี๋ยวนี้!”
หวังหู่ร้องคำรามอย่างโกรธเคือง ทำสัญญาณมือให้ทางด้านนอกหน้าต่างไม่หยุด
แต่ยังคงไม่มีเสียงปืนใดๆ ดังขึ้น
“เจ้าบ้านครับ บนกระจกสามจุดนี้ มีรูกระสุนครับ!”
ในเวลานี้เอง ชายหนุ่มของตระกูลหวังคนหนึ่ง ร้องตกใจออกมาทันใด ยื่นมือชี้ไปยังรูเล็กบนกระจก พูดอย่างตกใจ
เห็นได้ชัดว่ารูเล็กสามรอยนี้ เป็นรูเล็กที่หยางเฉินทิ้งไว้ เมื่อสักครู่เขวี้ยงตะเกียบสแตนเลสออกไปอย่างสบายๆ
แต่วินาทีนี้กลับถูกเข้าใจว่าเป็นรูกระสุนแล้ว
คนของตระกูลหวัง ทั้งหมดมองเข้าไปยังรูเล็กบนกระจกกันแล้ว คนของตระกูลอ้ายต่างมองรูเล็กบนกระจกด้วยหน้าตาสงสัยเช่นกัน
“นึกไม่ถึงว่าจะมีรูกระสุนจริงๆ!”
“งั้นอธิบายได้ว่ามือซุ่มยิงยิงปืนแล้ว?”
“แต่ว่าเจ้าสารเลวสองคนนี้ ทำไมถึงยังมีชีวิตรอด?”
คนของตระกูลหวังต่างสงสัยอย่างมาก
ทั้งที่มองเห็น“รูกระสุน”แล้ว กลับไม่สามารถฆ่าหยางเฉินและหม่าชาวทิ้งได้
“หรือว่ามือซุ่มยิงทำพลาดแล้ว?”
มีคนพูดคาดเดา
“มือซุ่มยิงสามคนนี้ เป็นมือซุ่มยิงชั้นนำระดับโลกที่เจ้าบ้านจ้างมา แต่ละคนรักษาสถิติยิงแม่นเต็มร้อย เป็นไปได้อย่างไรที่จะยิงพลาด?”
มีคนที่รู้สถานการณ์พูดอธิบาย
“ลูกกระสุนของปืนซุ่มยิง ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางกระสุนน่าจะไม่เล็กขนาดนี้มั้ง?”
ในที่สุดมีคนสำนึกอะไรขึ้นได้ เสียงสั่นเครืออยู่บ้าง
