‘เย่เฟิง!’
‘เขากลับมาแล้ว!’
บรรดาใบหน้าของสมาชิกตระกูลเย่ตกตะลึงอย่างมากเมื่อเห็นเย่เฟิง
“ไม่นะ! เย่เฟิงรีบวิ่งหนีไป!”
“เย่เฟิง นายมาที่นี่ทำไม นายกลับมาทำไม!”
“ไม่! เย่เฟิง นายคือความหวังสุดท้ายของตระกูลเย่ รีบออกจากที่นี่ซะ! ได้โปรด! หนีไปซะ!”
พวกสมาชิกในตระกูลทั้งหมดต่างร้องตะโกนบอกกับเย่เฟิง!
พวกเขานั้นไม่กลัวความตาย ถ้าหากเย่เฟิงนั้นจะมีชีวิตรอดต่อไป!
แต่พวกเขาหวาดกลัวที่เย่เฟิงจะต้องมามีชะตากรรมเดียวกับพวกเขาเช่นกัน!
เมื่อพวกเขาตระหนักว่าทั้งตระกูลเย่กำลังจะต้องถูกทำลาย พวกเขาทุกคนก็ดูสิ้นหวังลงอย่างมาก
ขณะที่เย่เฟิงมองดูสมาชิกตระกูลเย่และเหล่าซากศพที่กองอยู่บนพื้นดิน เขาก็เดินมาหยุดยืนข้างหน้าแล้วพูดด้วยเสียงอันดังว่า “เหล่าสมาชิกตระกูลของฉัน!”
ขณะที่เย่เฟิงพูด คนในตระกูลเย่ทั้งหมดก็เงียบเสียงลงภายในเสี้ยววินาที
…
พวกเขาทั้งหมดจับจ้องไปที่เย่เฟิง
เมื่อจ้องมองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของพวกเขา ใบหน้าของเย่เฟิงก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและเยือกเย็นขณะที่เขาพูดต่อว่า “ก่อนหน้านี้ พวกนายเคยทำให้ฉันอับอาย นั้นเป็นเหตุผลที่ฉันทอดทิ้งพวกนายไป! แต่เมื่อพวกนายพร้อมที่จะตายอย่างลูกผู้ชาย พวกนายก็มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นสมาชิกในตระกูลของฉัน!”
“ตระกูลเย่นั้นจะยอมต่อสู้จนตัวตาย ดีกว่าที่จะมีชีวิตอยู่อย่างน่าสมเพชแบบนี้!”
หลังจากพูดแล้วเย่เฟิงก็มองไปที่ เย่หลงและคนอื่น ๆ ของตระกูลซือกง ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยพลังฉีที่ดุร้ายของเขาแล้วพูดว่า “เมื่อพวกแกทำให้ตระกูลของฉันต้องหลั่งเลือด พวกแกจะต้องตาย! และเมื่อพวกแกกล้าฆ่าคนในตระกูลของฉัน พวกแกก็จะถูกฆ่าตายเช่นกัน!”
“พวกแกทุกคนสมควรต้องตาย!”
…
คำพูดของเย่เฟิงนั้นทำให้หัวใจเหล่าสมาชิกของตระกูลเย่ทุกคนที่เหลืออยู่นั้นลุกโชน นั่นทำให้แต่ละคนในตระกูลเย่นั้นกลับมามีไฟแห่งความหวังขึ้นอีกครั้ง
เลือดในกายของพวกเขาแต่ละคนต่างเร่าร้อนขึ้นมา!
“เย่เฟิง!”
“เย่เฟิง!”
“เย่เฟิง!”
สมาชิกทุกคนในตระกูลเย่ต่างร้องตะโกนเรียกชื่อเย่เฟิงอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าของพวกเขาเป็นสีแดงและเร่าร้อนและ ในตอนนั้นเย่เฟิงได้กลายเป็นไอดอลและเป็นความหวังของพวกเขา!
แม้ว่าพวกเขาจะต้องตายพวกเขาจะไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อความหวังของพวกเขา!
ไม่เพียงแต่สมาชิกทั่วไปของตระกูลเย่เท่านั้น แม้แต่พวกผู้อาวุโสเช่นเย่ฟ่างเฉิง เย่หยุนซาน และเย่หยุนไห่ก็เต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะต่อสู้กลับ!
เพราะพวกเขานั้นก็คือสมาชิกของตระกูลเย่เช่นกัน!
ตระกูลเย่นั้นยอมต่อสู้จนตัวตาย ดีกว่าที่จะมีชีวิตอยู่อย่างน่าสมเพชแบบนี้!
“ฆ่าพวกมัน!”
“ฆ่าพวกมัน!”
“ฆ่าพวกมัน!”
สมาชิกแต่ละคนของตระกูลเย่ กำลังตะโกนเชียร์อย่างบ้าคลั่ง!
พวกเขาอาจจะต้องต่อสู้จนตัวตาย แต่แล้วยังไงล่ะ!
ทั้งตระกูลของพวกเขาอาจจะจบสิ้นลงภายในวันนี้ แล้วทำไมล่ะ!
ตราบใดที่พวกเขายึดมั่นกับในความเชื่อของพวกเขา ตระกูลของพวกเขานั้นก็จะยังคงอยู่ไปตลอดกาล!
ในเสี้ยววินาทีนั้น เย่หลง ซือกงทัวและสมาชิกคนอื่น ๆ ของ ตระกูลซือกงในลานนั้นต่างโกรธแค้นและเกรี้ยวกราด
พวกเขาไม่คิดว่าเจตนาที่จะต่อสู้ของตระกูลเย่นั้นจะเกิดขึ้นจากแค่คำพูดสั้น ๆ ของเย่เฟิง
“ให้ตายสิ! โธ่เว้ย!”
เย่หลงอิจฉาเย่เฟิง เพราะเย่เฟิงนั้นได้อภิสิทธิ์และความสนใจต่าง ๆ จากคนในตระกูลที่ไม่มีใครเคยได้รับจากในตระกูลเย่
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อดูจากท่าทางที่แสดงออกมาของคนในตระกูลของเขา เย่เฟิงตอนนี้นั้นเป็นเหมือนดั่งเทพเจ้าของตระกูลเย่ไปแล้ว!
เย่หลงจึงบอกซือกงทัวว่า “ท่านพ่อตา ชายคนนี้คือเย่เฟิง จับเขา! แล้วก็ฆ่าเขาซะ! ผมจะเลาะเส้นเอ็น กล้ามเนื้อและกระดูกของมันออกมาเป็นชิ้น ๆ !”
เสียงของเย่หลงฟังดูชั่วร้ายอย่างมาก
ซือกงจิงกล่าวเสริมด้วยความเกลียดชังอย่างมาก “ท่านพ่อ มันคนนี้แหละ ที่ฆ่าเกอร์สัน และมันยังบังคับให้หนูตบหน้าตัวเองด้วย! ฆ่ามัน! รีบฆ่ามันเลย!”
ซือกงจิงเกลียดชังเย่เฟิงมาก!
หลังจากได้ยินคำพูดของพวกเขา สีหน้าของซือกงทัวก็เปลี่ยนไปเป็นมืดมนในทันที
เขาจ้องไปที่หน้าของเย่เฟิงและพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “เย่เฟิง! ฮึ มันก็เป็นแค่มดแมลง!”
ซือกงทัวโบกมือของเขาแล้วพูดว่า “ไปฆ่ามันสิ! แล้วสับมันให้เป็นชิ้น ๆ !”
…
หลังจากคำพูดของซือกงทัวลบ พวกหัวกะทิของตระกูลซือกงก็พุ่งเข้าหาเย่เฟิง ด้วยความเร็วปานดาวหาง
ด้วยดาบเหล็กที่อยู่ในกำมือ พวกเขาทุกคนนั้นล้วนโหดเหี้ยมอย่างมาก
พวกเขาพุ่งเข้าหาเย่เฟิงราวกับฝูงหมาป่าที่ดุร้ายและหิวโหย!
“ไปตายซะ!”
เหล่าหัวกะทิทั้งหมดก็ยกดาบเหล็กในมือของพวกเขาขึ้นมา
เมื่อมองดูการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้น สมาชิกตระกูลเย่เบิกตากว้าง เหงื่อเริ่มไหลรินออกมาจากแก้มและหน้าผากของพวกเขา ทุกคนต่างก็รู้สึกเป็นห่วงเย่เฟิง
ทว่าเย่เฟิงนั้นกลับยืนอยู่นิ่ง ๆ พร้อมกับเผยรอยยิ้มกระหายเลือด
“ในเมื่อพวกแกฆ่าคนในตระกูลของฉัน ฉันจะฉีกพวกแกออกเป็นชิ้น ๆ !”
เย่เฟิงกระแทกเท้าไปบนมีดสปาร์ตาที่ตกอยู่บนพื้น ทันใดนั้นสปาร์ตาบนพื้นก็ดีดตัวลอยขึ้นมาภายในเสี้ยววินาที
เย่เฟิงคว้ามันเอาไว้ และเขาก็หายตัวไป!
ภายใต้สายตาของคนอื่น ๆ ที่มองอยู่ ร่างกายของเขาหายไปทันที!
‘หืมม ?’
เมื่อมองดูเย่เฟิงที่หายตัวไป พวกหัวกะทิของตระกูลซือกงก็หันรีหันขวางด้วยความสับสน
แต่ไม่รู้ว่าทำไม ในตอนนี้พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขานั้นถูกปกคลุมด้วยพลังฉีที่ดุร้าย!
มันให้ความรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังก้าวเท้าเข้าสู่นรก เป็นผลให้พวกเขาทุกคนรู้สึกขนทั่วทั้งตัวกำลังลุกและเส้นผมบนหัวพวกเขาตั้งชัน!
“ไม่ รีบถอยกลับมา เร็วเข้า!”
แต่เย่เฟิงนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของพวกเขาเหมือนกับปีศาจ!
…
ทันใดนั้นด้วยแสงที่เป็นประกายเหมือนดาวตก พวกหัวกะทิของตระกูลซือกงก็ตัวแข็งทื่อ!
‘หืมม ?’
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึง
สมาชิกทั้งหมดของทั้งตระกูลเย่และของตระกูลซือกงต่างก็สับสนอย่างมาก
พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไม พวกหัวกะทิของตระกูลซือกงต่างยืนอยู่นิ่ง ๆ !
ตอนนั้นเอง เศษเนื้อชิ้นหนึ่งก็กระเด็นออกมาจากพวกหัวกะทิของตระกูลซือกง!
จากนั้น เหตุการณ์ต่อไปที่เกิดขึ้นก็ทำให้พวกเขาไม่มีวันลืมได้ตลอดชีวิตของพวกเขา!
ฉับ!
ฉับ!
ฉับ!
เศษชิ้นเนื้อเริ่มขาดกระเด็นออกมาจากร่างกายทีละคน!
ในพริบตาเดียว เหล่าพวกหัวกะทิที่โหดร้ายที่สุด 10 คนของตระกูลซือกงก็ได้กลายเป็นซากศพที่มีสภาพไม่สมประกอบ!
ทั่วทั้งลานตกอยู่ในความเงียบงัน!
ทุกคนในที่เกิดเหตุนั้นถูกฆ่าตายด้วยฉากนองเลือดที่น่าสยดสยอง!
‘ตาย!’
‘พวกเขาทั้งหมดตายแล้ว!’
‘เป็น…เป็นไปไม่ได้!’
ไม่มีใครเชื่อสายตาของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นสมาชิกของตระกูลเย่หรือตระกูลซือกง
ในเสี้ยววินาที เหล่าหัวกะทิทั้ง 10 ของตระกูลของซือกงก็ได้รับการจัดการทั้งหมดแล้ว!
มีเพียงแค่ปีศาจเท่านั้นที่จะสามารถทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้ได้!
…
หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง ทั่วทั้งบริเวณก็ตกตะลึง!
สมาชิกของตระกูลเย่นั้นเกือบจะหมดสติไปเนื่องจากความตื่นเต้น!
‘เขาฆ่าคนนับ 10 คนได้ภายในเสี้ยววินาที!’
‘เขา…เขาเป็นปีศาจแน่ ๆ !’
“เย่เฟิง!”
“เย่เฟิง!”
“เย่เฟิง!”
หลังเกิดฉากนองเลือด สมาชิกของตระกูลเย่ทั้งหมดต่างโห่ร้องให้กำลังใจ ด้วยการเปล่งชื่อเย่เฟิงดัง ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยความชื่นชม
คำสองคำว่า ‘เย่เฟิง’ ถูกสลักลงไปในจิตใจของสมาชิกแต่ละคนในตระกูลเย่ ซึ่งจะไม่มีวันเลือนหายไป!
แม้แต่ซือกงทัวและผู้อาวุโสของตระกูลซือกงก็ยังคงอยู่ในอาการตกใจ
เมื่อมองดูซากศพตรงหน้า พวกเขารู้สึกว่าเปลือกตาของพวกเขากำลังกระตุกอย่างแรง!
