เพียะ!
เสียงตบนั้นดังมาก!
หมอหวู่เกือบจะล้มลงไปในทันที ขณะที่ฟันจำนวนครึ่งหนึ่งในปากร่วงออกมา
เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งใบหน้าของเขา ตัวเขานั้นแข็งทื่อ!
“แก…แกกล้าตบฉันอย่างงั้นเหรอ ?”
หมอหวู่แทบไม่อยากจะเชื่อ ในฐานะแพทย์ที่รักษาผู้ป่วยในโรงพยาบาล คนธรรมดาทั่วไปมักปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพอย่างสูง
แต่ไอ้เด็กเหลือขอนี่กลับตบเขา!
“ตบแกอ่ะเหรอ ? ไม่ ไม่ แกเข้าใจฉันผิดแล้ว!”
เย่เฟิงโบกมือของเขาด้วยท่าทางดื้อดึงมาก “ฉันแค่ต้องการทดสอบว่าหน้าแกมันด้านมากแค่ไหน!”
จากนั้นจู่ ๆ หน้าของหมอหวู่ก็โดนตบอีกครั้ง!
เพียะ!
แก้มขวาของหมอหวู่ถูกตบในครั้งนี้!
เย่เฟิงยังคงตบหน้าหมอหวู่ครั้งแล้วครั้งเล่า
เพียะ! เพียะ! เพียะ!
หมอหวู่ต้องเจ็บปวดในทุก ๆ ครั้งกับเสียงที่ดังรุนแรงนั้นเกิดขึ้น
ในพริบตาเดียว ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงและบวมฉึ่งเหมือนหัวหมูที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด
หลังจากนั้นเย่เฟิงก็ทำท่าปัดทำความสะอาดมือของเขา ขณะที่ยักไหล่ และพูดอย่างใจเย็นว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจผิด แกไม่ได้หน้าด้าน! แต่แกหน้าด้านมาก ๆ!”
‘แม่ง!’
หมอหวู่รู้สึกโมโหมาก
เขาไม่นึกว่าไอ้เวรนี่จะกล้าตบหน้าเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกและยังด่าเขาอีกด้วย
“ไอ้… สารเลว! รอก่อนนะ! แกลงมือทำร้ายบุคลากรทางการแพทย์! ฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยมาลากแกไป! แล้วฉันจะฟ้องร้องแก!”
หมอหวู่ตะโกนขณะที่เขามองดูเย่เฟิงด้วยแววตาเกลียดชังและอามาตแค้น
เขารีบวิ่งออกไปหน้าประตูแล้วตะโกนเสียงดัง “รปภ.! รปภ.! เร็วเข้า! มีคนกำลังสร้างปัญหาที่นี่!”
เสียงของหมอหวู่ดังก้องไปตามทางเดิน
ด้วยเสียงเดินของรองเท้าที่ดังก้อง กลุ่มเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยรีบเข้ามาในห้องทันที
เมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนเลือดของหมอหวู่ เจ้าหน้าที่แต่ละคนก็ตกตะลึงในทันที พวกเขาละล่ำละลักถามว่า “ หมอ…หวู่ เกิดอะไรขึ้น”
“รีบ! จับไอ้สารเลวนี่ที มันบุกเข้ามาในห้องทำงานของฉันและทำร้ายฉัน! จับมันแล้วส่งไปที่สถานีตำรวจ!” หมอหวู่คำรามขณะที่เขาจ้องมองเย่เฟิงด้วยความโกรธและเกลียดชัง
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา รปภ.ทั้งหมดพุ่งไปยังเย่เฟิงอย่างไม่รอช้า
รปภ. แต่ละคนนั้นแข็งแกร่ง และมีใบหน้าที่โหดเหี้ยม เมื่อเห็นการพุ่งเข้ามาแบบนั้น ใบหน้าที่สวยงามของอันซีก็เปลี่ยนเป็นซีดในทันที!
ขณะที่เธอพยายามขัดขวางพวกเขาเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น!
“หยุด!”
น้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความเด็ดขาดในคำสั่ง ซึ่งทำให้เหล่ารปภ. ตัวแข็งค้างไปในทันที
จากนั้นทุกคนก็เห็นหมอที่สวยงามในชุดกาวน์สีขาวเดินเข้ามาในห้อง
เมื่อพวกเขาเห็นเธอ หมอหวู่และรปภ.ทั้งหมดก็รีบทำทักทายเธอด้วยความเคารพอย่างสูงและเรียกเธอว่า “ผู้อำนวยการ!”
แพทย์ที่สวยงามคนนั้นเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแห่งนี้!
เมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนเลือดของหมอหวู่ ผู้อำนวยการแสนสวยก็ขมวดคิ้วในทันที พลางถามว่า “หมอหวู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณ”
หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ หมอหวู่ก็รีบตอบไปว่า “ผู้อำนวยการ ไอ้เด็กเหลือขอนี่ เข้ามาในห้องทำงานของผม แล้วทำร้ายร่างกายผม! เขาเป็นคนที่ขัดขวางการรักษา! ผมเลยบอกให้ รปภ. เข้าจับกุมเขาแล้วส่งไปที่สถานีตำรวจ!”
‘คนที่ขัดขวางการรักษา ?’
หลังจากได้ยินคำพูดของเขาใบหน้าของผู้อำนวยการก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ขณะเธอมองไปรอบ ๆ บริเวณเธอพลางเห็นเย่เฟิง เธอตกตะลึงในทันที
ตอนนั้นอันซีก็เริ่มต้นอธิบาย ด้วยความวิตกกังวลอย่างมาก “ผู้อำนวยการคะ คุณกำลังเข้าใจผิด! เราไม่ได้เป็นผู้ขัดขวางการรักษา หมอหวู่ใช้ชีวิตพ่อแม่ของฉันเพื่อข่มขู่ฉัน ดังนั้นเย่เฟิงเลยทำร้ายเขา!”
อันซีจ้องไปที่หมอหวู่ด้วยความเกรี้ยวกราด พลางกล่าวต่ออีกว่า “พ่อแม่ของฉันถูกยุงปีศาจกัด แต่หมอหวู่ กลับเลื่อนการรักษาออกไป!”
หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ใบหน้าของหมอหวู่ก็ซีดเซียว เขารีบตวาดเธอทันที “ไร้สาระ! ยาแก้พิษถูกนำมาจากบุคคลลึกลับ สำหรับท่านผู้อำนวยการ มันเป็นของล้ำค่า! พ่อแม่ของเธอจะไม่ถูกรักษาอีกต่อไป เราไม่สามารถเสียยาแก้พิษไปได้มากกว่านี้!”
หมอหวู่เริ่มประจบผู้อำนวยการในทันที
ทว่าหลังจากได้ยินคำพูดของเขาแล้วดวงตาของเย่เฟิงก็เป็นประกายเย็นชาเมื่อเขาพูดว่า “ล้ำค่า”
“อะไรล้ำค่ามากกว่ากันระหว่าง ยาแก้พิษกับชีวิตมนุษย์ ? ในฐานะแพทย์แกไม่มีจริยธรรมทางการแพทย์เลย! ฉินเสวีย คุณจะไม่ให้คำตอบที่เหมาะสมกับผมสักหน่อยเหรอ ?”
‘อะไรนะ!’
หลังจากได้ยินเย่เฟิงเรียกชื่อผู้อำนวยการแล้วหมอหวู่ก็ดีดตัวขึ้นในทันทีขณะที่เขาด่าไปที่เย่เฟิง “ไอ้สารเลว แกกล้าเรียกท่านผู้อำนวยการด้วยชื่อของเธออย่างงั้นเหรอ ! ไม่ให้คำตอบที่เหมาะสมกับแกเหรอ ? คำตอบบ้าบออะไรกัน ? แกเป็นผู้ที่พยายามขัดขวางการรักษา แค่รอจนกว่าเราจะส่งแกเข้าไปนอนในคุก!”
หมอหวู่มองเย่เฟิงราวกับว่าเขานั้นเป็นแค่คนโง่คนหนึ่ง
เขาไม่นึกว่าไอ้เหลือขอคนนี้จะเรียกผู้อำนวยการด้วยชื่อของเธอและขอคำตอบที่สมเหตุสมผล เขารู้ว่าผู้อำนวยการจะต้องโกรธอย่างแน่นอน
หมอหวู่หันกลับมาแล้วตะโกนใส่รปภ. ทันที “พวกแกจ้องมองอะไรกันอยู่ รีบไปจับเขาสักทีสิ!”
หลังจากได้ยินคำพูดของเขาแล้วเหล่า รปภ. ก็เริ่มจะเข้าหาเย่เฟิงอีกครั้ง!
แต่จากนั้นเสียงที่ดังและชัดเจน ทำให้ทุกคนในห้องนั้นตกตะลึงไปในทันที
โดยเฉพาะหมอหวู่ ที่กำลังยกมือขึ้นกุมใบหน้าของเขา พลางมองไปที่ผู้อำนวยการแสนสวยด้วยความประหลาดใจอย่างมาก ขณะเอ่ยถามว่า “ผู้อำนวยการฉิน ทำไม…ทำไมคุณถึงตบผม”
“ทำไมเหรอ ?”
ฉินเสวียโมโหจนแทบคลั่ง ขณะที่เธอตะโกนใส่หน้าเขา “นายรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร ?”
‘เขา ?’
หมอหวู่และ รปภ. ต่างตกใจ พวกเขาต่างมองไปที่เย่เฟิงด้วยความสับสน
“เขาเป็นคนลึกลับที่ให้ยาแก้พิษกับฉัน!”
ตึง!
หมอหวู่ล้มลงไปกับพื้น
เขาอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกโพลง จ้องไปที่เย่เฟิงด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ ขณะพูดจาไม่ได้ศัพท์ว่า “เขา… เขาเป็นคนลึกลับ ที่สร้างยาแก้พิษ เป็น… เป็นไปไม่ได้!”
หมอหวู่เผยสีหน้าที่เหลือเชื่อ
ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้นแม้กระทั่งอันซีก็ตกใจ
เธอมองเย่เฟิงด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง เธอไม่คิดเลยว่ายาแก้พิษซึ่งจะสามารถช่วยชีวิตพ่อแม่ของเธอนั้นถูกสร้างขึ้นโดยเย่เฟิง!
‘เป็น…เป็นไปไม่ได้!’
หลังจากนั้นฉินเสวียก็เดินไปหาเย่เฟิงด้วยท่าทางที่อับอายขณะที่เธอโค้งคำนับให้กับเขาแล้วพูดว่า “เย่เฟิงเนื่องจากการจัดการที่ไม่ดีของฉัน ฉันไม่สามารถทำตามเจตจำนงค์ของยาแก้พิษของคุณได้!”
‘เธอโค้งคำนับเด็กชายและกล่าวขอโทษเขา!’
หมอหวู่รู้สึกตกใจอย่างยิ่งจนเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง
‘แม่ง! ผู้อำนวยการฉินกล่าวขอโทษไอ้เด็กเหลือขอคนนั้น’
‘ไม่น่าเชื่อ!’
‘ฉินเสวียเป็นแพทย์ในสาขาวิทยาศาสตร์การแพทย์ที่สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เนื่องจากสถานการณ์บางอย่างเธอก็มาเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลนี้ แต่อย่างไรก็ตามเธอยังคงถือตัวอยู่เสมอ’
‘เธอจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับพวกผู้มีอิทธิพลของเมืองเจียงซีแม้แต่น้อย’
‘แต่เธอ กลับกล่าวคำขอโทษต่อเย่เฟิง หากพนักงานคนอื่น ๆ ในโรงพยาบาลรู้เข้า ตาของพวกเขาจะโผล่ออกมาจากเบ้า !’
ทว่าเย่เฟิงเพิกเฉยต่อคำขอโทษของฉินเสวีย ในขณะที่เขาชี้ไปที่หมอหวู่ และพูดกับฉินเสวียด้วยใบหน้าเคร่งขรึมอย่างมาก “ยาแก้พิษของผมถูกใช้สำหรับการช่วยชีวิตผู้คน แต่เขาใช้มันเพื่อฆ่าคน! ถ้าผมไม่มาที่นี่ พ่อแม่ของอันซีก็คงจะตาย! คุณจะไม่มีคำตอบที่สมเหตุสมผลให้กับผมหน่อยหรือ ?”
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ใบหน้าของฉินเสวียพลันซีดลงอย่างรวดเร็ว
เธอไม่เคยจินตนาการเลยว่าหมอหวู่นั้นจะทำเรื่องสกปรกเช่นนี้!
ฉินเสวียบอกกับหมอหวู่ด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและชัดเจน “หมอหวู่ นายถูกไล่ออก!”
‘อะไรนะ!’
หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ หมอหวู่ก็ตัวแข็งเป็นหินไปทันที
