The King of War – ตอนที่ 492 เข้ารับการสอบสวน

รอยยิ้มของหยูเหวินหวูหายไป แต่ก็ไม่ได้แสดงความโกรธออกมา เพียงแต่พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เป็นอย่างดี คนที่ไม่รู้จักอาจจะคิดว่าเขาและลั่วปิงเป็นเพื่อนกันซะอีก

“ทุกสิ่งที่ผมทำก็เพื่อความก้าวหน้าของกรุ๊ป!” ลั่วปิงพยายามทำเป็นใจเย็นอยู่

“ไม่ว่ายังไงผู้บริหารระดับสูงเหล่านี้ก็ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปอย่างหนัก จะเลิกจ้างพวกเขาเพียงเพราะพวกเขาพลาดการประชุมครั้งเดียวออกจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่นะว่ามั้ย?”

หยูเหวินหวูยิ้มแย้มและจ้องมองลั่วปิง สายตาเปล่งประกายคมกริบ ฉายจิตสังหารจางๆ

ลั่วปิงกล่าวเสียงเข้ม “หาไร้กฎก็มิอาจเป็นระบบ! นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะครับ หากผมยังอดทนต่อการละเมิดกฎของพวกเขา เช่นนั้นหลังจากนี้ทุกการประชุมที่ผมจัดก็จะไม่มีใครอยากเข้าร่วมใช่มั้ยครับ?”

“ถ้าถึงขั้นนั้นจริงๆ ผู้จัดการใหญ่ของกรุ๊ปอย่างผมจะมีความหมายอะไรอีก”

“ไม่ว่ายังไง ผมต่างหากที่เป็นผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อการก้าวหน้าของกรุ๊ป ขอให้คุณชายปิงโปรดเข้าใจด้วย!”

ลั่วปิงไม่ได้ล่าถอยเพราะคำพูดของหยูเหวินหวู ในเมื่อเลือกหยางเฉินแล้ว ก็มีแต่ต้องเลือกที่จะยืนอยู่ตรงข้ามกับหยูเหวินหวูเท่านั้น

“ลั่วปิง นายจะโอหังเกินไปแล้ว คิดจริงๆหรอว่านายเป็นคนของท่านประธานแล้วจะสามารถทำอะไรก็ได้ที่นายต้องการ?”

“นั่นน่ะสิ! เราทุกคนต่างเป็นผู้อาวุโสของกรุ๊ป หากไม่มีพวกเรา ก็ไม่มีความรุ่งเรืองของกรุ๊ปในวันนี้ ต่อให้นายเป็นผู้จัดการใหญ่ ก็ไม่มีสิทธิ์เลิกจ้างพวกเรา”

“เว้นแต่ว่าท่านประธานออกโรงเอง มิฉะนั้นฉันจะดูซิว่าใครกล้าเลิกจ้างเรา”

ผู้บริหารระดับสูงด้านหลังหยูเหวินหวูพากันชี้จมูกลั่วปิงและตะคอก สายตาที่มองลั่วปิงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หยูเหวินหวูไม่ได้พูดอะไร เขาเอาแต่มองลั่วปิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอยู่ตลอด

เป็นครั้งแรกที่ลั่วปิงรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลขนาดนี้ เขาถึงกับเกิดความคิดว่าอยากจะหลบหนีออกไป แต่พอคิดได้ว่าถึงขั้นนี้แล้ว หากหนีไปจริงๆทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองพยายามมาเป็นอันต้องสูญเปล่า

“หุบปากเดี๋ยวนี้!”

ชั่วขณะหนึ่ง บรรดาผู้บริหารระดับสูงด้านหลังหยูเหวินหวูพากันคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

อุตส่าห์หาโอกาสจัดการกับลั่วปิงได้แล้ว จะยอมปล่อยไปง่ายดายได้ยังไง

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาผิดหวังคือจากใบหน้าของลั่วปิง ไม่เห็นความลุกลี้ลุกลนแม้แต่นิดเดียว กลับได้เห็นรอยยิ้มเย็นที่มุมปากของลั่วปิง

“หน้าเหี่ยวๆของพวกคุณนี่ด้านจริงๆเลยนะครับ จะไปฟ้องผมว่าหมิ่นประมาทหรอครับ เอาสิ! พวกคุณไปฟ้องเลย ผมจะรอดูว่าเมื่อผมส่งหลักฐานทั้งหมดในมือให้กับหน่วยงานตรวจสอบแล้ว พวกคุณจะมีใครสามารถเอาตัวรอดได้อยู่มั้ย”

ลั่วปิงหัวเราะเย็นๆ สีหน้าไร้ความหวาดกลัว

ผู้บริหารระดับสูงเหล่านั้นที่ตอนแรกยังหยิ่งผยองได้อยู่บัดนี้ตะลึงกันหมด

เห็นท่าทางของลั่วปิงที่ไม่สะทกสะท้านแล้ว พวกเขาก็ไม่รู้ว่าที่ลั่วปิงกล่าวมานั้นเป็นความจริงหรือไม่

พวกเขาในฐานะผู้บริหารระดับสูง ไม่มีใครรอดจากการตรวจสอบได้หรอก

หากในมือลั่วปิงมีหลักฐานการทำผิดของพวกเขาจริงๆ อย่าว่าแต่จะไปฟ้องลั่วปิงเลย เกรงว่ายังไม่ทันจะได้หาทนายพวกเขาก็โดนลั่วปิงลากเข้าคุกซะก่อน

“นายก็แค่วางมาดทำเป็นตบตาคนอื่นเท่านั้นแหละ! ถ้าในมือนายมีหลักฐานอะไรจริงๆจะยอมทนมาถึงตอนนี้หรอ?”

ในขณะนั้น หยูเหวินหวูหัวเราะเย็นๆและพูดขึ้น

ลั่วปิงใจหล่นวูบ เขาไม่มีหลักฐานใดๆในมือที่จะพิสูจน์ความผิดของพวกผู้บริหารระดับสูงจริงๆ เขาแค่วางมาดทำเป็นตบตาไปเท่านั้น

แต่คิดไม่ถึงว่าหยูเหวินหวูจะมองออก

“คุณชายปิงพูดถูก ถ้านายมีหลักฐานในมือจริงๆ จะรอจนถึงตอนนี้หรอ?”

บรรดาผู้บริหารระดับสูงด้านหลังหยูเหวินหวูพากันพูดพร้อมหัวเราะเย็นๆ

แต่ในชั่วขณะที่ประโยคเหล่านั้นถูกเอื้อนเอ่ยออกมา ก็มีเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบหลายคนปรากฏตัว

“พวกเราได้รับการรายงานโดยระบุชื่อว่ามีผู้บริหารระดับสูงบางคนของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปว่าใช้อำนาจในการรับสินบนหรือรับรายได้ที่ผิดกฎหมายอื่นๆ รวมถึงยึดครองทรัพย์สินของบริษัทโดยมิชอบครับ”

คนที่นำอยู่เอ่ยเสียงเย็น “ชื่อที่ผมอ่านหลังจากนี้มากับพวกเราด้วยนะครับ เข้ารับการสอบสวน!”