สามวันต่อมา!
เย่เฟิงนั้นกำลังนอนอยู่บนกิ่งของต้นหลิวเหนือดวงตาปีศาจในสนามกีฬา เพื่อทำการบ่มเพาะพลังอย่างรวดเร็วเหมือนเช่นเคย
หลังจากเวลาเลิกเรียนในตอนบ่ายแล้ว เย่เฟิงก็เดินออกจากโรงเรียนไปตามถนนที่มุ่งหน้าเข้าตัวเมือง
ในขณะนั้นใบไม้ของต้นไม้ที่เรียงรายอยู่ตามทางเท้านั้นก็ร่วงลงมาทางเขา
แต่น่าแปลก ไม่มีใบไม้ใดได้สัมผัสโดนร่างกายของเย่เฟิงเลย แต่พวกมันกลับกลายเป็นเศษเสี้ยวเล็ก ๆ ราวกับว่าถูกตัดด้วยใบมีดคบกริบที่มองไม่เห็นราวกับว่า ใครก็ตามที่แตะต้องเขาจะต้องถูกฆ่าอย่างแน่นอน!
หากคนธรรมดาเห็นปรากฏการณ์ของใบไม้พวกนี้จะต้องสับสนไปตาม ๆ กัน
‘ย่านชุมชนแออัดงั้นเหรอ ?’
เมื่อเย่เฟิงมาถึงเขตชานเมืองเขาก็หยุดลงในทันที
ตรงที่เขามองไปนั้นมันเป็นย่านชุมชนแออัดของเมืองเจียงซี ที่อันซีนั้นอาศัยอยู่
‘ฉันไม่เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นมาสองวันแล้ว!’
เมื่อเย่เฟิงนึกถึงอันซี เขาก็เปิดเผยรอยยิ้มอันอบอุ่น แล้วจึงเดินไปที่อพาร์ตเมนต์โทรม ๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ด้านในนั้น
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเข้าไปใกล้ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังออกมา
“อันซี เธอชอบอะไรที่มันยาก ๆ หรือไง ? เธอไม่สามารถขัดขืนความต้องการของนายน้อยซื่อได้ เขาเชิญเธอไปทานอาหารเย็นเพราะเขานั้นชื่นชอบเธอมาก!”
น้ำเสียงของผู้ชายนั้นฟังดูไม่ค่อยพอใจอย่างมาก
จากนั้นเสียงของอันซีก็ดังตามออกมา “จงเฉียง กลับไปบอกเขาว่าฉันจะไม่ไปทานข้าวกับเขา บอกให้เขาลืมเรื่องนี้ไปได้เลย!”
‘จงเฉียง ?’
เย่เฟิงตกตะลึงในทันที เนื่องจากเขาไม่คิดว่าเขาจะได้พบกับจงเฉียงที่บ้านของอันซี
จงเฉียงพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้น “หึหึ…อันซีฟังนะฉันไม่ใช่จงเฉียงอีกต่อไปแล้ว ฉันได้รับการยอมรับจากนายน้อยซื่อให้ฉันเป็นน้องชายร่วมสาบานของเขาแล้ว ดังนั้นคุณซื่อจึงกลายมาเป็นพ่อทูนหัวของฉัน! เพราะอย่างนั้น ต่อไปนี้ให้เรียกฉันว่า ซื่อเฉียง!”
‘ซื่อเฉียง!’
เย่เฟิงไม่ได้จินตนาการว่าจงเฉียงจะยอมเปลี่ยนนามสกุลของเขาเพื่อการหาเส้นสายกับพวกผู้มีอิทธิพลคนใหม่ ๆ
จงเฉียงพูดด้วยเสียงที่ดังและดูมีความสุขอย่างมาก “อันซี เธอไม่รู้จักความแข็งแกร่งที่อยู่เบื้องหลังตระกูลซื่อ! ฟังนะ คุณซื่อนั้นกำลังจะได้เป็นเจ้านายของตระกูลระดับสูงในจังหวัดอื่น นายน้อยซื่อก็จะได้เป็นนายน้อยของตระกูลระดับสูงนั้นเช่นกัน! ดังนั้นแม้แต่พวกผู้มีอิทธิพลของตระกูลไป๋และตระกูลกงก็ต้องพูดกับนายน้อยซื่อด้วยความเคารพและสุภาพ!”
“อันซี ฉันขอแนะนำให้เธอทิ้งไอ้ลูกชายนอกสมรสไร้ค่านั่นโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ นายน้อยซื่อเป็นคนที่เหมาะสมกับเธอที่สุด!”
‘ไอ้ลูกชายนอกสมรสไร้ค่า!’
เสียงนั้นดังกังวานและชัดเจนอย่างมาก!
ทันใดนั้นจงเฉียงก็ตกใจ
“เธอ…เธอกล้าตบหน้าฉันงั้นเหรอ ?”
จงเฉียงยกมือขึ้นจับใบหน้าของเขาด้วยหน้าตาที่ดูเหมือนจะไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น
เขาไม่นึกว่าดาวโรงเรียน ผู้มีฉายาว่าราชินีแห่งความงามที่ยากจนจะกล้าตบหน้าของเขา
ในขณะนี้ใบหน้าที่งดงามของอันซีนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ เธอตะโกนออกไปว่า “ฟังไว้นะ จงเฉียง ไม่มีใครที่จะมาด่าทอพี่เฟิงของฉันได้ทั้งนั้น! ไม่ว่าใครก็ตาม!”
‘อะไรนะ!’
หลังจากที่ได้รู้ว่าอันซีนั้นให้ความสำคัญกับเย่เฟิงมาก ใบหน้าของจงเฉียงก็มืดมนลงในทันใด ขณะที่เขาพูดว่า “ดี ในเมื่อเธอกล้าจะตบหน้าฉัน! ดูเหมือนว่าฉันจะต้องสั่งสอนเธอบ้างเหมือนกัน!”
จงเฉียงโกรธแค้นมาก เขายกมือขึ้นและตั้งใจจะตบหน้าอันซี!
เพียะ!
ด้วยเสียงที่ดังกังวานและชัดเจนนั่น อันซีตกใจมากเพราะร่างกายของเธอนั้นไม่ได้โดนตบหรือถูกแตะต้องแต่อย่างใด ทว่าเป็นจงเฉียงที่ถูกส่งลอยกระเด็นผ่านอากาศไปหลายเมตร
…
อันซีตกตะลึงในทันที หลังจากนั้นเธอเห็นเด็กผู้ชายที่มีรูปร่างผอมบางปรากฏอยู่ข้างหน้าของเธอ
‘เย่…เฟิง!’
“พี่เฟิง!” อันซีเผยใบหน้าเขิน พวงแก้มสีแดงแผ่ไปทั่วบนรูปหน้าที่งดงามของเธอ
เธอไม่ได้นึกว่าเธอจะได้เจอกับเย่เฟิง
ในสายตาของเย่เฟิง ใบหน้าของจงเฉียงค่อย ๆ เปลี่ยนเข้มขึ้น เขาพูดพลางกัดฟันแน่นออกมาว่า “เย่เฟิง!”
ดวงตาของจงเฉียงนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง
เนื่องจากเขาถูกทำร้ายโดยกงหวู่และผู้ติดตามของเขา ที่ห้องเรียนของชั้นปี 3 ห้อง 2 จงเฉียงจึงไม่ได้กลับไปที่โรงเรียนอีกเลย!
เขาพยายามอย่างมากที่จะประจบประแจงนายน้อยซื่อ ซึ่งเป็น 1 ใน 4 สุดยอดนายน้อยของเมืองเจียงซี!
จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน เขานั้นได้เป็นน้องชายร่วมสาบานของนายน้อยซื่อและกลายมาเป็น ลูกชายอุปถัมภ์ของคุณซื่อ จากนั้นเขาจึงเปลี่ยนชื่อเป็นซื่อเฉียง
จงเฉียงคิดว่าตนเองนั้นมีสถานะในปัจจุบันสูงส่งกว่าเย่เฟิงมาก และเขาก็ไม่คาดคิดว่าไอ้งั่งนี่จะกล้าตบเขาแม้กระทั่งตอนนี้
ดังนั้นจงเฉียงจึงรู้สึกโมโหมาก เขารีบยืนขึ้นมาแล้วชี้ไปที่หน้าของเย่เฟิงพลางกล่าวคำพูดที่ดูโหดร้ายว่า “ไอ้สารเลว นี่แกกล้าตบฉันงั้นเหรอ! แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร! ฉันคือซื่อเฉียง! หากแกทำร้ายร่างกายฉัน มันก็เท่ากับแกทำร้ายร่างกายนายน้อยซื่อ! แกต้องตายแน่ ๆ ! แกจะต้องตายอย่างน่าสมเพช!”
เย่เฟิงมองดูนิ้วของจงเฉียงพลางขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ “พูดตามตรงนะ ฉันเกลียดมากที่สุด เวลามีคนชี้นิ้วมาที่ฉัน!”
‘หืมม ?’
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา จงเฉียงก็ตกตะลึงในทันที จากนั้นเขาก็จ้องมองเย่เฟิงด้วยใบหน้าที่โหดร้ายและตะโกนว่า “ฮึ! แกมันก็เป็นแค่ลูกชายนอกสมรสที่ไม่มีอะไรดี ฉันจะชี้นิ้วไปที่หน้าแก แล้วมันทำไมเหรอ!”
จงเฉียงชี้ไปที่หน้าเย่เฟิงด้วยนิ้วของเขาอีกครั้ง!
หลังจากนั้นแสงสีดำแปลก ๆ ก็ส่องประกาย!
จงเฉียงสูญเสียการควบคุมแขนข้างนั้นในทันที ภายใต้ดวงตาที่น่ารังเกียจของเขา แขนของเขาร่วงลงไปบนพื้นเหมือนกิ่งไม้ที่ถูกตัด
จงเฉียงประหลาดใจมาก ทันใดนั้นเขาก็กรีดร้องด้วยเสียงโหยหวนราวกับหมูที่กำลังรอจะถูกเชือด!
แขนขาด!
แขนที่อยู่ระหว่างศอกกับข้อมือของเขาถูกตัดออก!
แล้วจงเฉียงก็ได้ยินเสียงที่น่าหวาดกลัวของเย่เฟิง “ถ้าแกชี้นิ้วมาที่ฉันอีก ฉันจะทำลายแขนอีกข้างของแกด้วย!”
…
หลังจากได้ยินคำพูดที่น่าสยดสยองของเย่เฟิง จงเฉียงก็ตัวสั่นอย่างหนัก
ในขณะนั้นความเจ็บปวดอันรุนแรงแผ่ไปทั่วร่างกายของเขา ตัวของเขาสั่นเทาเหมือนลูกนกแรกเกิด เขาจ้องมองไปที่เย่เฟิงด้วยความตื่นตระหนกและเกลียดชังอย่างมาก แล้วพูดอย่างติด ๆ ขัด ๆว่า “เย่เฟิง! แก…แกกล้าตัดแขนของฉันงั้นเหรอ! แกต้องตาย! แกต้องตาย! แกต้องตายอย่างแน่นอน!”
จงเฉียงเกลียดชังเย่เฟิงเข้าไส้
เมื่อเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่คมชัดนั่น เขาแทบจะอดทนรอไม่ไหวที่จะฉีกเย่เฟิงออกเป็นชิ้น ๆ
อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินคำพูดของเขาแล้ว เย่เฟิงยกมุมปากของเขาขึ้นเล็กน้อยพลางว่า “พูดตามตรงนะ ฉันก็ไม่ค่อยชอบเลยเวลาคนอื่นมาขู่ฉัน! ถ้าแกพูดแบบนั้นอีกครั้ง แกก็ทิ้งหัวของแกไว้ที่นี่แล้วกัน!”
‘ทิ้งหัวของฉันไว้ที่นี่!’
เสียงของเขานั้นฟังดูเหมือนว่ามาจากขุมนรกมากกว่า นั่นทำให้จงเฉียงกลัวเกือบหัวใจวาย
จงเฉียงมองหน้าเย่เฟิงในตอนนั้น เขารับรู้ได้เลยว่าถ้าเขาพูดแบบนั้นออกมาอีกครั้ง เย่เฟิงจะต้องฆ่าเขาอย่างแน่นอน
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ จงเฉียงรีบตอบว่า “ดีมาก! เย่เฟิง แกมันแน่มาก! แล้วมารอดูกัน!”
จงเฉียงพูดจาถากถางอีกครั้งก่อนที่จะรีบหนีไป
สมุนสองคนของจงเฉียงที่อยู่ตรงนั้นก็หวาดกลัวจนแทบหัวใจวายเช่นกัน
จนกระทั่งจงเฉียงวิ่งหนีมาได้ไกลแล้ว พวกเขาทั้งสองถึงรู้ตัวว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
พวกเขานั้นมองเย่เฟิง ราวกับว่าเขานั้นเป็นปีศาจร้าย จากนั้นพวกเขาก็วิ่งไล่ตามจงเฉียงไปด้วยความหวาดกลัวอย่างมาก
เมื่อเห็นพวกเขาทั้ง 3 วิ่งหนีออกมาอย่างตะลีตะลาน ดวงตาของเย่เฟิงก็เป็นประกายอย่างน่าสยดสยองขณะที่เขาพึมพำ “บางที ฉันควรจะฆ่ามันซะ!”
หลังจากคำพูดที่โหดเหี้ยมของเขา พลังฉีปีศาจก็พุ่งเข้าใส่จงเฉียง
