ตอนที่25 การวิจัยใหม่ของชิลด์
ลีก็รีบเข้าไปนำตัวแดนนี่ที่หมดสติไปนอนที่โซฟา หลังจากนั้นก็หันมาหาคอลลีนที่กำลังกังวลอยู่และพูด “ไม่ต้องขอบคุณที่ผมช่วยชีวิตคุณหรอกนะ!”
เมื่อคอลลีนได้ยินลีพูดจาแบบนี้ คอลลีนก็โต้กลับทันที “แล้วใครบอกว่าต้องการความช่วยเหลือของนาย? นายเข้ามายุ่งเองนะ!”
“โอ้ว เธอดูหายเป็นปกติแล้วนิ!” ลียิ้มและพูด “งั้นผมไปก่อนนะ โรงเรียนคาเมะไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายปัญหาของ คุนหลุน และ เดอะแฮนด์!”
“หัวหน้า!” ลอวน่าพูดแทรกทันที “ทำไมหัวหน้าพูดแบบนี้ หัวหน้าไม่สนใจอาจารย์หนูเลยหรอ?”
ลีหันไปรอบๆพร้อมกับโบกมือ “ดูที่เธอสิ สดชื่น ยิ้มแย้ม ไม่มีรอยบาดแผลเหลืออยู่แล้ว จะให้ผมอยู่อีกต่อไปทำไม?”
“แต่ว่า…” ลอวน่าที่กำลังพูดอยู่ ก็โดนคอลลีนพูดแทรก “พอได้แล้ว ลอวน่า เธอไปกับลีเถอะ!”
“ไม่ หนูจะอยู่ช่วยเหลืออาจารย์ หนูไม่ได้ใจร้ายใจดำเหมือนกับหัวหน…”
“หยุด!!” คอลลีนพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาจากเตียง “ลีพูดถูกแล้ว นี่มันเป็นเรื่องของชั้นกับเดอะแฮนด์ ไปกับลีส้ะ ไม่ต้องกลับมาที่ยิมนี่อีกถ้าชั้นไม่ได้บอก!”
“อาจารย์…” ขณะที่สองสาวกำลังถกเถียงกัน ลีก็เดินมาแตะไหล่ลอวน่า “ไปกันเถอะ ครั้งหน้าถ้าหากอาจารย์ของเธอบาดเจ็บ เราจะกลับมารักษาเธอกันใหม่”
“ตามนั้น!!!!” คอลลีนเหล่มองที่ดาบคาตานะของเธอ พร้อมกับตะโกนขึ้น “รีบๆออกไปจากยิมของชั้นเลยนะลี!”
“ได้ครับ คุณคอลลีน………..” ลีรีบดึงตังลอวน่าและวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
และเมื่อออกมาจากนอกยิมแล้ว ลอวน่าก็สะบัดแขนออก “ปล่อยหนูกลับเข้าไปนะหัวหน้า!”
“อย่าทำแบบนั้นเลย…” ลีปล่อยลอวน่าไป แต่ลีก็ยืนขวางประตูอยู่ “ผมรู้จักคอลลีนดี …. ถ้าเกิดว่าเธอเข้าไปยุ่งธุระของคอลลีน แล้วเธอได้รับบาดเจ็บ คอลลีนจะโทษตัวเองอย่างใหญ่หลวงแน่ ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้แล้วสิ่งที่ดีที่สุดก็คือเคารพสิ่งที่คอลลีนเลือกนะ..”
ลอวน่าถึงกับหยุดนิ่งพร้อมกับพูดเสียงอ่อนๆ “แต่ว่า… หัวหน้า.. ‘เดอะ แฮนด์’ อะไรนี่ดูเหมือนว่าจะเป็นตัวร้ายที่ทำให้อาจารย์ได้รับอันตรายเลยนะ”
“อย่ากังวลหน่า คอลลีนไม่ใช่คนอ่อนแอ ..” ลีพูดขณะตบบ่าของลอวน่าเบาๆ หลังจากนั้นก็พาเดินกลับร้านของลี
“อย่างงั้นหรอ?” ลอวน่ามองลีด้วยความสงสัยจึงถาม “หัวหน้า ก่อนหน้าที่จะมายิมนี่ หัวหน้าก็ดูเหมือนไม่เชื่อในฝีมือของอาจารย์เลยนิ!”
“…”
ลีถึงกับนิ่งเงียบไปพักนึง “สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้ยินสิ่งที่คอลลีนพูดหรอ นี่มันเป็นธุระของเธอนะ! แล้วจะให้ผมทำยังไง?”
“มันก็ฟังดูมีเหตุผลนะ แต่ว่า… ทำหนูถึงรู้สึกแปลกๆ?” ลอวน่ามองลีแปลกๆ
อาจารย์ของคอลลีนคือ บาคูโตะ ซึ่งเป็น 1ในนิ้วทั้ง5ของ เดอะแฮนด์ ซึ่งลีไม่อยากจะเจอหน้าเขา จึงได้รีบหนีออกมาจากยิม
ลีเก็บงำสิ่งในไว้ในใจ และพูดเพื่อเบี่ยงเบน “เธอรู้สึกผิดๆแล้วล่ะ”
“ยิ่งหัวหน้าพูด ก็ยิ่งน่าสงสัยนะ…”
“…”
6 ชั่วโมงต่อมาในย่านชานเมืองของนิวยอร์ก ภายในอาคารนึง “แน่นอนว่ามันไม่ใช่ฐานทัพลับของทหาร”
ฟิล คอลสันที่ยืนถือผลตรวจเลือดอยู่ในมือก็เดินเข้าไปหา เมลินดา “เม ผลออกมาแล้ว ยีนส์ของลีดูเป็นปกติ ไม่ใช่ทั้งเอเลี่ยนหรือมิวแทนซ์ ผมว่าบางทีเราน่าจะไปคุยกับเขาหน่อยนะ”
“รอก่อน!” เมลินดามองไปยังจอมอนิเตอร์ด้านหน้าของเธอและพูด “เราได้รับข้อมูลใหม่มา ฉันคิดว่าคุณควรจะดูนี่สะก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ”
“หืม?” ฟิลเดินไปข้างๆเมลินดาและดู “งั้นนี่คือเขาสินะ? …. แล้วนั่นอะไร ก้อนแสงกลมๆสีเหลือง?”
“สิ่งนี้เกิดขึ้นเมื่อ 6ชั่วโมงก่อน ในยิมใกล้ๆร้านอาหารของลี เป็นไงล่ะคิดว่าฉันยังคิดเว่อร์เกินไปอีกไหม?”
“…”
ฟิลคอลสันยังคงดูคลิปอย่างเงียบๆ และพูดขึ้น “ไม่เข้าใจเลย นี่มันแปลกมาก! ลีนำแสงสีทองออกมาจากชายคนนั้น เพื่อรักษาผู้หญิงที่บาดเจ็บบนเตียงงั้นหรอ? เมื่อแสงหายไป ก็ไม่มีแผลหลงเหลืออยู่เลย แล้วผู้ชายนั่นล่ะที่ล้มลง? เขาตายแล้วงั้นหรอ?”
“เขายังไม่ตาย แค่หมดสติ และนั่นก็คือแดนนี่ แรนด์”
เมื่อเม พูดแบบนั้นไป เมก็เปิดอีกคลิปให้ดู “และนี่เป็นสิ่งที่น่าสนใจมากกว่า เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน รถ SUV สีดำ 5คันพร้อมกับทีมติดอาวุธก็มาปรากฎตัวขึ้นด้านหน้ายิม และได้นำตัวแดนนี่แรนด์ กับจอยมีชัมไป ซึ่งจากที่ดูแล้วพวกที่มาลักพาตัวนี่เป็นมือโปรก็ว่าได้ เพราะพวกเขาไม่ทิ้งร่องรอยอะไรให้ติดตามได้เลย”
ฟิล เริ่มคิ้วขมวด “แล้วผู้หญิงที่เจ็บบนเตียงหล่ะ?”
“เธอก็โดนจับไปเหมือนกัน” เมซูมเข้าไปที่หน้าของคอลลีนและพูด “เธอมีชื่อว่า คอลลีน วิงซ์ เป็นอาจารย์ของยิมนั้น เธอเชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้ และที่นอกเหนือจากนั้นคือ เธอยังคุยกับชายที่ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้าของเหล่าพวกที่มาลักพาตัวอีกด้วย อาจเป็นไปได้ว่าเธอเป็นคงบงการ”
ฟิลจ้องมองที่จอและถามขึ้นมาอีก “แล้วผู้หญิงที่เดินออกไปกับลีหล่ะ?”
เมลินดาหยิบกระดาษบนโต๊ะและมอบให้กับฟิลแล้วพูดว่า “ลอวน่า เลนเช่อร์ เป็นพนักงานของร้านลี และยังเป็นลูกศิษย์ของยิมนี้”
“ถ้างั้นสิ่งที่เธอจะบอกก็คือ เรื่องเหล่านี้มันเกี่ยวข้องกับ บริษัทแรนด์และกองกำลังติดอาวุธ โดยเกิดขึ้นหลังจากที่ลีออกไปสินะ..?”
