“หยูเหวินหวูถูกขับออกจากตำแหน่ง แต่ยังไม่มีทายาทคนใหม่”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นกล่าว
อวี๋เหวินเกาหยางหรี่ตาลงเล็กน้อย “คุณคิดว่า ใครมีคุณสมบัติที่จะเป็นทายาทคนใหม่?”
“หวังเฉิน!”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นตะโกนขึ้นมาอย่างฉับพลัน
ทันทีที่เสียงของเขาเงียบลง ชายหนุ่มในชุดสูทและรองเท้าหนังก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูห้องประชุม
ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็มองออกไปอย่างพร้อมเพรียงกัน
วันนี้หวังเฉินสลัดภาพคนพเนจรทิ้ง ใส่สูทสีดำผูกเนกไท สีหน้าเคร่งขรึม
ถ้าหยางเฉินอยู่ด้วย เขาจะต้องแปลกใจกับการแต่งตัวของหวังเฉินในเวลานี้แน่ เมื่อเทียบกับตอนที่หยางเฉินได้พบหวังเฉินเมื่อวานนี้ มันเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง
“สวัสดีครับคุณลุงคุณอาทุกท่าน!”
หวังเฉินพยักหน้าเล็กน้อย มองไปยังผู้อาวุโสที่อยู่รอบๆ แล้วเอ่ยขึ้น
ผู้อาวุโสส่วนใหญ่รู้ว่าอวี๋เหวินเกาเจิ้นมีลูกนอกสมรสอยู่คนหนึ่ง แม้ว่าจะเคยพบมาก่อน แต่นั่นก็เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว
หวังเฉินในตอนนี้เมื่อเทียบกับในอดีต เขาเปลี่ยนไปมาก เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน ไม่มีใครจำหวังเฉินได้เลย
แต่เมื่อหวังเฉินพูดว่า “คุณลุงคุณอา” ก็ทำให้ทุกคนรู้ทันทีว่าเขาเป็นใคร
“เขาคือหวังเฉิน ลูกชายของผม ตอนนี้เป็นประธานของคลับเมืองหลวง ผมคิดว่าเขาสามารถขึ้นเป็นทายาทคนใหม่ได้”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นพูดพร้อมกับมองไปที่อวี๋เหวินเกาหยาง
ในตระกูลอวี๋เหวิน มีเพียงคนเดียวที่มีคุณสมบัติเป็นทายาท นั่นคืออวี๋เหวินเกาหยาง
สายตาของอวี๋เหวินเกาหยางจับจ้องไปที่หวังเฉิน จ้องเขาอยู่เป็นเวลานานก่อนจะละสายตาไป แล้วหันไปมองอวี๋เหวินเกาเจิ้นพร้อมกับพูดอย่างประชดประชัน “วันนี้คุณเตรียมตัวมาดีจริงๆ!”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นเองก็ไม่มีที่ท่าว่าจะแก้ตัว พูดอย่างเฉยเมยว่า “ตระกูลอวี๋เหวินนั้นเป็นคนมีความสามารถเสมอมา ทายาทก็เช่นกัน ลูกชายของผม หวังเฉิน มีความสามารถที่โดดเด่น แค่ได้รับหน้าที่เป็นทายาทของตระกูลอวี๋เหวิน ก็เพียงพอแล้ว!”
“ฮ่าฮ่า คุณลุงนี่ไม่ใช่เล่นๆ ที่ทำให้คนที่ไม่ได้นามสกุลอวี๋เหวินมารับหน้าที่เป็นทายาทของตระกูลอวี๋เหวิน”
หยูเหวินหวูพูดด้วยรอยยิ้ม ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความประชดประชัน
“ในเมื่อเขาเป็นลูกชายของผม ตอนนี้เขากลับไปสู่วงศ์ตระกูลแล้ว ก็ย่อมต้องกลับไปใช้นามสกุลอวี๋เหวินเหมือนเดิม”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นเตรียมใจไว้อยู่แล้ว เขามองไปยังหวังเฉินพร้อมกับพูดขึ้น “ต่อจากนี้ไป คุณมีชื่อว่า หยูเหวินเฉิง!”
หวังเฉินขมวดคิ้ว สีหน้ามีความไม่พอใจ แต่ก็รู้ดีว่า ถ้าต้องการเป็นทายาทของตระกูลอวี๋เหวิน เขาก็ต้องรู้จักประนีประนอม
“ตกลง!”
หวังเฉินตอบอย่างใจเย็น
“เอาล่ะ ทุกท่านยังมีอะไรต้องการพูดอีกไหม?”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นถามอย่างเฉยเมย
ปัจจุบันมีเพียงเขาและลูกของอวี๋เหวินเกาเจิ้นเท่านั้น ที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะแข่งขันแย่งชิงตำแหน่งทายาทของตระกูลอวี๋เหวิน
อวี๋เหวินเกาหยางมีลูกชายแค่สองคน คนหนึ่งถูกขับไล่ออกจากตระกูลเมื่อสิบแปดปีก่อน ส่วนอีกคนคือหยูเหวินหวู
ส่วนอวี๋เหวินเกาเจิ้น เขามีลูกชายสองคนเช่นกัน คนหนึ่งคืออวี๋เหวินจินผู้ถูกลอบสังหาร ส่วนอีกคนก็คือหวังเฉิน
ตอนนี้ ในบรรดาคนรุ่นหลังสี่คนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดที่จะเป็นทายาท คนหนึ่งถูกฆ่าตาย คนหนึ่งเพิ่งถูกปลดออกจากทายาท ส่วนอีกคนยังไม่ปรากฏตัว
มีเพียงหวังเฉินเท่านั้นที่เป็นคนที่เหมาะสมที่สุด
“น่าหัวเราะ!”
หยูเหวินหวูพูดเยาะเย้ย “คนที่ถูกทอดทิ้งไม่เลี้ยงดูมาเป็นเวลากว่าสิบปี จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นและต้องการให้เขาเป็นทายาท เขามีคุณสมบัติอะไร?”
“เขาเคยทำคุณงามความดีเพื่อตระกูลอวี๋เหวินหรือเปล่า?”
“ถ้าจะให้เขามาเป็นทายาท ผมหยูเหวินหวูจะเป็นคนแรกที่ไม่ยอม!”
หยูเหวินหวูพูดเยาะเย้ยอย่างต่อเนื่อง
“จากที่คุณพูด ขอเพียงผมสร้างคุณงามความดีให้กับวงศ์ตระกูล ผมก็จะกลายเป็นทายาท พวกคุณจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ?”
หวังเฉินยิ้มตาหยีมองหยูเหวินหวูพลางเอ่ยขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความยั่วยุ
หยูเหวินหวูเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “คุณอย่าคิดว่าแค่ทำอะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็ถือว่ามันเป็นผลงานชิ้นใหญ่ของตระกูลอวี๋เหวิน”
“ถ้าสามารถแก้ไขวิกฤตของตระกูลอวี๋เหวินในครั้งนี้ได้ แล้วจะนับว่าเป็นผลงานชิ้นใหญ่ได้หรือเปล่า?” หวังเฉินถามด้วยรอยยิ้ม
หยูเหวินหวูเยาะเย้ย “คุณคงไม่ได้ต้องการบอกว่า คุณมีความสามารถในการแก้ไขวิกฤตครั้งนี้หรอกนะ?”
“คุณไร้ความสามารถ สร้างปัญหาใหญ่ให้กับวงศ์ตระกูล เอาอะไรมาคิดว่าคนอื่นจะแก้ปัญหาไม่ได้?” หวังเฉินพูดโต้แย้ง
คนรอบข้างตกใจนิ่งไป นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างผู้เข้าแข่งขันแย่งชิงตำแหน่งทายาทของสองตระกูลใหญ่หรือเปล่านะ?
หยูเหวินหวูไม่ได้พูดอะไร เขาหรี่ตาพลางจับจ้องไปที่หวังเฉินเป็นเวลานาน ก่อนจะพูดว่า “แล้วถ้าคุณสามารถแก้ปัญหาวิกฤติครั้งนี้ และยอมรับให้คุณมาเป็นทายาทของตระกูลล่ะ?”
“ฮ่าฮ่า!”
หวังเฉินกลับยิ้มอย่างเฉยเมย แล้วพูดยกตนข่มท่าน “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? การอนุญาตของคุณมีประโยชน์อะไร?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหยูเหวินหวูค้างเติ่งในทันใด ในขณะเดียวกัน ความโกรธก็ปะทุขึ้นมาแทน
“เจ้าหนู คุณยะโสมาก! ยังอ่อนหัดไร้ประสบการณ์ ก็คิดจะสู้กับหยูเหวินหวูแล้วเหรอ? คุณสู้ไหวเหรอ?”
หยูเหวินหวูไม่ได้ปิดบังความดูถูกที่มีต่อหวังเฉิน เขากล่าวอย่างเย็นชาที่สุด
หวังเฉินไม่กลัวเลยสักนิด ทำหน้ายั่วยุ “ในเมื่อคุณต้องการสู้กับผม ผมก็จะสู้กับคุณ!”
“งั้นพวกเรามารอดูกัน!” หยูเหวินหวูยิ้ม
“หุบปากซะ!”
ในที่สุดอวี๋เหวินเกาหยางก็ออกปากพูด เสียงโกรธเกรี้ยวทำให้ทั้งห้องประชุมเงียบลงอีกครั้ง
เขาชำเลืองมองอวี๋เหวินเกาเจิ้นอย่างเย็นชา แล้วกล่าวว่า “ลูกชายของคุณจะไม่ทะนงตนเกินไปหน่อยเหรอ? ถ้าตระกูลหวงและตระกูลเย่ร่วมมือกันกดดัน ชายหนุ่มอย่างเขาจะแก้ปัญหานี้ได้ยังไง? “
สีหน้าของอวี๋เหวินเกาเจิ้นแย่ลง เขายังคิดว่าหวังเฉินอวดดีเกินไป นี่เป็นการขุดหลุมให้กับตัวเอง
ขณะที่อวี๋เหวินเกาเจิ้นกำลังครุ่นคิดหาวิธีจัดการกับอวี๋เหวินเกาหยาง จู่ๆ หวังเฉินก็พูดขึ้นมาว่า “ช่างน่าผิดหวังกับตระกูลอวี๋เหวินจริงๆ พวกคุณแก้ปัญหาไม่ได้ ทำไมถึงคิดว่าผมไม่สามารถแก้ปัญหาได้ล่ะ?”
“ภายในวันนี้ ถ้าผมไม่สามารถแก้ปัญหาของวงศ์ตระกูลได้ ผมจะไปจากที่นี่ และไม่เข้าไปเหยียบเมืองเยี่ยนตูอีก!”
หวังเฉินกล่าวอย่างหนักแน่น
“หวังเฉิน คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” อวี๋เหวินเกาเจิ้นตะโกนอย่างโกรธจัด
“เอาล่ะ! เอาตามนี้แหละ ถ้าวันนี้คุณแก้ปัญหาในวงศ์ตระกูลไม่ได้ ก็จะออกจากเมืองเยี่ยนตูไปตลอดกาล!”
ในขณะเดียวกัน อวี๋เหวินเกาหยางก็ตะโกนเสียงดังลั่น
ในความเห็นของเขา หวังเฉินเป็นเพียงเด็กหนุ่มอ่อนประสบการณ์ ไม่รู้ว่าคราวนี้ตระกูลอวี๋เหวิน ประสบปัญหาใหญ่แค่ไหน
“ได้ ตกลงตามนี้!”
หวังเฉินแสยะยิ้มมุมปากด้วยความมั่นใจ พูดด้วยรอยยิ้ม “ขอเพียงผมสามารถแก้ปัญหาของวงศ์ตระกูลได้ ผมจะได้เป็นทายาทของวงศ์ตระกูลตั้งแต่นี้เป็นต้นไป!”
“ได้ ตกลงตามนี้!” อวี๋เหวินเกาเจิ้นกล่าวตัดสินใจทันที
แต่อวี๋เหวินเกาเจิ้นกลับร้อนใจและพูดอย่างโกรธเคือง “อวี๋เหวินเกาหยาง นี่คุณกำลังรังแกคนอื่น ลูกชายของผมเพิ่งกลับสู่วงศ์ตระกูล คุณก็มอบหมายภารกิจซึ่งแม้แต่คุณก็ไม่รู้ว่าจะทำได้สำเร็จหรือไม่”
“ในเมื่อคุณคิดว่าปัญหาครั้งนี้แก้ไขได้ง่ายดายขนาดนั้น ก็ให้หยูเหวินหวูไปแก้ปัญหาสิ ถ้าเขาแก้ปัญหาภายในวันนี้ไม่ได้ ก็ให้เขาออกจากเมืองเยี่ยนตูไปตลอดกาล คุณยินยอมไหม?”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นตะโกนอย่างโกรธจัด
มันไม่ง่ายเลยที่จะมองเห็นความหวัง หวังเฉินเป็นความหวังเดียวของเขา ถ้าหากต้องออกจากเมืองเยี่ยนตูไปตลอดกาลจริงๆ พูดได้ว่าชีวิตของเขาคงจะจบสิ้นก่อนเวลาอันควร
