TMFH ตอนที่ 132 : เส้นทางสู่โลกใต้พิภพมัน ไปได้ยาก ไม่เป็นไร เดียวฉันจะช่วยแกเอง!
ปัง!
ด้วยเสียงปืนที่ดังขึ้น กระสุนพุ่งตรงไปที่กลางหน้าผาก ของเย่เฟิงราวกับดาวตก!
มันเร็วพอที่คนธรรมดาทั่วไปจะไม่สามารถหลบมันพ้นได้
ในเวลาเดียวกันชายวัยกลางคนท่าทางเด็ดเดี่ยวกําลังหมอบอยู่บนตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จนั่น พร้อมกับปืนไรเฟิลที่อยู่ในมือ!
เมื่อเขาได้ยินเสียงยิ่ง เขาเผยให้เห็นใบหน้าที่กระหายเลือดและน่ากลัว
จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลข “นาย น้อยจัดการเรียบร้อยแล้ว…”
“หืมม ?”
ไม่นานหลังจากที่เขาพูด ใบหน้าของชายวัยกลางคนก็แข็งค้าง เขามองเห็นเป้าหมายการสังหารของเขาผ่านกล้องติดปืน
เย่เฟิงไม่ได้ล้มลงกับพื้นอย่างที่เขาคาดคิด แต่เขานั้นกําลังเดินมายังอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จนี่ ซึ่งเป็นที่ซ่อนตัวของชายวัยกลางคน
“นั่นเป็นไปไม่ได้!”
ชายวัยกลางคนนั้นเป็นมือปืนที่มีชื่อเสียงทางตอนใต้ของจีน!
เขามั่นใจในทักษะนักแม่นปืนของเขาอย่างมาก!
เหยื่อที่ตกเป็นเป้าหมายของเขามักถูกสังหารด้วยกระสุนเพียงนัดเดียว!
“แม่งเอ้ย มันก็เป็นแค่สุนัขที่โชคดีเท่านั้น!
ชายวัยกลางคนคิดว่าเย่เฟิงหลบการยิงของเขาได้เพราะโชคช่วย
“ฟอลคอนเกิดอะไรขึ้น ? เขาตายหรือยัง” เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นจากที่ด้านหนึ่งในโทรศัพท์ของเขา
หลังจากได้ยินคําพูดของเด็กหนุ่ม ฟอลคอนเผยท่าทางที่น่ากลัวอีกครั้งขณะที่เขาตอบว่า “ไม่ต้องกังวลหรอก นาย น้อย!”
หลังจากพูดจบฟอลคอน ก็เล็งเป้าไปที่หัวของเยเฟิงอีกครั้ง
ปัง!
เขายิงสามนัดติดต่อกันที่ไปยังจุดสําคัญของเย่เฟิง!
“สามนัดต่อเนื่อง! งั้นไว้เจอกันใหม่!”
ฟอลคอนแสยะยิ้ม
การยิงสามนัดต่อเนื่องเป็นทักษะที่ไม่เหมือนใครของเขา!
ด้วยการยิงสามนัด เขาได้ปิดกั้นเส้นทางการหลบหนีทั้งหมดของเป้าหมาย!
แม้ว่าเย่เฟิงจะคล่องแคล่วแค่ไหน แต่เขาก็ต้องตายแน่นอน!
ด้วยทักษะที่ร้ายกาจนี่ ฟอลคอนมีสถิติการลอบสังหารทหารรับจ้าง 71 คนและราชาของกองทัพอีก 13 คน!
ในสายตาของเขา เย่เฟิงนั้นก็เหมือนกับตายไปแล้ว!
ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้เกือบทําให้ดวงตาของเขาโผล่ทะลุออกมาจากกะโหลกศีรษะ
เย่เฟิงเคลื่อนไหวขดเคี้ยวไปมาเหมือนงูที่เลื้อยอย่างว่องไว!
ควับ! ควับ! ควับ!
กระสุนทั้งสามทุ่งกระทบกับพื้น ฝุ่นฟุ้งไปทั่ว!
“นั่นเป็นไปไม่ได้!”
ฟอลคอนสับสนอย่างมาก
เขายังคงขยี้ตาด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น
เขาพบว่าเย่เฟิงกําลังจ้องมองมาที่ด้านบนสุดของอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จนี่ด้วยความโกรธเกรี้ยวราวกับว่าเขาสามารถมองผ่านทะลุความมืดมิดของเวลากลางคืนได้อย่างนั้น
“ไอ้บ้าเอ้ย! เขาสามารถมองเห็นฉันได้!”
ใบหน้าของฟอลคอนเริ่มหวาดกลัว เขาเล็งเป้าไปที่เย่เฟิงในทันทีและเหนี่ยวไกปืนอย่างรวดเร็ว!
หลังจากยิงจนหมดแมกกาซีนเขาก็เติมกระสุนเข้าไปเพิ่ม!
เขายังคงยิ่งไปที่เป้าหมายของเขาอย่างต่อเนื่อง!
การยิงแต่ละครั้งพุ่งเป้าไปที่จุดสําคัญของเย่เฟิง!
ในแต่ละครั้งที่ยิงหน้าผากของฟอลคอนก็เริ่มชุ่มเหงื่อมากขึ้นเรื่อย ๆ
เขาพบว่าเย่เฟิงยังคงเดินหน้าตรงมายังอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จนี่เรื่อย ๆ อย่างสบาย ๆ
เย่เฟิงเดินเข้ามาช้า ๆ ราวกับว่าเขานั้นกําลังสนุก!
ทว่าในแต่ละก้าวที่เขาเดินมานั้น กระสุนของฟอลคอนก็พลาดเป้าเรื่อย ๆ อย่างต่อเนื่อง! ราวกับว่าเย่เฟิงนั้นรู้วิถีของกระสุนแต่ละนัดล่วงหน้าอยู่แล้ว!
“นั่นเป็นไปไม่ได้! แต่ละนัดนั้นมีระยะห่างเพียงไม่กี่เซนติเมตร! นั่นเป็นไปไม่ได้!”
เมื่อฟอลคอนเพ่งมองเขาอีกครั้ง เขาก็พบว่าเย่เฟิงได้หายไปแล้ว!
”เขาอยู่ที่ไหน? เขาหายไปไหนกัน! เขาหายไปในความว่างเปล่าแบบนี้ได้ยังไง!”
ฟอลคอนรู้สึกว่าเปลือกตาของเขากําลังกระตุกอย่างบ้าคลั่ง เขาเชื่อว่ามันเป็นแค่ภาพหลอนแน่นอน!
“คนทั่วไปจะหายไปอย่างไร้ร่องลอยแบบนี้ได้ยังไง”
“นั่นมันน่าเหลือเชื่อมาก ๆ
ฟอลคอนรีบมองหาเย่เฟิงในทันที!
เขาต้องการพบร่างของเยเฟิงโดยเร็วที่สุด!
จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงจากข้างหลัง!
“นายกําลังมองหาฉันอยู่ใช่ไหมล่ะ ?”
“อะไรนะ!”
หลังจากได้ยินคําพูดของเขา ฟอลคอนก็รู้สึกขนลุกทั่วหนังศีรษะราวกับว่าเขากําลังเผชิญกับเรื่องวิกฤตที่ร้ายแรง
จากนั้นเขาก็หันกลับไปที่มุมมืดของอาคารนั่น
เสียงฝีเท้าของคนคนหนึ่งค่อย ๆ เดินออกมาจากความมืด!
นั่นคือเย่เฟิง!
เย่เฟิงนั้นดูโหดร้ายและน่ากลัวราวกับปีศาจจากความมืด!
“แก…แก!”
ฟอลคอนตกใจมากจนเขาไม่สามารถพูดจนจบประโยคได้
เขาไม่รู้ว่าเย่เฟิงสามารถมายังชั้นบนสุดของตึกได้อย่างไร ในเมื่อเขาเพิ่งจะอยู่ที่ข้างล่างของตึกเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วนี่เอง!
“เขาเป็นมนุษย์หรือเปล่า?
ฟอลคอนไม่มีเวลาคิด ขณะที่เขาเล็งเป้าด้วยปืนไรเฟิลของเขาไปที่เย่เฟิงทันทีแล้วเหนียวไก!
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นที่ด้านบนของอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จทีละนัด
หลังจากยิงจนกระสุนหมด ฟอลคอนก็จ้องมองไปยังชายคนนั้นในความมืดขณะที่เขาพึมพํา “มัน…ตายแล้วงั้นเหรอ”
ฟอลคอนรู้สึกว่าหัวใจของเขาตอนนี้เต้นแรงมาก
ทันใดนั้นเสียงอันน่าขนลุกก็ทําให้ใบหน้าของเขาซีดเผือด!
“อะไรกัน ? กระสุนหมดแล้วงั้นเหรอ”
เย่เฟิงค่อย ๆ ออกจากความมืดในขณะที่เขาโบกมือไปทางฟอลคอนพร้อมกับยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย!
ด้วยเสียงกรกของวัตถุบางอย่างที่ร่วงลงกระแทกพื้น เย่เฟิงทิ้งเหล่ากระสุนลงบนพื้นต่อหน้าต่อตาเขา!
…
ฟอลคอนตัวแข็งทื่อไปในทันที!
“พวกมันคือกระสุนระเบิดลูกปราย T-238!”
“กระสุนที่ฉันชอบใช้”
“เขาคว้าพวกมันทั้งหมดด้วยมือเปล่าได้ยังไง ??
ในขณะนั้นฟอลคอนรู้สึกว่าเลือดของเขาแข็งตัว วิญญาณของเขาแทบจะหลุดออกจากร่างเพราะความหวาดกลัว
เขาไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อน นั่นต้องไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน!
ภายใต้ดวงตาที่ตกตะลึงของเขา เขาพบดาบเก่า ๆ ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเยเฟิง
“กระสุนทั้งหมด 35 นัด!”
เย่เฟิงจ้องไปที่ฟอลคอนขณะที่เขาพูดด้วยท่าทางที่ดูชั่วร้าย “พูดตามตรงนะ ทักษะการยิงของแกมันแย่มาก!”
หลังจากได้ยินคําพูดของเย่เฟิง ใบหน้าของฟอลคอนก็ซีดลง เขาหันหลังกลับทันทีและตั้งใจที่จะหลบหนี!
“ปีศาจ!”
เขาเป็นปีศาจแน่นอน!”
ฟอลคอนวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ เขาเกลียดความจริงที่ว่าพ่อแม่ของเขาไม่ได้ให้ขาเขามามากกว่าสองข้างแบบนี้
จากนั้นประกายของอะไรบางอย่างก็สะท้อนอยู่ที่มุมสายตาของเขา แต่ละประกายที่เกิดขึ้น ชิ้นส่วนของร่างกายของฟอลคอนก็ค่อย ๆ สะบั้นจนขาดออกจากกันทีละส่วน ขณะที่สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่าอเนจอนาถ!
ในที่สุดดวงตาของฟอลคอนก็หยุดนิ่งด้วยความกลัวและความสิ้นหวังที่ไม่มีที่สิ้นสุด!
จนกระทั่งถึงเวลานั้นเย่เฟิงค่อย ๆ ย่อตัวลงและหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้น!
“ฟอลคอน! เกิดอะไรขึ้น? ไอ้สารเลวนั่นตายหรือยัง ?”
“ไอ้สั่ง! รีบตอบฉัน! เกิดอะไรขึ้น!”
“ไอ้บ้า! ฟอลคอนถ้านายปิดเสียงฉันจะสับแกให้เป็นชิ้นๆ เลย!”
เสียงสบถคาดังก้องออกมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์
เย่เฟิงยิ้มกว้างออกมาขณะที่เขาตอบ “นายน้อยโม่ นายต้องการให้เขาถูกสับเป็นกี่ชิ้น ? ให้ฉันช่วยนายเองนะ!”
หลังจากได้ยินคําพูดของเย่เฟิง โทรศัพท์ก็เงียบลงในทัน
จากนั้นโม่เต๋าก็พูดด้วยน้ําเสียงประหลาดใจ “เย่ เย่เฟิงแกยังไม่ตายเหรอ ?”
“ตาย ?”
เย่เฟิงส่ายหัวพลางเผยรอยยิ้มจาง ๆ ขณะที่ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นกระหายเลือดและสยดสยอง
“ถ้าฉันตาย จะเหลือใครเก็บซากศพของนายล่ะ”
“อะไรนะ!”
หลังจากได้ยินคําตอบของเย่เฟิง เสียงของโม่เต๋าก็สั่นสะท้าน
“ ฟอลคอนอยู่ที่ไหน ?”
น้ำเสียงของโม่เต๋าดูเคร่งเครียดอย่างมาก
หลังจากได้ยินโม่เต๋า เย่เฟิงก็กระชากหัวของฟอลคอนด้วยรอยยิ้มสดใส
“ฟอลคอน? เขากระจายไปหลายที่เลย! นายน้อยโม่ นายถามถึงชิ้นส่วนส่วนไหนกันล่ะ ?”
หลังจากได้ยินคําพูดของเย่เฟิง โม่เต๋าก็กลัวจนแทบจะปัสสาวะรดกางเกง
จากนั้นเขาก็รีบวางสายลงอย่างรวดเร็ว!
ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เย่เฟิงโยนโทรศัพท์ลงบนพื้นแล้วเหยียบมันจนแหลกเป็นชิ้น ๆ
จากนั้นเย่เฟิงก็จ้องมองไปยังย่านใจกลางเมืองของเมืองเจียงซี พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายและพิมพ์ “เส้นทางสู่นรกมันยาวไกล เส้นทางสู่โลกใต้พิภพมันไปได้ ยาก ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะช่วยแกเอง!”
หลังจากพูดจัปเย่เฟิงกหายวัปไปกับความมืดของราตรี!
