‘ฉันสามารถเอาชนะแก ได้ในการเคลื่อนไหวแค่ 1 ครั้ง!’
เมื่อได้ยินเย่เฟิงตอบกลับแบบนั้นทั้งห้องก็เงียบ ก่อนที่คนในห้องจะเริ่มส่งเสียงพูดคุยกันอย่างโกลาหล
“โอ้พระเจ้า! เขาพูดว่าอะไรนะ ? เด็กเหลือขอคนนี้ แม่งโคตรอวดดี! เขาต้องตายแน่ ๆ !”
“เด็กมันยังไม่รู้จักคำว่ากลัว! เมื่อตอนที่ซางเปียวมีชื่อเสียงไปทั่วภาคใต้ของจีน ไอ้เด็กเหลือขอนี่ยังคงเล่นดินอยู่เลย!”
“ใช่เลย! มันตายแน่! เขาไม่ควรไปยั่วยุซางเปียวเลย!”
“…”
ในขณะนี้เหล่าเพลย์บอยทั้งหมดในห้องกำลังมองเย่เฟิงราวกับว่าเขานั้นเป็นแค่คนโง่อวดดี
‘นั่นคือชายที่โหดเหี้ยมในสังเวียน MMA ใต้ดินเขาฆ่าคนที่สู้ด้วยไปทั่ว 17 เมืองทั้งภาคใต้ของจีน!
แต่เย่เฟิงนั้นยังเด็กและตัวผอม เขาจะเอาชนะซางเปียวได้อย่างไรในการเคลื่อนไหวเพียงแค่ 1 ครั้ง ? นั่นมันเป็นไปไม่ได้’
ไม่เพียงแต่คนอื่น ๆ แม้กระทั่งชายวัยกลางคนที่อยู่ในมุมมืดของห้อง ก็ยกมุมปากขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้มจาง ๆ หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฟิง
“คนเขลานั้นไม่รู้จักกลัวอยู่เสมอ! ไม่มีทางที่เด็กเหลือขอนั่นจะสามารถทนการเคลื่อนไหวจากซางเปียวได้ถึง 3 ครั้ง!”
ชายวัยกลางคนเย้ยหยันและดูถูก
เขาจึงไม่สนใจจะดูการต่อสู้ เขายังคงดื่มเหล้าเข้ม ๆ อย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าผลของการต่อสู้ครั้งนี้ได้รับการกำหนดไว้แล้ว!
ซางเปียวระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ดี! เด็กดี! ไม่มีใครในสังเวียน MMA ใต้ดินทั้ง 17 เมืองทางภาคใต้ของจีนกล้าอวดดีเหมือนแกสักคน!”
ซางเปียวพูดในขณะที่เขามองเย่เฟิงด้วยท่าทางที่โหดร้าย “ถ้างั้นก็ไปตายซะ!”
หลังจากคำพูดไม่กี่คำของเขา ซางเปียวก็พุ่งไปราวกับจรวดเข้าใส่เย่เฟิงทันที!
ในขณะที่เขาอยู่กลางอากาศ ลูกเตะวงกว้างของเขาก็ได้เริ่มขึ้น!
“ตายไปซะ!”
ด้วยกระแสลมที่รุนแรง ลูกเตะนั้นดุเดือดและเต็มไปด้วยพละกำลัง!
เมื่อเห็นการเตะนั้น เพลย์บอยแต่ละคน ที่อยู่รอบ ๆ ก็กระโดดถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว
หากลูกเตะนั้นได้โดนร่างกายของพวกเขา อวัยวะภายในของพวกเขาคงจะแตกออกอย่างแน่นอน
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนั้นทำให้ทุกคนตกใจอย่างมาก!
เย่เฟิงยังคงยืนนิ่งราวกับว่าเขาไม่เห็นการจู่โจมของซางเปียว
…
เมื่อมองดูลูกเตะกำลังลอยไปในอากาศ ทุกคนที่ล้อมวงดูอยู่ก็จ้องมองด้วยร่างกายที่ไม่กล้าขยับหรือกระพริบตา
“ไอ้เด็กเหลือขอนั่นกลัวจนช็อคไปแล้วหรอ ทำไมเขาไม่หลบมันล่ะ”
“เขาต้องตาย! ต้องตายอย่างแน่นอน! ลูกเตะของซางเปียวสามารถหักกระดูกของเขาได้!”
“มันจบแล้วไอ้เด็กเหลือขอนี่ตายแน่แล้ว!”
เมื่อเห็นแบบนี้ เหล่าเพลย์บอยทุกคน ต่างส่ายหัวอย่างไม่พอใจ พวกเขาคิดว่าเย่เฟิงตกใจกลัวจนก้าวขาไม่ออกเมื่อเห็นการโจมตีที่น่าเกรงขามของซางเปียว!
ใบหน้าของฝางยิ่งดูซีดเซียวอย่างน่ากลัว เพราะเธอคิดว่าเย่เฟิงไม่เห็นลูกเตะที่กำลังพุ่งเข้ามา!
“เย่เฟิง…หลบ!”
ฝางยิ่งรีบร้องเตือนเย่เฟิงด้วยความวิตกกังวลอย่างมาก
ขณะที่นายน้อยเถิงและอาซานกำลังยิ้มอย่างมีความสุข!
“มันตายแน่! ฮ่า ฮ่า… ไอ้เด็กเหลือขอคนนี้ มันโง่จริง ๆ ซางเปียวสามารถฆ่ามันได้ด้วยการเตะของเขาเพียงแค่ครั้งเดียว!
เมื่อมองลูกเตะของซางเปียว ทั้งสองคนก็มีความสุขอย่างยิ่งราวกับว่าพวกเขาได้ยินเสียงกระดูกของเย่เฟิงแตกเรียบร้อยแล้ว
…
ในขณะที่ขาของ ซางเปียวกำลังพุ่งเข้าหาบริเวณไหล่ของ เย่เฟิง
แต่เมื่อขาของซางเปียวอยู่ห่างจากไหล่ของเขา 5 ซม. ในที่สุดเย่เฟิงก็ขยับตัว!
ด้วยเสียงคำรามของสายลม เย่เฟิงยื่นมือของเขาออกมาอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า
หลังจากนั้นเขาต่อยไปที่ขาของซางเปียว!
ปึก!
ทุกคนได้ยินเสียงแตกที่ดังชัดเจน
หลังจากถูกจู่โจมในชั่วพริบตา ซางเปียวก็ตกตะลึงอย่างมาก!
จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงแรงที่ท่วมท้นจากตรงเท้าของเขา กระดูกของเขาหักในเสี้ยววินาที จากนั้นเขาก็ลอยกระเด็นไปประมาณ 3-4 เมตรเหมือนว่าวที่สายถูกตัด!
หลังจากกระแทกเข้ากับโต๊ะและเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ในห้อง เขาล้มลงไปกองกับพื้น
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิต ขณะที่เสียงดูถูก เสียงเชียร์และเสียงโห่ร้องทั้งหมดหยุดลงราวกับเปิดสวิตช์ปิดเสียง!
ทุกคนมองดูซางเปียวที่กองอยู่บนพื้น
นายน้อยเถิงและอาซานอ้าปากค้างราวกับว่าพวกเขาเพิ่งเห็นผี
ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวรุงรังคนนั้น สะดุ้งขึ้นมาทันทีในขณะที่เขาจ้องมองที่ร่างกายของซางเปียวด้วยความสนใจอย่างล้ำลึก ตัวของเขานั้นสั่นเทาไปทั้งร่าง
“แรงจากลูกเตะ หมัดของเขายืมแรงจากลูกเตะของซางเปียว! เขาใช้แรงจากซางเปียว! เขา… ทำมันได้ยังไง ?”
ชายวัยกลางคนจ้องมองเย่เฟิงด้วยท่าทางเคร่งขรึม
มันเป็นครั้งแรกของเขาที่เฝ้าสังเกต เย่เฟิงอย่างจริงจัง
ก่อนหน้านี้ในสายตาของเขาเย่เฟิงเป็นเพียงแค่คนธรรมดาสามัญที่ไม่ได้มีท่าทางอันตรายเลยแม้แต่น้อย
ทว่าหลังจากการสังเกตเย่เฟิงอย่างระมัดระวัง เขาค้นพบว่าแต่ละก้าวของเย่เฟิงดูเหมือนว่าพวกเขามาจากจักรวาลและมีกำลังมหาศาลที่ไม่มีสิ้นสุด
นั่นทำให้ชายวัยกลางคนตกตะลึงอย่างมาก
‘ซางเปียว พ่ายแพ้!’
ไม่มีใครในที่นี้จะเชื่อสายตาของพวกเขาเอง!
ซางเปียว ชายที่ไม่มีใครเทียบได้จาก สังเวียน MMA ใต้ดิน ซึ่งครั้งหนึ่งเคยสังหารคนทั้ง 17 เมืองทั่วภาคใต้ของจีนนั้นพ่ายแพ้ต่อการเคลื่อนไหว 1 ครั้งของเย่เฟิง!
‘เป็น…เป็นไปไม่ได้!’
…
ในเสี้ยววินาทีทั้งห้องก็ส่งเสียงดังโกลาหล
เนื่องจากขาที่บิดจนผิดปกติของเขา แน่นอนว่ามันจะต้องหักเรียบร้อยแล้ว
ซางเปียวขบฟันแน่น ขณะที่เขาพยายามไม่เปล่งเสียงกรีดร้องออกมา แต่เหงื่อเม็ดใหญ่ ๆ กำลังไหลลงมาจากหน้าผากของเขาเหมือนกับน้ำตก
“เป็น…เป็นไปไม่ได้! เขาเอาชนะฉันได้ยังไง”
ซางเปียวพูดพึมพำด้วยสีหน้าหวาดกลัว ขณะที่ดวงตาของเขาเปลี่ยนสีเป็นเลือด
เหล่าเพลย์บอยต่างตะโกนด้วยความโกรธ พวกเขาขยี้ตาอย่างต่อเนื่องราวกับว่าพวกเขาสงสัยในสิ่งที่เห็น
แม้แต่ฝางยิ่งก็เอามือขึ้นมาปิดปาก ขณะที่มองดูเย่เฟิงอย่างไม่น่าเชื่อ
“ผมเอารากสวรรค์อำพันนี้ไปแล้วนะ!”
ในขณะที่คนอื่นจ้องมองเขาด้วยความสับสน เย่เฟิงก็ไปหยิบรากสวรรค์อำพันด้วยรอยยิ้ม
เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยราวกับว่าเขาเพิ่งตบแมลงวัน “ก็บอกแล้ว ว่าผมไม่สนใจไม่ใช่ไม่กล้า!”
‘แม่งเอ้ย!’
หลังจากได้ยินคำพูดของเขาทุกคนในห้องก็พูดไม่ออก
‘หลังจากจัดการเขาจนลอยกระเด็นไปด้วยหมัดเดียวแล้ว ไอ้งั่งนั่นกลับบอกว่าเขาไม่ได้สนใจเหรอ ?’
‘นี่…นี่มันแม่งโคตรทะนงตัวเลย’
ยิ่งกว่านั้นพวกเขามองเย่เฟิงที่เดินไปทางฝางยิ่งในขณะที่เขายักไหล่อย่างไม่ตั้งใจแล้วพูดว่า “ผมบอกคุณแล้ว ว่าผมจะปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ ผมไม่ได้โกหกคุณนะ!”
เย่เฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา นายน้อยเถิงและซางเปียวเกือบจะกระอักเลือดออกมา!
‘เขาจะปฏิบัติต่อซางเปียวด้วยความเคารพ?’
‘เคารพบ้าบออะไร แกหักขาของเขาไปแล้ว แล้วแกจะเรียกแบบนี้ว่าปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ ?’
ฝางยิ่งมองเย่เฟิงอย่างหมดคำจะพูด ในสายตาของเธอเขาสามารถทำให้เธอประหลาดใจมากขึ้นทุกครั้งที่พวกเขาเจอกัน
