ตอนที่164 หวัดดีอีกครั้งปีเตอร์
ห้ะ อะไรกัน?
ลีตกใจมากเมื่อเห็นฮัลค์ยักษ์ตัวเขียวหดกลับไปเป็นบรูซ แบนเน่อร์อย่างรวดเร็ว
ภายใต้ความอบอุ่นของเบ็ตตี้ อ้วนตัวใหญ่ที่ใช้ความโมโหในการขับเคลื่อนก็หายไปทันที?
แล้วสิ่งที่น่าตกใจกว่าก็คือกางเกงของฮัลค์ที่ใหญ่โตมันก็หดตามขนาดตัวของบรูซอีกด้วย
ผลงานของโทนี่งั้นหรอ?
แต่ช่างเถอะ ลีมองดูทั้งสองอย่างโรแมนติค
“บรูซ!”
“เบ็ตตี้”
“คุณสบายดีไหม…”
“ฉันสบายดี”
บรูซจับมือเบ็ตตี้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ ขอบคุณนะ”
“อะแฮ่ม…” ลีกระแอมและพูดแทรก “บรูซ ผมก็ไม่อยากรบกวนคุณหรอกนะ แต่ถ้าคุณไม่มีแผนอยู่ที่นี่แล้ว เราคงต้องรีบไป”
บรูซที่มองไปเห็นนายพลโรสเดินเข้ามาหา ก็พยักหน้าให้ลีทันที “เบ็ตตี้ผมต้องไปแล้วหล่ะ จะเป็นไรมั้ยถ้าคุณ..”
เบ็ตตี้พูดแทรกทันที “ฉันจะไปกับคุณ!”
เบ็ตตี้กุมมือบรูซเอาไว้แน่นโดยไม่ลังเลใดๆ “ไม่ว่าคุณจะพาฉันไปที่ไหน ฉันพร้อมหมด”
“ยอดเยี่ยมมาก” ลีตอบตกลงโดยไม่ลังเลเช่นกัน หลังจากนั้นเขาก็หันไปหาลี “ได้รึเปล่า?”
“แน่นอน! ลุกขึ้นแล้วเกาะกันไว้แน่นๆหล่ะ”
เมื่อนายพลโรสเห็นทุกคนกําลังพูดอะไรกันไม่รู้ เขาก็เริ่มวิ่งเข้ามาหาทั้งสามคน
“บรูซ? พวกเขาวิ่งมาแล้ว จะลุกขึ้นได้ยัง!”
“ลี แต่…”
“เดี๋ยวนี้!” ลีพูดด้วยน้ําเสียงที่จริงจัง เพราะนี่ไม่ใช่เวลาจะมานอนกอดสวีทกัน
วินาทีต่อมา เป้าหมายที่ลีจะไปก็คือบ้านของโทนี่ เมื่อบรูซและเบ็ตที่ลุกขึ้นมา ลีก็ใช้พลังงานจากเดอะคิวบ์เพื่อเคลื่อนย้ายพริบตาทันที
พลังงานประตูมิติโผล่ออกมา ทั้งสามคนก็รีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกัน นายพลโรสที่เห็นทีท่าไม่ดีก็ควักปืนออกมาและออกคําสั่งให้ยิงทันที “ยิง!”
แต่มันก็สายเกินไป เพราะประตูมิติได้ปิดก่อนที่กระสุนจะพุ่งเข้ามาถึง
ณ บ้านของโทนี่สตาร์ค
จู่ๆก็มีประตูมิติเปิดออกมา แล้วคนสามคนก็เดินออกมาจากประตูมิติ
“ลี ขอบคุณมากนะ”
“ขอบคุณมากนะคะ!”
“ไม่เป็นไรครับ” ลีเกาหัวพร้อมกับโบกมือไม่เป็นไร “ผมเต็มใจที่จะช่วย มีอะไรจะได้พึ่งพาอาศัยกันหน่ะ หึหึ แต่ว่านะบรูซ ครั้งต่อไปคุณจะไปไหนหรือทําอะไร ได้โปรดช่วยบอกผมก่อน!”
“อารมณ์ดีแล้วงั้นหรอ?” โทนี่เดินเข้ามาหาทั้งสามคนพร้อมกับแซวลีทันที
“หัวหลอดไฟ คุณนี่ช่างไร้มารยาทจริงๆ”
โทนี่ยักไหล่แล้วก็เมินลี “ด็อกเตอร์โรส ผมดีใจที่ได้เจอคุณในวันนี้ บรูซพูดให้ผมฟังตลอดเวลาเลย เรื่องเกี่ยวกับคุณหน่ะ!”
“งั้นหรออ!”
เบ็ตตี้ไม่อยากจะเชื่อคําพูดของโทนี่ เพราะบรูซไม่ใช่คนที่จะหวานซึ้งอะไร “แต่ก็ขอบคุณนะที่ช่วยพวกเราไว้ คุณสตาร์ค”
“ไม่เป็นไร” โทนี่ส่ายหัว “จริงๆแล้วเขาเองก็ช่วยผมมาเยอะเหมือนกันหน่ะครับ”
“หึหึ ทําพูดดี หัวหลอดไฟ เดี๋ยวผมไปก่อนนะมีบางอย่างต้องทํา ฝากที่เหลือด้วยหล่ะ”
ลีเคลื่อนย้ายพริบตากลับมาหาคอลลีน คําแรกที่พูดกับคอลลีนนั้นก็คือ “ปีเตอร์ เขาเป็นไงบ้างหรอ?”
“ค่อนข้างดี” คอลลีนตอบพร้อมกับชี้ไปที่ลานฝึกซ้อม
“คือ? ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” ขณะที่ลีพูดเขาก็เหลือบไปเห็นปีเตอร์กําลังห้อยโหนอยู่บนเพดาน “หึหึ ประสบการณ์ใหม่สินะ… “
