“อ๊าก!”
เย่หยุนซานคร่ำครวญขณะที่เขายกมือข้างที่เหลือกดแผลเอาไว้อย่างแรง ตัวของเขาสั่นด้วยความเจ็บปวด
เลือดสีแดงสดยังคงไหลออกมาจากบาดแผลที่ถูกเย่หลงฟันแขนจนขาด บาดแผลนี้ดูน่าสยดสยองและมันก็เจ็บปวดอย่างมาก
เย่หยุนซานไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าลูกชายที่เขารักมากที่สุด จะบ้าคลั่งและไร้มนุษยธรรมแบบนี้
เมื่อเห็นแบบนี้ เหล่าสมาชิกคนอื่น ๆ ทั้งหมดของตระกูลเย่ ก็แทบคลั่ง พวกเขากัดฟันแน่นและรู้สึกอยากจะฉีกเย่หลงออกเป็นชิ้น ๆ !
“เย่หยุนซาน แกจะยอมเซ็นชื่อหรือไม่ ?”
เย่หลงถาม ขณะดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีเลือด เขานั้นเป็นบ้าไปแล้ว ใครก็ตามที่ขัดขวางหรือห้ามปรามเขา ไม่ให้กลายเป็นลูกเขยของ ซือกงทัวจะต้องตาย แม้แต่พ่อของเขาเองก็ด้วย!
เย่หยุนซานจ้องมองเย่หลงด้วยความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง ขณะที่เขาตอบว่า “ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ ไอ้ลูกสารเลว!”
“ฉันจะยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดของฉันให้เย่เฟิง! ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลเย่ จะเป็นของเย่เฟิงเท่านั้น!”
หลังจากได้ยินคำพูดของเขาแล้วเย่หลงก็เริ่มเกรี้ยวกราด!
ฮึก!
เขาตัดศีรษะของคนในตระกูลเย่ ที่อยู่ข้าง ๆ เย่หยุนซานทันที เลือดสาดกระเซ็นไปทุกทิศทาง!
“เย่กัว!”
เมื่อดูฉากนองเลือดที่เกิดตรงหน้า บรรดาสมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลเย่ต่างก็ร้องไห้คร่ำครวญ
แต่ละคนจ้องไปที่เย่หลง ขณะที่พวกเขาค่อย ๆ เริ่มที่จะประสาทเสียและวิตกมากขึ้นเรื่อย ๆ !
อย่างไรก็ตาม เย่หลงไม่ได้สนใจเหล่าสมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูลเย่ เขากลับจ้องมองไปที่ปู่ของเขาและพูดอย่างไร้ความปราณีว่า “หึหึ…ถ้าหากแกปฏิเสธฉัน ฉันก็จะฆ่าคน ๆ หนึ่ง หากแกปฏิเสธฉัน 10 ครั้ง ฉันก็จะฆ่าคน 10 คน! ฉันจะฆ่าต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะมีคนยอมเซ็นมัน!”
เย่หลงพูดราวกับเป็นปีศาจ หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ทุกคนในตระกูลเย่นั้นต่างไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากฝืนบีบมือกัดปากเอาไว้เพราะความหวาดกลัว
จากนั้นเย่หลงก็เอามีดของเขา ไปจ่อไว้ที่คอของคนในตระกูลอีกคนหนึ่ง
เย่เซิง!
เขาเป็นแค่เด็กอายุ 10 ขวบ
แม้จะไร้เดียงสา แต่เขานั้นก็ยังดูมั่นคงอย่างมาก “เย่หลง ลงมือเลยสิ!”
หลังจากพูดแล้วเย่เซิง ก็มองไปทางเย่ฟางเฉิง และคนอื่น ๆ ด้วยท่าทางที่ดูบ้าคลั่ง “คุณปู่และคุณลุง จะไม่มีวันเห็นด้วยกับไอ้ชั่วอย่างแก! ฉันเกิดในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเย่ และจะตายในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเย่! ตราบใดที่เฟิงยังมีชีวิตอยู่ ตระกูลเย่ก็จะยังอยู่!”
หลังจากพูดแล้วเย่เซิงก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในขณะที่เขาพูดว่า “เฟิง ฉันอยากขอโทษกับนาย ที่ฉันเคยล้อเลียนนาย และด่าว่านาย! ฉันต้องขอโทษนายด้วยจริง ๆ ! นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ!”
ฮึก!
ด้วยแสงที่ประกายจากมีดสปาร์ตาที่บั่นลงมา เลือดของเขาก็พุ่งออกมาจากรอยเชือดที่คอจำนวนมาก!
เย่เซิงตายในทันที!
ทว่ามันก็เป็นแค่เพียงจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่!
หลังจากนั้นเย่หลงวางมีดสปาร์ตาของเขาจ่อไว้ที่คอของ สมาชิกในตระกูลคนอื่น ๆ ต่อ!
“เย่เฟิง ฉันเย่เทียน ที่เคยทำให้นายขายหน้าและด่าว่านาย! ฉันขอโทษนะสำหรับเรื่องพวกนั้น! นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ!”
พัฟ!
“เย่เฟิง ฉันเย่หยุน เคยด่าว่าและแกล้งนาย! ฉันขอโทษด้วยนะ! มีชีวิตอยู่ต่อไปนะ!”
“เย่เฟิง! ฉันเย่ถง ที่เคยล้อเลียนนาย! ฉันขอโทษนะ! มีชีวิตอยู่ต่อไปนะ!”
…
ในขณะที่เหล่าสมาชิกตระกูลเย่ ค่อย ๆ ทยอยเสียชีวิตไปเรื่อย ๆ คำพูดของพวกเขา “เย่เฟิง ฉันขอโทษ! มีชีวิตอยู่ต่อไปนะ” ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งลานกว้างในคฤหาสน์!
ช่างเป็นเหตุการณ์ที่น่าสังเวชใจอย่างมาก!
สมาชิกทั้งหมดในตระกูลเย่ ได้ตัดสินใจที่จะยอมตายแล้ว!
ใบหน้าของทุกคนปราศจากความหวาดกลัว และนัยน์ตาที่แดงก่ำของพวกเขาทุกคนต่างแสดงความเกลียดชังออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด!
เย่เฟิง มีชีวิตอยู่ต่อไปนะ – นี่คือความคาดหวังครั้งสุดท้ายจากสมาชิกตระกูลแต่ละคนก่อนที่จะตาย!
พวกเขาหวังว่าเย่เฟิงจะมีชีวิตอยู่เพื่อพวกเขาและเพื่อตระกูลเย่!
ในเวลาไม่ถึง 5 นาที เหล่าสมาชิกตระกูลเย่กว่า 10 คน กลายเป็นศพนอนกองอยู่ตรงลานหญ้า กลิ่นเลือดคาวคลุ้งไปทั่ว
เย่หลงนั้นเสียสติไปแล้ว!
เขาแทบไม่อยากจะเชื่อในการตัดสินใจของพวกสมาชิกในตระกูล!
ทุกคนต่างเคยดูถูก เหยียดหยามเย่เฟิงมาก่อน แต่ตอนนี้พวกเขาทุกคน กลับหวังที่จะส่งมอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลเย่ให้กับเย่เฟิง และปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่รอด แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของพวกเขาก็ตาม!
นี่มันช่างเหลือเชื่อ!
“ดี ดี ดีมาก!”
เย่หลงเผยสีหน้าที่โหดร้ายทารุณอย่างมาก ขณะที่เขาพูดขึ้นว่า “เพราะปู่เอง ที่เป็นคนดื้อรั้น อย่าโทษผมเลยนะ สำหรับความตายของปู่!”
เย่หลงขยับเดินไปข้างหน้า 2-3 ก้าว ขณะที่เขาคว้า เย่ฟ่างเฉิง และดึงเขาออกจากเหล่าสมาชิก และผลักเขาให้ล้มลงต่อหน้าเหล่าสมาชิกตระกูล
…
ทันทีที่แสงสะท้อนเข้ากับคมของมีดสปาร์ตา เย่หลงก็จ่อมีดที่อยู่ในมือของเขาไปที่บนคอของเย่ฟ่างเฉิง!
เมื่อมองดูสิ่งที่เกิดขึ้น คนในตระกูลทั้งหมดของตระกูลเย่ก็ตัวสั่นด้วยความกลัว!
“ท่านพ่อ!”
“คุณปู่”
“ท่านหัวหน้าตระกูล!”
เหล่าสมาชิกในตระกูลเย่ทั้งหมดต่างตกใจระคนหวาดผวา
พวกเขาทุกคนนั้นสามารถยอมตายได้ แต่พวกเขาไม่ต้องการให้เย่ฟ่างเฉิงตายเช่นเดียวกันกับพวกเขา เพราะเย่ฟ่างเฉิงนั้นเป็นเหมือนศูนย์รวมจิตใจของคนในตระกูลทั้งหมดของตระกูลเย่!
หากเขาตายไปแล้ว ตระกูลเย่ก็คงจะต้องจบสิ้นลงอย่างแน่นอน!
ใบหน้าของแต่ละคนในตระกูลเย่ซีดเผือด!
แต่เย่หลงกลับมองไปที่ปู่ของเขาด้วยท่าทางที่โหดร้ายขณะที่พูดออกไปช้า ๆ ว่า “ปู่ครับ ปู่ต้องการเซ็นชื่อหรือเปล่า ?”
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา เย่ฟ่างเฉิงเปิดเผยรอยยิ้มอันขมขื่น
เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าราวกับว่าเขาจะมองเห็นเย่เฟิงจากที่ไกล ๆ ใบหน้าที่เหี่ยวย่นของเขาแสดงถึงความปรารถนาและความอัปยศอดสูอย่างมากของเขา
“เย่เฟิง ปู่ขอโทษนะ! ถ้าหากปู่ไม่ให้ได้ความสำคัญกับชื่อเสียงมากนัก เจ้าก็คงจะไม่ต้องออกไปอาศัยอยู่ข้างนอกและถูกรังแกจากคนอื่น ๆ !”
เย่ฟ่างเฉิงระเบิดน้ำตาออกมา!
สิ่งที่น่าเสียใจที่สุดในชีวิตของเขา ก็คือการที่เขาไม่ได้ยอมรับเย่เฟิงอย่างเป็นทางการในฐานะสมาชิกของตระกูลเย่!
เพราะความผิดพลาดนั้น ทั้งตระกูลจึงถูกทำลายลงแบบนี้!
“ปู่ผิดเอง! ปู่หวังว่าเจ้าจะรักษาชีวิตไว้ให้ดี และหากเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ตระกูลเย่ก็จะคงอยู่ตลอดไป!”
หลังจากพูดแล้ว เย่ฟ่างเฉิงจับจ้องไปที่เย่หลง ด้วยสายตาที่เย็นชา ซึ่งมันทิ่มแทงจนกระดูกและให้ความรู้สึกเด็ดเดี่ยว เขาพูดว่า “เอาเลย ฆ่าฉันซะ!”
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา สมาชิกแต่ละคนในตระกูลเย่ก็หลั่งน้ำตาออกมา
พวกเขารู้ว่าหัวหน้าตระกูลกำลังจะตาย!
ตระกูลเย่คงจะต้องถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์!
“ดี! ไอ้แก่! ตอนนี้แกคงจะคิดถึงเย่เฟิงมันมากนักสินะ ฉันจะปฏิบัติต่อเย่เฟิงอย่างดีหลังจากที่ฆ่าพวกแกทุกคนไปแล้ว!”
เย่หลงกัดฟันของเขาแน่น ขณะที่ความอิจฉาในดวงตาของเขาฉายชัดออกมาอย่างชัดเจน “ฉันจะลอกหนังของมัน ดึงเส้นเอ็นกับกล้ามเนื้อของมันออกมา สับกระดูกให้เป็นชิ้น ๆ แล้วก็ควักหัวใจของมันออกมาโยนทิ้ง!”
เมื่อเย่หลงพูดจบ ดวงตาของเขาก็ทอประกายความเกลียดชังออกมาอย่างปิดไม่มิด
“ดังนั้น ไอ้แก่ แกก็ลงไปรอมันในนรกซะ!”
เย่หลงยกแขนของเขาขึ้น แสงสะท้อนของมีดสปาร์ตาในมือของเขาตกกระทบลงไปบนคอของเย่ฟ่างเฉิง!
เย่ฟ่างเฉิงก้มหน้าของเขาลงและรอความตาย ในความคิดของเขานั้นเต็มไปด้วยเรื่องของเย่เฟิง
เย่เฟิงนั้นเป็นหลานชายที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของเขา!
ในเวลานั้นน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกจากดวงตาสีขุ่นของเขาอย่างช้า ๆ
“แล้วเจอกันนะ เย่เฟิง!”
หลังจากพูดแล้ว เย่ฟ่างเฉิงก็หลับตาและรอความตายอย่างเงียบ ๆ !
“ไปลงนรกซะ!”
เย่หลงฟันมีดในมือของเขาลงไปด้วยความแรงและรวดเร็ว!
…
แสงสะท้อนของมีดกำลังเคลื่อนที่ลงไปที่คอของเย่ฟ่างเฉิง!
ทว่าตอนนั้นเอง ก็มีอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น!
เมื่อใบมีดอยู่ห่างจากคอของเย่ฟ่างเฉิงเพียงแค่ 1 เซนติเมตร แสงสีดำก็พุ่งเข้ามาทางเย่หลงอย่างรุนแรงราวกับสายฟ้าฟาด!
ฉึบ!
ด้วยเสียงเสียดสีของอากาศและหยดเลือดที่กระจายไปทั่ว!
เย่หลงรู้สึกว่าแขนของเขาสูญเสียการควบคุมไป แล้วเขาก็พบว่าแขนของเขานั้นถูกตัดออก
ทั้งแขนลอยกระเด็นไปพร้อมกับมีดสปาร์ตาที่ยังคงถือค้างอยู่ เลือดทะลักออกมาจากบาดแผล
“อ๊าก!”
เย่หลง ตัวสั่นอย่างหนัก ขณะที่เขากรีดร้องออกมาในทันที
เขาไม่คิดว่าการโจมตีเย่ฟ่างเฉิงของเขาจะพลาด และเขาก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับแขนของเขากันแน่!
‘เป็น…เป็นไปไม่ได้!’
เย่หลงรีบจับจ้องไปที่ประตูของคฤหาสน์ตระกูลเย่ ด้วยความเกลียดชังและความหวาดกลัวอย่างมาก “ใคร ใครแม่งอยู่ตรงนั้นวะ ?”
เหล่าสมาชิกของตระกูลซือกงก็มองไปที่ประตูในเวลาเดียวกัน!
พวกเขาเห็นคนเดินเข้ามาจากความมืดข้างนอกอย่างช้า ๆ ด้วยเสียงฝีเท้าที่ดังชัดเจน
เมื่อเห็นเขา ใบหน้าของเย่หลงก็เปลี่ยนไปในทันที ขณะเขาพูดออกมาว่า “เย่เฟิง!”
หลังจากหายตกตะลึง เย่หลงก็ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ ขณะที่เขาตะโกนออกไปว่า “หึหึ… ไอ้ขยะ ไอ้ลูกชายนอกสมรส! ฉันกำลังจะตามหาแกอยู่พอดี แต่แกกลับมาที่นี่ซะเอง!”
เสียงของเย่หลงฟังดูตื่นเต้นมาก
ทว่าคำพูดต่อไปของเย่เฟิงนั้น ก็ทำให้เย่หลงตัวเย็นแข็งทื่อราวกับว่าเขายืนอยู่ที่ขั้วโลกเหนือ
“แกตัดแขนพ่อของแกทิ้ง ตั้งใจที่จะฆ่าปู่ของแกเอง และฆ่าเหล่าสมาชิกในตระกูลของแก! ดีมาก! ช่างเป็นไอ้สารเลวอกตัญญูโดยสันดาน!”
เย่เฟิงพูด ขณะที่มองตรงไปในดวงตาของเย่หลง ด้วยรอยยิ้มกระหายเลือด “แกกำลังอยากเจอฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ ? ฉันมาหาแล้วนี่ไง!”
“ฉันมาหาแกแล้ว… และฉันก็มาที่นี่เพื่อจะลอกหนังของแก ดึงเส้นเอ็นกับกล้ามเนื้อของแกออกมา สับกระดูกให้เป็นชิ้น ๆ แล้วก็ควักหัวใจของแกออกมาโยนทิ้ง!”
