‘เร็วอีก เร็วกว่านี้!’
ชายที่เป็นหัวหน้าวิ่งหนีไปในทันทีพลางบ่นว่าเขานั้นมีขาที่น้อยเกินไป!
เขาวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
‘ปีศาจ คน ๆ นั้นคือปีศาจ!’
หน้าผากของหัวหน้าขับเหงื่อออกมาอย่างหนักและหลังของเขาก็เปียกโชกไปหมด ขณะที่ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวอย่างน่ากลัว
เขาไม่เคยเห็นคนที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อนเลยตั้งแต่เกิด
เจาะทะลุผ่านร่างกายคนด้วยฝ่ามือที่แหลมคมราวกับดาบ!
เปลี่ยนซากศพให้กลายเป็นฝุ่นผง!
นอกจากจะเป็นปีศาจแล้วหัวหน้าก็ไม่สามารถคิดหาคำตอบอื่นได้อีก!
ตอนนั้นเองเขาได้ยินเสียงครวญครางดังระงมอยู่ด้านหลังของเขา
หัวหน้าตัวสั่นในขณะที่เขาหันไปมองสิ่งที่เกิดขึ้นข้างหลังเขา
อย่างไรก็ตามเขาเกือบหัวใจหยุดเต้นจากสิ่งที่เขาได้เห็น
เหล่าผู้ร่วมมือของเขากำลังจะตายไปอีกคนหนึ่ง พวกเขาทั้งหมดถูกแทงทะลุผ่านลำตัวด้วยฝ่ามือขาวนั่นและกลายเป็นเถ้าถ่านไปทั้งหมด
ในเวลาไม่ถึง 1 นาทีหัวหน้าก็เหลืออยู่คนเดียว!
“เป็นไปไม่ได้! เขาจะทรงพลังขนาดนั้นได้อย่างไร?”
หัวหน้ารู้สึกว่าเลือดของเขาเย็นเฉียบ เขาพยายามเร่งฝีเท้าขึ้นในทันที
แต่หลังจากวิ่งไปประมาณ 1.5 กิโลเมตรเขาก็หยุดวิ่งในทันที ขณะที่เขามองไปด้านหน้าด้วยสีหน้าสิ้นหวัง
ชายคนหนึ่งนั่งยอง ๆ และสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกลนัก ราวกับว่าเขารออยู่ตรงนั้นนานเกินไป
“แกมันช้าเกินไป!”
หลังจากขยี้ก้นบุหรี่แล้วเย่เฟิงก็ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ ขณะมองดูชายที่เป็นหัวหน้าในลักษณะที่ดูหมิ่น
ตึง!
หัวหน้ารู้สึกว่าขาของเขาอ่อนแรง เขาคุกเข่าลงและตัวอ่อนปวกเปียกราวกับกระเทียมที่ถูกตำในครกหิน!
“ท่านปู่! ยกโทษให้ผมด้วย! ผมทำอย่างนั้นเพราะคำขอของใครบางคน! เป็นความผิดของผมเอง! ผมจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว!”
หัวหน้ายังคงโค้งคำนับด้วยความหวาดกลัว เขานั้นไม่ได้สังเกตเลยว่าที่หน้าผากของเขากำลังมีเลือดไหลออกมา
เขานั้นไม่ต้องการตาย เขายังคงมีเงินจำนวนมากที่อยากจะใช้จ่ายและผู้หญิงมากมายที่อยากหลับนอนด้วย
เขาต้องการมีชีวิตอยู่ แม้จะอยู่เหมือนสุนัขข้างถนนก็ตาม
เมื่อเห็นชายคนนั้นบนพื้นดิน มุมปากของเขาก็ยกสูงขึ้นเผยรอยยิ้มอ่อน ๆ ออกมา
“บอกฉันมา ว่าคนที่แกพูดถึงเป็นใคร?”
“เขา…ชื่อเย่หู!”
ในที่สุดหัวหน้าก็เผยความจริงออกมา “เมื่อสองวันก่อนเย่หู ส่งคนมาพบพวกเรา เขาสัญญากับเราว่าจะจ่ายเงิน 500,000 หยวน ตราบใดที่เราสามารถข่มขืนและฆ่าประธานหลินหลานและป้ายความผิดให้กับท่าน! ผม…เพราะความโลภของผม ท่านปู่โปรดเมตตาด้วย!”
เสียงชายคนนั้นสั่นไหวขณะที่ตัวเขาสั่นเทา ส่วนล่างของของเขาเปียก ซึ่งบ่งบอกว่าเขาได้ปัสสาวะราดกางเกงของเขาจากความกลัว
เมื่อได้ยินชื่อ “เย่หู” ตาของเย่เฟิงก็เพ่งเกร็งเล็กน้อย ขณะที่พลังฉีที่ดุร้ายคุโชนไปทั่วดวงตาของเขา
“เย่หู! เป็นแกอีกแล้วเหรอ แกมันสมควรตาย!”
ครั้งที่แล้วเย่เฟิงแค่หักขาของเย่หูเพื่อเป็นการเตือน เขาไม่คาดคิดว่าเย่หูจะไม่ได้เปลี่ยนใจและยังพยายามทำร้ายเขาต่อ
“เฮ้อ! จริง ๆ แล้วฉันไม่ต้องการที่จะฆ่าใคร แต่คนบางคนก็เหมือนวิ่งไล่ความตาย!”
เย่เฟิงแสร้งถอนหายใจอย่างหนัก
หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฟิง หัวหน้าก็ตัวสั่นเทิ้ม เขากระแทกหน้าผากลงกับพื้นพร้อมพูดด้วยเสียงดัง“ท่าน…ท่านปู่ ฉันบอกทุกอย่างที่ฉันรู้แล้ว! ฉันไปได้ไหม?”
‘ไปเหรอ?’
เย่เฟิงเผยรอยยิ้มเย้ยหยันที่ชั่วร้ายออกมา “แกไปได้แล้ว!”
ทันใดนั้นพลังฉีสีดำก็พวยพุ่งออกมาจากร่างของเย่เฟิงในทันทีและพุ่งเข้าใส่หัวหน้า
มันเข้าสู่ร่างกายของหัวหน้าผ่านทางจมูกและปากของเขาทำให้เขาสะอื้นอย่างน่าสังเวช
ภายในไม่กี่วินาที กองขี้เถ้าอีกกองก็ปรากฏขึ้นบนพื้น
เย่เฟิงเตรียมเดินจากไปแบบเรียบง่าย เหมือนกับว่าเขาแค่เดินเหยียบมดจนตาย
แต่เขาก็หยุดขณะที่จับจ้องไปที่กองขี้เถ้านั่น
‘เอ๊ะ?’
เย่เฟิงก้มลงและหยิบจี้หยกขึ้นมาจากเถ้าถ่าน
เมื่อมองดูเถ้าถ่าน ดวงตาที่เปล่งประกายของเย่เฟิงก็สับสนเล็กน้อย
เขาสามารถเปลี่ยนทุกสิ่งให้กลายเป็นเถ้าธุลีได้โดยใช้มหาเวทย์มารสังหาร!
แม้แต่เสื้อผ้าหรือเครื่องประดับก็สามารถกลายเป็นขี้เถ้าได้โดยมหาเวทย์มารสังหารในไม่กี่วินาที!
ทว่าจี้หยกนี้ยังคงสภาพเหมือนเดิม นี่มันช่างแปลกประหลาด!
เย่เฟิง หรี่ตาเล็กน้อยในขณะที่เขาออกแรงบีบจี้หยก!
มันแตกเป็นสองส่วน!
จี้หยกถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนเผยให้เห็นหินสีดำสนิทข้างในนั้น
‘ศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์!’
เย่เฟิงเผยความประหลาดใจอย่างมากทันที ที่เห็นหินก้อนเล็ก ๆ ก้อนนี้
ในฐานะที่เป็นศิลาเวทมนตร์ในจักรวาล ศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์นี้สามารถดูดซับพลังงานจากจักรวาล
ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการสร้างพื้นที่เวทมนตร์!
ในขณะที่เขามองดูศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์ เย่เฟิงไม่สามารถปิดบังประกายของความปีติยินดีในดวงตาของเขาได้
“ด้วยศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์นี้ ฉันสามารถสร้างพื้นที่เวทมนตร์เพื่อดูดซับพลังจากจักรวาล! จากนั้นฉันยังสามารถพัฒนา มหาเวทย์มารสังหารของฉันให้เร็วขึ้นเป็นสองเท่า!”
เย่เฟิง ก้มดูที่เถ้าถ่านของชายที่เป็นหัวหน้าคนนั้นขณะที่เขาเปิดเผยรอยยิ้มจาง ๆ “คงไม่ต้องเจอแกอีกนะ!”
หลังจากที่ทิ้งท้ายคำพูดไว้นั้น เย่เฟิงหันหลังกลับและมุ่งหน้าตรงไปยังที่พักของเขา
ในฐานะที่เป็นลูกชายนอกสมรสของตระกูลเย่ เย่เฟิงนั้นก็ไม่ได้มีคุณสมบัติพอที่จะอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลเย่ เขาต้องมาอยู่ในบ้านแถบชานเมืองเท่านั้น
และตระกูลเย่ให้เงินเพียง ไม่กี่พันหยวนต่อเดือนสำหรับค่าครองชีพของเขาเท่านั้น
เมื่อเย่เฟิงกลับไปที่พักของเขา เขาไม่ได้รีบกลับเข้าไปในบ้าน เขาสลักอักษรรูนลึกลับบางตัวในสนามหน้าบ้านแทน
อักษรรูนเหล่านี้ดูแปลกประหลาด แต่ละตัวอักษรนั้นต้องใช้พลังเวทย์ทั้งหมดของเย่เฟิง
หลังจากที่เขาแกะสลักอักษรรูนทั้งหมด หน้าผากของเย่เฟิงนั้นก็เปียกโชก!
“เสร็จแล้ว! พื้นที่เวทมนตร์!” เย่เฟิงพูดออกมาอย่างพึงพอใจ
หลังจากฝังศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์ไว้ที่กลางลาน เย่เฟิงถอนหายใจอย่างหนักขณะที่เขาปาดเหงื่อจากหน้าผากของเขา!
เมื่อเขาฝังศิลาเวทมนตร์นั่น เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่รู้จักที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากสนามหน้าบ้านทั้งหมด
ในขณะเดียวกันพลังงานที่แข็งแกร่งอย่างมากได้ไหลมารวมกันจากทุกทิศทุกทาง
เย่เฟิง สัมผัสถึงพลังที่เพิ่มมากขึ้นของมหาเวทย์มารสังหาร ขณะที่เขารู้สึกถึงพลังงานที่ยิ่งใหญ่กำลังไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาและมันได้เปลี่ยนเป็นพลังปีศาจ!
“สุดยอด! ฉันไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้มานานแล้ว!”
เย่เฟิงหลับตาลง เมื่อเขาสัมผัสได้ว่าแต่ละเซลล์ในร่างกายกำลังส่งเสียงร้อง
เขาเปลี่ยนพลังงานที่แข็งแกร่งเหล่านั้นให้กลายเป็นพลังปีศาจเร็วกว่าเดิมสองเท่า
‘ด้วยพื้นที่เวทมนตร์นี้ ดอกไม้และต้นหญ้าทั้งหมดในสนามหน้าบ้านคงจะเติบโตอย่างบ้าคลั่ง! หวังว่าจะมีจิตวิญญาณของต้นหญ้ามาในอนาคต’
เมื่อพลังงานที่อุดมสมบูรณ์ไหลเข้ามาในลาน เหล่าดอกไม้และต้นหญ้าในสนามก็เริ่มเติบโตเหนือการควบคุม
หลังจากเฝ้ามองสนามในช่วงเวลาสั้น ๆ เย่เฟิงก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในบ้านของเขา
เมื่อเขาเห็นภาพภายในบ้าน เย่เฟิงก็ตกตะลึง
ชุดเครื่องนอนและผ้าปูเตียง กระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบในขณะที่ ผู้หญิงที่มีผิวขาวราวหิมะกำลังเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง
เธอฉีกเสื้อผ้าของตัวเองออกเป็นชิ้น ๆ และเสียงครวญครางอันเย้ายวนของเธอก็กระตุ้นเย่เฟิงอย่างล้นเหลือ
“แม่งเอ้ย ฉันลืมเธอไปสนิทเลย!”
เมื่อเห็นว่าเป็นภาพที่หน้าดึงดูดใจ เย่เฟิงก็รู้สึกว่าหัวใจของเขานั้นเต้นแรง
ทันใดนั้นหลินหลานก็ผุดลุกขึ้นมา และพุ่งเข้าใส่เย่เฟิงพลางกดตัวเขาลงบนพื้น
หลินหลานเสียสติไปโดยสิ้นเชิง ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เธอจูบเย่เฟิงอย่างโหยหาและมองเขาด้วยสายตาที่แสดงความต้องการ ขณะเดียวกันนั้นเธอก็เริ่มฉีกเสื้อผ้าของเขา
‘แม่ง!’
‘ผู้หญิงคนนี้กำลังจะข่มขืนฉัน! ‘
เย่เฟิงไม่สามารถนึกภาพได้ว่า ตัวเขาจะถูกเอาเปรียบโดยผู้หญิงแบบนี้ ในฐานะที่เขาเป็นจักรพรรดิปีศาจ
“ได้! ในเมื่อตอนนี้เธอกำลังทำตัวเหมือนสัตว์ ฉันก็จัดให้ร้ายยิ่งกว่าสัตว์!”
เย่เฟิง พลิกตัวกลับในทันทีและกดหลินหลานลงบนเตียง
