The King of War – ตอนที่ 514 ต้องให้มีคนตาย

“บัดซบ！”

เย่ชังโกรธเกรี้ยวถึงที่สุด กัดฟันพูดอย่างแค้นเคืองว่า “ไอ้เด็กน้อย ลูกสาวข้ามีอะไรไม่คู่ควรกับแก？แกกล้าดียังไงทำแล้วไม่กล้ารับผิดชอบ！”

“หากไม่ใช่เห็นแก่ว่าแกมีอะไรกับลูกสาวข้า ป่านนี้แกก็เป็นศพไปแล้ว”

“ข้าบอกแกนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกก็คือลูกเขยของข้าเย่ชัง ถ้าแกขืนยังกล้าดีมาทำร้ายลูกสาวข้า ต่อให้ต้องเอาชีวิตคนแก่อย่างข้าเข้าแลก ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าเด็ดขาด！”

หยางเฉินมึนตึ๊บ พูดกันถึงขนาดนี้ยังไม่ชัดเจนกันอีกหรือ？

เย่เสี่ยวเตี๋ยก็พูดเองแล้วไม่ใช่หรือ ว่าไม่มีสัมพันธ์ข้องเกี่ยวอะไรเลย？

แล้วทำไมไอ้เฒ่าบัดซบนี่ ยังฝังใจว่าตัวเราเองไปมีอะไรกับเย่เสี่ยวเตี๋ยอยู่อีก？

ว่ากันตามบทในท้องเรื่อง มันควรจะเป็นว่าเขาหลบลูกกระสุนของเย่ชังได้ หลังจากนั้นก็จัดการฆ่าเขาทิ้งเสียไม่ใช่หรือ？

เย่ชังทำไมยังจะเอาเขาเป็นลูกเขยให้ได้นะ？

บรรดาแขกเหรื่อที่มางานตระกูลเย่ ต่างให้ความรู้สึกประมาณเหมือนดูหนังดูละคร แต่ละคนมีความรู้สึกสะท้อนใจในอารมณ์ หลายคนมองไปที่หยางเฉิน สายตาเต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตร

แน่นอนว่า แม้กระทั่งแขกเหรื่อที่มา ล้วนแต่เชื่อว่าหยางเฉินเป็นประเภทผู้ชายกากเดนสังคม ไม่มีความรับผิดชอบ

ตาทั้งคู่ของเย่หวูซวงส่องประกายวาว พูดอย่างรู้สึกรำคาญขึ้นมาทันทีว่า “คุณอารอง ไอ้หมอนั่นมันแต่งงานแล้ว มันไม่คู่ควรกับเสี่ยวเตี๋ยหรอก”

“ว่าไปอีกที เสี่ยวเตี๋ยก็ยอมรับแล้ว ว่าหล่อนก็ไม่เคยได้มีอะไรกับไอ้หมอนั่น”

“ไอ้เด็กเวรคนนี้ มันก็ไอ้พวกหลอกลวง สมควรให้มันตายเพื่อชดใช้！”

ใบหน้าเย่หวูซวงเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด สำหรับตัวเขา หากเย่ชังไม่ตาย หยางเฉินก็ต้องตาย

จะปล่อยให้สองคนนี้ร่วมมือกันไม่ได้เด็ดขาด มิฉะนั้นแล้วชาตินี้ทั้งชาติเขาคงไม่ได้มีโอกาสจะฟื้นตัว

ในเมื่อทำแล้ว ก็ต้องยืนหยัดดันให้ถึงที่สุด

ระหว่างสองคนนี้ ต้องให้ตายไปสักข้างหนึ่ง

“หยางเฉิน แกจะข่มเหงคนมากไปแล้ว！”

เย่หวูซวงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด “ข้ายอมรับ ข้างตัวข้าไม่มีใครเอาชนะแกได้ แต่ที่นี่คือบ้านตระกูลเย่ แกคิดจะฆ่าข้า ผู้อาวุโสของตระกูลเย่ มีหรือจะปล่อยแก？”

เขาเป็นคนฉลาดมาก เพียงคำพูดไม่กี่คำ ก็แสดงออกถึงความเอือมระอาต่อหยางเฉิน อีกตอกย้ำว่าเหล่าผู้อาวุโสตระกูลเย่จะไม่ปล่อยหยางเฉินเป็นแน่

ในจำนวนคนทั้งหมดนี้ จะมีก็เย่ชังอยู่ในฐานะสูงที่สุด เขาพยายามจะโอนไฟสงครามระหว่างตัวเขากับหยางเฉิน เปลี่ยนโยนไปให้เป็นเย่ชังกับหยางเฉิน

“เย่หวูซวง แกนี่ช่างต่ำทรามไร้ยางอาย！”

เย่เสี่ยวเตี๋ยหยุดสะอื้นไห้ลงในที่สุด พูดจากใบหน้าที่โกรธแค้น “ตะกี้นี้ที่ข้างนอก แกก็ยอมรับอยู่เอง แกเป็นคนไปเชิญหยางเฉินมาเป็นแขกผู้ทรงเกียรติด้วยตัวเอง มาตอนนี้กลับมาปฏิเสธ”

คำพูดนี้หลุดออกจากปากมา สร้างความตื่นตระหนกไปทั่วบริเวณ

ทุกสิ่งที่เป็นสภาพตามที่เห็น เหตุส่วนใหญ่เกือบทั้งหมด ก็เพราะทุกคนในตระกูลเย่ต่างเห็นว่า หยางเฉินเป็นผู้ที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ

และเย่หวูซวงก็ไม่ยอมรับ ว่าหยางเฉินเป็นแขกที่เขาเชิญมาเอง

เย่เสี่ยวเตี๋ยกลับเอาข้อเท็จจริงมาเปิดพูด สายตาทุกคู่ต่างก็ทยอยมองกันไปที่เย่หวูซวงในทันที

เย่ชังอัดเต็มความโกรธบนใบหน้า ตาจ้องเขม็งไปที่เย่หวูซวง พูดเสียงกร้าว “แกต้องมีคำอธิบายมาให้ข้า！”

ในความจริงแล้ว ความสัมพันธ์ของเขากับเย่หวูซวง จัดว่าดีมากกันมาตลอด

เย่หวูซวงเองก็ยังเคยเป็นตัวช่วยเย่ชัง ในการชิงตำแหน่งทายาทหัวหน้าตระกูลเย่

เย่ชังเองไม่มีลูกชาย ตั้งความหวังไว้กับเย่หวูซวงไว้ก็มีอยู่มาก ถึงขนาดมีความตั้งใจแล้วอยู่ว่า รอให้เขาได้รับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลเป็นไปอย่างราบรื่นแล้ว ก็จะยืนยันแต่งตั้งเย่หวูซวงเป็นทายาทคนใหม่สืบต่อ

ด้วยความสนิทสนมในสัมพันธภาพขนาดนี้ เย่ชังไม่เคยเลยที่จะมีความระแวงในตัวเย่หวูซวง แต่มาขณะนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาให้เกิดความรู้สึกสงสัยในตัวเย่หวูซวง

หน้าของเย่หวูซวงซีดเผือด ในแผนที่เขาวางไว้ เหตุการณ์ทั้งหมดต้องเกิดขึ้นก่อนเย่เสี่ยวเตี๋ยเข้ามาถึงในงาน หยางเฉินกับเย่ชัง ต้องมีแพ้ชนะให้เห็นใครอยู่ใครตาย

เป็นถึงผู้โดดเด่นเยี่ยมยอดที่สุดในรุ่นเด็กหนุ่มตระกูลเย่ มีหรือจะธรรมดา？

ในตอนวางแผนการทั้งหมดนี้อยู่นั้น ก็ได้คิดถึงเหตุอันเป็นไปได้ที่จะเกิด

“คุณอารอง ผมต้องขออภัยจากท่าน！”

ในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นตะลึงกันอยู่ จู่ ๆ เย่หวูซวงก็ทรุดลงคุกเข่าทั้งสองข้าง ทำตาแดง ๆ พูดว่า “ก็เพราะรู้ว่าไอ้เจ้าหมอนี่ไม่ธรรมดา ผมจึงไม่อยากปล่อยให้มันอยู่กับเสี่ยวเตี๋ย！”

“ผมได้ล่อให้มันมาที่นี่ เดิมทีก็เพื่อจะให้มันรู้ ให้มันเห็นว่าตัวเขาต่างชั้นระดับกับตระกูลเย่อยู่มาก จะได้สำเหนียกตัวได้แล้วถอยไป”