ตอนที่15 บุกทลายรังอันธพาล
เมื่อทุกอย่างจบลง ลีก็เดินออกไปหน้าร้าน “ขอบคุณมากนะจอย!”
“อย่างน้อยนี่ก็เป็นสิ่งที่ฉันทำได้แหล่ะน่า!” จอยส่ายหัวและก้มลง “ขอโทษจริงๆ มันเป็นเพราะฉัน คุณเลยต้องมามีเรื่องกับพวกแก๊งขวานนี่เลย!”
“ไม่ใช่ความผิดคุณหรอก ไม่ต้องกังวลไป สำหรับผมนี่มันเรื่องเล็กมาก!” ลียิ้มแย้ม
“อย่าทำแบบนี้อีกนะลี!” จอยเริ่มทำหน้าจริงจัง “ฉันรู้ว่าคุณเก่ง แต่ถ้าครั้งหน้าพวกเขามีปืนหล่ะ? ระวังตัวด้วยนะ!”
คำพูดของเธอทำให้ลีนึกถึงที่โลก! เขาอาจจะตายได้และหายไปจากโลกนี้ทันที ในตอนนี้เขายังอ่อนแอเกินไป “นั่นสิ คุณพูดถูก! ครั้งหน้าผมจะไม่ทำแบบนี้อีก!”
จอยยิ้มมุมปาก “ฉันควรกลับไปบริษัท ต้องไปแจ้งเรื่องนี้ให้ทุกคนทราบ”
“โอเค” ลีพยักหน้า และก่อนจะจากลากัน ลีก็แลกช่องทางการติดต่อเอาไว้กับจอย “ถ้าหากมีอะไร โทรหาได้เลยนะ”
“ได้เลย! งั้นไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวเรียกรถให้นะ!”
หลังจากจอยกลับไป ลีก็เดินกลับเข้าร้าน ก็พบว่ามีคนกำลังรอเขาอยู่ “คอลลีน! ทำไมเธอมาอยู่นี่…”
“นายพูดอะไรของนาย?” คอลลีนไม่เว้นช่องไฟให้ลีพูด “พูดมาได้ยังไงว่าทำไมชั้นถึงอยู่นี่? งงอะไรรึเปล่าก็ชั้นและลอวน่าทำงานเช็ดพื้นให้นายไง!”
“ไม่ใช่ความผิดผมสักหน่อย!” ลียกมือขึ้นขอโทษ “ไม่เห็นจอยเดินออกไปงั้นหรอ? แก็งขวานซิ่งมันตามล่าเธออยู่ ผมเลยโดยลูกหลงไปด้วย!”
“แก็งขวานซิ่ง?” คอลลีนทำหน้าสงสัย “แล้วใครคือจอย?”
ลีจึงอธิบายง่ายๆ “จอย มีชัม เจ้าของร่วมบริษัทแรนด์ แถมยังเป็นเพื่อนวัยเด็กของแดนนี่ แรนด์ คิดว่าเธอรู้จักส้ะอีก..”
“ชั้นก็ไม่ได้สนิทกับแดนนี่จนรู้เรื่องวัยเด็กของเขานะ!”
คอลลีนกรอกตา “ลี ชั้นรู้ว่านายเก่ง แต่อย่าบอกนะว่านายจะช่วยพวกเขาจัดการกับศัตรูทั้งหมดหน่ะ?”
“คอลลีน ผมรู้นะว่าเธอเป็นอาจารย์ของลอวน่า จึงสั่งสอนและเป็นห่วงเธอได้ แต่สำหรับผม ผมไมมีอาจารย์สักหน่อย ไม่ต้องมาสอนหรอกว่าผมควรทำหรือไม่ควรทำอะไร!”
และผลมันก็เป็นอย่างที่ลีคิดไว้ คอลลีนถึงกับยืนงง เธอมองลีด้วยความงุนงงว่า ลีโตขึ้นเยอะกว่าที่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย…
เมื่อเห็นคอลลีนเงียบ ลีจึงพูดขึ้นว่า “ลอวน่าเองก็เป็นคนในร้านของลี ดังนั้นผมเองก็จะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องลอวน่าเหมือนกัน เชื่อใจผม ไม่ต้องกังวลหรอก”
คอลลีนคิดในใจ ‘เขาแค่อายุ 19 เป็นเพราะการที่เสียพ่อแม่ไปจึงทำให้โตได้ขนาดนี้งั้นหรอ?’ คอลลีนจึงพูดกับลีว่า “โอเค เชื่อใจ”
ลีพยักหน้าและหันไปคุยกับลอวน่า “ลอวน่า ผมมีที่ที่ต้องไปสักครู่ ฝากร้านไว้ด้วยนะ”
“ได้เลยหัวหน้า” ลอวน่าพยักหน้าอย่างเต็มใจ เพราะคำพูดที่เธอได้ยินจากลี
ลีเองก็สัมผัสได้ว่าลอวน่าเปลี่ยนไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้สนใจในจุดนี้มากนัก จึงหันไปหาปีเตอร์ “ปีเตอร์ ไปที่ครัวแล้วเอาถังใส่น้ำมาทำความสะอาดคราบเลือดพวกนี้ด้วยนะ”
“โอ้ว…” ปีเตอร์ถอนหายใจและเดินไปหลังร้านทันที “งานแรกที่ได้รับกคือเช็ดคราบเลือดพวกผู้ร้ายงั้นหรอ ถือว่าเริ่มต้นได้ดีเลยแหล่ะ”
หลังจากที่ลีมอบงานให้ลูกน้องหมดแล้ว เขาก็หยิบโทสับมือถือและเดินออกไปทันที เปิดกุเกิ้ลแมพและนั่งแท็กซี่ตามทาง
เมื่อจอยมีชัม พูดถึงเรื่องท่าเรือ ลีก็นึกออกได้ที่เดียวที่เคยปรากฏในโลกมาเวล นั่นก็คืออยู่ที่บรูคลิน และมีชื่อว่าหยางซี กอนชิ
………
เมื่อลีมาถึงศูนย์ใหญ่ของ หยางซี กอนชิ เขาก็เดินตรงเข้าไปหายามหน้าประตูทันที “นี่ผมอยากจะเจอเจ้านายของพวกคุณ!”
ในเวลาต่อมา คนวัยกลางคน เชื้อสายจีนก็เดินออกมา และมีผู้ติดตามสองคนที่หน้าตาคุ้นมาก ใช่แน่นอนสองคนนั้นคือคนที่เจอกันหน้าร้าน
“บอส นั่นแหละเขา!”
ชายวัยกลางคนที่ได้ยินแบบนั้นก็เดินมาหาลีทันที “ผมชื่อว่า ไห่ ขิง หยาง แล้วผมขอทราบของคุณบ้างได้ไหมหล่ะ?”
“ได้สิ ยินดีที่สุดเลย!” ลีตอบอย่างจริงใจ “ผมชื่อว่าลี !”
“ว้าว หายากเหมือนกันนะลูกครึ่งจีน อเมริกาเนี่ย..”
ลีเองก็ไม่อย่างพูดเวิ่นเว้อ “หัวหน้าหยาง ผมขอพูดเข้าประเด็นเลยแล้วกัน ผมมานี่ก็เพราะว่ามีเรื่องนิดหน่อย!”
“โอ้?” หยางยิ้ม หลังจากนั้นก็ขำ “นายจะบอกว่ามานี่เพราะทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรืออะไรอย่างงั้นหรอ?”
ลียิ้มคืนและพูดอย่างมั่นใจ “เชื่อผมเถอะหัวหน้า เมื่อผมพูดจบ คุณจะรู้สึกขอบคุณผมไปอีกนาน”
