คนอื่นๆ อาจไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหม่าชาว แต่เธอรู้ดี
เพราะในชายแดนเหนือนั้น หม่าชาวเป็นถึงผู้มียศถาบรรดาศักดิ์และมีอำนาจสูง ซึ่งทั้งหมดนั้นก็แลกมาด้วยชีวิตของเขา ผู้มีบุญบารมีสูงส่งอย่างเขาและได้รับเกียรติจากผู้อื่นเสมอมา แล้วจะเคยถูกใครตบหน้ามาก่อนไหม?
แต่ในเวลานี้ พ่อของเธอกลับตบหน้าเขา
แต่หม่าชาวสีหน้านิ่งสงบและมองไปที่อ้ายหมิงซวี่แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “คุณลุงครับ ถ้าคุณลุงจะตบจะตี ก็ควรเป็นผมครับ!”
“คุณลุงพูดถูกครับ ผมเป็นคนลงมือฆ่าเอง ผมควรรับผิดชอบทุกอย่าง มันไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลอ้ายครับ!”
เมื่อคำนี้ถูกพูดออกจากปาก อ้ายหลินก็สั่นสะท้านไปทั้งใจ เธอรู้สึกได้ว่าคำพูดของหม่าชาวนั้นทำให้เธอเจ็บปวดใจมาก
ที่ผ่านมาหม่าชาวพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ครอบครัวของอ้ายหลินยอมรับในตัวเขา
และในวันที่อยู่บ้านตระกูลหวัง หม่าชาวก็ได้แสดงให้เห็นถึงอิทธิพลและอำนาจของเขาแล้ว ซึ่งตระกูลอ้ายก็ไม่กล้าแสดงถึงความไม่พอใจใดๆ และยังเกรงอกเกรงใจหม่าชาวมาก
แต่ในวันนี้ เพราะหม่าชาวฆ่าคนของตระกูลเถียนเพื่ออ้ายหลิน ตระกูลอ้ายกลับโยนความผิดให้เขาอย่างไม่แยแส ไม่เพียงเท่านี้ พวกเขายังพร้อมที่จะตัดความเป็นญาติธรรม และพร้อมส่งตัวให้กับบ้านตระกูลเถียน
หม่าชาวนั้นเป็นเด็กกำพร้าอยู่แล้ว นับตั้งแต่เขาคบหากับอ้ายหลิน เขาก็ถือว่าตัวเองเป็นสมาชิกคนหนึ่งของบ้านตระกูลอ้ายไปแล้ว
จนกระทั่งวันนี้ เขาถึงจะเข้าใจว่าตระกูลอ้ายไม่เคยมองเขาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเลย
ดวงตาของอ้ายหลินแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดใจ
“ทำไมคุณถึงซื่อแบบนี้?”
อ้ายหลินเดินเข้ามาและใช้มือของเธอสัมผัสใบหน้าของหม่าชาวเบาๆ แล้วถามด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “เจ็บไหม?”
หม่าชาวยิ้มตอบอย่างขมขื่น “ผมหนังเหนียวขนาดนี้ แค่นี้ผมจะเจ็บได้ไง?”
แต่อ้ายหลินเจ็บมาก เธอเจ็บปวดที่ใจมาก
“ดี ในเมื่อแกรู้ตัวแล้ว ทำไมไม่รีบไสหัวออกไปยอมรับความผิดที่บ้านตระกูลเถียนล่ะ?” อ้ายหมิงซวี่แสร้งพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่ในใจกลับมีความสุขมาก
ขอเพียงหม่าชาวยอมรับผิด ต่อให้ตระกูลเถียนจะทำอะไรกับตระกูลอ้ายพวกเขาก็ไม่มีเหตุผลที่เหมาะสมแล้ว เพราะท้ายที่สุด คนผิดก็คือหม่าชาว
“อ้ายหลิน คุณรอผมที่บ้านนะ ผมไปจัดการปัญหานี้ก่อน!” หม่าชาวพูดอย่างจริงจัง
อ้ายหลินทนไม่ได้อีก และน้ำตาก็ไหลออกมาจากเบ้าตาของเธอ
นี่เป็นครั้งแรกที่หม่าชาวเห็นอ้ายหลินร้องไห้ เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูกและรีบเอื้อมมือออกไปช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วรีบพูดว่า “อย่าร้องไห้สิ! มีพี่เฉินอยู่ ผมไม่เป็นไรหรอก”
อ้ายหลินทิ้งตัวไปที่อ้อมแขนของหม่าชาวแล้วโอบเอวเขาแน่นๆ ด้วยมือสองข้างและพูดทั้งน้ำตา “คุณเป็นคนฆ่าก็จริง แต่คุณทำเพื่อฉันนะ ถ้าให้ฉันทิ้งคุณไปแบบนี้แล้วฉันจะคู่ควรกับความรักของคุณได้ยังไง?”
“ถ้าคุณจะไปบ้านตระกูลเถียน ได้สิ ฉันจะขอไปด้วย!”
อ้ายหลินพูดอย่างจริงจัง
หัวใจของหม่าชาวเต้นแรงมาก แม้ว่าพวกเขาจะสร้างความสัมพันธ์ของความรักและเตรียมจะแต่งงานกันแล้วด้วย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองแสดงความรักต่อกันแบบนี้ และยังเป็นอ้ายหลินที่เข้ามาสวมกอดเขาก่อนด้วย
ในขณะนั้น เขารู้สึกว่าการถูกตบหน้าเมื่อครู่นี้มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน
“อ้ายหลิน!”
อ้ายหมิงซวี่ที่เห็นภาพนี้ก็โกรธจนสั่นไปทั้งตัวและตะโกนพูดว่า “ถ้าแกกล้าเดินออกไปจากบ้านตระกูลอ้ายแม้แต่ก้าวเดียว จากวันนี้เป็นต้นไป แกจะไม่มีส่วนในครอบครัวตระกูลอ้ายอีก!”
อ้ายหลินออกจากอ้อมแขนของหม่าชาวแล้วแสยะยิ้มและพูดว่า “ในสายตาพ่อ ความสุขของลูกสาวคนนี้มันไม่สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“หรือพ่ออยากตัดขาดความสัมพันธ์พ่อลูกกับหนู?”
อ้ายหลินรู้สึกสิ้นหวังและเริ่มหายใจเร็วขึ้น
“ถ้าแกกล้าออกไปกับไอ้หมอนี่ แกกับฉันก็ไม่ใช่พ่อลูกกัน!” อ้ายหมิงซวี่ตะโกนด้วยความโกรธ
ทุกคนในครอบครัวตระกูลอ้ายรีบช่วยกันห้ามอย่างรวดเร็ว ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขากังวลมาก
ไม่ใช่กังวลเพราะเป็นห่วงอ้ายหลิน แต่เพราะกลัวอ้ายหลินจะไปรับผิดว่ามีส่วนเกี่ยวข้องในการตายของเถียนซินหยู่ ถึงเวลานั้น ตระกูลเถียนไม่มีวันปล่อยตระกูลอ้ายไว้อย่างแน่นอน
หม่าชาวก็รีบพูดอย่างกังวลว่า “อ้ายหลิน คุณเชื่อผมสิ คุณรอผมอยู่ที่บ้านนะ ผมไม่เป็นอะไรหรอก!”
ซึ่งอ้ายหลินเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยวมาตลอด ในสิ่งที่เธอตัดสินใจไปแล้ว เธอจะเปลี่ยนใจง่ายๆ ได้อย่างไร?
เธอจึงได้แต่ส่ายหัวตอบ “ฉันจะไปกับคุณ ฉันตัดสินใจแล้ว!”
“ได้สิ ดีมาก ในเมื่อลูกไม่เอาไหนอย่างแกคิดจะไป งั้นก็รีบไปให้พ้น! รีบไสหัวไปให้พ้นซะ!”
“จากวันนี้เป็นต้นไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำ มันไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลอ้ายอีก!”
อ้ายหมิงซวี่ตะโกนพูดด้วยความโกรธ
อ้ายหลินส่ายหัวแสยะยิ้มแล้วพูดด้วยความผิดหวัง “พ่อไม่ต้องห่วงหรอกนะ เรื่องในวันนี้ หนูจะไม่ให้มันลามมาถึงบ้านตระกูลอ้าย แต่หนูหวังว่า พ่อจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้นะ!”
จากนั้นเธอหันไปจับมือหม่าชาวแล้วพูดว่า “เราไปกันเถอะ!”
เมื่อเห็นอ้ายหลินเตรียมจะเดินออกไปกับหม่าชาว อ้ายหมิงซวี่ก็โกรธจนสั่นไปทั้งตัว
“ถ้าแกกล้าก้าวออกไปจากบ้านตระกูลอ้ายแม้แต่ก้าวเดียว ชีวิตความเป็นความตายของแกจะไม่เกี่ยวอะไรกับครอบครัวตระกูลอ้ายอีก!” อ้ายหมิงซวี่แทบจะพูดอย่างสุดแรง
ซึ่งประโยคนี้ชัดเจนว่าจะตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างของอ้ายหลิน
อ้ายหลินหยุดเดินกะทันหัน จากนั้นเธอเอียงตัวเล็กน้อยแต่ไม่ได้หันหลังกลับ ได้แต่น้ำตาไหลรินเต็มไปทั่วใบหน้า
เมื่อเห็นสภาพของอ้ายหลิน หม่าชาวก็ทุกข์ใจมาก เขารีบกุมมืออ้ายหลินแล้วพูดว่า “คุณรู้อยู่แล้ว แค่ตระกูลเถียนเล็กๆ ทำอะไรพี่เฉินไม่ได้หรอก แล้วคุณจะทำแบบนี้ทำไม?”
รอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอ้ายหลิน เธอปาดน้ำตาออกจากแก้มแล้วยิ้มพูดกับหม่าชาวว่า “เพราะว่าคุณเป็นผู้ชายของฉัน ในเมื่อฉันเลือกคุณแล้ว ไม่ว่าจะเจออุปสรรคใดๆ ฉันก็จะยืนเคียงข้างคุณ!”
ในเวลานี้ หม่าชาวรู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบจะละลายแล้ว และในขณะที่เขารู้สึกซาบซึ้งอยู่นั้น เขาก็รู้สึกโชคดีมากที่ไม่ได้ปล่อยโอกาสในการตามจีบอ้ายหลิน เพราะผู้หญิงดีๆ แบบนี้ ต่อให้เขาต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็จะยอม
นักรบสามารถตายเพื่อคนรู้ใจ และสามารถตายเพื่อคนรักได้เช่นกัน
“พ่อไม่ต้องห่วง หนูจะบอกตระกูลเถียนว่า ก่อนที่เถียนซินหยู่จะตาย หนูกับครอบครัวตระกูลอ้ายได้ตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว ส่วนคนที่ฆ่าเถียนซินหยู่นั้นคือแฟนหนู แล้วพวกหนูจะรับผิดชอบเอง”
อ้ายหลินหันกลับมาแล้วพูดกับอ้ายหมิงซวี่อย่างไม่แยแส
เมื่อพูดกับ เธอก็กวาดสายตาไปที่ทุกคนในตระกูลอ้าย จากนั้นมองลึกเข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลอ้าย เธอไม่มีการลังเลใดๆ อีก ได้แต่หันกลับมาอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วจับมือหม่าชาวเพื่อเดินจากไป
ทุกคนในครอบครัวตระกูลอ้ายได้แต่มองดูอย่างเย็นชาและไม่มีใครก้าวออกมาพูดแทนเธอเลย
ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่อยากให้อ้ายหลินออกไป เพียงเพื่อจะให้เธออยู่บ้านตระกูลอ้ายต่อเพื่อแบกรับความโกรธจากตระกูลเถียน
แต่ในตอนนี้ อ้ายหลินบอกชัดเจนแล้วว่าเธอจะไปรับผิดชอบเรื่องนี้พร้อมกับหม่าชาว อีกอย่างเธอถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลอ้ายแล้วด้วย ดังนั้นทุกการกระทำของเธอก็จะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลอ้ายอีก
เมื่อเห็นอ้ายหลินหันกลับไป อ้ายหมิงซวี่ก็รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ เพราะถึงอย่างไรแล้วเธอก็เป็นลูกสาวของเขาอยู่ดี แม้จะพูดจาทำร้ายจิตใจมาก แต่สำหรับลูกสาวคนนี้แล้ว เขาก็รู้สึกผิดอยู่บ้างเหมือนกัน
“ยืนอยู่กับที่เลยนะ!”
แต่ในขณะนี้ เสียงตะโกนก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน
