ใช่อย่างที่ชายชราได้คาดคิดเอาไว้ ซากของสัตว์น้ำเหล่านั้นเกิดจากฝีมือของ เย่เฟิง!
มหาเวทย์มารสังหาร เป็นความสามารถที่ทรงพลังที่สุดของจักรพรรดิปีศาจ – สังหารทุกสิ่งที่ทำได้!
“น่าเสียดาย ที่พลังความแข็งแกร่งของสัตว์น้ำเหล่านี้ ช่างน้อยเกินไป หลังจากดูดซับพลังความแข็งแกร่งทั้งหมดในแม่น้ำแล้ว ข้ามีพลังเพิ่มขึ้นแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น!”
“ดูเหมือนว่าข้าควรจะต้องจัดการให้เร็วยิ่งขึ้น!”
เย่เฟิงถอนหายใจลึก ๆ ขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังแม่น้ำสายอื่น ๆ
…
สามวันต่อมา!
ในตอนเช้า ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินขึ้นมาจากแม่น้ำเหว่ยซุ่ย
ด้วยใบหน้าที่เลอะเทอะและผมที่ยุ่งเหยิงของเขา เสื้อผ้าของเย่เฟิงนั้นเปียกชุ่มไปทั้งตัว
แต่เมื่อเขาขึ้นจากแม่น้ำ หมอกกลุ่มหนึ่งเริ่มล้อมรอบตัวของเขา ภายในเสี้ยววินาทีเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มของเขานั้นก็แห้งสนิทราวกับว่ามีแดดร้อนอยู่ภายในร่างกายของเขา มันแปลกจริง ๆ !
“3 วันมาแล้ว! ตอนนี้ข้ามีพลังมากพอแล้ว! ถึงเวลากลับได้แล้ว!”
นอกจากจิตวิญญาณของจักรพรรดิปีศาจในอดีตแล้ว ร่างนี้ยังมีความทรงจำเกี่ยวกับชีวิตในอดีตของเจ้าของร่างอีกด้วย
สำหรับเย่เฟิง มีบางสิ่งที่เขาควรจะต้องทำและบางคนที่เขาควรจะต้องฆ่า!
จากนั้นเย่เฟิงก็รีบไปยังทิศทางของเมืองเจียงซี
เขาใช้เวลาประมาณ 20 นาทีในการมาถึงประตูทางเข้าของโรงเรียนมัธยมปลายเมืองเจียงซี
ตัวตนของเย่เฟิงนั้น คือนักเรียนชั้นปีที่ 3
นักเรียนทุกคนที่กำลังเดินเข้าประตูโรงเรียนพยายามอยู่ให้ห่างจากเย่เฟิงราวกับว่าเขาติดเชื้อจากโรคระบาด และทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเย่เฟิงผ่านสายตาของพวกเขา
นอกจากนี้เย่เฟิงยังได้ยินเสียงพูดเสียดสีราวกับว่าเขานั้นเป็นตัวตลกในสายตาของนักเรียนเหล่านั้น
เมื่อเห็นฉากนี้เย่เฟิงก็พลันขมวดคิ้ว เขารู้ว่าอดีตเจ้าของร่างนี้ไม่เป็นที่ชื่นชอบในหมู่คนทั่วไปนัก แต่ก็ไม่คิดว่าความนิยมของเขาจะแย่ขนาดนี้
อย่างไรก็ตามเย่เฟิงไม่สนใจพวกเขา เขาแค่เดินต่อไปยังประตูทางเข้าโรงเรียน
“โย่ว! นั่นใช่เย่เฟิง คนที่มีข่าวว่าได้หลับนอนกับประธานที่สวยที่สุดในเมืองเจียงซีหรือเปล่า ในที่สุดก็กล้าแสดงตัวสักที หลังจากหายไปซ่อนตัวตั้ง 3 วัน!”
เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น เย่เฟิงจึงหยุดเดินทันที
หลังจากหันหน้ามาทางต้นเสียง เย่เฟิงก็เห็นชายหนุ่มและหญิงสาว กำลังเดินเข้ามาหาเขา พร้อมทั้งจับมือกันอยู่
ชายหนุ่มคนนั้นสูงและหล่อ ในเสื้อแจ็คเก็ตและกางเกงขายาวสีขาวเขาดูดีมากทีเดียว แต่ก็ดูเป็นคนที่น่ากลัวราวกับอสรพิษด้วยดวงตาที่เป็นทรงสามเหลี่ยมนั่น
ส่วนหญิงสาวก็สวย เธอนั้นสูงและมีเสน่ห์ที่ยั่วยวน
เธอจ้องมองเย่เฟิงอย่างเอาจริงเอาจัง จนกระทั่งเธอกุมมือชายหนุ่มคนนั้นแน่นขึ้น ทำให้เธอได้รับความมั่นใจเพิ่มเล็กน้อย จากนั้นสายตาที่มองเย่เฟิง จึงเปลี่ยนไปเป็นสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม
จงเฉียง! หยูเฟย!
เมื่อเห็นทั้งสองคน เย่เฟิงก็จำชื่อของพวกเขาได้ทันที ในขณะที่เขาหลี่ตาเล็กน้อย
จากความทรงจำของเจ้าของร่างกายนี้ ผู้หญิงตรงหน้าคือ หยูเฟยอดีตแฟนสาวของเย่เฟิง หลังจากที่เธอนั้นได้รู้จักกับจงเฉียง เธอตัดสินที่จะเลิกกับเขาและไปคบกับจงเฉียง
เย่เฟิงในอดีตค่อนข้างหมกมุ่นอยู่กับหยูเฟย เขารู้สึกเสียใจอย่างมากจากอาการอกหัก
น่าเสียดายที่เย่เฟิงคนนี้ นั้นแตกต่างจากคนเก่าอย่างสิ้นเชิง!
“หึหึ เย่เฟิง ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะกล้ากลับมาอีก!” จงเฉียงมองตรงเข้าไปในดวงตาของเย่เฟิงด้วยสายตาที่แดกดัน
“ตอนนี้แกได้เป็นคนดังของเมืองเจียงซีแล้ว! ตระกูลกงกำลังตามหาตัวแกให้วุ่น ตระกูลเย่ก็ด้วย หึหึ ดูเหมือนว่าครั้งนี้ แกไม่รอดแน่!”
จงเฉียงพูดด้วยท่าทางที่ดูมีความสุขมาก
เขาชอบที่จะใช้อำนาจข่มขู่ต่อหน้าเย่เฟิง ดังนั้นเขาจึงใช้ทุกวิถีทางเพื่อที่จะแย่งหยูเฟย ให้ออกห่างเย่เฟิงเมื่อใดก็ตาม ที่เขาพบว่าเย่เฟิงโศกเศร้าหรือถูกกลั่นแกล้ง จงเฉียงจะรู้สึกพอใจมาก
เมื่อได้ยินคำพูดของจงเฉียง เย่เฟิงก็มองเขา ราวกับว่าเขากำลังดูมดแมลงอยู่
“แกพูดจบแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ไป!”
ในฐานะราชาปีศาจ เย่เฟิงไม่คุ้นเคยกับการที่ต้องเถียงอะไรกับพวกมดแมลง
ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับและตั้งใจจะจากไป
‘หืม…?’
จงเฉียงและหยูเฟยต่างก็ตกตะลึงกับคำตอบของเย่เฟิง
พวกเขาจำได้ว่าเย่เฟิงนั้นขี้อายเหมือนกระต่าย เขาไม่กล้าที่จะโต้แย้งแม้ว่าจะมีคนหยาบคายหรือชี้นิ้วมาที่หน้าของเขา
แต่ในตอนนี้ เย่เฟิงกลับไม่สนใจพวกเขาเลย!
เย่เฟิงไม่สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย!
เขาถือว่าจงเฉียงเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญ!
…
เมื่อจงเฉียงตระหนักว่าเขาถูกไอ้ลูกนอกสมรสคนนี้ละเลย เขาก็รู้สึกไม่พอใจในทันทีพร้อมทั้งสายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นดุร้าย จงเฉียงเข้าไปขวางเย่เฟิงและถามเขาอย่างหงุดหงิดว่า “โอ้ว? ไอ้เด็กเหลือขอ แกอดทนเก่งดีนี่! แกกล้ามากนะที่เมินฉัน”
จงเฉียงโกรธจัด!
แต่เย่เฟิงแค่มองดูจงเฉียงเหมือนมองคนโง่คนหนึ่ง เขายักไหล่เล็กน้อยและตอบว่า “ฉันไม่ได้เมินแก! ฉันแค่ … “
เย่เฟิงยังคงแสดงออกอย่างเหยียดยาม “ฉันแค่ไม่คุ้นกับการต้องมาได้ยินเสียงคนพ่นลมตดต่อหน้า!”
อะไรนะ?
คำตอบของเย่เฟิงทำให้ทุกคนในบริเวณใกล้เคียงตกใจรวมทั้งจงเฉียงและหยูเฟย
ไม่มีใครคิดว่าเย่เฟิงซึ่งมักจะขี้อายเหมือนกระต่าย จะกล้าพูดคำดูถูกเช่นนี้กับจงเฉียง!
“ไอ้สารเลว แก… แกกล้าที่จะต่อปากต่อคำกับฉันเหรอ?” จงเฉียงยังสงสัยว่าเขานั้นได้ยินผิดหรือเปล่า เขาแสดงสีหน้าตกใจและโกรธแค้นอย่างมาก
แม้แต่หยูเฟยก็มองเย่เฟิงอย่างดูถูกเหยียดหยาม
ก่อนหน้านี้ที่เธอเลือกเย่เฟิงเป็นแฟนของเธอ เพราะถึงแม้เขาเป็นลูกชายนอกสมรส แต่เขาก็ยังได้รับค่าใช้จ่ายแต่ละรายเดือนจากตระกูลเย่
ซึ่งค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิตเกือบทั้งหมดของเย่เฟิงนั้น ถูกใช้ไปอย่างฟุ่มเฟือยโดยหยูเฟย
จนกระทั่งเธอพบว่าจงเฉียงนั้นเป็นคนที่ร่ำรวยกว่า เธอลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเย่เฟิงและเลือกจงเฉียงเป็นแฟนคนใหม่ของเธอ
หลังจากได้ยินคำด่าของชายไร้ค่าต่อชายที่ใช่สำหรับเธอ หยูเฟยก็เกรี้ยวกราดในทันทีที่ เธอสบถไปที่เย่เฟิงพร้อมชี้หน้าของเขา “เย่เฟิง! แกคิดว่าแกเป็นใคร แกถึงกล้ามาด่าจงเฉียง? เอาอย่างนี้ ถ้าแกยอมรับความผิดของแกต่อหน้าจงเฉียง ฉันจะให้เขายกโทษให้กับแก สำหรับความสัมพันธ์ก่อนหน้าของเรา!”
‘ยกโทษให้ฉัน?’
เย่เฟิงหัวเราะหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ
“แกหัวเราะบ้าอะไร?”
…
การกระทำที่เย่อหยิ่งของเย่เฟิงกระตุ้นให้เกิดความแตกตื่นในหมู่ผู้ที่กำลังชมอยู่
พวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่า อยู่ ๆ ลูกชายนอกสมรสที่โด่งดังของเมืองเจียงซี จะกล้าสบถคำหยาบต่อจงเฉียงและหยูเฟย
ในอีกเสี้ยววินาที นักเรียนที่กำลังมองหาทุกคนก็รู้สึกหวาดเสียวเมื่อพวกเขาจับจ้องไปที่เย่เฟิงอย่างดูถูก พวกเขารู้สึกได้ว่า ชายคนนี้จะต้องพบกับปัญหาแน่นอน
“แก…” ใบหน้าของหยูเฟยบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ
เธอคาดไม่ถึงว่าชายผู้นี้ที่ ปฏิบัติตัวต่อเธอในฐานะเทพธิดามาก่อน จะกล้าหยาบคายใส่เธอด้วยวิธีนี้
ในไม่ช้าใบหน้าของหยูเฟยก็ซีดเซียว เธอชี้ไปที่เย่เฟิงแบบพูดไม่ออก
แต่จงเฉียงนั้นยังคงเย้ยหยันต่อ เขาพูดอย่างเหยียดหยามและดูถูก “หึหึ เย่เฟิง… ฉันรู้แล้ว! แกคงจะเกลียดฉันหลังจากที่แกสูญเสียหยูเฟย! ฉันรู้! แต่แกก็เป็นแค่ไอ้ลูกนอกสมรสที่ไม่มีค่าอะไร แกมันไม่เหมาะสมกับหยูเฟย!
เห็นได้ชัดว่าจงเฉียงพยายามทำให้เย่เฟิงเสื่อมเสีย
อย่างไรก็ตามคำพูดของเขาทำให้ เย่เฟิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“นี่ฉันต้องเกลียดแกเพราะสูญเสียหยูเฟย? ฮ่า ๆ เธอมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หลังจากนั้นเย่เฟิงก็เปิดเผยท่าทางที่ตลกขบขันขณะที่เขามองไปที่ร่างเพรียวของหยูเฟย
พลันกล่าวต่อว่า “จงเฉียง พูดจริง ๆ นะ แกนี่มีรสนิยมที่ดีจริง ๆ ขยะที่ฉันทิ้งไปแล้ว แต่แกพาเธอไปเป็นไข่มุกในสายตาของแก!”
อะไรนะ?
ทุกคนในบริเวณนั้นต่างก็ตกใจ
‘ขยะที่ฉันทิ้งไปแล้ว?’
เห็นได้ชัดว่าเย่เฟิงนั้นหมายถึงหยูเฟย
นอกจากนี้พวกเขาเห็น เย่เฟิงกำลังคำนวณอะไรบางอย่างด้วยการนับนิ้วของเขา
“ในช่วงสี่เดือนที่ผ่านมาเมื่อหยูเฟยอยู่กับฉัน เราหลับนอนกัน 88 คืน 3 ครั้งต่อหนึ่งคืน ฉันใช้เธอระบายอารมณ์ไปทั้งหมด 264 ครั้ง 10 ท่าในแต่ละครั้ง! รวมทั้งหมด 2640 ท่า!”
…
ทุกคนในบริเวณใกล้เคียงต่างตกตะลึง!
2,640 ท่า
…
ในขณะนี้นักเรียนเกือบทั้งหมดมองดูจงเฉียงด้วยท่าทางแปลก ๆ ใบหน้าสีแดงพวกเขาเกือบจะหัวเราะ
อย่างไรก็ตามใบหน้าของจงเฉียงกลับดูหม่นหมองยิ่งขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินคำว่า “88 คืน”, “264 ครั้ง” และ “2,640 ท่า” เป็นผลให้จงเฉียงแทบกระอักเลือดออกมา!
แต่ว่ามันยังไม่จบ!
“ในช่วง 4 เดือนที่ผ่านมาหยูเฟยใช้เงินของฉันทั้งหมด 18,000 หยวน ตีราคาก็ประมาณ 204.5 หยวนต่อคืน 68 หยวนต่อครั้ง! และ 6.8 หยวนสำหรับแต่ละท่า! โอ้พระเจ้า! มันถูกยิ่งกว่าเด็กหญิงในร้านทำผมที่อยู่แถว ๆ ป้ายรถเมล์ซะอีก!”
เย่เฟิงกล่าวพลางมองดูจงเฉียงด้วยรอยยิ้มที่ดูหมิ่นและเยาะเย้ย
“เฮ้ พี่ชายขอบคุณที่ซื้อของนี่ต่อจากฉัน! แต่มันอาจจะสกปรกไปสักหน่อย!”
อั่กก!
จงเฉียงกระอักเลือดออกมาในที่สุด
