The King of War – ตอนที่ 761 การแย่งชิง

“ไอ้แก่นั่น แกมันนับเป็นตัวอะไรกัน กล้ามาทำอวดเบ่งต่อหน้าท่านหยาง？”

ขณะนั้นเอง อิงเหาที่ยืนอยู่ข้างเฉินซิงไห่ ชี้นิ้วใส่หลงเถิงในฉับพลัน ตวาดใส่อย่างเกรี้ยวกราด

สายตาของหลงเถิงพลันพุ่งใส่เฉินอิงเหาที่ยืนชี้มาที่เขาอยู่ แววตาทอประกายมาดฆ่าที่เข้มข้น “มึงนี่มันวอนหาที่ตาย！”

แค่คำพูดประโยคเดียว ทำเอาเฉินอิงเหารู้สึกเหมือนขวัญหล่นวูบลงไปในหุบลึกเป็นหมื่นวา ทื่อแข็งไปทั้งตัว

นัยน์ตาที่เยือกเย็นทั้งคู่ของเถียนหวา ไม่มีร่องรอยคลื่นเงา กลับเป็นความเย้ยหยันใส่หยางเฉิน “หยางเฉิน ไหนเมื่อตะกี้นี้ทำก๋าเบ่งเตรียมจะเป็นคิงไง？ตอนนี้ผู้นำตระกูลหลงมาแล้ว ทำไมทำตัวเป็นเต่าหัวหดไปแล้วหละ？”

หยางเฉินคิดไม่ถึงว่า เถียนหวาจะเอาเรื่องความขัดแย้งพุ่งเป้าใส่มาให้ตัวเขานี่

ไอ้เรื่องคิงแห่งเยี่ยนตูอะไรนั่น เขาไม่เคยได้มีรู้เรื่องด้วยเลยแม้แต่จะคิด

ถ้าเขาใส่ใจกับไอ้ตำแหน่งยศศักดิ์ลม ๆ แล้ง ๆ ประเภทนี้ ตอนนั้นก็อยู่เสียที่แดนเหนือ เป็นผู้รักษาแดนเหนือที่เป็นอยู่นั้น ไม่จะยิ่งดีกว่าหรือ？

ต่อให้เป็นตระกูลราชวงค์หรือผู้นำของตระกูลคิง ต่อหน้าผู้รักษาดินแดนเหนือ ก็ยังไม่กล้าอวดเบ่ง

ไม่ว่าจะพวกตระกูลราชวงค์ หรือตระกูลคิงก็ดี พวกผู้นำของเขา อาจจะเป็นทายาทสืบทอดของตระกูลบูโดธรรมดาสามัญก็ได้ แต่ผู้รักษาทั้งสี่ดินแดน จะต้องใช้พลังฝีมือของตัวเองแท้ ๆ จึงจะได้รับมอบให้อยู่ในตำแหน่งได้

“คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ เจ้าบ้านตระกูลเถียนที่แต่ไหนแต่ไรมาวางตัวสมถะเรียบง่าย ก็มีการมาอวดโอ่วางเบ่งได้แบบนี้”

หยางเฉินเอ่ยปากพูด น้ำเสียงแฝงใส่อารมณ์เย้าเล่น

หากแม้นอาศัยเพียงเถียนหวากับหลงเถิงเพียงสองคน เชื่อว่าคงไม่กล้าต้านรับกับพันธมิตรแนวร่วมที่เขานำมาทั้งหมดนี้ เว้นเสียแต่ว่า เบื้องหลังพวกเขา ยังต้องมีบุคคลระดับใหญ่หนุนหลัง

และบุคคลระดับพิเศษขนาดนั้น ก็คงมีแต่พวกกลุ่มตระกูลคิงหรือตระกูลราชวงค์ หรือจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในผู้รักษาสี่ดินแดน มิฉะนั้นแล้ว พวกเขาไม่มีทางกล้าที่จะมาท้าทายพลังนับพันคนที่หยางเฉินเป็นผู้นำ ด้วยกำลังคนพวกเขาเพียงแค่หกคน ! มันน่าให้รู้สึกผิดหวังจริง ๆ นะ”

“ก็แค่หุ่นเชิดเท่านั้นเอง ยังมีอะไรที่จะให้ข้าทำความเข้าใจอีกหรือ？”

หยางเฉินย้อนถาม

เถียนหวาหน้าบึ้งตึงขึ้นมาในพลัน คำพูดนี้ หยางเฉินเยาะเย้ยว่าเขาเป็นหุ่นเชิด

“ไอ้เด็กเวร แล้วแกจะเสียใจ！”

เถียนหวาพูดเสียงเย็นชา

หยางเฉิงมองไม่เห็นเป็นเรื่อง “ในเมื่อจะเอาแบบนั้น งั้นข้าก็จะขอแกหนึ่งร้อยล้าน เพื่อซื้อเก็บหัวหมา ๆ ของแกไว้！”

บรึม！

คนที่อยู่ทั่วทั้งบริเวณ ตะลึงงงกันไปหมดในตอนนั้น

หยางเฉินถึงขนาดประกาศออกมา จะให้หลงเถิงจ่ายเงินให้เขาหนึ่งร้อยล้าน เพื่อซื้อหัวหมา ๆ ของหลงเถิง

นี่มันเป็นการท้าทายอำนาจของหลงเถิงชัด ๆ！

“ในเยี่ยนตูนี้ คนที่กล้าท้าทายข้าขนาดนี้ มีแกนี่เป็นคนแรก！”

แววตาของหลงเถิงฉายประกายการฆ่า ในใจแค้นคลั่งอยากจะฉีกร่างหยางเฉินออกเป็นชิ้น ๆ

เถียนหวาก็มีทีท่าฮึดฮัดไม่กลัวจะมีอะไรขวางหน้า หยีตาจ้องไปที่หยางเฉิน

ความโอหังของหยางเฉิน เลยเถิดไปกว่าที่เขาจะคิดได้

หลงเถิงเป็นเฒ่าสูงวัยในรุ่นเดียวกับซ่งชิงซาน เกี่ยวกับเบื้องหลังของหลงเถิง ซ่งชิงซานรู้ดีเต็มที่

ตระกูลซ่งกับหยางเฉิน ต่างไม่เคยมีสัมพันธภาพต่อกัน ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีสาเหตุจากซ่งหวายี่กับซ่งหวาหย่าสองพี่น้อง ทำให้เกิดเป็นกรณีบาดหมางระหว่าหยางเฉินกับตระกูลซ่ง

ก่อนหน้านี้ถ้าไม่ใช่ผู้นำตระกูลอวี๋เหวินกับตระกูลเย่ อีกทั้งตระกูลหวงสามตระกูลใหญ่ออกหน้าไปกดดันตระกูลซ่งด้วยตัวเอง ป่านนี้ซ่งหวายี่กับซ่งหวาหย่าสองพี่น้อง คงตายไปอย่างศพไม่ต้องหาที่ฝังแล้ว

และหยางเฉิน ก็ต้องโดนตระกูลซ่งขจัดทิ้งไปแล้วเช่นกัน

เวลานี้ หลงเถิงกับเถียนหวาก้าวออกมาประจันหน้าสู้กับหยางเฉิน ซ่งชิงซานก็ต้องชัดเจนอยู่แก่ใจแล้วว่าจะเลือกยังไง

“ท่านผู้นำตระกูลหลง เจ้าเด็กน้อยหยางเฉินเย่อหยิ่งโอหัง ยึดเอาฐานธุรกิจตระกูลซ่งของข้า ต้องขอความกรุณาท่านช่วยจัดการให้ข้าด้วย”

ซ่งชิงซานก้าวขึ้นหน้าไป พูดไปด้วยสีหน้าวิงวอน

หลงเถิงมองเขาด้วยสายตาชืด ๆ พูดไปในสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า “แกวางใจได้ มีข้าอยู่ ใครหน้าไหนก็ตามอย่าได้คิดทำอะไรไม่ชอบมาพากลตามอำเภอใจในเยี่ยนตู”

พูดจบ เขาก็หันมองไปที่พวกซุนซวี่อย่างเกรี้ยวกราด พูดเสียงกร้าวไปว่า “ตระกูลเย่ ตระกูลหวง ตระกูลซุน ตระกูลอวี๋เหวิน พวกแกตกลงใจกันแล้วใช่ไหมว่าจะดำดิ่งเดินลงไปในทางมืด？”

“ตอนนี้ ข้าจะเปิดโอกาสให้พวกแกอีกครั้งหนึ่ง ออกมาจากกลุ่มของมันซะ ข้าจะถือเสียว่ามันไม่เคยมีเรื่องนี้มาก่อน ต่อไป พวกแกก็ตระกูลใครตระกูลมัน ยังคงฐานะเดิมในแปดตระกูลเยี่ยนตู”

“มิฉะนั้น ผลกรรมรับเอง！”

พอได้ยินเข้าดังนั้น เย่หวา หวงเจิ้ง ซุนซวี่ หวังเฉินต่างสีหน้าเปลี่ยนอย่างฉับพลัน

พวกเขารู้ดีในพลังฝีมือและกลวิธีของหยางเฉิงอย่างดี แต่ความที่เป็นคนเยี่ยนตู กับหลงเถิง ก็จะรู้สึกเกรงกลัวมากกว่า

หยางเฉิงก็ไม่เอ่ยปากทัดทานแต่อย่างใด การอยู่ในสภาวะที่คับขัน จึงจะแยกแยะความเป็นคนหรือผีของคนที่อยู่ข้างตัวได้