“นี่! เมื่อกี้ขอโทษนะ!”
ในเวลานี้เอง ผังเสี่ยวเยว่หลานสาวของศาสตราจารย์ตู้เดินออกมาจากในห้องคนไข้ ขอโทษกับหยางเฉิน
เห็นได้ชัดว่าเจตนาอันเป็นศัตรูของผังเสี่ยวเยว่ที่มีต่อหยางเฉินหายไปแล้ว
หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ถือว่ายอมรับคำขอโทษของผังเสี่ยวเยว่
“นายนี่หนังหน้าหนาเสียจริง ฉันขอโทษนายก็รับไว้แล้วเหรอ?”
ผังเสี่ยวเยว่พูดจาเย้ยหยัน
ชั่วขณะนั้นหยางเฉินไม่รู้อยู่บ้างว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี หลานสาวของศาสตราจารย์ตู้ ยังมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวจริงๆ
“เสี่ยวเยว่ ห้ามเสียมารยาทกับคุณหยาง!”
ผังหย่งเดินออกมาจากห้องคนไข้เหมือนกัน ขมวดคิ้วพูดขึ้น
ผังเสี่ยวเยว่เบ้ปากแล้ว ไม่ได้พูดอะไร
“คุณหยาง ผมอยากคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวสักหน่อย ไม่ทราบว่าคุณสะดวกรึเปล่า?”
ผังหย่งมองทางหยางเฉินถามขึ้นกะทันหัน
หยางเฉินมึนงง ผังหย่งมีอะไรให้คุยกับเขากัน?
ถึงแม้ว่าจะสงสัย แต่เขาก็พยักหน้าตอบรับ “ได้ครับ!”
หลังหยางเฉินตามผังหย่งมาถึงบริเวณบันได ถึงพูดว่า “ศาสตราจารย์ผัง คุณมีเรื่องอะไร พูดออกมาได้เต็มที่เลยครับ!”
ทันใดนั้นผังหย่งทำหน้าลำบากใจ เหมือนลังเลอีก สรุปว่าจะเอ่ยปากอย่างไร
หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง ผังหย่งถึงตัดสินใจได้ มองหยางเฉินแล้วพูดว่า “คุณหยางครับ บอกคุณตามตรง โรคหัวใจของคุณแม่ผมร้ายแรงมาก ถ้าล้มไปอีกครั้ง บางทีอาจช่วยกลับไม่ได้อีก”
“ผมหวังว่า เธอจะกลับบ้านไปพักผ่อนยามชรา ไม่เข้าร่วมโครงการเมืองจิ่วโจวอีก”
เมื่อสักครู่หยางเฉินเดาความน่าจะเป็นนี้ได้แล้ว แน่นอนว่าเขาสามารถเข้าใจความคิดของผังหย่งได้
ศาสตราจารย์ตู้เดิมก็อายุมากแล้ว ยังต้องยืนหยัดอยู่ที่เขตก่อสร้างทุกวัน ถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมาจริง เกรงว่าต้องเสียชีวิตไปจริงๆ แน่
“สำหรับโครงการของเมืองจิ่วโจว คุณวางใจได้เลย ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญในขอบข่ายสถาปัตยกรรมเหมือนกัน ถึงแม้จะสู้คุณพ่อของผมไม่ได้ แต่ก็ได้รับการสืบทอดวิชาของเขามา”
ผังหย่งเห็นหยางเฉินไม่พูดจา รีบพูดอีกว่า “ถ้าคุณหยางวางใจได้ ผมยินยอมเข้าร่วมโครงการของเมืองจิ่วโจว รับรองว่าจะทำให้คุณพอใจ”
หยางเฉินหัวเราะอย่างขมขื่น เอ่ยปากบอกว่า “ศาสตราจารย์ผังจริงจังไปแล้วครับ แน่นอนว่าผมวางใจ เพียงแค่ ผมเห็นศาสตราจารย์ตู้สนใจต่อการสร้างเมืองจิ่วโจวมาก เธอยินยอมไปจากโครงการเหรอครับ?”
พอได้ยิน ชั่วขณะนั้นผังหย่งเงียบเฉย
เขาเป็นลูกชายของศาสตราจารย์ตู้ มารดาของตนเองมีความดื้อรั้นมากแค่ไหน เขารู้ดีมาก
สร้างเมืองที่ปล่อยให้ตนเองออกแบบทั้งหมดแห่งหนึ่ง เดิมเป็นความฝันในชีวิตของศาสตราจารย์ตู้ อยากให้เธอวางมือจากโครงการของเมืองจิ่วโจว เกรงว่าคงยากมาก
“ความจริง การออกแบบของเมืองจิ่วโจว ศาสตราจารย์ตู้ก็ทำเสร็จแล้วครับ เพียงแต่เธอยังไม่วางใจ ยืนยันจะอยู่ที่เขตก่อสร้างต่อ ดำเนินปรับปรุงการออกแบบได้ทุกเวลา”
หยางเฉินบอกว่า “เอาแบบนี้แล้วกันครับ ผมจะออกหน้าโน้มน้าวด้วยตัวเอง ขอให้ศาสตราจารย์ตู้ไม่ต้องอยู่ที่เขตก่อสร้างทุกวัน เธอเพียงแค่ต้องไปชี้แนะที่นั่นเป็นระยะ ผมคิดว่าศาสตราจารย์ตู้น่าจะยินยอม ศาสตราจารย์ผังคิดว่าเป็นอย่างไรครับ”
พอได้ยิน ผังหย่งดีใจยกใหญ่ในชั่วขณะนั้น รีบพยักหน้าทันที “ได้แน่นอนครับ! ขอบคุณมาก คุณหยาง!”
หยางเฉินส่ายหน้า พูดด้วยท่าทางจริงใจ “ศาสตราจารย์ตู้มีลูกที่กตัญญูแบบคุณนี้ โชคดีมากนะครับ!”
ผังหย่งหัวเราะแล้ว พูดว่า “ต่อไปถ้าคุณหยางมีตรงไหนที่ใช้งานผมได้ เอ่ยปากบอกมาได้ทันที ผมจะไม่ปฏิเสธเด็ดขาดครับ”
หยางเฉินหัวเราะพยักหน้า “ได้ครับ ถึงตอนนั้นผมจะไม่เกรงใจแน่ครับ!”
ทั้งสองหัวเราะเดินออกมาจากบริเวณบันได ลั่วปิงมองเห็นสองคนดูกลมเกลียวกันมาก ในใจสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่สะดวกถามมาก
หยางเฉินอยู่ในห้องคนไข้ของศาสตราจารย์ตู้พักหนึ่ง จากนั้นออกไปชั่วคราว
ถึงแม้อยากจะพูดโน้มน้าว งั้นก็ต้องรอหลังจากที่ศาสตราจารย์อาการคงที่ เธอเพิ่งถูกรีบช่วยชีวิตกลับมา ถ้าบอกเธอไปตอนนี้ว่า ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เป็นผมไม่ได้เตรียมการให้ดี ต่อไปผมจะเน้นงานด้านรักษาความปลอดภัยเพิ่มขึ้นอีกครับ”
ระหว่างทางกลับไป ลั่วปิงพูดด้วยหน้าตารู้สึกผิด
หยางเฉินส่ายหน้าแล้ว “งานด้านรักษาความปลอดภัย ฉันจัดการเอง นายเพียงต้องจัดการภาพรวมของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ดี พยายามเปิดตลาดต่างประเทศให้ไว อีกอย่างคือเร่งอัตราความก้าวหน้าการสร้างของเมืองจิ่วโจวให้เร็ว”
“ได้ครับ!” ลั่วปิงตอบรับ
หยางเฉินไม่ได้ชักช้า รีบต่อสายโทรศัพท์แล้ว ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย พูดด้วยความตื่นเต้น “คุณหยาง ในที่สุดท่านก็ติดต่อผมแล้ว!”
“นายมอบหมายงานในมือให้เหมาะสม จากนั้นพาพวกพ้องยี่สิบคนที่แข็งแกร่งสุดข้างกายนาย มาที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปสำนักงานใหญ่ของเมืองเยี่ยนตู!” หยางเฉินบอกไป
ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน อีกฝ่ายพูดไม่ปะติดปะต่อแบบตื่นเต้น รีบตอบว่า “ครับ คุณหยาง พรุ่งนี้ผมจะพาพวกพ้องเข้าไปครับ!”
“ดี!”
หลังหยางเฉินวางสายโทรศัพท์ มองลั่วปิงที่ทำหน้าตกใจแล้วบอกว่า “เมืองคิงของเจียงโจว เป็นกิจการของฉัน ผู้จัดการใหญ่หวังเฉียง เป็นคนของฉัน!”
พอได้ยิน ลั่วปิงท่าทางตกใจ
เมืองคิงเป็นสถานบันเทิงที่ใหญ่สุดของเจียงโจว ส่วนผู้จัดการใหญ่หวังเฉียง ทั่วทั้งเจียงโจว เป็นบุคคลใหญ่โตที่ทัดเทียมกับผู้นำของตระกูลมหาเศรษฐี
ที่ลั่วปิงคิดไม่ถึงคือ หวังเฉียงเป็นคนของหยางเฉิน
แต่นึกถึงว่าแม้แต่ผู้นำของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู อยู่ต่อหน้าหยางเฉินล้วนมีท่าทางเคารพนบนอบ ความสงสัยทั้งหมดของเขาจึงมลายหายไปได้
หวังเฉียงอยู่ที่เจียงโจวถือว่าเป็นบุคคลสำคัญ แต่เมื่อเทียบกับผู้นำของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู จะถือว่าเป็นอะไรกัน?
เช้าตรู่วันต่อมา หวังเฉียงพายี่สิบคนที่แกร่งสุดของเมืองคิงมาถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ปสำนักงานใหญ่แล้ว
“คุณหยางครับ ในที่สุดก็เจอท่านอีกแล้ว!”
เห็นหยางเฉินเข้า หวังเฉียงทำหน้าฮึกเหิม
หยางเฉินนึกไม่ถึงเช่นกัน หวังเฉียงจะมาถึงเร็วขนาดนี้ เขาเพิ่งมาเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ก็พบว่าคนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู ก็คือคนที่หวังเฉียงพามา
“นี่นายรีบเข้ามาตอนกลางคืนเหรอ?”
หยางเฉินถามแบบไม่รู้อยู่บ้างว่าควรร้องไห้หรือหัวเราะดี
หวังเฉียงลูบๆ หัวล้านของตนเองแล้ว หัวเราะแหยๆ ตอบว่า “พี่เฉิน พวกเราขึ้นเครื่องช่วงเช้ามืด ตอนตีห้าก็มาถึงแล้วครับ”
ทันใดนั้นหยางเฉินรู้สึกว่าเจ้าหัวล้านคนนี้น่ารักอยู่บ้าง
“ต่อไป นายคือหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป รับผิดชอบเรื่องราวความปลอดภัยทั้งหมดของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป นายไม่มีปัญหามั้ง?”
หยางเฉินพูดจาเปิดเผยตรงไปตรงมา
ได้ยินเข้า หวังเฉียงหน้าตาดีใจเป็นล้นพ้น รีบพยักหน้า “ไม่มีปัญหาใดๆ เลยครับ เพียงแค่ เยี่ยนเฉินกรุ๊ปที่ใหญ่ขนาดนี้ ให้คนไม่มีการศึกษาแบบผมนี้มาเป็นหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย คงไม่มีปัญหามั้งครับ?”
เขาค่อยๆ ฮึกเหิมมาจากภายในใจ เยี่ยนเฉินกรุ๊ปในสายตาเขา ก็เป็นยักษ์ใหญ่
เปรียบเทียบเมืองคิงกับเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ยังเป็นแค่กากเดน
โดยเฉพาะ เดิมเขามาจากเจียงโจว และทำเป็นแค่ตีรันฟันแทง
พอเขามาเยี่ยนเฉินกรุ๊ป หยางเฉินก็ให้เขารับหน้าที่หัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย เขาจึงหวาดกลัวอยู่หน่อยจริงๆ
หยางเฉินหัวเราะพูดว่า “นี่ยังไม่ได้เลื่อนตำแหน่ง นายก็ไม่มีความมั่นใจในตัวเองแล้ว?”
หวังเฉียงรีบส่ายหน้า “คุณหยางวางใจได้เลยครับ ผมจะไม่ทำให้ท่านขายหน้าแน่นอนครับ!”
“ทำใจให้สบายและทำแบบกล้าหาญ มีฉันคุ้มครองนายอยู่!”
หยางเฉินพูดว่า “ถ้าต่อไปมีโอกาส ฉันจะจัดตำแหน่งที่สำคัญกว่าให้นาย!”
“ครับ คุณหยาง!” หวังเฉียงรีบตอบรับทันที
“ท่านประธานครับ ท่านเรียกหาผม?”
เวลานี้ ลั่วปิงเคาะประตูเดินเข้ามาแล้ว
หยางเฉินบอกว่า “คนนี้คือหวังเฉียง ต่อไปงานรักษาความปลอดภัยทั้งหมดของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ล้วนให้เขารับผิดชอบ เนื้อหาเรื่องที่ต้องจัดการ นายแนะนำรายละเอียดให้เขาด้วย”
“ครับ ท่านประธาน!” ลั่วปิงรีบตอบรับ
“ประธานลั่ว ต่อไปมีเรื่องอะไร คุณสั่งลงมาก็พอครับ!” หวังเฉียงรีบแสดงท่าที
หลังลั่วปิงมอบหมายกับหวังเฉียงเรียบร้อย ก็รีบมาที่ห้องทำงานของหยางเฉินอีกครั้ง
“เกิดเรื่องอะไรแล้ว?”
เห็นลั่วปิงหน้าตาลนลาน หยางเฉินจึงถามขึ้น
