หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แค่นั้น
เพราะยังไงแล้ว อีกฝ่ายยังเด็กมาก ก็มีความแข็งแกร่งอย่างผู้แข็งแกร่งอันดับต้นๆของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ของแปดผู้มีอำนาจไม่ธรรมดาจริงๆ
หญิงสาวตกใจยิ่งกว่า เมื่อกี้ที่หยางเฉินเอื้อมมือออกไปจับเซวหยวนป้า แต่เธอก็รีบทุบตีแขนของ
หยางเฉินอย่างสุดกำลัง
มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าหมัดนี้ใช้พลังมากแค่ไหน
ด้วยหมัดเต็มแรงของเธอ มันรู้สึกเหมือนว่าเธอกระแทกบนแผ่นเหล็ก หยางเฉินดูเหมือนจะไม่มีความรู้สึกใดๆ
เซวหยวนป้าใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้เพื่อขึ้นรถไฟ และเท้าข้างหนึ่งได้ก้าวเข้ามาในรถไฟแล้ว
แต่ในเวลานี้ ฝ่าเท้าของหยางเฉินเคลื่อนไหว ผ่านหญิงสาวที่แข็งแกร่งโดยตรง มาข้างหลังเซวหยวนป้าและดึงอย่างแรง
“ปัง!”
ร่างกายของเซวหยวนป้าล้มลงกับพื้นอย่างหนัก
ผู้คนรอบๆตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นชายหนุ่มทุบตีชายชราเช่นนี้
“ไอ้เวร!”
หญิงสาวที่แข็งแกร่งก็โกรธมากขึ้นทันที และต่อยร่างกายของหยางเฉินด้วยหมัด
“ปัง!”
หญิงสาวที่แข็งแกร่งชกต่อยหน้าอกของหยางเฉิน แต่ร่างกายของหยางเฉินไม่แม้แต่จะขยับ
ไม่ใช่ว่าหยางเฉินหลบไม่ทัน แต่ไม่จำเป็นต้องหลบเลย สำหรับคนธรรมดา ผู้หญิงที่แข็งแกร่งมีพลังมาก แต่สำหรับหยางเฉิน มันแค่จั๊กจี้
“ซ่า!”
เมื่อหญิงสาวผู้แข็งแกร่งต้องการจะโจมตีหยางเฉินต่อ ทันใดนั้น หยางเฉินก็ยื่นมือออกมาและดึง หน้ากากผิวหนังมนุษย์บนใบหน้าของเซวหยวนป่ออก เผยให้เห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมของเซวหยวนป้า
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนก็ตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง และใบหน้าของพวกเขาดูเหลือเชื่อ
หญิงสาวที่แข็งแกร่งก็หยุดโจมตีหยางเฉิน และจ้องไปที่ใบหน้าของเซวหยวนป้าอย่างเหม่อลอย “เขาไม่ใช่คนแก่!”
“หยางเฉิน คุณหาที่ตายเหรอ!”
เซวหยวนป้าถูกเปิดเผยอย่างสมบูรณ์ แต่เขาก็ยังถูกหยางเฉินเหยียบอยู่บนพื้น สำหรับเขา มันเป็นความอัปยศอดสูที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา
หลังจากมีชีวิตอยู่มานานกว่า 50 ปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนอื่นเหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้า
“เขาเป็นอาชญากรที่ตำรวจไล่ล่า นี่คือบัตรของผม!”
หยางเฉินหยิบบัตรออกมาโดยตรง แสดงให้ฝูงชนที่ดูตกใจ แล้วพูดว่า “นี่เป็นฆาตกรที่ชั่วร้ายมาก เพื่อความปลอดภัยของทุกคน รีบขึ้นรถ!”
เมื่อได้ยินหยางเฉินพูดว่าเซวหยวนป้าเป็นฆาตกร คนเหล่านั้นก็รีบขึ้นรถ
หยางเฉินคิดไม่ถึงว่า เขาซื้อบัตรตำรวจจากข้างถนน และมันก็มีประโยชน์จริงๆด้วย
เซวหยวนป้าโกรธจนแทบบ้า เขาถูกหยางเฉินเหยียบย่ำ ยังมาบอกว่าเป็นฆาตกร
“ไปกันเถอะ!”
หยางเฉินพาเซวหยวนป้าออกไปโดยตรง
“เดี๋ยว!”
ทันทีที่หยางเฉินออกจากสถานีรถไฟ เสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นข้างหลังเขา
หญิงสาวที่แข็งแกร่งก่อนหน้านี้ วิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบและกล่าวขอโทษ “ฉันขอโทษ เมื่อกี้นี้ฉันเข้าใจคุณผิดไป!”
หยางเฉินเหลือบมองอีกฝ่ายจางๆและส่ายหัว “ไม่เป็นไร คุณก็ไม่รู้เหมือนกัน การมีความเมตตาไม่ผิด!”
ผู้หญิงคนนี้มีกำลังเยอะมาก เห็นได้ชัดว่ามีภูมิหลังไม่ธรรมดา แต่เธอมีจิตใจที่ดี ซึ่งน่ายกย่อง
ยิ่งไปกว่านั้น การชกสองครั้งที่เธอชกต่อยหยางเฉินในเมื่อกี้ สำหรับหยางเฉิน มันเหมือนเป็นการเกาอาการคันเท่านั้น
หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเซวหยวนป้า แต่หญิงสาวผู้แข็งแกร่งไล่ตามเขาอีกครั้ง
หยางเฉินขมวดคิ้ว“คุณจะไม่ไปเมืองฉางหือไม่ใช่เหรอ?ถ้าไม่ไปอีก รถก็จะออกไปแล้วนะ”
หญิงสาวพูดอย่างเฉยเมย”เมื่อกี้ฉันทำร้ายคุณ ฉันต้องชดใช้ ดังนั้นฉันจะอยู่ที่เยี่ยนตูต่ออีกสักพัก”
“ผมบอกคุณแล้ว ผมไม่โทษคุณ ผมไม่ต้องการให้คุณชดใช้อะไร คุณรีบไปเถอะ!”
หยางเฉินไม่ต้องการพาผู้หญิงคนนี้ไปด้วย
หญิงสาวส่ายหัวและพูดอย่างจริงจัง “ไม่ ฉันตีคุณ มันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เช่นนั้น ฉันต้องชดใช้ให้คุณ!”
“ว่าแต่ ฉันชื่อกวนเย่ว แล้วคุณล่ะชื่ออะไร?”
กวนเย่วตามหยางเฉินไป และถามด้วยความสงสัย
“คุณต้องการชดเชยผมจริงๆเหรอ?” หยางเฉินตอบไม่ตรงคำถาม
“แน่นอน!”
กวนเย่วกล่าวว่า”คุณต้องการให้ฉันชดเชยอย่างไร บอกมาได้เลย ขอแค่ฉันทำได้ ฉันจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน!”
หยางเฉินกล่าวว่า “ขอแค่คุณหายไปจากสายตาของผมได้ ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนผมแล้ว”
กวนเย่วผงะไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ได้ไม่ได้! ถ้าฉันหายไปจากสายตาของคุณ ฉันก็จะไม่สามารถชดเชยคุณได้แล้ว!”
จู่ๆหยางเฉินก็รู้สึกหมดหนทาง หญิงสาวคนนี้หน้าตาแสนสวย แต่เหมือพลาสเตอร์สมุนไพร ที่ติดแล้วแกะออกยาก ตามติดเขาไม่หยุด?
ต่อยตัวเองไปแค่ 2 ครั้ง ก็จะมาเกาะเขาเหรอ?
“คุณหยาง!”
ในเวลานี้ รถมายบัคสองสีหยุดอยู่ข้างๆหยางเฉิน และวัยรุ่นคนหนึ่งก็เดินออกจากรถ
เมื่อเห็นหยางเฉินจับตัวเซวหยวนป้าไว้ เขาประหลาดใจ แต่ในไม่ช้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “คุณหยาง คุณจับไอ้เวรนี่ได้แล้วหรือ!”
อีกฝ่ายหนึ่งคือเฉินอิงเหาจากตระกูลเฉิน ในตอนนี้ พ่อของเขาเฉินเห้า ยังคงรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะเซวหยวนป้า
แม้ว่าเขาจะรู้ตัวตนของเซวหยวนป้า เขาก็ไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย มีเพียงเจตนาฆ่าเท่านั้น
“กลับไปแล้วค่อยคุยกัน!”
หยางเฉินกล่าว
กวนเย่วกำลังจะตามหยางเฉินเข้าไปในรถ แต่หยางเฉินห้ามเธอไว้
“ผมบอกแล้ว ให้คุณไสหัวออกไปจากสายตาผมไง คุณไม่เข้าใจภาษามนุษย์เหรอ?”
ในที่สุดหยางเฉินก็โกรธ
กวนเย่วดูเศร้าโศกและน้อยใจ ยืนอยู่ข้างรถ มองหยางเฉินอย่างน่าสงสารและพูดว่า “ฉันไปได้ แต่อย่างน้อยก็บอกฉันหน่อยสิ ว่าคุณชื่ออะไร?”
“หยางเฉิน!”
หยางเฉินพูดอย่างเฉยเมย ปิดประตูโดยตรง และรถก็ค่อยๆออกไป
กวนเย่วมองไปที่ทิศทางที่รถกำลังออกไป ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น”ฉันจะตามหาคุณจนเจอแน่นอน!”
ในเวลานี้ เฉินอิงเหาขับรถ ส่งหยางเฉินไปที่หน้าประตูของโรงพยาบาลเยี่ยนตู
“แขนขาของเขาถูกผมทำลายแล้ว คุณพาเขากลับไปที่บ้านของตระกูลเฉินก่อน แล้วผมจะไปหาคุณทีหลัง!”
หยางเฉินลงจากรถและสั่งเฉินอิงเหา
“ครับ คุณหยาง!”
เฉินอิงเหาพยักหน้าและขับรถออกไป
เมื่อหยางเฉินมาถึงหน้าประตูของห้องฉุกเฉิน ประตูห้องฉุกเฉินยังคงปิดอยู่
“สามี!”
เมื่อเห็นหยางเฉิน ฉินซีก็ร้องไห้ออกมาทันที โยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหยางเฉิน และสะอึก สะอื้น”เธอได้รับการช่วยเหลือมาสองชั่วโมงแล้ว และเธอยังไม่ออกมาเลย”
หยางเฉินรู้ดี ว่าเธอที่ฉินซีพูดถึงนั้นเป็นใคร
เย่ม่านในฐานะผู้นำตระกูลเย่ ถูกลอบสังหารและได้รับบาดเจ็บสาหัส ยังคงได้รับการช่วยชีวิตอย่างเต็มที่
“ไม่ต้องเป็นห่วง มีพี่อ้ายอยู่ที่นี่ เธอจะไม่เป็นไรแน่นอน!”
หยางเฉินกล่าวอย่างหนักแน่น
ฉินซีเป็นบุตรบุญธรรมของโจวยู่ชุ่ยมานานกว่า 20 ปี และเธอก็ถูกหลอกใช้มานานกว่า 20 ปี ในที่สุดเธอก็ได้พบแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ เธอยังไม่ยอมรับ
ตอนนี้ เย่ม่านได้รับบาดเจ็บสาหัส และเป็นไปได้มากว่าเธออาจจะไม่รอด ฉินซีมีเพียงความรู้สึกผิดในหัวใจของเธอ
“ถ้าเธอตื่น ก็เปิดเผยเรื่องทั้งหมดกับเธอเถอะ!”
หยางเฉินกล่าวอย่างอ่อนโยน
ฉินซีหลั่งน้ำตา ไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว เธอเพียงพยักหน้าอย่างสิ้นหวัง
ในเวลานี้ ไม่เพียงแต่เย่ม่านเท่านั้นที่กำลังถูกหมอพยายามช่วยชีวิต แต่ยังรวมถึงอวี๋เหวินเกาหยางและหวงเทียนเชิงด้วย
แม้ว่าหยางเฉินจะไม่ได้มีความรู้สึกดีต่ออวี๋เหวินเกาหยางมากนัก แต่ตอนนั้นอีกฝ่ายก็พยายามช่วยเขาและแม่ของเขา ดังนั้นเขาจึงจงใจขับไล่พวกเขาสองแม่ลูกออกจากเยี่ยนตูอย่างใจร้าย
จากเรื่องนี้ หยางเฉินเป็นหนี้บุญคุณอวี๋เหวินเกาหยาง
ในเวลานี้ หยางเฉินก็กังวลมากเช่นกัน และตอนนี้เขาทำได้เพียงอธิษฐาน ให้เย่ม่านและต่ออวี๋เหวินเกาหยางสามารถรอดชีวิตมาได้
แต่ในขณะนี้ จู่ๆประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก และพยาบาลคนหนึ่งก็วิ่งออกไปและตะโกนว่า “ใครคือคนในครอบครัวของเย่ม่าน?”
“ฉันเป็นลูกสาวของเธอ!”
ฉินซี รีบไปข้างหน้า
“อาการของผู้ป่วยวิกฤตมาก นี่คือหนังสือแจ้งภาวะเจ็บป่วยวิกฤตที่ออกโดยแพทย์”
พยาบาลยื่นหนังสือให้ฉินซี
