ชายวัยกลางคนผู้นั้นของตระกูลเดอะคิง ตกใจค้างแล้ว หน้าดูสยองขวัญเต็มที่
“ปากนี้ของแก ฉันเกลียดมาก!”
ตอนที่หยางเฉินเดินผ่านชายวัยกลางคน หยุดฝีเท้าลงกะทันหัน พูดด้วยท่าทางนิ่งสงบ
“แก……แกอยากจะเอายังไง?” ชายวัยกลางคนหวาดกลัวอย่างยิ่ง
หยางเฉินหัวเราะนิดหน่อย “ไม่เอายังไง แค่อยากตบแกเท่านั้น!”
“แก……”
คำพูดของชายวัยกลางคนยังไม่ทันออกจากปาก หยางเฉินยกมือเรียบร้อย
“ป้าบ!”
การตบหน้าที่ดังชัดกว่าครั้งก่อนหลายเท่า ตบบนหน้าของชายวัยกลางคนอย่างรุนแรง
เห็นเพียงร่างกายของชายวัยกลางคนที่หนักประมาณแปดสิบกิโลกรัม เหมือนว่าวที่สายขาด ลอยออกไปโดยตรง ยังมีฟันที่เปื้อนเลือดสองสามซี่ลอยตามออกมาด้วย
“ตึง!”
ชายวัยกลางคนล้มลงไปไกลสิบกว่าเมตร ชั่วขณะที่ตัวคนร่วงลงนั้น ได้หมดสติสลบไปเรียบร้อยแล้ว
สีหน้าของบอดี้การ์ดชุดดำดูแย่ถึงขีดสุด ในลูกตาลึกลงไป ยิ่งเป็นความหวาดกลัวแบบเข้มข้น
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่อายุไม่ถึงสามสิบปี ตบหน้าผู้ใหญ่คนหนึ่งกระเด็นไปไกลสิบกว่าเมตร ทั้งยังหักข้อมือข้างหนึ่งของเขาได้อย่างง่ายดายอีกด้วย
คนหนุ่มแบบนี้ จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร?
ต่อให้อยู่ในตระกูลเดอะคิง ก็ไม่มีคนหนุ่มที่แข็งแกร่งเช่นนี้มั้ง?
บอดี้การ์ดชุดดำไม่กล้าหาเรื่องต่อไป เดินกลับไปยังรถโรลส์รอยซ์คันนั้นด้วยท่าทางเคร่งขรึม โน้มตัวไปที่กระจกรถด้านหลังที่เปิดไว้แล้วพูดว่า “คุณชายฮุยครับ อีกฝ่ายไม่ธรรมดา เพื่อความปลอดภัยของท่าน ผมแนะนำว่าออกไปก่อนจะดีกว่าครับ”
ในรถเงียบไปอยู่ตั้งนาน เสียงที่อวดดีก็ดังขึ้น “ฉันเป็นผู้สืบเชื้อสายตรงของตระกูลเดอะคิงแห่งจิ่วโจวที่น่าเกรงขาม หรือว่ามีช่วงที่หลบการโจมตีของคนอื่นเหรอ?”
พูดจบ เปิดประตูรถออก ภาพคนที่อายุยังน้อยคนหนึ่ง เดินออกมาแล้ว
ผู้ชายอายุประมาณยี่สิบปี หน้าตาโดดเด่นมาก ถ้าให้อยู่ในหน้าจอโทรทัศน์ ความดูดีคงระดับไอดอลเลยทีเดียว
ไม่เพียงแค่หน้าตาที่โดดเด่น รูปร่างก็ดีอย่างมากเช่นกัน
เวลานี้ สายตาของเขากำลังจ้องมองที่ดินของเขตชานเมืองทิศใต้ตรงหน้า สายตาเปลี่ยนไปแหลมคมขึ้นมาช้าๆ “ที่ตรงนี้ ฉันอยากสร้างคฤหาสน์ชั้นนำแห่งหนึ่ง”
เหมือนว่าในสายตาของเขา ที่ดินผืนนี้เป็นอสังหาริมทรัพย์ส่วนตัวของเขาไปแล้ว เดิมทีไม่ได้เห็นหยางเฉินที่ไม่ไกลนักอยู่ในสายตาเลย
“ฉันอยากจะดูหน่อย สรุปเป็นใครกัน แม้แต่คนของฉันเฉาฮุย ยังกล้าตบ?”
ชายหนุ่มพูดจบ ก้าวเดินทันที มุ่งไปยังทิศทางของหยางเฉิน
บอดี้การ์ดชุดดำแปดคน รีบตามติดอยู่ด้านหลังเขา
“อาจารย์ครับ ท่านคิดว่าสร้างเมืองจิ่วโจวที่นี่ เป็นอย่างไรบ้างครับ?”
เห็นท่าทางที่ฮึกเหิมของศาสตราจารย์ตู้ ลั่วปิงถามด้วยท่าทางภูมิใจ
ศาสตราจารย์ตู้หัวเราะเสียงดัง “ดี ดีมาก ดีมากๆ! ที่ดินผืนนี้ไม่ว่าดูจากด้านฮวงจุ้ย หรือว่าตำแหน่งทางภูมิศาสตร์ หรือว่าคุณภาพดินของที่ดินผืนนี้แล้ว ล้วนเป็นสถานที่ที่ดีในการสร้างเมืองจิ่วโจวแห่งหนึ่ง”
“แบบนี้ก็ดีเลย ตอนนี้ฉันจะกลับไปเก็บของสักหน่อย จากนั้นมาพักอยู่ ตอนบ่ายเริ่มลงสนามวัดสำรวจ ต่อจากนั้นจะเริ่มดำเนินการออกแบบของเมืองจิ่วโจว”
ศาสตราจารย์ตู้พูดอย่างตื่นเต้น
หยางเฉินและลั่วปิงต่างทำหน้าตื่นตะลึง นึกไม่ถึงว่าศาสตราจารย์ตู้จะรีบร้อนขนาดนี้ ตอนบ่ายก็จะเริ่มรังวัดและเขียนผัง
“อาจารย์ครับ เรื่องรังวัดและเขียนผังมอบให้ทีมก่อสร้างไปทำก็พอครับ จะให้ท่านลงมือทำด้วยตัวเองได้อย่างไรกัน?” ลั่วปิงรีบบอกทันที
ศาสตราจารย์ตู้ส่ายหน้า “ทีมก่อสร้างคือทีมก่อสร้าง ฉันคือฉัน เมืองจิ่วโจวเป็นความฝันของฉัน ฉันจำเป็นต้องลงแรงด้วยตัวเอง”
“งั้นเอาแบบนี้ดีหรือเปล่าครับ? ผมจะให้คนมาสร้างห้องเล็กๆ ที่นี่ก่อน อย่างน้อยให้สถานที่พักอยู่แก่ท่าน” ลั่วปิงรีบพูดขึ้นอีก
ศาสตราจารย์ตู้พูดอย่างอารมณ์เสีย “นายนี่ชอบพูดไร้สาระขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? ฉันกางเต็นท์หลังหนึ่งก็เอาเป็นที่ทำงานได้ชั่วคราวแล้ว เอาล่ะ นายไม่จำเป็นต้องพูดมาก ฉันตัดสินใจแล้ว”
พอได้ยิน ลั่วปิงได้แต่ยอมเลิกพูดโน้มน้าว มองทางหยางเฉินด้วยหน้าที่จำใจ
“คือแก ทำร้ายคนของฉัน?”
ในเวลานี้เอง เสียงคนหนุ่มดังขึ้นมากะทันหัน
เห็นเพียงผู้ชายอายุน้อยที่แต่งตัวยี่ห้อหรูหราทั้งตัวคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้ว ด้านหลังยังมีบอดี้การ์ดชุดดำแปดคนตามมาด้วย
ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น คือหนึ่งในตระกูลเดอะคิงแห่งจิ่วโจว เชื้อสายตรงของตระกูลเฉา เฉาฮุย
ตอนที่หยางเฉินมองทางเฉาฮุย เฉาฮุยก็กำลังมองหยางเฉินอยู่เหมือนกัน ในสายตายังมีการหยอกเย้าในระดับหนึ่ง
แต่ทว่าหยางเฉินเพียงแค่มองเฉาฮุยแบบเรียบเฉยแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยปากบอกว่า “คนเป็นฉันทำร้ายเอง แกอยากจะเอายังไง?”
เฉาฮุยตะลึง เขานึกไม่ถึงว่า มีคนเห็นเขาแล้ว ยังกล้าก้าวร้าวเช่นนี้อยู่
แต่ว่าไม่นาน เขาก็ตอบสนองกลับมาแล้ว ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้สถานะของเขา
ดังนั้น เขาจึงแนะนำตัวเองอีกครั้ง “ฉันแซ่เฉา ชื่อฮุยคำเดียว ลูกหลานตระกูลเดอะคิง”
“แกทำร้ายคนของฉันแล้ว ควรให้คำอธิบายกับฉันสักอย่างรึเปล่า?”
หลังเฉาฮุยแนะนำตัวเอง ก็สอบถามขึ้นอีก
“นายพาศาสตราจารย์ตู้ออกไปก่อน” หยางเฉินสั่งลั่วปิงที่อยู่ข้างกาย
ถึงแม้ลั่วปิงจะหวาดกลัว แต่ยังรีบพยักหน้าตอบรับ เตรียมพาศาสตราจารย์ตู้ออกไป
“ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ใครกล้าออกไป?” สายตาของเฉาฮุยจ้องมองหยางเฉินอยู่ พูดจาแบบเย็นชา
บอดี้การ์ดชุดดำสองสามคน รีบล้อมลั่วปิงและศาสตราจารย์ตู้ไว้ตรงกลาง
“พวกนายอยากทำอะไร?”
ศาสตราจารย์ตู้เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ที่ไหนกัน บนหน้ามีความหวาดกลัวระดับหนึ่ง
ลั่วปิงก็ตื่นตระหนกไม่สงบเหมือนกัน เวลานี้ ได้เพียงมอบความหวังไว้ที่หยางเฉินแล้ว
“อีแก่ หุบปากเดี๋ยวนี้!”
บอดี้การ์ดชุดดำคนหนึ่ง ยกมือจะตบเข้าไปบนหน้าของศาสตราจารย์ตู้แล้ว
แต่ในเวลานี้ หยางเฉินที่เมื่อสักครู่ยืนอยู่ด้านหน้าเฉาฮุย พอขยับเท้า แวบเดียวก็หายไปจากที่เดิมแล้ว
ตอนที่เฉาฮุยได้สติเข้ามา หยางเฉินดักอยู่ตรงหน้าของศาสตราจารย์ตู้เรียบร้อยแล้ว จับมือของบอดี้การ์ดชุดดำเอาไว้
“ไอ้หนุ่ม แกกล้าขวางฉัน?”
บอดี้การ์ดชุดดำคนนั้น หน้าเผยแววโหดร้าย ถามอย่างโหดเหี้ยม
“ปึง!”
หยางเฉินแม้กระทั่งขี้เกียจพูด เตะเท้าข้างหนึ่งออกมา โดนเป้าฝ่ายตรงข้ามเพียงคนเดียว
เสียงดังสนั่นทีหนึ่ง ร่างกายของบอดี้การ์ดชุดดำโดนถีบจนลอยไปไกลหลายเมตรโดยตรง
เวลานี้ ทุกคนอึ้งค้างหมดแล้ว เฉาฮุยก็ลูกตาหดตัวเหมือนกัน
บอดี้การ์ดที่ถูกเขานำมาไว้ข้างกายได้ ความสามารถต่างโดดเด่นอย่างยิ่ง เวลานี้คาดไม่ถึงถูกชายหนุ่มคนหนึ่ง ถีบทีเดียวจนตัวลอยเลย
ส่วนก่อนหน้านี้ ยังมีบอดี้การ์ดคนหนึ่ง โดนหยางเฉินหักข้อมือไปแล้ว
นอกจากนี้ ยังมีผู้ช่วยของเขา ก็ถูกหยางเฉินตบจนกระเด็น ตอนนี้ยังสลบอยู่
ประเด็นคือ อีกฝ่ายรู้สถานะของเขาด้วย คาดไม่ถึงยังกล้าลงมือต่อหน้าเขาอีก
นี่เดิมทีกำลังตบหน้าของเขา ไม่ไว้หน้ากันเลยสักนิดเดียว
ศาสตราจารย์ตู้ตกใจจนตาค้าง มองเห็นหยางเฉินมาขวางด้านหน้าของเธอ ความหวาดกลัวถึงลดลงไปมาก
“พาศาสตราจารย์ตู้ไป!”
หยางเฉินสั่งอีกครั้งหนึ่ง
ลั่วปิงอึ้งอยู่ตั้งนาน ถึงรีบดึงศาสตราจารย์ตู้ออกไปทันที
มีบอดี้การ์ดชุดดำกำลังพยายามขัดขวาง หยางเฉินเดินเข้าไปแล้ว ฝ่ายตรงข้ามราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูผู้ยิ่งใหญ่ จ้องหยางเฉินด้วยท่าทางเคร่งขรึม
ความสามารถที่หยางเฉินแสดงออกมานั้น สยบพวกเขาไว้โดยสิ้นเชิง เพราะเหตุนี้จึงไม่กล้าบุ่มบ่าม
บอดี้การ์ดแปดคน ปัจจุบันนี้สองคนได้สูญเสียกำลังสู้รบไปเรียบร้อย เหลือเพียงบอดี้การ์ดหกคน และไม่กล้าลงมือ
เวลานี้ สีหน้าเฉาฮุยดูแย่อย่างยิ่ง หรี่ตาพูดว่า “แกเป็นใครกัน?”
“แกยังไม่มีสิทธิ์รู้ว่าฉันเป็นใคร”
หยางเฉินทิ้งคำพูดประโยคหนึ่งอย่างเฉยชา หมุนตัวตามไปยังทางที่ลั่วปิงและศาสตราจารย์ตู้ออกไป
“ฉันอนุญาตให้แกออกไปแล้ว?” เฉาฮุยกัดฟันพูดขึ้น
