ตอนที่14 ลีที่โหดเหี้ยม!
ลีจ้องมองพวกหัวโล้นมีรอยแผลเป็นที่หน้าพวกนี้กระโดดเข้ามา “มากับข้า!”
อย่างไรก็ตามตำแหน่งที่พวกหัวโล้นนี้กระโดดเข้ามาก็กระจัดกระจายกันไป ลีที่อยู่ตรงกลางจึงเตะข้างอย่างรวดเร็ว จนหัวโล้นมีรอยแผลเป็นที่ตาปลิวกระเด็นออกไป หลังจากนั้นลีก็เข้าไปซ้ำอย่างเร็ว
ลีไม่ได้ต่อยซ้ำเข้าที่หน้าแต่ว่าเป็นการตุ้นท้อง จนหัวโล้นแผลเป็นนี้ล้มคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความจุกเสียด
ในตอนนี้เหลืออีกเพียง 3เท่านั้น เหล่าหัวโล้นที่เหลือก็ตกใจมากที่ลีสวนกลับได้รวดเร็วแบบนี้ พวกเขามองหน้ากันเองด้วยความหวาดกลัว ไอหนุ่มนี่เป็นใคร? ทำไมแข็งแกร่งขนาดนี้?
ทั้งสามคนที่เหลือสูญเสียความกล้าบ้าบิ่นไปหมดแล้ว หนึ่งในพวกนั้นที่เหลือ คนที่ใส่ตุ้มหูก็มองมาที่ลีพร้อมกับตะโกนบอกอีกสองคนที่เหลือว่า “ข้าจะรั้งเข้าไว้เอง พวกเจ้าไปช่วยคนอื่นส้ะ!”
ความคิดของเขาดีมาก แต่ลืมดูสถานการณ์ปัจจุบันไปรึเปล่า ลีที่เคลือบด้วยพลังกินั้นแข็งแรงและรวดเร็วมาก ขนาดมากัน6คนยังโดนล้มอย่างไม่เป็นท่าแล้วนี่เพียงคนเดียวจะถ่วงเวลาไว้ได้นานแค่ไหนเชียว
หลังจากที่ชายใส่ตุ้มหูพูดเสร็จ ลีก็ไม่รอช้าพุ่งเข้าไปมอบหมัดเคลือบพลังกิให้เต็มๆ 1ดอก จนปลิวล้มลงพื้นในทัทนี
ขณะที่ชายใส่ตุ้มหูกำลังล่วงลงพื้น เขาก็กระอักเลือดออกปากไปทั่วจนกระเด็นติดเต็มโต๊ะ
ในเวลาต่อมาก็มีเสียงดังขึ้นที่ประตู สำหรับอันธพาลอีกสองคนที่เหลือก็หันมามองหน้ากันพร้อมกับพูดขึ้นว่า “วิ่ง”
ลีมองทั้งสองวิ่งหนีไป โดยไม่ทำอะไรต่อ เพราะแค่จัดการ4คนก็เกือบจะสูญเสียพลังกิทั้งหมดแล้ว เพียงแค่ศัตรูวิ่งหนีก็ถือว่าเขาชนะแล้ว ไม่จำเป็นต้องฝืนใช้พลังกิต่อไป
ยังไงก็เถอะ ศัตรูที่ยังไหวก็หนีไปแล้ว ส่วนที่ยังอยู่ก็นอนจมกองเลือด ลีจึงเดินเข้าไปหลังร้านทันที “ออกมาได้แล้ว มันจบแล้ว!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น จอย มีชัมที่ก้มหลบอยู่ตลอดเวลาก็โผล่ออกมา
ลีจึงรีบถามทันที “คุณ มีชัม ทำไมถึงหนีบอดี้การ์ดออกมาหล่ะ?”
“ฉันไม่อยากให้มีใครมาติดตามหนิ” จอยจับแขนราดิสเพื่อลุกขึ้น “เรียกฉันจอยเถอะ คุณช่วยชีวิตฉันไว้จนฉันปลอดภัย!”
“ได้เลย จอย!” ลีพยักหน้า พร้อมกับชี้ไปยังด้านหน้าที่อันธพาลทั้งสี่นอนอยู่ “พวกเขาเป็นใครกัน? ทำไมถึงต้องพยายามฆ่าคุณด้วย?”
“ดูเหมือนว่าพวกมันจะมาจากฮ่องกง แก็งขวาน ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุผลทางธุรกิจหน่ะ เพราะไม่นานมานี้บริษัทเราพึ่งจะซื้อท่าเรือที่พวกมันต้องการไป”
ซื้อท่าเรือ….
ลีได้แต่ยิ้มมุมปาก .. เธอพูดออกมาอย่างง่ายดายว่าซื้อท่าเรือ .. ลีไม่เข้าใจพวกคนรวยจริงๆ
ในตอนนี้ลอวน่าและปีเตอร์ก็เดินออกมาจากหลังร้าน “โห หัวหน้า ที่หัวหน้าบอกว่าบรรยากาศแถวนี้มันอันตราย นี่ใช่มั้ยที่หัวหน้าหมายถึงหน่ะ? แล้วไหนตำรวจหรอ? มองไม่เห็นพวกเขาเลย! หัวหน้าจัดการเองเลยหรอ หนึ่ง สอง สาม สี่ … สี่คนเลยหรอ? หัวหน้าจัดการเองจริงๆหรอ? โอ้ พระเจ้า ดูนั่นสิ คนนั้นอ้วกออกมาเป็นเลือดเลย หัวหน้าทำได้ยังไงหน่ะ? เดี๋ยวนะนี่คือศิลปะการต่อสู้จีน ที่เรียกว่ากังฟูรึเปล่า? หัวหน้าไม่ได้โกงอะไรใช่ไหม?”
“เงียบหน่า ปีเตอร์!”
ลีต้องหยุดการพร่ามของปีเตอร์ไว้จริงๆ หลังจากนั้นก็หันไปหาลอวน่า “ลอวน่า เธอโอเคมั้ย?”
ลีเป็นห่วงลอวน่ามากเพราะมันเป็นจุดประสงค์หลักที่เขาออกไปป้องกันหน้าร้านเอาไว้ เพื่อไม่ให้ลอวน่ากลัวตกใจจนควบคุมพลังตัวเองไม่อยู่
“หนูโอเคค่ะหัวหน้า แค่กลัวนิดน่อย”
จริงๆแล้วการที่เธอพูดแบบนี้ ลีก็สัมผัสถึงพลังกิได้ว่ามันสั่นคลอนไปมา ไม่นิ่งสงบเอาสะเลย เมื่อลีเห็นว่าเป็นแบบนี้เขาก็คิดในใจว่าต้องหาเวลาคุยให้คำปรึกษาลอวน่าสักหน่อยแล้ว ก่อนที่เธอจะระเบิดออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ดีล่ะ! งั้นปีเตอร์ช่วยทำความสะอาดเศษกระจกออกจากบนพื้นที”
เมื่อจอยได้ยินลีสั่งแบบนั้นก็พูดแทรกทันที “คุณลี ให้ฉันทำงานพวกนั้นทั้งหมดเถอะ! ฉันจะซ่อมประตูและทุกอย่างจนเหมือนใหม่เอง!”
“ขอบคุณมาก จอย! ยังไงก็เถอะ เรียกผมว่าลีก็พอ!” และทันใดนั้นเสียงไซเรนก็เริ่มดังขึ้น ลีจึงหันไปพูดกับจอย “จอย ช่วยอะไรอีกสักอย่างสิ ช่วยจัดการกับตำรวจให้ทีสิ”
“ได้เลย!” จอยพยักหน้าพร้อมกับเดินออกจากร้าน “ไม่ต้องกังวลไป เดียวคุยไว้ให้เอง!”
ชื่อว่า มีชัม นั้นมีอำนาจพอตัวในการคุยกับตำรวจนิวยอร์ค จอยและตำรวจทั้งสองคนคุยกันเพียงไม่กี่คำ และไม่ได้กล่าวอะไรถึงลีเลย เพียงแค่บอกว่า ‘นี่เป็นการป้องกันตัว ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของบอดี้การ์ดเธอเท่านั้น’
ในเวลาอันสั้นรถฉุกเฉินก็รีบเข้ามาเอาตัวอันธพาลทั้งสี่ออกไป ส่วนตำรวจก็นำตัวคนร้ายพวกนี้ไปโรงบาล จนสุดท้ายเรื่องทุกอย่างก็จบลง
