ตอนที่10 พลังของดราก้อนบอลกลับมาแล้วงั้นหรอ?
“นี่มัน.. เขากำลังทดสอบเราอยู่งั้นหรอ?”
ลอวน่ามองไปยังเงินในเค้าเตอร์และหลังจากนั้นก็เดินถอยหลังออกไป เพราะนี่มันกับดักชัดๆ
แต่จริงๆแล้วเธอไม่รู้เลยว่า ลีกำลังกลัวพลังกิของเธออยู่ ลีจึงหลบอยู่แต่ในห้อง
“ข้าคิดว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ทำไมข้ากลัวเด็กอายุ 18กันนะ!” ลีนั่งเป็นกังวลอยู่ในห้อง
หลังจากที่ลอวน่าทำความสะอาดเสร็จ ลีก็ลงไปรับเธอขึ้นมาข้างบนเพื่อให้เลือกเตียงนอนพร้อมกับเขียนชื่อใสกระดาษ A4 ติดไว้ที่หน้าประตูห้องของตัวเอง
ลอวน่าเองก็ทำตามที่ลีบอก และนี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอที่เขียนชื่อติดอะไรบางอย่าง
“ห้องของฉันน…” แต่ลอวน่าเองก็ต้องกัดฟันพูดกับตัวเอง “เรามันเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ ไม่มีที่ไหนที่คู่ควรสำหรับเราหรอก!!!!”
“หัวหน้า มีอะไรให้หนูทำอีกมั้ย? หนูยังล้างจานไม่หมดเลยนะ”
“ไม่มีอะไรแล้ว”
หลังจากนั้นลีก็ได้แต่มองลอวน่าดื้อ เดินลงไปล้างจานต่อ ซึ่งถ้าเธอต้องการจะล้างต่อก็ห้ามไม่ได้ เพราะถ้าเกิดไปขัดใจเธอจนสติหลุด เธออาจจะระเบิดพลังออกมาจนร้านพังเละเทะก็ได้
“คิดมากหน่า! ข้าแค่ต้องฝึกให้มากกว่านี้!”
ลีพยายามจะเลิกคิดเรื่องนี้ เพราะถ้าหากเขาแข็งแกร่งมากกว่านี้ เขาก็จะสามารถหยุดเธอได้
“ช้าจริงๆ เมื่อไหร่จะเก่งสักที!”
ไม่ช้าหลังจากนั้นสามชั่วโมง ลีก็เดินออกมาจากห้องแบบเงียบๆ ในเวลาเดียวกันเขาก็นึกในใจว่า ถ้าหากดราก้อนบอลขอพรได้ใหม่อีกครั้ง คงจะขอให้มีร่างกายแบบโกคู จะได้ฝึกฝนได้ไวเหมือนโกคู!
“นี่ถ้าเดาไม่ผิด อีก20กว่าวันดราก้อนบอลจะใช้ได้ใหม่สินะ!?”
ที่ลีเดาแบบนี้ก็เพราะว่าดราก้อนบอลในตัวเขามันส่งพลังออกมามาก จนลีเองยังสัมผัสได้เลยว่าอีกไม่กี่วันมันก็จะมีพลังใหม่แล้ว หรือว่านี่เพราะมันอยู่ในร่างคนที่มีพลังมันเลยฟื้นฟูได้ไว? หรือว่ามันเป็นเหมือนอินฟินิตี้สโตน?
ลีก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่า มี2อินฟินิตี้สโตนที่อยู่บนโลกในตอนนี้
ไทล์มสโตน นั้นอยู่ภายในดวงตาแห่งอกาโมโตะ ซึ่งอยู่ในการดูแลของเอนเชี่ยนวัน ส่วนอีกก้อนคือสเปซสโตน ซึ่งตกลงในใต้มหาสมุทรที่ไหนสักแห่งกับกัปตันอเมริกา
“คงไม่น่าจะเป็นแบบอินฟินิตี้สโตนหรอก!”
“คิดมากไปตอนนี้ก็งงเปล่าๆ ตอนนี้แค่รอให้ดราก้อนบอลกลับมามีพลังอีกครั้งก็พอ!”
หลังจากนั้นลีก็เดินลงไปชั้นล่างทันที และสิ่งที่พบก็คือจานและโต๊ะทุกอย่างถูกทำความสะอาดเรียบร้อยหมดแล้ว ส่วนประตูทุกบานก็ถูกล็อคหมด
ส่วนลอวน่านั้นก็ได้หายไปแล้ว บางทีเธออาจจะหายไปยังที่พักของเธอก็ได้ ซึ่งอาจจะเป็นตึกร้างที่คอลลีนเคยพูดถึง
“เห้อวว” ลีหาวง่วง เดินขึ้นห้องเพื่อนอนพักผ่อนทันที
พอเช้าวันใหม่ ลีก็ออกไปซื้อวัตถุดิบต่างๆมาเตรียมไว้ในตู้เย็น หลังจากนั้นก็ขึ้นห้องไปฝึกต่อจน 11โมง เขาก็ลงมาเปิดร้าน
ทันใดนั้นเมื่อเปิดร้านไม่นานก็มีเสียงกระดิ่งดังขึ้น ลีจึงตะโกนออกไปทันทีว่า “ขอโทษนะครับ ร้านเราเปิดตอนเที่ยงตรง”
“เห้ ผมไม่ได้มานี่เพื่อกิน!”
ชายที่เดินผ่านเข้าประตูมาเป็นหนุ่มอายุ 15ปี เขามองมายังลีคนที่แก่กว่าเขาสองปีพร้อมกับถามทันทีว่า “โทดนะครับ นี่คือร้านของคุณงั้นหรอ?”
ลีพยักหน้า “ใช่ครับ แล้วคุณมีธุระอะไรกันหรอ?”
“โอ้วว! สวัสดีครับผมชื่อ ปีเตอร์ปาร์คเกอร์ และผมมานี่ก็เพราะอยากจะมาสมัครงานพาร์ทไทร์ม”
“…”
ลีรู้สึกว่าตัวเองหูฝาด จึงถามอีกครั้ง “ชื่ออะไรนะ?”
“ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ครับ”
“…”
** ที่ลอวน่าแทนตัวเองว่าหนูก็เพราะว่าเธอเป็นคนที่เกรงใจในฐานะ จึงแทนตัวเองว่าหนูและแทนลีว่าหัวหน้า แม้ว่าตัวเองจะมีอายุมากกว่าก็ตาม **
