The King of War – ตอนที่ 649 ผู้หญิงที่บ้าคลั่ง

เมื่อเห็นหมัดของอีกฝ่ายกำลังลงมา หยางเฉินก็ได้เอื้อมมือออกไปพร้อมกับจับข้อมือของชายกำยำคนนั้นและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันตัดสินใจที่จะปล่อยพวกนายไปแล้วเชียวแต่ว่าทำไมพวกนายถึงยังรนหาที่ตายกันนะ？”

เมื่อคำพูดสิ้นสุดลง เขาก็ได้ใช้กำลังในทันที คนอื่นๆได้ยินเสียง“แคร๊ก”ออกมาจากนั้นก็เห็นมือของชายร่างกำยำโค้งงอหักเป็นมุมเก้าสิบองศา

“ปึง！”

อีกฝ่ายยังตอบสนองถึงความเจ็บปวดไม่ได้เลยด้วยซ้ำหยางเฉินก็ได้ใช้เท้าเตะชายร่างกำยำลอยออกไปราวกับเตะลูกบอล

ในเวลาเดียวกันหยางเฉินขยับตัวอีกครั้ง ผู้คนยังมองไม่ทันเห็นจึงไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆจากนั้นชายร่างกำยำทั้งหมดก็ได้ลอยล่องกลับหัวกลับหางกันไปหมด

เมื่อทุกคนตกลงมาที่พื้นก็ต่างหมดสติกันไปตามๆกัน

ในช่วงเวลานี้ ทุกอย่างเงียบสงัด

สองพี่น้องไช่เหวินและไช่กวางเบิกตากว้าง ชายร่างกำยำเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนฝีมือดีแข็งแกร่งของตระกูลไช่ทั้งนั้นคาดไม่ถึงเลยว่าจะอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกหยางเฉินทุบตีได้ยังไงกัน

เจียวต้าเหว่ย ฉือเจียงและเหลียงหยุนที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าได้แต่มองอย่างตกตะลึง

จางหรุ่ยเองก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อเห็นชายร่างกำยำห้าหกคนตกลงมาที่พื้นและสลบไป ร่างกายของเธอสั่นเทาไปหมด

ผังเสี่ยวเยว่ โจวชินและเนี่ยเจียเจียที่ยืนอยู่ด้านหลังของหยางเฉินเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กันแต่อย่างไรก็ตามในดวงตานั้นก็มีความบ้าคลั่งอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ

ผังเสี่ยวเยว่มองไปที่แผ่นหลังของคนที่อยู่ด้านหน้าของตนเอง ในใจรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยที่มั่นคงเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นหล่อนก็รู้สึกขึ้นมาว่าขอเพียงมีหยางเฉินอยู่ก็จะไม่มีใครสามารถมารังแกอะไรหล่อนได้

“นาย…นายกล้ามากนะที่มาจัดการกันแบบนี้！”

ไช่กวางพูดอย่างสั่นเครือ

ดวงตาของไช่เหวินหนักแน่น ตำแหน่งของเขาในตระกูลไช่นั้นสูงกว่าไช่กวางเป็นอย่างมาก ระดับการรับรู้อะไรต่างๆก็กว้างกว่า การยื่นมือของหยางเฉินทำให้เขารับรู้ได้ถึงวิกฤตที่อันตราย

“นายเป็นใครกันแน่？”ไช่เหวินถามในทันที

ฉือเจียงเองก็พูดอย่างเย้ยหยัน “หยางเฉิน เกรงว่านายคงไม่รู้ด้วยซ้ำสินะว่าคุณชายเหวินเป็นใครกัน？ฉันจะบอกให้ สถานบันเทิงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ในเมืองเยี่ยนตูล้วนเป็นของตระกูลไช่แม้แต่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูเองก็ยังไม่กล้าที่จะมาหาเรื่องตระกูลไช่เลย”

เห็นได้ชัดว่าตระกูลไช่นั้นมีสถานบันเทิงในเมืองเยี่ยนตูเพียงครึ่งเดียวแต่จากปากของฉือเจียงกลับกลายเป็นเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ได้เสียนี่ ไม่มีใครเลียแข้งเลียขาได้ถึงขนาดนี้

เจียวต้าเหว่ยเองก็ไม่ยอมที่จะเสียโอกาสในการแบ่งแยกความสัมพันธ์ให้มันชัดเจนจึงได้พูดว่า “คุณชายเหวินเป็นถึงเทพของตระกูลไช่และยังเป็นผู้นำในอนาคตของตระกูลไช่อีกด้วย ฉันแนะนำให้นายคุกเข่าอ้อนวอนเถอะ ไม่แน่ว่าคุณชายเหวินอาจจะยอมปล่อยนายไป”

หยางเฉินเหลือบตามองสองสามคนนั้นอย่างไม่สนใจไยดีจากนั้นก็ถอนสายตากลับมา การโต้เถียงกับเหล่าสุนัขก็มีแต่จะด้อยค่าตัวตนไม่ใช่เหรอ？

“หนุ่มน้อย ตอนนี้รู้แล้วสินะว่าฉันเป็นใคร？”

เมื่อถูกฉือเจียงและคนอื่นๆประจบสอพลอ ไช่เหวินก็ได้แต่เสพสุขสิ่งเหล่านี้พร้อมกับเหล่ตามองหยางเฉินและพูดว่า “ดูเหมือนว่าผู้หญิงของนายจะสวยใช่ย่อยเลยนะ ฉันจะให้โอกาสนายในการออกไป ไสหัวไปซะในตอนนี้แล้วฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรกับนายอีก”

“พูดไร้สาระพอแล้ว！”

หยางเฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“เสี่ยวเยว่ ตอนนี้หล่อนอยากจะทำอะไรมากที่สุด？” ทันใดนั้นหยางเฉินก็ได้หันไปมองและถามผังเสี่ยวเยว่

ผังเสี่ยวเยว่ผงะไปครู่หนึ่ง ไม่เข้าใจว่าจนถึงตอนนี้แล้วทำไมหยางเฉินยังมาถามว่าหล่อนอยากจะทำอะไรมากที่สุดอีก

“พูดออกมาอย่ากังวล！” หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเห็นท่าทางและรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนของหยางเฉิน ความกังวลในใจของผังเสี่ยวเยว่ก็หายไปโดยสิ้นเชิง หล่อนเหลือบมองไปที่ไช่กวางและพูดว่า “ฉันอยากตบหน้าเขาสักฉาด！”

“เพี๊ยะ！”

ทันทีที่เสียงหล่นลงก็เกิดเสียงตบดังขึ้นมาในทันใดพร้อมกับร่างร่างหนึ่งที่ลอยออกไป

หยางเฉินที่อยู่ข้างหล่อนเมื่อครู่นี้ได้เคลื่อนไปอยู่ในจุดที่ไช่กวางยืนอยู่และไช่กวางก็ถูกตบหน้าจนตัวลอยออกไปเรียบร้อย

ทุกๆคนต่างตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง

การตบของหยางเฉินนี้ไม่รู้ว่าใช้แรงมากเพียงใดถึงตบจนฟันหน้าสองซี่ของไช่กวางหลุดออกไป

“อ่า…”

ปากของไช่กวางเต็มไปด้วยเลือดสดๆ เขาตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด “พี่ชาย ฉันอยากให้มันตาย อยากให้มันตาย！”